De kinderen van de elfenkoningin 3-4

By Peter Gotthardt

De kinderen van de elfenkoningin 3 - De opgejaagde prooi:Een kleine groep elfen is in een vreemde wereld terechtgekomen. Hun grootste wens is om naar huis te gaan, maar er staat nog een lange en gevaarlijke reis op ze te wachten.Tijdens hun lange reis ontmoeten de elven een groep jagers, die rondzwerven in het bos zonder wegen. Voor de jagers zijn alle levende wezens een prooi, en ze moeten opgejaagd en neergeschoten worden. De elfen moeten rennen voor hun leven. Tijdens het vluchten ontmoeten ze een wolfsroedel, dat hen probeert te helpen om veilig in de bergen te komen.Dit is het derde boek van de serie van acht boeken over de elfen: De Kinderen van de elfenkoninginDe kinderen van de elfenkoningin 4 - Het vervloekte zwaard:Een kleine groep elfen is in een vreemde wereld terechtgekomen. Hun grootste wens is om naar huis te gaan, maar er staat nog een lange en gevaarlijke reis op ze te wachten.De elfen zijn naar het koninkrijk van leed gekomen. De koning van het land is vervloekt en slaapt een doods slaap. Anemone probeert hem te bevrijden en de vloek van het bloedige zwaard te verbreken, maar ze kan het niet doen zonder de hulp van haar vrienden.Dit is het vierde boek van de serie van acht boeken over de elfen: De Kinderen van de elfenkoningin.-

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Dec 19, 2018
• ISBN: 9788726140095

Book preview

De kinderen van de elfenkoningin 3 - De opgejaagde prooi

Er zijn zoveel verhalen over elfen, als dat er sterren in de hemel zijn. Dit is een van die verhalen.

Dit is het verhaal over een klein groepje elfen. Die plotseling ver weg, heel ver weg van huis terecht komen. Ze komen op een plaatsen, waar nog nooit iemand iets over elfen heeft gehoord.

Hoge bergen en diepe, Breede rivieren versperren hun weg naar huis. Ze maken vijanden die geen enkel medelijden met ze hebben.

Maar niks kan dit groepje elfen ervan weerhouden te stoppen. Ze zullen er alles aan doen om hun geliefde thuis te bereiken. Maar eerst moeten ze de juiste weg naar huis vinden, waar de bossen prachtig groen zijn en beekjes rustig kabbelen.

Hoofdstuk een

De zon ging langzaam onder, het begon snel donkerder te worden. Coltsfoot en haar vrienden zaten rond een kampvuurtje te eten. De hele dag hadden ze door een oeroud bos getrokken, het bos was zo dicht begroeid dat er haast geen doorkomen aan was. Ze waren moe en hongerig.

‘’Wanneer komen we nou eens uit deze wildernis?’’ Vroeg Coltsfoot. Coltsfoot had de anderen beloofd ze veilig thuis te brengen en ze was dat van plan, om dat zo snel mogelijk te doen.

‘’Over een paar dagen komen we bij de bergen aan,’’ zei Morel. ‘’Dan moeten we nog uitzoeken, hoe we ze het beste kunnen beklimmen.’’

Morel was de enige, normale sterveling die ze op hun reis naar huis ontmoet hadden. Morel had aangeboden ze door het bos te leiden.

‘’Ik ga wel op wacht staan,’’ zei ridder Blackthorn, toen hij zijn kom eten op had. Hij was een van de ridders van elfenkoningin Speedwell. Hij was vastbesloten om de kinderen van de koningin te beschermen tegen elk mogelijk gevaar.

Met zijn zwaard in zijn hand stond ridder Blackthorn op wacht. Zijn rug had hij richting het kampvuur gekeerd, zodat zijn ogen konden wennen aan de complete duisternis om hun heen.

Op de grond naast Coltsfoot, lag een grote, grijze wolf. Hij was bezig met het verorberen van een konijntje.

‘’Hoe kun je nu dat arme beest opeten?’’ Vroeg Anemone. Anemone was een heel goede vriendin van Coltsfoot. ‘’Waarom probeer je niet deze heerlijke paddenstoelen die wij eten? Ze smaken heerlijk!’’

De wolf slikte zijn grote snuit schoon.

‘’Dat is toch geen eten voor een wolf.’’

‘’Blackberry, je bent géén wolf,’’ zei Coltsfoot. ‘’Je ben een elf. Ik hoop dat we snel die feeën tegenkomen, die jou veranderd hebben. Dan kunnen ze je weer terug veranderen.''

‘’Waarom?’’ Protesteerde Blackberry. ‘’Het is best leuk om een wolf te zijn. Ik heb nu een heel goed reukvermogen. En op vier poten kan ik echt heel veel sneller rennen. Daarom, kon ik jullie ook redden, toen jullie gevangen waren genomen door die twee darklings.’’

‘’Hoe dan ook,’’ zei Coltsfoot. ‘’Ik wil je naar huis brengen als mijn broer en niet als een harig dier.’’

‘’Ik hoop dat we die darklings niet meer gaan tegenkomen,’’ antwoordde Anemone. ‘’Mijn hart bevriest, wanneer die kwade wezens in de buurt zijn.’’

‘’Denk maar niet meer aan hun,’’ zei Morel. ‘’Ze zijn ons spoor al lang kwijt.’’

‘’Je hebt vast gelijk,’’ antwoordde Anemone. ‘’Heb je nog wat van die heerlijk, eigengemaakte soep?’’

Ze keek Morel met een brede glimlach aan, toen hij de laatste soep in haar kom schepte.

Blackberry rende naar ridder Blackthorn toe en zei:

‘’Ik ga wel op wacht staan.’’

‘’Dit is geen spelletje, dit is een serieuze taak,’’ antwoordde Blackthorn ernstig, terwijl hij de duisternis in bleef staren.

‘’Er loopt daar verderop een muis onder de bladeren,’’ zei Blackberry. ‘’Ik kan de muis horen. Ik ruik ook nog twee herten die een stuk verderop, tussen de bomen staan.’’

‘’Oké, je hebt gewonnen,’’ riep Blackthorn. ‘’Jouw zintuigen zijn scherper, als je nu op wacht gaat staan, dan neem ik na middernacht het van je over.’’

Blackthorn liep terug naar het kampvuur waar de anderen al lagen te slapen. Ook Blackthorn viel snel in slaap. Anemone lag een hele tijd wakker. Ze keek naar Morel, toen het