Mirte en het Verdwenen Kind: Hart van Vuur, #2

By Ben Buitendijk

Was jij in de ban van de Kronieken van Narnia, de Grijze Jager of Harry Potter? Kom dan mee naar de wereld van Mirte, een wereld vol magische wezens …

Mirte van de Woeste en de Fae Nira worden gastvrij opgenomen door Lette, een weduwe die vastbesloten is de hoeve die haar man heeft opgebouwd draaiende te houden.

Maar dan wordt haar dochtertje Hadde ontvoerd. Mirte en Nira gaan achter de ontvoerder aan maar raken het spoor kwijt. Lette en Mirte zoeken dan hulp in het nabij gelegen dorp. Maar daar krijgen ze te maken met Gidder die de schuld voor de ontvoering eerder bij de Fae zoekt dan bij mensen.

Mirte en het Verdwenen Kind is het tweede deel in de serie Hart van Vuur over Mirte van de Woeste en haar vrienden. Eerder verscheen Mirte en de Vuurworm.

• Language: Nederlands
• Publisher: Ben Buitendijk
• Release date: Nov 1, 2020
• ISBN: 9781393118848

Book preview

Mirte en het Verdwenen Kind

Was jij in de ban van de Kronieken van Narnia, de Grijze Jager of Harry Potter? Kom dan mee naar de wereld van Mirte, een wereld vol magische wezens ...

Mirte van de Woeste en de Fae Nira worden gastvrij opgenomen door Lette, een weduwe die vastbesloten is de hoeve die haar man heeft opgebouwd draaiende te houden.

Maar dan wordt haar dochtertje Hadde ontvoerd. Mirte en Nira gaan achter de ontvoerder aan maar raken het spoor kwijt. Lette en Mirte zoeken dan hulp in het nabij gelegen dorp. Maar daar krijgen ze te maken met Gidder die de schuld voor de ontvoering eerder bij de Fae zoekt dan bij mensen.

Mirte en het Verdwenen Kind is het tweede deel in de serie Hart van Vuur over Mirte van de Woeste en haar vrienden. Eerder verscheen Mirte en de Vuurworm.

hoofdstuk 1

Het Woud van de Gnoom

'Wat is er?'

Mirte keek om zich heen. Er was niets bijzonders te ruiken, te horen of te zien. Toch was Timil ineens blijven staan alsof hij voor een muur stond en had haar gemaand hetzelfde te doen. Mirte was een paar stappen doorgelopen en keek nu verwonderd om zich heen. Was er een muur, een onzichtbare barrière? Ze stak haar handen uit en tastte voor zich uit. Ze voelde niets.

Ze waren twee weken eerder uit Glinstering in de Nacht vertrokken. De lente was in volle kracht uitgebot. Overal stonden de struiken in bloei. De kruinen van de bomen zaten weer vol blad. Overal zag ze bloemen in al hun schitterende kleuren. Het woud voor hen onderscheidde zich in niets van het woud dat achter hen lag. Niets wees erop dat ze nu een heel ander terrein zouden betreden.

'Wij staan op het punt het gebied te treden van ... Hoe moet ik dat zeggen. Je toekomstige beschermer?'

'Ik heb geen beschermer nodig,' zei Mirte onmiddellijk.

'Die reactie verwachtte ik al,' zei Timil droog. 'Laat ik het zo zeggen: We staan aan de grens van de veilige plaats waar ik je naartoe moest brengen.'

'Dus je taak zit er bijna op?' Mirte slaagde er niet in de teleurstelling uit haar stem te houden. Ze was echt gesteld geraakt op de eenhoorn in de afgelopen twee weken dat ze met hem en Nira door de wouden van Noganatiru was getrokken.

'Ga je dan weg?' vroeg Nira. Ze liet zich van zijn rug afglijden en ging voor hem staan. 'Laat je ons in de steek?'

'Niet meteen,' zei Timil. Hij leek verrast door hun reacties. 'Ik moet jullie eerst voorstellen aan je gastheer en ik wil er zeker van zijn dat alles goed is. En zolang ik geen nieuwe opdracht krijg ...'

'Blijf je bij ons,' zei Mirte beslist. 'Ik kan me mijn leven zonder jou niet meer voorstellen. Zonder jullie,' voegde ze eraan terwijl ze haar hand een ogenblik op Nira's schouder legde.

'Ik ...' De eenhoorn leek sprakeloos.

Nira sloeg haar armen om hem heen voor zover dat voor haar mogelijk was. Mirte liet haar hand langs zijn hals glijden en klopte hem op zijn schoft.

'Het leven zou saai worden als jij wegging.'

'Ik geloof niet dat dat werkelijk waar is, Hart van Vuur. Ik durf te voorspellen dat jouw leven nooit saai zal zijn, of ik er nu bij ben of niet!'

'Dat is een gewaagde voorspelling,' zei Mirte lachend. Maar ze voelde hoe zich een pijnlijke knoop vormde in haar buik. Had ze nog niet genoeg meegemaakt? Eigenlijk hoopte ze op een periode van rust, al wist ze drommels goed dat haar leven nooit meer zou worden als vroeger. Bijna elke nacht droomde ze van de vuurzee die de hoeve had verteerd, en haar ouders en haar ongeboren broertje. Dan werd ze wakker met een gezicht dat nat was van de tranen. Was het overdreven dat ze nu naar vrede en kalmte verlangde?

'Ik zie helemaal geen grens,' zei Nira. Ze bestudeerde de grond en de bomen.

'Het gaat niet zozeer om wat er boven de grond is, maar wat er onder zit,' zei Timil.

Nira leek dat te begrijpen. Ze knikte in ieder geval. Maar Mirte had geen idee waar hij het over had. 'Hoe bedoel je dat?'

'De Al-Heer heeft de zorg voor de aarde, en daarmee bedoel ik de grond, de stenen, alles wat er onder onze hoeven zit, jullie voeten dus, toevertrouwd aan de korenkatalenar ... gnomen noemen jullie hen, geloof ik, aardgeesten.'

Mirte had dat woord nog nooit eerder gehoord. Zij-die-de-aarde-steunen leek het te betekenen.

'Zoals de Fae de Hoeders van het Woud zijn?'

'Precies. En zoals de Fae gemeenschappen hun verantwoordelijkheid hebben, het gebied waarvoor zij de verantwoordelijkheid op zich genomen hebben, zo heeft ook elke gnoom zijn eigen gebied.'

'Dus het gebied achter ons is de verantwoordelijkheid van een andere gnoom dan het gebied voor ons?'

Timil hinnikte. 'Scherp gezien!'

'Wat is er zo bijzonder aan de gnoom van het gebied voor ons?'

'De relatie tussen de gnoom en zijn gebied is niet hetzelfde als die tussen de Fae en hun verantwoordelijkheid,' zei Timil. 'De gnoom ... ís het land. En over het algemeen bekommeren zij zich nauwelijks om wat er boven gebeurt. Maar omdat zij het land zijn, woog hun stem zwaar toen er gesproken werd over de toekomst van de mensen op Noganatiru. Elke Schenking is niet alleen de Schenking van de bewoners van die gebieden, de Fae en de Anderen-die-Spreken, maar ook van de gnoom die voor dat deel van de aarde verantwoordelijk is.'

'En het gebied dat voor ons ligt?'

'Dat is de Schenking van de Wolf. Maar de Schenking is iets kleiner dan het gebied van de gnoom zodat er altijd een strook zou zijn waar de gnoom vrij was van wat de mensen ook met het land zouden doen.'

'Hoe bedoel je dat ? Wat zouden de mensen kunnen doen?'

'Sommigen van Hen-die-Spreken kennen de mensen, zij hebben andere werelden bezocht waar de mensen wonen. De mensen graven soms diepe tunnels op zoek naar grondstoffen en kostbaarheden.'

'Zoals ijzer.' Zoveel wist ze dan wel. 'Maar de kobolden in het noorden bewerken toch ook ijzer. Waar halen zij dat dan vandaan?'

'De kobolden werken samen met de gnomen wanneer zijn naar hun ertsen en naar edelstenen zoeken. Van de mensen werd gezegd dat zij het land soms ... verontreinigen. Ik weet zelf niet precies wat dat inhoudt, maar het schijnt ernstig te zijn.'

'Wij hebben zoiets nooit gedaan,' zei Mirte verontwaardigd.

'Dat weet ik. Het zijn zaken die toen aan de orde zijn geweest en daarom bedongen de gnomen die de Schenking deden, dat zij altijd een deel over zouden houden waar de mensen hen niet zouden kunnen pijnigen.'

Mirte schudde haar hoofd bij Timils laatste woorden. Dat zouden mensen nooit doen. Maar ze besloot er niet op door te gaan.

'En voor ons ligt dus dit vrije gebied.'

'Dat klopt. Je moet begrijpen, een gnoom is de bodem. En de processen die zich daar afspelen gaan veel trager dan het leven hierboven. Voor hen zijn wij ... eendagsvliegen. De ene dag zijn we er, de volgende dag niet meer. Daarom zijn zij meestal niet geïnteresseerd in wat er zich boven de grond afspeelt.'

Hij schraapte met een hoef over de grond.

'De gnoom van dit gebied is anders. Hij is wel geïnteresseerd in wat er, zoals hij het zegt, boven zijn hoofd gebeurt.

'Ik heb hem ... gevraagd ons hier te ontmoeten. Ik weet niet waar hij jou, jullie wil onderbrengen.'

'Gevraagd?'

'Ik kan meer dan alleen gewoon praten.' Timil leek een beetje geprikkeld.

'En waar is de gnoom dan?' vroeg Nira terwijl ze om zich heen keek. 'Heeft hij trouwens een naam?'

'Verschillende,' zei Timil. Ook hij keek om zich heen. 'Maar ik laat het liever aan hem om zich voor te stellen.'

'Wat is dat?' Mirte wees op een groot stuk steen dat een meter of tien voor hen lag. Ze had het idee dat die er eerder niet lag. Er hing een scherpe, penetrante geur die Mirte herinnerde aan een keer dat haar vader een stuk steen met een beitel gespleten had en een van de stukken vervolgens met een zware hamer bewerkt om er een paar scherpe randen af te slaan. Daarbij was een soortgelijke geur vrijgekomen. 'Steenbrand' had haar vader dat genoemd. Maar de geur was nu onnoemelijk sterker dan toen.

'Een rots,' zei Nira zonder er verder aandacht aan te besteden.

Maar terwijl Mirte toekeek, begon de rots te bewegen. Hij leek zich te ontvouwen. Er kwam een arm tevoorschijn, ja, het moest een arm zijn met een brede hand met vier vingers en een duim. Vervolgens kwam er nog een arm uit. Toen kwam er een hoofd omhoog, een hoofd zoals ze nog nooit eerder had gezien. En een paar tellen later ging het wezen staan.

Het zag eruit als ... bewegende stenen. Zo hoog als haar vader was geweest, maar veel breder met dikke armen en benen. Maar dat hoofd! Het had min of meer de vorm van een gezicht, maar grof van vorm, alsof een beeldhouwer enkel nog maar de ruwe vormen had gebeiteld. Allen de ogen waren af. Twee koolzwarte punten staarden haar indringend aan.

'Hart van Vuur.'