Frede en de Kerstman

By Leen Lefebre

In een dorp hier ver vandaan wonen een boer en boerin. De zomeroogst is dit jaar mislukt en de winter staat reeds voor de deur. Hoe moeten ze alle monden voeden? Het idee ontspruit om hout te halen in het woud. Ze kunnen het drogen, verkopen en met de opbrengst eten kopen.

Frede beseft dat zijn ouders hun uiterste best doen, doch is dit voldoende om de meest barre periode van het jaar te doorstaan? Samen met zijn broers Rhune en Folke wil hij hulp halen bij de Kerstman, maar daarvoor moeten ze eerst door het woud trekken waar de Elfenkoning heerst.

• Language: Nederlands
• Publisher: Leen Lefebre
• Release date: Nov 27, 2018
• ISBN: 9780463492253

Leen Lefebre

Leen Lefebre grew up in West Flanders where she works at the Local Heritage Service. As a kid, she threw herself upon each book that was available. Later, she turned around and settled on the worldwide web. She then emerged as a true explorer of literature, music, and sports. Leen is a dreamer and a doer – and this is how her stories rose up as charming and lively fairy tales for adventurers of all ages.Leen Lefebre groeide in Deerlijk op, in West-Vlaanderen, waar ze werkt op de dienst Erfgoed. Ze wierp zich al erg vroeg op elk boek dat voorhanden was. Daarna wentelde en nestelde ze zich in het wereldwijde web. Literair, muzikaal en sportief ontpopte ze zich als een ware ontdekkingsreiziger. Leen is dromer én doener. Zo zijn ook al haar boeken ontstaan: verhalen voor avonturiers – jong en oud.

Book preview

HOOFDSTUK 1

Het grote woud

In een dorp hier ver vandaan, woonde eens een boer en boerin. Zij hadden drie zonen: Rhune, Folke en Frede.

De oudste zoon Rhune leek wel een prins als de zomerzon in zijn goudblonde haren speelde. Folke, de middelste zoon, zong als een engel wanneer de lente ontwaakte. De jongste zoon Frede herleefde als een kerstelfje telkens de winter aanklopte.

De winter trok ongeduldig door het dorp. Het arme boerengezin zag zijn komst met lede ogen aan. De zomeroogst was dan wel op tijd binnen, erg groot was hij niet dit keer.

‘Er is onvoldoende te eten,’ klaagde de boer tegen zijn vrouw. Hij schudde het hoofd. Hoe zouden ze alle monden voeden in de kilste periode van het jaar?

De boerin dacht diep na over de toekomst die hen wachtte. Hun zoontjes groeiden als kolen en hun hongerige monden dienden snel te worden gevoed. ‘Als je nu eens hout haalt in het woud,’ stelde zij voor, ‘dan kunnen we het drogen en verkopen in het dorp.’

De boer keek haar hoopvol aan. Dat vond hij een fantastisch idee. Er was immers altijd wel iemand die hout nodig had. ‘Ik ga morgen in de vroege ochtend,’ sprak hij verblijd.

‘Neem Frede maar met je mee,’ voegde de boerin eraan toe.

Het lijkt misschien wat vreemd, maar de jongste zoon hield meer van de kilte dan van de hitte. Hij was dan ook laaiend enthousiast toen vader hem vroeg of hij mee wou reizen naar het woud om hout te verzamelen. Thuis zouden de broers Rhune en Folke moeder dan helpen bij het drogen ervan. En ‘s nachts, als zij sliepen, zouden hun ouders van deur tot deur gaan om het te verkopen.

Zo gezegd, zo gedaan. ‘s Anderendaags hees de boer Frede op de oude bolderkar. Ze trokken op pad, naar het verlaten woud dat zich noordwaarts uitstrekte. De boerin zwaaide hen na terwijl ze uit haar zicht verdwenen.

De boer rolde de kar holderdebolder langs ruige rivieren en over gemene heuvels. Een gure wind blies door het verlaten landschap. Haar kilte verzegelde hun lippen. Zwijgend schreden zij voort.

Uiteindelijk kwamen vader en zoon bij de ingang van het grote woud aan. De eerste rij bomen opende zich reeds uitnodigend. Hun grote kruinen overschaduwden de vroege bezoekers die nu dapper voortstapten. Zij hadden een missie, en die heette ‘hout halen’.

Vele uren verstreken en de zon piepte dan uiteindelijk verlegen door het bladerdek heen. Vader zaagde takken van alle lage bomen, waarna Frede het dode hout kranig bijeen sprokkelde. Het was een hels karwei voor het knaapje in de bijtende vrieskou. Toch vertoefde Frede het liefst van al buitenshuis bij dit weer.

De hele namiddag bleef het vredig in het woud. De boer en zijn zoon bleven niettemin druk in de weer. Hun hoge laarzen maakten gedempte geluiden op het bevroren mos en doorbraken de stilte der natuur in een grappige cadans.

Frede gaf het sprokkelhout door aan vader, die het netjes op zijn kar stapelde. Hun lippen versteenden terwijl zij vlijtig voortwerkten zij aan zij.

Onverwachts keek Frede op van zijn werk. Hij staarde dromend in de verte. Achter dit leger van verstarde woudreuzen bevond zich het magische kerstdorp, besefte hij.

Moeder had hem er vaak over verteld. De Kerstman woonde er, met zijn hulpelfjes. Samen maakten zij alle kinderwensen waar. En dit, dít vond de kleine Frede een erg nobel doel hebben!

Bovendien regende het nooit op deze magische plaats. Het lag er immer ongerept wit van de sneeuwvlokjes die samen een eindeloos tapijt schiepen. Het hele jaar door was het er winters bar en wat kon een winterjongen zich meer wensen? Frede hoopte dat hij ooit bij de Kerstman in de leer kon gaan. Dat was zijn ultieme droom!

Vader gaf de dromer een por in zijn zij en trok