Ebba, de eerste paashaas

By Leen Lefebre

Over het duistere rijk te velde regeert Stern, Koning der hazen. Zijn jongste broer Prins Atta verlaat het koninkrijk en gaat op zoek naar een eigen lichtrijk voor hem en de zwangere Hulde. Dagelijks gaat Hulde vol hoop een kijkje nemen aan de grens, maar dan komt de baby te vroeg.

Prinses Ebba is een leergierig haasje. Hulde merkt al snel op dat het kind net als haar vader hier diep ongelukkig is. Als ze later een verlaten vogelnestje vol eieren vinden in een konijnenkuil, wil Ebba op avontuur, vader achterna. Maar, is zij wel net zo dapper als hem?

• Language: Nederlands
• Publisher: Leen Lefebre
• Release date: Mar 31, 2019
• ISBN: 9780463103579

Leen Lefebre

Leen Lefebre grew up in West Flanders where she works at the Local Heritage Service. As a kid, she threw herself upon each book that was available. Later, she turned around and settled on the worldwide web. She then emerged as a true explorer of literature, music, and sports. Leen is a dreamer and a doer – and this is how her stories rose up as charming and lively fairy tales for adventurers of all ages.Leen Lefebre groeide in Deerlijk op, in West-Vlaanderen, waar ze werkt op de dienst Erfgoed. Ze wierp zich al erg vroeg op elk boek dat voorhanden was. Daarna wentelde en nestelde ze zich in het wereldwijde web. Literair, muzikaal en sportief ontpopte ze zich als een ware ontdekkingsreiziger. Leen is dromer én doener. Zo zijn ook al haar boeken ontstaan: verhalen voor avonturiers – jong en oud.

Book preview

HOOFDSTUK 1

Prins Atta’s vertrek

Heel lang geleden, in een donker veld hier niet eens zo ver vandaan leefde er een haas, luisterend naar de naam Stern. Stern was niet zomaar een haas, hij was de koning van alle hazen.

Met ijzeren vuist regeerde de koning over het rijk te velde waar het sinds hazenheugenis zwart was. Alles wat teveel bewoog, moest er aan geloven. Zelfs zijn eigen broers, neefjes en nichtjes spaarde hij niet. Zijn wil was wet en dat gold voor iedereen.

Koning Stern had zo zijn eigen ideeën over alles. Ook al was er in het hele koninkrijk geen één haas die achter zijn beslissingen stond, toch deed iedereen wat hij beval.

Voor de gemene hazenkoning was het klaar als de volle maan. In zijn veld genoot je altijd bescherming en een volle maag, maar kost en inwoon kreeg je niet zomaar. Je moest er voor werken en keihard afzien, dit dag en nacht, de hele winter door.

Toch was dit koninkrijk geen gevang. Iedereen kon gaan en staan waar hij of zij dat wenste. Koos je er voor om weg te gaan, dan hield niemand je tegen. Maar één ding stond vast: als je Sterns rijk verliet, dan was dit voor altijd. Terugkeren kon je niet.

De haasheid besefte snel dat je zonder hulp van binnenuit slechts weinig kon beginnen daarbuiten. En dát, dat hield dit volk koest.

Eén besloot om toch het lot te tarten en dat was Atta. Hij was wel de jongste der vijf koningsbroers, maar niet de meest volgzame haas in dit veld.

Samen met zijn geliefde Hulde wilde hij betere oorden opzoeken, ver weg van broer Sterns strenge gezag en zwarte rijk vandaan. Hij wilde een líchtrijke plek vinden voor hun eersteling te velde kwam.

‘Jij afvallige!’ schreeuwde de koning hem toe.

Prins Atta boog nederig het hoofd, maar hief toen zijn neus toch dapper de lucht in. ‘Ik mag dan jouw broer zijn, ik heb verdorie net als elke haas recht op een veld voor vrouw en kind!’

Sterns blik straalde woestheid uit. Hij raasde onverstoord verder. ‘Jij durft jezelf nog mijn broer te noemen?’ Genadeloos sloeg hij zijn roetzwarte voet tegen de grond aan.

De aarden plaat begon gevaarlijk te beven. Atta stond nog steeds oog in oog met zijn boze broer. ‘Jij zou het goede voorbeeld moeten geven!’ brulde hij met een stem die door merg en been sneed.

Geërgerd opende Atta de mond. De nagels van zijn gebalde vuist priemden pijnlijk door zijn sneeuwwitte vacht. Hij had er recht op, verdorie! Een zucht verliet de opening tussen zijn lippen voor hij ze wijselijk opeen drukte. Waarom er nog woorden aan vuil maken?

Hoffelijk kalm staarde de prins der hazen nu voor zich uit. Neen, dit had geen zin. Zijn broer Stern was koning en hij alleen had in dit rijk het laatste woord. Dat zou nooit veranderen. Hij had dus twee keuzes: hij kon ermee leren leven, of moest gaan.

Hoe langer Atta er over nadacht, hoe vaster zijn besluit kwam te staan. Hij en zijn geliefde moesten hier ver vandaan. Alleen dan zou hij een vrediger leven kunnen leiden.

Koning Stern gromde iets onverstaanbaars terwijl zijn onbedekte oog dwars doorheen Atta’s winterdikke vacht straalde. Sterns bloed kolkte van de razernij en pulseerde krachtig in zijn hals.

Atta verroerde geen vin. Door zijn aderen kabbelde er een serene kalmte. Hij zou niet terugkeren voor hij gevonden had wat hij zocht.

Sterns oogleden trilden van de groeiende spanning. Atta’s besluit stond echter muurvast. Hij was klaar voor de tocht. De jonge prins raapte alle moed bij elkaar en keerde zich om. Hij keek niet eenmaal om toen hij het koningsveld uitsnelde.

Elke dag huppelde Atta’s geliefde naar de grens van het koninkrijk, waar hij het hazenpad had gekozen. Wat hield Hulde van deze man die haar en hun toekomstige kind uit dit dodenveld zou verlossen!

Atta was zeer moedig en zij was zo trots op hem. Eventjes nog en dan verhuisden zij naar hun eigen rijk. Het werd een plek badend in het licht waar niemand het jonge koppel vertelde wat te doen of hoe zich te gedragen. Het veld was verlaten en zij waren vogelvrij. Haar gedachte aan het bestaan van zo’n magisch veld, voelde zalig aan.

De toekomst van hen en de baby wankelde meer dan ooit, maar dat beangstigde Hulde niet. Zij verzamelde eten als de snelste loper en Atta beschermde hen als de sterkste jager.

Haar buik werd elke dag boller maar geen haar op haar vacht dat eraan dacht om eens thuis te blijven. Je kon Atta’s geliefde werkelijk alles vragen maar elke dag ging ze een tijdje keurig aan de rand van het veld op de uitkijk staan.

Elke dag wat slomer weliswaar, begaf zij zich naar daar waar het rijk te velde ophield met bestaan. De eerste keren had Hulde gerend maar na een week werd dit gehuppel, wat nu leek op gestrompel.

Terwijl het rad des tijds koppig bleef wentelen, verloor de vrouw alle hoop op een teken van leven. Maar toen die bolle buik bewoog, keerde voorgoed het tij. Niets of niemand kon nu nog het geluk van de toekomstige moeder stelen. Het kleine