Corveleyn

By Carolus Vonckx

Sylvia Corveleyn zat tien jaar in een psychiatrische instelling voor het vermoorden van vier jongens. Wanneer het lijk van een jongen gevonden wordt, is er voor John Adams, een hardvochtige flik, maar één verdachte. Nu moet de vrouw zich niet alleen verdedigen tegen de beschuldigingen van de inspecteur, maar ook vechten tegen haar opnieuw wakker geworden, haast onbedwingbare impulsen.

• Language: Nederlands
• Publisher: Carolus Vonckx
• Release date: Oct 15, 2018
• ISBN: 9780463709382

Carolus Vonckx

53 jarige rijschoolinstructeur met een stapeltje verhalen, die nooit de weg naar een uitgever gevonden hebben. Tot nu toe. Hopelijk vinden ze nu hun weg naar geïnteresseerde lezers...

Book preview

Deel 1 - Stachemerstraat

1. 

Sylvia Corveleyn voelde het zaad van de jongen die zwetend en zwoegend op haar lag in het condoom spuiten. Ze schatte hem net twintig en meestal zat ze er niet ver naast. 

Hij trok zich uit haar terug, rolde op zijn rug. Smekend keek hij haar aan. Ze moest iets aardigs zeggen, iets bemoedigends, iets Make my day-achtigs. Hij zag er sowieso niet bepaald uit alsof hij veel succes genoot bij de meisjes. Dan zou hij toch niet hier, bij haar, zijn? 't Was geen getrouwde man die vastzat in een uitzichtloze relatie en daarom troost zocht in de armen van een hoer. Sylvia kuste hem teder op zijn volle, vlezige lippen. 'Dat was lekker,' zei ze eenvoudig - en meende het. Niet klaarkomen-lekker. Gewoon lekker. 

Het ronde, pokdalige gezicht lichtte op. 

Zijn dag is goed. Hij heeft een hoer blij gemaakt. Zielig, eigenlijk.

Tien minuten later verlieten ze de kamer. Zij had hem en zichzelf gewassen; daarna hadden ze zich opnieuw aangekleed. Ondertussen had hij allerhande onzin verteld, waarop zij geroutineerd gereageerd had - gelachen waar hij het verwachtte, hem begripvol aangekeken wanneer het moest, bewonderende geluidjes gemaakt als het paste. 

De drie andere meisjes zaten in het salon, keken tv. Even draaiden ze het hoofd in hun richting en glimlachten professioneel.  

Bij de deur van het appartement die op de gang uitgaf, omhelsde Sylvia de jongen even en nam afscheid met een gemeend 'Kom je nog 'ns terug?' 

Ze keek op haar horloge. Halfelf. Haar shift zat erop. Tijd om naar huis te gaan. Ze nam haar jas van de kapstok. Terwijl ze hem aantrok, ging ze terug naar de woonkamer. 'Ik ben weg,' kondigde ze aan. 'Tot morgen, meisjes.' En meisjes waren het. Trixie was met haar 23 de oudste en daarmee veertien jaar jonger dan zij. 

'Tot morgen,' kreeg ze terug, zonder dat de ogen van het tv-toestel loskwamen. Een leuk tienertje deed haar best om indruk te maken op de jury - waarschijnlijk een opname van The Voice Kids.  

Toen de deur achter Sylvia dichtviel, grijnsde Trixie naar Jenny en Claire. 'Jullie hadden gelijk - ze is wel écht gek van de jongens.' Trixie werkte nog maar enkele weken op dit adres. 

'Hoe jonger, hoe liever,' zei Claire. 'Soms verdenken wij haar ervan dat ze hen hun geld teruggeeft.' 

Gelach. 

'Of dat zij hén betaalt,' deed Jenny haar duit in het zakje. 

Nog meer gelach. 

Trixie trok aan haar sigaret. 'Hoe dan ook, ik hoop dat ik op haar leeftijd er nog zo goed uitzie,' mijmerde ze. 

Daarin moesten Jenny en Claire haar bijtreden. De mannen waren nog altijd bereid geld neer te tellen voor haar diensten. En niet alleen de oudere heren, zoals vanavond nog maar eens gebleken was. 

Spijtig dat ze zo weinig contact met haar hadden. Ze kwam, deed haar werk en vertrok zonder over veel meer dan koetjes en kalfjes te kletsen. Nooit 'ns een diepzinnig gesprek; nooit 'ns iets over een partner of over kinderen - ze had er zeker de leeftijd voor; nooit 'ns iets over wat dan ook, dat hen een aanwijzing kon geven over de mens achter de hoer. 

2. 

Het was een wandeling van een tiental minuten van het appartement waar ze werkte naar het appartement waar ze woonde. Corveleyn genoot van deze korte wandelingen, eender welk weer het was. Vanavond was het een frisse avond, met een stralende volle maan hoog in de hemel. Het soort avond begin september dat een kille herfst aankondigde.  

De wind woei door haar lange, blonde haar en speelde met de pijpen van haar katoenen broek. Sylvia had haar handen diep in de zakken van haar leren jas gestoken. Met haar gedachten was ze bij de jongen die haar zonet bezocht had. Zo onschuldig, zo onervaren. Maar niet meer na vanavond, dacht ze met een glimlachje om de lippen. 

Ze sloeg de hoek om die haar in de Waardestraat bracht, overdag een drukbezochte winkelstraat; nu was zij zowat de enige die tussen de afgesloten handelspanden door wandelde. Nog vijf minuten en ze was thuis. Een douche, een snack, Nicci French, het late nieuws via vrt.be, en dan slapen. Tenzij ze nog een goede film op Netflix vond - hetgeen ze betwijfelde. De laatste tijd was het aanbod maar erg dunnetjes, vond ze. De laatste goede film die ze gezien had… 

KLA-BANG

De vrouw bleef staan. Het geluid was van rechts gekomen. Ze was net een steegje gepasseerd dat tussen een vestiging van Zeeman en een computerwinkel lag. Overdag werd dit steegje gebruikt als doorsteek naar de Koning Leopoldstraat, de tweede belangrijkste handelsstraat van de stad. 's Avonds kon je het maar beter mijden; junkies spoten zich vol met hun spul en straathoeren pijpten klanten in één van de vele portalen. Niet voor teergevoelige zielen dus. Was één van de bezoekers van de winkelstraten hier toevallig 's avonds verzeild geraakt en had hij of zij het briljante idee gehad om op de gebruikelijke weg van de ene naar de andere winkelstraat te gaan? En, onvermijdelijk, tegen een onguur karakter gebotst? 

Was dat haar probleem? Neen. Ze wou verder gaan. Dan kwamen herinneringen aan een niet zo ver verwijderd verleden terug boven. Als Anna er niet geweest was die druilerige namiddag in de instelling, dan zou zij zich nu niet kunnen afvragen of ze haar nek zou uitsteken. 

Corveleyn deed een paar passen terug en keek het steegje in. Het was slecht verlicht. Een meter of vijftig de straat in was een straatlamp met een enkele witte ampul tegen de gevel bevestigd; hij deed zijn best de duisternis te doorboren, maar schoot hierin schromelijk tekort. Voor zover Sylvia kon zien - en wist van de keren dat ze er zelf doorgewandeld was - stonden tegen de muren rijen vuilbakken, -zakken en -containers. Zeker aan de linkerkant, waarop de achterdeuren van enkele restaurants uitgaven. Het geluid dat ze gehoord had, zou afkomstig kunnen geweest zijn van een deksel die van één van de bakken op de kasseien viel. 

Ervan afgeduwd door de ratten? Ze griezelde bij de gedachte. 

Maar ze zag niets. Toch