Φεγγάρια Επανάστασης

By Haris Kanatsoulis

Εν μέσω μιας οικονομικής κρίσης, που δεν έχει ξαναζήσει η Ελλάδα, μια σπίθα είναι ικανή να φέρει μια γενικευμένη κοινωνική σύγκρουση, μέχρι τα όρια του εμφυλίου.
Μια Ελλάδα χωρισμένη στα δύο, δύο κυβερνήσεις για τον ίδιο τόπο.
Τρεις φίλοι, αποφασισμένοι να βρούνε ποιός οδήγησε την χώρα σε αυτήν την κατάσταση, ανακαλύπτουν μια παγκόσμια συνομωσία, η οποία εξελίσσεται εδώ και στο εξωτερικό. Μια σύγχρονη ελληνική μυστική οργάνωση υποστηρίζει και επιβάλλει τα οργανωμένα σχέδια ισχυρών οικονομικών και πολιτικών παραγόντων, προς όφελος τους και σε βάρος των απλών πολιτών.
Μπροστά σε ανυπέρβλητα εμπόδια και με πενιχρά μέσα δεν λυγίζουν, αλλά μάχονται και αυτοί για τον Μεγάλο Σκοπό. Σαν σύγχρονοι τρεις σωματοφύλακες, αγωνίζονται για το κοινό καλό, προστατεύοντας ο ένας τον άλλον, αναδεικνύοντας τις ανθρώπινες αρετές, εν μέσω της σκληρότητας του πολέμου και της ακόρεστης δίψας για εξουσία και χρήμα των λίγων και ισχυρών.

Τα "Φεγγάρια Επανάστασης" είναι ένα -όχι και τόσο- μυθοπλαστικό έργο, βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα.

Η πραγματικότητα εδώ, περιγράφεται καλύτερα από τα καθημερινά δελτία ειδήσεων και τις εφημερίδες. Ειναι η αλήθεια συνειδητή επιλογή ή προσχεδιασμένη διαδικασία?

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Haris Kanatsoulis
• Release date: Jun 18, 2011
• ISBN: 9781458000415

Haris Kanatsoulis

Ο Χάρης Κανατσούλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1968. Σπούδασε στην Ιταλία και έχει πτυχίο Φυσικής, με εξειδίκευση στην Κβαντική Οπτική, από το Πανεπιστήμιο της Ρώμης, ενώ έχει αποκτήσει μεταπτυχιακό στην Διασφάλιση Ποιότητας.Έχει εργασθεί σε ιδιωτικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, σε θέσεις Συμβούλου και Διαχειριστή Έργων, και με καθήκοντα όπως η διοίκηση, διαχείριση και συντονισμός σύνθετων έργων, ο σχεδιασμός πολιτικής, επικοινωνιακής στρατηγικής και πολιτικής επικοινωνίας για επιχειρήσεις και πολιτικά πρόσωπα.Βαθιά πολιτικοποιημένος και κοινωνικοποιημένος, έχει συμμετάσχει σε κοινωνικά κινήματα και πολιτικές κινήσεις.Τα «Φεγγάρια Επανάστασης» είναι η πρώτη του συγγραφική προσπάθεια.

Book preview

Chapter 1. Η Σπίθα

Όλα είχαν αρχίσει από μια συνηθισμένη, καθημερινή σχεδόν, διαμαρτυρία συνταξιούχων έξω από τα γραφεία του Υπουργείου Οικονομικών στο Σύνταγμα. Οι οργανώσεις των συνταξιούχων είχαν συγκεντρώσει περίπου τετρακόσια άτομα, για να διαμαρτυρηθούν για τις μηδενικές αυξήσεις στο ΕΚΑΣ. Θα μπορούσε να ήταν απλώς ένα ακόμη γεγονός που ούτε καν αναφέρεται από τα Δελτία Ειδήσεων των καναλιών. Και όμως ήταν η σπίθα και η φωτιά μαζί…

Στα γραφεία του Υπουργείου Οικονομικών έτυχε να συνεδριάζει από τις πρώτες πρωινές ώρες της ημέρας η Επιτροπή Παρακολούθησης της Ελληνικής Οικονομίας. Μια επιτροπή για την οποία ελάχιστοι άνθρωποι γνώριζαν την ύπαρξη της και ακόμη λιγότεροι τις φάτσες των περισσοτέρων από τους συμμετέχοντες σε αυτή. Και όμως, στην πόρτα της αίθουσας 215 του Υπουργείου σε μια απλή λευκή σελίδα ήταν τυπωμένα τα ονόματα των ανθρώπων που σχεδίαζαν την οικονομική πολιτική της Ελλάδας και την πορεία της Οικονομίας της:

«Συνεδρίαση Ε.Π.τ Ε.Ο

John Fall - Financial Stability Division – European Central Bank

Jose Signal - Financial Counsellor and Director Monetary and Capital Markets Department – International Monetary Fund

Miranda Duncan – Southeastern European Section Director - Chase Manhattan Bank

Joshua Travis – Global Government Affairs – Citi Group

Νικόλαος Παπαμαθιός – Γενικός Γραμματέας Εξόδων – Εσόδων – Υπουργείο Οικονομικών

Δημήτριος Σπύρου – Εκπρόσωπος του ΣΕΒ»

Όλοι γνώριζαν τον Παπαμαθιό, τον πρώην Διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, ο οποίος αφού την ιδιωτικοποίησε, πέρασε σε μια κυβερνητική θέση που βρισκόταν πάρα πολύ ψηλά στην ιεραρχία της Κυβέρνησης – ίσως το Νούμερο 2 λέγανε – παρότι Γενικός Γραμματέας Υπουργείου μόνο. Χωρίς την συγκατάθεση του δεν υπογραφόταν προϋπολογισμός της χώρας, ούτε οποιαδήποτε παρέκκλιση από τα έσοδα και έξοδα που μόνο αυτός (και όχι ο Υπουργός Οικονομικών) υπέγραφε. Εξάλλου και η γενική Γραμματεία του Υπουργείου με τόσο αυξημένες αρμοδιότητες φωτογραφικά για εκείνον δημιουργήθηκε. Κρατικά δάνεια, έσοδα από τους φόρους, πιστώσεις για επενδύσεις, ιδιωτικοποιήσεις κρατικών οργανισμών, πέρναγαν από την ομάδα του και μόνο αυτός είχε την τελική έγκριση για αυτά.

Και ο Σπύρου, αρκετά γνωστό όνομα ήταν. Ιδιοκτήτης της Capa-Cola Hellas, μεγάλη περιουσία, για χρόνια Αντιπρόεδρος των Ελλήνων Βιομηχάνων, ένα από τα πιο μισητά ονόματα των συνδικαλιστών, καθώς πρότεινε πάντα – και εφάρμοζε στα εργοστάσια του – τα σκληρότερα αντεργατικά μέτρα.

Οι υπόλοιποι όμως? Ποιοι ήταν? Τι αντιπροσώπευαν? Και τι ρόλο είχε τέλος πάντων αυτή η Επιτροπή?

Τα μέλη της ήταν υψηλά στελέχη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της Chase Manhattan Bank, και της CitiGroup, δηλαδή των μεγαλύτερων πιστωτών της Ελλάδας, η οποία κατάφερε να ξεπεράσει την κρίση ρευστότητας με δάνεια αξίας 70 δισεκατομμυρίων ευρώ. Φυσικά οι πιστωτές αξίωσαν – και πέτυχαν – την δημιουργία της επιτροπής αυτής, η οποία έδινε τις βασικές κατευθύνσεις για την ελληνική οικονομία. Βασικά το πάγωμα όλων των μισθών, δημοσίου και ιδιωτικού τομέα για τα επόμενα τρία τουλάχιστον χρόνια, κατάργηση του 14ου και του 13ου μισθού όλων ανεξαρτήτως των υπαλλήλων, την ιδιωτικοποίηση σχεδόν όλων των δημόσιων οργανισμών (Συγκοινωνίες, Τράπεζες, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κλπ), την αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση στα 75 έτη, ανεξαιρέτως για όλους τους πολίτες και την επί της ουσίας κατάργηση της δημόσιας ασφάλισης και πρόνοιας. Ακριβό τίμημα, αλλά μονόδρομος για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Έτσι και αλλιώς η χώρα αυτή, από την ίδρυση της, πάντα με δανεικά θρεφόταν.

Έτσι λοιπόν τα μέλη της Επιτροπής συνεδρίαζαν μυστικά για ενάμιση τουλάχιστον χρόνο και όριζαν τα πλαίσια μέσα στα οποία θα κινούνταν όλες οι πληρωμές του κράτους και όλα τα έξοδα του. Και εκείνο το μοιραίο πρωινό έπιναν τον καφέ τους, γελώντας μεταξύ τους, αφού πια είχαν αποκτήσει μεγάλη οικειότητα, δουλεύοντας μαζί για τόσο χρονικό διάστημα. Είχαν αποφασίσει την περικοπή των δαπανών που αφορούσε ειδικές κοινωνικές ομάδες, όπως τον περιορισμό του χρόνου καταβολής των επιδομάτων ανεργίας και των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες. Είχαν επίσης χαράξει τους άξονες για τον νέο Αναπτυξιακό Νόμο ο οποίος θα έπρεπε να μελετηθεί τις επόμενες ημέρες από την επιτροπή που είχε ορίσει ο Παπαμαθιός. Εξάλλου θα τους έδιναν μασημένη τροφή.

Οι άνδρες της παρέας χαριεντίστηκαν με την όμορφη κυρία Μιράντα, πάντα στα όρια βέβαια του savoir – vivre, μιας και η κυρία ήταν παντρεμένη, όπως είχε τονίσει αρκετές φορές κατά την διάρκεια των συναντήσεων, μαζί με αυτό τον ακαταλαβίστικο είναι η αλήθεια νόστο για τη Νέα Υόρκη που ζούσε. Πως θα μπορούσε να σε ενοχλήσει μια μεγαλούπολη σαν την Αθήνα για λίγες ημέρες παραμονής, όταν ζεις στην Νέα Υόρκη?

- «Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου» θα επαναλάμβανε συχνά ο Σπύρου, όντας βαθύτατα θρησκευόμενος και επίτιμο μέλος μάλιστα της «Ζώνης», της παραθρησκευτικής Ορθόδοξης Οργάνωσης που δεν είχε τίποτε να ζηλέψει από την Καθολική Opus Dei σε οργάνωση, μυστικότητα και χρήμα. Βέβαια η κατά τα άλλα χριστιανική του ανατροφή δεν τον είχε εμποδίσει να σκοτώσει την πρώην γυναίκα του και το παιδί που αυτή είχε αποκτήσει από άλλο άνδρα, σε ένα «τραγικό ατύχημα» όπως το δικαστήριο αποφάνθηκε. Ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και αδελφός του φυσικά σε καμία περίπτωση δεν είχαν επέμβει στην όλη δικαστική διαδικασία. Και οι φήμες για απειλές στους δικαστές δεν είχαν ποτέ επιβεβαιωθεί.

Σηκώθηκαν από το γραφείο συνεδριάσεων και οι γραμματείς τους μπήκαν αμέσως μέσα για να μαζέψουν τις παρουσιάσεις – που έτσι και αλλιώς οι ίδιοι είχαν σχεδιάσει – καθώς και τους χαρτοφύλακες. Στην πόρτα παρουσιάστηκαν αμέσως οι άνδρες και οι γυναίκες της ασφάλειας τους. Η Μιράντα κατείχε το μερίδιο του λέοντος σε αυτόν τον άτυπο διαγωνισμό δύναμης, καθώς εκτός από τους δύο γραμματείς της την συνόδευαν τρεις μεγαλόσωμοι άνδρες σε κάθε βήμα της. Σε αυτούς θα έπρεπε να προστεθεί και οι οδηγοί των 2 θηριωδών SUV που την περίμεναν. Πολλές φορές πάντως η «ελληνική παρέα» της είχε αναρωτηθεί γιατί χρειαζόταν τόσο μεγάλη συνοδεία.

- «Εδώ είναι Ελλάδα, Η Βαγδάτη απέχει πολύ» της έλεγε ο Travis, αλλά κατά βάθος την ζήλευε.

«Είναι πολύτιμη για την Τράπεζα της ή για το σύζυγο της» σκεφτόταν. «Θα ήθελα και εγώ να αξίζω τόσα πολλά για την Τράπεζα μου…. ή ακόμη και τον σύζυγο μου τον Bryan και να μου το δείχνουν έτσι». Σαν σε βαθύ ύπνο φαντάστηκε τον εαυτό του να κατεβαίνει από το ακριβό SUV με το μακρύ φόρεμα του με το τεράστιο κόψιμο μέχρι ψηλά στους μηρούς, το λευκό κασκόλ του περασμένο στο λαιμό του για να κρύβει κάπως το βαθύ ντεκολτέ. Το έντονο κόκκινο χρώμα στα χείλη του τσιτώθηκε όταν άπλωσε το απέραντο χαμόγελο κατά μήκος του προσώπου του αποκαλύπτοντας την κάτασπρη οδοντοστοιχία του περισσότερο ακόμη και από τα χρυσά σκουλαρίκια που λαμπύριζαν κάτω από τα συνεχή φλας των φωτογράφων που στριμώχνονταν μπροστά της. Οι σωματοφύλακες του πιο σωματώδεις και από τον Ράμπο τον ίδιο, γυμνοί από την μέση και επάνω δημιουργούσαν ένα ανθρώπινο διάδρομο για να περάσει ακουμπώντας τα σώματα τους.

- «Θα κατεβείτε μαζί μας?» τον διέκοψε από τον παράδεισο ο Fall. «Θα μπείτε μαζί μας στο ασανσέρ?» συνέχισε

- «Δεν πειράζει, θα περιμένω την γραμματέα μου» και σίγουρα δεν είναι αυτά τα ιδρωμένα σώματα με τα οποία θα ήθελε να στριμωχτεί.

Η Μιράντα βγήκε πρώτη από το ασανσέρ. Ακολούθησαν οι υπόλοιποι. Ένας από τους οδηγούς της περίμενε στην εξωτερική πόρτα του Υπουργείου και μόλις την είδε να πλησιάζει την άνοιξε τελείως.

Το πλήθος των συνταξιούχων έξω από το Υπουργείο πίεζε τον κλοιό των αστυνομικών για να αφήσουν την συντονιστική επιτροπή τους να δει τον Υπουργό. Κάποιες μικροεντάσεις είχαν δημιουργηθεί, μικροσπρωξίματα και τσακωμοί. Η κατάσταση ήταν όμως ελεγχόμενη και φυσικά όχι βίαιη. Οι ίδιοι οι διαδηλωτές δεν είχαν πια τα κουράγια λόγω ηλικίας για φυσικές αντιπαραθέσεις, ακόμη και οι λεκτικές ήταν επικίνδυνες για την πίεση και τον κίνδυνο εγκεφαλικών, όπως έλεγαν. Τα ΜΑΤ ήταν εξάλλου σε απόσταση αναπνοής και έκλειναν την είσοδο του Υπουργείου ερμητικά. Και ξαφνικά οι πόρτες του Υπουργείου άνοιξαν διάπλατα. Τρεις μεγαλόσωμοι άνδρες και μια γυναίκα βγαίνουν έξω, ενώ ακολουθούν πίσω τους και άλλοι άνδρες.

- «Μπαίνουμε!!!». «Τώρα» ακούστηκαν σαν συναγερμός κάποιες φωνές. Και σαν ένα κύμα κινήθηκαν προς τα εμπρός, σπάζοντας τον κλοιό των αστυνομικών, μόλις τρία – τέσσερα μέτρα μακριά από την πόρτα. Οι πρώτοι στην σειρά διαδηλωτές έφτασαν σε απόσταση αναπνοής από την πόρτα και αυτό τους έδωσε κουράγιο και δύναμη. Έσκυψαν τα κεφάλια και ξανακινήθηκαν προς τα μπροστά ελπίζοντας να κατακτήσουν την πόρτα του Υπουργείου που τώρα φαινόταν κοντύτερα και πιο μεγάλη. Τα ΜΑΤ αμέσως κινήθηκαν με βία προς το πλήθος, θέλοντας να προστατέψουν τον διάδρομο που δημιουργήθηκε, εγκλωβίζοντας έτσι στη μέση τους επισκέπτες του Υπουργείου οι οποίοι ασφυκτιούσαν τώρα ανάμεσα σε αστυνομία και διαδηλωτές. Άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν τα γκλόμπς και τα πρώτα δακρυγόνα σπρέι ξεχύθηκαν στην ατμόσφαιρα. Μια μαγκούρα υψώθηκε αλλά δεν κατέβηκε ποτέ. Ένας πυροβολισμός ακούστηκε, ένας δεύτερος αμέσως μετά και ένας τρίτος. Όλοι σταμάτησαν για μια ατελείωτη στιγμή. Και τότε καθαρά ακούστηκε μια ριπή. Ένας μεταλλικός κροταλισμός, που έκοψε την ανάσα σε όλους, άλλους από φόβο, σε άλλους για πάντα. Ακολούθησε πανικός. Έντρομοι οι ηλικιωμένοι άρχισαν να τρέχουν προς την πλευρά της Ερμού, ενώ πανικόβλητοι αστυνομικοί είχαν πέσει μπρούμυτα ή κρύβονταν πίσω από τα αυτοκίνητα. Φωνές, κραυγές και βογγητά κάλυψαν όλους τους άλλους ήχους του άλλοτε πολύβουου δρόμου του κέντρου των Αθηνών. Μέσα σε δευτερόλεπτα η οδός Νίκης είχε αδειάσει αφήνοντας πεσμένους επτά ανθρώπους ακίνητους, μέσα σε μια θάλασσα από ετερόκλητα αντικείμενα, παπούτσια, γυαλιά, ρούχα, κράνη. Ένας μικρός σωρός από χαρτιά αιωρούνταν, ενώ στον αέρα απλώθηκε μια έντονη μυρουδιά από μπαρούτι.

Η Σπίθα είχε ανάψει μια Φωτιά που δεν θα έσβηνε ποτέ.

Chapter 2. Ο Ηγέτης

Είκοσι ημέρες μετά την δολοφονία έξι συνταξιούχων και ενός αστυνομικού, η Αθήνα, η Ελλάδα ολόκληρη είχε χωριστεί στα δύο, και όχι μεταφορικά, κυριολεκτικά. Υπήρχαν δύο στρατόπεδα, δύο κυβερνήσεις, δύο χώρες, δύο συνειδήσεις. Και αυτός ο δυαδισμός έδινε ελπίδα, έδειχνε το μέλλον, γιατί δεν ήταν μια πραγματικότητα πιεσμένη και διαμορφωμένη από τις συνθήκες, αλλά μια φυσική κατάληξη των κοινωνικών συνθηκών, μια διέξοδος, μια τρύπα σε ένα παιδικό μπαλόνι όπως επέμενε να λέει ο Λυγερός, ο Κώστας Λυγερός, ο ηγέτης των μισών Ελλήνων. Ελάχιστοι γνωρίζουν την καταγωγή – γεωγραφική, πολιτική και κοινωνική – του Λυγερού. Ήταν κρητικός λέγανε, από ένα χωριό των Χανίων, σπούδασε στην Αθήνα και είχε πτυχίο της Φιλοσοφικής. Δεν ήταν ποτέ μπλεγμένος με την παρέα στα Εξάρχεια, αλλά είχε δημιουργήσει ένα think tank για την επόμενη ημέρα του σοσιαλισμού, τον ΣΠΑΡΤΑΚΟ. Αρκετοί αστοί, πολιτικοί, διανοούμενοι, πανεπιστημιακοί, αριστεροί στην επιγραφή ή στην ουσία, είχαν πάρει μέρος στην ανταλλαγή απόψεων σχετικά με την διάβαση στο σοσιαλισμό και την διαχείριση του μέσα στην κοινωνία. Όχι, δεν ήταν ένα από εκείνα τα βαρετά, συντροφικά, ψευτοδιανοουμενίστικα κλειστά κλαμπ, τα οποία σπονσοράρονταν από ένα πολιτικό σχηματισμό με φανταχτερό κομμουνιστικό, επαναστατικό τίτλο. Ήταν ένα ανοιχτό φόρουμ ανταλλαγής απόψεων πάνω σε βασικά ζητήματα της κοινωνίας και των ανθρώπων. Δεν επιχειρούσε να θεωρητικοποιήσει τις πράξεις και τις επεμβάσεις των αριστερών και σε καμία περίπτωση δεν έδινε προστασία σε παρωχημένους παλαιοκομματικούς δογματισμούς.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η άποψη του για την προτεινόμενη «ιδιωτικοποίηση» της παιδείας, δηλαδή την δυνατότητα κάποιος να δημιουργήσει Ιδιωτικά Πανεπιστήμια και Σχολές. Οι επίσημες απόψεις της Αριστεράς, όλης της επίσημης Αριστεράς, κομμουνιστικής ή μη, ήταν ένα ξερό «ΟΧΙ». Ο Λυγερός λοιπόν, μπήκε μπροστά σε μια άνευ προηγουμένου μάχη μέσα στους κόλπους της Αριστεράς, για να την πείσει ότι «Δεν μας απασχολεί αν υπάρχει Ιδιωτική Παιδεία – φτάνει αυτή να λειτουργεί σύμφωνα με τους κανόνες της Δημόσια Παιδείας – Μας απασχολεί να υπάρχει πολύ καλό επίπεδο Δημόσιας Παιδείας». Δηλαδή, προσπάθησε να παρασύρει την στείρα άρνηση των κινημάτων (Όχι στην Ιδιωτική Παιδεία), σε ένα γόνιμο διάλογο για την δημόσια παιδεία και πως αυτή θα πρέπει να διαμορφωθεί για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των φοιτητών και της κοινωνίας ολόκληρης. Διάλογος όμως που καταλήγει σε ένα θεσμικό πλαίσιο, που εφαρμόζεται και τηρείται.

Και πέτυχε έτσι αρκετά, ως προς την Παιδεία, πάρα πολλά και ανεκτίμητα ως προς τα ίδια τα κινήματα, την Αριστερά και την δυναμική της. Οι ηγεσίες φυσικά των κομμάτων δεν θα μπορούσαν να δεχτούν με κανένα τρόπο παρεμβάσεις εξωτερικές, ως προς τους μηχανισμούς που οι ίδιοι έλεγχαν, για την λήψη αποφάσεων που αφορούσαν τους ίδιους, την Αριστερά και την Κοινωνία. Έτσι προσπάθησαν να υψώσουν τοίχος – ιδεολογικό, πολιτικό και παρεμβατικό – γύρω από τα κόμματα, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις τους, για να περισώσουν ότι καλύτερο μπορούσαν. Αλλά όπως αποδείχτηκε θα ήταν απλώς χάρτινοι τοίχοι, μπροστά στην κοινωνική οργή που έψαχνε ένα ρεαλιστικό μοντέλο για να εκτονωθεί.

Οι απαντήσεις στην κοινωνική αναταραχή και την τεράστια οικονομική κρίση των τελευταίων τριών ετών, φυσικά δεν μπορούσαν να προέρθουν από τα παραδοσιακά κόμματα διαχείρισης, το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ. Γιατί τα κόμματα αυτά, μόνον διαχείριση των ήδη προδιαγεγραμμένων παρεμβάσεων έκαναν και μάλιστα πάρα πολύ κακή διαχείριση. Για να γίνει ολοφάνερο το απαράδεκτο έλλειμμα ικανότητας τους ο Λυγερός χρησιμοποιούσε σαν παράδειγμα τους προϋπολογισμούς που κατέθεταν τα τελευταία 20 χρόνια. Σε κάθε ένα από τους προϋπολογισμούς προβλεπόταν η μείωση του κόστους για την δημόσια διοίκηση κατά 2,9% μέχρι 39,5%!!!, ανά έτος. Σε καμία, μα καμία οικονομική χρονιά το κόστος της δημόσιας διοίκησης δεν μειώθηκε, αλλά αυξήθηκε συνολικά κατά 1.400% τα είκοσι τελευταία χρόνια. Πως θα μπορούσαν οι πολίτες αυτού του τόπου να εμπιστευτούν αυτά τα κόμματα και τις πολιτικές τους? Και όμως το έκαναν. Γιατί απλά δεν υπήρχε εναλλακτική λύση. Τα κόμματα της Αριστεράς απομονωμένα από την ίδια την κοινωνία, δεν πρόσφεραν λύση διαχείρισης της εξουσίας, αλλά απλά ένα καθιερωμένο, συντηρητικό, προβλέψιμο αντίπαλο της. Ο κόσμος διαμαρτυρόταν μαζί τους, δεν τους πίστευε όμως. Και αυτό δεν είχε να κάνει με τον ρόλο των κινημάτων, την διεισδυτικότητα που θα μπορούσαν να έχουν σε αυτά, ή την παρουσία τους στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και συνεπώς στην μάζα. Είχε να κάνει με την εσωστρέφεια τους, τον δογματισμό τους, την αφ’ υψηλού κριτική ματιά τους. Ήταν απλά πολύ πιο μακριά από τον λαό, σε διαφορετική συχνότητα, από ότι και οι ίδιοι νόμιζαν. Τα επονομαζόμενα λαϊκά κινήματα που η παραδοσιακή Αριστερά στηριζόταν, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά τραγικά απομεινάρια ενός κόσμου που θα ήθελε να υπάρχει, αλλά δεν υπήρχε. Ο συνδικαλισμός ήταν το αποκούμπι των δημοσίων υπαλλήλων για περισσότερες άδειες και αργίες και τίποτε μα τίποτε παραπάνω. Μόλις την φετινή χρονιά η αναλογία των συνδικαλιστών του δημοσίου τομέα, ως προς αυτών του ιδιωτικού ήταν 26 προς 1!!! Πως μπορούσε λοιπόν ο ιδιωτικός υπάλληλος να νοιώσει προστατευμένος από κάποιον τον οποίο συνέχιζε να πληρώνει και όχι μόνο αυτό, αλλά διεκδικούσε να πάρει για τον εαυτό του όλο και περισσότερα? Πως μπορούσε να δει τον δημόσιο υπάλληλο απλά σαν συνδιεκδικητή, σαν σύντροφο? Απλά δεν μπορούσε. Οι διεκδικήσεις δεν ήταν ποτέ ταξικές – ότι μπορεί να σήμαινε πια αυτό – αλλά κλαδικές και σωματειακές. Τον δημόσιο υπάλληλο της Ολυμπιακής, του ΟΤΕ, του ΟΛΠ συνέχιζε να τον πληρώνει πλουσιοπάροχα μάλιστα, ο μέσος πολίτης, έστω και αν αυτός – και μόνο αυτός βέβαια – ήταν σε σύνταξη στα 50 του χρόνια, εξαναγκάζοντας τον οικοδόμο ή των μηχανικό αυτοκινήτων να δουλεύει μέχρι τα 75 του.

Τα παραδοσιακά σχήματα της Αριστεράς λοιπόν, που ξεδιάντροπα έχουν πάρει το μέρος του ισχυρού, συνεχίζουν να μάχονται για αυτόν, ενώ τυχόν διεκδικήσεις του κοσμάκη, παραπέμπονται στο Κεφάλαιο που έχει ρουφήξει το αίμα του Λαού ή στην Κυβερνητική ανυπαρξία των μέτρων και της προσοχής που πρέπει να τύχουν. Δεν επρόκειτο να απεμπολήσουν ποτέ το δικαίωμα στην ηγεμονία του χώρου, ούτε στην κατοχή της μοναδικής Αλήθειας που αυτά πρεσβεύουν. Το ΚΚΕ διάλεξε από μόνο του τον απομονωτισμό, περιμένοντας την Δευτέρα Παρουσία η οποία θα φωτίσει τον κόσμο για τα δίκια του και θα φέρει και τον σοσιαλισμό – έτσι για να μην κουραζόμαστε. Ο ΣΥΡΙΖΑ, συνονθύλευμα ηγετών, ηγετίσκων, αρχηγών, αρχηγίσκων, προέδρων, γραμματέων, με έντονο το αίσθημα της αυτοκριτικής για τις τύχες του κόσμου ολόκληρου, αλλά προς Θεού όχι αρκετό για να απεμπολήσουν το δικαίωμα στην ηγεσία και την αρχηγία και την προεδρία και την γραμματεία. Γκρουπούσκολα απίθανων συνδυασμών, τα οποία διαφωνούν σε βασικά ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης (π.χ. για το κατά πόσο οι κολεκτίβες πρέπει να διαλυθούν ή όχι, στο πέρασμα από τον σοσιαλισμό στον κομμουνισμό) και για αυτόν το λόγο αρνούνται οποιαδήποτε κοινή επαφή και αγώνα με τους αντιπάλους τριμελείς (πενταμελείς σε φουλ σεζόν) κομματικούς σχηματισμούς. Χαμένοι στον δογματισμό τους, σαν τους Ναίτες ιππότες στην φύλαξη του δισκοπότηρου τους, της υπέρτατης αλήθειας, η οποία θαμμένη για πολλούς αιώνες, κάποια ημέρα θα αποκαλυφθεί και θα δώσει την απόλυτη ευτυχία στον άνθρωπο.

Ο Λυγερός και η ομάδα του δημιούργησε κάτι τελείως διαφορετικό, Έξω από τα δεδομένα της εποχής. Δεν έφτιαξε κόμμα, δεν έθεσε περιορισμούς, δεν αποκαλύφθηκε σαν προφήτης. Έθεσε βασικά ερωτήματα, που ήταν ταμπού και έδειξε ότι δεν πρέπει κανείς να φοβάται να προτείνει, να μάχεται να υποστηρίζει. Δεν δαιμονοποίησε την ελεύθερη εργασία, την επιχειρηματικότητα ή τις επιχειρήσεις. Μίλησε όμως σε όλους εκείνους τους καταπιεσμένους, τους απροστάτευτους, τους μόνους.

Είναι χαρακτηριστικό το ερώτημα που έθεσε, «για ποιους αγωνίζεται η Αριστερά, ποιο είναι το target group της?», αλλά απαντήστε με ονόματα και διευθύνσεις. Δηλαδή ξεπεράστε το παρωχημένο «Εργατική Τάξη», αφού κανένας πια δεν είναι ικανός να την ορίσει επακριβώς, αλλά μιλήστε για ποιους και με ποιό τρόπο θα υπερασπιστείτε. Θα μπορούσε να είναι ο επαγγελματίας των χιλίων ευρώ το μήνα, ή ο μικρός επιχειρηματίας, αλλά όχι σώνει και καλά κάποιος που κάνει χειρωνακτική εργασία αν το εισόδημα του είναι μεγάλο. Έτσι για να απαντηθεί αυτή η ερώτηση δεν αρκέστηκε να προσδιορίσει μόνο την κοινωνική καταγωγή του πολίτη, αλλά και το εισόδημα του, την ικανότητα του να παράγει, την καινοτομία που διαχειρίζεται, τις ώρες εργασίας του, αλλά και την ποιότητα της εργασίας του, ανεξαρτήτως της εργασίας που κάνει και του εργοδότη του, είτε αυτός είναι ιδιωτικός ή δημόσιος φορέας.

Δηλαδή, παρουσίασε για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια ένα απλό σύστημα υπολογισμού του κόστους εργασίας, το οποίο πρότεινε να υιοθετηθεί πάνω από το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα του κάθε πολίτη, εργαζόμενου, άνεργου ή άεργου. Παράλληλα κατάργησε όλα τα επιδόματα εργασίας, ενσωματώνοντας τα στις βασικές κατηγορίες για τον υπολογισμό μισθού και δημιουργώντας ένα κοινωνικό δείκτη που αντιστοιχούσε σε μισθολογικές δέσμες, ο οποίος εξέταζε την οικογενειακή κατάσταση, το περιβάλλον εργασίας και διαμονής, τις σπουδές, τις ιδιαίτερες ικανότητες και άλλους παράγοντες.

Με αυτόν το απελπιστικά απλό και δίκαιο τρόπο ανταμοιβής για την εργασία, όχι μόνο εξίσωσε μισθολογικά αυτούς που παράγουν την ίδια εργασία κάτω από τις ίδιες συνθήκες, αλλά προέβλεψε και την «δίκαιη ανταμοιβή» για τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους μικρούς επιχειρηματίες, κάτι που είχε αποφύγει να κάνει οποιαδήποτε οικονομική θεωρία των τελευταίων αιώνων.

Οι παρεμβάσεις του Λυγερού σε βασικά πολιτικά ζητήματα, όπως και η δυναμική που αναπτύχθηκε στον χώρο των κινημάτων, έφερε τον κόσμο να γνωρίζει επιτέλους τι θα ήθελε από το μέλλον, το άμεσο και το απώτερο, αλλά και πως θα το κατακτήσει. Ποιοι είναι οι στόχοι των λαϊκών κινημάτων και η μεθόδευση των ενεργειών για την κατάκτηση τους. Χωρίς φανφάρες περί κομμουνισμού και σοσιαλιστικών ιδεωδών, ο εργάτης, ο μαθητής, ο συνταξιούχος ήξερε γιατί πάλευε, ποιο είναι το άμεσα διαπραγματεύσιμο και ποιες οι μελλοντικές κατακτήσεις. Ήξερε κυρίως την μέθοδο και τους τρόπους κατάκτησης του.

Είχε ανάγκη ο κόσμος να ξέρει ποιόν και πώς να πολεμάει ειδικά αυτήν την κρίσιμη περίοδο. Τα τελευταία τρία χρόνια οι εργαζόμενοι δέχτηκαν ένα καταιγισμό από φόρους όπως και περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και ασφαλιστικές εισφορές, λόγω της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης. Από την άλλη όμως η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έδινε απλόχερα οικονομικές διευκολύνσεις σε μεγάλους οικονομικούς παράγοντες του τόπου, είτε προσωπικές, είτε στις επιχειρήσεις τους με την μορφή επιχορηγήσεων. Ένα μέρος από τα ποσά αυτά, προοριζόταν υποχρεωτικά για τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ως διαφημιστικός χρόνος των εταιρειών, εξασφαλίζοντας την ανοιχτή και άλλες φορές την υπόγεια στήριξη της Κυβέρνησης στα μέτρα που παίρνει από μία πρακτικά Εθνική «pay per view» τηλεόραση.

Σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο, ο Λυγερός αναδειχνόταν μέρα με την μέρα σαν φυσικός ηγέτης των ασθενέστερων, ριζοσπάστης και ανυπότακτος. Η ρητορική του ικανότητα από την άλλη τον έφερε να μπορεί να σαγηνεύει το τηλεοπτικό κοινό, μιας και η τηλεόραση του πρόσφερε άπλετο χρόνο τον πρώτο καιρό, πιστεύοντας ότι έτσι αποδυναμώνει τη Αριστερή αντιπολίτευση. Τον περασμένο χρόνο μειώθηκαν οι εμφανίσεις του, αλλά η δημοτικότητα του ήταν πάντα σε υψηλότατα επίπεδα. Συνέχιζε να αρθρογραφεί σε εφημερίδες, ενώ η πολύ οργανωμένη πράγματι ομάδα του, διατηρούσε μια πρότυπη ιστοσελίδα ανοικτή στον διάλογο και με ειδησεογραφία που δεν εύρισκες ανάλογη αλλού.

Ήταν ο ηγέτης του κόσμου και κανείς δεν του απένειμε αυτόν τον τίτλο. Τον κατέκτησε μόνος του. Με το ηθικό του ανάστημα και τον ριζοσπαστικό του λόγο. Μόνο που θα έπρεπε να αποδείξει και στην πράξη και στον δρόμο και στον πόλεμο όλα όσα διακήρυσσε. Και ή ώρα αυτή είχε έρθει. Και όλοι τον αναζητούσαν και περίμεναν να ακούσουν τον λόγο του. Και αυτός δεν το αρνήθηκε.

Chapter 3. Τα Γεγονότα

Οι τραγικοί θάνατοι έξι συνταξιούχων ταρακούνησαν την ελληνική κοινωνία και δημιούργησαν ένα έντονο αίσθημα ανασφάλειας σε κοινωνικές ομάδες που μέχρι εκείνη τη χρονική περίοδο θεωρούνταν «συνδικαλιστικά ανενεργές», δηλαδή οι συνταξιούχοι, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Οι ομάδες αυτές αποδείχτηκαν οι πιο συμπαγείς και οι πιο βίαιες και αποτέλεσαν εμπροσθοφυλακή των διαδηλωτών στις συγκρούσεις που ακολούθησαν με την αστυνομία και τον στρατό. Και ο λόγος ήταν ότι δεν είχαν τίποτε να χάσουν. Οι συνταξιούχοι αφήναν μια παρακαταθήκη, μια διαθήκη για τις επόμενες γενιές, ενώ οι υπόλοιποι είχαν φθάσει στο τελευταίο στάδιο απόγνωσης και το αίσθημα της αυτοσυντήρησης ήταν το πιο ισχυρό κίνητρο που θα μπορούσαν να βρουν.

Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν λίγες μόλις ώρες μετά τα τραγικά γεγονότα μπροστά από το Υπουργείο Οικονομικών. Η Κυβέρνηση ζήτησε να μην γίνουν εκδηλώσεις για τις επόμενες τρεις ημέρες, μέχρι να γίνουν οι απαραίτητες έρευνες από την αστυνομία. Οι ανακοινώσεις της άφηναν να εννοηθεί ότι επρόκειτο για τρομοκρατικό χτύπημα, βασιζόμενοι στο γεγονός ότι ένας από τους νεκρούς ήταν αστυνομικός και ο τύπος των όπλων που πυροβόλησαν δεν ανήκαν στην αστυνομία. Φυσικά κανένας δεν πείστηκε, ούτε έδειξε διατεθειμένος να αφήσει οποιοδήποτε περιθώριο στην Κυβέρνηση, πόσο μάλλον τρεις ολόκληρες ημέρες. Το βράδυ της πρώτης ημέρας των διαδηλώσεων είχε φανεί ξεκάθαρα ότι δεν θα ήταν μια απλή διαμαρτυρία, που θα πέρναγε χωρίς να αφήσει τα σημάδια της, ειδικά όταν την επόμενη ημέρα πάνω από 1 εκατομμύριο κόσμου πήρε μέρος στις διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα. Όπως ήταν φυσικό οι εκδηλώσεις μνήμης για τον χαμό των 7 αθώων ανθρώπων, μετατράπηκαν σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, καθαρά πολιτικές και με κεντρικό σύνθημα την παραίτηση της Κυβέρνησης. Η τρίτη ημέρα κατά την οποία προκηρύχθηκε γενική απεργία από όλους τους συνδικαλιστικούς φορείς, ήταν η πιο βίαια. Οι συγκρούσεις μεταξύ αστυνομίας και διαδηλωτών γενικεύτηκαν και πολλά δημόσια κτίρια και αστυνομικά τμήματα καταστράφηκαν.

Ο Λυγερός σε μια άνευ προηγουμένου δήλωση κάλεσε τον κόσμο να στηρίξει την επανάσταση και περιέγραψε την επόμενη ημέρα, ως ημέρα σοσιαλισμού. Μια επιθετική και ξεκάθαρη δήλωση. «Κατεβείτε στους δρόμους, όχι πια για διαμαρτυρία, αλλά για την επανάσταση. Για ένα αύριο όπως το έχουμε περιγράψει». Αυτό συγκλόνισε τον κόσμο και παρόλο που υπήρξε μια αναμενόμενη διαρροή, την τέταρτη ημέρα παλλαϊκές συγκεντρώσεις γεμάτες ένταση και δυναμισμό σε όλη την ελληνική επικράτεια, διοργανώθηκαν και εξελίχτηκαν. Ο κόσμος χαμογελούσε για πρώτη φορά έπειτα από τόσο καιρό. Αυτό το χαμόγελο ήταν που τρόμαξε τόσο πολύ την σοσιαλιστική κυβέρνηση, η οποία κάλεσε ειδικούς από την Scotland Yard για την αντιμετώπιση κρίσεων, ζήτησε βοήθεια από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που ήλεγχε και για πρώτη φορά μετά από την δικτατορία απαγόρευσε τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις. Απείλησε ότι θα κηρύξει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και έθεσε τον στρατό σε επιφυλακή. Σαν απάντηση εκατοντάδες χιλιάδες μαζεύτηκαν στο κέντρο της Αθήνας και άλλων μεγάλων πόλεων. Ο κόσμος δεν έβλεπε πια ειδήσεις στην τηλεόραση, αλλά προτιμούσε ραδιοφωνικούς σταθμούς και blogs στο Ίντερνετ για την ενημέρωση του. Η νευρικότητα των αστυνομικών δυνάμεων άρχισε να γίνεται έκδηλη και ήδη από το βράδυ της τρίτης ημέρας υπήρχαν εκτεταμένες συγκρούσεις και φήμες για νεκρούς στην Αθήνα και στον Βόλο.

Στον Βόλο, ο οποίος είχε ξεσηκωθεί ολόκληρος, όντας βιομηχανική περιοχή η οποία είχε πληγεί έντονα από την οικονομική κρίση και φοιτητούπολη από παιδιά λαϊκών στρωμάτων. Εκεί οι συγκρούσεις με την Αστυνομία είχαν απολογισμούς έντεκα νεκρούς και πάνω από τετρακόσιους τραυματίες. Η πόλη πληγώθηκε βαθύτατα και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την κατάληψη όλων των δημοσίων κτηρίων και των τοπικών ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών από τους διαδηλωτές. Οι αστυνομικές δυνάμεις αποπροσανατολίστηκαν εντελώς, αφού χάθηκαν τα κέντρα εξουσίας από όπου έπαιρναν διαταγές και μετά από συνεχείς υποχωρήσεις εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν εντελώς την πόλη και συμπτύχτηκαν στην Λάρισα, την οποία εξακολουθούσαν να ελέγχουν, παραδίδοντας την πόλη πρακτικά σε όποιον την διεκδικούσε πρώτος. Το πιο σημαντικό γεγονός εκτυλισσόταν τώρα στην πόλη του Βόλου, αφού εκεί η επόμενη ημέρα ήρθε πολύ νωρίς. Ο Λυγερός δεν έχασε καιρό και σε λίγες μόνο ώρες από την κατάληψη της νομαρχίας, ήταν εκεί προτείνοντας τους τρόπους για την λήψη αποφάσεων, μέσω των τοπικών οργανωτικών επιτροπών και δημιουργούσε τις επιτροπές διαχείρισης για την βέλτιστη εφαρμογή των αποφάσεων τους. Αποφάσεις που τώρα παίρνονταν από όλους τους κατοίκους της πόλης, οι οποίοι μπορούσαν να ενημερωθούν από τα τοπικά μέσα, να ψηφίσουν για όλα τα θέματα που τους αφορούσαν μέσω ιστοσελίδων που δημιουργήθηκαν ad hoc, και αφού είχαν παραλάβει τον ειδικό νούμερο (το οποίο χρησίμευε για το δικαίωμα τους στο εκλέγειν και εκλέγεσθαι, και διασφάλιζε την ανωνυμία σε όλα τα επίπεδα). Βέβαια αυτό δεν χρειαζόταν για αυτήν την περήφανη πόλη, γιατί ο κόσμος ήταν όλος έξω στους δρόμους και ενημερωνόταν και ψήφιζε σε δημόσιες συγκεντρώσεις. Αποφασίστηκε να συνεχιστούν όλες οι παραγωγικές δραστηριότητες στον Νομό και να ελέγχουν οι εργάτες μόνοι τους όλους τους τόπους εργασίας τους. Παράλληλα ειδικές ομάδες οπλίστηκαν και έπιασαν πόστα στην είσοδο της πόλης. Αυτό το τελευταίο τρόμαξε την Κυβέρνηση, η οποία ζήτησε και πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και από την Νέα Δημοκρατία και το ΛΑΟΣ για να αποδείξει ότι έχει την απόλυτη εμπιστοσύνη όλων των πολιτικών δυνάμεων. Η εμπιστοσύνη όμως του κόσμου είχε χαθεί προ πολλού. Δύο ημέρες μετά οι βουλευτές των κομμάτων αυτών εκδιώχθηκαν κακήν κακώς από την Βουλή και αποφασίστηκε να συνεδριάζουν σε ένα πολυτελές και αυστηρά φρουρούμενο ξενοδοχείο της Κηφισιάς. Στην Αθήνα παίζονταν πια οι τύχες της χώρας.

H αστυνομία είχε σιγά-σιγά υποχωρήσει από το κέντρο της Αθήνας και είχε αποσυρθεί σε στρατηγικής σημασίας σημεία, προσπαθώντας να αποκλείσουν την ευρύτερη περιοχή. Και το είχαν καταφέρει, αφού δημιούργησαν ένα κλοιό, ο δυνατότερος κρίκος του οποίου βρισκόταν μεταξύ των λεωφόρων Κηφισίας και Κατεχάκη. Επίσης κατάφεραν να διατηρήσουν τον έλεγχο του λιμανιού του Πειραιά, μέσω μιας ισχυρής δύναμης των λιμενικών, η οποία είχε