Killing Code

By BlackMiere

"Kai Casvelle Seviller, a friend of Kio Luscious, was found dead in his apartment. His tormented body was encircled with white rose petals, which were a unique and horrifying item left at the scene of the crime. His mysterious death plagued Kio Luscious and his friends. Who murdered Kai?

Kio and his friends attempt to unravel t

• Language: English
• Publisher: Ukiyoto Publishing
• Release date: Dec 21, 2022
• ISBN: 9789361727238

Book preview

Prologue

K

ai Seviller creased his forehead. Nakaguhit sa buong mukha niya ang matinding pagod. Galing siya sa province. He was attending the wedding ceremony of his cousin. Hindi siya nagdala ng sasakyan kaya nagpahatid siya sa isang kaibigan ng pinsan niya na si Vince.

Sa wakas sa mahabang biyahe ay huminto ang sasakyan sa harap ng apartment na tinitirahan niya. He heaved profoundly. Naghahanap ng malambot na kama ang kaniyang katawan.

Mag-stay ka na lang kaya. He glanced at Vince who was in the driving seat. Ka-close rin niya si Vince kahit minsan lang sila nagka-usap at sa katunayan ay si Vince ang taong nakaka-alam ng kaniyang kabuhungan. Gabi na ‘eh.

Vince shook his head. No, it’s okay, Kai.

Don’t be stubborn, man, aniya sa kunwaring nagtatampong boses and the pitch was high.

Ngumiti ito. Alas-sais medya pa lang naman.

He nodded. Hmmm up to you. Get home safe and sound then. He tapped Vince’s shoulder and he got out of the car. Thank you, ‘pag madisgrasya ka, and unluckily ‘di mo ma-survive ang bad fate mo, paki-usap ‘wag mo akong multuhin. Saka ‘yong ipinagtapat ko sayo I trust you man.

Vince smirked.

Gracias amigo.

Vince grinned. Okay, Mr. Seviller, welcome. Muli nitong binuhay ang makina ng sasakyan. I gotta go now.

Be safe. See you next month sa Miranda. Pangakong ‘wag mong sabihin kay Josh ang secret ko. Ang tinutukoy niya ay ang kapatid niya. There’s no reason for Josh na malaman ang secret niya. Hanggang hindi alam ng huli ang sikreto niya ay hindi magbabago ang pagtingin nito sa kaniya lalo na ang mga mababait niyang parents.

Walang rason na malaman nila iyon. Pero nakakapagod na rin para sa kaniya ang pagtingin sa kaniya ng parents niya. Mabait daw siya at walang kaaway.

Tumango si Vince. Just effin trust me, man. So, goodbye.

Marahan niyang isinara ang passenger side ng kotse. Nilingon muna siya nito and Vince honked the car bago ito umalis. Palayo nang palayo ang sasakyan ay minamasdan niya ‘yon. He then turned his back and searched the key ng gate inside his sling bag pero napansin niyang bukas ang gate.

Napa-isip siya. Inaalala niya kung iniwan niyang nakabukas ang gate kahapon, o baka nasa loob ng bahay ang mga hunghang na kaibigan niya. Pero hindi naman bukas ang mga ilaw sa loob ng bahay.

Napailing siya at ayaw na niyang usisain ‘yon. His apartment is good for four people pero pinili niyang mag-isa. Nasa probinsya ang parents niya. Huminga siya nang malalim at pumasok na sa loob. He closed the gate.

Nang nasa loob na siya ng bahay ay kaagad niyang in-open ang mga ilaw. Maayos naman ang mga gamit niya. Iniisip niyang baka nga naiwan niyang nakabukas ang gate kahapon.

He went upstairs to his room. Nakakain na siya kanina bago umuwi. Kaya matulog na lang siya dahil pagod na pagod ang katawan niya. He noticed some petals of a white rose.

Imposibleng may kumakalat na mga talutot ng puting rosas sa loob ng silid niya. He shrugged while processing a series of questions in his mind.

He followed the trail of the white rose petals. Hanggang sa tapat ‘yon ng pinto ng banyo. He opened the door of the bathroom, and there were petals scattered inside. Ngumisi siya. Gusto niyang tawagin si Kio, baka ang mga ito ang tunggak na gumagawa niyon. Damn, mahinang mura niya.

Bukas na lang niya lilinisin ang kalat na ‘yon. Tatamaan niya talaga sina Kio kinabukasan. Paanong nakapasok ang mga ito sa loob ng bahay at nagkalat ng mga talutot ng rosas? Nag-type siya sa kaniyang cellphone.

Eff you, what are these petals of white rose for? Hopeless horror was romantic with these fatuous petals.

He grinned at i-send iyon sa number ni Kio. He threw himself into the bed and fell into a deep slumber. 3:00 A.M. siya nakagising nang nakarinig siya ng kakaibang tunog. Tinamad siyang bumangon at pikit pa siya but he immediately opened his eyes when he perceived the stroke of television sound. What the heck! his chest-thumping. The lights are off. He clearly remembered na ibinagsak niya ang sarili sa kama at nakatulog without switching the lights off.

He started to feel scared. Sino bang gunggong na nagbukas ng TV habang nakatulog siya. May hindi ba tama? May kababalaghan nga ba? Pero bakit ngayon niya lang ‘yon nararamdaman at naranasan. Dalawang taon na siyang nakatira roon at ngayon lang siya nakagising ng alas-tres ng madaling araw at naabutang bukas ang TV. Jerk! He was scared half to death.

Huminga siya nang malalim at kaagad hanapin ang remote ng TV at nang makita iyon he quickly turned the television off. He felt something wrong and horrid. He stood there in the dark unmoved, the bed, the bathroom, the whole house, and the darkness was eerie.

Halos mahulog ang puso niya nang biglang nakabukas ang mga ilaw. Napahawak siya sa kaniyang dibdib. Bakit ‘yon kusang nagbalik kung naka-off naman ‘yon? At sino bang lokong nag-off niyon kanina? Natakot na talaga siya. Bigla siyang niyakap ng kakaibang lamig na ‘di niya mawari kung sa’n ‘yon nagmula. Wala namang nakabukas na bintana o aircon man. Nanunuot ang lamig na ‘yon sa kaibuturan ni Kai.

Nakiramdam siya sa kaniyang paligid. Pakiramdam niya ay may tao na nasa loob ng kaniyang silid. Biglang patay ang mga ilaw kaya niyakap niya ang sarili. Wala na ang tapang niya nang patay-sindi ang ilaw.

Kung prank ‘yon ay magdedemanda siya. His eyes roamed inside the room and his spirit was alert. Isang libong kilabot ang hatid ng pagpatay-sindi ng ilaw. Hindi siya makagalaw sa kinatatayuan niya. May tao, oo, may taong nakatayo sa pinto, at bukas ang pinto.

Hindi rin tuminag ang taong iyon sa kinatatayuan nito. Lalaki ba iyon o babae? Kai wasn’t sure. Mabilis niyang hinahanap ang cellphone niya at ilawan kung sino ‘yon pero nawala ‘yon sa kinatatayuan nito kanina.

Namalikmata lang ba siya? sarado naman ang pinto. Hiling niya na bangungot lamang iyon. Pero hindi, dahil nanunuot sa kaibuturan niya ang lamig at takot. Yumuko siya para mag-type sa kaniyang cellphone. Kailangan niya ng tulong. Kailangan niya ang mga kaibigan niya.

Someone was in my room. I’m scared, he/she wore a leather mask. Hindi ko alam kung babae siya o lalaki. Or it’s just all in my head. Para akong nababaliw. Send help.

Kaagad niyang i-send ‘yon kay Kio. Hoping na mabasa kaagad iyon ng kaibigan. Pero alam niyang himbing pa ang huli sa pagkatulog nito. When he raised his face to glance at the door where the stranger stood a while ago ay bigla siyang nakaramdam nang malakas na palo sa kaniyang batok.

Napahawak siya sa kaniyang batok. May nahawakan siya, mainit na likido, dugo, oo, dugo niya. Nakaramdam siya ng hilo at dumilim ang kaniyang paningin. Dahan-dahan siyang lumingon para harapin ang estrangherong nasa kaniyang likuran. Nakasuot ang estranghero ng katad na siyang tumakip sa buong mukha nito. Napansin niya ang hawak nitong puting rosas.

Isang pukpok ng martilyo ang natanggap ni Kai sa kaniyang noo. Durog ang noo ni Kai at umagos at tumilamsik ang dugo niya sa puting kurtina na sumasayaw sa ere. Biglang nanlabo ang kaniyang paningin. Gumigiwang ang katawan niya habang pabagsak sa sahig. The stranger dragged his body inside the bathroom.

Nakagising si Kai at hinang-hina ang katawan niya. His hands and his legs were tied with razor wire. He has a lot of cuts on his body. What the f*ck was going on? Nanlabo ang kaniyang paningin, at noon niya napagtantong isa na lang pala ang mata niya. He was bleeding so badly. His mouth filled up with blood.

Walang awang dinukot ang isang mata niya at nakalapag ang eyeball niya sa ibabaw ng lababo. Sino bang walang awang gumagawa niyon? Paano siya makaligtas? Paano siya makatakas? Wala na siyang lakas. Hindi siya makatayo. Paano niya iligtas ang sarili kung nakatali ang mga paa niya ng razor wire at sumugat sa kaniyang balat. Kai couldn’t freely move because of the sharp barbs that were buried in his skin. The pain was excruciating and cringe.

Nakaramdam siya nang matinding sakit sa loob ng bibig niya and when he opened his mouth amount of blood trickled. He spewed blood. Wala na pala siyang mga ngipin. His lips quivered as he noticed his teeth scattered on the floor. There are tongue and groove pliers, grip pliers, and chain nose pliers on the floor near his feet.

Maya maya ay nakarinig siya ng mga yabag. Papalapit ‘yon at biglang bumukas ang pinto. Pumasok ang estrangherong may hawak na palakol at martilyo.fh*ck yhou assh*le. His pronunciation wasn’t clear anymore. Puno ng dugo ang loob ng bibig niya at ligo rin siya sa sariling dugo.

The stranger inclined and pour alcohol into Kai’s wounded and blind eye. Kai’s whole body trembled. He badly wanted to die now and not suffered. Sinugatan nito ang kaniyang binti. At idiniin ang dulo ng kutsilyo sa loob ng sugat niya at paikutin at napasigaw siya sa sakit. Nagbuhos ito ng alcohol sa loob ng sugat niya. Kai cringed in pain. Bakit ba siya pinahirapan ng estrangherong ‘to? Sino ba ito? Kung panaginip lamang ‘yon ay gusto na niyang gumising na.

The stranger lacerated Kai’s lower limb and thigh at pinuputol nito ang ilang ugat niya. His right leg vibrated habang umagos ang dugo niya. He made a big cut in Kai’s leg using a serrated knife that tore Kai’s flesh to shreds.

Kinuha ng estranghero ang chain nose pliers at lumapit ito sa ulunan niya. Alam ni Kai sa sarili sa ilang minuto ay malagutan siya ng hininga. The stranger inserted his finger into Kai’s crushed forehead and the stranger broke Kai’s forehead bone.

The stranger smiled. Bloody tears streamed down Kai’s empty eye socket. The stranger was so delighted. The stranger suddenly jabbed the chain nose pliers sa natirang isang mata niya at dahan-dahang bunutin at hilain ang kaniyang eyeball.

Nararamdaman niya kung paano naputol ang ilang ugat sa mata niya at paano humihiwalay ang eyeball niya sa eye socket niya. Dumaloy ang maraming dugo. Wala na siyang makita. Kadiliman ang naghari.

Nagsusuka siya nang maraming dugo. Wala nang tsansang mabuhay pa si Kai. Itinusok ng taong ‘yon ang dalawang rosas sa kaliwa’t kanang mata ni Kai. Ibinaon at idiniin ng taong ‘yon ang hawak nitong rosas sa mga mata ni Kai.

Fh*ck why don’t yhou just kill me. Hindi na niya talaga kaya ang sakit. Gusto na niyang mamatay.

Bakit hindi na lang siya diretsong patayin ng estranghero? Bakit hindi ito kontento. At bakit buhay pa siya? Kung diretsong mamatay na lang siya ay hindi na niya maramdaman pa ang pagpahirap sa kaniya ng estranghero.

Nararamdaman niyang hinahawakan nito ang kaniyang mga kamay. Mahigpit ang pagkahawak nito sa mga kamay niya. Nanginginig ang buong katawan niya. Ang kasunod niyon ay ang matinding sakit. The stranger ripped off Kai’s fingernails one by one, and the stranger cut Kai’s fingers. Wala na, ilang segundo na lang ay mawawala na siya.

Bago malagutan ng hininga si Kai ay nararamdam niya ang martilyong ipinukpok sa kaniyang dibdib ng ilang beses. You can hear the crunching of bones. His ribs crushed and he gave up his last breath.

When the stranger was sure that Kai doesn’t breathe anymore, the stranger inserted a long pipe inside his mouth throughout his body, and the edge of the pipe wrecked his ass. Kai was impaled with the pipe. His organs slowly slide into the edge of the pipe and his blood flowed endlessly.

Kai died, brutally killed. His body was surrounded by petals of the white rose. Kaawa-awang Kai, the floor was full of blood, his fingers, fingernails, and teeth scattered on the floor. His eyeballs were on the top of the sink staring at his dead body.

Rest in peace Kai Casvelle Seviller.

Chapter 1

November 01, 2016

Six months later

K

ai was found dead in his apartment on the morning of May 01, 2016, the case has been thoroughly investigated by the Police officers of the Black Town, and it’s been six months at wala pa ring itinuro ang mga police na posibleng salarin sa pagkamatay ni Kai.

He was there. He saw Kai’s body. It was a heinous crime. He couldn’t imagine how Kai suffered. A nauseous scene he had ever seen. Halos isang buwan siyang hindi makatulog dahil sa tuwing pumikit siya ay nakikita niya ang eksenang iyon.

Tumatatak iyon sa kaniyang isipan. Sa tuwing nakahiga siya sa kaniyang kama ay bigla siyang bumangon dahil parang nakikita niya si Kai na tumabi sa kaniya, walang mga mata, duguan ang buong katawan nito.

He and his friends were plagued by the nightmare of Kai’s mysterious death. One thing that shocked him. Hindi lang siya kundi ang mga kaibigan niya at ang mga Police ay ang kumakalat na talutot ng mga puting rosas sa loob ng silid ni Kai, o sa scene of a crime.

Bakit may mga nagkalat ng mga talutot ng puting rosas? Saan ‘yon nagmula? They were all confused. Ayon naman sa mga police iyon ay kauna-unahang krimen na napaka-misteryoso sa kanila. Nabanggit ng mga ito na posibleng iyon ang ginamit ng salarin para akitin ang biktima nito.

Hindi niya iyon naiintindihan. Hanggang sa mga oras na iyon ay confused pa rin siya. What kind of crime it was? May unknown DNA na naiwan sa crime scene, pero dahil sa walang suspect ay wala ring pagkakataon na i-match ‘yon.  Hanggang ngayon ay wala pa ring itinuro ang mga police na posibleng salarin sa pagkamatay ng kaibigan. Pero maghintay siya. Hindi siya susuko o titigil.

Walang CCTV ang apartment ni Kai at dahil doon ay nahihirapan ang mga police na imbestigahin ang krimen o hanapin ang posibleng salarin. Ang karumal-dumal na pangyayaring iyon ay kauna-unahang pangyayari sa Black Town. The police promised that they would do their best to find the killer. Umaasa siya at ang mga kaibigan niya lalo na si, Mr. and Ms. Seviller.

He remembered the day when he was at the crime scene. He was looking for something that possibly reveal the killer’s identity, ang cellphone ni Kai. Oo, hinanap niya ‘yon pero wala roon ang cellphone ng kaibigan.

Noong nagising kasi siya noong May 01, 2016, ay natanggap niya ang text messages ni Kai. Nagreklamo ito tungkol sa kumakalat na talutot ng mga puting rosas. He just shrugged. Hanggang sa nabasa niya ang message nitong may nakita itong tao sa loob ng silid nito, natakot daw ito at kailangan nito ng tulong.

He thought it was just a prank. Pero nang tinawagan niya si Kai sa umagang iyon ay unreachable ang cellphone nito at hindi niya maipaliwanag kung bakit biglang bumilis ang tahip ng kaniyang dibdib. Hanggang sa nakatanggap siya ng text message mula kay Euro, ang kaibigan nila.

Ang pinakamasakit na message na nabasa niya sa tanang buhay niya. Patay na raw si Kai. Hindi siya makapaniwala, iniisip niyang magkasabwat ang dalawa. Depensa niya ang isiping prank lang iyon.

Nang hindi na niya makayanan pa ang kaba sa kaniyang dibdib ay minamaneho niya ang sariling sasakyan at pinuntahan si Kai sa apartment nito. Police car ang nadatnan niya sa labas ng gate ng apartment ni Kai. At ang walang buhay na si Kai at ang maraming dugo. Natakot siya. Pakiramdam niya ay sabay siyang binagsakan ng lupa at langit.

Losing a best friend in such a heinous and execrable way wasn’t easy. Siya at ang mga kaibigan niya ay pinangako sa harap ng nakahigang walang buhay na si Kai na ihihiganti nila pagkamatay nito. Pero paano dahil walang suspect. Kai’s fate remained mysterious. Para siyang nauupos na kandila at hindi niya alam kung saan humugot pa ng lakas.

Nangilid ang ilang butil ng mga luha niya. Nagising na naman si Kio Vyn Lucious na iniisip si Kai. Kai seemed brother to him. Mahal na mahal niya ang kaibigan. Hindi niya matanggap ang nangyari sa kaibigan.

Alam niyang walang kaaway si Kai, isa itong mabuting tao. Kai didn’t deserve to die sa ganoong paraan. Nakatingin siya sa kisame. He felt empty. Naalala niyang six months na pala simula nang namatay si Kai kaya pala tinutukso naman siya nito. Tumagilid siya and the clock chimed four in the morning.

Gusto niyang i-check ang message niya at basahin ang text messages that he received mula kay Kai. Ipinakita na rin niya ‘yon sa mga police. Katulad niya ay hinahanap din ng mga ito ang cellphone ni Kai. They tried to track it pero hindi nila ito magawa. Hindi niya alam kung bakit.

Ayaw na ayaw niyang basahin ang messages ni Kai na natanggap niya noon. Dahil sinurot siya ng konsiyensiya. Kung maaga lang siyang nakagising at agad na nabasa ang text messages ni Kai ay pupuntahan niya ito. Pero naalala niyang pinag-iisipan niyang nag-prank ang huli.

He swallowed repeatedly. Naninikip ang kaniyang dibdib. Kung buhay pa si Kai ay kasama nila ito mamaya’t mag-prank na manakot ng mga bata dahil nga ay Halloween sa araw na ‘yon. Pero wala na. Wala na ang pinakamabait na kaibigan nila.

Anim na buwan na itong nawala sa kanila at hanggang ngayon ay hindi nila ‘yon matanggap. Bumangon siya at umupo. He leaned his back against the headboard of the bed. In-open niya ang messenger niya at nag-chat sa group chat nila

You

Good morning. Nasaan ba kayo?

Kio decided to not remove Kai from their group chat since Kai was belonged and forever their friend even though he has gone to heaven. And Kio never deleted their conversation. Lahat ng kalokohan nila ay pinag-uusapan nila sa group chat na iyon.

You

It’s November 01. We’ll be going to visit Kai later...

Lumipas ang ilang sandali at wala pa ring nag-reply ni isa man mula sa mga kaibigan niya. Pero nakatuon pa rin ang atensiyon niya sa kanilang group chat.

Kai

Typing...

Biglang nanlaki ang kaniyang mga mata at bumilis ang kabog ng kaniyang dibdib nang makita iyon. Kai’s name appeared at typing ang nakalagay, pero mga dalawang segundo lang ‘yon at dagli ring nawala. Napanganga siya. Kitang-kita niyang gumagalaw ‘yon kanina, nagta-type kaso agad nawala.

Hindi siya pweding magkamali dahil kitang-kita ‘yon ng dalawang mata niya. Baka minumulto na siya ni Kai. But it wasn’t the first time that Kio felt Kai’s presence. Kahit nga sa panaginip niya ay nakikita niya ito.

Matagal na rin niyang ni-set ang cellphone niya sa ‘do not disturb’. Ayaw niyang makatanggap ng message from everyone asking what was wrong with Kai na kahit pinanood ng mga ito ang balita tungkol kay Kai.

Ayaw niyang magpaliwanag sa publiko, o kahit sa pamilya niya kung ano nga ba ang totoong nangyari kay Kai. Dahil siya man ay hindi niya alam kung ano ang totoong nangyari. Wala siyang katiting na konklusyon kung bakit pinatay si Kai sa pamamaraang iyon.

He stood up and stretched his body. Alas singko na ng umaga. He felt better now than like before when he thought of Kai. He always ends up crying and banging his head on the wall. The thought that he couldn’t protect and save Kai made him think that he was a bad friend.

He gave a profound sigh and went out of his room. As he went downstairs ay nakita niya ang mommy niya na kakapasok pa lamang. She was a doctor at gabi ang duty nito sa city. Ulila na sa ama si Kio and he was a unico Hijo.

Buenos dias, Mom, bati niya sa mommy niya sabay halik sa pisngi nito.

Ngumiti ang mommy niya. Buena, musta ang pagtulog ng baby ko.

Mom, he protested. ‘Eh, ‘di na po ako bata. Nagkunwaring pinalungkot niya ang boses niya.

I know, Hijo. Tinapik nito ang balikt niya. I’m excited to meet your girlfriend.

Wala akong girlfriend, Mommy! He smiled.

She laughed. Why? Kasi wala kang sineryoso? By the way, I asked Aling Rona to prepare breakfast for you kanina.

Muchas gracias.

Magpahinga muna ako.

Tumango siya. Tinalikuran na siya nito. Alam niyang pagod ito. Bahay hospital, hospital bahay ang buhay ng mommy niya. Spanish naman ang yumaong daddy niya, inilibing ang daddy niya sa Madrid. Doon sila naninirahan noon when he was eleven. After two years na iniwan sila ng daddy niya ay desido ang mommy niya na uuwi na lamang sa Pilipinas.

He’s twenty-one now, at missed na missed na niya ang daddy niya. Last November 01, 2015, ay binisita niya ang libingan ng daddy niya and he couldn’t make it this year.

Dumiretso siya sa kusina. Handa na ang mga almusal niya ngunit nagtimpla lang siya ng kape instead of milk na kinasanayan niya. Tahimik siya habang umuupo at muling buksan ang messenger niya. Wala pa ring reply mula sa mga kaibigan niya.

Muli na naman niyang iniisip si Kai at ang pangalan nito na biglang nag-appeared kanina. Ayaw na sana niyang isipin ‘yon pero may biglang pumasok sa kaniyang isipan.

Ngayon naalala niya na nawala ang cellphone ni Kai. Kung hindi isang kababalaghan ang nakita niya kanina ay baka ang mismong salarin ang nag-type. He thought that maybe after the perpetrator killed Kai, the perpetrator took Kai’s cellphone. He asked himself bakit hindi recorded na nag-seen ang account ni Kai. Kailangan niyang sabihin ‘yon sa mga kaibigan niya.

It’s been seven in the morning and still, Kio doesn’t receive any replies from his friends. Hindi niya alam kung ano ang nangyari sa mga ito. O, baka tatanghalian ng