Te Hoog Gegrepen

By Michiel van Suijlekom

Hoofdinspecteur Ben Zegers onderzoekt als leider van het landelijk rechercheteam in Driebergen een overval op een geldtransportwagen. Al snel vallen er meer doden, zonder concrete verdachten en sporen. Maar dan komt de georganiseerde misdaad in beeld en uiteindelijk belandt het team in een gruwelijke bendeoorlog.
Ben Zegers is hoofdinspecteur van de DLR in Driebergen. Door zijn unieke kijk op een zaak en andere manier van werken, heeft hij al diversen onopgeloste ernstige misdrijven nieuw leven weten in te blazen, die leidde naar de uiteindelijke dader.

• Language: English
• Publisher: Michiel van Suijlekom
• Release date: Dec 1, 2023
• ISBN: 9798215046159

Michiel van Suijlekom

Michiel van Suijlekom werd geboren op 1 juni 1972 te Breda.Hij is getrouwd, heeft twee dochters en woont in Rijen, Noord-Brabant.Van jongs af aan leest hij boeken. Het liefst leest hij misdaadthrillers.Hoewel hij een achtergrond heeft als bouwkundig adviseur, wil hij graag zijn rijke, fantasievolle binnenwereld opschrijven en delen met geïnteresseerden.Hij kijkt heel graag naar detectiveseries, en dan vooral naar Scandinavische- en Britse misdaadseries.In 2017 heeft hij zijn diploma particulier onderzoeker behaald, vanwege zijn grote interesse in het oplossen van misdaadmysteries.Zijn grootste voorbeeld is Henning Mankell, en dan met name de Wallander serie, waar hij de grootste fan van is en waar hij alles van gelezen en gezien heeft.

Book preview

Te hoog gegrepen

Inspecteur Ben Zegers serie

By Michiel van Suijlekom

Published by Michiel van Suijlekom at Smashwords.

Copyright © 2023: Michiel van Suijlekom

Smashwords Edition, License Notes

This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each recipient. If you’re reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your use only, then please return to Smashwords.com and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of this author.

Inhoudsopgave

Personages

Proloog - dinsdag 01-10-2019

Vrijdag 11-10-2019

Zaterdag 12-10-2019

Hoofdstuk 3

Zondag 13-10-2019 07:00 uur

Zondag 13-10-2019 21:00 uur

Maandag 14-10-2019

Hoofdstuk 7 - maandag 14-10-2019 22:00 uur

Dinsdag 15-10-2019

Woensdag 16-10-2019

Hoofdstuk 10 - woensdag 16-10-2019 20:00 uur

Donderdag 17-10-2019

Vrijdag 18-10-2019

Hoofdstuk 13 - vrijdag 18-10-2019 18:15 uur

Zaterdag 19-10-2019

Hoofdstuk 15 - zaterdag 19-10-2019 19:30 uur

Zondag 20-10-2019

Hoofdstuk 17 - zondag 20-10-2019 17:30 uur

Maandag 21-10-2019

Hoofdstuk 19 - maandag 21-10-2019 14:55 uur

Hoofdstuk 20 - maandag 21-10-2019 20:50 uur

Dinsdag 22-10-2019

Hoofdstuk 22 - dinsdag 22-10-2019 18:05 uur

Hoofdstuk 23 - dinsdag 22-10-2019 23:45 uur

Woensdag 23-10-2019

Hoofdstuk 25 - woensdag 23-10-2019 16:45 uur

Hoofdstuk 26 woensdag 23-10-2019 22:30 uur

Donderdag 24-10-2019

Hoofdstuk 28 donderdag 24-10-2019 14:00 uur

Hoofdstuk 29 donderdag 24-10-2019 18:00 uur

Vrijdag 25-10-2019 06:00 uur

Vrijdag 25-10-2019 19:30 uur

Zaterdag 26-10-2019

Epiloog

Nawoord

Other books

Personages

Ben Zegers- hoofdinspecteur DLR Driebergen, gehuwd met Joyce Zegers

Dick Schoenmakers- commissaris politie Breda

Judith van Andel- brigadier politie Breda

Harm Dekkers- hoofdinspecteur Dienst Landelijke Recherche (DLR)

Henk Soetaars- inspecteur DLR

Jan Blonkers- inspecteur DLR

Diana Landzaat- inspecteur DLR

John Krijnen- inspecteur DLR

Liesbeth (Lies) Jonkers- inspecteur DLR

Richard Groenen- digitale specialist DLR

Sjoert de Vos- ICT-expert DLR

Rick Schoten- teamleider DLR

Bas de Hoop- persvoorlichter Landelijke Eenheid Nationale Politie

Elsbeth (Els) Scheepens- hoofdofficier van justitie HOvJ

Jaap Veen- rechter-commissaris (RC) Driebergen

Johan van de Brink- forensisch arts Driebergen

Raymond de Waal- patholoog anatoom Driebergen

Robert van Tiggelen- forensisch onderzoeker DLR

Robert de Zwaan- korpschef Nederlandse politie

Rick Janssen- inspecteur anti-drugseenheid DLR

Lisa van Duin- hoofdinspecteur politie Nijmegen

Ray Groenen- teamleider arrestatieteam (AT) DLR

Jens Broeken- hoofdinspecteur politie Kerkrade

Maurice Bont- Cyber Security Specialist DLR

Andrew van der Zee- Information Technology Specialist FBI Quantico Virginia       U.S.

Proloog

Dinsdag 01 oktober 2019 05:50 uur

De ochtendnevel was grijs en dik, het morgenrood verscheen langzaam aan de oostelijke hemel. Het was net iets boven de tien graden terwijl een donkerblauwe Volkswagen Transporter op de Tarweweg in Eygelshoven reed. Het was doodstil op de weg. Vijf mannen zaten in de wagen. Ze zwegen. Alles was tot in de puntjes geregeld door P. Ze lieten niets aan toeval over, daar zorgde B wel voor. Toch konden ze altijd op iets onverwachts stuiten, daar was B alert op. Maar ze konden improviseren, dat hadden ze eerder bewezen. Daar waren ze goed in. Het was nog vroeg in de ochtend, een gunstig tijdstip. Het zou nog erg rustig op het complex moeten zijn.

PC reed de Volkswagen naar de toegangspoort van het militair complex Eygelshoven en stopte voor een slagboom. Links bevond zich een klein gebouw met een groot raam. Achter het raam zag PC een beveiliger zitten die naar hem knikte en het schuifraam opzijschoof. PC deed het portierraam van de VW automatisch omlaag. B zag een beveiligingscamera hangen, dat wisten ze, hadden ze voorzien. Ze zouden niet in de camera kijken en hun cap ophouden. Als het maar niet op zou vallen.

De beveiliger zag er chagrijnig uit, vond B. Verder zag de ruimte er professioneel uit. Hij schatte de man op een jaar of veertig. Hij had een kaalgeschoren hoofd en een baard.

‘Goedemorgen, Cleanup schoonmaakbedrijf B.V.’ PC gaf de toegangspas de beveiliger. De beveiliger keek streng naar de mannen en pakte de pas aan.

‘Het zijn ook altijd andere gezichten’, bromde de beveiliger.

B hoopte maar dat de man niet te veel vragen ging stellen.

‘Ja, daar kan ik helaas niets aan doen’, zei B zo vriendelijk mogelijk.

‘Ja, ja. Wat doen jullie vanochtend?’

‘De eetzaal en kantine.’

‘Hoe lang zijn jullie bezig?’

‘Uurtje.’ De beveiliger gaf de pas terug aan PC.

‘Uiterlijk 06:00 uur weer bij de uitgang!’

‘Doen we, bedankt.’ PC pakte de pas van de beveiliger aan drukte het gaspedaal rustig in. De Volkswagen reed het militair terrein op en de slagboom ging achter de bus langzaam omlaag. Ze reden zwijgend de asfaltweg op. Links op het terrein bevond zich een groot, indrukwekkend gebouw. Een bord gaf aan dat dit het hoofdkwartier was. Er was niemand op het terrein te zien, het was nog vroeg. Precies zoals ze gedacht hadden.

‘Hier rechts’, zei P. PC volgde de asfaltweg naar rechts en ze naderde een ander groot gebouw. PC parkeerde de Volkswagen op het verder nog geheel lege parkeerterrein. Op een bord stond aangegeven dat dit het sportcomplex met kantine en eetzaal was. De parkeerplaats was redelijk goed verlicht middels enkele straatlantaarns, er hing een beveiligingscamera, B wees ernaar, P knikte begrijpend. Ze hadden vooraf afgesproken niet omhoog in de camera’s te kijken en hun caps op te houden. Ook had P vooraf het terrein heel goed verkend. Toen ze allemaal uit de wagen waren, reed er net een blauwe surveillance wagen voorbij. Ze keken in de richting van de vijf mannen en knikten naar hen. De mannen knikten nonchalant terug. B hoopte maar dat ze niet argwanend waren. De vijf mannen droegen allemaal een blauw werkpak met een blauwe cap. B gebaarde dat ze moesten opschieten. Met hun schoonmaakmateriaal, emmers en een stalen koffer in de hand liepen de vijf mannen via een achterdeur het complex binnen.

In de hal voor de eetzaal was het stil, ze zette hun spullen neer en gingen bij elkaar staan.

‘Zoals afgesproken: PC en M gaan de eetzaal schoonmaken, P neemt de kantine voor zijn rekening. F gaat met mij mee’, zei B. Hij keek op zijn horloge.

‘Het is nu 06:05 uur, wij zijn hier stipt om 06:40 weer terug, wij moeten ons om 06:50 uur bij de uitgang melden. Doe normaal je werk, geen risico's. Geen wapens gebruiken! Iedereen weet wat hij moet doen!’ De andere vier knikten naar B en iedereen ging zwijgend aan de slag.

F keek uitdagend naar B. Ze hadden allemaal een Baretta 19mm pistool bij zich, maar die mochten ze alleen in uiterste nood gebruiken. Maar F had zijn handen. Daar was hij erg goed in. Hij schuwde het geweld niet. B was te voorzichtig vond hij. Veel te voorzichtig.

F liep achter B aan naar een andere achterdeur. F droeg een stalen koffer mee, B had een emmer met schoonmaakmateriaal bij zich. Zwijgend opende B de deur en ze vervolgde hun weg naar een ander gebouw, dat zich aan de overzijde van een brede asfaltweg bevond. De weg was hier goed verlicht, daar baalde B van. Ze lette beiden goed op dat ze niet omhoog in de camera keken dat op ieder gebouw aan de gevel hing. In de verte hoorden ze aan hond aanslaan, de twee schokken en liepen sneller door naar de toegangsdeur van een magazijn. Ze hadden geen rekening gehouden met bewakingshonden! Dat zou nu erg slecht uitkomen.

Bij de deur van de loods aangekomen hield B een pas voor de paslezer. De deur klikte open. Dat had PC goed geregeld, grinnikte B tevreden.

Ze lette goed op dat niemand hen zag, dit gebouw schoonmaken behoorde namelijk niet tot hun taak. Ze liepen snel het gebouw binnen. De hal was zwak verlicht. Ze hadden de plattegrond vooraf goed bestudeerd. Het was doodstil binnen, dat was precies de bedoeling. Ze liepen naar een toegangsdeur waar een bord boven hing met het opschrift: explosieven magazijn. Nadat B de entreepas voor de paslezer had gehouden, ging ook deze deur langzaam open. Ze liepen door een lange gang, en B las op zijn plattegrond dat zij de laatste deur rechts moesten nemen. B hoopte maar dat ze geen bewaking tegen zouden komen. Na een aantal minuten kwamen ze bij de deur aan. Het was een erg massieve, stalen deur. B hield zijn pas voor de paslezer en de deur ging open. Ze kwamen een magazijn binnen, waar vele stalen stellingen opgesteld stonden. De ruimte werd zwak verlicht. Op de stellingen stonden groene, stalen kratten met opschrift.

B had inmiddels zijn zaklantaarn aangeknipt en liep langs de stellingen. Na een minuut zoeken vond hij wat ze zochten en bleef staan. Hij knikte naar F en F zette de stalen koffer op de grond neer. Er was geen camera in de buurt te zien. B keek op zijn horloge, het was precies 06:15 uur. Ze hadden ongeveer een kwartier de tijd. B opende de stalen krat en pakte een pakketje, dat in folie zat gewikkeld. Het zag eruit als een lichtkleurig soort klei. Hij gaf het pakketje aan F en F legde deze uiterst voorzichtig in de stalen koffer. In ieder pakketje zat één kilo Pentriet. Na vijf minuten lagen er tien pakketjes in de stalen koffer. B knikte tevreden, sloot de stalen krat en samen liepen ze terug naar de deur. F sloot de deur van het magazijn behoedzaam achter zich. Net toen B en F terug wilden lopen, hoorden ze in de verte een zware deur dichtslaan. Snel kropen ze achter een stalen stelling en gingen op hun hurken zitten.

Het was doodstil, het licht was schemerig. Na een minuut stond B weer op en gebaarde naar F dat ze verder moesten, ze konden niet langer wachten. Ze liepen door de gang terug naar de achterdeur van het magazijn. Misschien was het de bewaking, die de deur even controleerde, bedacht B zich terloops.

F liep achter B, in de verte zagen ze de achterdeur. Opeens zagen ze een schaduw naderen, die uit de linker gang scheen te komen. Vliegensvlug doken B en F achter een stalen kast, die langs de wand in de gang stond. Ze hoorden duidelijk voetstappen naderen. B keek voorzichtig door een spleet tussen de kast en de muur in de richting van het geluid waarvandaan de voetstappen kwamen. De voetstappen stopte en B zag in de gang een bewaker staan. De bewaker scheen met zijn zaklamp in de gang, blijkbaar had hij hen niet gehoord of gezien. De bewaker bleef stilstaan en keek om zich heen met de zaklamp in zijn hand. Misschien had de bewaker toch iets gehoord? Na een minuut werd B erg ongeduldig en gebaarde naar F dat hij de bewaker moest uitschakelen, ze konden niet wachten! Als ze zich dadelijk niet bij de uitgang zouden melden, hadden ze een groot probleem. F begreep B en kroop langs de kast de gang op. De bewaker keek net de ander kant op, richting de achterdeur. F twijfelde geen moment, stond geluidloos op en was binnen vijf grote stappen achter de bewaker. Net toen de bewaker zich wilde omdraaien, sloeg F de bewaker keihard neer met een nekslag. De bewaker plofte als een zak aardappelen neer op de betonnen vloer en bleef roerloos liggen. Er was verder niemand te zien. B kwam intussen naast F staan en samen sleepten ze de bewaker achter de stalen kast. B deed duct tape om de mond van de bewaker en F bond beide benen en handen vast met tyraps. Nadat ze de bewaker hadden gekneveld en hadden verborgen achter de stalen kast, liepen ze naar de achterdeur. B keek even achterom en vroeg zich peinzend af of de bewaker ooit nog bij zou komen. De nekslag van F was wel erg hard. F kende zijn eigen krachten niet, bedacht B zich. Maar een ooggetuige konden ze ook niet gebruiken. Ze namen de achterdeur en liepen vlug naar het sportcomplex terug.

Het was inmiddels geheel licht, ze moesten nu echt haast maken. Ze liepen zo onopvallend mogelijk, om geen aandacht te trekken. In de verte zagen ze een truck rijden. Ze liepen door de achterdeur het sportcomplex binnen en kwamen weer uit in de hal voor de eetzaal. De anderen waren net hun spullen aan het pakken. Ze knikten zwijgend naar elkaar. B zag op zijn horloge dat het precies 06:38 uur was. Zonder te spreken liepen de vijf mannen met hun schoonmaakspullen naar de achterdeur en liepen de parkeerplaats op. Ze zette alles in de Volkswagen en stapte allemaal in. PC startte de motor van de bus en reed de parkeerplaats af. Er kwam net een bus aanrijden van een bakkerij. Blijkbaar werd het ontbijt klaargemaakt, ze waren net op tijd weg. Ze mochten geen aandacht trekken. Om precies 06:48 reed PC de Volkswagen naar het kleine gebouw bij de uitgang en stopte bij het grote schuifraam. Dezelfde bewaker zat weer achter het raam. PC deed het raam omlaag en knikte naar de bewaker. De bewaker herkende de bus en de mannen en gebaarde dat ze door mochten rijden. PC knikte vriendelijk terug. Terwijl de slagboom achter hen langzaam omlaagging, reed de Volkswagen de Tarweweg in. B knikte naar P. De operatie was goed verlopen, ze konden tevreden zijn. B maakte zich alleen zorgen om de bewaker in het magazijn. Daar lieten ze een spoor achter, daar hield hij niet van.

Het begon net licht te regenen.

###

Vrijdag 11 oktober 2019 10:00 uur.

‘Goedmorgen Ben, blij dat je er weer bent!’ Jan Bok stak zijn hand uit naar Ben, en Ben gaf hem een ferme handdruk.

‘Goedemorgen commissaris’, zei Ben.

‘En, hebben jullie al een beslissing genomen?’ vroeg Jan Bok.

‘Jazeker, wij hebben het goed besproken en besloten dat wij naar Driebergen willen verhuizen. Mijn vrouw en de kinderen blijven zolang in Breda wonen, ondertussen zoeken wij een geschikte woning in Driebergen en een geschikte school voor de kinderen. Ik verblijf zolang in mijn gehuurde appartement.’

‘Dat is prachtig nieuws, dus ik mag je bij deze van harte feliciteren met je vaste aanstelling bij de afdeling zware misdrijven van de DLR.’ Jan Bok gaf Ben een stevige handdruk en een schouderklop.

‘Bedankt commissaris, ik heb heel veel zin om het team te mogen leiden, het is een prettig en uiterst bekwaam team.’

‘Wij zijn heel blij dat je het team gaat leiden Ben, wij vinden je zeer geschikt voor die functie, dat heb je al wel bewezen.’ Ben glimlachte bescheiden naar Jan Bok.

‘Zoals je wellicht al hebt vernomen Ben, komt Sjoert de Vos je team versterken.’

‘Dat is heel fijn, hij past goed in het team.’

‘Er lopen enkele kleine onderzoeken waar je team momenteel mee bezig is, ze assisteren ook een andere afdeling met een ingewikkeld misdrijf.’

‘Ik zal dadelijk kijken wat wij allemaal onder handen hebben.’

‘Heel goed Ben, en fijn dat je nu in vaste dienst bent bij ons. Je krijgt een nieuwe dienstwagen, je nieuw legitimatiebewijs ligt klaar bij de balie. De dienstwagen wordt geregeld door personeelszaken.’

‘Bedankt commissaris’, zei Ben. Ze gaven elkaar nogmaals een hand en Ben verliet het kantoor.

Ben was erg verheugd dat hij een vast dienstverband had gekregen en hij liep tevreden naar het teamkantoor. Hij vond het erg fijn om voor de DLR te mogen werken.

‘En, nog bijzonderheden?’ vroeg Ben aan niemand in het bijzonder.

‘Wij zijn een serie inbraken in de buurt aan het onderzoeken. Er lijkt een patroon in te zitten van één en dezelfde meerdere daders’, zei Lies.

‘Ze gebruiken buitensporig geweld als het moet, daarom hebben ze ons om assistentie gevraagd’, zei Jan.

‘Wij assisteren bij een zware mishandeling van een jonge man, afgelopen weekend in het centrum’, zei Lies.

‘Dus jij woont nu in Driebergen Ben?’ vroeg Lies.

‘Ja, ik verblijf tijdelijk in een huur appartement aan de Rosariumweg.’

‘En je gezin?’ vroeg Henk.

‘Die blijven nog in Breda, wij moeten nu eerst een nieuwe school gaan zoeken voor de kinderen en achter een woning aan.’

‘Dat is goed geregeld, hoef je niet iedere dag op en neer naar Breda te rijden’, zei Jan.

‘Klopt, vind ik ook’, zei Ben. Richard en Sjoert zaten druk achter hun computer te werken.

‘Ik ben naar mijn kantoor, als er vragen zijn, hoor ik het wel. Ik moet mijn administratie ordenen.’

In zijn kantoor opende Ben zijn mail en zag dat hij een bericht van personeelszaken had ontvangen. Ze gaven aan dat hij zijn huidige Toyota aanstaande maandag bij de garage kon inleveren voor een nieuwe dienstwagen. Hij kon uit enkele modellen kiezen. Ben koos voor een zwarte Volvo V70, en gaf dat via de mail door. Verder had hij geen dringende zaken. Hij keek mijmerend naar buiten. Op de achtergrond stond de klassieke zender op. Het was zowaar druk in het park. Veel mensen die de hond uitlieten.

De rest van de ochtend handelde Ben nog enkele zaken met het bureau in Breda af. Hij had in de avond niet zoveel zin in te koken, dus liet hij iedere dag een vegan maaltijd thuisbezorgen. Hij had van Lies begrepen dat Sandra Feenstra voorlopig niet kon werken, ze kreeg psychische hulp. Dat vond hij erg vervelend voor haar.

Hij bekeek een lijst met namen van zijn nieuwe team. Ze hadden een goed team: jong, initiatiefvol en divers qua karakters. Ze vulde elkaar goed aan. Hij maakte zich wel enigszins zorgen om de intieme band tussen Lies en Henk. Hij hoopte dat die liefde snel voorbij was, een relatie tussen collega’s mondde steevast uit in problemen. De relatie tussen collega’s onderling, moest zakelijk blijven vond Ben, anders was van een goede werksfeer geen sprake. Hij zou het goed in de gaten houden, het mocht het team niet nadelig beïnvloeden, op geen enkele wijze.

Het liep intussen tegen de middag, hij kreeg honger. Ben had aan personeelszaken doorgegeven dat commissaris Jan Bok zou verhuizen naar het kantoor naast de kantine, Robert en Sjoert namen plaats in het oude kantoor van de commissaris. Dat zou voortaan het digitale kantoor worden. Dat had Ben vanochtend ook met de commissaris besproken, die vond het een prima idee. Rick Schoten zou naar het kantoor naast die van Jan Bok verhuizen. Robert zou naar het oude kantoor van Rick Schoten verhuizen. Ben vond dit een betere indeling van de werkplaatsen.

Om twaalf uur lunchte Ben in zijn kantoor en genoot van de rust en de klassieke zender. Hij had de ochtendkrant meegenomen en las dat er hoop gloort voor kinderen met voedselallergie. Mogelijk help het als deze kinderen al op jonge leeftijd, kleine hoeveelheden toegediend krijgen van de voeding waar zij allergisch voor zijn. Dat was interessant, vond Ben. Hij vroeg zich af of dit ook met hooikoorts mogelijk was want hij had zelf als kind erge last van hooikoorts gehad.

Om kwart voor één liep Ben naar het teamkantoor, daar kwam Rick Schoten ook net aanlopen. Hij zag er gehaast uit.

‘Ben, loop je even met me mee, ik heb net een melding binnen gekregen.’ Ben knikte

‘Ik krijg net een melding binnen van een overval op een geldtransportwagen in Nijmegen. Vanochtend om 06:30 uur kreeg de meldkamer een melding binnen van een vrouw die de overval had gezien. Blijkbaar was er bij de overval politie aanwezig, maar om 06:15 uur reden ze weg en daarna zag ze geen politie meer, ze vertrouwde het niet. Vandaar dat ze om 06:30 uur de politie belde.’

‘En de overval was nog niet bekend bij de politie, vóór 06:15 uur?’

‘Nee, dat is het vreemde. Rond 06:00 uur was er volgens enkele ooggetuigen een harde explosie hoorbaar. De politie was toen blijkbaar al ter plaatse.’

‘En heeft bureau Nijmegen de PD onderzocht?’ Rick overhandigde Ben een map met alle relevante gegevens over de overval.

‘Dat staat allemaal in het rapport. Ze hebben de PD onderzocht en een buurtonderzoek uitgevoerd.’

‘En waarom vragen ze assistentie van ons team?’

‘De MO van de daders is erg professioneel, gewelddadig en agressief. De wagen is met erg zwaar springstof tot ontploffen gebracht. Hier zit duidelijk een zware, criminele bende achter. En het belangrijkste, maar dat is topgeheim Ben: er zijn blijkbaar goudbaren uit de wagen gestolen. Die criminelen wisten dat dat goud die dag, op die plaats vervoerd zou worden. Dit is duidelijk een zwaar misdrijf, daarom moet jij met jouw team dit gaan onderzoeken Ben.’ Ben keek Rick ernstig en bedenkelijk aan. Zijn gedachten gingen razendsnel.

‘Ik stel voor dat je het dossier gaat doornemen, start vanaf nu het onderzoek naar deze overval. Het dossier staat inmiddels ook op ons netwerk, de toegangscode vind je in het rapport. Bureau Nijmegen-noord verleend alle hulp die je nodig acht. Hoofdinspecteur Lisa van Duin is de leidinggevende daar en je contactpersoon. Je kunt alles met haar bespreken. En Ben, alle middelen staan tot je beschikking. Ik moet alleen nog een keer met klem aangeven: details van het misdrijf moeten voorlopig strikt binnen je team blijven, en mogen niet in het openbaar-of in de media komen.’

‘Prima, ik ga er gelijk mee aan de slag.’

Ben verliet het kantoor en liep naar het teamkantoor. Hij bleef in de deuropening staan.

‘Luister even allemaal. Wij moeten een overval op een geldtransportwagen in Nijmegen gaan onderzoeken. Ik ga het rapport nu eerst zelf doornemen. Om 15:00 uur vanmiddag is er een teamoverleg. Wil jij de anderen ook inlichten Lies?’

‘Doe ik.’ Ben liep door naar zijn kantoor en las het rapport door. Volgens een getuige was er een zware explosie hoorbaar rond 06:05 uur aan de Bruine Slotemakersweg in Nijmegen. Deze getuige, mevrouw van Distel, keek gelijk uit het raam van haar appartement aan de overzijde, en zag een politiewagen bij de geldtransportwagen staan. Blijkbaar was de achterzijde van de wagen opgeblazen. Ze zag drie agenten bij de geldtransportwagen staan, om 06:15 uur stapten ze in de wagen, met nog twee andere agenten die aan kwamen lopen, en reden toen weg. Maar de geldtransportwagen stond er gewoon nog. Ze vertrouwde het niet en belde de politie. Dat was heel verstandig, mompelde Ben in zichzelf. Om 06:40 uur kwam de politie ter plaatse, samen met een ambulance en de brandweer. De buurt werd gelijk afgezet. Een buurtonderzoek leverde drie ooggetuigen op: mevrouw van Distel en twee mannen die de hond rond dat tijdstip aan het uitlaten waren.

Ben bekeek de PD foto’s. Hij schok van de geldtransportwagen: de achterdeuren waren er compleet uitgeslagen. Alle ruiten waren gebroken. De voorcabine was nog redelijk intact, die was volgens een deskundige ook erg goed bepantserd. De twee beveiligers hadden zeer ernstige gehoorbeschadiging opgelopen. De overvallers konden blijkbaar niet in de voorcabine komen. Uit de kluis in de achterbak was een grote buit meegenomen, de rest hebben ze laten liggen. De agenten die als eerste ter plaatse waren, moeten de overvallers zijn geweest. De wagen en agenten waren onbekend bij de meldkamer in Nijmegen.

Ben las was de buit was, hij schok ervan. Hij floot tussen zijn tanden. Er was voor vijf miljoen euro aan goudbaren gestolen. Eén goudbaar woog blijkbaar één kilogram. Dit was een professionele overval, heel goed voorbereid. Ben zuchtte. Ze hadden geen tijd te verliezen, de komende achtenveertig uur was cruciaal. Dan moesten ze zoveel mogelijk sporen zien te vinden. Hij maakte enkele aantekeningen in zijn aantekenboekje en besloot morgen om 09:00 uur de PD te gaan bekijken, samen met Lies. Hij wilde eerst meer voorbereiden.

Hij pakte zijn spullen bij elkaar en liep naar de kantine. Daar liep hij Lies tegen het lijf en samen en liepen ze naar de overlegruimte. Iedereen was aanwezig. Er heerste een soort opgetogen stemming, Ben kon er zijn vinger echter niet op leggen. Het leek wel of het team weer blij was een ernstig misdrijf te mogen onderzoeken. Ze waren gretig, stelde hij tevreden vast. Dat was een goede houding!

Hij schraapte zijn keel en begon zijn overleg.

‘Fijn dat jullie allemaal weer in grote getallen aanwezig zijn, welkom iedereen.’ Hij zag diverse lachende gezichten en ging onverschrokken verder. Richard liet een plattegrond zien van de PD. ‘Om 06:05 uur was er een groot explosief waargenomen aan de Bruine Slotenmakersweg in Nijmegen. Volgens enkele ooggetuigen stond er een politiewagen bij een geldtransportwagen, waarvan de achterzijde was opgeblazen. Er was veel rookontwikkeling, dus konden de getuigen niet alles goed zien. Ze zagen enkele agenten in- en rond de wagen lopen. Rond 06:15 uur stapten de agenten echter weer in de wagen, waarna ze wegreden. Ze lieten de geldtransportwagen zwaar beschadigd achter. Een ooggetuige die aan de overzijde woont, vertrouwde het niet en belde het alarmnummer. Om 06:40 uur arriveerde de politie, een ambulance en de brandweer. De twee beveiligers zaten weliswaar veilig voor de overvallers, maar zwaargewond in de voorcabine.’

De aanwezigen keken allemaal bedenkelijk.

‘Wat is er gestolen?’ vroeg Jan. Ben knikte naar Richard, die een afbeelding van de kluis in de cabine liet zien.

‘Geloof het of niet, er zijn honderd goudbaren van één kilogram per stuk gestolen.’

‘En wat is de waarde van één kilogram goud?’ vroeg Henk.

‘Negenenveertigduizend tweehonderdachtendertig euro, om precies te zijn.’

‘Maar dat is een buit van vijf miljoen euro!’ riep Lies.

Alle aanwezigen keken vol verbazing en ontzag.

‘Bureau Nijmegen-noord deed vanochtend onderzoek op de PD. Er is een buurtonderzoek uitgevoerd en de geldtransportwagen is meegenomen voor onderzoek’, zei Ben. Ze keken allemaal naar foto’s op het digibord.

‘Wij moeten het onderzoek overnemen van bureau Nijmegen-noord.’

‘Moet ik de geldtransportwagen onderzoeken?’ vroeg Robert.

‘Ja, die wagen wordt aan het eind van de dag bij het lab afgeleverd, jij en je team kunnen de wagen dan verder gaan onderzoeken.’

‘De twee beveiligers liggen in het CWZ-ziekenhuis in Nijmegen. Ze kunnen nog niet verhoord worden want ze hebben ernstige gehoorbeschadiging opgelopen. Er wordt gevreesd dat zij nooit meer goed kunnen horen.’

‘Heeft het buurtonderzoek iets opgeleverd?’ vroeg Lies.

‘Er zijn drie ooggetuigen die het voorval hebben gezien. Eén van hen kon een redelijk goede beschrijving geven van een van de agenten, maar ook niet meer dan dat. Het was nog donker ten tijde van de overval.’

‘De taakverdeling: iedereen pakt dit dossier vanaf heden op als topprioriteit. Lies, Henk en Jan gaan morgen met mij mee naar de PD in Nijmegen. Jullie drie gaan nog een buurtonderzoek houden, ik kijk in de omgeving van de PD. Robert gaat de geldtransportwagen minutieus onderzoeken. Richard en Sjoert gaan alle informatie verzamelen over de goudbaren. Bekijk of er in het verleden meer van dergelijke overvallen zijn gepleegd.’ Richard knikte begrijpend.

‘En kijk dan ook goed naar de MO van de daders’, zei Ben.

‘Achterhaal wie de eigenaar van het gestolen goud is, hoe- en waar die goudbaren gemaakt worden of zijn, wat je met goudbaren kunt doen, waar je die kunt verzilveren of verkopen, enzovoorts. En Lies en Jan, jullie gaan het waarde transportbedrijf Safety waarde transport BV in Nijmegen onderzoeken. Ik wil alles van dat bedrijf en van de twee beveiligers weten.’ Lies knikte, Jan maakte aantekeningen.

‘En Lies, kun jij een plattegrond maken van de PD en de omgeving? Zet die maar in het dossier, dan neem ik die morgen mee naar de PD. Robert, ik wil precies weten wat voor springstof is gebruikt en hoe ze daar aan gekomen zijn. Schakel ook een gespecialiseerd onderzoeksinstituut in om de brand en gebruikte springstof te onderzoeken. Ik wil een second opinion. Henk, jij werkt de getuigenverklaringen van morgen geheel uit, en maak een tijdlijn van dit misdrijf. Jullie kunnen overleg plegen met hoofdinspecteur Lisa van Duin van bureau Nijmegen-noord, als jullie morgen bijvoorbeeld meer hulp nodig hebben voor het buurtonderzoek. Ik wil ook dat jij de gestolen politiewagen en kleding gaat onderzoeken. Het is allemaal erg goed gepland, dat moeten ze eerder hebben gestolen.’

‘Heb je al een idee wie hier achter kan zitten Ben?’ vroeg Elsbeth.

‘Nee, ik heb nog geen idee. Ik wil morgen eerst de PD gaan bekijken, dan kan ik meer vertellen.’ Ze knikte begrijpend.

‘De taken zijn verdeeld, iedereen weet wat hij of zij moet doen. Werk ze allemaal. Wij vertrekken morgen om 09:00 uur naar Nijmegen’, zei Ben. Het was inmiddels half vijf. Ben liep naar zijn kantoor.

Peinzend keek Ben naar buiten. Het was een erg goed georganiseerde en professioneel uitgevoerde overval. Hij wilde daar vanavond in alle rust zijn gedachten nog eens over laten gaan. Hij moest dit goed aanpakken. De komende achtenveertig uren waren cruciaal!

Hij maakte het volgende uur aantekeningen over de taakverdelingen van zijn team. Hij wilde voor zichzelf altijd een duidelijk beeld hebben van de taakverdelingen, zeker aan het begin van een onderzoek. Hij belde Lisa van Duin op haar mobiel op en gaf aan dat hij en zijn team morgen de PD gingen bekijken. Lisa zou om 09:45 uur zelf ook naar de PD komen om kennis te maken met Ben. Ben zag dat het zo’n drie kwartier rijden was naar Nijmegen.

Om zes uur pakte Ben zijn spullen bijeen en verliet zijn kantoor. Hij zag dat iedereen het teamkantoor al had verlaten. Hij wenste Johan achter de balie een fijne avond en goed weekend toe. Johan gaf aan dat zijn vrouw van het weekend jarig was. Ze zouden zaterdag avond met het gezin gaan uiteten. Ben wenste ze veel plezier toe.

Ben startte de motor van zijn Toyota en reed het parkeerterrein af. Hij zette koers richting de Rosariumweg. De rustige, ingetogen tonen van Arvo Pärts Da pacem Domine, klonken door de binnenruimte van zijn wagen. Ben werd er erg rustig van. Na vijf minuten reed hij de Rosariumweg in. Het was een mooie straat, met statige vrijstaande woningen en fraaie appartementencomplexen. Voor het eerste appartementencomplex aan de linkerzijde stopte hij en reed zijn wagen de ondergrondse parkeergarage binnen. Hij had van de makelaar een toegangspas gekregen. Ieder appartement had zijn eigen parkeernummer, Ben had nummer zeventien. Vanaf de parkeergarage ging er een lift naar boven. Hij nam echter de trappen, hij stond niet graag in een lift, dat gaf hem een onbehagen gevoel. Nummer zeventien bevond zich op de vierde etage.

Hij was afgelopen donderdag met Joyce al in het appartement geweest. Ze hadden de meest noodzakelijke spullen van Ben meegenomen en inkopen gedaan zodat de koelkast gevuld was. Het appartement was geheel gemeubileerd. Het zag er erg fraai uit. Het was modern, maar toch ook warm ingericht. Hij liep de woonkamer binnen en nam plaats in de moderne bank. Om half zeven brachten ze zijn vegan eten. Het smaakte hem erg goed en rond acht uur zat Ben in zijn luie stoel.

Hij bracht Joyce via zijn mobiel op de hoogte van zijn eerste werkdag, en het nieuwe onderzoek. Ze was druk naar een geschikte school voor de kinderen aan het zoeken. Ze had enkele scholen doorgegeven, en vroeg aan Ben daar het weekend naar te kijken. Ze wenste elkaar een fijn weekend en veel liefs toe. Hij gooide zijn mobiel op tafel en zette de klassieke zender zachtjes op. Hij had aan de achterzijde een fraai uitzicht op een park. Het werd al schemerig, weldra zou het donker zijn. Hij was blij dat ze weer een onderzoek onder handen hadden, dat moest hij toch wel eerlijk toegeven.

Ze zouden de gangen van de daders na moeten gaan, vanaf het begin. Er waren tot nu toe heel weinig sporen en aanwijzingen. Hij wilde alles weten van het gebruikte explosief, dat was volgens Ben het eerst uitgangspunt. Ze zouden ook moeten achterhalen hoe de daders aan de politiewagen en uniformen zijn gekomen, dat moest een spoor achter hebben gelaten. Volgens Ben was het niet eenvoudig om hier aan te komen, dat moesten ze goed onderzoeken. Hij had het zelf in zijn loopbaan nog nooit meegemaakt, dat criminelen zich voordeden als politiefunctionaris. Niet op deze schaal tenminste. Vijf criminelen die zich voordeden als politiefunctionaris, inclusief een politiewagen. Dat was erg brutaal. Hij hoopte maar niet dat er een intern iemand bij betrokken zou zijn, dat zou dit misdrijf extra complex maken. Of dat ze banden hadden met iemand van het beveiligingsbedrijf? Het was allemaal mogelijk. De gedachten van Ben gingen razendsnel. Er werden een spervuur van vragen afgeschoten in zijn hersenen. Hij wilde graag zelf de omgeving rond de PD bekijken, alleen. Hij moest de omgeving voelen, proeven, ervaren. Hij wilde ook heel graag de twee beveiligers spreken, maar dat kon nog weleens lang duren voordat zij in staat waren een verklaring af te geven.

In het park aan de overzijde hoorde hij een groep jongeren uitbundig met elkaar praten en schreeuwen. Scooters trokken agressief op. Het duurde zeker vijf minuten voordat zij voorbij waren, ze gingen natuurlijk naar het uitgaanscentrum. Dat lag niet ver van het appartement van Ben af. Hij vond een beetje leven in de brouwerij wel prettig.

Tegen elf uur vond Ben het allenmaal wel goed geweest en ging naar bed.

Zaterdag 12-10-2019 07:00 uur

Hij zat aan de eettafel in de woonkamer aan het ontbijt. Hij had een grote kan koffiegezet en nam een hap van zijn boterham. Hij sloeg de weekendkrant open en las de headlines. Hij las dat een marathonloper de magische grens van twee uur had verbroken. Tweeënveertig kilometer binnen twee uur lopen, Ben schudde zijn hoofd. Hij liep zelf voor de ontspanning, was daarin geen strever. Hij wilde liever voor een langere tijd blijven hardlopen, hij was meer een diesel, een locomotief die als die eenmaal op toeren was, moeilijk te stoppen was. Een locomotief die maar door bleef gaan. Hij moest lachen om die metafoor. Het zou vandaag vrij zacht worden, af en toe lichte regen of motregen. Hij sloeg de krant dicht en zuchtte diep. Motregen op een PD maakte het altijd lastiger om deze goed te kunnen onderzoeken. Het gaf de omgeving een nog meer sobere sfeer. Ben moest erkennen dat hij daarin gevoelig voor de weersomstandigheden was. Somber weer maakte hem daadwerkelijk ook altijd somber. Hij moest grinniken om die vergelijking, en ruimde zijn spullen op.

Om acht uur liep Ben de kantine binnen en nam hij een beker koffie mee, Lies kwam net binnenlopen. Ze wenste elkaar een goedemorgen.

‘Hoe bevalt het appartement?’

‘Het is een mooi appartement, en de omgeving is ook fraai’, zei Ben.

‘Ja, het is een prima buurt hoor.’ Ze nam ook een beker koffie mee. Samen liepen ze naar het teamkantoor.

‘Lies, ik wil dat jij de tijdlijn gaat maken, Henk kan Jan helpen bij het waarde transportbedrijf. Henk, help jij Jan mee met het onderzoeken van het waarde transportbedrijf? Lies maak de tijdlijn.’ Henk keek verbaasd vanachter zijn computer op.

‘Ik kan die tijdlijn ook maken hoor.’ Ben baalde dat hij dat gisteren niet had bedacht, hij stond er even niet bij stil.

‘Dat is de taak van Lies, help jij Jan, dat lijkt mij toch beter. Lies is goed met tijdlijnen’, zei Ben resoluut.

Ben wilde geen discussie aangaan met Henk, hij verdeelde de taken en niemand anders. Hij zag Henk met een bedrukt gezicht achter zijn beeldscherm zitten, maar hij ging niet tegen Ben in. Hij gedroeg zich als een klein kind, vond Ben. Het irriteerde hem, maar hij trok zich er niets van aan.

‘Bereiden jullie het buurtonderzoek voor? Neem een plattegrond mee en verdeel alvast de woningen in de omgeving die ieder voor zijn rekening neemt’, zei Ben.

‘Doen wij’, zei Jan.

‘Kijk of dat lukt met drie man, anders kun je assistentie vragen aan hoofdinspecteur Lisa van Duin.’

‘Ik denk dat het wel lukt hoor’, zei Lies.

‘Prima, om vijf voor negen rijden wij weg. Nemen jullie drie maar één wagen, ik rijd met mijn eigen wagen.’

In zijn kantoor opende het dossier en bekeek of er mail was. Er zat niets dringends bij. Hij pakte zijn aantekenboekje bij de hand. Hij opende Google Maps, en bekeek de omgeving rond de PD. De Bruine Slotenmakersweg was een vrij drukke, doorgaande weg. De PD lag net voor een bocht, bij de Keizerdijk en Veenstraat. Op de hoek zat een bakker. Aan de overkant van de bakker zat een slijter. De overval vond vroeg in de ochtend plaats, rond 06:00. Rond dat tijdstip is het nog erg rustig op straat. Maar er zijn hondenuitlaters die de hond vroeg uitlaten, als het licht begint te worden. In dit geval was het echter nog donker, de zon komt in oktober pas om 07:58 uur op. Rond 07:30 begint het licht te worden, bedacht Ben zich.

De overval was bewust in het donker gepleegd, dat was duidelijk. Dat was ook slim, want de getuigen konden de daders of plegers niet goed zien en dus geen goede beschrijving geven. Hij drukte een plattegrond af van de PD en omgeving, die had Lies gemaakt en in het dossier gezet. Ze had het nauwkeurig gedaan. De locatie van de geldtransportwagen en de politiewagen stonden aangegeven. Net als de plaats waar de getuigen zich bevonden en met gegevens van de getuigen. Hij keek op de wandklok, en zag tot zijn schik dat het al iets voor negen uur was. Snel pakte hij zijn spullen bijeen en verliet zijn kantoor.

Om exact negen uur reden de twee dienstwagens de parkeerplaats af en zette koers richting Nijmegen. Ben vond het fijn dat hij alleen in de wagen zat. Zoals ze in de krant al aangaven, regende het licht. Het was grijs. Ben draaide de A12 op. Hij nam een slok van zijn koffie en luisterde naar de klassieke zender. De rustige, prettige klanken van Frédéric Chopins Allegro vivace bereikte zijn binnenkamer. Er verscheen een glimlach rond zijn mond. Het contrast kon niet groter zijn, maar Ben had dat nodig. Op een PD kwamen vele indrukken op hem af, meestal geen prettige. Deze muziek zorgde dat hij rust in zijn hoofd kreeg, zo kon hij alles een plaats geven.

Het was lekker rustig op de weg, het was natuurlijk weekend. Geen forenzen en vrachtverkeer op de weg. Tijdens de autorit van drie kwartier, kon hij zich goed opladen voor wat komen zou. Na de A50, die over de Waal liep, nam hij de A73. Hij vond de omgeving erg mooi. Om iets over half tien reed hij Nijmegen binnen. Tot zijn verbazing zag hij de wagen van zijn collega’s voor hem rijden, daar had hij tijdens de autorit geen erg in. Dat kwam vast door de muziek, bedacht Ben. Ze reden over de nieuwe Molenweg en na een aantal minuten draaide de twee dienstwagens van de DLR de Bruine Slotemakersweg in. Wat was dat toch voor een vreemde straatnaam? Ben schudde zijn hoofd. Hij had er nog nooit eerder van gehoord. Ze kwamen langs een flatgebouw, en links in de bocht liep de Veenstraat. Hij parkeerde zijn wagen langs de kant van de weg en zette de motor van zijn Toyota uit. De prettige muziek stopte abrupt.

Het was precies 09:45 uur. Lisa van Duin zou ook zo moeten komen. Lies had de plattegrond in haar hand, Ben ook.

‘Daar aan de overzijde van de straat is de PD’, wees Lies.

‘Wij nemen ieder een deel van de straat voor het buurtonderzoek, wij gaan gelijk aan de slag.’ ‘Prima, ik ga de omgeving bekijken’, zei Ben. Zijn collega’s gingen ieder een kant op en Ben liep naar de overzijde van de straat naar de PD.

Het was nog vrij rustig in de straat. Aan de overzijde van de straat stopte een blauwe Volkswagen stationwagen. Een vrouw van rond de vijftig, met lang zwart haar kwam zijn kant op lopen. Ze was stijlvol gekleed.

‘Hoofdinspecteur Lisa van Duin’, zei ze terwijl ze Ben een stevige hand gaf.

‘Hoofdinspecteur Ben Zegers, DNR.’

‘Prettig kennis te maken Ben. Je hebt de PD al bekeken?’

‘Wij komen eigenlijk net aan. Ik wilde net de omgeving gaan bekijken.’ Ze liepen automatisch samen naar de PD.

‘Hier stond de politiewagen van de criminelen, daar