Kerst met jou

By Gracie Mills

Drie heerlijke feelgood kerstverhalen om het warm van de krijgen...

 

In Ingesneeuwd worden Dana en haar baas Ethan onderweg naar een belangrijke klant overvallen door een hevige sneeuwbui. Ze kunnen niet verder en belanden in een blokhut, ver van de bewoonde wereld vandaan. En dat op kerstavond. Terwijl Ethan er het beste van probeert te maken, slaat de paniek bij Dana toe. Wat Ethan namelijk niet weet, is dat ze op het punt staat ontslag te nemen. Niet omdat ze het niet naar haar zin heeft bij Freeze Media, maar omdat ze smoorverliefd is op haar baas.

Niets is zo irritant dan als single de kerstdagen met frenemies door moeten brengen, en continu moeten uitleggen waarom je nog niet gesetteld bent. Althans, zo blijkt uit de advertentie waar Carter in Ingepakt op stuit. Een holidate, dat is wat de mysterieuze dame nodig heeft. Nieuwsgierig geworden, reageert Carter op de oproep en al snel groeit het online contact uit tot meer. Carter besluit in te gaan op het voorstel voor de holidate, maar dan ineens blijft het stil aan de andere kant van de lijn.

Kerstavond en de Rosewood Cabins zijn Volgeboekt. Al die gasten verwachten een heerlijk kerstdiner, maar helaas voor hoteleigenaresse Olivia belt haar vaste chef kerstochtend af. De wegen zijn onbegaanbaar en het is onmogelijk om te komen werken. Gelukkig komt er redding vanuit een geheel onverwachte hoek. Een plotselinge extra gast die zich meldt bij de Cabins doet Olivia een wel heel bijzonder voorstel.

• Language: Nederlands
• Publisher: Tinteling Romance
• Release date: Dec 6, 2022
• ISBN: 9798215677841

Book preview

Ingesneeuwd

Kerst met jou - serie

Gracie Mills

1.

‘I k zei toch dat we die afslag niet hadden moeten nemen,’ zeg ik en kijk fronsend door de voorruit. Dikke vette sneeuwvlokken dwarrelen naar beneden.

‘Wat zegt Google Maps? Dan volg ik die route wel,’ antwoordt Ethan geïrriteerd.

Ik doe niet eens de moeite om hem te wijzen op het feit dat het onmogelijk is om de weg voor ons te zien. Alles is ondergesneeuwd. De aarde is bedekt met een dikke witte laag. Ik zou hem niet eens kunnen zeggen of we op de linker- of op de rechterweghelft staan. Het is maar goed dat wij de enigen waren die zo stom waren om de afrit te nemen, want godzijdank hebben we geen last van tegemoetkomend verkeer. Dit landweggetje is compleet verlaten en met een goede reden.

Het is allemaal de schuld van Ethan. Die moest en zou een omweg nemen toen we af bleken te stevenen op een file. Nee, dit was een veel beter idee. Die man is zo koppig als maar zijn kan. Nu missen we die meeting zeker.

Ethans knokkels zijn spierwit, zo hard knijpt hij in het stuur. De sfeer in zijn Audi is om te snijden. Hij is gestrest omdat we niet op zijn afspraak gaan komen. Ik ben gestrest omdat ik opgesloten zit in een auto met mijn baas. Op de avond vóór kerstavond. In een van de ergste sneeuwstormen die we hier in het Midden-Westen ooit hebben gehad.

‘Ja, dat wordt lastig,’ mompel ik en houd mijn telefoon omhoog in de hoop dat dat er op miraculeuze wijze voor gaat zorgen dat ik ineens wél verbinding heb. ‘Geen idee of het komt door het gebied of door alle sneeuw, maar ik heb geen verbinding.’

‘Dat meen je niet,’ kreunt Ethan.

‘Ik ben bang van wel.’ Ik kijk om me heen, op zoek naar iets van een aanwijzing over waar we in vredesnaam zijn, maar het enige wat ik zie is sneeuw, sneeuw en nog meer... sneeuw. De lucht erboven is grijs, volgens mijn opa een ‘dondersteken’ dat er nog veel meer gaat vallen. Dit weer is geweldig om een sneeuwpop te maken en dromerig uit het raam te kijken met een kop hete chocomelk in je hand, maar als je erdoorheen moet rijden, is het één groot drama.

Een paar kilometer terug ploegden we langs wat boerderijen, maar nu staan er enkel met sneeuw bedekte naaldbomen langs de kant van de weg. Landelijk Missouri is prachtig in deze tijd van het jaar, maar toch had ik graag wat meer bewoond gebied om me heen gehad op dit moment. Op een sneeuwschuiver hoeven we niet te wachten, die zijn nu veel te hard bezig om de drukkere wegen vrij te maken en bekommeren zich niet om dit soort achterafweggetjes.

Ineens schiet de Audi opzij en begint te glijden. Ethan moet over een stuk ijs zijn gereden. Ik hap naar adem en mijn handen schieten naar voren, naar het dashboard, waar ik me aan vastklamp terwijl we sneller en sneller beginnen te glijden en te draaien. We gingen niet heel snel, dat kon niet eens, maar toch is er in dit weer bijna niets voor nodig om de auto onbestuurbaar te maken.

‘Nee! Nee, nee, nee...’

Ethans uitroep helpt natuurlijk helemaal niets en we blijven glijden, steeds dichter en dichter naar een van de besneeuwde bomen langs de kant van de weg. Mijn gordel spant zich aan en mijn hele lichaam verstijft als de voorkant van de auto naar beneden gaat en de Audi plotsklaps tot stilstand komt in een greppel.

Het gaat allemaal zo snel dat ik eerst niet goed doorheb wát er precies is gebeurd. Verdoofd staar ik door de voorruit, waar een bult sneeuw de bumper en een deel van de motorkap bedekt. Mijn hart bonkt in mijn oren en ik geloof dat ik sterretjes zie.

‘Dana?’

Langzaam dringt de stem van Ethan tot me door en ik knipper met mijn ogen.

‘Wat?’ Mijn eigen stem klinkt vreemd samengeknepen. Ik ben vast in shock. Hoewel ik mijn hele leven al in dit gebied woon en ben opgegroeid met strenge winters vol sneeuw en ijs, heb ik nog nooit een ongeluk gehad.

‘Ik vroeg of je oké was,’ dringt Ethan aan en als ik mijn hoofd naar hem toe draai, zie ik dat er oprechte bezorgdheid in zijn blik ligt. ‘Je bent niet gewond?’

In mijn hoofd loop ik alle delen van mijn lijf na. Mijn hart jaagt in mijn borstkas en de adrenaline laat een gekke smaak na in mijn mond, maar volgens mij is er niets gebroken of gekneusd. Waarschijnlijk ben ik straks zo stijf als een plank, maar dat is van later zorg. ‘Niets aan de hand,’ zeg ik dus maar en hij slaakt een zucht van opluchting.

‘Dana, het spijt me vreselijk. Ik had ineens geen controle meer over...’

‘Het geeft niets,’ onderbreek ik hem. ‘Laten we zorgen dat we hier wegkomen voor we dood vriezen.’

Ethan glimlacht voorzichtig en mijn toch al razendsnel kloppende hart schakelt nog een tandje bij. Dat gebeurt altijd als mijn baas naar me glimlacht. Het is vreselijk onprofessioneel en totaal ongepast en... Ik kan er helemaal niets aan doen.

‘Wacht even.’ Hij heeft het nog niet gezegd of hij zet de auto in z’n achteruit en drukt het gaspedaal in, draait zich om in zijn stoel en... Er gebeurt niets. We zitten muurvast. De banden draaien op volle toeren, maar kunnen geen grip krijgen op de gladde ondergrond. Het is allemaal sneeuw en ijs. De positie waarin de auto hangt, helpt ook niet echt mee. We zijn lichtelijk voorover gekanteld en ik vermoed dat we zelfs zonder al die sneeuw uit deze greppel gesleept zouden moeten worden.

Ethan vloekt zacht en slaat met zijn hand tegen het stuur.

Ik werp een blik op mijn telefoon, maar heb nog altijd geen verbinding. We zitten vast in de middle of nowhere. De boerderijen die ik heb gezien, liggen te ver achter ons. Daar gaan we niet komen. Lopen door deze sneeuw is bijna onmogelijk en voor we er zijn, zijn onze vingers en tenen eraf gevroren. Ik hou van mijn vingers en ook van mijn tenen...

‘Hoelang zou het blijven sneeuwen?’ vraagt Ethan. De radertjes in zijn hoofd draaien op volle toeren, ik zie het aan de uitdrukking op zijn gezicht. Hij is druk bezig te bedenken hoe we uit deze ellendige situatie komen en wat onze logische, volgende stap zou moeten zijn.

Dat is het enige voordeel... Als ik dan toch in zo’n benarde situatie terecht moet komen, dan ben ik blij dat het met Ethan is. Hij is slim en geeft nooit op. En hij is onwijs knap. Dat helpt ook fijn mee. Met