Door ieders ogen: Punti di Vista

By Martine Vanderschueren

Napoli - Zomer 2020

Roberta is een vijftigjarige, gescheiden vrouw die alleen woont sinds haar man haar voor een andere vrouw verliet en sinds haar kinderen uit huis zijn weggegaan om te werken of om te studeren.

Haar rustige leven staat op zijn kop: een verleden, opzij gezet en vergeten, duikt plotseling weer op en doet gedachten en gevoelens herleven.

Een zeer onrustige periode begint voor haar en net als alles de goede kant op lijkt te gaan verspreidt zich een nieuwe dreiging op haar pad.

• Language: Nederlands
• Publisher: Youcanprint
• Release date: Jun 7, 2022
• ISBN: 9791221417005

Book preview

1 - Napels - Juni 2020

● Roberta

Het regent vanochtend.

Toen ik mijn ogen opendeed, hoorde ik het geluid van de regen op de ramen. Vreemd, gisteren was het prachtig weer, de zomer heeft al een poosje geleden zijn intrede gedaan. Ik sta met tegenzin op. Het beeld dat mijn ogen in de spiegel ontmoeten bevalt me niets. Ik heb slecht geslapen en dat is te zien.

Ik zet de radio aan om wat gezelschap te hebben tijdens het ontbijt.

Gelukkig vind ik een bericht op mijn mobiele telefoon. Het is van mijn dochter Chiara. Ze heeft het gisteravond gestuurd, maar ik had mijn telefoon al vrij vroeg uitgezet.

Hoi mam, vandaag was een geweldige dag. Ik heb een hele leuke jongen ontmoet aan zee. Hij is mooi en aardig.

Ik glimlach ... Chiara wordt makkelijk verliefd, wie weet hoelang deze nieuwe verliefdheid zal duren.

Ik mis haar. Zij woont nu vier jaar in Rome en we zien elkaar niet vaak.

Ik hoop haar snel weer te kunnen omhelzen, ook omdat ze door de pandemie alleen in Rome is gebleven, zonder te kunnen werken. De televisiestudio's zijn immers gesloten vanwege de lockdown. Ze heeft verteld dat ze binnenkort weer gaan beginnen, dus ik hoop dat ze een paar dagen de tijd heeft om naar mij toe te komen.

Ondertussen is mijn koffie afgekoeld. Ik heb me laten afleiden door mijn gedachten.

Het is allemaal begonnen toen Chiara voor de lol meedeed aan een auditie voor een televisieserie. Voor de regisseur was het liefde op het eerste gezicht. Chiara was toen twintig, slank, en haar reebruine ogen raakten hem diep. Ze werd aangenomen voor een nieuw televisie project.

Nu heeft ze een behoorlijke reputatie en houden fans haar zelfs staande op straat om met haar op de foto te gaan.

In het begin was het niet makkelijk. We moesten in Rome een huisje voor haar zoeken. Ik werkte in een hotel en kon niet weg, dus Carlo, mijn man, heeft alles geregeld.

Daar heeft hij waarschijnlijk Simona ontmoet.

2 - Napoli - Ontmoeting met Carlo 1994

● Roberta

Toen Carlo en ik elkaar ontmoetten op de bruiloft van gezamenlijke vrienden, regende het zo hard dat we allemaal weg moesten rennen om te schuilen voor de stromende regen en de windstoten. Ik stond onder een prieel met een doorweekte jurk en druipende mascara. Hij zag er niet veel beter uit, en dus keken we elkaar aan en barstten we in lachen uit.

Dat was het begin van een prachtig liefdesverhaal. Carlo was jong, knap, lang en aardig. Hij maakte me vaak aan het lachen en ik was gelukkig. Hij werkte toen als architect bij een bouwbedrijf.

In die tijd was ik pas afgestudeerd en op zoek naar een baan in het toerisme. De zes maanden daarvoor had ik bij een oom van mij gelogeerd. Hij woonde in België en werkte in de haven van Antwerpen bij een import-exportbedrijf dat bananen importeerde uit Zuid-Amerika. Ik kon bij hem stage lopen, zodat ik tegelijk mijn Engels en mijn Frans kon oefenen en alle geheimen van de havenhandel kon leren. Misschien zou ik daar voorgoed zijn gebleven, als mijn vader niet ziek was geworden en een spoedoperatie had moeten ondergaan.

Carlo en ik waren toen een aantal maanden samen. Hij woonde in Napels, ik in Sorrento, en we zagen elkaar elk weekend. Soms kwam hij naar Sorrento, en anders ging ik naar hem toe, naar zijn huis in Petraio.

Op een avond, tijdens een romantisch diner in een restaurant in Napels, vroeg hij of ik bij hem wilde intrekken. Ik was dolgelukkig, en een maand later verhuisde ik naar Napels.

Een paar maanden later vond ik ook een baan als conciërge bij een hotel. Alles ging goed.

Het jaar daarop trouwden we. Ik weet nog dat we op huwelijksreis naar Kenia gingen. Carlo was een safari-verslaafde, voor mij was het nieuw. We gingen een week op safari in de parken van Masai Mara en Amboseli, en trokken toen door de Tsavo om te eindigen bij Diana Beach, waar we nog een week bleven. Ik waande me in de hemel, ook omdat ik bij mijn terugkeer ontdekte dat ik zwanger was.

Ik had nooit gedacht dat er een einde zou komen aan deze grote liefde. Waarschijnlijk nam ik mijn ouders als voorbeeld, die een heel leven vol ups en downs hebben gekend, zoals bij elk stel gebeurt, maar die altijd samen zijn gebleven.

3 - Napels - Familie - Juni 2020

● Roberta

Mijn gedachten dwalen nog steeds af. Vandaag heb ik een afspraak met mijn vriendin Maria. We kennen elkaar al sinds we kleine meisjes waren. Onze gezinnen woonden vlak bij elkaar, en we groeiden op als zussen. We waren allebei enig kind, we waren even oud en gingen naar dezelfde school. Eerst de lagere en de middelbare school in Sorrento, daarna de taalkundige havo in Meta. Onze wegen scheidden zich pas op de universiteit, waar ik een opleiding toerisme-economie ging volgen en zij ervoor koos om verder te gaan met talen.

Door de jaren heen bleven onze levens voortdurend met elkaar verweven. Maria trouwde met Stefano, de adoptiebroer van Carlo, en ze kwamen vlak bij ons wonen. Mijn dochter Chiara werd een maand eerder geboren dan Valeria, en net als wij hebben de meisjes altijd een speciale band gehad. Na ongeveer drie jaar kreeg ik ook nog een zoon: Giulio, die nu eenentwintig is en in Milaan studeert. Giulio heeft altijd een bijzonder en lastig karakter gehad, en hij heeft nooit echt een goede band gehad met Chiara of Valeria. Inmiddels studeert hij diergeneeskunde, maar hij heeft het ons altijd moeilijk gemaakt.

Ik begin de ontbijttafel af te ruimen, het is tijd om me klaar te maken. Gelukkig lijkt het weer wat te zijn opgeknapt. Vandaag gaan Maria en ik naar het strand. Gelukkig zijn ook de stranden heropend. De maanden van sluiting vanwege de pandemie hebben ons uit elkaar gehouden en zijn erg zwaar geweest. Ik voelde me heel eenzaam, aangezien Carlo en Chiara allebei in Rome zitten en Giulio niet weg kon uit Milaan. Ook voor Maria was het een moeilijke periode. Stefano is verpleegkundige, en sinds het begin van Covid19 kon hij vanwege het besmettingsgevaar niet naar huis en bracht hij de nachten door met de andere artsen en verpleegkundigen in een huis vlakbij het ziekenhuis.

Oké, ik ben zover. Maria en ik gaan eerst een kopje koffie drinken in onze favoriete bar, en daarna gaan we naar zee in Marechiaro.

4 - Napels – Roberta, Maria en Sofia - Juni 2020

● Roberta

Daar is ze ... We knuffelen. Naast haar staat Sofia, haar vierjarige kleindochter. Sofia is een mooi klein meisje met goudkleurig haar en een aanstekelijke glimlach met kuiltjes in haar wangen.

'Hoe gaat het, kleine ster?' vraag ik haar. Ik til haar op en laat haar ronddraaien. Ze lacht vrolijk.

Wist je dat opa weer thuis is? Ik ben zo blij!

Wat een prachtig nieuws, Sofia, antwoord ik, terwijl ik Maria met een vragende blik aankijk.

Wat fijn dat hij eindelijk naar huis kon. Wanneer is hij teruggekomen?

Pas gisteravond, ik was nog zo verbaasd dat ik je niet eens heb gebeld. Er zijn geen patiënten meer op de intensive care, dus hij kon eindelijk weer bij ons slapen.

Dat moeten we vieren. Koffie en brioche voor iedereen.

Ondertussen is het een schitterende dag geworden. De regen en de wind van vanochtend hebben de wolken weg geblazen.

Ik denk aan Chiara, die misschien een paar dagen naar Napels kan komen. Ik zal haar straks bellen, dan kan zij mij ook vertellen over haar nieuwe date.

Maria, heb je iets van Valeria gehoord?

Jammer genoeg niet, op dit moment zouden zij en Alex bij de kust van de Caraïben moeten zijn.

Valeria is de moeder van Sofia. Toen ze negentien was, werd ze verliefd op een jongen die ongeveer tien jaar ouder was dan zij en raakte ze zwanger. Ik herinner me dat ze in tranen bij mij thuis aankwam en mij en Chiara vertelde dat ze een baby verwachtte. Ze durfde er thuis niet over te praten, omdat ze bang was voor de reactie van haar vader. Valeria kwam altijd naar mij en Chiara als ze advies wilde of als ze problemen had, en ik weet dat Maria dat wel eens vervelend vond. Ik weet nog dat ik Valeria beloofde om er met Maria over te praten. Op een dag probeerde ik Maria over de zwangerschap van Valeria te vertellen in onze favoriete bar in het historische centrum van Napels, waar we al vanaf onze studietijd vaak kwamen.

Maria vertelde me dat ze al een tijdje iets vermoedde. Moeders hebben een zesde zintuig als het om hun dochters gaat, maar de band tussen Maria en Valeria was verslechterd sinds Valeria deze man had leren kennen. Toen ik Maria over de zwangerschap vertelde, reageerde ze heel begripvol, en ook Stefano bleef vreemd kalm toen hij het hoorde.

Toen Valeria zes maanden zwanger was, verdween de vader van het kind en liet hij niets meer van zich horen. Het was een drama voor Valeria, omdat zij haar droom van een gelukkig gezin in rook zag opgaan. We kregen ook te horen dat de man al getrouwd was.

Maar langzaamaan, zoals het altijd gaat, werd het weer rustig, en toen Valeria beviel van een mooi meisje, vond ze haar gemoedsrust weer terug.

"Roberta, wil je met me in zee zwemmen?' Die lieve Sofia streelt over mijn hoofd, en mijn gedachten keren terug naar het strand.

Tuurlijk, kom op, pak je zwembandjes. Het water is nog koud, maar we duiken er lachend in. Gelukkig heb ik Sofia en Maria om mijn dagen op te fleuren.

5 - Roma - Over Chiara - Juni 2020

● Chiara

Hoi mam, ik heb een geweldige dag gehad. Aan zee heb ik een heel leuke jongen ontmoet. Hij is knap en aardig.

Het is bijna middernacht, maar ik wil mama laten weten hoe gelukkig ik ben. Ik heb haar een appje gestuurd, maar ze leest het niet ... misschien heeft ze haar telefoon al uitgezet. Jammer, ik wilde even met haar praten. Zij is mijn rots in de branding. Ze is er altijd als het niet goed gaat, en alleen het geluid van haar stem geeft me al moed. Ik vind het echt vervelend dat ik haar niet vaker zie. Met Valeria kan ik nu niet praten: dat gekke meisje heeft de liefde van haar leven in de Noorse Alex gevonden. Hij is een schipper en ze zijn vertrokken voor een lange zeereis. Helaas is Sofia te jong om te reizen, dus is zij bij haar oma Maria gebleven, maar ik weet dat ze ook vaak bij mijn mama logeert. Misschien is het wel goed dat ze thuis is gebleven, want vanwege de coronamaatregelen kunnen Valeria en Alex nergens aan land, en ze kunnen ook niet bellen. Ik maak me