Ησυχίας Καρποί

By Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης

“Καρποὶ τῆς ἡσυχίας εἶναι τὸ θαῦμα, ἡ θεολογία, ἡ ὑπὲρ φύση ζωή, οἱ Ἅγιοι. Σὲ αὐτοὺς τοὺς καρποὺς τῆς ἡσυχίας ἀναφέρεται τὸ νέο βιβλίο τοῦ σεβαστοῦ καὶ ἀγαπητοῦ μας καθηγητοῦ κ. Γεωργίου Μαντζαρίδη, τὸ ὁποῖο ἀποπνέει τὸ “ἄρωμα τῆς ἡσυχαστικῆς παραδόσεως. Ὁ κ. καθηγητὴς συνδέθηκε μὲ φορεῖς αὐτῆς τῆς παραδόσεως ὄχι μόνο σὲ ἀκαδημαϊκὸ ἀλλὰ καὶ σὲ πνευματικὸ ἐπίπεδο. Ἔτσι μπορεῖ νὰ μιλήσει καὶ νὰ γράψει μὲ εὐχέρεια καὶ ἀκρίβεια γιὰ τοὺς καρπούς της. Στὸ βιβλίο του αὐτό, μετὰ ἀπὸ μία ἐμπεριστατωμένη ἀνάλυση τῆς σχέσεως ἡσυχασμοῦ καὶ θεολογίας, παρουσιάζεται ἡ σύνδεση τῶν δύο αὐτῶν παραγόντων σὲ πράγματα, θεσμοὺς καὶ πρόσωπα τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας.” (Από τον πρόλογο του βιβλίου)

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου
• Release date: Mar 11, 2022
• ISBN: 9786185314590

Book preview

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ὁ ἄνθρωπος ζεῖ σήμερα ἕναν ἔντονο ἀκτιβισμό. Ἔχει διαμορφώσει τέτοιον τρόπο ζωῆς, ὥστε νὰ μὴν ἔχει χρόνο νὰ προσευχηθεῖ, «νὰ σχολάσει καὶ νὰ γνωρίσει τὸν Θεό» (Ψαλμ. 45,11). Οἱ γαλήνιες στιγμὲς εἶναι σπάνιες καὶ δυσεύρετες στὴν ζωή του. Μὲ τὰ σύγχρονα μέσα συγκοινωνίας καὶ τηλεπικοινωνίας ἔρχεται σὲ ἄμεση ἢ ἔμμεση ἐπαφὴ μὲ τὸν ὑπόλοιπο κόσμο τόσο γρήγορα, ὅσο ποτὲ ἄλλοτε. Γνωρίζει πολλὰ καὶ ἐπικοινωνεῖ μὲ πολλούς. Τελικὰ ὅμως ἀγνοεῖ καὶ παραθεωρεῖ τὸ σπουδαιότερο· τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του.

Ἡ ἡσυχία, λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς καθάρσεως τῆς ψυχῆς. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίσει τὸν ἑαυτό του, νὰ δεῖ τὰ ἐλαττώματά του, τὶς ἀδυναμίες του, τὶς ἁμαρτίες του, οὔτε νὰ ἔχει μετάνοια ἂν δὲν ἡσυχάσει. Αὐτὴ ἀποτελεῖ τὴν καλύτερη θεραπευτικὴ μέθοδο γιὰ τὴν ἐξυγίανση τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητος, γιὰ τὴν οἰκείωση τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος τελειοποιεῖται καὶ ἁγιάζεται βιώνοντας ἡσυχαστικὰ μέσα στὴν καρδιά του τὴν θεία Χάρη.

Κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ ἡ ἡσυχία εἶναι ἡ «τέχνη τῶν τεχνῶν». Εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ποὺ δὲν ἀποτελεῖ προνόμιο μόνο τῶν ἀσκητῶν ἀλλὰ καὶ κάθε ἀγωνιζόμενου Χριστιανοῦ. Ἂν καὶ ἡ σωματικὴ ἡσυχία εἶναι βοηθητικὴ γιὰ νὰ φθάσει ὁ ἄνθρωπος στὴν ἐσωτερικὴ νοερὰ ἡσυχία, ἡ βαρύτητα πρέπει νὰ δίνεται στὴν ἄσκηση τῆς νοερᾶς ἡσυχίας. Αὐτὴ μπορεῖ νὰ βιωθεῖ καὶ μέσα στὸν κόσμο. Μπορεῖ κάποιος νὰ ζεῖ στὰ ἐρημικότερα μέρη τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλὰ ἐξαιτίας τῆς ἐμπάθειάς του νὰ βρίσκεται σὲ ταραχὴ καὶ στέρηση τῆς ἐν Θεῷ αἰσθήσεως. Μπορεῖ ὅμως κάποιος ποὺ ζεῖ στὸν κόσμο, λόγῳ τῆς νήψεως ποὺ ἐπιβάλλει στὶς αἰσθήσεις του καὶ γενικὰ στὴν ζωή του, νὰ βιώνει τὴν ἡσυχία, μόνος μὲ μόνο τὸν Θεὸ καὶ ἑνωμένος ἀδιάλειπτα μαζί Του. Τὸ ζητούμενο καὶ τὸ πιὸ σημαντικὸ εἶναι ἡ ἕνωσή μας μὲ τὸν Θεό. Πολλὲς φορὲς οἱ ἄνθρωποι περιορίζονται μόνο στὰ ἐξωτερικά, στοὺς τύπους, καὶ χάνουν τὴν οὐσία· χάνουν τοὺς καρποὺς τῆς ἡσυχίας. Ὁ μακάριος Γέροντας Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστὴς ἔγραφε σὲ μία ἐπιστολή του· «ὅπου βρεῖ κανεὶς τὸν Θεό, ἐκεῖ καὶ ἡσυχάζει».

Ἡ νοερὰ ἡσυχία δημιουργεῖ κατάσταση καθαρότητος καρδιᾶς καὶ συνεχοῦς διαμονῆς ἐν τῷ Θεῷ. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος ὁρίζει τὸν ἡσυχαστὴ ὡς αὐτὸν ποὺ ἀγωνίζεται νὰ περιορίσει τὸν ἀσώματο νοῦ μέσα σὲ σωματικὸ οἶκο, τὴν καρδιά. Ὅσοι ἀγαποῦν τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἡσυχία γνωρίζουν ἐμπειρικά, ὅτι ἡ ἕνωση νοῦ καὶ καρδιᾶς εἶναι ἡ ἐπιθυμητὴ ἐκείνη κατάσταση ἀπὸ τὴν ὁποία προκύπτουν πάμπολλοι καρποί· οἱ καρποὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις» (Γαλ. 5,22). Τότε, ἀκόμη καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι χαριτωμένος καὶ πληροφορεῖ τὶς ψυχὲς τῶν ἀκροατῶν, ὡς «λόγος ἀπὸ σιγῆς προερχόμενος», ὡς λόγος ποὺ δίνεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ μέσα στὴν καρδιά του μὲ μεγάλη μυστικὴ δύναμη καὶ Χάρη.

Καρποὶ τῆς ἡσυχίας εἶναι τὸ θαῦμα, ἡ θεολογία, ἡ ὑπὲρ φύση ζωή, οἱ Ἅγιοι. Σὲ αὐτοὺς τοὺς καρποὺς τῆς ἡσυχίας ἀναφέρεται τὸ νέο βιβλίο τοῦ σεβαστοῦ καὶ ἀγαπητοῦ μας καθηγητοῦ κ. Γεωργίου Μαντζαρίδη, τὸ ὁποῖο ἀποπνέει τὸ ἄρωμα τῆς ἡσυχαστικῆς παραδόσεως. Ὁ κ. καθηγητὴς συνδέθηκε μὲ φορεῖς αὐτῆς τῆς παραδόσεως ὄχι μόνο σὲ ἀκαδημαϊκὸ ἀλλὰ καὶ σὲ πνευματικὸ ἐπίπεδο. Ἔτσι μπορεῖ νὰ μιλήσει καὶ νὰ γράψει μὲ εὐχέρεια καὶ ἀκρίβεια γιὰ τοὺς καρπούς της. Στὸ βιβλίο του αὐτό, μετὰ ἀπὸ μία ἐμπεριστατωμένη ἀνάλυση τῆς σχέσεως ἡσυχασμοῦ καὶ θεολογίας, παρουσιάζεται ἡ σύνδεση τῶν δύο αὐτῶν παραγόντων σὲ πράγματα, θεσμοὺς καὶ πρόσωπα τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας.

Εὐχόμεθα γιὰ τὸν πονήσαντα ἀλλὰ καὶ γιὰ κάθε ἀναγνώστη νὰ ἀποκτήσουν τὸ «πρᾶον καὶ ἡσύχιον πνεῦμα, ὅ ἐστιν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ πολυτελές» (Α΄ Πέτρ. 3,4), ὥστε ὁ πράος καὶ ταπεινὸς Χριστὸς νὰ ἐνοικεῖ καὶ νὰ ἐμπεριπατεῖ στὶς καρδιές τους.

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς

Μεγίστης Μονῆς Βατοπαιδίου

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Ἡ δυναμικὴ τῆς καρποφορίας ἀναπτύσσεται στὴν ἡσυχία. Αὐτὸ ἰσχύει στὸ ἐπίπεδο τῆς φυσικῆς, ὅπως καὶ τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ἡ πνευματικὴ ἡσυχία δὲν εἶναι ἀργία ἢ ἀκινησία. Συνδέεται μὲ τὴν ἐσωτερικὴ ἐνεργοποίηση τοῦ ἀνθρώπου καὶ κορυφώνεται στὴν νήψη. Αὐτὴ ἀποτελεῖ ἄκρως δυναμικὴ κατάσταση, κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος ἐλέγχει πλήρως τὶς κινήσεις τοῦ ἐσωτερικοῦ του κόσμου. Ἀξίζει μάλιστα νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὡς πρῶτο αἴτημα τῆς μετοχῆς τῶν πιστῶν στὴν θεία Κοινωνία προβάλλεται ἡ νήψη τῆς ψυχῆς.

Μέσα στὴν ἡσυχία κυοφορεῖται ἡ θεολογία. Πραγματικὴ θεολογία δὲν εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν Θεὸ ἀλλὰ καὶ ἡ κοινωνία μαζί του. Ἄλλο εἶναι νὰ μιλάει κάποιος γιὰ τὸν Θεὸ καὶ ἄλλο νὰ ἔχει ἐμπειρία τῆς παρουσίας του. Ἡ αὐθεντικὴ θεολογία εἶναι λόγος γιὰ τὸν Θεό, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν θεοπτία. Ἡ θεολογία ποὺ κινεῖται στὸ διανοητικὸ ἐπίπεδο καὶ περιορίζεται στὴν ἀπόκτηση καὶ μετάδοση θείων ἀληθειῶν χωρὶς βαθύτερη πνευματικὴ ἐμπειρία εἶναι στείρα καὶ ἐπικίνδυνη. Πραγματικὸς θεολόγος σὲ τελικὴ ἀνάλυση εἶναι ὁ Χριστός, «ὁ μόνος καὶ Θεὸς καὶ θεολόγος»¹. Αὐτὸς εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ὁ «ἀπὸ σιγῆς προελθών»².

Γιὰ νὰ γνωρίσει καὶ νὰ δεῖ ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεό, πρέπει νὰ ἡσυχάσει καὶ νὰ καθαρίσει τὴν καρδιά του. «Σχολάσατε καὶ γνῶτε ὅτι ἐγώ εἰμι ὁ Θεός»³. Ἡ ἡσυχία ὄχι ὡς ἁπλὴ ἐξωτερικὴ κατάσταση, ἀλλὰ ὡς καθαρότητα τῆς ψυχῆς, συνδέεται ἄμεσα μὲ τὴν θεοπτία· «μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται»⁴. Καὶ ἡ θεοπτία ὡς ἐμπειρία τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ καὶ πηγὴ θεολογίας καθιστᾶ τοὺς πιστοὺς θεολόγους.

Ἡ θεολογία δὲν εἶναι αὐτοσκοπός. Εἶναι ὁδὸς ζωῆς, ποὺ ἀπαιτεῖ τὴν κάθαρση καὶ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἀναφορὰ τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν Θεό. Κατὰ τὸν ὅσιο Ἰωάννη τὸν Σιναΐτη ἡ ἁγνότητα κατέστησε τὸν μαθητὴ τοῦ Χριστοῦ θεολόγο. Καὶ τὸ τέλος τῆς ἁγνότητας εἶναι θεμέλιο τῆς θεολογίας⁵. Κάθε Χριστιανός, στὸ μέτρο ποὺ διατηρεῖ καθαρὴ τὴν καρδιά του, προσεύχεται καὶ τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, γίνεται θεολόγος.

Οἱ θεολόγοι μεταδίδουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἡ μετάδοση αὐτὴ δὲν γίνεται μόνο μὲ λόγια ἀλλὰ καὶ μὲ εἰκόνες. Οἱ ἁγιογράφοι, ποὺ εἰκονίζουν ἱερὲς παραστάσεις καὶ πρόσωπα ἁγίων, θεολογοῦν. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε ἀρχίζουν τὴν ἐργασία τους μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία. Ἀλλὰ καὶ ἡ πράξη τῆς ἁγιογραφίας ὁδηγεῖ σὲ κοινωνία μὲ τὰ ἁγιογραφούμενα πρόσωπα. Τέλος ἡ ζωὴ τῶν ἁγίων εἴτε ὡς φυσικὴ παρουσία εἴτε ὡς ἱστορικὴ μαρτυρία ὑποδηλώνει τὴν θεολογία τους.

Στὸ βιβλίο αὐτὸ περιλαμβάνονται δέκα αὐτοτελὴ κείμενα, ποὺ μαρτυροῦν τὴν ὀργανικὴ σχέση τῆς θεολογίας μὲ τὴν ἡσυχία. Ὁ ἡσυχασμὸς δὲν ἀποτελεῖ κάποια συγκυριακὴ ἔκφραση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ βασικὸ γνώρισμά της, ποὺ καλύπτει ὅλο τὸ πλάτος τῆς θεολογικῆς της παραδόσεως. Στὴν ἡσυχία δὲν κατέφευγαν μόνο οἱ λεγόμενοι φιλοκαλικοὶ Πατέρες ἢ οἱ προασπιστὲς τοῦ ἡσυχασμοῦ κατὰ τὸν δέκατο τέταρτο αἰώνα, ὅπως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀλλὰ καὶ οἱ χαρακτηριζόμενοι ὡς κοινωνικοὶ Πατέρες, ὅπως π.χ. οἱ ἅγιοι Μ. Βασίλειος, Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός.

Ἡσυχαστικοὶ ἦταν καὶ οἱ σύγχρονοι ἅγιοι καὶ ὅσιοι Γέροντες τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ παρουσιάζονται στὸ βιβλίο αὐτό. Ἦταν ἄνθρωποι κοινωνικοὶ καὶ ταυτόχρονα ἡσυχαστικοί. Καὶ ὑπῆρξαν αὐθεντικὰ κοινωνικοί, ἐπειδὴ ἦταν ἡσυχαστικοί. Ἡ ἀψευδὴς κοινωνικότητα δὲν περιορίζεται στὸ ὁριζόντιο ἐπίπεδο, στὴν κοινωνία μὲ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ συνυφαίνεται μὲ τὸ κατακόρυφο. Καὶ ἡ κατακόρυφη κοινωνικότητα, ἡ κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἁγίους, εἶναι ψεύτικη, ὅταν δὲν συμπεριλαμβάνει καὶ τὴν ὁριζόντια.

Θερμὲς εὐχαριστίες ἐκφράζω πρὸς τὸν Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μεγίστης Μονῆς Βατοπαιδίου Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη πατέρα Ἐφραίμ, ποὺ μὲ τὸ μεγάλο του ἐνδιαφέρον γιὰ τὰ θεολογικὰ γράμματα συμπεριέλαβε καὶ πάλι στὶς ἰδιαίτερα φροντισμένες ἐκδόσεις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς του τὸ βιβλίο μου αὐτό. Εὐχαριστῶ ἐπίσης καὶ τοὺς ἐκλεκτοὺς καὶ ἀγαπητοὺς ἀδελφοὺς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ποὺ συνεργάστηκαν μαζί μου γιὰ τὴν παρούσα ἔκδοση.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ι. ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ

1. Γρηγορίου Παλαμᾶ, Περὶ ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύ­ματος 2,16 καὶ 48, ἔκδ. Π. Χρήστου, Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Συγγράμματα, τόμ. 1, Θεσσαλονίκη 1962, σ. 93 καὶ 122.

2. Ἰγνατίου Ἀντιοχείας, Πρὸς Μαγνησιεῖς 8,2.

3. Ψαλμ. 41,11.

4. Ματθ. 5,8.

5. Βλ. Ἰω. Σιναΐτου, Κλῖμαξ 30, PG 88,1157C.

1. ΗΣΥΧΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Ὁ ἡσυχασμὸς δὲν ἀποτελεῖ ἁπλὸ θεολογικὸ ρεῦμα ἢ ἐκκλησιαστικὸ σύστημα, ἀλλὰ φαινόμενο ποὺ ὑπερβαίνει τὰ ποικίλα ρεύματα καὶ συστήματα. Πολὺ περισσότερο ὁ ἡσυχασμὸς δὲν περιορίζεται σὲ κάποια ἰδιαίτερη περίοδο τῆς ἱστορίας τοῦ μοναχισμοῦ, ὅπως αὐτὴ τοῦ δέκατου τέταρτου αἰώνα, ὅταν ὁ λόγιος μοναχὸς Βαρλαὰμ ὁ Καλαβρὸς καταφέρθηκε ἐναντίον τῶν ἁγιορειτῶν μοναχῶν καὶ προκάλεσε τὴν γνωστὴ ἡσυχαστικὴ ἔριδα. Ἡσυχασμὸς εἶναι ἡ καλλιέργεια τῆς ἡσυχίας, ποὺ χαρακτηρίζει διαχρονικὰ τὸν ὀρθόδοξο μοναχισμό. Τί εἶναι ὅμως αὐτὴ ἡ ἡσυχία, καὶ ποιό τὸ περιεχόμενό της;

Ἡ ἡσυχία ὑπὸ τὴν συνήθη ἔννοιά της ταυτίζεται γενικὰ μὲ τὴν ἀκινησία σὲ ἀντίθεση πρὸς τὴν κίνηση, ἢ θεωρεῖται ταυτόσημη μὲ τὴν ἀνάπαυση σὲ ἀντιδιαστολὴ πρὸς τὴν ἐργασία ἢ τὴν ἀσχολία. Ἐκλαμβάνεται δηλαδὴ ἡ ἡσυχία ὡς ἐξωτερικὴ καὶ πρωτίστως σωματικὴ κατάσταση, χωρὶς κάποιο ἰδιαίτερο πνευματικὸ περιεχόμενο ἢ κάποια ἄμεση σχέση μὲ τὴν ἐσωτερικὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Συμπίπτει μὲ αὐτὸ ποὺ οἱ Πατέρες ὀνομάζουν ἀργία.

Στὴν ὀρθόδοξη ὅμως παράδοση ἡ ἡσυχία ἔχει πολὺ διαφορετικὸ νόημα. Δὲν ταυτίζεται μὲ τὴν ἀκινησία οὔτε μὲ τὴν ἀνάπαυση. Ἀλλὰ καὶ δὲν ἀντιμετωπίζεται ὡς κάποια συμβατικὴ ἐνασχόληση ἢ ἀρετή. Ἡσυχία εἶναι ἡ «ὑψηλότερη ἀσχολία»¹ καὶ ἡ «τελειότερη ἀρετή»². Εἶναι ἡ ὁδὸς τῆς θεογνωσίας, ποὺ κορυφώνεται στὴν «θεωρία». Οἱ ἄλλες ἀρετές, οἱ «διὰ τῶν ἔργων ἐκπληρώσεις» τῶν ἐντολῶν, ἀποτελοῦν τὸ πρῶτο στάδιο ἀλλὰ καὶ τὴν ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν συνέχιση τῆς πορείας πρὸς τὴν «θεωρία».

Σὲ μία περιεκτικότατη γιὰ τὸ θέμα μας ἀναφορὰ ὁ μεγάλος ἡσυχαστὴς ὅσιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος παρατηρεῖ: «Πάντες οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ ἐξ αὐτῶν θεοφόροι πατέρες οὐδαμοῦ τῆς διὰ τῶν ἔργων εὐαρεστήσεως τὴν ἡσυχίαν προέκριναν, ἀλλὰ διὰ τῆς τῶν ἐντολῶν ἐκπληρώσεως τὴν πίστιν ἐπιδειξάμενοι τῆς