Chłopiec z zębem narwala: Osoby zaginione na Grenlandii, #1

By Christoffer Petersen

Kiedy młody grenlandzki chłopiec zostaje uznany za zaginionego prawie 12 miesięcy od dnia, w którym zniknął, świeżo upieczona posterunkowa Petry Jensen wyrusza na daleką północ Grenlandii, aby go odnaleźć.

 

Chłopiec z zębem narwala to pierwsza część nowej serii nowelo zaginionych mieszkańcach Grenlandii, rozgrywającej się w surowej, nieprzewidywalnej Arktyce, bogatej w tradycję, mity i kulturę.

 

"Nowe, ostre spojrzenie na nordycki kryminał".  Quentin Bates

 

Chłopiec z zębem narwala wprowadza wiele nowych i interesujących postaci, a także kilka znajomych twarzy, które pojawiają się gościnnie w całej serii.

 

Akcja opowieści o zaginionych na Grenlandii rozgrywa się czasowo przed powieściami Lodowa gwiazda i Siedem grobów, jedna zima.

 

Sięgnij po książkę Chłopiec z zębem narwala i już dziśrozpocznij poszukiwania zaginionych mieszkańców Grenlandii!

• Language: Język polski
• Publisher: Aarluuk Press
• Release date: Aug 7, 2021
• ISBN: 9798201240752

Christoffer Petersen

Christoffer Petersen lives in southern Denmark. He grew up on Jack London stories and devoured any book to do with the Arctic and dog sledging. In 2006 he encouraged his Danish wife to move to Greenland and spent seven years learning about the one of the most exciting countries and cultures in the world. While in Greenland, Chris started writing crime stories and thrillers set in Greenland and the Arctic. He graduated from Falmouth University with a Master of Arts in Professional Writing in 2015, shortly after moving back to Denmark. Chris makes a living writing about Greenland.

Book preview

Chłopiec z zębem narwala

#1 Osoby zaginione na Grenlandii

z udziałem posterunkowej Petry „Piitalaat" Jensen

Nie przegap noweli #2

w serii Osoby zaginione na Grenlandii:

Dziewczyna z kruczym językiem

Wprowadzenie

Najbardziej przerażają mnie dwa pytania dotyczące mojego pisania. Po pierwsze: ile książek napisałeś? Nigdy nie byłem dobry z matematyki, ale to powinna być łatwa odpowiedź, prosta suma – normalnie wystarczy dodać je wszystkie. Już od jakiegoś czasu odkrywam Grenlandię poprzez swoje historie, poprzez powieści, nowele, opowiadania i zbiory, a nawet wiersze i eseje. Tak bardzo, że moja standardowa odpowiedź to zazwyczaj: dwadzieścia powieści i dwadzieścia pięć nowel, ale nie jestem już tego pewien.

Drugie pytanie jest równie, a może nawet bardziej przerażające. W jakiej kolejności powinienem czytać twoje książki? Albo: od której powinienem zacząć? Mam prequele i sequele, i samodzielne książki. Niektóre z nich są osadzone w przeszłości; inne wybiegają daleko w przyszłość. Prawie wszystkie są połączone tą lub inną postacią. Piszę te historie tak, jak o nich myślę. Nie ma wielkiego planu, może być kilka praktycznych zasad. Ale nie komplikujmy spraw, i zacznijmy od tej, którą masz w rękach lub na czytniku e-booków, w telefonie lub na tablecie.

Akcja Chłopca z zębem narwala rozgrywa się na samym początku kariery Petry Jensen pracującej jako policjantka na Grenlandii. Nie jest to bynajmniej typowa kariera, nie należy też mylić tych historii z prawdziwą pracą policji tamże. Są one inspirowane tym, czego byłem świadkiem i czego doświadczyłem, a następnie następnie okraszone dużą dawką mitu, kultury, tradycji i dramatu. Niezależnie od dokładności szczegółów, Chłopiec z zębem narwala to historia numer 1 w policyjnej karierze Petry.

Nazywam ją Petry, ale jeśli już przeczytałeś którekolwiek z moich innych opowiadań i spotkałeś funkcjonariusza Davida Maratse’a, będziesz wiedział, że on mówi na nią Piitalaat.

To są jej historie.

Zacznijmy od tej.

Chris

Czerwiec 2020 r.

Dania

Słowniczek zachodnio-grenlandzkich słów użytych w Chłopcu z zębem narwala:

aap - tak

angakkoq – szaman

ata – dziadek

ataata – ojciec

imaqa – może

kaffemik - uroczystość / impreza

kamikker / kamiks - buty z foczej skóry

mattak - przysmak z wielorybiej skóry i tranu

naamik – nie

qajaq – kajak

qujanaq – dziękuję

ukaleq - zając polarny

Chłopiec z zębem narwala

#1 Osoby zaginione na Grenlandii

Część 1

Wiem, że to banał, ale naprawdę zaczęło się od telefonu, pustego biurka i nowego przychylnego komisarza policji, co dało mojej karierze delikatnego kopa we właściwym kierunku. Ledwie po Akademii Policyjnej Grenlandii moje buty były jeszcze wypolerowane, a kurtka miała fabryczny zapach wosku i świeżo szytych szwów. Podczas treningów stałam się ekspertem w modelowaniu włosów, związując je w ciasny kucyk, który nauczyłam się wyrywać z rąk przeciwników w czasie sparingów na siłowni. Nauczyłam się również łagodzić woń perfum i pachnących szamponów, pozwalając sobie na zapach tylko na tyle, aby wzbudzić zainteresowanie moich samotnych kolegów – w końcu ukończyłam akademię policyjną, a nie klasztor. Jedyny ciężar, który chciałam czuć na biodrach to pas służbowy, dodający mi pewnego siebie sposobu chodzenia. Dowiedziałam się również, że lśniącą broń przytwierdzoną z boku do pasa można było zauważyć w zatłoczonym pokoju, ale już maly pyłek kurzu na niej mógł być dostrzeżony z odległości mili. Krótko mówiąc, byłam gotowa do służby, gotowa dać się oszołomić, i dać z siebie wszystko, respektować doświadczenie innych, ale także, aby jak najlepiej wykorzystać fakt, że mam dwadzieścia trzy lata, i zostawić za sobą swoją sierocą przeszłość. Musiałam, w przenośni i praktycznie, spełnić duże wymagania, mierzone własnymi aspiracjami i niezbyt ciekawą przeszłością.

Niestety, podczas pierwszych tygodni w pracy, zrobiłam niewiele więcej niż stanie innym na drodze.

- Szkolenie się skończyło, Jensen.

Słyszałam ten krótki zwrot językowy około tysiąca razy w pierwszym tygodniu, i tyle samo w drugim. Jeden człowiek w szczególności starał się używać go w każdej sytuacji, jaką można sobie wyobrazić, od wyjazdu z parkingu po parzenie kawy. Sierżant Kiiu „George" Duneq zawsze tam był. Nigdy nie mogłam się go pozbyć. Szczerze mówiąc, był częściowo odpowiedzialny za to, żebym nauczyła się podstawowych zasad, i że z policjantki, która niedawno ukończyła studia, stała się według niego użyteczną częścią dobrze naoliwionej maszyny. Sierżant Duneq był moim przełożonym, a ja spędziłam zbyt dużo czasu nienawidząc go, podczas kiedy powinnam była zwracać większą uwagę na to, co mówił. Miałam wrażenie, że szczególnie cieszył się, kiedy zdarzało mi się potknąć, dodając komentarze na temat mojego wyglądu fizycznego: zbyt ładna do pracy w policji. Byłam, przyznaję, o wiele ładniejsza od niego, ale to jedyna rzecz, która dawała mi nad nim przewagę. Jego gabaryty, plus fakt, że jego pas miał dodatkowe dziurki, brzuch wisiał mu nad klamrą, a policzki rozlewały się nad kołnierzem brudnej koszuli - to mogłam skomentować, ale tylko wtedy, gdy byłam sama, lub czasami z posterunkową Atii Napa, kiedy miałyśmy wspólny wolny wieczór.

- Ma zakurzoną osłonę spustu broni - przekrzyknęła rytm i hałas w Mattak, najpopularniejszym klubie nocnym w Nuuk. - Widziałam to, mówię ci.

- Ale założę się, że nikt inny nie widział – odkrzyknęłam.

Nawet po kilku drinkach, kiedy mrugałyśmy w purpurowo-niebieskich pasmach świateł dyskotekowych, mogłam