'k Wou dat je hier was

By Nuno Morais

Frederico Batalha is inspecteur bij de gerechtelijke politie. Hij komt voor zijn werk in de Algarve terecht, door de vondst van een lijk tijdens sloopwerkzaamheden in een vakantiepark. Dat is de katalysator voor opborrelende herinneringen aan zijn jeugdjaren en aan in Praia da Luz doorgebrachte vakanties. Sommige ervan zijn aangenaam, andere verdrongen.
Dit is een verhaal over nostalgie, liefde, schuld en misdaad. Frederico dwaalt tegen wil en dank door de krochten van zijn verleden als gevolg van een min of meer inofficieel onderzoek dat zo min mogelijk stof moet doen opwaaien, omdat er mogelijk invloedrijke figuren bij de zaak betrokken zijn. Hij en Manuela Carvalho, zijn beeldschone en verleidelijke superieur, zijn belast met het in alle discretie te verrichten speurwerk. Intussen doemen schimmen, die meedeinen op de muziek van het beroemde album van Pink Floyd, uit Frederico’s verleden op.

• Language: Nederlands
• Publisher: BadPress
• Release date: Jan 22, 2021
• ISBN: 9781071582886

Book preview

'k Wou dat je hier was

Nuno Morais

Vertaler

Jaap Slager 

'k Wou dat je hier was

Auteur: Nuno Morais

Copyright © 2021 Nuno Morais

Alle rechten voorbehouden

Gedistribueerd door Babelcube, Inc.

www.babelcube.com

Vertaler: Jaap Slager

Omslagontwerp © 2021 Nuno Morais

Babelcube Books en Babelcube zijn handelsmerken van Babelcube Inc.

Nuno Morais:

www.nunomorais.eu

amazon.com/author/nunomorais

facebook.com/NunoMorais.Feicebuque

instagram.com/nunomorais.eu

linkedin.com/in/nuno-morais-autor-de-aventuras-inverossimeis

Wish you were here

(‘k Wou dat je hier was)

EEN VERHAAL VAN

NUNO MORAIS

VERTAALD DOOR

JAAP SLAGER

Het verhaal hieronder is een werk van fictie. 

De personages en hun namen, evenals plaatsnamen en ermee samenhangende gebeurtenissen, zijn alle vrucht van de fantasie van de auteur of zijn in een verzonnen verband gebruikt en dienen als zodanig beoordeeld te worden. Enigerlei gelijkenis met gebeurtenissen, plaatsen, entiteiten, organisaties of personen, overleden of nog in leven, berust op louter toeval of op de fantasie van de lezer – waarvoor de auteur op generlei wijze verantwoordelijkheid draagt.

HEDEN

De deur gaat onder protest open – de hengsels schreeuwen om een druppeltje olie. Muffe lucht, een melange van verdroogde planten en schoonmaakmiddel, slaat hen tegemoet. Blootgesteld aan de zon van overdag staat ze in schril contrast met het frisse zeebriesje dat het einde van een warme dag aankondigt in Praia da Luz.

Wauw, wat een grote kamer, zegt de vrouw als ze binnen is, haar brieventas neerzet en haar schoudertas op de vloer laat glijden.

Ja, en er is niks veranderd, antwoordt hij en dumpt zijn rugzak in een leunstoel. Hij opent de schuifdeuren die toegang bieden tot de overdekte veranda. De vitrages van ruwe katoen beginnen meteen wild te wapperen, als feestelijk opgehangen vlaggetjes die de wind van zee welkom heten. Ze komen weer enigszins tot rust als de man de voordeur sluit.

Er is echt niks veranderd… denkt hij, terwijl hij zijn blik door de kamer laat glijden. De werkelijkheid komt volstrekt overeen met het beeld uit zijn herinnering. De crèmekleurige wanden, geschilderd met dezelfde brede kwast waarmee ook dikwijls de droge huidschilfers en het zeezout van zijn rug geborsteld werden; de twee of drie aquarellen van zijn oma en de nooit afgemaakte olieverfschilderijen van opa, her en der opgehangen, met ogenschijnlijke nonchalance, die bij nader inzien helemaal niet zo gek is. Het stel meubels van eikenhout – de eettafelstoelen, de drie fauteuils en de sofa, alle door oma met een gebloemde stof bekleed – tweedehands gekocht van de Noor die toen een eind verderop woonde. De wandkleden uit de Alentejo en de kriskras verspreid liggende handgeknoopte karpetten. Alles zoals ’t was…

De parketvloer is van donkere lamellen, die knarsen als je eroverheen loopt. Dikke balken ondersteunen de hoge houten zoldering, waaraan twee ouderwetse ventilatoren hangen, die de man in werking stelt nadat hij de stroom in de stoppenkast heeft ingeschakeld.

Zo circuleert de lucht een beetje beter, verklaart hij als hij haar verraste blik op de boven hun hoofden wiekende vleugels ziet. 

Dat is lang geleden, zeg, merkt de vrouw na een poosje op, dat ik die dingen gezien heb. 

Ja, zegt hij schouderophalend, vandaag de dag schijnt men een voorkeur te hebben voor airco. Deze dingen hangen er al vanaf dat het huis gebouwd is. Ik geloof dat mijn grootvader van mening was dat ze minder onderhoud vergen – vanwege de nabijheid van de zee, snap je.

En, wanneer was dat, dat het huis gebouwd is? informeert ze, terwijl ze in het midden van het vertrek gaat staan en keurend om zich heen kijkt, zoals alleen vrouwen dat kunnen, alsof ze stijl en smaak van het interieur op waarde schatten. 

Dat weet ik niet precies, antwoordt hij nadenkend, het huis op zich zal van eind jaren vijftig, begin jaren zestig zijn, schat ik. Het is opgetrokken op de fundamenten van een ruïne die hier destijds stond, toen ze het terrein kochten.

Hij klopt vertederd op een van de buitenmuren. Het gebaar mondt uit in een liefkozing als hij met zijn hand over het ruwe stenen oppervlak met grove structuurverf strijkt. 

Je grootouders waren in goeden doen, stelt de vrouw vast, terwijl ze een rondje maakt en een blik in de zijvertrekken werpt, met zo’n groot huis op zoveel grond – aan zee nog wel. Zelfs in die tijd moet dat een lieve duit gekost hebben. Heb ik gelijk of heb ik gelijk? In de formulering van de vraag ligt al opgesloten dat ze weinig geloof hecht aan een ontkenning.

De man haalt opnieuw zijn schouders op, alsof hij niet goed weet wat hij moet antwoorden. 

Misschien. Ik kan het je niet met zekerheid zeggen, komt na een poosje zijn reactie. Weet je, mijn opa was architect. Hij heeft zelf het ontwerp gemaakt, zelf toegezien op de bouw en zelf de materialen geritseld. De parketvloer bijvoorbeeld, die bijna het hele huis beslaat, en ook de dakbalken, zijn allemaal van notenhout – of van mahonie, daar wil ik af wezen – maar… alles uit slooppanden. Dat geldt ook voor andere dingen. Kijk, dat scheelt in de financiën vanzelf een slok op een borrel. Wat het terrein betreft, in die tijd was de Algarve nog niet zo in trek; en deze regio hier al helemaal niet. Dus ik vermoed dat het niet zo duur was als jij denkt.

De vrouw lijkt tevreden met de uitleg en laat het onderwerp rusten, zonder overigens haar inspectietocht te onderbreken. Ze bezichtigt op haar gemak kamer, keuken en belendende vertrekken.

Doe maar net alsof je thuis bent, roept hij ten overvloede wanneer hij haar in de gang ziet verdwijnen die naar achteren leidt. 

Hij laat haar haar… eh, gang gaan en richt zijn aandacht op de boodschappentas die hij bij de voordeur had laten staan toen hij het alarm uitzette. Hij neemt haar mee naar de keuken en begint dingen in de oude koelkast te stoppen, die met de deur open staat te wachten tot men haar weer in werking stelt.

Een vlugge inventarisatie leert dat er in de laden en kasten borden en glazen te vinden zijn, en ook potten, pannen, bestek en andere keukenbenodigdheden. Na de stekker van de koelkast terug in het stopcontact geprikt te hebben loopt de man naar de deur en roept:

Nela! Wat wil je doen met eten vanavond?

Haar antwoord komt vanuit een kamer achterin het huis, ook