Sam Dorsey En Zijn Zestien Kaarsen

By Perie Wolford

Een eerbetoon aan John Hughes-films en het tijdperk van de jaren 80.
Sam hield nooit van zijn verjaardagen omdat geen van hen gelukkig was. Toen hij er een draaide, viel hij met zijn gezicht naar beneden op zijn verjaardagstaart. Toen hij zeven werd, brak hij zijn arm. Op zijn twaalfde verjaardag vloog zijn huis in brand. Nu staat Sam op het punt om zestien te worden en hij vreest de dag. De enige verjaardagswens die hij heeft, is dat Jake Timbers, de heer Popular van Arcadia High, zijn bestaan erkent, of beter nog, een kus met een gelukkige verjaardag geeft. Maar dat is onwaarschijnlijk. Of is het?

• Language: Nederlands
• Publisher: Babelcube Inc.
• Release date: Aug 4, 2020
• ISBN: 9781071558515

Book preview

Inhoudsopgave

SAM DORSEY EN ZIJN ZESTIEN KAARSEN door PERIE WOLFORD

Copyright © 2016 door Perie Wolford

Alle rechten voorbehouden.

ISBN-13: 978-1495994555

ISBN-10: 1495994554

CreateSpace ISBN.

Geen enkel deel van deze publicatie mag worden gereproduceerd of opgeslagen in een retrieval-systeem, of verzonden in welke vorm of manier dan ook (elektronisch, mechanisch, fotokopieerapparaat, opname of anderszins) zonder de voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteursrechthebbende.

Het scannen, uploaden en verspreiden van dit boek via internet of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur is illegaal en strafbaar. Koop alleen geautoriseerde edities van dit werk en neem geen deel aan of moedig geen piraterij aan van auteursrechtelijk beschermd materiaal in strijd met de rechten van de auteur. Uw steun voor de rechten van de auteur wordt op prijs gesteld.

Dit is een fictief werk. Alle personages, namen, plaatsen en gebeurtenissen in dit boek zijn ofwel producten van de verbeelding van de auteurs of worden fictief gebruikt. Elke gelijkenis met werkelijke personen, levend of dood, zakelijke vestigingen, evenementen of locaties is geheel toevallig.

Je leest SAM DORSEY EN ZIJN ZESTIEN KAARSEN, boek 1 in de serie SAM DORSEY AND GAY POPCORN. De serie zendt populaire films en tv-programma's uit, dus verwacht veel verwijzingen naar klassieke films uit de jaren 80 en 90. Maar maak je geen zorgen, dit is geen fanfictie! De verhalen zijn 100% origineel en alle referenties zijn alleen gemaakt als eerbetoon.

Dit boek, SAM DORSEY EN ZIJN ZESTIEN KAARSEN, zendt uiteraard de klassieke 1984 Sixteen Candles-film uit, geregisseerd door John Hughes. Het is een geweldige film en het verdient een nieuwe draai - dit keer met homoseksuele personages!

Genieten!

Inhoudsopgave

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 4

hoofdstuk 5

Bibliografie van de auteur

Het jaar is 1985. De maand is april. De dag is maandag.

En het is ook mijn verjaardag.

Gelukkig ben ik nog niet wakker. Het heldere, onaangenaam vrolijke ochtendlicht komt door mijn raam, maar ik lig nog steeds in mijn bed weg te dutten, vredig en gelukkig; ik ben me er nog niet van bewust dat mijn minst favoriete dag van het jaar overal om me heen is ontstaan.

Ik viel in slaap terwijl ik gisteravond naar Sixteen Candles op VHS keek en zoals altijd veroverde het mijn hart. Nu droom ik zalig van Jake ...

Alleen is het niet Jake uit de film. Het is Jake van mijn school, Jake Timbers, en net als zijn fictieve naamgenoot is Jake een jock, de permanente en ongeëvenaarde koning van Arcadia High. Hij heeft een dure en volledig kwijlwaardige auto, een gigantische horde vrienden en volgers die hem oorlogsschepen en een enorm sexy vriendin.

Ik ben geen fan van haar.

Hoe dan ook, Jake jogt door het voetbalstadion van de school, waar zijn naam toevallig op is gepleisterd vanwege de 'liefdadigheidsdonatie' van zijn vader een paar jaar geleden. Ik vermoed dat het meer om uiterlijkheden ging dan om liefdadigheid, maar het geeft me een mooie kijkhoek, dus ik ben er hoe dan ook cool mee.

Jake is de quarterback, naar mijn mening een overschatte positie, maar hij is er zeker goed in - ik had zelfs geruchten gehoord dat hij door universiteiten werd gescout, bijna ongehoord dat hij slechts een tweedejaars was. Hij is niet zo omvangrijk als de verdedigende spelers van het team, maar hij is nog steeds erg gespierd, lenig en snel, met perfect gestemde werparmen. In de lente, voordat het weer te warm wordt, komt hij hier vaak om te joggen en op te warmen na school. De meeste van deze dagen loer ik in de buurt en doe ik zelf een warming-up als je begrijpt wat ik bedoel.

Gelukkig weet hij dat niet.

Soms wou ik dat hij dat wel deed. Het is hard werken om mijn gevoelens de hele tijd voor mezelf te houden. Als ik ze niet bezit, heb ik gewoon het gevoel dat ik de hele wereld een lange en voortdurende leugen vertel, weet je? Maar die leugen is nodig; om meer dan één reden.

Dus ja ... geen bekentenissen van mij, alleen bewondering van ver.

In deze specifieke droom draagt ​​Jake die standaard kleine rode gymshorts; degenen die ongelooflijk aerodynamisch zijn en weinig aan de verbeelding overlaten. Ik weet niet wie ze heeft uitgevonden en ze standaard heeft gemaakt, maar die persoon is absoluut dankbaar. Hij draagt ​​ook een RunAround T-shirt dat steeds natter wordt naarmate zijn training intensiever wordt.

En snel genoeg, bijna als een uurwerk, werpt hij het shirt uit en begint zijn verwarmde lichaam af te koelen in de ochtendbries.

Ik kijk, zoals ik vaak doe (in mijn dromen en in het echte leven), met meerdere vormen van afgunst.

Jake is pas 16, net als ik. Maar in tegenstelling tot mij heeft hij al het lichaam van een volwassen man. Ik denk dat hij daarvoor sport te danken heeft, of de goede genen van zijn ouders, of beide. In ieder geval zijn die spieren die hij op zijn borst heeft fantastisch. Ik kan niet voorkomen dat ik ernaar staar.

Helaas merkt hij dat ik het opmerk.

Hij komt nu mijn kant op en mijn hart werkt overuren. Ontspan, Sam, ontspan!

Hij komt naar me toe.

Plots ben ik bevroren. Ik ben net een standbeeld. Een beeld met een blitz van zinloze geest, brabbelt: Wat is er mis met mij? God, ik zweet. Is het merkbaar? Ik denk dat ik verlamd ben. Wat zal ik doen?!

Hij glimlacht sluw naar me. Dan, ongelooflijk, neemt hij mijn hand en legt die op zijn borst!

Wat doe je? Vraag ik, mijn stem octaven hoger dan het zou moeten zijn. Ik voel de warmte van zijn huid onder mijn vingertoppen. Zijn hart klopt gestaag onder hen.

Nee. Dit kan niet waar zijn.

'Ik wilde je op mijn huid voelen', zegt hij zelfverzekerd, helemaal niet verlegen. Hij is niet boos of beschaamd, alleen smeulend.

'Vind je het niet leuk?' hij staart naar me op met fonkelende blauwe ogen. Het soort waar jij - nou ik - niet anders dan in verdwaalt.

'Ja,' ik adem stom uit.

Zijn ogen zijn op de mijne gericht, een zwoele glimlach die soepel over zijn knappe gezicht speelt.

'Raak me aan ...' zegt hij ten slotte, achterlatend op een manier die mijn fantasie de vrije loop laat.

'Ik raak je al aan,' slaag ik erin te stikken, niet bereid om de sexy tonen in zijn stem te erkennen, maar hoop toch dat ze klinken.

'Nee,' fluistert hij met een scheve glimlach. 'Raak me daar aan ...'

Hij pakt mijn hand en laat die langs zijn bovenlichaam zakken, mijn vingertoppen strijken nauwelijks tegen gladde wasbord-buikspieren tot ... Oh Heer! Dat is te veel.

Nee ... Nee ... Ahhhh!

***

'Sam! Sta op! Je komt te laat op school! '

En net zoals die realiteit om me heen neerstort als een achttienwieler.

'Komende moeder!' Schreeuw ik, terwijl ik probeer de herinnering aan de huid tegen de huid te schudden. 

Voorlopig reik ik naar mijn korte broek en ja, daar is al het bewijs - veel ook. Weet je, ik begrijp helemaal dat een natte droom volkomen normaal is en zo, maar dat maakt het niet minder ongemakkelijk, vooral gezien het onderwerp van die natte droom. Zuchtend en totaal minder dan stellair, sluit ik mijn ogen, gedeeltelijk beschaamd over mijn fantasie en algehele verliefdheid op Jake Timbers en even beschaamd over mijn schaamte. Waarom moet alles zo raar en in de war en ingewikkeld zijn? Waarom kan ik niet gewoon voelen wat ik voel en ermee klaar zijn?

Het kost me een paar minuten om mezelf schrap te zetten en op te staan ​​van het bed. Om te beginnen zit er een ongelukkige hoeveelheid kleverige klodder in mijn broek waar ik voor moet gaan zorgen. En ik kijk ook helemaal niet uit naar vandaag. Een gelukkige verjaardag? Onwaarschijnlijk.

Ik reik in de la van mijn bureau en pak een verborgen stapel foto's. Nee, het is geen porno! Ik bewaar mijn porno niet in de lades. Zelfs ik ben niet zo zwak. Het is mijn eigen persoonlijke verzameling spoken uit verjaardagen. Ik bewaar ze hier als herinnering aan al die echt prop-waardige momenten; opdat ik het niet vergeet en probeer te genieten van mijn verjaardag.

Mijn verjaardagen zijn nooit gelukkig geweest. Bewijsstuk A: Hier is een foto van mij toen ik er een draaide. Ik ben zo'n schattige kleine baby met blauwe ogen, zeg je? Mis! Voor je het weet, valt die schattige babyjongen met zijn gezicht naar beneden in zijn vrolijk gekleurde verjaardagstaart. Bewijsstuk B: een foto waarop ik vijf word. Ik zie er zo stralend en gelukkig uit op mijn nieuwe fiets, zeg je? Weer fout! Laat u niet misleiden. Daar ben ik een paar uur later met een gipsverband op mijn linkerarm. Bewijsstuk C: hier is degene waar ik zeven werd met een gipsverband op zowel mijn arm als mijn been. Ik kan me niet eens herinneren hoe dat is gebeurd; zo ben ik gewend aan deze ervaringen. Maar wat echt de kroon neemt (bedoelde woordspeling) is de dag dat ik twaalf werd. Mijn huis ging helemaal in vlammen op, maar helaas, daar is geen foto voor, alleen een heel triest nieuwsfragment.

Meestal stoort het me niet echt. Door de jaren heen ben ik langzaam tot de conclusie gekomen dat deze specifieke dag van het jaar voor mij vervloekt is; zoals mijn eigen persoonlijke vrijdag de 13e. Meestal kan ik me gewoon neerhurken en het ergste doorstaan. Maar nu word ik zestien, een relatief belangrijk nummer, en ik kan het gevoel gewoon niet van me afzetten dat er iets vreselijk misgaat, ellendig mis.

***

Nu gekleed, gewoon zoals gewoonlijk in mijn Run DMC T-shirt en spijkerbroek, begeef ik me naar beneden, de geur van de versgekookte pannenkoeken volgend. Ron en Julia, mijn jongere broers en zussen, zitten aan tafel en schuiven voedsel in hun mond. Mijn vader is al naar zijn werk vertrokken, godzijdank. Niet dat ik mijn vader niet mag of zo. Het is alleen dat er één persoon minder aan tafel is om me een gelukkige verjaardag te wensen. Dat is absoluut een goede zaak, geloof me. Mijn kwade verjaardagsgremlins ruiken welbevinden van een mijl afstand.

'Nou, kijk eens wie uiteindelijk besloot te komen opdagen', zegt Ron en hij kijkt op van zijn bord. Hij is nu twaalf en heeft absoluut een flinke chill-pil nodig. Hij heeft geen respectvol bot in zijn lichaam.

'Praat niet zo tegen hem, peilstok,' zegt Julia, terwijl ze me op haar eigen, vreemd ongepaste manier verdedigt. Hij is jarig!

"O ja? En wat deed hij zo lang boven, zichzelf een verjaardagscadeau geven? ' Snauwt Ron.

'Houd je mond, dweeb-o-rama!' ze gaat door en slaat met haar lepel op zijn voorhoofd.

Dwing me! Ron tilt gretig zijn lepel op, klaar om wraak te nemen.

'Ik zal het geloven,' antwoordt Julia dodelijk kalm.

'Kom op, ik ben er klaar voor!'

"Dat is genoeg! Ron, je bent aardig! ' mijn moeder snauwt eindelijk naar hem en sluit het argument effectief af. Moet een supergeheime moederkracht zijn of zoiets.

'Oké,