Το Ιστορικό και τα Θαύματα του Ταξιάρχη Μανταμάδου

By Ευστράτιος Δήσσος

Στο βιβλίο αυτό, ο αναγνώστης θα γνωρίσει το ιστορικό της θαυματουργού αναγλύφου εικόνας του Αρχαγγέλου και το κτίσιμο του νυν υπάρχοντος Ιερού Ναού μέσα από τη ζωντανή παράδοση του τόπου. Θα αναγνώσει με κατάνυξη λεπτομερή περιγραφή μερικών θαυμάτων του Αρχαγγέλου, τα οποία συνεκλόνισαν το Πανελλήνιο. Ακόμη θα πάρει δύναμη και κουράγιο, διαπιστώνοντας, για μια ακόμη φορά, την ευεργετική παρουσία των Αγίων του Θεού στις δύσκολες στιγμές εκείνων που με πόνο ψυχής και πίστη μεγάλη προστρέχουν στην προστασία τους.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Efstratios Dissos
• Release date: Jul 12, 2019
• ISBN: 9788834155738

Book preview

Πρωτοπρεσβυτέρου ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ ΔΗΣΣΟΥ

Προϊσταμένου Ιερού Ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μανταμάδου

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

ΤΟΥ

ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ

ΤΟΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΚΔΟΣΗ

Copyright © 2019 Efstratios Dissos

Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.

ΜΥΤΙΛΗΝΗ 2019

Ψηφιακή Δημιουργία - Σχεδίαση

website: www.presence.gr

email: [e-mail]

Βιογραφικό Σημείωμα Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου

Γεννήθηκε στην Μήθυμνα της Λέσβου στις 8 Νοεμβρίου του 1938.

Γονείς του ο Παναγιώτης Δήσσος και μητέρα του η Ελένη Μανταμαδιώτου.

Όταν ήταν σε ηλικία 5 ετών, ο πατέρας του χειροτονήθηκε ιερέας στο χωριό Βαφειός, ένα χωριουδάκι κοντά στη Μήθυμνα. Εκεί, ο Ευστράτιος φοίτησε στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου μέχρι και την 4η τάξη.

Τον Μάρτιο του 1947, ο πατέρας του μετατίθεται στο χωριό Συκαμιά της Λέσβου ως εφημέριος και εκεί ο Ευστράτιος τελειώνει την πρωτοβάθμια εκπαίδευσή του.

Φοίτησε δύο χρόνια στο Α΄ Γυμνάσιο Μυτιλήνης και έπειτα μεταγράφηκε στην Εκκλησιαστική Σχολή της Λαμίας.

Αφού αποφοίτησε το 1961, υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία ως έφεδρος υπαξιωματικός-σιτιστής στην Κόρινθο, Λάρισα και Θεσσαλονίκη.

Το 1966 νυμφεύεται την εκ Βατούσης καταγόμενη Φωτεινή Καραμήτρου και το ίδιο έτος χειροτονείται διάκονος και στη συνέχεια ιερεύς στη ενορία του χωριού της Πελόπης Λέσβου, ένα χωριό πλησίον του Μανταμάδου. Εκεί οργάνωσε την ενορία και επιδιόρθωσε τον Ιερό Ναό που είναι αφιερωμένος προς τιμήν των Αρχαγγέλων.

Έκτισε τρία εξωκκλήσια, τον Προφήτη Ηλία στην κορυφή του όρους Λεπετύμνου, τον Άγιο Γεώργιο και την Αγία Παρασκευή και επιδιόρθωσε τα υπάρχοντα, Άγιο Γεώργιο και Αγία Μαρίνα.

Τον Ιούνιο του 1970 μετατίθεται στη Κωμόπολη του Μανταμάδου, στον ενοριακό Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών. Ήταν ο τρίτος εφημέριος και συνεφημέριοί του ο Αρχιμανδρίτης Νικόδημος Κουτσαμπάσης και ο ιερεύς Ανδρέας Σαρρής. Διορίζεται Πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου και αμέσως αρχίζει δράση μετά του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου και των συνεφημερίων του με σκοπό να ανακαινίσει το 1971 τους δύο Ναούς, των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και του Αγίου Βασιλείου.

Τούς επιδιορθώνει, τούς ελαιοχρωματίζει και παράλληλα κτίζει νέο γραφείο στον Ιερό Ναό των Παμμέγιστων Ταξιαρχών και τελειοποιεί και επιπλώνει το γραφείο του Αγίου Βασιλείου.

Το 1972 ανοίγει τον ενός χιλιομέτρου περίπου δρόμο που ένωνε το χωριό του Μανταμάδου με τον Ι. Ν. των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και τον επιστρώνει με μπετόν.

Το 1973 κτίζει το οικοτροφείο αριστούχων μαθητών Γυμνασίου, που στεγάζει και δίνει τροφή και ύπνο σε 35 μαθητές από τις δέκα γύρω κοινότητες της Περιφέρειας Μανταμάδου, όπου εδρεύει το ολοκληρωμένο Γυμνάσιο. Αυτό το έκανε γιατί κινδύνευε το Γυμνάσιο Μανταμάδου να συρρικνωθεί λόγω μικρού αριθμού μαθητών. Οι 35 μαθητές του Οικοτροφείου, που ήσαν από φτωχές αγροτικές οικογένειες, φοιτούσαν δωρεάν στο Ίδρυμα και έδιναν μόνο ένα μικρό χρηματικό ποσό με την εγγραφή τους σ’ αυτό.

Το 1978 προβαίνει σε εργασίες αποκατάστασης του ποταμού που περνά δίπλα από το Προσκύνημα, το κτίζει με πέτρα και τσιμέντο και διευρύνει τη γέφυρά του, η οποία ήταν στενή και υπαίτια για πολλά ατυχήματα και ένα δυστύχημα. Στη συνέχεια ομαλοποίησε το βραχώδες έδαφος πέριξ του Προσκυνήματος και δημιούργησε ένα μεγάλο χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων.

Άρχισε τότε να καταγράφει για πρώτη φορά την παράδοση του χωριού του Μανταμάδου. Πηγή του είχε μια γερόντισσα, την κ. Ελισάβετ 85 χρόνων, που ήταν η εγγονή του Πρώτου επιτρόπου της Επιτροπής που έχτισε το τελευταίο Ναό των Ταξιαρχών, πάνω στα θεμέλια του πρώτου του Μοναστηριακού. Συνέγραψε 5 βιβλία και 9 ημερολόγια-λευκώματα των 250 σελίδων έκαστο, τα οποία αναφέρονται γύρω από το Μανταμάδο. Δημιούργησε την «Στέγη αγάπης», στην οποία βρίσκουν καθημερινά δωρεάν τροφή 55 άτομα γερόντων και πενήτων.

Σήμερα, κτίζεται μεγάλο γηροκομείο των 50 θέσεων, που θα είναι έτοιμο σε ένα χρόνο περίπου.

Απέκτησε τρία παιδιά, την Ελένη, τον Παναγιώτη και το Μιχαήλ-Άνθιμο, που τού χάρισαν μεγάλη χαρά και τού τόνωσαν τις δυνάμεις του για να δημιουργεί.

Το 1978 τού δόθηκε το οφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Μηθύμνης κυρό Ιάκωβο.

Στις δύο επισκέψεις που πραγματοποίησε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στην Καλλονή και στο Μανταμάδο, τού απένειμε τον Σταυρό της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, ως ένδειξη αναγνώρισης στο πνευματικό του έργο!

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΕΥΧΕΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Ο ΣΤΕΝΑΚΑΣ

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

ΚΑΚΑ ΜΑΝΤΑΤΑ

Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ

ΟΙ ΣΑΡΑΚΗΝΟΙ

Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ

ΤΟ ΜΑΝΤΑΤΟ

Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΣΑΡΑΚΗΝΟΥ

Η ΤΑΦΗ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ

ΟΙ ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΙ

Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΑΡΑΚΗΝΩΝ

ΟΙ ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΙ

ΤΟ ΟΡΑΜΑ

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ

ΤΟ ΚΑΨΙΜΟ ΤΩΝ ΚΑΡΑΒΙΩΝ

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΣΑΡΑΚΗΝΩΝ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ

Ο ΑΡΡΑΒΩΝΑΣ

ΤΟ ΕΞΩΚΛΗΣΙ

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΑΝΙΑΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

ΤΕΚΝΟΠΟΙΗΣΗ

ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ

ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΑΛΑΛΟΥ

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΗΣ

ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΣΕ ΕΓΧΕΙΡΙΣΗ

Η ΑΝΑΓΛΥΦH ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ

ΕΥΧΕΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ

Ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Ευστράτιος Δήσσος, Ιερατικός Προϊστάμενος του Ιερού Ναού «Παμμεγίστων Ταξιαρχών» Μανταμάδου της Ιεράς Μητροπόλεως, στην έκδοση του πρώτου τόμου του βιβλίου του «Το ιστορικό και τα θαύματα του Ταξιάρχη Μανταμάδου» και στον πρόλογο αυτού αναφέρει: «Ανταποκρινόμενος στη ζωηρή επιθυμία των ευσεβών προσκυνητών, που καθημερινώς επισκέπτονται τον Ιερό μας ναό για να προσκυνήσουν και να θαυμάσουν τη θαυματουργό ανάγλυφη εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων της εορτής των εγκαινίων του Ιερού μας Ναού, τολμώ την έκδοση του παρόντος τόμου».

Πιστεύω ότι ο π. Ευστράτιος, ανταποκρινόμενος και πάλι στην επιθυμία ευλαβών προσκυνητών της αναγλύφου θαυματουργού Ιεράς Εικόνας του Παμμεγίστου Ταξιάρχου Μιχαήλ Μανταμάδου, πραγματοποιεί την έκδοση και του παρόντος τόμου «Το ιστορικό και τα θαύματα του Ταξιάρχη Μανταμάδου, Τόμος Β΄», στον οποίον αναφέρονται, όπως και στον πρώτο τόμο, απλά και κατανοητά από τον κάθε αναγνώστη τα επιτελεσθέντα θαύματα του Ταξιάρχη μας, του Παμμεγίστου Ταξιάρχου Μιχαήλ, με τη χάρη και τη δύναμη του Παντοδύναμου Τριαδικού Θεού ημών.

Εύχομαι πατρικώς στον π. Ευστράτιο να υπηρετεί μετά ζήλου και φόβου Θεού το Ιερό Θυσιαστήριο και ο Κύριος να τον φωτίζει και να τον ενισχύει στο ψυχωφελές συγγραφικό του έργο. Εις τον Ιερόν Κλήρον και τους ευσεβείς χριστιανούς της θεοσώστου Ιεράς Μητροπόλεως ημών, τους αναγνώστες του βιβλίου τούτου και τους ευσεβείς προσκυνητές της θαυματουργού Ιεράς Εικόνας του Παμμεγίστου Ταξιάρχου Μιχαήλ Μανταμάδου εύχομαι ολόψυχα υγεία και πάσα πάρα Κυρίου ευλογία των πρεσβειών του Παμμεγίστου Ταξιάρχη μας.

Ο ΜΗΘΥΜΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Καλλονή 27.01.1992

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Με τη δύναμη του Μεγάλου Θεού και τη βοήθεια και προστασία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, προβαίνουμε στη συγγραφή του δεύτερου τόμου «Το ιστορικό¹ και τα θαύματα του Ταξιάρχη Μανταμάδου». Η λέξη «Ιστορικό» έχει τεθεί στον τίτλο του παρόντος αλλά και του προηγούμενου τόμου για λόγους τεχνικούς, διότι η έννοια της λέξης προϋποθέτει ιστορικές μαρτυρίες και στη δική μας περίπτωση οι μαρτυρίες αυτές χάνονται στα βάθη των αιώνων. Έχουμε όμως τη ζώσα προφορική παράδοση, που με θαυμαστή καθαρότητα και ζηλευτή σαφήνεια διατηρήθηκε μέσω των αιώνων μέχρι και σήμερα αλώβητη. Αυτή ακριβώς την παράδοση καταχωρώ στο δοκίμιο αυτό όσον αφορά την ιστόρηση της αναγλύφου εικόνας.

Σ’ αυτό παρακινηθήκαμε περισσότερο από τους αναγνώστες του πρώτου μας τόμου, που γραπτώς, τηλεφωνικώς και διά ζώσης καθημερινά μας προέτρεπαν και πολυτρόπως μας έδειχναν τη μεγάλη τους επιθυμία για τη συγγραφή του παρόντος.

Στον δεύτερο αυτόν τόμο ο αναγνώστης μπορεί να γνωρίσει όλο το ιστορικό της θαυματουργού αναγλύφου εικόνας του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και να ζήσει από κοντά τα γεγονότα των ιστορικών αυτών χρόνων, όπως διαδραματίστηκαν τότε στα παράλια του όμορφου νησιού μας και έφτασαν σε μας μέσω της ζωντανής παράδοσης του τόπου μας. Θα θαυμάσει τη βαθιά πίστη και ευλάβεια των τότε κατοίκων προς τον Αρχάγγελο όπως και τις θαυμαστές ενέργειες Αυτού στις δύσκολες την εποχή εκείνη καταστάσεις. Ακόμα, θα γνωρίσει τις νέες θαυμαστές ενέργειές Του που συγκλόνισαν πράγματι τον χριστιανικό μας κόσμο, καρπός και γέννημα της μεγάλης και αγνής πίστης των πιστών προς τον Αρχάγγελο.

Όλα αυτά και πολλά άλλα θα δει και θα θαυμάσει ο ευσεβής αναγνώστης στον παρόντα τόμο, που θα τονώσουν την πίστη του και θα τον κάνουν να αισθανθεί ζωντανή και ευεργετική την παρουσία του Αρχαγγέλου.

---

1 «ΙΣΤΟΡΙΚΟ» έχει τεθεί στον τίτλο του παρόντος Τόμου διά λόγους τεχνικούς, διότι η έννοια της λέξης «Ιστορικό» προϋποθέτει ιστορικές μαρτυρίες και στη δική μας περίπτωση οι μαρτυρίες χάνονται στα βάθη των αιώνων. Έχουμε όμως τη ζώσα προφορική παράδοση, που με θαυμαστή καθαρότητα και ζηλευτή σαφήνεια διατηρήθηκε μέσω των αιώνων μέχρι σήμερα. Αυτή ακριβώς την παράδοση καταχωρώ στο δοκίμιο αυτό όσον αφορά το κτίσιμο του Ναού και την ιστόρηση της αναγλύφου εικόνος.

Αφιερούται

εις τον Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην

Μηθύμνης

Κον, Κον, ΧΡΙΣΟΣΤΟΜΟΝ

δι’ οσα έπραξεν και πράττει

πρός δόξαν και τιμήν

του Αρχαγγελικού Προσκυνήματος

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Φωτιά, καπνός κι αντάρα στα παράλια της Μεσογείου. Τα κουρσάρικα καράβια των Σαρακηνών οργώνουν τα καταγάλανα νερά του Αιγαίου και σκορπούν τη συμφορά και τον όλεθρο στα εύφορα και πυκνοκατοικημένα ακρογιάλια του. Οι Σαρακηνοί σαν γύπες ορμούν όπου μυρίζονται τροφή και πλούτο και ανοίγουν οι μπουκαπόρτες των καραβιών τους για να ξεράσουν ό,τι χειρότερο μπορεί να επιδείξει το ανθρώπινο γένος, κορμιά μελαμψά σαν το σκοτάδι, ανθρώπους θεριά, τη φοβέρα των παράλιων οικισμών, τη συμφορά.

Δεν έχουν τίποτα το ιερό, δεν πιστεύουν σε κανέναν Θεό. Γι’ αυτούς Θεός είναι το πλιάτσικο, σύντροφός τους ο μπαλτάς και το τσεκούρι, ευχαρίστησή τους το άλικο αίμα και το κρασί. Μοιάζουν πολύ αυτά τα δύο και τ’ αγαπούν εξίσου. Σφάζουν ανθρώπους και ζωντανά. Καίνε και ρημάζουν στο πέρασμά τους.

Την πιο μεγάλη όμως ερήμωση την έπαθαν τα νησιά μας. Απροστάτευτα καθώς ήταν και σκορπισμένα μέσα στη γαλάζια αγκαλιά του Αιγαίου, τράβηξαν πιότερο την προσοχή και τη λαιμαργία των Σαρακηνών. Έγιναν τσιφλίκια τους. Οπόταν τους άρεσε, έβαζαν πλώρη γι’ αυτά, έκαιγαν τα χωριά, έκλεβαν, σκότωναν, ερήμωναν τον τόπο και γέμιζαν τα καράβια τους με σκλάβους και λάφυρα για τα σκλαβοπάζαρα και της Ανατολής τις πλούσιες αγορές.

Η Λέσβος, ένα από τα πιο όμορφα και αξιόλογα νησιά μας, υπήρξε στόχος τους. Ίσως γιατί η πλούσια γη της και το ανεπτυγμένο εμπόριο των κατοίκων των παραθαλάσσιων συνοικισμών, που έκαναν τα αρχοντικά τους σπίτια να είναι γεμάτα με κάθε είδους γεννήματα, αλλά και χρυσαφικά και ασημικά πολίτικα και βενέτικα, ήταν ένα μεγάλο κίνητρο για τους άρπαγες. Οι Σαρακηνοί έβλεπαν το μεγάλο, το ωραίο και αξιόλογο αυτό νησί, με τις ακρογιαλιές τις γεμάτες κολπίσκους, φυσικά λιμάνια απόμερα, απάνεμα και ασφαλή από τα μάτια του κόσμου, σαν τόπο σιγουριάς, ανεφοδιασμού και ανάπαυλας.

Την εποχή εκείνη το βυζαντινό κράτος δεν μπορούσε ν’ αντιδράσει και να τους αντιμετωπίσει αποτελεσματικά, γιατί είχε να κάνει με σπουδαιότερους εχθρούς, εθνικούς και θρησκευτικούς. Έτσι, κατά τα τέλη του Ι΄ αιώνα και στις αρχές του ΙΑ΄, οι Σαρακηνοί ήταν στο αποκορύφωμα της δόξας τους. Κανένα δεν φοβόντουσαν και κανείς δεν τους κυνηγούσε.

Τα παράλια της όμορφης Λέσβου είχαν ερημώσει. Όσοι είχαν σωθεί από τη μανία των Σαρακηνών είχαν τραβηχτεί στο εσωτερικό του νησιού. Έχτιζαν τώρα τα σπίτια τους πολύ μακριά από τη θάλασσα και σε σημείο που να μη φαίνονται απ’ αυτή.

Ένας φοβερός κουρσάρος, με δύο καράβια και πολύ τσούρμο, ήταν ο φόβος και ο τρόμος του βορειοανατολικού Αιγαίου. Το όνομά του ήταν Σιρχάν. «Μαύρο Πειρατή» τον φώναζαν οι νησιώτες και στην ακοή του ονόματός του και μόνο έτρεχαν να κρυφτούν στα πιο απόκρημνα και απάτητα μέρη των νησιών.

Ήταν ένας μιγάς πελώριος, κοντά δύο μέτρα. Το πρόσωπό του θύμιζε άρχοντα της κόλασης. Στη μύτη του και στ’ αφτιά του κρίκοι χρυσοί κρέμονταν και έκαναν το μαύρο του πρόσωπο πιότερο άγριο. Τα χείλη του κόκκινα και φουσκωμένα, όταν άνοιγαν φαίνονταν δυο σειρές κάτασπρα δόντια, όπλα φοβερά πολλές φορές στις μάχες. Τα χέρια του χέρια γορίλα, τριχωτά και γεροδεμένα, που ο μπαλτάς στα μακριά του δάχτυλα φαινόταν μικρό εργαλείο στα επιδέξια χέρια ενός τεχνίτη. Τη μέση του την έσφιγγε ένα χρωματιστό ζωνάρι, που κρατούσε σφιχτά, κατάσαρκα, τον μπαλτά και τη σπάθα. Και η φωνή του τηλεβόας, έκανε τους άνδρες του σε κάθε προσταγή του να τρέμουν.

- Ακούστε με καλά! Τούτη τη βολά θα μπούμε μέσα στον Στένακα. Δεν θ’ ανεχτώ άλλη αποτυχία. Ο Άρχοντας είναι δικός μου, τους θέλω ζωντανούς, αυτόν, τη γυναίκα του και το βιος του. Τα άλλα σας τα χαρίζω όλα, είναι δικά σας. Κάψτε, σκοτώστε και σύρτε όσους νέους και νέες θέλετε αιχμαλώτους, όποιος σας λιγοψυχήσει, όμως, θα τον κρεμάσω απ’ τ’ άρμενα. Αν δεν μπείτε μέσα στην πόλη, θα σαλπάρω και θα σας αφήσω να σας σουβλίσουν οι νησιώτες την άλλη μέρα. Δεν σηκώνει άλλη αναβολή. Τ’ ακούσατε καλά;

Αλαλαγμοί και ξεφωνητά ήταν η καταφατική απάντηση του φανατισμένου τσούρμου του πειρατή:

- Θα αράξουμε στο λημέρι μας τη νύχτα και τα ξημερώματα θα ορμήσουμε να τους πιάσουμε στον βαθύ τους ύπνο, συνέχισε δίνοντας τις τελευταίες συμβουλές ο αρχιπειρατής.

Το Εξωκκλήσι ˝Ταξιάρχης˝, Βυζαντινό, ημικατεστραμμένο. Κτισμένο με την ίδια τεχνική που είναι κτισμένος και ο άγιος Στέφανος. Βρίσκεται στη θέση Στένακας. Στο κέντρο του έχει φυτρώσει μια θεόρατη ελιά.

Το εξωκκλήσι ˝Αγία Μαρίνα˝. Κατά την παράδοση, στη γιορτή της άρχιζε το ˝παζάρι˝ στην Πόλη Στένακας.

Ο ΣΤΕΝΑΚΑΣ

Στον Στένακα, στη γενναία αυτή μικρή πόλη που βρισκόταν δύο μίλια από τη θάλασσα της βορειοανατολικής πλευράς του νησιού, απέναντι ακριβώς από τις ακτές της Μικράς Ασίας, η ζωή κυλούσε τώρα και αρκετό καιρό ήσυχα και γαλήνια. Πάει πολύς καιρός που η γενναιότητα των κατοίκων και τα γερά της τείχη άντεξαν και στην τελευταία επίθεση των Σαρακηνών.

Ο Άρχοντας Αλέξης απόψε φαινότανε ανήσυχος. Ήταν ένας λεβέντης νησιώτης γύρω στα σαράντα του, με μουστάκι στριφτό και σγουρά μαλλιά, που έπεφταν στους γεροδεμένους ώμους του. Το μέτωπό του πλατύ, κατέληγε σε δύο αστραφτερά καλοσυνάτα μάτια που τα σκέπαζαν δασιά φρύδια. Φορούσε πάντα ένα πέτσινο αμάνικο γιλέκο που το φαρδύ του στήθος δεν το άφηνε να είναι ποτέ κουμπωμένο. Ένα μάλλινο μαύρο ζωνάρι έσφιγγε τη λυγερή του μέση και κρατούσε το μαυρομάνικο μακρύ του μαχαίρι.

Έκοβε βόλτες στη μεγάλη αυλή του αρχοντικού και φαινότανε ανήσυχος. Κάθε τόσο έριχνε τη ματιά του ψηλά, στα παράθυρα, που ήταν ανοιχτά για να δροσίζεται η Αρχόντισσα στους τελευταίους πόνους της γέννας της. Στριφογύριζε πάνω στο κρεβάτι της, που το είχαν ζώσει οι μαμές της μικρόπολης και οι κυράδες, που είχαν τρέξει να βοηθήσουν την Αρχόντισσα