Η Ζωοφιλία των Αγίων: 170 αληθινές και θαυμαστές ιστορίες με ζώα

By Σίμων Μοναχός

Ανθολογία αγιοπατερικών κειμένων με θέμα την αγάπη των Αγίων στα ζώα. Όπου και να κοιτάξει ο άνθρωπος στον θαυμαστό κόσμο των ζώων μένει κατάπληκτος: από τα μικροσκοπικά έντομα και τις πολύχρωμες πεταλούδες, τις μέλισσες και το εξαίσιο δώρο που μας χαρίζουν, τα ατελείωτα είδη των πουλιών και τα μελωδικά τους κελαηδήματα, την αναρίθμητη ποικιλία των ψαριών, τα τεράστια κήτη, μέχρι τις πολυϊστορημένες κοινωνίες των θηλαστικών, μικρών, μεγάλων, ήμερων και άγριων. Μας συγκινούν, όμως, πολύ και τα «αισθήματά» τους, ανάλογα και με τη δική μας ευαισθησία: η στορ­γή των μητέρων που θηλάζουν, προστατεύουν και διδάσκουν τα μικρά τους, η συνεργασία και αλληλοβοήθεια τους. Ιδιαίτερα, όμως, μας συγ­κινεί η αγάπη τους προς εμάς. Χιλιάδες βιβλία και ιστορίες έχουν γρα­φτεί γι' αυτή την αγάπη, και μάλιστα του πιστού φίλου του άνθρωπου, του σκύλου. Αλλ' ακόμη και λεοντάρια έχουμε δει να αγκαλιάζουν τους ευεργέτες τους! Σ' αυτό το βιβλίο θα θαυμάσετε την «ανταλλαγή» αγάπης Αγίων και ζώων! Επειδή οι Άγιοι έχουν υπερβεί την φθαρτή ανθρώπινη φύση και έχουν γίνει θεοειδείς, μας μεταφέρουν σ' έναν τέλειο κόσμο, χαμένο: τον πρώτο μετά τη Δημιουργία, όπου υπήρχε απόλυτη αρμονία ανάμεσα στον άνθρωπο και όλη την Κτίση. Οι Άγιοι είχαν μια αγάπη για τα ζώα ασυγκρίτως μεγαλύτερη από αυτήν όλων των φιλόζωων. Είχαν την αγάπη του θεού για τα πλάσματά Του! Θα δείτε, λοιπόν, πως: ένα λεοντάρι έγινε ταχυδρόμος, μια σαύρα απάντησε σε ερώτηση του Αγίου Παϊσίου, ένας αετός έριχνε ψάρια απ' τον ουρανό από ευγνωμοσύνη σε ναυτικούς που τον έσωσαν, μια κατσίκα άφηνε το κοπάδι της και πήγαινε να θηλάσει σε συγκεκριμένες ώρες ένα μωρό. Ξεκινήστε ένα ωραίο ταξίδι με τη φαντασία και την καρδιά σας, διαβάζοντας αληθινές ιστορίες που θα σας εκπλήξουν, θα σας ευχαριστήσουν και θα σας διδάξουν.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Simon the Monk
• Release date: Feb 1, 2020
• ISBN: 9788835366096

Book preview

Σίμωνος Μοναχοῦ

Η ΖΩΟΦΙΛΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

170

Ἀληθινές καί θαυμαστές ἱστορίες μέ ζῶα

Τῇ Σεπτῇ Εὐλογίᾳ

τοῦ Παναγιωτάτου

Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

κ.κ. Βαρθολομαίου

Ψηφιακή ΈκδοσΙ

ΙΕΡΑ ΚΑΛΥΒΗ

ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΣΚΗΤΗ ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΟΥ

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Σίμωνος Μοναχοῦ

Η ΖΩΟΦΙΛΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

170 Ἀληθινές καί θαυμαστές ἱστορίες μέ ζῶα

Βασισμένο στήν ἐπηυξημένη καί ἀνανεωμένη ἔντυπη Γ´ ἔκδοσι (Ἰανουάριος 2016)

Προηγούμενες ἔντυπες ἐκδόσεις ὑπό τόν τίτλο:

Η ΖΩΟΦΙΛΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

ΚΑΙ Η ΑΓΙΟΦΙΛΙΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

Α´ ἔκδοσι: Ὀκτώβριος 2007, 3.000 ἀντίτυπα

Β´ ἔκδοσι: Μάρτιος 2010, 3.000 ἀντίτυπα

© Σίμων Μοναχός, 2007-2015

Κυρίλλου Λουκάρεως 6, 114 71 ᾿Αθῆναι

Τηλ. ἐπικοινωνίας: 210.6449.300, Fax: [phone]

ΙΕΡΑ ΚΑΛΥΒΗ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΣΚΗΤΗ ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΟΥ, 630 86 ΚΑΡΥΑΙ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

www.athoniki-politeia.gr

www.agiosnikiforos.gr

ISBN φυσικοῦ βιβλίου: 978-618-80329-6-5

᾿Επιτρέπεται ἡ δημοσίευσις ἀποσπασμάτων τοῦ βιβλίου κατόπιν ἀδείας καί μέ τήν ἀναγραφή τῆς προελεύσεώς των.

Ἐκδοτική Παραγωγή φυσικοῦ βιβλίου: ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ Α.Β.Ε.Ε.

www.eptalofos.gr – e-mail: [e-mail] – Τηλ.: 210.921.7513

Ψηφιακή Δημιουργία - Σχεδίαση

website: www.presence.gr

email: [e-mail]

Εἰκόνα ἀπό τήν Δημιουργία.

Τοιχογραφία Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου Μακρυνοῦ Μεγάρων.

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Στό Διαδίκτυο βλέπουμε σκηνές, ὅπου τά ζῶα μᾶς ἐκπλήσσουν μέ τήν συμπεριφορά τους καί μᾶς συγκινοῦν μέ ἀπίστευτες ἐκδηλώσεις ἀγάπης καί φιλίας πρός τούς ἀνθρώπους. Βλέπουμε λιοντάρι νά ἀγκαλιάζει θερμά τόν εὐεργέτη του μέσα ἀπό τά κάγκελα τοῦ κλουβιοῦ του. Βλέπουμε κοριτσάκι νά μεγαλώνει μέ τήν καθημερινή συντροφιά μιᾶς τίγρης.

Καί μέσα στήν δική μας, τήν ἑλληνική ζωή καί παράδοσι, ἔχουμε τά φιδάκια, πού βγαίνουν καί συναναστρέφονται φιλικά μέ τούς ἀνθρώπους στήν Κεφαλλονιά, τήν ἡμέρα τῆς Παναγίας, καί τήν ἱστορία, πού ἀποδίδει στή μέλισσα τήν ἔμπνευση γιά τό σχέδιο τῆς Ἁγια-Σοφιᾶς:

Ἡ λαϊκή διήγησι λέει ὅτι, ὅταν ὁ Αὐτοκράτωρ Ἰουστινιανός ἀποφάσισε νά κτίση τήν Ἁγία Σοφία, κανείς τεχνίτης δέν μπόρεσε νά τοῦ παρουσιάση σχέδιο πού νά τοῦ ἀρέση ...

... Κι ὅταν μιά φορά πῆγε νά λειτουργηθῆ ὁ βασιλιάς καί ἀπόλυσε ἡ Ἐκκλησία, ἐκεῖ πού ἔπαιρνε τό ἀντίδωρο ἀπό τοῦ Πατριάρχη τό χέρι, ἔπεσε ἕνα κομμάτι ἀπ’ τό ἀντίδωρο κάτω. Σκύβει νά τό πάρη, δέν τό βρίσκει. Ὅταν ἄξαφνα βλέπει μιά μέλισσα μέ τό ἀντίδωρο στό στόμα νά πετᾶ ἀπ’ τό παράθυρο. Βγαίνει διαταγή, νά βρεθῆ τό ἀντίδωρο. Ὅποιος ἔχει μελίσσια, νά τά τρυγήση. Κι ἄλλος κανείς δέν τό βρῆκε, παρά ὁ πρωτομάστορας, πού σ’ ἕνα κυψέλι εἶδε, ἀντί γιά κηρήθρα, μιά πανώρια Ἐκκλησία πελεκητή καί, στήν Ἁγία Τράπεζά της, τό ἀντίδωρο. Τήν εἶχε φτιαγμένη ἡ μέλισσα, μέ τήν χάρι τοῦ ἀντίδωρου τῆς προσφορᾶς. Αὐτή τήν Ἐκκλησία ἐπαρουσίασε ὁ πρωτομάστορας στόν βασιλιά, καί ἴδια ὅπως αὐτή ἔκαμε τήν Ἁγια-Σοφιά.

Αὐτό, πού ἴσως θεωρεῖται ἀπίστευτο, γίνεται πιό πιστευτό, ὅταν δῆ κάποιος καί πιάση στά χέρια του, ὅπως ἐμεῖς, παρόμοια θαυμαστά «ἔργα» τῶν μελισσῶν.

Στά περίχωρα τῶν Ἀθηνῶν, στήν περιοχή τοῦ Καπανδριτίου, συνέβη τό ἑξῆς καταπληκτικό:

Ἕνας εὐσεβής μελισσοκόμος, ὁ Ἰσίδωρος Τσιμίνης, σκέφθηκε, πρίν ἀπό μερικά χρόνια, νά βάλη μέσα σέ μία ἀπό τίς κυψέλες του μία εἰκόνα πού ἔδειχνε τόν Χριστό στόν Σταυρό. Μετά ἀπό λίγο καιρό, ὅταν ἄνοιξε τό μελίσσι του, διεπίστωσε ἔκπληκτος ὅτι οἱ μέλισσες εἶχαν δείξει σεβασμό καί εὐλάβεια στήν εἰκόνα, πού τήν εἶχαν «κεντήσει» μέ κερί, ἀφήνοντας ὅμως ἀκάλυπτο τό πρόσωπο καί ὅλο τό σῶμα τοῦ Κυρίου. Ἀπό τότε, κάθε ἄνοιξι, πού κτίζουν τίς κηρῆθρες τους οἱ μέλισσες, βάζει μέσα στά μελίσσια του εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας ἤ Ἁγίων καί τό ἀποτέλεσμα εἶναι πάντα τό ἴδιο.

Κάποτε τοῦ πῆγαν ἀπό ἕνα γυναικεῖο Μοναστήρι μία χειροτεχνία, πού ἀπεικόνιζε τόν Γολγοθᾶ, μέ τούς τρεῖς σταυρούς. Οἱ μέλισσες «κέντησαν» μέ κερί ὅλο τό χειροτέχνημα. Σ’ αὐτή τήν σύνθεσι ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ μας καί ὁ σταυρός τοῦ εὐγνώμονος δεξιοῦ ληστοῦ διακρίνονται καθαρά. Ἀντίθετα, ὁ σταυρός τοῦ ἀριστεροῦ ληστοῦ εἶναι τελείως καλυμμένος μέ ἕνα παχύ στρῶμα κεριοῦ. Τοῦ πήγαμε κι ἐμεῖς μία εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Στεφάνου. Ὅπως θά διαπιστώσετε καί ἀπό τήν φωτογραφία πού δημοσιεύουμε, καί ἐδῶ οἱ μέλισσες, ἐνῶ ἔχουν στολίσει μέ κερί ὅλη τήν εἰκόνα, ἔχουν ἀφήσει ἀκάλυπτο τό πρόσωπο καί τό σῶμα τοῦ Ἁγίου.

Ἀπό τά «Γεροντικά», τά βιβλία πού μᾶς πληροφοροῦν γιά τή ζωή ἀνθρώπων, πού καθάρισαν τήν καρδιά τους καί ἔζησαν μέ γνήσια ἀγάπη καί πίστη, καθώς καί ἀπό μαρτυρίες, πού ἔφτασαν στά αὐτιά μας ἀπό στόμα σέ στόμα, συγκεντρώσαμε στό βιβλίο αὐτό θαυμαστές ἱστορίες ἀγαπητικῆς ἐπικοινωνίας ζώων καί ἀνθρώπων, καί ἀπίστευτες ἐκδηλώσεις «ἀρετῶν» ἀπό ζῶα, πού θεωροῦνται ἄλογα καί ἄγρια.

Ποῦ ἤξερε ἡ ὕαινα, ὅτι ὁ Ἅγιος Μακάριος θά τῆς κάνη τό τυφλό νεογέννητο ἠαινάκι της καλά; Βέβαια, ὁ Θεός τήν φώτισε γι’ αὐτό. Μά τό πρῶτο θαυμαστό γεγονός ἀκολουθεῖ δεύτερο, θαυμαστότερο καί συγκινητικώτερο: Νά τοῦ πάη, δηλαδή, ἡ ὕαινα τήν ἄλλη ἡμέρα ἕνα δέρμα ζώου, γιά νά τοῦ δείξη τήν εὐγνωμοσύνη καί τήν εὐχαρίστησί της, πού θεράπευσε τό μικρό της.

Ἤ τό ἄλλο: Ἕνας ἀσκητής μπῆκε σ’ ἕνα σπήλαιο καί κοιμήθηκε. Τό σπήλαιο ἦταν φωλιά ἑνός λιονταριοῦ καί, ὅταν γύρισε τό λιοντάρι, ἔπιασε τόν Γέροντα ἀπό τό ράσο καί τόν τραβοῦσε νά τόν βγάλη ἔξω ἀπό τό σπήλαιο.Ὁ Γέροντας ξύπνησε καί ἄρχισε τίς προσευχές του. Ὅσην ὥρα κρατοῦσε αὐτό, τό λιοντάρι σταμάτησε νά τόν τραβάη καί καθόταν μέ εὐλάβεια καί τόν παρακολουθοῦσε. Ὅταν τελείωσε ἡ Ἀκολουθία καί ὁ Γέροντας ξανάπεσε νά κοιμηθῆ, ἄρχισε πάλι τό λιοντάρι νά τόν τραβάη γιά νά τόν βγάλη ἔξω. Ποιός δίδαξε τό λιοντάρι νά σεβασθῆ τήν προσευχή τοῦ Γέροντα;

Καί ἄλλο, πού τό ἔζησε ὁ Ἁγιορείτης μοναχός Ἰωσήφ σέ ἕνα ταξεῖδι του στήν Ἀφρική, καί μᾶς τό διηγήθηκε: Ἐνῶ θά γινόταν μία ὁμαδική Βάπτισι σέ κάποιο ποτάμι, στή μιά ὄχθη βοσκοῦσε ἕνα κοπάδι ἄγρια κατσίκια. Ὅταν προχώρησε ἡ τελετή καί ἦλθε ἡ ἱερή στιγμή τῆς τριπλῆς καταδύσεως τῶν κατηχουμένων, ὅλα τά κατσίκια γονάτισαν καί παρέμειναν ἀκίνητα, κοιτάζοντας τήν σκηνή. Ὅταν οἱ νεοφώτιστοι βγῆκαν ἀπό τό νερό, τά κατσίκια συνέχισαν νά βόσκουν.

Τέτοιες χαριτωμένες ἀληθινές ἱστορίες, πού συγκεντρώσαμε σέ αὐτό τό βιβλίο, μᾶς τέρπουν, μᾶς διδάσκουν καί μᾶς ὁδηγοῦν νά δοξάζωμε τόν Δημιουργό.

Θερμῶς καί ταπεινῶς εὐχαριστῶ τόν Παναγιώτατον Οἰκουμενικόν Πατριάρχην καί Πατέρα ἡμῶν κ.κ. Βαρθολομαῖον γιά τήν προλόγισι τοῦ παρόντος βιβλίου.

Ὀφείλω χάριτας στόν σεβαστόν μου πνευματικόν πατέρα γιά τήν συμπαράστασί του καί σέ αὐτή τήν τρίτη ἀνανεωμένη ἔκδοσι τοῦ βιβλίου.

Στόν ἀγαπητό μου ἀδελφό Θεοφάνη ἐκφράζω πολλές εὐχαριστίες, πού συνέβαλε οὐσιαστικά μέ τούς ἀγαπητούς του συνεργάτες στήν παραγωγή καί ἐπιμέλεια τοῦ ἔργου. Μνησθείη Κύριος ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί τῆς προθυμίας, μέ τήν ὁποία ὅλοι προσέφεραν τήν συμβολήν των.

Ἔγραφον κατά τήν 4ην Ἰανουαρίου 2016,

ἡμέραν τῆς μνήμης τοῦ ἁγίου Νικηφόρου

τοῦ Λεπροῦ.

Ὁ ἐν μοναχοῖς ἐλάχιστος

Σίμων

Θαυμαστά δημιουργήματα μελισσῶν

Οἱ μέλισσες σέβονται τά Ἅγια Πρόσωπα.

Ἡ εἰκόνα τοῦ Κυρίου παραμένει ἀκάλυπτη.

Οἱ μέλισσες σέβονται τά Ἅγια Πρόσωπα.

Ἡ πολυσύνθετη κατασκευή ἀφήνει ἀκάλυπτη τήν εἰκόνα τοῦ Ἐσταυρωμένου.

Οἱ μέλισσες σέβονται τά Ἅγια Πρόσωπα.

Ἡ εἰκόνα τῆς Θεοτόκου παραμένει ἀκάλυπτη.

Οἱ μέλισσες σέβονται τά Ἅγια Πρόσωπα.

Ὁ Γολγοθᾶς, ὅπου διακρίνονται ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου καί τοῦ δεξιοῦ ληστοῦ, ἐνῶ ὁ σταυρός τοῦ ἀριστεροῦ ληστοῦ ἔχει καλυφθεῖ τελείως.

Οἱ μέλισσες σέβονται τά Ἅγια Πρόσωπα

και ἄφησαν ἄθικτη τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Στεφάνου.

ΑΓΑΠΗ

Τά φιλάλληλα κοράκια τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα

Στήν Μονή τοῦ Ἁγίου Σάββα, στά Ἱεροσόλυμα, βρίσκουν πάντα καταφύγιο καί τροφή δύο κοράκια. Οἱ Πατέρες τούς ρίχνουν κομμάτια ἀπό τό ψωμί πού περισσεύει, ἐνῶ τούς ἔχουν πάντα καί ἕνα δοχεῖο μέ καθαρό νερό. Στήν Μονή μαζεύονται καί ἄλλα μικρά πουλιά, καθώς καί πλῆθος περιστεριῶν. Ὅταν ὅμως κάνει πολλή ζέστη, τά κομμάτια τοῦ ψωμιοῦ ξεραίνονται καί τά μικρά πουλιά δέν μποροῦν νά τά φᾶνε. Μαζεύονται τότε κοντά στό ξερό ψωμί καί περιμένουν νά ἔρθουν τά κοράκια. Καί ξέρετε γιατί;

Ὅσο ἀπίστευτο κι ἄν σᾶς φαίνεται, τά κοράκια, μόλις ἐμφανιστοῦν, πιάνουν μέ τά νύχια τοῦ δεξιοῦ τους ποδιοῦ τά κομμάτια τοῦ ψωμιοῦ, τά ρίχνουν μέσα στό δοχεῖο μέ τό νερό, τά πιέζουν μέ τά πόδια τους νά βραχοῦν καλά καί νά μαλακώσουν καί μετά ἀφήνουν τά μικρά πουλιά νά φᾶνε. Τέλος, ἀφοῦ φᾶνε πρῶτα ἐκεῖνα, τρῶνε μετά καί τά κοράκια ὅ,τι περισσεύει.

Δύο εἶναι πάντα τά κοράκια τῆς Μονῆς. Σ’ ἕνα βράχο κοντά σ’ αὐτήν ἔχουν τήν φωλιά τους. Μιά φορά τόν χρόνο γεννοῦν δύο ἤ τρία αὐγά, τά ἐπωάζουν καί, ὅταν μεγαλώσουν οἱ νεοσσοί καί ἀρχίσουν νά πετοῦν καλά, φεύγουν μακριά ἀπό τήν Μονή, πέρα ἀπό τήν Νεκρά Θάλασσα. Ἀφήνουν ἐκεῖ τά μικρά τους καί ξαναγυρίζουν πίσω.

Τά κοράκια αὐτά τρῶνε μόνο ψωμί. Χαρακτηριστικό εἶναι πώς, ὅταν ἕνα γαϊδουράκι γλύστρησε καί ἔπεσε μέσα στόν χείμαρρο πού βρίσκεται ἔξω ἀπό τήν Μονή, ὄρνεα ἔφτασαν ἀπό μακριά καί ἔτρωγαν τό πτῶμα. Τά κοράκια τῆς Μονῆς, ὅμως, ἄν καί τό πτῶμα ἦταν μπροστά στά μάτια τους, οὔτε κἄν πλησίασαν.

ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΚΕΙΜ ΣΠΕΤΣΙΕΡΗ

Ὁ λύκος καί ἡ τάξι τῆς φιλοξενίας

Ἕνας λύκος πῆγε κάποτε στήν εἴσοδο τοῦ σπηλαίου, ὅπου κατοικοῦσε ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Συκεώτης μέ τόν μαθητή του Μαρτῖνο. Βγαίνοντας ἔξω ὁ Μαρτῖνος ἀντίκρυσε τόν λύκο, τρόμαξε καί τρέμοντας ἔτρεξε νά τό πῆ στόν Ὅσιο. Ἐκεῖνος χαμογέλασε ἤρεμα καί τοῦ εἶπε:

- Μή φοβᾶσαι, δειλέ! Ὁ λύκος δέν ἦρθε νά μᾶς κακοποιήση, ἀλλά, ὅπως κι ἐσύ, ἔχει κι αὐτός ἀνάγκη ἀπό τροφή. Πάρε λοιπόν λίγο ἀπό τό φαγητό μας καί δῶσε του. Ἔτσι θά ἐφαρμόσουμε τήν εὐσπλαγχνία καί στά ἄγρια ζῶα.

Ὁ Μαρτῖνος πῆρε ψωμί καί ἕνα μῆλο, ὅπως συνήθιζε νά κάνη ὅταν περνοῦσαν ἀπό τό σπήλαιο ὁδοιπόροι, καί πλησίασε τήν εἴσοδο. Πέταξε στόν λύκο μόνο τό μῆλο καί τόν ἔδιωχνε. Ἐκεῖνος ὅμως δέν ἔφευγε. Περίμενε καί κάτι ἀκόμη, λές καί γνώριζε τό θηρίο τήν συνήθεια τοῦ Γέροντα, νά δίνη στούς περαστικούς μῆλο καί ψωμί. Τοῦ ἔρριξε τότε ὁ Μαρτῖνος καί τό ψωμί, καί μόνο τότε ὁ λύκος ἔφυγε.

ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ

Σάν τόν πρωτόπλαστο ἀθῶο Ἀδάμ

Ὁ Ὅσιος Παῦλος τῆς Ὀμπνόρας (1317-1429), διψώντας ἀκατάπαυστα γιά τήν ἀσκητική ζωή, κατέφυγε σέ μία ἐντελῶς ἀπρόσιτη περιοχή τῶν ἀπέραντων ρωσσικῶν δασῶν. Ἐκεῖ διάλεξε γιά κατοικία του τήν κουφάλα μιᾶς γέρικης φλαμουριᾶς καί πέρασε τρία χρόνια δοξολογώντας τόν Θεό μαζί μέ τ’ ἀγριοπούλια!

Τήν ἴδια ἐποχή, πέντε χιλιόμετρα μακρύτερά του, ἀσκήτευε ὁ Ὅσιος Σέργιος τοῦ Νούρμα. Ἀκούγοντας γιά τούς πνευματικούς ἀγῶνες τοῦ Ὁσίου Παύλου, ξεκίνησε νά τόν συναντήση. Ὅταν τόν βρῆκε, ἀντίκρυσε ἕνα θέαμα θαυμαστό: Ἕνα πλῆθος ἀπό πουλιά περιεκύκλωνε τόν Ὅσιο. Τά μικρότερα μάλιστα ἀνέβαιναν στούς ὤμους καί τό κεφάλι του καί αὐτός τά ἔτρεφε μέ τά χέρια. Κοντά του μία ἀρκούδα περίμενε κι αὐτή τήν τροφή της. Ἀλεποῦδες, κουνέλια καί ἄλλα ζῶα περιφέρονταν χωρίς ἔχθρα καί ἀνταγωνισμούς μεταξύ τους καί χωρίς νά φοβοῦνται τήν ἀρκούδα.

Ἦταν μία θαυμαστή εἰκόνα, πού θύμιζε τόν πρωτόπλαστο ἀθῶο Ἀδάμ στόν Παράδεισο. Μία ἐξαίσια φανέρωσι τῆς κυριαρχίας τοῦ ἀνθρώπου πάνω στήν δημιουργία!

Η ΘΗΒΑΪΔΑ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ

Τά πουλιά καί οἱ λύκοι

Στό δάσος τῆς περιοχῆς τῆς Ὄπτινα, στήν Ρωσσία, ἀσκήτευε ὁ Πατήρ Ἐλισσαῖος, μία εὐλογημένη μορφή. Χαρακτηριζόταν γιά τήν πραότητα, τήν ἁπλότητα, τήν ἀθωότητα καί τήν βαθειά ταπείνωσί του.

Ἀπό τήν πολλή του ταπείνωσι δέν θέλησε νά γίνη μοναχός καί ἔτσι ἔμεινε ἐπί πενῆντα δύο ὁλόκληρα χρόνια δόκιμος! Οἱ μοναχοί ὡστόσο τόν τιμοῦσαν ὑπερβολικά καί τόν ἀποκαλοῦσαν «Πάτερ», ἐνῶ δέν εἶχε καρῆ μοναχός.

Εἶχε τόση παιδική ἁπλότητα καί ἀγγελική χάρι ἐπάνω του, πού καί τά ζῶα τοῦ δάσους τόν ἀγαποῦσαν.

Τόν χειμῶνα, ὅταν χιόνιζε, ἔβγαινε ἔξω ἀπό τό κελλί του, ἔρριχνε στό κεφάλι, στούς ὤμους, στά γένεια καί στά χέρια του κανναβούρι καί ἔδινε τό σύνθημα:

- Πτίτσκι, πτίτσκι, πτίτσκι! (Πουλάκια, πουλάκια, πουλάκια).

Κι ἀμέσως ἀκούγονταν ἀναρίθμητα φτερουγίσματα καί τιτιβίσματα χαρᾶς. Τό κεφάλι του, τό πρόσωπό του, τά χέρια του γέμιζαν πουλιά. Ὁ χαριτωμένος ἐρημίτης, οἱ φτερωτοί φίλοι του πού τσιμποῦσαν μέ λαιμαργία τούς σπόρους, τό χιόνι πού ἐξακολουθοῦσε νά πέφτη, τά λευκοντυμένα δένδρα... ἀποτελοῦσαν μία ἐξωτική σκηνή! Πολλοί ἀδελφοί τῆς Ὄπτινα, πού ἔτυχε ν’ ἀπολαύσουν τό θέαμα, νόμιζαν πώς ἀντίκρυζαν θεϊκή ὀπτασία.

Κάποια φορά, προχωρώντας ὁ Πατήρ Ἐλισσαῖος στό δάσος, βρέθηκε ἀντιμέτωπος μέ λύκους. Τόν προσπέρασαν σάν γνώριμο φίλο τους, χωρίς νά τόν ἐνοχλήσουν καθόλου! Στόν ταπεινό εἰρηνικό ἐρημίτη, ἔμψυχα καί ἄψυχα, ἥμερα καί ἄγρια, ὅλα τοῦ φέρνονταν εἰρηνικά.

ΣΤΑΡΕΤΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Ἕνα ἐλάφι ὁδηγεῖ στόν Χριστιανισμό

Πρίν βαπτισθῆ καί γίνη ὁπαδός τοῦ Χριστοῦ ὁ Ἅγιος Εὐστάθιος, ὀνομαζόταν Πλακίδας. Ἦταν ἀπό τούς μεγάλους Ρωμαίους στρατηγούς τοῦ 2ου μ.Χ. αἰῶνα. Διακρινόταν, τόν καιρό τῆς εἰρήνης γιά τήν ἀρετή του καί τόν καιρό τοῦ πολέμου γιά τήν ἀνδρεία του. Κάποια ἡμέρα λοιπόν, πού βρισκόταν στό δάσος γιά κυνήγι, εἶδε ἀπό μακριά ἕνα μεγαλόσωμο ἐλάφι, τό ὁποῖο, καθώς ἔφευγε, γύριζε τό κεφάλι καί τόν κοίταζε στά μάτια. Ὁ Ἅγιος ὥρμησε ἔφιππος γιά νά τό φθάση, ἀλλά δέν μποροῦσε νά τό πλησιάση. Ἔτρεξαν καί ἄλλοι κυνηγοί νά τόν βοηθήσουν, ἀλλά κουράστηκαν τά ἄλογά τους καί, χάνοντας τήν ἐλπίδα τους νά φθάσουν τό ἐλάφι, σταμάτησαν. Μόνο ὁ Ἅγιος ἐξακολουθοῦσε νά τό κυνηγᾶ, μέχρις ὅτου, κάθιδρως κι αὐτός καί τό ἄλογό του, ἔφθασαν μπροστά σ’ ἕνα μεγάλο χάσμα τοῦ ἐδάφους.

Τό ἐλάφι πήδηξε ἀπέναντι καί στάθηκε νά τόν παρατηρῆ. Τό ἄλογο τοῦ Ἁγίου, ὅμως, δέν μποροῦσε νά πηδήξη. Ὁ Ἅγιος ἄρχισε νά ψάχνη γύρω, μήπως ὑπῆρχε κάποιο ἄλλο σημεῖο, ἀπ’ ὅπου θά ἦταν πιό εὔκολο νά περάση. Στρέφει τό βλέμμα του, καί βλέπει ξαφνικά ἀνάμεσα στά κέρατα τοῦ ἐλαφιοῦ ἕνα σταυρό πιό λαμπρό καί ἀπό τόν ἥλιο, μέ τόν Χριστό ἐσταυρωμένο, καί ἀκούει μία φωνή νά ἔρχεται ἀπό ἐκεῖνο τό μέρος λέγοντας:

- Γιατί, Πλακίδα, μέ καταδιώκεις; Ἐγώ εἶμαι ὁ Χριστός, τόν ὁποῖο ἐσύ, ἐνῶ δέν γνωρίζεις, Τόν τιμᾶς μέ τά ἔργα σου, καί γιά σένα ἐμφανίσθηκα ἐπάνω σέ τοῦτο τό ζῶο. Οἱ ἐλεημοσύνες καί οἱ καλωσύνες, πού κάνεις στούς πτωχούς, εἶναι πάντοτε ἐνώπιόν Μου· γι’ αὐτό κι Ἐγώ ἦλθα κοντά σου, γιά νά Μέ γνωρίσης, νά γνωρίσης τήν φιλανθρωπία Μου. Δέν εἶναι δίκαιο, ἕνας ἄνθρωπος καλός, σάν ἐσένα, νά μή γνωρίζη τήν ἀλήθεια καί νά λατρεύη τά κουφά καί ἀναίσθητα εἴδωλα... Πήγαινε νά βρῆς τόν Ἀρχιερέα τῆς πατρίδας σου, νά σέ βαπτίση, καθώς ἔχει βαπτίσει καί τούς ἄλλους Χριστιανούς.

Μόλις ὁ Κύριος εἶπε τά λόγια αὐτά, τό ἐλάφι ἔγινε ἄφαντο, ὁ δέ Ἅγιος ἐπέστρεψε στό σπίτι του, ὅπου διηγήθηκε στήν γυναίκα του καί στά παιδιά του, ὅσα θαυμαστά τοῦ εἶχαν συμβεῖ. Ὅλοι πίστεψαν καί βαπτίσθηκαν Χριστιανοί.

Ἀφοῦ ἀσπάσθηκε τόν Χριστιανισμό, ὁ Ἅγιος Εὐστάθιος πέρασε πολλά δεινά. Ὁ ἴδιος καί ἡ οἰκογένειά του διασκορπίσθηκαν στά τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα. Ὅταν, μέ τήν χάρι τοῦ Θεοῦ, ξαναβρέθηκαν μέ τρόπο θαυμαστό, ὁ Εὐστάθιος ὡδήγησε τίς ρωμαϊκές λεγεῶνες σέ μάχες νικηφόρες καί μάλιστα σέ μιά περίοδο ἀρκετά κρίσιμη γιά τήν ρωμαϊκή αὐτοκρατορία.

Κατά τήν ἐπιστροφή του στήν Ρώμη, ὁ αὐτοκράτορας Ἀδριανός πῆγε νά τόν προϋπαντήση, ὅπως συνήθιζαν τότε, καί τόν κάλεσε νά θυσιάσουν μαζί στά εἴδωλα. Ὁ μακάριος Εὐστάθιος ἀρνήθηκε σθεναρά καί ἐπανειλημμένα, κάτι πού ἔκανε ἔξαλλο τόν Ἀδριανό. Διέταξε τότε νά τόν ἀφήσουν, μαζί μέ τήν οἰκογένειά του, σέ μιά πεδιάδα καί νά ἀπολύσουν ἐναντίον τους ἕνα νηστικό λιοντάρι. Μά τό λιοντάρι, μόλις πλησίασε τρέχοντας τόν Ἅγιο, ἔσκυψε τό κεφάλι, σάν νά τόν προσκυνοῦσε, καί μετά ἔκανε πίσω.

Βλέποντας τά σχέδιά του νά ματαιώνωνται, ὁ Ἀδριανός διέταξε τούς στρατιῶτες του νά φέρουν ἕνα τεράστιο δοχεῖο σέ σχῆμα βοδιοῦ καί νά ἀνάψουν ἀπό κάτω φωτιά. Μέσα σ’ αὐτό τό δοχεῖο ἔβαλαν τόν Ἅγιο, τήν γυναίκα του καί τά παιδιά τους. Ἐκεῖνοι προσευχήθηκαν καί παρέδωσαν τήν ψυχή τους στόν Κύριο. Ἦταν τό ἔτος 126 μ.Χ.

ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ

Τό ἐλαφάκι μέ τόν σταυρό

Ἡ μεγάλη ἀγάπη τοῦ Γέροντα Παϊσίου πρός τόν Θεό καί τήν εἰκόνα του, τόν ἄνθρωπο, πλημμύριζε τήν καρδιά του καί τό ξεχείλισμά της ἀγκάλιαζε καί τήν ἄλογη κτίσι. Ὁ Γέροντας ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα τά ἄγρια ζῶα καί αὐτά ἔνοιωθαν τήν ἀγάπη του καί τόν πλησίαζαν.

Ἀνάμεσά τους ἦταν καί ἕνα ἐλαφάκι, πού πήγαινε καθημερινά στό κελλί του καί ἔτρωγε ἀπό τά χέρια του. Ὁ Γέροντας τοῦ ἔκανε ἕνα σταυρό στό μέτωπο μέ μπογιά, γιά νά ξεχωρίζη. Εἰδοποίησε καί τούς κυνηγούς, νά μήν κυνηγοῦν κοντά στό Μοναστήρι καί νά προσέχουν αὐτό τό ἐλάφι μέ τόν σταυρό, ὅπου κι ἄν τό βροῦν, νά μήν τό χτυπήσουν. Δυστυχῶς ὅμως, ἕνας κυνηγός, περιφρονώντας τήν ἐντολή, εἶδε κάποια μέρα τό ἐλαφάκι καί τό σκότωσε, κάτι πού πίκρανε βαθειά τόν Γέροντα.

ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Προστάτις ἡ λέαινα

Ἀπό τό Ἰκόνιο τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καταγόταν ἡ Ἁγία Πρωτομάρτυς καί Ἰσαπόστολος τοῦ Χριστοῦ Θέκλα. Ἦταν κόρη τῆς Θεοκλείας, μιᾶς ἐπιφανοῦς Ἑλληνίδας, καί εἶχε ἀρραβωνιασθῆ ἕναν νέο, ὀνόματι Θάμυρι.

Τόν καιρό ἐκεῖνο βρισκόταν στό Ἰκόνιο καί κήρυττε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἀνάμεσα στούς ἀκροατές ἦταν καί ἡ Ἁγία Θέκλα, ἡ ὁποία, ἀκούγοντας τά λόγια του ἀπό τό παράθυρό της, ἦρθε σέ τέτοια κατάνυξι, πού ἔμεινε ἐκεῖ τρία μερόνυκτα καί δέν ἄκουγε οὔτε τήν μητέρα της, πού τήν καλοῦσε.

Μόλις ἔμαθε τά νέα ὁ μνηστήρας της, προσπάθησε νά τήν καλοπιάση μέ τά λόγια, ἀλλά, βλέποντας ὅτι ἡ Ἁγία δέν τόν ἤθελε πλέον, ἄρχισε νά τήν φοβερίζη. Ἐξωργισμένος ὁ Θάμυρις ξεκίνησε νά βρῆ τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ἐπειδή τόν θεώρησε ὑπεύθυνο γιά τήν στάσι τῆς μνηστῆς του. Στόν δρόμο συνάντησε δύο πανούργους ἀνθρώπους, τόν Δημᾶ καί τόν Ἑρμογένη, οἱ ὁποῖοι τόν συμβούλεψαν νά πάη στόν ἡγεμόνα τῆς πόλεως καί νά καταγγείλη τόν Ἀπόστολο.

Πράγματι ὁ Θύμαρις ἔκανε αὐτό πού τοῦ εἶπαν καί ὁ ἡγεμών διέταξε νά φυλακίσουν τόν Ἀπόστολο. Ὅταν τό ἔμαθε ἡ Θέκλα, ἀποφάσισε νά μαρτυρήση γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Πῆγε στήν φυλακή καί δωροδόκησε τόν φύλακα, γιά νά τήν ἀφήση νά μπῆ στό κελλί τοῦ φυλακισμένου. Ἐκεῖ παρεκάλεσε τόν θεῖο Ἀπόστολο Παῦλο νά τήν διδάξη τά τῆς πίστεώς μας. Γρήγορα συνελήφθησαν καί οἱ δύο καί ὡδηγήθηκαν μπροστά στόν ἡγεμόνα. Ἐκεῖνος διέταξε νά μαστιγώσουν τόν Ἀπόστολο καί νά τόν διώξουν ἀπό