Sztuka Bycia Dobrym Pasterzem

By Dag Heward-Mills

Jeśli jesteś pasterzem stada należącego do Boga, niniejsza, dobrze przemyślana praca okaże się dla Ciebie ogromnym wsparciem. Na stronach tej książki znajdziesz szczegółowe, wyselekcjonowane instrukcje, które zadecydują o Twoim sukcesie. Biskup Dag Heward-Mills dzieli się praktycznymi wskazówkami dotyczącymi pracy w Duszpasterstwie w oparciu o swoje ponad trzydziestoletnie doświadczenie.

• Language: Język polski
• Publisher: Dag Heward-Mills
• Release date: Jul 19, 2018
• ISBN: 9781683987017

Dag Heward-Mills

Bishop Dag Heward-Mills is a medical doctor by profession and the founder of the United Denominations Originating from the Lighthouse Group of Churches (UD-OLGC). The UD-OLGC comprises over three thousand churches pastored by seasoned ministers, groomed and trained in-house. Bishop Dag Heward-Mills oversees this charismatic group of denominations, which operates in over 90 different countries in Africa, Asia, Europe, the Caribbean, Australia, and North and South America. With a ministry spanning over thirty years, Dag Heward-Mills has authored several books with bestsellers including ‘The Art of Leadership’, ‘Loyalty and Disloyalty’, and ‘The Mega Church’. He is considered to be the largest publishing author in Africa, having had his books translated into over 52 languages with more than 40 million copies in print.

Book preview

Część 1: OWCE

Rozdział 1

Kiedy owce kładą się na pastwisku

Chodźcie, oddajmy pokłon i padajmy przed nim; klęknijmy przed PANEM, naszym Stwórcą.

On bowiem jest naszym Bogiem, a MY LUDEM JEGO PASTWISKA I OWCAMI JEGO RĄK...

Księga Psalmów 95:6-7

W

Słowie Bożym, owce symbolizują ludzi. Jezus określił nas jako „owce, które nie mają pasterza. Zrozumienie życia i zachowania owiec jest niezwykle istotne, żeby móc je skutecznie prowadzić. Musisz postrzegać siebie jako owcę w relacji do Boga i do swojego pastora. Członków swojego kościoła również musisz postrzegać jako owce, jeśli chcesz ich lepiej zrozumieć. W Psalmie dwudziestym trzecim obserwujemy jak Dawid opisuje życie owcy ze swojego własnego doświadczenia jako pasterza. Ten barwny opis „życia owiec pochodzi z ust doświadczonego izraelskiego pasterza, który przedstawia siebie samego jako Bożą owieczkę.

PAN jest moim pasterzem, niczego mi nie zabraknie.

Sprawia, że kładę się na zielonych pastwiskach, prowadzi mnie nad spokojne wody. Posila moją duszę, prowadzi mnie ścieżkami sprawiedliwości ze względu na swoje imię.

Choćbym nawet chodził doliną cienia śmierci, zła się nie ulęknę, bo ty jesteś ze mną; twoja laska i kij pocieszają mnie.

Zastawiasz przede mną stół wobec moich wrogów, namaszczasz mi głowę olejkiem, mój kielich przelewa się.

Zaprawdę dobroć i miłosierdzie pójdą w ślad za mną po wszystkie dni mego życia i będę mieszkał w domu PANA przez długie czasy.

Księga Psalmów 23:1-6

Byłem bardzo podekscytowany, kiedy odkryłem wiele podobnych analogii w życiu owiec. Stało się to dzięki świadectwu współczesnego pasterza, W. Phillipa Kellera, który przez osiem lat hodował owce na własnym ranczu w Kolumbii Brytyjskiej. Miał praktyczne doświadczenie jako pasterz, które zdobył we współczesnym kontekście. Jego opowieści w niesamowity sposób potwierdzają objawienia podane w Psalmie 23.

PAN jest moim pasterzem, niczego mi nie zabraknie. Sprawia, że kładę się na zielonych pastwiskach, prowadzi mnie nad spokojne wody.

Księga Psalmów 23:1-2

Owce kładą się na pastwisku tylko w konkretnych warunkach. To ważne, żebyś potrafił nakłonić owce w Twoim kościele do położenia się i pozostania z Tobą. Musisz uspokoić przerażone owce i zatrzymać je w jednej wielkiej rodzinie skupionej wokół Ciebie. Na podstawie swojego doświadczenia jako pasterza, Philip Keller daje kilka rad, które pomogą nakłonić owce do położenia się. Każdy z czterech poniższych punktów pokazuje, dlaczego ludzie nie postrzegają kościoła jako swojego domu. Napięcia względem innych członków, strach, ataki szatana oraz brak właściwego pożywienia z ambony uniemożliwiają owcom pozostanie w kościele. Oto, co mówi Phillip Keller:

1. Owce położą się, kiedy będą wolne od strachu. Ze względu na swoją płochliwość, owce nie położą się dopóki nie będą całkowicie wolne od strachu. Są tak bojaźliwe, że łatwo wpadają w panikę. Całe stado może rzucić się do ucieczki z tak błahego powodu, jak zabłąkany zając, który nagle wyskoczy zza krzaka. Kiedy jedna przerażona owca zaczyna uciekać, dziesiątki innych czmychną za nią. Zaślepione strachem nie będą czekać, żeby sprawdzić, co jest jego przyczyną.

2. Owce położą się tylko wtedy, kiedy nie odczuwają napięcia względem innych. Ze względu na społeczne zachowania wewnątrz stada, owce nie położą się, dopóki nie uwolnią się od napięć względem innych.

3. Owce położą się tylko wtedy, kiedy nie są atakowane przez muchy i pasożyty. Dręczone przez muchy i pasożyty, owce nie położą się. Zrelaksują się dopiero, kiedy szkodniki dadzą im spokój.

4. Owce położą się, kiedy będą wolne od głodu. Owce nie położą się, dopóki czują potrzebę szukania pożywienia. Muszą być wolne od głodu. Żeby się położyć, owce muszą być całkowicie wolne od strachu, napięć, irytacji i głodu.¹

Rozdział 2

Dlaczego owce potrzebują wody

PAN jest moim pasterzem, niczego mi nie zabraknie. Sprawia, że kładę się na zielonych pastwiskach, PROWADZI MNIE NAD SPOKOJNE WODY.

Księga Psalmów 23:1-2

N

asz współczesny pasterz, Phillip Keller, opisuje swoje doświadczenia z owcami i podkreśla, jak bardzo potrzebują one wody do normalnego życia. Zauważył, że kiedy owce nie dostają tyle Wody Życia, ile im potrzeba, szukają jej w niewłaściwych miejscach. Stąd wypływa dla nas nauka, że każdy pasterz musi usługiwać i dostarczać owcom Wodę Życia pochodzącą od Ducha Świętego. Pastorzy muszą mieć rozwiniętą duchowość i ofiarować namaszczenie Duchem Świętym. Brak namaszczenia, które powinno płynąć z ambony, jest powodem, dla którego członkowie kościoła poszukują rozwiązań w okultyzmie i czarnej magii.

Oto, co mówi Phillip Keller:

Tak jak ciało ma swoją wydolność i potrzebuje wody, tak samo Pismo Święte wskazuje nam wyraźnie, że dusza ludzka ma swoją wytrzymałość i potrzebuje Wody Życia pochodzącej od Ducha Świętego i Wiekuistego Boga. Kiedy owce są spragnione, stają się niespokojne i wyruszają na poszukiwanie wody. Jeśli nikt ich nie doprowadzi do dobrej wody, często kończy się to tak, że piją zanieczyszczoną wodę z kałuż i jam, zarażając się przy tym pasożytami, takimi jak nicienie i motylica wątrobowa, oraz innymi chorobami.

Bardzo mi to przypomina gromadę owiec, którą obserwowałem pewnego dnia. Prowadzono je do wspaniałego górskiego strumienia. Wody roztopowe płynęły tam pomiędzy drzewami krystalicznie czystą, przejrzystą rzeką. Jednak po drodze kilka upartych owiec i jagniąt zatrzymało się, żeby napić się z małych, brudnych, zamulonych kałuż znajdujących się obok ścieżki. Woda była zanieczyszczona nie tylko mułem, ale również odchodami zwierząt, które przeszły tamtędy wcześniej. Mimo to te uparte owce były całkowicie pewne, że to najlepsza woda, jaką mogły zdobyć.

Ta woda sama w sobie była brudna i szkodliwa. Co więcej, na pewno była skażona nicieniami i jajami motylicy wątrobowej, które w końcu rozwinęłyby się w ich ciałach w wyniszczające je choroby.

Owce powinny pić wodę z trzech głównych miejsc: ze źródeł i strumieni, głębokich studni oraz z rosy, którą znajdą na trawie. Ciało zwierzęcia takiego jak owca składa się przeciętnie w siedemdziesięciu procentach z wody. Woda podtrzymuje metabolizm, znajduje się w każdej komórce, warunkuje normalny przebieg funkcji życiowych.

Dlatego woda jest źródłem witalności, siły i mocy owiec.²

Rozdział 3

Kiedy owca upada (smuci się)

Czemu się smucisz, moja duszo, i czemu się we mnie trwożysz? Zaufaj Bogu...

Księga Psalmów 42:11

N

asz współczesny pasterz opisuje swoje doświadczenia z owcami i mówi również o tym, co to znaczy, że owca upada (smuci się). Interesujące jest odkrycie, jak łatwo każda z owiec może stać się całkowicie bezradna i niezdolna do tego, żeby samodzielnie stanąć na własnych nogach. Analogia pomiędzy owcami i ludźmi jest uderzająca.

Phillip Keller dzieli się swoimi doświadczeniami właściciela stada, składającego się z prawdziwych owiec. Mówi:

Owca upada, przewracając się na grzbiet i nie mogąc się podnieść o własnych siłach. Taka owca to żałosny widok. Leży na grzbiecie, unosząc nogi w powietrzu, wierzga nimi, próbując się podnieść, ale bezskutecznie. Czasami beczy, wołając o pomoc, zwykle jednak po prostu leży, wierzgając nogami w przerażeniu i frustracji.

Jeśli właściciel nie pojawi się w odpowiednio krótkim czasie, owca zdechnie. Jest to kolejny powód, dla którego pasterz musi doglądać swojego stada codziennie, licząc owce i pilnując, aby wszystkie stały na własnych nogach. Jeśli brakuje jednej lub dwóch, zwykle pierwszą myślą pasterza jest: jedna z moich owiec upadła i gdzieś tam leży. Muszę ją znaleźć i postawić na nogi.

Nie tylko pasterz wypatruje owiec, które leżą na grzbiecie. Są jeszcze drapieżniki. Myszołowy, sępy, psy, kojoty, kuguary – one wszystkie wiedzą, że owca leżąca na grzbiecie to łatwa zdobycz.

Wiedza o tym, że każda owca, która upadła jest bezradna, bliska śmierci i narażona na atak powoduje, że pasterz traktuje tę sytuację bardzo poważnie. Jest to najważniejszy powód, dla którego stale poświęca on swoją uwagę stadu. Wie, że nawet największa, najgrubsza, najsilniejsza i czasami najzdrowsza owca może w ten sposób upaść i stać się ofiarą. Prawdę mówiąc, to właśnie tłuste owce często upadają na grzbiet.

Oto, jak to się dzieje: Ciężka, tłusta owca z długą wełną układa się wygodnie w małej jamie lub wgłębieniu w ziemi. Może się przekręcić na bok, żeby się wyciągnąć albo odpocząć. Nagle środek ciężkości w jej ciele przesuwa się i owca przewraca się na grzbiet w taki sposób, że jej nogi nie dotykają podłoża. Może wtedy wpaść w panikę i gorączkowo machać nogami. Zwykle to jeszcze pogarsza sytuację, ponieważ zwierzę przekręca się jeszcze bardziej. Teraz już w ogóle nie może stanąć na nogach.

Kiedy owca leży, starając się wstać, gazy zbierają się w jej żwaczu. Żwacz się rozszerza, hamując przepływ krwi do kończyn. Podczas upalnej, słonecznej pogody, owca może w ten sposób umrzeć w ciągu kilku godzin. Jeśli jest chłodno, pochmurnie i deszczowo, może przetrwać w tej pozycji kilka dni.

Pasterz poświęca wiele godzin na szukanie jednej, zaginionej owcy. Często widzi ją z pewnej odległości, leżącą bezradnie na grzbiecie. Wtedy biegnie w jej kierunku tak szybko jak tylko potrafi, ponieważ każda minuta jest na wagę złota. Wewnątrz pasterz przeżywa zarówno strach jak i radość – strach, bo może być za późno, radość, bo znalazł owcę.

W momencie, gdy pasterz wreszcie dociera do leżącej owcy, jego pierwszą myślą jest podnieść ją. Delikatnie odwraca owcę na bok, co uwalnia gazy ze żwacza. Jeśli owca długo leżała, pasterz musi ją postawić na nogi. Następnie przytrzymując owcę swoimi nogami, musi ją utrzymać w pozycji stojącej, pocierając jednocześnie kończyny, żeby przywrócić cyrkulację krwi. To zwykle zabiera trochę czasu. Kiedy owca zaczyna chodzić, potyka się, kuśtyka i upada znowu.

Powoli odzyskuje równowagę. W końcu zaczyna chodzić równo i pewnie. Uwolniona od strachu i frustracji, wykorzystuje kolejną szansę na dłuższe życie i biegiem dołącza do innych. Owca może upaść z różnych powodów.

1. Owce, które wybrały wygodną, miękką, zaokrągloną jamę w ziemi, żeby się położyć, bardzo często się przewracają. W tej sytuacji łatwo jest się zwierzęciu przekręcić na grzbiet.

W życiu chrześcijanina niebezpieczeństwo czai się w ciągłym szukaniu łatwo dostępnego miejsca, przytulnego kąta, wygodnej pozycji, która nie jest męcząca, nie wymaga wytrzymałości i samodyscypliny.

2. Owca, która ma zbyt dużo wełny może się łatwiej przewrócić. Często, kiedy wełna staje się zbyt długa i bardzo sfilcowana przez błoto, obornik, rzepy i inne zanieczyszczenia, owca łatwiej upada, dosłownie przygnieciona swoim własnym runem.

„Wełna" w Piśmie Świętym obrazuje życie jednostki u chrześcijan. Jest zewnętrznym wyrazem postaw, pragnień, nadziei i aspiracji. Jest to ten obszar życia, w którym stale jesteśmy w kontakcie ze światem wokół nas. Tutaj akumulujemy rzeczy, mienie, idee doczesne, które nas obciążają i ciągną w dół.

Znamienne jest to, że żadnemu arcykapłanowi nie wolno było nosić wełny po wejściu do Miejsca Najświętszego. To było wyrazem własnego ja, dumy i osobistych preferencji, czego Bóg nie tolerował.

Kiedy owca upadnie z powodu zbyt grubego i ciężkiego runa, pasterz podejmuje środki zaradcze. Strzyże ją i w ten sposób ratuje owcę przed utratą życia. Nie jest to przyjemny proces. Owce nie lubią być strzyżone. Symbolizuje to ciężką pracę pasterza, która musi być wykonana.

3. Owca, która jest zbyt tłusta może się łatwiej przewrócić. Powszechnie wiadomo, że zbyt tłuste owce nie są ani zdrowsze ani bardziej produktywne. I naturalnie to te najbardziej tłuste przewracają się najczęściej. Ich waga po prostu znacznie utrudnia im zręczne i zwinne poruszanie się na nogach. Kiedy tylko pasterz podejrzewa, że jego owce zaczynają się przewracać, dlatego że są zbyt tłuste, podejmuje długofalowe działania, żeby rozwiązać ten problem. Ogranicza owcom racje – daje im mniej zboża i dokładniej przygląda się ich ogólnej kondycji. Celem pasterza jest dopilnowanie, żeby owce były silne, o mocnej budowie i pełne energii, a nie tłuste, zwiotczałe i słabe.³

Rozdział 4

Dlaczego owce potrzebują przewodnictwa

PAN jest moim pasterzem, niczego mi nie zabraknie. Sprawia, że kładę się na zielonych pastwiskach, prowadzi mnie nad spokojne wody.

Posila moją duszę, PROWADZI MNIE ścieżkami sprawiedliwości ze względu na swoje imię.

Księga Psalmów 23:1-3

B

ez przewodnictwa członkowie naszego kościoła byliby zagubieni, a ich życie nie miałoby sensu. Wiele osób ma tendencje do zachowań autodestrukcyjnych. Współczesny pasterz wyjaśnia, dlaczego owce potrzebują przewodnictwa. Mówi, że kiedy owce są pozostawione same sobie, to czują się zagubione i wykazują zachowania autodestrukcyjne.

Mówi:

Powszechnie występujący błędny pogląd na temat owiec głosi, że mogą one „dotrzeć wszędzie". Prawda jest zgoła inna. Żadne inne zwierzęta gospodarskie nie potrzebują więcej opieki i bardziej drobiazgowego prowadzenia niż owce. Tak jak owce ślepo, notorycznie i bezmyślnie podążają jedna za drugą wzdłuż tych samych wąskich ścieżek, dopóki nie staną się one koleinami, aby następnie zamienić się w wielkie wąwozy, tak samo ludzie kierują się nawykami, które rujnują innym życie.

Wszyscy jak owce zbłądziliśmy, każdy z nas na własną drogę zboczył, a Pan jego dotknął karą za winę nas wszystkich.

Księga Izajasza 53:6 (Biblia Warszawska)

Owcami należy zarządzać i otoczyć je rozważną opieką. Kiedy pozostawia się je same sobie, podążają własną drogą zgodnie ze swoimi destrukcyjnymi przyzwyczajeniami.

1. Bez przewodnictwa owce podążałyby tymi samymi ścieżkami, aż stałyby się one głębokimi koleinami. Pożarłyby trawę do cna, pozostawiając gołą ziemię i niszcząc korzenie. W takich miejscach, gdzie trawa wyrywana jest z korzeniami, pozostaje wyjałowiona gleba. Nie rodzi już owoców i w większym stopniu podlega erozji.

2. Bez przewodnictwa owce pasłyby się ciągle na tych samych wzgórzach, aż zamieniłyby je w pustynie. Zarówno ziemia jak i właściciel ubożeją, a owce stają się chude, wyniszczone i chorowite. Najlepszym sposobem ochrony stada, jaki pasterz może wykorzystać, jest utrzymywać owce w ciągłym ruchu. Muszą się okresowo przemieszczać z pastwiska na pastwisko.

3. Bez przewodnictwa owce zanieczyściłyby swój własny teren, aż stałby się on skażony chorobami i pasożytami. Ze względu na zachowanie owiec i na to, że mają one swoje ulubione miejsca, te zbyt często uczęszczane okolice stałyby się szybko siedliskiem różnego rodzaju pasożytów. W krótkim czasie całe stado może również się zarazić robakami, nicieniami i świerzbem.⁴

Siedem znaków, które świadczą o tym, że podążasz za pasterzem

1. Dostatek. Dostatek jest pierwszym znakiem świadczącym o tym, że prowadzi Cię pasterz. Dostatek przypada w udziale tym, którzy słuchają głosu Pana.

PAN jest moim pasterzem, NICZEGO MI NIE ZABRAKNIE.

Księga Psalmów 23:1

2. Spokój. Spokój, wytchnienie i pewność to drugi znak świadczący o tym, że prowadzi Cię pasterz.

...prowadzi mnie nad SPOKOJNE WODY.

Księga Psalmów 23:2

3. Strawa duchowa. Kogoś, kto jest pod opieką pasterza, wypełnia Słowo Boże.

Sprawia, że kładę się na ZIELONYCH PASTWISKACH...

Księga Psalmów 23:2

4. Otucha. Otucha to kolejne błogosławieństwo wynikające z opieki pasterza.

Choćbym nawet chodził doliną cienia śmierci, zła się nie ulęknę, bo ty jesteś ze mną; TWOJA LASKA I KIJ POCIESZAJĄ MNIE.

Księga Psalmów 23:4

5. Namaszczenie. Ci, którzy podążają za pasterzem są namaszczeni. Namaszczenie to znak, że naprawdę podążasz z Panem.

...NAMASZCZASZ MI GŁOWĘ olejkiem, mój kielich przelewa się.

Księga Psalmów 23:5

6. Dobroć i miłosierdzie. Jeśli podążasz za pasterzem, to musisz się spodziewać, że Twoje życie będzie obfitować w dobre i miłosierne rzeczy. Życie pełne dobroci i miłosierdzia to znak, że podążasz za pasterzem.

Zaprawdę dobroć i miłosierdzie pójdą w ślad za mną po wszystkie dni mego życia...

Księga Psalmów 23:6

7. Wieczna radość. Wieczna radość przypada w udziale tym, którzy podążają za pasterzem.

... i będę mieszkał w domu PANA przez długie czasy.

Księga Psalmów 23:6

Rozdział 5

Dlaczego owce potrzebują zielonych pastwisk

PAN jest moim pasterzem, niczego mi nie zabraknie. Sprawia, że kładę się na zielonych pastwiskach, prowadzi mnie nad spokojne wody.

Księga Psalmów