Sonety odeskie

By Adam Mickiewicz

Adam Mickiewicz

Polski poeta i publicysta okresu romantyzmu (czołowy z trójcy „wieszczów”). Syn adwokata, Mikołaja (zm. 1812) herbu Poraj oraz Barbary z Majewskich. Ukończył studia na Wydziale Literatury Uniwersytetu Wileńskiego; stypendium odpracowywał potem jako nauczyciel w Kownie. Był współzałożycielem tajnego samokształceniowego Towarzystwa Filomatów (1817), za co został w 1823 r. aresztowany i skazany na osiedlenie w głębi Rosji. W latach 1824-1829 przebywał w Petersburgu, Moskwie i na Krymie; następnie na emigracji w Paryżu. Wykładał literaturę łacińską na Akademii w Lozannie (1839), a od 1840 r. literaturę słowiańską w College de France w Paryżu. W 1841 r. związał się z ruchem religijnym A. Towiańskiego. W okresie Wiosny Ludów był redaktorem naczelnym fr. dziennika »Trybuna Ludów« i organizatorem ochotniczego Zastępu Polskiego, dla którego napisał demokratyczny Skład zasad.

Ur. 24 grudnia 1798 r. w Zaosiu koło Nowogródka
Zm. 26 listopada 1855 r. w Konstantynopolu (dziś: Stambuł)
Najważniejsze dzieła: Ballady i romanse (1822), Grażyna (1823), Sonety krymskie (1826), Konrad Wallenrod (1828), Dziady (cz.II i IV 1823, cz.III 1832), Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego (1833), Pan Tadeusz (1834); wiersze: Oda do młodości (1820), Do Matki Polki (1830), Śmierć pułkownika (1831), Reduta Ordona (1831)

• Language: Język polski
• Publisher: Booklassic
• Release date: Aug 5, 2016
• ISBN: 6610000032907

Book preview

2016

[Motto]

Quand’era in parte altr’uom da quel ch’io sono.¹

Petrarca

Błogosławieństwo

(z Petrarki)

Błogosławiony rok ów, miesiąc, i niedziela,  

I dzień ów, i dnia cząstka, i owa godzina,  

I chwila, i to miejsce, gdzie moja dziewczyna  

Uczucia mi natchnęła, choć ich nie podziela.  

Błogosławione oczki blasku i wesela,  

Skąd amorek wygląda i łuczek napina,  

Błogosławiony łuczek, strzałki i chłopczyna,  

Co do mnie wówczas strzelił², ach! i dotąd strzela.  

Błogosławię ci pierwsza piosnko nieuczona,  

Którą odbiły lasy domowe i rzeki,  

Którą potem ojczysta powtarzała strona.  

Błogosławię ci pióro, którym w czas daleki  

Wsławiłem Ją, i moja pierś błogosławiona,  

W której Laura mieszkała i mieszka na wieki!  

Danaidy

Płci piękna! gdzie wiek złoty, gdy za polne kwiaty,  

Za haftowane kłosem majowe sukienki,  

Kupowano panieńskie serduszka i wdzięki,  

Gdy do lubej gołębia posyłano w swaty?  

Dzisiaj wieki są tańsze a droższe zapłaty.  

Ta, której złoto daję, prosi o piosenki;  

Ta, której serce daję, żądała mej ręki;  

Ta, którą opiewałem, pyta, czym bogaty.  

Danaidy³! rzucałem w bezdeń waszej chęci  

Dary, pieśni i we łzach roztopioną duszę;  

Dziś z hojnego jam skąpy, z czułego szyderca.  

A choć mię dotąd jeszcze nadobna twarz nęci,  

Choć jeszcze was opiewać i obdarzać muszę:  

Lecz dawniej wszystko dałbym, dziś wszystko — prócz serca.  

Do...

Patrzysz mi w oczy, wzdychasz — zgubna twa prostota;  

Lękaj się jadu, który w oczach żmii płonie,  

Uciekaj nim cię oddech zatruty owionie,  

Jeśli nie chcesz kląć reszty twojego żywota.  

Szczerość, jeszcze mi jedna pozostała cnota;  

Wiedz, że niegodny ogień zapalasz w mym łonie;  

Lecz umiem żyć samotny — i po cóż przy zgonie  

Ma się wikłać w me losy niewinna istota?  

Lubię rozkosz, lecz zwodzić nadto jestem dumny,  

Tyś dziecko — mnie namiętne przepaliły bole;