Slaapvloek

By T.G.A. Proost

Het verbergen van zijn werkelijke geaardheid was de grootste fout die hij kon maken. Toch was dat wat hij deed.

Brent zag zijn beste vriend springen uit een raam. Nu ligt Sam in een coma en dat alleen maar door Brents fout. Wat had hij kunnen doen om dit allemaal te voorkomen? Nu zit hij hier naast het ziekenhuisbed van Sam. De getalenteerde psychiater Lea Bosh probeert er achter te komen wat er juist gebeurd is en wat Sam er toe bracht om te springen, om uiteindelijk maar tot één besluit te komen. Brent had niet gezegd wat er zo diep in hem om ging.

Slaapvloek is de debuut van T.G.A. Proost, een aangrijpend kortverhaal met een onderwerp dat zo dicht bij zijn eigen leven ligt.

• Language: Nederlands
• Publisher: T.G.A. Proost
• Release date: Jul 1, 2016
• ISBN: 9781311066916

T.G.A. Proost

T.G.A. Proost (Thijs) werd geboren (1989) in Turnhout waar hij nog steeds leeft. Jong starte hij een opleiding aan de Stedelijke Academie Voor Schone Kunsten te Turnhout. Ook volgde hij daar verder een opleiding Keramiek. Naast zijn creative passies studeerde hij voor Multi Media Operator.T.G.A. Proost heeft op dit moment één boek gepubliceerd. Slaapvloek haalde de hitlijsten van iBooks Nederland. Slaapvloek lag dicht bij zijn eigen persoonlijkheid en bevat veel gelijkenissen over hoe hij zelf uit de kast moest komen. Zijn tweede boek BrainVirus.A is in de maak.

Book preview

1 Gebroken in een diepe slaap

De zon scheen door het raam van de ziekenhuiskamer op het bed van Sam. Een sprankje licht van hoop, leek het Brent wel. Tranen rolden uit zijn groene ogen. Wat er gebeurd was kon hij maar niet uit zijn hoofd zetten. Alles leek zo vreemd. De ouders van Sam zaten aan de andere kant van de kamer. Ze zaten hier al twee weken te waken bij hun zoon, die bewegingloos in een diepe slaap lag. Het lichaam leek wel een plant. Brent gaf zichzelf de schuld. Hij had anders moeten reageren, maar hoe?

‘Dat gaat nu eenmaal niet, Brent. Accepteer dat nu maar. Je kan er niets aan doen,’ had de vader van Sam gezegd.

Brent zag Sam voor zich op het schoolplein, helemaal besmeurt met bloed. Hij lag roerloos op de speelplaats van de school. Leerlingen hadden zich verzameld rond het levenloze lichaam. Brent zat ineengekrompen naast het lichaam van Sam, schreeuwde… brulde het uit van verdriet. De leerkrachten probeerden hem te kalmeren en de groep leerlingen die zich rondom hen hadden verzameld op afstand te houden.

‘Hij leeft nog! Ik voel zijn hartslag!’ Brent greep de hand vast van Sam. ‘Het komt allemaal goed Sam, dat beloof ik je. Ik heb zo’n spijt van wat ik daarnet zei.’

Brent veegde met zijn mouw het bloed weg van Sams gezicht. Zijn lippen trilden. Eigenlijk trilde zijn hele lichaam. Er was het afgelopen kwartier zoveel gebeurd. Alles was zo snel gegaan. Brent had dit moeten zien aankomen. Hij had niet met hem naar boven mogen gaan. Hij riep het tegen een leerkracht: ‘Dit is mijn schuld!’

‘Geef jezelf niet de schuld van alles,’ zei Jan, de leerkracht met het half kale hoofd. ‘Het is niet jouw schuld. De keuze lag volledig bij Sam.’ Maar Brent wist beter. Jan wist niet wat Sam daarboven had gezegd. Meneer Jan begreep niets van de hele situatie. Het enige wat hij wist was dat Sam uit het raam gesprongen was. Maar er was veel meer, veel meer.

Hij was de enige die hier schuld aan had. Wat daarboven gebeurd was had niet mogen gebeuren, en hij had dat kunnen voorkomen. Door het anders aan te pakken, misschien anders te formuleren. Brent had zijn woorden zorgvuldiger moeten kiezen en hij had meer begrip moeten tonen voor Sam. Niet dat hij dat niet had. Dat had hij zeker, maar Sam had het niet begrepen met alle gevolgen van dien. Nee, hij had hier alle schuld aan.

Ga even op de bank zitten en probeer tot rust te komen. Je moet kalmeren,’ zei Bie.

Brent knikte weer zonder iets te zeggen. Hij stond recht en liep in begeleiding van Bie naar de bank. De koer was op enkele leerkrachten en het lichaam van Sam na helemaal leeg. De zon scheen op zijn gezicht en voelde warm aan.

Bie hurkte voor hem neer. ‘Het komt allemaal goed, dat beloof ik je.’ Ze omhelsde hem om hem troost te bieden. Hij snikte en keek nog steeds naar het lichaam van Sam. Jan zat er neergehurkt met een andere leerkracht. ‘Ze kunnen hem niet opheffen om hem naar binnen te dragen. Hij moet blijven liggen tot de ambulance er is.’

‘Als hij maar snel wakker wordt,’ zei Brent.