Tovertaarten en Nachtgluiperds

By Tais Teng

Volstrekte duisternis, een kookpot boven de open haard, een zwarte panter in plaats van een gezellige kat: dit is geen gewoon huis. Daar zijn Fred en Herman snel achter. Fred wil zo snel mogelijk weer naar buiten. Maar Herman rust niet voordat hij zo'n geheimzinnig boek heeft meegenomen. Dat had hij beter niet kunnen doen.

Tovertaarten en Nachtgluiperds is een jeugboek van Tais Teng, een van de meest productieve kinderboekenschrijvers van Nederland die wordt geroemd om zijn fantasierijke vertellingen.

• Language: Nederlands
• Publisher: Tais Teng
• Release date: Jan 28, 2012
• ISBN: 9781466056602

Book preview

Nu Fred in het hoge gras aan de andere kant van het tuinmuurtje staat, lijkt het huis groter dan ooit. Een dreigende massa verweerde baksteen, die bij elke stap iets verder boven hen uitsteekt.

Fred werpt een blik op zijn vriend. Eh, Herman. Ik weet niet of dit wel zo'n slim idee was.

Slim idee, bouwt Herman hem na. Fred, je klinkt als een bibbermol. Eentje, die rauwe wormen poept als je naar hem wijst. Herman klakt met zijn tong en schudt droevig zijn hoofd. Jij durft ook nooit niks.

Ik ben geen bibbermol!

Bewijs dat maar.

Als het op scheldwoorden aankomt, kan niemand Herman overtreffen. Kacheltjeskoekoek. Jokertje Druipneus. Bibbermol klinkt erger. Een bibbermol is beslist vreselijk laf. Zo'n diertje dat in elkaar krimpt zodra je Boe! tegen hem roept.

Ik ben heus niet bang. Daar gaat het niet om...

Fred kijkt nog eens naar het ouderwetse herenhuis. Overal torentjes en erkers en de meest vreemde uitsteeksels. De grijze dakpannen groeien als de schubben van een draak over het spitse dak.

Hoge eiken sluiten het huis in. Onder de bomen kleuren de schaduwen al inktzwart.

Een spookhuis, denkt Fred. Zodra je over de drempel stapt, smakt de deur achter je dicht. En daarna nemen de bewoners je te grazen. Wezens met lange, brokkelige nagels en slierten spinrag aan hun armen.

Hij trekt zijn schouders naar achteren, haalt diep adem. Ik hoef niet naar binnen te gaan. Ik druk op de bel en sprint weg. Dat is alles. Ik ben heus niet zo stom om daar binnen te gaan.

Het tuinpad, zegt hij. Ik bedoel, dat is veel te lang. Minstens twintig meter. Als ik op de bel druk, zien ze me wegrennen. En vertellen ze het aan mijn ouders. Alleen zegt hij dat laatste niet hardop. Herman zou het slap geklets vinden. Toch maakt hij zich daar nog de meeste zorgen over. Wanneer een bloeddorstige weerwolf je armen en benen afbijt, is dat natuurlijk rottig. Het is nog veel rottiger als de bewoners bij zijn ouders gaan klagen.

Herman snuift. Geen mens ziet je. Je duikt gewoon in de struiken weg. Die groeien tot vlak naast de deur.

O ja? Waarom trek jij eigenlijk geen belletje? Volgens mij ben je zelf een kikkermol!

Bibbermol. Jij je zin, we gaan met zijn tweeën. Dan ren ik naar links en jij naar rechts. De struiken zijn trouwens hoger aan jouw kant. En dichterbij.

Mij best, zegt Fred. Het nare gevoel in zijn maag wordt sterker. Alsof hij een baksteen heeft ingeslikt.

Het grind knarst bij iedere stap onder Freds schoenzolen. Luid genoeg om een huis vol weerwolven de oren te laten spitsen, denkt hij. Dat nadrukkelijke Sgruh, sgruuh. Ja, als dit een griezelvideo was, waren we nu halverwege de film. De acteurs sluipen naar het spookhuis en je hoort het grind knarsen. Een van de twee gaat er altijd aan en het monster ontsnapt. Pas tegen het einde krijgt de overlevende de weerwolf te pakken.

Ik durf te wedden dat Herman de overlevende zou zijn...

Ze stoppen bij de stenen trap naar de voordeur. Een stuk of zeven treden van korrelig graniet. Aan weerszijden van de trap hurken cementen leeuwen met vleugels en een wapenschild tussen hun klauwen.

Ze zien er verdacht nieuw uit en dat stelt Fred enigszins gerust. Geen mos of iets. Een echt spookhuis zou overtuigender leeuwen hebben. Oeroude. Niet van die dingen die vorige week nog in een tuincentrum stonden.

Fred zet zijn voet op de eerste trede. Ik bel aan, verkondigt hij. Hij werpt een schichtige blik over zijn schouder. Ja, de struiken groeien inderdaad tot aan de deur. Hoogstens zes stappen verder. Zover hij kan nagaan zitten er ook geen doorns aan.

Fred legt zijn vinger op de glanzende, koperen knop. Vreemd, zo koud als dat ding voelt. Vrieskoud bijna. Hij drukt. Dieper in het huis hoort hij een gong overgaan. Ding-dong. Een erg bescheiden geluidje, gaat het door hem heen. Eenzaam ook. Zo klinkt een bel in een leeg huis.

Dat was het dan. Nu heb ik bewezen dat ik geen bibbermol ben. Wegwezen!

De deur vliegt open. In de opening staat een vrouw. Minstens zo oud als Freds moeder en die is al vijfendertig.

Hé, hallo. Wat ik kan ik voor jullie betekenen?

Een lange vlecht hangt over haar linkerborst en eindigt in een gouden ring. Fred ziet iedere haar in het lage zonlicht glinsteren.

Wegwezen! denkt hij. Vlucht het pad af. Ze kan ons onmogelijk alle twee grijpen.

Freds voeten blijven onbeweeglijk staan. Alsof zijn schoenzolen met superlijm aan de treden geplakt zitten.

Ja?

Ik, eh. Wij... Fred wappert hulpeloos met zijn handen. Ze vraagt vast waarom we belletje trokken, flitst het door hem heen. En of we dat eigenlijk niet erg kinderachtig vinden. En dan wil ze mijn naam weten.

Hij weet heel zeker dat hij haar zijn naam dan zal vertellen.

Mijn ouders maken me af!

Ah, nu snap ik het! lacht de vrouw. "Bezoekers! Wat gezellig. Kom