Füruzan Konuşmaları serimizin altıncı konuşmasında, Ahmet Ergenç, Füruzan’ın 1970’ler Beyoğlu’nu ve İstanbul’unu yoksulların ve baskı altındaki bir genç kızın gözünden, son derece "sinematik" yazı hamleleriyle anlattığı Benim Sinemalarım’ı radikal bir evden kaçış ve özgürleşme hikâyesi olarak ele alıyor.Ergenç'in konuşmaya ilişkin notu şöyle: "Füruzan’ın bu hikâyede 'sinemayı' neyin metaforu olarak kullandığı, kişiselden sosyolojik manzaraya nasıl sıçramalar yaptığı, sınıf bilincini anlatıya nasıl dahil ettiği ve gelenek ile 'modern' arasında nasıl gerilim hattı kurduğu gibi meseleler konuşmanın ana hattını oluşturuyor. Beyoğlu anlatıları denince akla gelen 'flanör/flanöz' tiplemesinden farklı bir karakter (sınıfsal fark izlerini taşıyan bir karakter) sunan bu hikâyeyi Sait Faik, Yusuf Atılgan, Tezer Özlü ve Leyla Erbil gibi diğer 'Beyoğlu' yazarlarıyla kıyaslamak da Füruzan’ın çağdaş Türkçe edebiyattaki özel konumunu daha iyi anlamımızı sağlayacak."