Ostatnie wietrzne wilki (1) - Tajemniczy prezent

By Camilla Wandahl

Kiedy książę Will zostaje zamknięty w komnacie z trzema wilczymi jajami, z jednego z nich nagle wykluwa się wilczątko. To pierwsze spotkanie księcia Willa z wietrznym wilkiem o imieniu Byrd.Ich przyjaźń zostaje natychmiast poddana próbie. Wuj księcia Willa, sir Cort, ma złowieszczy plan. Czy Willowi i jego przyjaciołom uda się zatrzymać go na czas?"Tajemniczy prezent" jest pierwszą książką z serii Ostatnie wietrzne wilki. Jest to wciągająca seria fantasy o magii i prawdziwej przyjaźni zarówno dla chłopców, jak i dla dziewczynek.

• Language: Język polski
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Mar 13, 2023
• ISBN: 9788728278222

Book preview

Sekretny tunel

Stoimy na murze – tuż przy krawędzi niezabezpieczonej poręczą. To najlepsze miejsce, aby trenować walkę na miecze w spokoju.

– Broń się! – wołam, atakując mieczem moją kuzynkę, Adię.

Ale Adia robi unik i skacze w bok. Obraca się wokół własnej osi i zamachuje się na mnie mieczem. Szybko odskakuję do tyłu, unoszę ramię i przyciskam czubek ostrza do jej gardła. Z dachu dochodzą nas odgłosy ptaków mojego wuja. To sokoły, trenowane przez niego do walki. Teraz słychać ich głośne krzyki.

– Nie żyjesz! – wołam do Adii.

Moja kuzynka stoi odwrócona plecami do wieży z surowej, szarej cegły. Za nią, w oddali, widać klify i rozległe pustkowie. A tuż pod nami szumi Zatoka Istrany. Zamek królewski został zbudowany tuż przy krawędzi klifu, aby łatwiej go było obronić.

– Wcale nie! – krzyczy Adia.

Jednym szybkim uderzeniem odpycha mój miecz, pochyla się i zaczyna biec.

– Nigdy mnie nie pokonasz. Dobrze wiesz, że jestem od ciebie szybsza – mówi, wskakując na stos cegieł.

– Za to ja jestem silniejszy – odpowiadam i wymachuję mieczem, rysując w powietrzu łuk.

Chcę zatrzymać ostrze tuż przy jej sercu, ale Adia cofa się o krok.

Możliwe, że zapomniała, że stoi na stosie cegieł, bo robi kolejny krok w tył. Potyka się o luźny kamień. Usiłując odzyskać równowagę, potyka się i z krzykiem spada z krawędzi urwiska. Rzucam się jej na ratunek. Udaje mi się chwycić ją za ręce. W dole groźnie huczą fale, a w oczach Adii maluje się przerażenie.

Podciągam ją do góry, mocno zaciskając zęby. Ciągnę z całych sił. W końcu Adia jest na tyle wysoko, że sama może wspiąć się na szczyt. Lądujemy tuż obok siebie, z trudem łapiąc oddech. Po chwili Adia podnosi głowę.

– Nawet trochę się przestraszyłam – mówi.

– Trochę? – pytam, mierząc ją wzrokiem. – Tylko trochę się przestraszyłaś?

Illustration

– No dobra, bardzo. Dobrze, że mnie złapałeś. Dzięki, kuzynie – odpowiada, podnosząc się i wyglądając poza brzeg urwiska.

Siadam obok niej. Stąd morze wygląda na nieokiełznane.

– Ty też