Reis Naar het Verleden

By Aldivan Torres

Een astrale reis boven de zintuigen. De ontdekking van onvoorstelbare ruimte. Een team dat voorbereid is op oorlogen en verrassingen. Een fantastisch avontuur.

• Language: Nederlands
• Publisher: ALDIVAN Teixeira TORRES
• Release date: Jul 19, 2022
• ISBN: 9798201822606

Book preview

De Markt

De zaak van de koe

Bericht

Vergadering

Bekentenis

Roddel

Reis naar Recife

Terug naar het binnenland

Gearrangeerd huwelijk

Bezoeken

Het pak slaag

Gerusa neef

De Zegen

Fenomenen

Een nieuwe vriend

De dag voor de bruiloft

Tragedie

De Zwarte Wolk

De martelaren

Einde van de visie

Getuigenis

Terug naar het hotel

Het idee

De figuur van de majoor

De job

De eerste ontmoeting met Christine

Terug naar het kasteel

De Boodschap II

Reis naar Climério

Beslissing

De ervaring in de woestijn

De aanbidders van de duisternis

De ervaring van bezit

De gevangenis

Tweespraak

Renato bezoek

De derde ontmoeting met Christine

De aanroeping van de Engel

De eindstrijd

De ineenstorting van de bestaande structuren

Gesprek met de majoor

Afscheid

De terugkeer

Thuis

Epiloog

Visioen

Ik ga op de enige beschikbare stoel zitten, ondersteun mezelf op het tafeltje en begin door de kranten te bladeren die ik vind. Ze zijn allemaal uit de periode 1909"1910. Ik lees alleen de krantenkoppen, maar die lijken niet veel te maken te hebben met wat ik zoek. Sommigen hebben het over Pesqueira en andere gemeenten in de regio, maar de behandelde kwesties hebben betrekking op kwesties van gezondheid, onderwijs en politiek. Waar ben ik echt naar op zoek? Een tragedie die in staat was om dit kleine plaatsje te schudden en er een veld van duisternis van te maken. Ik blader steeds door de papieren en het lijkt me dat dit een vermoeiende en eentonige taak zal zijn. Waarom heeft Carmen het me niet gewoon direct verteld? Was ik niet betrouwbaar? Het zou veel eenvoudiger zijn. Nogmaals, ik herinner me de berg, de uitdagingen en de grot. Niet altijd was de eenvoudigste manier gemakkelijker, duidelijker of voelbaarder. Ik begin het een beetje te begrijpen. Ze stond immers onder de macht van een gemene, wrede en arrogante heks. Ze wees me de weg, precies hoe ze zei en ik denk dat dit genoeg zou zijn voor mij om te winnen, mijn doelen te bereiken en gelukkig te zijn. Ik blader steeds door de papieren en pak een zakje met exemplaren uit 1910. Als ik het me goed herinnerde, was dat het jaar van de tragedie zoals Fabio me in het interview had verteld. Ik begin de krantenkoppen en het nieuws te lezen. Ik moest alle mogelijkheden bekijken.

Na een uur lezen en herlezen van de kranten had ik niets gevonden dat mijn aandacht trok. Landelijk nieuws, sport en andere rubrieken was alles wat ik kon vinden. De hoop die ik had om het nieuws te vinden zat in dit papieren zakje uit 1910 dat ik meenam. Wachten. Als deze tragedie echt is gebeurd, zou het zeker in een krant moeten staan die speciaal gescheiden was geweest, omdat dit zo'n groot nieuws was. Ik begin te zoeken in de lades van de kast naast de tafel. Ik vind verschillende kranten met verschillende data. Eentje valt me op: Het is van de dag van 10 januari 1910 en heeft de volgende kop: Christine, het Jonge Monster. Ik denk dat ik gevonden heb wat ik zocht. Bij het aanraken van het papier slaat een koude wind toe, mijn hart raast en als een reis door de tijd ervaar ik het visioen van deze geschiedenis. 

Het begin

De twintigste eeuw begon en daarmee de opkomst van de eerste pioniers van het land ten westen van Pesqueira. De eersten die gingen waren majoor Quintino en zijn vriend Osmar, beiden afkomstig uit de staat Alagoas en die zich land toe-eigenden dat eigendom was van de inboorlingen. De inboorlingen werden eruit geschopt, vernederd en vermoord. De twee besloten niet permanent naar de regio te verhuizen omdat het geen structuur had die geschikt voor hen was.

Na verloop van tijd kwamen er andere mensen die kavels vrijmaakten voor het burgemeestersambt. De grond werd geschonken en de eerste huizen gebouwd. Zo ontstond een schikking. De nederzetting trok enkele handelaren in de regio aan die geïnteresseerd waren in het uitbreiden van hun bedrijven. Een magazijn, een benzinestation, een supermarkt, een apotheek, een hotel en een landbouwwinkel werden geopend. Een basisschool werd gebouwd om te dienen als de intellectuele basis voor de algemene bevolking. Mimoso verhuisde vervolgens naar de categorie dorp onder het hoofdkwartier van Pesqueira.

De Spoorweg

Vanaf 1909 arriveerden Great Western-treinen in Mimoso die vooruitgang en technologie naar de vredige plek brachten. De Britse ingenieurs Calander, Tolester en Thompson waren verantwoordelijk voor het leggen van de rails en de bouw van de stationsgebouwen. De Europese invloed is ook waar te nemen in het metselwerk van andere gebouwen en in de stedelijke gebieden van Mimoso.

Met de implementatie van de spoorlijn werd Mimoso (de naam komt van Mimoso-gras, heel gebruikelijk in de regio) een centrum van commercieel belang en regionale politieke relevantie. Strategisch gelegen op de grens van het achterland met de wildernis, werd het dorp geconsolideerd als een punt van aankomst en vertrek van de producten uit vele gemeenten van Pernambuco, Paraíba en Alagoas. Naast de spoorlijn passeerde de onverharde weg die Recife met de wildernis verbond precies in het midden, wat bijdroeg aan de vooruitgang van de plaats.

De bevolking van Mimoso werd in principe gevormd door de afstammelingen van families van Portugees oorsprong. Het minst favoriete deel van de bevolking waren de afstammelingen van Indiase en Afrikaanse afkomst. De mensen van Mimoso kunnen worden gekarakteriseerd als een vriendelijke en gastvrije mensen.

De Verhuizing

Met de consolidatie van de implementatie van de spoorweg en de daaruit voortvloeiende vooruitgang in Mimoso, besloten de pioniers van de regio (de boeren, Majoor Quintino en Osmar) om ter plaatse te gaan wonen met al hun respectieve families.

Het was de 10e dag van februari 1909. Het was mooi weer, de wind was Noordoost en het aspect van het dorp zo normaal mogelijk. Een trein verschijnt aan de horizon onder leiding van ingenieur Roberto die de nieuwe lokale bewoners uit Recife brengt: majoor Quintino, zijn vrouw Helena, zijn enige dochter Christine en hun dienstmeisje Gerusa, een zwarte vrouw uit Bahia. In de trein, in het passagierscompartiment, openbaart zich een rusteloze Christine.

"Moeder, het lijkt erop dat we aankomen. Hoe zal Mimoso eruitzien? Zal ik het leuk vinden?

"Stil, mijn kind. Wees niet zo angstig. Binnenkort kom je erachter. Het belangrijkste is dat we als gezin bij elkaar zijn. Het duurt niet lang of we zullen ons settelen en vrienden maken.

De majoor kijkt naar de twee en besluit zich bij het gesprek aan te sluiten.

"U hoeft zich geen zorgen te maken. Het zal je aan niets ontbreken. Ik heb een prachtig huis gebouwd in een van de landen die ik bezit. Het ligt naast het dorp. Onthoud: je zult volledige vrijheid hebben om je te verhouden tot mensen van ons sociale niveau, maar ik wil niet dat je contact hebt met de onreine of de allerarmsten.

"Dat is een vooroordeel, papa! In het nonnenklooster waar ik drie jaar verbleef, werd me geleerd om ieder mens te respecteren, ongeacht sociale klasse, etniciteit of ras, geloof of religie. We zijn waard wat we in ons hart hebben.

"Die nonnen zijn losgekoppeld van de werkelijkheid omdat ze in een klooster leven. Ik had je daar niet naartoe moeten laten gaan, want je bent teruggekomen met een hoofd vol onzin. Ideeën van je moeder, naar wie ik niet meer luister.

"Ik heb altijd gedroomd dat ze non werd. Christine was voor mij een groot geschenk van God. Ik leerde haar alle voorschriften van de religie die ik kende. Toen ze vijftien werd, stuurde ik haar naar het nonnenklooster omdat ik zeker was van haar roeping. Drie jaar later gaf ze het echter op en het doet nog steeds veel pijn. Het was een van de grootste teleurstellingen die ze me ooit heeft gegeven.

"Het was jouw droom, Moeder, en niet de mijne. Er zijn oneindig veel manieren om God te dienen. Het is voor mij niet nodig om een non te zijn om Hem te begrijpen en zijn Wil te begrijpen.

Natuurlijk niet! Ik ga een goed huwelijk voor haar regelen. Ik heb al wat ideeën. Nou, dit is niet het moment voor mij om te onthullen.

De trein fluit om aan te geven dat hij zal stoppen. Het dorp ontstaat; Christine ziet alle landelijke aspecten van de plaats door een van de ramen. Haar hart spant zich aan en ze voelt een lichte huivering in haar lichaam. Haar gedachten vullen zich met twijfel met dat voorgevoel. Wat wachtte haar in Mimoso? Blijf bij ons, lezer.

Christine en Helen, met hun hoepelrokjes, wurmen zich uit de uitgang van de trein. De majoor houdt er niet van. De vier gaan weg en veroorzaken een zekere nieuwsgierigheid bij de andere omwonenden. Ze gedragen zich met elegantie en weelde. De majoor begroet Rivanio als een beleefdheid. Vanaf dat moment vertrekken ze naar hun huis, dat in het noorden van het dorp ligt.

De aankomst in de bungalow

Christine, de majoor, Helena en Gerusa komen aan in hun nieuwe huis. Het is een bakstenen en mortel huis, bungalow stijl, ongeveer 1600 vierkante voet van gebouwd gebied, dat is omgeven door een tuin van fruitbomen. Binnen zijn er twee woonruimtes, vier slaapkamers, een keuken, een wasruimte en een badkamer. Aan de buitenkant zijn er meidenverblijven met een kamer en een badkamer. De vier lopen in stilte tot de majoor zich uitspreekt.

"Hier is het dan, ons huis dat ik een paar maanden geleden heb gebouwd. Ik hoop dat je het leuk vindt. Het is ruim en comfortabel.

"Het ziet er erg mooi uit. Ik denk dat we hier gelukkig gaan zijn. (Helena)

"Ik hoop het ook, ondanks het voorgevoel dat ik zojuist had. (Christine)

"Voorgevoelens zijn onzin. Je zult gelukkig zijn, mijn dochter. Deze plek is leuk, gevuld met goede en gastvrije mensen. (Majoor)

De vier komen het huis binnen. Ze pakken hun koffers uit en nemen rust. De reis was lang en vermoeiend geweest. Aan het begin van een andere dag zouden ze de plaats volledig verkennen.

––––––––

Ontmoeting met de burgemeester

Een nieuwe dag breekt aan en Mimoso presenteert zich met de aspecten van elke plattelandsgemeenschap. Boeren komen uit hun huizen en bereiden zich voor op een nieuwe dag van zwoegen, handelsambtenaren doen dat ook. Kinderen komen met hun moeders langs in de richting van de nieuw opgerichte school. De ezels circuleren normaal met hun ladingen en mensen. Ondertussen, in de prachtige bungalow, maakt de majoor zich klaar om te vertrekken. Hij was op weg naar een bijeenkomst in Pesqueira, met de burgemeester. Helena trekt zachtjes zijn jasje recht.

"Deze ontmoeting is erg belangrijk voor mij, vrouw. Belangrijke heren van het land moeten er zijn, zoals de kolonel van Carabais. Ik moet mijn plaats boven Mimoso herbevestigen.

"Je gaat het goed doen, want je bent de enige op deze plek met de rang van majoor in de Nationale Garde. Het was een goed idee om die positie te kopen.

"Natuurlijk was dat zo. Ik ben een man van visie en strategie. Sinds ik Alagoas verliet en hier kwam, heb ik alleen maar overwinningen behaald.

"Vergeet niet om een positie te vragen voor onze dochter Christine. Ze heeft weinig tot niets gedaan. De opleiding die ze in het klooster kreeg, is voor haar voldoende om eventuele taken uit te voeren.

"U hoeft zich geen zorgen te maken. Ik zal hem weten te overtuigen. Onze dochter is intelligent en verdient een goede baan. Nou, ik moet gaan. Ik wil niet te laat zijn op de vergadering.

Met een kus neemt de majoor afscheid van zijn vrouw Helena. Hij loopt naar de deur, doet open en vertrekt. Zijn gedachten concentreren zich op de argumenten die hij ter zitting zal gebruiken. Hij denkt aan de macht, glorie en sociale uiterlijk vertoon die zijn rang van majoor hem zal geven. Hij droomt groot. Hij droomt ervan om de vriend van de gouverneur te worden en zo meer gunsten te krijgen. Het enige wat voor hem telde was immers macht, en de toekomst van zijn dochter natuurlijk. Anderen werden slechts pionnen in zijn spel. Hij pakt het tempo op want over vijf minuten vertrekt de trein naar Pesqueira. Even richt hij zijn aandacht op de arme mensen die hij onderweg ziet. Hij heeft er spijt van en draait zijn gezicht naar de andere kant. Een majoor kan zich niet met iedereen mengen, denkt hij. De nederigste en uitgestotenen tellen voor hem alleen in verkiezingstijd. Wanneer dat moment voorbij is, verliezen ze hun waarde en daarna besteedt de majoor geen aandacht meer aan hun eisen of behoeften. De armen, onder controle van de kolonels, zijn ongeschoold en berusten. De majoor blijft lopen en nadert het treinstation. Als hij aankomt, koopt hij een kaartje en stapt snel in.

In de trein gaat hij op zoek naar de beste stoel en