Reizen met haar

By Julia Fontijn

De belevenissen van een ongewoon stel. Hij Alessandro, een motor Ducati Multistrada 1200 S Granturismo. Zij Gioia, een blond meisje dat tegen alle goed bedoelde adviezen en vooroordelen in met deze grote, zware, potente motor haar droomreizen wil beleven. Iedere keer als ze haar helm afzet, zijn er de voorspelbare hilarische reacties.

Samen breken zij met door de maatschappij opgelegde patronen en gaan ze in hun reizen het avontuur tegemoet, in alle vrijheid en onafhankelijkheid. We lezen soms hilarische verhalen over de voorbereiding van de reizen, het plannen van de route, bagagedilemma's of het opvoeden van een motor met karakter, maar ook over het overwinnen van de angst voor mechanische pech onderweg. Het duo trekt door Duitsland en Zwitserland naar Italië; via Sardinië doorkruisen ze Italië van noord tot zuid, en ze gaan zelfs naar Marokko.

Zij, heel anders dan een mannelijke motorrijder, leert hem omgaan met haar. Hij, met zijn Italiaanse inslag, gekke inzichten en veel humor, probeert iedere keer weer zijn zin door te drijven en haar om zijn spiegels te winden. Wanneer zij zich realiseert dat het leven kort kan zijn, en dat later misschien wel nooit komt, gooit ze het roer om. Want later is nu… dus afstrepen die dromenlijst!

• Language: Nederlands
• Publisher: vzw de Scriptomanen
• Release date: Dec 3, 2019
• ISBN: 9781393764618

Book preview

Opdracht

Voor de twee

die altijd achter mij staan,

die mij altijd steunen,

die mij altijd motiveren,

die mij laten zijn,

die mij mijn weg laten gaan,

die mij geleerd hebben dat bijzonder zijn een gave is en geen last,

die nog steeds na al die jaren bezorgd zijn als ik op pad ga,

die mijn passie voor motoren misschien niet helemaal begrijpen,

die wakker liggen als ik naar een bijzonder oord reis,

die dit boek nooit verwachtten,

die toch genoemd worden:

mijn ouders, Jacques en Jessy

Motto

You can go your own way

Go your own way

You can call it

Another lonely day

You can go your own way

Go your own way

Fleetwood Mac

(song by Lindsey Buckingham)

Kostbaar is de wijsheid die door ervaring wordt verkregen.

Citaat van Robert Ascham

Proloog

Motorrijden is mijn leven. Het zit diep geworteld in mijn dagelijkse gang van zaken. Motorrijden is volhouden, afzien en doorgaan. Die momenten op de motor vergeet je nooit meer. Ze zijn vaak een wijze les om de volgende keer dingen toch anders te gaan doen.

De brave toermotor die ik enkele jaren daarvoor gekocht had om te downsizen, na al dat sportmotorgeweld, moest wijken voor een allroad met koffers en luxe, dat stond vast. Met die motor zou ik gaan reizen. Mijn lijst van wensen en dromen afstrepen. De keuze is dan reuze. Ieder merk heeft er inmiddels een in het assortiment. Lijstje met criteria gemaakt, zoals geschikt voor vele wegen, maar ook offroad; luxe van het vastklikken van koffers, niks meer met tassen en spanbanden knopen. De motor moest veel rijplezier geven en niet te uitdagend qua karakter zijn. In ieder geval een elektronische modus waarbij dat niet het geval is. Een middenbok voor het makkelijke kettingsmeerwerk. Handvatverwarming is een must. Meer dan honderdtien pk en veel koppel. Looks zijn ook niet onbelangrijk en natuurlijk budgettair verantwoord.

Door de jaren heen ontwikkel je dromen voor later. Tot het moment dat je beseft, waarom wachten op later als later ook nu kan beginnen. Midlifecrisis? Nee hoor, realiteitsbesef.

Met dit lijstje ging ik het internet op. Vele modellen struikelden over de honderdtien pk-grens. Ik wil graag veel vermogen en koppel. Ik ben en blijf een racer. Ik hou van racy karaktertrekken in een motor. Gezapig en braaf past mij niet. Op looks gingen er nog een paar van de lijst. Uiteindelijk na veel wikken wegen en strepen, ging de strijd tussen BMW 1200GS en Ducati Multistrada 1200. De GS is een topfiets maar heeft geen spannende sportmodus of karakter, althans in mijn beleving. Op looks kon die mij ook niet voor zich winnen. Ducati Multistrada is spannend, sportief maar ook in urban of touring nog steeds uitdagend qua rijgedrag. Ik was verkocht binnen de eerste kilometer. Niet de verstandige maar de impulsieve keuze zegevierde, het was echte liefde op de eerste kilometer. Budgettair verantwoord? No way.

Dat werd zoeken naar een mooie tweedehandse. De keuze viel op een Multistrada uit 2013 met het verbeterde blok met dubbele bougies per cilinder. Hierdoor is het blok veel minder bokkig aan/uit dan het vorige Multistrada blok. De skyhookvering is elektronisch geregeld. Een elektronische vering omdat ik wel houd van vering die op mij is aangepast. Op de eerste plaats de afstelling naar mijn gewicht, dat lager is dan waarop de gemiddelde motor standaard staat afgesteld. Daarna nog mijn specifieke wensen qua veringgedrag onder bepaalde omstandigheden. Ik houd van scherp insturen en super strak in de bocht blijven. Met de elektronische vering kun je die via een menu op het stuur allemaal instellen per rijmodus. Daarnaast zijn de mechanische voor- en achtervering nog wat te veranderen. Dus de veerinstellingen krijg ik voor mijn smaak wel goed. Eigenlijk wilde ik gaan voor de s-versie. Dat was goed genoeg. Koffers en ander speelgoed koop ik er voor en na dan wel bij, was de gedachte.

Die gedachte werd onmiddellijk verworpen toen een Granturismo te koop werd aangeboden. Deze is standaard al uitgerust met een driedelige kofferset, mistlampjes, valbeugels, comfortzadel, hoger stuur en grotere ruit... en is nu de mijne. Er was een issue met de zadelhoogte en mijn beenlengte. Twee tenen aan de grond is echt niet voldoende om een volgeladen motor in balans te houden. Een lager zadel bood uitkomst, vier tenen aan de grond. Nog steeds niet optimaal maar beter wordt het niet. Ik ben dat wel gewend. Op de Suzuki GSXR na, kwam ik bij geen enkele motor met meer dan vier tenen aan de grond. De te-korte-pootjesverhalen houd ik voor mezelf.

Ik was onmiddellijk verliefd op mijn GT, wat een geweldige motor. Nu wist ik het zeker! Ik ga mijn dromen van de plank halen en beleven. Wachten op later is definitief uit mijn woordenboek geschrapt. Vervangen door: wat je vandaag kan doen. Zeker niet uitstellen tot morgen, maar doen! Op naar het avontuur.

De droom is uitgekomen.

Alessandro, piacere

Ik ben geboren in maart 2013 in een zeer grote familie in Bologna, Italië, als een Ducati Multistrada 1200s Granturismo (GT). Ik ben een motor met twee cilinders, samen 1200 cc inhoud. Ik breng 220 kilo op de weegschaal. Dat is met een volle tank benzine, koelvloeistof en olie om mijn hart soepel te laten kloppen. Ik sta hoog op mijn veerbenen. Ik ben geschikt voor vele soorten wegen, Multistrada. Mijn terrein is verhard maar ook onverhard. In de stad rijden is saai, doe mij maar lekkere stuurwegen of een circuitje. Mijn core business is reizen.

Mijn temperament is doseerbaar; rijmodi noemen ze dat. Daar heb ik er als Multistrada vier van. Urban voor de stad of langzaam aan; Touring, de gemaksmodus voor de lange afstanden en toertochtjes met iets meer pk’s en een comfortabelere veerinstelling; Sport, dan mogen alle pk’s meedoen waarbij mijn temperament helemaal losgaat. De vering gaat op strak zodat ik messcherp kan sturen. Als laatste hebben we nog de Enduro modus voor het onverharde werk. Dan heb ik de grootste veerweg, het minste temperament en de ABS staat uit. Deze standen kunnen met een druk op een knop op het stuur worden ingesteld. Dit werkt allemaal met draadjes en elektronica. Zij zal dat tussendoor wel uitleggen.

Nog één heel belangrijk punt; in tegenstelling tot al mijn familieleden ben ik – volgens haar – een hij en uiterst bijzonder.

*

Mijn eerste anderhalf jaar woonde ik in België. Een heel jaar bij degene die mij uit Italië geadopteerd heeft. Met hem heb ik best wat kilometers gemaakt. Hij wilde toch een ander, dus verkocht hij mij. Ik kwam in een klein dorpje terecht met veel mooie bochtjes en genoeg bewegingsvrijheid vanaf huis. Hier ben ik maar een paar maanden geweest. Ik heb meer stilgestaan dan plezier gehad van dat prachtige landschap met die echte Multistrada weggetjes. Hij was een beetje bang van mijn temperament en kunnen, maar gelukkig ook wijs genoeg om mij weer te koop te zetten. In die schuur zou ik weggekwijnd zijn. Boh, daar moet ik niet over nadenken. Er kwamen in de volgende weken meerdere mensen naar mij kijken, maar niemand nam me mee. Ik kon niks anders dan afwachten en me vervelen.

Op een zonnige zondag in oktober komen er weer twee kijken, een meisje en een jongen. Ze spreken wel een beetje raar. Eerst maar eens aftasten. Ik word van top tot teen gekeurd, bekeken en nog eens bekeken. Jemig, wat zijn die streng. Echt ieder krasje en afwijkinkje wordt bekeken en beoordeeld. Ze zijn toch wel tevreden met mij. Uit de auto komt een leren motorpak, helm, handschoenen en laarzen. Zo, een hele uitrusting; dat is serieus. En nu ben ik sprakeloos, helemaal overdonderd en totaal verrast. Dat pak is van haar! Zij gaat met me rijden. Nou ja, zeg; dit had ik nu echt niet verwacht. Ik stel me maar vast in op een paar honderd meter en dan weer de schuur in, gezien mijn vorige ervaringen. Eerst zien, dan geloven. Starten lukt; opstappen ook, maar voeten aan de grond? Ehhh, een soort van twee tenen. Oei, dat is lastig. Let wel op, hè! Ik kan niet zelf recht staan. Ik heb jouw voeten aan de grond nodig om recht te kunnen staan. Niet zo eng doen met op die twee tenen balanceren. Ik wil geen krasjes op mijn lijf. Ze lijkt het toch gewend te zijn want ze reageert er niet eens op. Pff, was wel even iets te spannend voor mij. Ze zet mij in de eerste versnelling en koppeling los; daar gaan we. Let nu toch op! Die bocht de oprit af, die is erg krap; sturen! Ik maakte me druk om helemaal niks. Ze rijdt soepel door die krappe bocht en zo de weg op. Het is een mooie slingerweg, die ken ik. Zo soepel heb ik die nog nooit genomen. Wauw, die is niet bang. Misschien heb ik toch te vroeg geoordeeld, maar wellicht zal ik even aan het idee moeten wennen met een meisje op pad te zijn. Ik weet nog niet of ik het mega stoer moet vinden of een grote teleurstelling. Ze laat mij een mooi stukje lopen. Dan stopt ze en stapt af; hoezo? Aha, ze heeft gemerkt dat er erg weinig lucht in mijn banden zit waardoor het stuurgedrag raar is. Mmmm, niet slecht voor een meisje om dit uit te vinden. Ze weet waar ze mee bezig is. Dat is bijzonder maar vooral leuk. Eindelijk iemand met gevoel voor motoren. Als ze opstapt, rommelt ze wat met de rijmodi. Ik stond in urban, daar was ik al maanden niet uit geweest. Watte? Sport! Eehhhh, weet je het zeker? Dat is het maximale temperament en 150 paarden in volle galop. Ja, ze weet het zeker. Nu gaan we het beleven. Of ze schrikt en ik ga de schuur in of dit wordt het begin van onze relatie. Ik hoop stiekem op het laatste. Ik vind haar inmiddels best leuk.

*

Ze stuurt mij de grotere weg op; oké en nu? Wààtttt... ze draait het gas vol open in zijn 1, 2, 3, meer hoeft niet. Haar rijbewijs zou ze tussen versnelling één en twee bij wijze van spreken al kwijt zijn. Zo dan, die heeft echt lef. Ik wil met haar mee, dit is echt leuk. Als ik met haar op pad mag en ze zo gaat rijden, dan wordt dat dansen, swingen en vooral meters maken. Intussen is ze weer bij huis. Ze rijdt niet de oprit op, maar roept naar die mannen: ‘Ik doe nog een rondje, nu wat groter.’ – ‘Prima,’ roepen ze terug. Daar gaan we weer die slingerweg op. Maar nu op snelheid, voor zover mogelijk met die lege banden. Rechts de grote weg weer op, nu door tot de vierde versnelling. De snelheidsmeter geeft 220 km/h aan. Hoezo, effe testen! Zeg! Let op dat rijbewijs, anders blijf ik weer hier! Ik wil met jou mee, dus stop met die illegale snelheden. Je weet wel dat ik het kan. O, heeft ze mij gehoord? Ze zet me terug in touring. Toch wel flauw. Maar begrijpelijk; ze wil natuurlijk het verschil weten. Dan nog eens 1, 2 en 3. Ze is tevreden met het verschil. Ik merk het al, dat wordt sportstand voor haar, wie had dat gedacht! Ze speelt nog een kwartiertje met mij en dan rijden we de oprit weer op. Ik kan helemaal niks opmaken aan haar houding wanneer ze afstapt en haar helm afzet. Ze loopt naar die man die ook zo raar praat en begint daarmee te praten Dat duurt, duurt en duurt. Ik versta er niets van, dat is nog het allerergste. Uiteindelijk is ze verstaanbaar, ook voor mijn eigenaar. Ze doet een bod op mij. Jippie, ik verhuis naar haar. Gezellig, waar dat ook is. Ze bakkeleien nog wat over de prijs en dan een handdruk. De deal is rond. Mooi! Stap op, we gaan! Ik heb het hier wel gehad. Niet? O, ze zegt dat ik de grens overga naar een ander land, genaamd Nederland. Daarom mag ik niet naar huis rijden; iets met papierwinkel, naturalisatie en kenteken. Ja en? Boeie. Ik kan toch hollen. Ze neemt mij even apart en praat tegen me. Ik begrijp weinig van wat ze zegt. Ze praat zo anders. Ik snap wel dat ik nog even moet blijven. Volgende week word ik opgehaald. Oké, ik wacht wel op je. Dat lijkt me de moeite best waard. Ze knuffelt me; dit ken ik niet. Het voelt wel fijn maar het is ook raar. Ik ben benieuwd wat ik nog allemaal ga leren. Hoe goed zal ik haar kunnen bespelen om mijn zin te krijgen?

Na een week in die donkere schuur verschijnt zij! Met die man, auto en een karretje. Wat moet dat karretje! Ik kan gewoon hollen, hoor. Ik hoef niet rollend vervoerd te worden. Geen discussie mogelijk met haar. Zo gaat het en niet anders. Ik was vergeten dat ze best streng is. Het karretje wordt geprepareerd, ze pakt me bij de kuif en zet me erop. Dan pakt ze spanbanden en zo’n bandding. Hoe moet dit? Dit is nieuw voor mij. Daar ben ik zo achter. Ze doet een soort lussen over het stuur, daar haakt ze aan iedere kant twee spanbanden in en die maakt ze aan de kar vast en dan trekt ze die banden aan. Niet zo strak! Ik kan echt nergens heen hoor. Nee! Niet nog eens aantrekken. Pff, die wil het zeker weten. Om het achterwiel gaat ook dat ijzeren harnas. Dat trekt ze behoorlijk hard aan. Ik kan echt niet meer bewegen. Hoelang moet ik dit volhouden?

Ze geeft een stapel briefjes af aan mijn oude eigenaar. Ze krijgt daarvoor een berg boekjes, papieren, mij en mijn sleutels. Ik ben van haar! Kom, snel weg hier. Ik wil mijn nieuwe schuur of wat dan ook bekijken.

*

We rijden al best lang en over de snelweg. Dan zie ik de grens België-Nederland. Mijn nieuwe thuis kan niet ver meer zijn. Een halfuurtje later schieten we een oprit op. Eindbestemming. Maak me los want ik zie een hele mooie stal. Die wil ik onderzoeken. Die is voor mij; dat weet ik zeker. Losmaken gaat veel sneller dan vast. In een zucht en een vloek ben ik los. Ze neemt me aan de hand en leidt me naar die stal. Wauw! Mooi warm, groot en met ramen, zodat ik alles in de gaten kan houden. Ze zet me op de beste plek neer.  Er is zelfs stroom voor mijn druppellader om de accu in topconditie te houden; lekker energie tanken. Ik krijg ook nog een mooie hoes over mij heen die me echt past. Dat betekent ook dat ik hier nog wel even blijf, en dat is niet de bedoeling. Ik wil hollen, samen met haar. Ik zal eerst maar eens die taal gaan leren, want ik begrijp echt niet alles. Dat Nederlands is zo anders dan dat Belgisch. Ze lijkt tussendoor ook nog een andere taal te spreken; niet te volgen, dat taaltje. Ze praat tegen me; eens even goed luisteren. Ze zegt dat ik hier voorlopig woon, totdat ik voor de eerste keer wellness mag; wat dat ook mag betekenen. Iets met garantie en check up, zodat ik straks  in topconditie ben als we op pad gaan. Na de winter gaan we samen op keuring voor Nederlandse inburgering en papieren. Nou, nou; dat is nog een boel te doen dan. Ik begrijp dat de winter waarschijnlijk nog lang duurt. Ach, het uitzicht is goed. Het vooruitzicht op al die tripjes is mega te gek. Ik ga nu uitrusten, hoor; van die trip met de kar. Het is best vermoeiend, om je heen gapen en al die indrukken opdoen. Ik heb daar nog nooit tijd voor gehad. Straks, als ik met haar ga rijden, heb ik daar al helemaal geen tijd voor. Zij houdt me wel bezig.

Bezoek

Ze komt regelmatig bij me op bezoek. Ze praat dan altijd veel tegen me. Pfff, soms iets te veel. Maar ja, zo leer ik haar wel kennen.

Ze vertelt me verhalen over de ruim vijfentwintig jaar dat ze met motoren in de weer is. Het leukste verhaal vind ik dat ze voor de allereerste keer de bergen in ging. Bergen zijn van die uitsteeksels in het landschap waar kronkelwegen met veel bochten overheen lopen, heeft ze me uitgelegd. Van de zomer ga ik die ook echt zien! De eerste keer kreeg ze les van de coaches van haar motorclubje; hoe ze bepaalde bochten moest nemen, met welke snelheid, hoe te kijken en te sturen. Coaching was keer op keer, iedere bocht maar weer, aanwijzingen en correcties tegen haar bulderen. Dat was niks leuks, volgens haar. De laatste dag van de eerste week in de bergen mocht ze helemaal alleen, voor de rest uit,  de Edelweißspitze van de Großglockner op rijden. Ze was geslaagd! Veilig boven gekomen en niemand in gevaar gebracht! De basis voor haar vele motorreizen was gelegd.

Haar navigatie is wel apart. Ze kan zelfs kaartlezen. Van zo’n groot papieren vel met allemaal gekleurde lijntjes weet zij de weg te vinden. En ook nog de goede! Een ingebouwd kompas dat het noorden aangeeft, heeft ze ook. In de beginjaren bestond de reisnavigatie uit een post-it memo door de motorsleutel waarop wegnummers en autobaankruispunten stonden. Een kaart in de magneettanktas, samen met nog een extra velletje met de aanwijzingen van de routes en eindbestemming. Later werd dat een A4-vel aanwijzingen achter het doorzichtige venster van de magneettanktas. Steeds maar weer proberen te onthouden welke aanwijzing je had gehad. De routerol was einde jaren negentig een geweldige innovatie. Eindelijk kon je alle vellen met route-aanwijzingen achter elkaar plakken. Het begin en eind op één van de beide rollen plakken en doordraaien, altijd de juiste aanwijzing, door de stuurbevestiging van de routerol, recht voor je neus en makkelijk af te lezen. Met die routerol rijdt ze nog steeds. Iedereen heeft inmiddels zo’n stoer navigatiekastje, maar zij niet. Haar manier vindt ze prima, zegt ze. Ze komt overal.

Ze begon ooit met een Diversion. Door de jaren heen heeft ze vele duizenden kilometers op F, RR en R (race) motoren gereden. Ze is in het bezit van een echte racelicentie. De vaderlandse en Belgische circuits zijn niet onbekend voor haar. Die circuits heeft ze verkend met een  circuitmotor. Dat is een speciaal voor het circuit aangepaste motor. Andere remmen en vering, andere soort banden, geen verlichting of kenteken en goedkoop bodywork of ‘kuipwerk’. Dat bodywork gaat snel stuk, want als je valt, dan kan dat maar beter goedkoop zijn. Het originele bodywork kost al gauw een paar duizend euro, dat nepspul een paar honderd. Maar ze zegt dat dat allemaal jaren geleden was. Ze gaat nog af en toe de baan op met één van haar stiefmotoren; lekker wat beweging geven, noemt ze dat. Jaja, dat zal; alsof ze truttig gaat doen, daar. Stiefmotoren is zoiets als aangenomen kinderen maar dan met motoren. Ik heb met ze kennisgemaakt, dus de relatie met haar is echt wel serieus. Haar stiefmotoren behoren ook tot mijn familie. Ik praat heerlijk Italiaans met ze. We hebben elkaar genoeg te vertellen; het zijn bijzondere exemplaren. Zij staan in huis en ik in de mooie stal. Helaas zien we elkaar niet zo vaak.

Dit allemaal wetende, begrijp ik ook waarom ze echt niet bang is van mij en mijn temperament. In al die motorjaren heeft ze veel door Europa gereisd, races bezocht en bijna alle bekende en onbekende bergpassen gereden. De laatste jaren was ze wat dichter bij huis. Ze heeft besloten dat later nu is. Ik heb geen idee wat dat inhoudt. Ik mag hoe dan ook mee op reis en avontuur. Daarom wilde ze een echte Multistrada. Ze schijnt ook echt alle soorten wegen te gaan berijden met mij. Kom maar op; ik ben daar goed in. Dit jaar is de voorbereiding op volgend jaar. Dan wil ze een paar weken alleen met mij op reis. Eerst wil ze me goed leren kennen en de nodige voorbereidingen treffen. Dat is een goed plan, vind ik. Het betekent in ieder geval veel kilometers en avonturen. Ik verheug me nu al op onze ritjes naar de Eifel, want dat wordt ons trainingsgebied. Ze schijnt daar best wel de weg te weten en de mooiste paden te vinden.

Intussen zijn we een echt paar. Ik kan haar om mijn vinger draaien; iedere wens wordt vervuld en ze doet echt alles voor mij. Het is zo leuk. Ik had een lijstje voor haar gemaakt van alle accessoires die ik dringend nodig had, zoals zo’n botje door de voorvork en wrapping om een bijzonder uiterlijk te krijgen. Ik vind mij nu veel mooier dan al mijn zussen. ‘Apart’, zegt zij. Daar moeten we nog maar eens over praten.

*

Ik leer steeds beter haar taal te begrijpen. Ze legt ook heel veel dingen aan me uit, zodat ik straks, als we op pad gaan, nergens van zal schrikken.

Alleen dat Limburgs, dat is niet te doen. Echt, dat gaat zo snel dat ik sowieso de helft mis en dan precies het verkeerde gehoord heb, dus ook niet begrijp waar het over gaat. Ik blijf maar oefenen.

Ze heeft alles over de bergen, dalen en de autobaan – die ik al kende – aan mij uitgelegd. Maar ook over thuis, want thuis is niet waar ik nu ben. Nu logeer ik bij de stiefmotoren omdat ze dat gezelliger voor me vond.  Maar ook zodat ik van hen al veel dingen zou leren. Die twee zijn ouder en veel wijzer dan ik. De oom met de R in zijn naam is een hele snelle. Die heeft mij uitgelegd dat ik nooit harder moet hollen als zij durft. Anders liggen we tegen de grond en dat doet erg zeer. De andere is een sportieve toermotor met veel levenservaring. Als je hoort waar die allemaal is geweest ben, ik kei-jaloers. Die heeft wat ideeën voor mijn wensenlijst gegeven. De eerste is Italië. Hij is wel heel streng met mijn opvoeding. Ik leer heel netjes praten, maar vooral luisteren. Dat luisteren is heel moeilijk want ik wil gelijk het mijne ervan vertellen. Geduld moet ik volgens hem echt gaan leren, want zij zal dat van mij eisen. Hij wil niet uitleggen wat geduld is. ‘Daar kom je wel achter,’ zegt hij. Als zij er niet is, zijn ze een leuk gezelschap. Dankzij hen is mijn Italiaans weer opgefrist.

*

Als ik het voorjaar ruik, verschijnt ze weer met de auto en dat karretje bij mijn stal. Beh, ze heeft weer al die spanbanden en lussen bij zich. Dit kan alleen maar betekenen dat ik op de kar ga. Zal dit de rit naar het beloofde wellnesscentre zijn? Ze zegt: ‘Ik heb een afspraak voor je gemaakt voor de essentiële verzorging.’ Allemaal nieuwe woorden, dus ik weet nog niet wat we gaan doen. Ze legt het ook niet verder uit maar zet mij vast op de kar. Weer zo strak, zucht. Ze leert het ook niet. We rijden zeker een uur. Het moet wel iets heel speciaals zijn als ze daar zolang voor gaat rijden. Dan zie ik het grote bord met Ducati erop en heel veel familieleden voor de deur. Dus het wellnesscentre is een familiebijeenkomst. Leuk! Ze leidt mij naar achteren. Ik word opgewacht door een paar zussen en wat nichtjes. Wat een Italiaans gesnater hier, gedaan met de rust. Ze zegt tegen mij dat ze mij over een paar dagen weer ophaalt. Mag ik echt zolang bij mijn familie logeren? Gezellig. De volgende dag komt een man in overall bij me. Hij leidt me op een beweegbare plank. Hij gaat me te lijf met allerlei ijzeren dingen en bekijkt me heel nauwkeurig. Ik mis een boutje in mijn spatbord en een klein lampje is stuk. Dat zijn al mijn gebreken. Ik ben goed! Hij zet met lijm de rubbers van mijn kofferhouders vast. Dan verlies ik die ook niet meer. Met een sissende slang blaast hij lucht in mijn schoenen. Dat staat makkelijker, ja. Ik krijg een stekker in mijn besturingssysteem. Wat moet dat? Op een schermpje kijkt hij naar mijn software. Neem niks van mij af, hè! Hooguit wat intelligentie toevoegen graag. Hij doet iets dat ‘update’ heet. Dat geeft mij een goed gevoel. Wat een verzorging krijg ik. Ik word helemaal lekker verwend. Dat heeft ze goed voor mij geregeld. Hij knikt, hij is erg tevreden over mij. Gelukkig maar, dat zal haar blij maken. Ik word van de plank geleid en naast een zus geparkeerd. Hopelijk komt ze snel want