இடைக்காலத்தில் வாழ்க்கை

By Tobias Lanslor, Mikael Eskelner and Martin Bakers

ஐரோப்பாவின் வரலாற்றில், இடைக்காலம் (அல்லது இடைக்காலம்) 5 முதல் 15 ஆம் நூற்றாண்டு வரை நீடித்தது. இது மேற்கு ரோமானியப் பேரரசின் வீழ்ச்சியுடன் தொடங்கி மறுமலர்ச்சி மற்றும் கண்டுபிடிப்பு யுகத்துடன் இணைந்தது. இடைக்காலம் என்பது மேற்கத்திய வரலாற்றின் மூன்று பாரம்பரிய பிளவுகளின் நடுத்தர காலம்: கிளாசிக்கல் பழங்கால, இடைக்கால காலம் மற்றும் நவீன காலம். ஆயிரம் ஆண்டுகளின் இந்த நீண்ட காலகட்டத்தில், ஒருவருக்கொருவர் மிகவும் தற்காலிகமாகவும், தற்காலிகமாகவும், புவியியல் ரீதியாகவும் வேறுபட்ட அனைத்து வகையான நிகழ்வுகளும் செயல்முறைகளும் இருந்தன, மற்ற நாகரிகங்கள் மற்றும் இடங்களுடனான பரஸ்பர தாக்கங்களுக்கும், உள் இயக்கவியல்க்கும் பதிலளித்தன. அவர்களில் பலர் எதிர்காலத்தைப் பற்றி ஒரு பெரிய திட்டத்தைக் கொண்டிருந்தனர், மற்றவற்றுடன் அடுத்தடுத்த ஐரோப்பிய விரிவாக்கத்தின் வளர்ச்சியின் அடித்தளத்தை அமைத்தனர், மேலும் கிராமப்புற அடிப்படையிலான சமூகத்தை உருவாக்கிய சமூக முகவர்களின் வளர்ச்சியும், ஆனால் நகர்ப்புற வாழ்வின் பிறப்பைக் கண்டனர் மற்றும் முதலாளித்துவத்தை இறுதியில் வளர்க்கும் ஒரு முதலாளித்துவம்.
Authors: Tobias Lanslor, Mikael Eskelner, Martin Bakers

• Language: தமிழ்
• Publisher: Cambridge Stanford Books
• Release date: Nov 7, 2019
• ISBN: 9780463176320

Tobias Lanslor

Tobias Lanslor is the pen name of a history and science author that aims to organize and collect technical, historical and scientific information.The student or the scientist, will be able to satisfy his needs of consultation and of study, by means of a work supported by abundant number of sources and bibliographical references.

Book preview

அறிமுகம்

ஐரோப்பாவின் வரலாற்றில், இடைக்காலம் (அல்லது இடைக்காலம்) 5 முதல் 15 ஆம் நூற்றாண்டு வரை நீடித்தது. இது மேற்கு ரோமானியப் பேரரசின் வீழ்ச்சியுடன் தொடங்கி மறுமலர்ச்சி மற்றும் கண்டுபிடிப்பு யுகத்துடன் இணைந்தது. இடைக்காலம் என்பது மேற்கத்திய வரலாற்றின் மூன்று பாரம்பரிய பிளவுகளின் நடுத்தர காலம்: கிளாசிக்கல் பழங்கால, இடைக்கால காலம் மற்றும் நவீன காலம். இடைக்கால காலம் தன்னை ஆரம்ப, உயர் மற்றும் பிற்பட்ட இடைக்காலங்களாக பிரிக்கப்பட்டுள்ளது.

மக்கள்தொகை சரிவு, எதிர்மயமாக்கல், மையப்படுத்தப்பட்ட அதிகாரத்தின் சரிவு, படையெடுப்புகள் மற்றும் பழங்குடியினரின் பெருமளவிலான இடம்பெயர்வு ஆகியவை பழங்காலத்தில் தொடங்கி ஆரம்பகால இடைக்காலத்தில் தொடர்ந்தன. இடம்பெயர்வு காலத்தின் பெரிய அளவிலான இயக்கங்கள், பல்வேறு ஜெர்மானிய மக்கள் உட்பட, மேற்கு ரோமானியப் பேரரசில் எஞ்சியிருந்த புதிய ராஜ்யங்களை உருவாக்கின. ஏழாம் நூற்றாண்டில், வட ஆபிரிக்கா மற்றும் மத்திய கிழக்கு - ஒரு காலத்தில் பைசண்டைன் பேரரசின் ஒரு பகுதியாக இருந்தன - முஹம்மதுவின் வாரிசுகளால் கைப்பற்றப்பட்ட பின்னர், இஸ்லாமிய சாம்ராஜ்யமான உமையாத் கலிபாவின் ஆட்சியின் கீழ் வந்தது. சமுதாயத்திலும் அரசியல் கட்டமைப்புகளிலும் கணிசமான மாற்றங்கள் இருந்தபோதிலும், கிளாசிக்கல் பழங்காலத்துடனான இடைவெளி முழுமையடையவில்லை. ரோமின் நேரடி தொடர்ச்சியான பைசண்டைன் பேரரசு கிழக்கு மத்தியதரைக் கடலில் தப்பிப்பிழைத்து ஒரு பெரிய சக்தியாக இருந்தது. பேரரசின் சட்டக் குறியீடு, கார்பஸ் ஜூரிஸ் சிவில்லிஸ் அல்லது ஜஸ்டினியன் கோட், 1070 இல் வடக்கு இத்தாலியில் மீண்டும் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது, பின்னர் இடைக்காலத்தில் பரவலாகப் போற்றப்பட்டது. மேற்கில், பெரும்பாலான ராஜ்யங்கள் தற்போதுள்ள சில ரோமானிய நிறுவனங்களை இணைத்தன. பேகன் ஐரோப்பாவை கிறிஸ்தவமயமாக்குவதற்கான பிரச்சாரங்கள் தொடர்ந்ததால் மடங்கள் நிறுவப்பட்டன. கரோலிங்கியன் வம்சத்தின் கீழ் உள்ள ஃபிராங்க்ஸ், 8 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியிலும் 9 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியிலும் கரோலிங்கியன் பேரரசை சுருக்கமாக நிறுவினார். இது மேற்கு ஐரோப்பாவின் பெரும்பகுதியை உள்ளடக்கியது, ஆனால் பின்னர் வெளிப்புற படையெடுப்புகளுடன் இணைந்த உள் உள்நாட்டுப் போர்களின் அழுத்தங்களுக்கு ஆளானது: வடக்கிலிருந்து வைக்கிங்ஸ், கிழக்கிலிருந்து மாகியார்கள் மற்றும் தெற்கிலிருந்து சரசென்ஸ்.

1000 க்குப் பிறகு தொடங்கிய உயர் இடைக்காலத்தில், தொழில்நுட்ப மற்றும் விவசாய கண்டுபிடிப்புகள் வர்த்தகம் செழிக்க அனுமதித்ததால் ஐரோப்பாவின் மக்கள் தொகை பெரிதும் அதிகரித்தது மற்றும் இடைக்கால வெப்பமான காலநிலை மாற்றம் பயிர் விளைச்சலை அதிகரிக்க அனுமதித்தது. மேனொரியலிசம், பிரபுக்களுக்கு வாடகை மற்றும் தொழிலாளர் சேவைகளை செலுத்த வேண்டிய கிராமங்களுக்கு விவசாயிகளை அமைப்பது, மற்றும் நிலப்பிரபுத்துவம், நிலங்கள் மற்றும் மேலாளர்களிடமிருந்து வாடகைக்கு எடுக்கும் உரிமைக்கு ஈடாக மாவீரர்கள் மற்றும் கீழ்நிலை பிரபுக்கள் தங்கள் மேலதிகாரிகளுக்கு இராணுவ சேவையை செலுத்த வேண்டிய அரசியல் அமைப்பு. உயர் இடைக்காலத்தில் சமூகம் ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட இரண்டு வழிகள். 1095 இல் முதன்முதலில் பிரசங்கிக்கப்பட்ட சிலுவைப் போர்கள், மேற்கு ஐரோப்பிய கிறிஸ்தவர்கள் முஸ்லிம்களிடமிருந்து புனித பூமியின் கட்டுப்பாட்டை மீட்டெடுப்பதற்கான இராணுவ முயற்சிகள். கிங்ஸ் மையப்படுத்தப்பட்ட தேசிய அரசுகளின் தலைவர்களாக ஆனார், குற்றம் மற்றும் வன்முறையைக் குறைத்தார், ஆனால் ஒரு ஒருங்கிணைந்த கிறிஸ்தவமண்டலத்தின் இலட்சியத்தை இன்னும் தூரமாக்கினார். அறிவார்ந்த வாழ்க்கை அறிவியலால் குறிக்கப்பட்டது, இது ஒரு தத்துவமாகும், இது விசுவாசத்தை பகுத்தறிவுடன் இணைப்பதை வலியுறுத்தியது, மற்றும் பல்கலைக்கழகங்களை நிறுவியது. தாமஸ் அக்வினாஸின் இறையியல், ஜியோட்டோவின் ஓவியங்கள், டான்டே மற்றும் சாசரின் கவிதைகள், மார்கோ போலோவின் பயணங்கள் மற்றும் சார்ட்ரெஸ் போன்ற கதீட்ரல்களின் கோதிக் கட்டிடக்கலை ஆகியவை இந்த காலகட்டத்தின் முடிவிலும் இடைக்காலத்திலும் சிறப்பான சாதனைகள்..

பிற்பகுதியில் இடைக்காலம் பஞ்சம், பிளேக் மற்றும் போர் உள்ளிட்ட சிரமங்கள் மற்றும் பேரழிவுகளால் குறிக்கப்பட்டது, இது ஐரோப்பாவின் மக்கள்தொகையை கணிசமாகக் குறைத்தது; 1347 மற்றும் 1350 க்கு இடையில், கறுப்பு மரணம் ஐரோப்பியர்களில் மூன்றில் ஒரு பகுதியைக் கொன்றது. கத்தோலிக்க திருச்சபையினுள் ஏற்பட்ட சர்ச்சை, மதங்களுக்கு எதிரான கொள்கை மற்றும் மேற்கத்திய பிளவு ஆகியவை இராச்சியங்களில் ஏற்பட்ட இடைநிலை மோதல்கள், உள்நாட்டு சண்டைகள் மற்றும் விவசாயிகள் கிளர்ச்சிகளுக்கு இணையாக அமைந்தன. கலாச்சார மற்றும் தொழில்நுட்ப முன்னேற்றங்கள் ஐரோப்பிய சமுதாயத்தை மாற்றியமைத்தன, இடைக்காலத்தின் பிற்பகுதியை முடித்து நவீன காலத்தின் ஆரம்பத்தைத் தொடங்கின.

இடைக்காலத்தின் வரலாற்று சுருக்கம்

ஐரோப்பிய வரலாற்றை பகுப்பாய்வு செய்வதற்கான மிக நீடித்த திட்டத்தின் மூன்று முக்கிய காலங்களில் இடைக்காலம் ஒன்றாகும்: கிளாசிக்கல் நாகரிகம் அல்லது பழங்கால; இடைக்காலம்; மற்றும் நவீன காலம். இடைக்காலம் முதன்முதலில் லத்தீன் மொழியில் 1469 இல் மீடியா டெம்பஸ்டாஸ் அல்லது நடுத்தர பருவம் என்று தோன்றுகிறது. ஆரம்பகால பயன்பாட்டில், நடுத்தர ஏவம், அல்லது நடுத்தர வயது, 1604 இல் முதன்முதலில் பதிவு செய்யப்பட்டது, மற்றும் மீடியா சைகுலா அல்லது நடுத்தர நூற்றாண்டுகள் ஆகியவை முதன்முதலில் 1625 இல் பதிவு செய்யப்பட்டன. இடைக்காலம் (அல்லது சில நேரங்களில் இடைக்காலம் அல்லது "இடைக்காலம்), அதாவது இடைக்காலம் தொடர்பான பொருள், நடுத்தர ஏவியத்திலிருந்து பெறப்பட்டது.

இடைக்கால எழுத்தாளர்கள் வரலாற்றை ஆறு யுகங்கள் அல்லது நான்கு பேரரசுகள் போன்ற காலங்களாகப் பிரித்தனர், மேலும் அவர்களின் காலம் உலக முடிவுக்கு முந்தைய கடைசி என்று கருதினர். தங்கள் சொந்த காலங்களைக் குறிப்பிடும்போது, ​​அவர்கள் நவீன என்று பேசினர். 1330 களில், மனிதநேயவாதியும் கவிஞருமான பெட்ராச் கிறிஸ்தவத்திற்கு முந்தைய காலங்களை பழங்கால (அல்லது பண்டைய) என்றும், கிறிஸ்தவ காலத்தை நோவா (அல்லது புதிய) என்றும் குறிப்பிட்டார். லியோனார்டோ புருனி தனது புளோரண்டைன் மக்கள் வரலாற்றில் (1442) முத்தரப்பு கால இடைவெளியைப் பயன்படுத்திய முதல் வரலாற்றாசிரியர் ஆவார், ரோமானியப் பேரரசின் வீழ்ச்சிக்கும் நகர வாழ்வின் மறுமலர்ச்சிக்கும் இடையில் ஒரு பதினொன்றாம் மற்றும் பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டுகளில். 17 ஆம் நூற்றாண்டின் ஜேர்மன் வரலாற்றாசிரியர் கிறிஸ்டோஃப் செல்லாரியஸ் வரலாற்றை மூன்று காலகட்டங்களாகப் பிரித்தபின் முத்தரப்பு காலம் காலநிலை ஆனது: பண்டைய, இடைக்கால மற்றும் நவீன.

இடைக்காலத்தில் பொதுவாகக் கொடுக்கப்பட்ட தொடக்கப் புள்ளி சுமார் 500 ஆகும், 476 தேதி முதலில் புருனியால் பயன்படுத்தப்பட்டது. பின்னர் தொடக்க தேதிகள் சில நேரங்களில் ஐரோப்பாவின் வெளிப் பகுதிகளில் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. ஒட்டுமொத்த ஐரோப்பாவைப் பொறுத்தவரை, 1500 என்பது பெரும்பாலும் இடைக்காலத்தின் முடிவாகக் கருதப்படுகிறது, ஆனால் இறுதித் தேதியில் உலகளவில் ஒப்புக் கொள்ளப்படவில்லை. சூழலைப் பொறுத்து, 1453 இல் கான்ஸ்டான்டினோப்பிளை துருக்கியர்கள் கைப்பற்றியது, கிறிஸ்டோபர் கொலம்பஸின் 1492 இல் அமெரிக்காவிற்கு முதல் பயணம், அல்லது 1517 இல் புராட்டஸ்டன்ட் சீர்திருத்தம் போன்ற நிகழ்வுகள் சில நேரங்களில் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. ஆங்கில வரலாற்றாசிரியர்கள் பெரும்பாலும் 1485 இல் போஸ்வொர்த் களப் போரைப் பயன்படுத்துகின்றனர். ஸ்பெயினைப் பொறுத்தவரை, பொதுவாகப் பயன்படுத்தப்படும் தேதிகள் 1516 இல் இரண்டாம் ஃபெர்டினாண்ட் மன்னரின் மரணம், 1504 இல் காஸ்டிலின் ராணி இசபெல்லா I இன் மரணம் அல்லது 1492 இல் கிரனாடாவைக் கைப்பற்றியது.

காதல் பேசும் நாடுகளின் வரலாற்றாசிரியர்கள் இடைக்காலத்தை இரண்டு பகுதிகளாகப் பிரிக்க முனைகிறார்கள்: முந்தைய உயர் மற்றும் பின்னர் குறைந்த காலம். ஆங்கிலம் பேசும் வரலாற்றாசிரியர்கள், தங்கள் ஜெர்மன் சகாக்களைப் பின்பற்றி, பொதுவாக இடைக்காலத்தை மூன்று இடைவெளிகளாகப் பிரிக்கிறார்கள்: ஆரம்ப, உயர் மற்றும் பிற்பகுதியில். 19 ஆம் நூற்றாண்டில், முழு இடைக்காலமும் பெரும்பாலும் இருண்ட யுகங்கள் என்று குறிப்பிடப்பட்டன, ஆனால் இந்த உட்பிரிவுகளை ஏற்றுக்கொள்வதன் மூலம், இந்த வார்த்தையின் பயன்பாடு ஆரம்பகால இடைக்காலத்திற்கு மட்டுப்படுத்தப்பட்டது, குறைந்தபட்சம் வரலாற்றாசிரியர்களிடையே.

பின்னர் ரோமானிய பேரரசு

கி.பி 2 ஆம் நூற்றாண்டில் ரோமானியப் பேரரசு அதன் மிகப் பெரிய பிராந்திய அளவை எட்டியது; அடுத்த இரண்டு நூற்றாண்டுகள் அதன் வெளிப்புற பிரதேசங்கள் மீது ரோமானிய கட்டுப்பாட்டை மெதுவாகக் கண்டன. மூன்றாம் நூற்றாண்டின் நெருக்கடியை உருவாக்க பணவீக்கம் மற்றும் எல்லைகள் மீதான வெளிப்புற அழுத்தம் உள்ளிட்ட பொருளாதார சிக்கல்கள் இணைந்து, பேரரசர்கள் அரியணைக்கு வருவதால், புதிய அபகரிப்பாளர்களால் விரைவாக மாற்றப்படும். 3 ஆம் நூற்றாண்டின் போது இராணுவ செலவுகள் படிப்படியாக அதிகரித்தன, முக்கியமாக சாசானிய சாம்ராஜ்யத்துடனான போருக்கு பதிலளிக்கும் விதமாக, இது 3 ஆம் நூற்றாண்டின் மத்தியில் புத்துயிர் பெற்றது. இராணுவம் அளவு இரட்டிப்பாகியது, குதிரைப்படை மற்றும் சிறிய பிரிவுகள் ரோமானிய படையணியை பிரதான தந்திரோபாய பிரிவாக மாற்றின. வருவாயின் தேவை அதிகரித்த வரி மற்றும் ஆர்வமுள்ள, அல்லது நில உரிமையாளர், வர்க்கத்தின் எண்ணிக்கையில் சரிவு மற்றும் அவர்களின் சொந்த நகரங்களில் பதவிகளை வகிக்கும் சுமைகளை சுமக்க தயாராக உள்ளவர்களின் எண்ணிக்கை குறைவதற்கு வழிவகுத்தது. இராணுவத்தின் தேவைகளைச் சமாளிக்க மத்திய நிர்வாகத்தில் அதிக அதிகாரத்துவத்தினர் தேவைப்பட்டனர், இது வரி செலுத்துவோரை விட பேரரசில் அதிக வரி வசூலிப்பவர்கள் இருப்பதாக பொதுமக்களிடமிருந்து புகார்கள் வந்தன.

பேரரசர் டியோக்லெட்டியன் (r. 284-305) 286 இல் பேரரசை தனித்தனியாக நிர்வகிக்கப்பட்ட கிழக்கு மற்றும் மேற்கு பகுதிகளாக பிரித்தார்; ஒரு பிரிவில் சட்ட மற்றும் நிர்வாக பிரகடனங்கள் மற்றொன்றில் செல்லுபடியாகும் என்று கருதப்பட்டதால், பேரரசு அதன் குடிமக்கள் அல்லது ஆட்சியாளர்களால் பிரிக்கப்படவில்லை. 330 ஆம் ஆண்டில், உள்நாட்டுப் போரின் ஒரு காலத்திற்குப் பிறகு, கான்ஸ்டன்டைன் தி கிரேட் (r. 306-337) பைசான்டியம் நகரத்தை புதிதாக மறுபெயரிடப்பட்ட கிழக்கு தலைநகரான கான்ஸ்டான்டினோப்பிள் என்று மறுபெயரிட்டார். டையோக்லீடியனின் சீர்திருத்தங்கள் அரசாங்க அதிகாரத்துவத்தை வலுப்படுத்தின, வரிவிதிப்பை சீர்திருத்தியது, மற்றும் இராணுவத்தை பலப்படுத்தியது, இது பேரரசின் நேரத்தை வாங்கியது, ஆனால் அது எதிர்கொள்ளும் பிரச்சினைகளை தீர்க்கவில்லை: அதிகப்படியான வரிவிதிப்பு, குறைந்து வரும் பிறப்பு விகிதம் மற்றும் அதன் எல்லைகளில் உள்ள அழுத்தங்கள் போன்றவை. 4 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் போட்டி சக்கரவர்த்திகளுக்கு இடையிலான உள்நாட்டுப் போர் பொதுவானதாகி, பேரரசின் எல்லைப் படைகளிலிருந்து வீரர்களைத் திருப்பி, படையெடுப்பாளர்களை ஆக்கிரமிக்க அனுமதித்தது. 4 ஆம் நூற்றாண்டின் பெரும்பகுதிக்கு, ரோமானிய சமூகம் ஒரு புதிய வடிவத்தில் முந்தைய கிளாசிக்கல் காலத்திலிருந்து வேறுபட்டது, பணக்காரர்களுக்கும் ஏழைகளுக்கும் இடையில் பரவலான இடைவெளியும், சிறிய நகரங்களின் உயிர்ச்சக்தியும் குறைந்தது. மற்றொரு மாற்றம், கிறிஸ்தவமயமாக்கல் அல்லது பேரரசை கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மாற்றுவது, இது படிப்படியாக 2 முதல் 5 ஆம் நூற்றாண்டு வரை நீடித்தது.

376 ஆம் ஆண்டில், ஹன்ஸிலிருந்து தப்பிச் சென்ற கோத்ஸ், ரோமானிய மாகாணமான திரேசியாவில் பால்கன்ஸில் குடியேற பேரரசர் வலென்ஸிடமிருந்து (r. 364–378) அனுமதி பெற்றார். தீர்வு சுமூகமாக நடக்கவில்லை, ரோமானிய அதிகாரிகள் நிலைமையை தவறாகக் கையாண்டபோது, ​​கோத்ஸ் சோதனை மற்றும் கொள்ளையடிக்கத் தொடங்கினார். ஆகஸ்ட் 9, 378 அன்று அட்ரியானோபில் போரில் கோத்ஸுடன் சண்டையிட்ட வேலன்ஸ் கொல்லப்பட்டார். அதேபோல் வடக்கிலிருந்து இதுபோன்ற பழங்குடி கூட்டமைப்புகளின் அச்சுறுத்தலும், பேரரசினுள், குறிப்பாக கிறிஸ்தவ தேவாலயத்திற்குள் உள் பிளவுகளும் ஏற்பட்டன பிரச்சினைகள். 400 ஆம் ஆண்டில், விசிகோத்ஸ் மேற்கு ரோமானியப் பேரரசின் மீது படையெடுத்தார், சுருக்கமாக இத்தாலியில் இருந்து பின்வாங்கப்பட்டாலும், 410 இல் ரோம் நகரத்தை வெளியேற்றினார். 406 ஆம் ஆண்டில் ஆலன்ஸ், வண்டல்ஸ் மற்றும் சூவே ஆகியோர் கவுலுக்குள் நுழைந்தனர்; அடுத்த மூன்று ஆண்டுகளில் அவை கவுல் முழுவதும் பரவியது, 409 இல் பைரனீஸ் மலைகளைத் தாண்டி நவீனகால ஸ்பெயினுக்குள் சென்றது. இடம்பெயர்வு காலம் தொடங்கியது, பல்வேறு மக்கள், ஆரம்பத்தில் பெரும்பாலும் ஜெர்மானிய மக்கள் ஐரோப்பா முழுவதும் நகர்ந்தனர். ஃபிராங்க்ஸ், அலெமன்னி மற்றும் பர்குண்டியர்கள் அனைவரும் வடக்கு கவுலில் முடிவடைந்தனர், அதே நேரத்தில் கோணங்கள், சாக்சன்கள் மற்றும் சணல்கள் பிரிட்டனில் குடியேறின, வண்டல்கள் ஜிப்ரால்டரின் ஜலசந்தியைக் கடந்து சென்றனர், பின்னர் அவர்கள் ஆப்பிரிக்கா மாகாணத்தை கைப்பற்றினர். 430 களில் ஹன்ஸ் பேரரசை ஆக்கிரமிக்கத் தொடங்கினார்; அவர்களின் மன்னர் அட்டிலா (r. 434-453) 442 மற்றும் 447 இல் பால்கன், 451 இல் க ul ல், 452 இல் இத்தாலி ஆகியவற்றில் படையெடுப்புகளுக்கு வழிவகுத்தார். 453 இல் அட்டிலா இறக்கும் வரை ஹுனிக் அச்சுறுத்தல் இருந்தது, அவர் வழிநடத்திய ஹுனிக் கூட்டமைப்பு முறிந்தது. பழங்குடியினரின் இந்த படையெடுப்புகள் மேற்கத்திய ரோமானியப் பேரரசின் அரசியல் மற்றும் மக்கள்தொகை தன்மையை முற்றிலும் மாற்றின.

5 ஆம் நூற்றாண்டின் முடிவில், பேரரசின் மேற்கு பகுதி சிறிய அரசியல் பிரிவுகளாகப் பிரிக்கப்பட்டது, நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்தில் படையெடுத்த பழங்குடியினரால் ஆளப்பட்டது. 476 இல் மேற்கின் கடைசி பேரரசர் ரோமுலஸ் அகஸ்டுலஸின் படிவு பாரம்பரியமாக மேற்கு ரோமானியப் பேரரசின் முடிவைக் குறித்தது. 493 வாக்கில் இத்தாலிய தீபகற்பம் ஆஸ்ட்ரோகோத்ஸால் கைப்பற்றப்பட்டது. கிழக்கு ரோமானியப் பேரரசு, அதன் மேற்குப் பகுதியின் வீழ்ச்சிக்குப் பின்னர் பெரும்பாலும் பைசண்டைன் பேரரசு என்று குறிப்பிடப்படுகிறது, இழந்த மேற்கு பிராந்தியங்களின் மீது கட்டுப்பாட்டை உறுதிப்படுத்தும் திறன் குறைவாகவே இருந்தது. பைசண்டைன் பேரரசர்கள் இப்பகுதியின் மீது ஒரு கூற்றைப் பேணினர், ஆனால் மேற்கில் புதிய மன்னர்கள் யாரும் தன்னை மேற்கின் பேரரசர் பதவிக்கு உயர்த்தத் துணியவில்லை என்றாலும், மேற்கத்திய பேரரசின் பெரும்பகுதியின் பைசண்டைன் கட்டுப்பாட்டைத் தக்கவைக்க முடியவில்லை; ஜஸ்டினியனின் ஆட்சியில் (r. 527–565) மத்திய தரைக்கடல் சுற்றளவு மற்றும் இத்தாலிய தீபகற்பம் (கோதிக் போர்) மீண்டும் கைப்பற்றப்பட்டது ஒரே, தற்காலிக, விதிவிலக்கு.

ஆரம்பகால இடைக்காலம்

புதிய சமூகங்கள்

ஒன்றுபட்ட ரோமானியப் பேரரசின் முடிவோடு மேற்கு ஐரோப்பாவின் அரசியல் அமைப்பு மாறியது. இந்த காலகட்டத்தில் மக்களின் இயக்கங்கள் பொதுவாக படையெடுப்புகள் என்று விவரிக்கப்பட்டாலும், அவை இராணுவப் பயணம் மட்டுமல்ல, முழு மக்களும் பேரரசில் குடியேறின. இத்தகைய இயக்கங்களுக்கு மேற்கு ரோமானிய உயரடுக்கினர் இராணுவத்தை ஆதரிக்க மறுத்ததையோ அல்லது குடியேற்றத்தை அடக்குவதற்கு இராணுவத்தை அனுமதித்த வரிகளை செலுத்தவோ உதவியது. 5 ஆம் நூற்றாண்டின் பேரரசர்கள் பெரும்பாலும் ஸ்டிலிச்சோ (தி. 408), ஏட்டியஸ் (தி. 454), அஸ்பார் (தி. 471), ரிசிமர் (தி. 472), அல்லது குண்டோபாத் (தி. 516), ரோமானியரல்லாத பின்னணியில் இருந்தவர்கள். மேற்கத்திய பேரரசர்களின் வரிசை நிறுத்தப்பட்டபோது, ​​அவர்களை மாற்றிய பல மன்னர்கள் ஒரே பின்னணியைச் சேர்ந்தவர்கள். புதிய மன்னர்களுக்கும் ரோமானிய உயரடுக்கிற்கும் இடையிலான திருமணம் பொதுவானது. இது ரோமானிய கலாச்சாரத்தில் ஒரு படையெடுக்கும் பழங்குடியினரின் பழக்கவழக்கங்களுடன் இணைவதற்கு வழிவகுத்தது, பிரபலமான கூட்டங்கள் உட்பட, இலவச ஆண் பழங்குடி உறுப்பினர்களை அரசியல் விஷயங்களில் ரோமானிய அரசில் பொதுவானதை விட அதிகமாக சொல்ல அனுமதித்தது. ரோமானியர்கள் மற்றும் படையெடுப்பாளர்கள் விட்டுச்சென்ற பொருள் கலைப்பொருட்கள் பெரும்பாலும் ஒத்தவை, மற்றும் பழங்குடி பொருட்கள் பெரும்பாலும் ரோமானிய பொருட்களின் மாதிரியாக இருந்தன. புதிய ராஜ்யங்களின் அறிவார்ந்த மற்றும் எழுதப்பட்ட கலாச்சாரத்தின் பெரும்பகுதி ரோமானிய அறிவுசார் மரபுகளையும் அடிப்படையாகக் கொண்டது. ஒரு முக்கியமான வேறுபாடு, புதிய அரசியல்களால் படிப்படியாக வரி வருவாயை இழப்பது. புதிய அரசியல் நிறுவனங்கள் பல இனி தங்கள் படைகளை வரி மூலம் ஆதரிக்கவில்லை, அதற்கு பதிலாக அவர்களுக்கு நிலம் அல்லது வாடகை வழங்குவதை நம்பியுள்ளன. இதன் பொருள் பெரிய வரி வருவாய்களுக்கான தேவை குறைவாக இருந்தது, எனவே வரிவிதிப்பு முறைகள் சிதைந்தன. ராஜ்யங்களுக்கிடையில் மற்றும் உள்ளே போர் பொதுவானது. வழங்கல் பலவீனமடைந்து, சமூகம் மேலும் கிராமப்புறமாக மாறியதால் அடிமைத்தனம் குறைந்தது.

5 மற்றும் 8 ஆம் நூற்றாண்டுகளுக்கு இடையில், புதிய மக்களும் தனிநபர்களும் ரோமானிய மையப்படுத்தப்பட்ட அரசாங்கத்தால் விடப்பட்ட அரசியல் வெற்றிடத்தை நிரப்பினர். கோதிக் பழங்குடியினரான ஆஸ்ட்ரோகோத்ஸ் ஐந்தாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் தியோடெரிக் தி கிரேட் (தி. 526) இன் கீழ் ரோமானிய இத்தாலியில் குடியேறி, இத்தாலியர்களுக்கும் ஆஸ்ட்ரோகோத்துக்கும் இடையிலான ஒத்துழைப்பால் குறிக்கப்பட்ட ஒரு ராஜ்யத்தை அமைத்தார், குறைந்தபட்சம் கடைசி ஆண்டுகள் வரை தியோடோரிக் ஆட்சி. பர்குண்டியர்கள் கவுலில் குடியேறினர், 436 இல் ஹன்ஸால் முந்தைய சாம்ராஜ்யம் அழிக்கப்பட்ட பின்னர் 440 களில் ஒரு புதிய ராஜ்யத்தை உருவாக்கியது. இன்றைய ஜெனீவா மற்றும் லியோனுக்கு இடையில், இது 5 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியிலும் 6 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியிலும் பர்கண்டியின் சாம்ராஜ்யமாக வளர்ந்தது. கோலில் மற்ற இடங்களில், ஃபிராங்க்ஸ் மற்றும் செல்டிக் பிரிட்டன்கள் சிறிய அரசியல்களை அமைத்தனர். ஃபிரான்சியா வடக்கு கவுலில் மையமாக இருந்தது, அவர்களில் அதிகம் அறியப்பட்ட முதல் மன்னர் சைல்டெரிக் I (தி. 481). அவரது கல்லறை 1653 இல் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது மற்றும் அதன் கல்லறை பொருட்களுக்கு குறிப்பிடத்தக்கது, அதில் ஆயுதங்கள் மற்றும் ஒரு பெரிய அளவு தங்கம் ஆகியவை அடங்கும்.

மெரோவிங்கியன் வம்சத்தின் நிறுவனர் சைல்டெரிக்கின் மகன் க்ளோவிஸ் I (r. 509–511) இன் கீழ், பிராங்கிஷ் இராச்சியம் விரிவடைந்து கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மாற்றப்பட்டது. பிரிட்டானியாவின் பூர்வீக மக்களுடன் தொடர்புடைய பிரிட்டன்கள் - நவீன கால கிரேட் பிரிட்டன் - இப்போது பிரிட்டானியில் குடியேறினர். பிற முடியாட்சிகள் ஐபீரிய தீபகற்பத்தில் விசிகோதிக் இராச்சியம், வடமேற்கு ஐபீரியாவில் சூய்பி மற்றும் வட ஆபிரிக்காவில் வண்டல் இராச்சியம் ஆகியவற்றால் நிறுவப்பட்டன. ஆறாம் நூற்றாண்டில், லோம்பார்ட்ஸ் வடக்கு இத்தாலியில் குடியேறினார், ஆஸ்ட்ரோகோதிக் இராச்சியத்தை மாற்றியமைத்து டச்சீஸ் குழுவுடன் அவ்வப்போது ஒரு ராஜாவை அவர்கள் அனைவரையும் ஆளத் தேர்ந்தெடுத்தார். ஆறாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில், இந்த ஏற்பாட்டை ஒரு நிரந்தர முடியாட்சி, லோம்பார்ட்ஸ் இராச்சியம் மாற்றியது.

படையெடுப்புகள் புதிய இனக்குழுக்களை ஐரோப்பாவிற்கு கொண்டு வந்தன, இருப்பினும் சில பிராந்தியங்கள் மற்றவர்களை விட புதிய மக்களின் வருகையைப் பெற்றன. உதாரணமாக, கவுலில், படையெடுப்பாளர்கள் தென்மேற்கில் இருந்ததை விட வடகிழக்கில் மிகவும் விரிவாக குடியேறினர். ஸ்லாவ்கள் மத்திய மற்றும் கிழக்கு ஐரோப்பா மற்றும் பால்கன் தீபகற்பத்தில் குடியேறினர். மக்களின் குடியேற்றம் மொழிகளில் மாற்றங்களுடன் இருந்தது. மேற்கத்திய ரோம சாம்ராஜ்யத்தின் இலக்கிய மொழியான லத்தீன் படிப்படியாக லத்தீன் மொழியிலிருந்து உருவான வடமொழி மொழிகளால் மாற்றப்பட்டது, ஆனால் அதிலிருந்து வேறுபட்டது, கூட்டாக காதல் மொழிகள் என்று அழைக்கப்படுகிறது. லத்தீன் மொழியிலிருந்து புதிய மொழிகளுக்கான இந்த மாற்றங்கள் பல நூற்றாண்டுகளை எடுத்தன. கிரேக்கம் பைசண்டைன் பேரரசின் மொழியாகவே இருந்தது, ஆனால் ஸ்லாவ்களின் இடம்பெயர்வு கிழக்கு ஐரோப்பாவில் ஸ்லாவிக் மொழிகளைச் சேர்த்தது.

பைசண்டைன் பிழைப்பு

மேற்கு ஐரோப்பா புதிய ராஜ்யங்களை உருவாக்கியதைக் கண்டபோது, ​​கிழக்கு ரோமானியப் பேரரசு அப்படியே இருந்தது மற்றும் 7 ஆம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்தில் நீடித்த பொருளாதார மறுமலர்ச்சியை அனுபவித்தது. பேரரசின் கிழக்குப் பகுதியில் குறைவான படையெடுப்புகள் இருந்தன; பெரும்பாலானவை பால்கனில் நிகழ்ந்தன. ரோமின் பாரம்பரிய எதிரியான சாசானிய சாம்ராஜ்யத்துடன் சமாதானம் 5 ஆம் நூற்றாண்டின் பெரும்பகுதி முழுவதும் நீடித்தது. கிழக்கு சாம்ராஜ்யம் அரசியல் அரசுக்கும் கிறிஸ்தவ திருச்சபைக்கும் இடையிலான நெருக்கமான உறவுகளால் குறிக்கப்பட்டது, கிழக்கு ஐரோப்பாவில் தங்களுக்கு இல்லாத கிழக்கு அரசியலில் கோட்பாட்டு விஷயங்கள் ஒரு முக்கியத்துவத்தை எடுத்துக் கொண்டன. சட்ட முன்னேற்றங்கள் ரோமானிய சட்டத்தின் குறியீட்டை உள்ளடக்கியது; முதல் முயற்சி-கோடெக்ஸ் தியோடோசியனஸ் 43 438 இல் நிறைவடைந்தது. பேரரசர் ஜஸ்டினியன் (r. 527–565) இன் கீழ், மற்றொரு தொகுப்பு நடந்தது-கார்பஸ் ஜூரிஸ் சிவில்லிஸ். கான்ஸ்டான்டினோப்பிளில் ஹாகியா சோபியாவின் கட்டுமானத்தையும், பெலிசாரியஸின் கீழ் (இறப்பு 565) ஆஸ்ட்ரோகோத்ஸிலிருந்து வண்டல்கள் மற்றும் இத்தாலியிலிருந்து வட ஆபிரிக்காவை மீட்டெடுப்பதையும் ஜஸ்டினியன் மேற்பார்வையிட்டார். 542 இல் பிளேக் ஒரு கொடிய வெடிப்பு ஏற்பட்டதால், இத்தாலியைக் கைப்பற்றுவது முழுமையடையவில்லை, ஜஸ்டினியனின் ஆட்சியின் எஞ்சிய பகுதிகள் மேலும் வெற்றிகளைக் காட்டிலும் தற்காப்பு நடவடிக்கைகளில் கவனம் செலுத்தின.

சக்கரவர்த்தியின் மரணத்தின் போது, ​​பைசாண்டின்கள் இத்தாலி, வட ஆபிரிக்கா மற்றும் தெற்கு ஸ்பெயினில் ஒரு சிறிய காலடியைக் கொண்டிருந்தனர். ஜஸ்டினியனின் வெற்றிகள் வரலாற்றாசிரியர்களால் அவரது சாம்ராஜ்யத்தை மிகைப்படுத்தியதற்கும் ஆரம்பகால முஸ்லீம் வெற்றிகளுக்கு களம் அமைத்ததற்கும் விமர்சிக்கப்பட்டன, ஆனால் ஜஸ்டினியனின் வாரிசுகள் எதிர்கொள்ளும் பல சிரமங்கள் அவரது போர்களுக்கு பணம் செலுத்துவதற்கு அதிக வரிவிதிப்பு காரணமாக மட்டுமல்ல, அடிப்படையில் குடிமக்களின் இயல்புக்கும் காரணமாக இருந்தன பேரரசு, இது துருப்புக்களை வளர்ப்பதை கடினமாக்கியது.

கிழக்கு சாம்ராஜ்யத்தில் ஸ்லாவ்களால் பால்கன் மெதுவாக ஊடுருவியது ஜஸ்டினியனின் வாரிசுகளுக்கு மேலும் சிரமத்தை ஏற்படுத்தியது. இது படிப்படியாகத் தொடங்கியது, ஆனால் 540 களின் பிற்பகுதியில் ஸ்லாவிக் பழங்குடியினர் திரேஸ் மற்றும் இல்லீரியத்தில் இருந்தனர், மேலும் 551 இல் அட்ரியானோபிலுக்கு அருகே ஒரு ஏகாதிபத்திய இராணுவத்தை தோற்கடித்தனர். 560 களில் அவார்கள் டானூபின் வடக்குக் கரையில் உள்ள தங்கள் தளத்திலிருந்து விரிவடையத் தொடங்கினர்; 6 ஆம் நூற்றாண்டின் முடிவில், அவை மத்திய ஐரோப்பாவில் ஆதிக்கம் செலுத்திய சக்தியாக இருந்தன, மேலும் கிழக்குப் பேரரசர்களை அஞ்சலி செலுத்தும்படி கட்டாயப்படுத்த முடிந்தது. 796 வரை அவை ஒரு வலுவான சக்தியாக இருந்தன.

பாரசீக அரசியலில் பேரரசர் மாரிஸ் (r. 582-602) அடுத்தடுத்த தகராறில் தலையிட்டதன் விளைவாக பேரரசை எதிர்கொள்ள கூடுதல் சிக்கல் ஏற்பட்டது. இது ஒரு சமாதான காலத்திற்கு வழிவகுத்தது, ஆனால் மொரீஸ் தூக்கியெறியப்பட்டபோது, ​​பெர்சியர்கள் படையெடுத்து, பேரரசர் ஹெராக்ளியஸின் ஆட்சியில் (r. 610-641) ஹெராக்ளியஸின் வெற்றிகரமான எதிர் தாக்குதல் வரை எகிப்து, சிரியா மற்றும் அனடோலியா உள்ளிட்ட பேரரசின் பெரிய பகுதிகளை கட்டுப்படுத்தினார்.. 628 ஆம் ஆண்டில் பேரரசு ஒரு சமாதான உடன்படிக்கையைப் பெற்று அதன் இழந்த பகுதிகள் அனைத்தையும் மீட்டெடுத்தது.

மேற்கத்திய சமூகம்

மேற்கு ஐரோப்பாவில், சில பழைய ரோமானிய உயரடுக்கு குடும்பங்கள் இறந்துவிட்டன, மற்றவர்கள் மதச்சார்பற்ற விவகாரங்களை விட திருச்சபையுடன் அதிகம் ஈடுபட்டன. லத்தீன் உதவித்தொகை மற்றும் கல்வியுடன் இணைக்கப்பட்ட மதிப்புகள் பெரும்பாலும் மறைந்துவிட்டன, கல்வியறிவு முக்கியமாக இருந்தபோதிலும், அது உயரடுக்கு அந்தஸ்தின் அடையாளமாக இல்லாமல் ஒரு நடைமுறை திறமையாக மாறியது. 4 ஆம் நூற்றாண்டில், பைபிளை விட சிசரோவைப் படிக்க அதிக நேரம் செலவழித்ததற்காக கடவுள் அவரைக் கண்டித்தார் என்று ஜெரோம் (இறப்பு 420) கனவு கண்டார். 6 ஆம் நூற்றாண்டில், கிரிகோரி ஆஃப் டூர்ஸ் (தி. 594) இதேபோன்ற கனவைக் கொண்டிருந்தார், ஆனால் சிசரோவைப் படித்ததற்காக தண்டிக்கப்படுவதற்குப் பதிலாக, சுருக்கெழுத்து கற்றதற்காக அவர் தண்டிக்கப்பட்டார். 6 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில், சர்ச்சில் மத போதனைகளின் முக்கிய வழிமுறைகள் புத்தகத்தை விட இசை மற்றும் கலையாக மாறியது. பெரும்பாலான அறிவுசார் முயற்சிகள் கிளாசிக்கல் ஸ்காலர்ஷிப்பைப் பின்பற்றுவதை நோக்கிச் சென்றன, ஆனால் சில அசல் படைப்புகள் உருவாக்கப்பட்டன, இப்போது இழந்த வாய்வழி இசையமைப்புகளுடன். சிடோனியஸ் அப்பல்லினரிஸ் (தி. 489), காசியோடோரஸ் (டி.சி 585), மற்றும் போதியஸ் (டி.சி 525) ஆகியோரின் எழுத்துக்கள் வயதுக்கு பொதுவானவை.

பிரபுத்துவ கலாச்சாரம் இலக்கிய நோக்கங்களுக்காக அல்லாமல் அரங்குகளில் நடத்தப்படும் பெரிய விருந்துகளில் கவனம் செலுத்தியதால், சாதாரண மக்களிடையே மாற்றங்களும் நிகழ்ந்தன. உயரடுக்கினருக்கான ஆடைகள் நகைகள் மற்றும் தங்கத்தால் அலங்கரிக்கப்பட்டன. இராணுவப் படைகளின் முதுகெலும்பாக அமைந்த போராளிகளின் பரிவாரங்களை பிரபுக்களும் அரசர்களும் ஆதரித்தனர். விசுவாசம், தைரியம் மற்றும் மரியாதை ஆகியவற்றின் நற்பண்புகளைப் போலவே உயரடுக்கினருக்கும் குடும்ப உறவுகள் முக்கியமானவை. இந்த உறவுகள் பிரபுத்துவ சமுதாயத்தில் பகை பரவுவதற்கு வழிவகுத்தன, இதற்கான எடுத்துக்காட்டுகளில் மெரோவிங்கியன் கவுலில் நடந்த கிரிகோரி ஆஃப் டூர்ஸ் சம்பந்தப்பட்டவை அடங்கும். ஒருவித இழப்பீடு வழங்குவதன் மூலம் பெரும்பாலான சண்டைகள் விரைவாக முடிந்துவிட்டதாகத் தெரிகிறது. பெண்கள் பிரபுத்துவ சமுதாயத்தில் முக்கியமாக ஆண்களின் மனைவிகள் மற்றும் தாய்மார்களாக தங்கள் பாத்திரங்களில் பங்கேற்றனர், ஒரு ஆட்சியாளரின் தாயின் பங்கு மெரோவிங்கியன் கவுலில் குறிப்பாக முக்கியமானது. ஆங்கிலோ-சாக்சன் சமுதாயத்தில், பல குழந்தை ஆட்சியாளர்களின் பற்றாக்குறை பெண்களுக்கு ராணி தாய்மார்களாக குறைந்த பங்கைக் குறிக்கிறது, ஆனால் இது மடங்களின் துஷ்பிரயோகம் செய்தவர்களின் பங்களிப்பால் ஈடுசெய்யப்பட்டது. ஒரு ஆண் உறவினரின் பாதுகாப்பிலும் கட்டுப்பாட்டிலும் பெண்கள் எப்போதும் கருதப்பட்டதாக இத்தாலியில் மட்டுமே தெரிகிறது.

விவசாய சமூகம் பிரபுக்களை விட மிகவும் குறைவாக ஆவணப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. வரலாற்றாசிரியர்களுக்கு எஞ்சியிருக்கும் பெரும்பாலான தகவல்கள் தொல்பொருளிலிருந்து வந்தவை; விவசாயிகளின் வாழ்க்கையை ஆவணப்படுத்தும் சில விரிவான எழுதப்பட்ட பதிவுகள் 9 ஆம் நூற்றாண்டுக்கு முன்பே உள்ளன. கீழ் வகுப்பினரின் பெரும்பாலான விளக்கங்கள் சட்டக் குறியீடுகள் அல்லது உயர் வகுப்புகளைச் சேர்ந்த எழுத்தாளர்களிடமிருந்து வந்தவை. மேற்கில் நில உரிமையாளர் முறைகள் ஒரே மாதிரியாக இல்லை; சில பகுதிகளில் நில உடைமை முறைகள் பெரிதும் துண்டு துண்டாக இருந்தன, ஆனால் மற்ற பகுதிகளில் ஏராளமான தொடர்ச்சியான நிலங்கள் வழக்கமாக இருந்தன. இந்த வேறுபாடுகள் பலவகையான விவசாய சங்கங்களுக்கு அனுமதிக்கப்பட்டன, சில பிரபுத்துவ நில உரிமையாளர்களால் ஆதிக்கம் செலுத்துகின்றன, மற்றவர்கள் பெரும் சுயாட்சியைக் கொண்டுள்ளன. நில குடியேற்றமும் பெரிதும் மாறுபட்டது. சில விவசாயிகள் 700 குடியிருப்பாளர்களைக் கொண்ட பெரிய குடியிருப்புகளில் வாழ்ந்தனர். மற்றவர்கள் ஒரு சில குடும்பங்களின் சிறிய குழுக்களாக வாழ்ந்தனர், இன்னும் சிலர் கிராமப்புறங்களில் பரவியுள்ள தனிமைப்படுத்தப்பட்ட பண்ணைகளில் வாழ்ந்தனர். அந்த முறை இரண்டு அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட அமைப்புகளின் கலவையாக இருந்த பகுதிகளும் இருந்தன. ரோமானிய காலத்தின் பிற்பகுதியைப் போலல்லாமல், இலவச விவசாயிகளுக்கும் பிரபுக்களுக்கும் இடையில் எந்தவிதமான கூர்மையான இடைவெளியும் இல்லை, மேலும் ஒரு இலவச விவசாயியின் குடும்பம் பல தலைமுறைகளாக பிரபுத்துவத்திற்குள் இராணுவ சேவையின் மூலம் ஒரு சக்திவாய்ந்த ஆண்டவருக்கு உயர முடிந்தது.

ரோமானிய நகர வாழ்க்கையும் கலாச்சாரமும் ஆரம்பகால இடைக்காலத்தில் பெரிதும் மாறியது. இத்தாலிய நகரங்கள் குடியேறியிருந்தாலும், அவை கணிசமாக அளவு சுருங்கின. உதாரணமாக, ரோம் 6 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் நூறாயிரக்கணக்கான மக்கள்தொகையில் இருந்து 30,000 ஆக சுருங்கியது. ரோமானிய கோவில்கள் கிறிஸ்தவ தேவாலயங்களாக மாற்றப்பட்டன, நகர சுவர்கள் பயன்பாட்டில் இருந்தன. வடக்கு ஐரோப்பாவில், நகரங்களும் சுருங்கிவிட்டன, அதே நேரத்தில் குடிமை நினைவுச்சின்னங்கள் மற்றும் பிற பொது கட்டிடங்கள் கட்டுமான பொருட்களுக்காக சோதனை செய்யப்பட்டன. புதிய ராஜ்யங்களை நிறுவுவது பெரும்பாலும் தலைநகரங்களாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட நகரங்களுக்கு சில வளர்ச்சியைக் குறிக்கிறது. பல ரோமானிய நகரங்களில் யூத சமூகங்கள் இருந்தபோதிலும், பேரரசை கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மாற்றிய பின்னர் யூதர்கள் துன்புறுத்தலுக்கு ஆளானார்கள். மாற்ற முயற்சிகளுக்கு உட்பட்டால், அதிகாரப்பூர்வமாக அவை பொறுத்துக்கொள்ளப்பட்டன, சில சமயங்களில் புதிய பகுதிகளில் குடியேற ஊக்குவிக்கப்பட்டன.

இஸ்லாத்தின் எழுச்சி

கிழக்கு சாம்ராஜ்யத்திலும் ஈரானிலும் உள்ள மத நம்பிக்கைகள் ஆறாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியிலும் ஏழாம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியிலும் இருந்தன. யூத மதம் ஒரு தீவிர மதமாற்றம் செய்யும் நம்பிக்கையாக இருந்தது, குறைந்தது ஒரு அரபு அரசியல் தலைவராவது அதற்கு மாற்றப்பட்டார். கிறித்துவம், குறிப்பாக அரேபிய தீபகற்பத்தில் வசிப்பவர்களிடையே, மதமாற்றங்களைத் தேடுவதில் பெர்சியர்களின் ஜோராஸ்ட்ரியனிசத்துடன் போட்டியிடும் செயலில் இருந்தது. முஹம்மதுவின் வாழ்நாளில் அரேபியாவில் இஸ்லாம் தோன்றியதோடு இந்த இழைகளும் அனைத்தும் ஒன்றிணைந்தன (இறப்பு 632). அவரது மரணத்திற்குப் பிறகு, இஸ்லாமியப் படைகள் கிழக்குப் பேரரசு மற்றும் பெர்சியாவின் பெரும்பகுதியைக் கைப்பற்றின, 634–635 இல் சிரியாவிலிருந்து தொடங்கி 640-641 இல் எகிப்தையும், 637 மற்றும் 642 க்கு இடையில் பெர்சியாவையும், ஏழாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் வட ஆபிரிக்காவையும், 711 இல் ஐபீரிய தீபகற்பத்தையும் அடைந்தன. 714 வாக்கில், இஸ்லாமிய சக்திகள் அல்-ஆண்டலஸ் என்று அழைக்கப்படும் ஒரு பிராந்தியத்தில் தீபகற்பத்தின் பெரும்பகுதியைக் கட்டுப்படுத்தின.

எட்டாம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் இஸ்லாமிய வெற்றிகள் உச்சத்தை எட்டின. 732 இல் நடந்த சுற்றுப்பயணப் போரில் முஸ்லீம் படைகள் தோற்கடிக்கப்பட்டது தெற்கு பிரான்சை ஃபிராங்க்ஸ் மீண்டும் கைப்பற்ற வழிவகுத்தது, ஆனால் ஐரோப்பாவில் இஸ்லாமிய வளர்ச்சி நிறுத்தப்படுவதற்கு முக்கிய காரணம் உமையாத் கலிபாவை அகற்றியது மற்றும் அதற்கு பதிலாக அப்பாஸிட் கலிபாவால் மாற்றப்பட்டது. அப்பாஸிட்கள் தங்கள் தலைநகரை பாக்தாத்திற்கு மாற்றினர் மற்றும் ஐரோப்பாவை விட மத்திய கிழக்கு நாடுகளில் அதிக அக்கறை கொண்டிருந்தனர், முஸ்லிம் நிலங்களின் பிரிவுகளின் கட்டுப்பாட்டை இழந்தனர். உமையாத் சந்ததியினர் ஐபீரிய தீபகற்பத்தை கைப்பற்றினர், அக்லாபிட்கள் வட ஆபிரிக்காவைக் கட்டுப்படுத்தினர், துலுனிட்கள் எகிப்தின் ஆட்சியாளர்களாக மாறினர். 8 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில், மத்தியதரைக் கடலில் புதிய வர்த்தக முறைகள் உருவாகின; ஃபிராங்க்ஸுக்கும் அரேபியர்களுக்கும் இடையிலான வர்த்தகம் பழைய ரோமானிய பொருளாதாரத்தை மாற்றியது. அரேபியர்களிடமிருந்து பட்டு மற்றும் பிற துணிகள், மசாலாப் பொருட்கள் மற்றும் விலைமதிப்பற்ற உலோகங்கள் ஆகியவற்றிற்கு ஈடாக ஃபிராங்க்ஸ் மரம், ஃபர்ஸ், வாள் மற்றும் அடிமைகளை வர்த்தகம் செய்தார்.

வர்த்தகம் மற்றும் பொருளாதாரம்

4 மற்றும் 5 ஆம் நூற்றாண்டுகளின் இடம்பெயர்வு மற்றும் படையெடுப்புகள் மத்தியதரைக் கடலைச் சுற்றியுள்ள வர்த்தக வலையமைப்புகளை சீர்குலைத்தன. ஆப்பிரிக்க பொருட்கள் ஐரோப்பாவிற்கு இறக்குமதி செய்வதை நிறுத்திவிட்டன, முதலில் உட்புறத்திலிருந்து மறைந்து 7 ஆம் நூற்றாண்டில் ரோம் அல்லது நேபிள்ஸ் போன்ற ஒரு சில நகரங்களில் மட்டுமே காணப்பட்டன. 7 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில், முஸ்லீம் வெற்றிகளின் தாக்கத்தின் கீழ், ஆப்பிரிக்க தயாரிப்புகள் மேற்கு ஐரோப்பாவில் காணப்படவில்லை. உள்ளூர் தயாரிப்புகளுடன் நீண்ட தூர வர்த்தகத்தில் இருந்து பொருட்களை மாற்றுவது ஆரம்பகால இடைக்காலத்தில் நடந்த பழைய ரோமானிய நிலங்கள் முழுவதும் ஒரு போக்காக இருந்தது. இது குறிப்பாக வடக்கு கவுல் அல்லது பிரிட்டன் போன்ற மத்தியதரைக் கடலில் பொய் சொல்லாத நிலங்களில் குறிக்கப்பட்டது. தொல்பொருள் பதிவில் தோன்றும் உள்ளூர் அல்லாத பொருட்கள் பொதுவாக ஆடம்பர பொருட்கள். ஐரோப்பாவின் வடக்குப் பகுதிகளில், வர்த்தக வலையமைப்புகள் உள்ளூர் மட்டுமல்ல, எடுத்துச் செல்லப்பட்ட பொருட்களும் எளிமையானவை, சிறிய மட்பாண்டங்கள் அல்லது பிற சிக்கலான பொருட்கள். மத்திய தரைக்கடலைச் சுற்றிலும், மட்பாண்டங்கள் நடைமுறையில் இருந்தன, மேலும் அவை உள்நாட்டில் உற்பத்தி செய்யப்படாமல், நடுத்தர தூர நெட்வொர்க்குகளில் வர்த்தகம் செய்யப்பட்டதாகத் தெரிகிறது.

மேற்கில் உள்ள பல்வேறு ஜெர்மானிய நாடுகள் அனைத்தும் ஏற்கனவே இருக்கும் ரோமானிய மற்றும் பைசண்டைன் வடிவங்களைப் பின்பற்றும் நாணயங்களைக் கொண்டிருந்தன. 7 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதி வரை தங்கம் வெள்ளி நாணயங்களால் மாற்றப்பட்டது. அடிப்படை பிராங்கிஷ் வெள்ளி நாணயம் டெனாரியஸ் அல்லது மறுப்பாளராக இருந்தது, அதே நேரத்தில் ஆங்கிலோ-சாக்சன் பதிப்பு ஒரு பைசா என்று அழைக்கப்பட்டது. இந்த பகுதிகளிலிருந்து, 700 முதல் 1000 வரையிலான நூற்றாண்டுகளில் ஐரோப்பா முழுவதும் மறுப்பவர் அல்லது பைசா பரவியது. தாமிரம் அல்லது வெண்கல நாணயங்கள் தாக்கப்படவில்லை, தெற்கு ஐரோப்பாவைத் தவிர தங்கமும் இல்லை. பல அலகுகளில் குறிப்பிடப்பட்ட வெள்ளி நாணயங்கள் எதுவும் அச்சிடப்படவில்லை.

சர்ச் மற்றும் துறவறம்

அரபு வெற்றிகளுக்கு முன்னர் கிழக்கு மற்றும் மேற்கு ஐரோப்பாவிற்கு இடையில் கிறிஸ்தவம் ஒரு முக்கிய காரணியாக இருந்தது, ஆனால் வட ஆபிரிக்காவின் வெற்றி அந்த பகுதிகளுக்கு இடையிலான கடல் தொடர்புகளை குறைத்தது. பைசண்டைன் தேவாலயம் மேற்கத்திய திருச்சபையிலிருந்து மொழி, நடைமுறைகள் மற்றும் வழிபாட்டு முறைகளில் வேறுபடுகிறது. கிழக்கு தேவாலயம் மேற்கு லத்தீன் மொழிக்கு பதிலாக கிரேக்கத்தைப் பயன்படுத்தியது. இறையியல் மற்றும் அரசியல் வேறுபாடுகள் தோன்றின, மேலும் 8 ஆம் நூற்றாண்டின் ஆரம்ப மற்றும் நடுத்தர சிக்கல்களான ஐகானோக்ளாசம், மதகுரு திருமணம் மற்றும் திருச்சபையின் அரச கட்டுப்பாடு போன்றவை கலாச்சார மற்றும் மத வேறுபாடுகள் ஒற்றுமையை விட அதிகமாக இருக்கும் அளவிற்கு விரிவடைந்தன. கிழக்கு-மேற்கு பிளவு என அழைக்கப்படும் முறையான இடைவெளி 1054 இல் வந்தது, போப்பாண்டவர் மற்றும் கான்ஸ்டான்டினோப்பிளின் ஆணாதிக்கம் போப்பாண்டவர்களின் மேலாதிக்கத்தின் மீது மோதி ஒருவருக்கொருவர் வெளியேற்றப்பட்டபோது, ​​கிறிஸ்தவத்தை இரண்டு தேவாலயங்களாகப் பிரிக்க வழிவகுத்தது - மேற்கத்திய கிளை ரோமானியானது கத்தோலிக்க திருச்சபை மற்றும் கிழக்கு கிளை கிழக்கு ஆர்த்தடாக்ஸ் தேவாலயம்.

ரோமானியப் பேரரசின் திருச்சபை அமைப்பு மேற்கில் நடமாட்டங்கள் மற்றும் படையெடுப்புகளை பெரும்பாலும் அப்படியே தப்பிப்பிழைத்தது, ஆனால் போப்பாண்டவர் சிறிதும் கருதப்படவில்லை, மேற்கத்திய ஆயர்களில் சிலர் மத அல்லது அரசியல் தலைமைக்காக ரோம் பிஷப்பைப் பார்த்தார்கள். 750 க்கு முன்னர் இருந்த போப்பாண்டவர்களில் பலர் பைசண்டைன் விவகாரங்கள் மற்றும் கிழக்கு இறையியல் சர்ச்சைகள் குறித்து அதிக அக்கறை கொண்டிருந்தனர். போப் கிரிகோரி (போப் 590-604) இன் பதிவேடு அல்லது காப்பகப்படுத்தப்பட்ட பிரதிகள் தப்பிப்பிழைத்தன, மேலும் 850 க்கும் மேற்பட்ட கடிதங்களில், பெரும்பான்மையானவர்கள் இத்தாலி அல்லது கான்ஸ்டான்டினோபில் விவகாரங்களில் அக்கறை கொண்டிருந்தனர். மேற்கு ஐரோப்பாவின் ஒரே ஒரு பகுதி பிரிட்டன் ஆகும், அங்கு கிரிகோரி 597 இல் கிரிகோரியன் பணியை ஆங்கிலோ-சாக்சன்களை கிறிஸ்தவத்திற்கு மாற்ற அனுப்பினார். ஐரிஷ் மிஷனரிகள் 5 முதல் 7 ஆம் நூற்றாண்டுகளுக்கு இடையில் மேற்கு ஐரோப்பாவில் மிகவும் சுறுசுறுப்பாக இருந்தனர், முதலில் இங்கிலாந்து மற்றும் ஸ்காட்லாந்து மற்றும் பின்னர் கண்டத்திற்குச் சென்றனர். கொலம்பா (தி. 597) மற்றும் கொலம்பனஸ் (தி. 615) போன்ற துறவிகளின் கீழ், அவர்கள் மடங்களை நிறுவினர், லத்தீன் மற்றும் கிரேக்க மொழிகளில் கற்பித்தனர், மதச்சார்பற்ற மற்றும் மதப் படைப்புகளை எழுதினர்.

ஆரம்பகால இடைக்காலம் மேற்கில் துறவறத்தின் எழுச்சியைக் கண்டது. ஐரோப்பிய துறவறத்தின் வடிவம் எகிப்து மற்றும் சிரியாவின் பாலைவன பிதாக்களிடமிருந்து தோன்றிய மரபுகள் மற்றும் கருத்துக்களால் தீர்மானிக்கப்பட்டது. பெரும்பாலான ஐரோப்பிய மடங்கள் ஆன்மீக வாழ்க்கையின் சமூக அனுபவத்தை மையமாகக் கொண்டவை, அவை செனோபிட்டிசம் என அழைக்கப்படுகின்றன, இது 4 ஆம் நூற்றாண்டில் பச்சோமியஸ் (இறப்பு 348) முன்னோடியாக இருந்தது. துறவற இலட்சியங்கள் 5 மற்றும் 6 ஆம் நூற்றாண்டுகளில் எகிப்திலிருந்து மேற்கு ஐரோப்பா வரை பரவியது, அந்தோனி வாழ்க்கை போன்ற வாழ்க்கை வரலாற்று இலக்கியங்கள் மூலம். நர்சியாவின் பெனடிக்ட் (இறப்பு 547) 6 ஆம் நூற்றாண்டில் மேற்கத்திய துறவறத்திற்கான பெனடிக்டின் விதியை எழுதினார், ஒரு மடாதிபதி தலைமையிலான துறவிகள் சமூகத்தின் நிர்வாக மற்றும் ஆன்மீக பொறுப்புகளை விவரித்தார். ஆரம்பகால இடைக்காலத்தின் மத மற்றும் அரசியல் வாழ்க்கையில் துறவிகள் மற்றும் மடங்கள் ஆழமான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தின, பல்வேறு சந்தர்ப்பங்களில் சக்திவாய்ந்த குடும்பங்களுக்கான நில அறக்கட்டளைகளாகவும், புதிதாக கைப்பற்றப்பட்ட பிராந்தியங்களில் பிரச்சார மையங்கள் மற்றும் அரச ஆதரவு, மற்றும் பணிகள் மற்றும் மதமாற்றம் ஆகியவற்றிற்கான தளங்கள். அவை ஒரு பிராந்தியத்தில் கல்வி மற்றும் கல்வியறிவின் முக்கிய மற்றும் சில நேரங்களில் ஒரே இடங்களாக இருந்தன. லத்தீன் கிளாசிக்ஸின் எஞ்சியிருக்கும் பல கையெழுத்துப் பிரதிகள் ஆரம்பகால இடைக்காலத்தில் மடங்களில் நகலெடுக்கப்பட்டன. 7 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியிலும் 8 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியிலும் எழுதிய வடக்கு இங்கிலாந்தைச் சேர்ந்த பேட் (இறப்பு 735) போன்ற எழுத்தாளர்களால் எழுதப்பட்ட வரலாறு, இறையியல் மற்றும் பிற பாடங்கள் உள்ளிட்ட புதிய படைப்புகளின் ஆசிரியர்களும் துறவிகள்.

கரோலிங்கியன் ஐரோப்பா

வடக்கு கவுலில் உள்ள பிரான்கிஷ் இராச்சியம் 6 மற்றும் 7 ஆம் நூற்றாண்டுகளில் ஆஸ்திரியா, நியூஸ்ட்ரியா மற்றும் பர்கண்டி என அழைக்கப்படும் ராஜ்யங்களாகப் பிரிந்தது, இவை அனைத்தும் க்ளோவிஸிலிருந்து வந்த மெரோவிங்கியன் வம்சத்தால் ஆளப்பட்டன. 7 ஆம் நூற்றாண்டு என்பது ஆஸ்திரேலியாவிற்கும் நியூஸ்ட்ரியாவிற்கும் இடையிலான கொந்தளிப்பான காலமாகும். இத்தகைய போரை ஆஸ்திரியாவின் அரண்மனையின் மேயரான பிப்பின் (இறப்பு 640) சுரண்டினார், அவர் ஆஸ்திரேலிய சிம்மாசனத்தின் பின்னால் அதிகாரமாக ஆனார். பின்னர் அவரது குடும்ப உறுப்பினர்கள் அலுவலகத்தை வாரிசாகப் பெற்றனர், ஆலோசகர்களாகவும், ஆட்சியாளர்களாகவும் செயல்பட்டனர். அவரது சந்ததியினரில் ஒருவரான சார்லஸ் மார்டல் (இறப்பு 741), 732 இல் போய்ட்டியர்ஸ் போரில் வெற்றி பெற்றார், பைரனீஸ் முழுவதும் முஸ்லீம் படைகளின் முன்னேற்றத்தை நிறுத்தினார். கிரேட் பிரிட்டன் சிறிய மாநிலங்களாகப் பிரிக்கப்பட்டது, இது நார்தும்பிரியா, மெர்சியா, வெசெக்ஸ் மற்றும் கிழக்கு ஆங்கிலியா ஆகிய நாடுகளின் ஆதிக்கத்தில் இருந்தது, அவை ஆங்கிலோ-சாக்சன் படையெடுப்பாளர்களிடமிருந்து வந்தவை. இன்றைய வேல்ஸ் மற்றும் ஸ்காட்லாந்தில் உள்ள சிறிய ராஜ்யங்கள் இன்னும் பூர்வீக பிரிட்டன் மற்றும் பிக்ட்ஸின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தன. அயர்லாந்து இன்னும் சிறிய அரசியல் பிரிவுகளாகப் பிரிக்கப்பட்டது, பொதுவாக பழங்குடி ராஜ்யங்கள் என்று அழைக்கப்படுகிறது, இது மன்னர்களின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தது. அயர்லாந்தில் 150 உள்ளூர் மன்னர்கள் இருந்தனர், அவை முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவை.

கரோலிங்கியன் வம்சம், சார்லஸ் மார்ட்டலின் வாரிசுகள் அறியப்பட்டதால், பிப்பின் III (r. 752–768) தலைமையிலான 753 ஆட்சி கவிழ்ப்பில் ஆஸ்திரியா மற்றும் நியூஸ்ட்ரியா இராச்சியங்களை அதிகாரப்பூர்வமாக தனது கட்டுப்பாட்டிற்குள் கொண்டுவந்தது.