ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΙ V: 5 η Τιτανομαχία: Σύγκρουση Φυσικού-Παραφυσικού (Γιγαντομαχία)

By Αντώνης Αναστασιάδης

Η σειρά «Κρύσταλλοι» ξεκινάει από τις απαρχές της δημιουργίας του σύμπαντος και την εμφάνιση της ζωής στη Γη, διαπερνά ολόκληρο τον πανανθρώπινο πολιτισμό, φθάνει στο παρόν και θα συνεχίσει στο μέλλον, παρακολουθώντας περιληπτικά την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού, από την γέννησή του έως τον μελλοντικό πιθανό θάνατό του.
Στην 5 η Τιτανομαχία, 100 με 50 χιλιάδες χρόνια πριν, παρακολουθούμε την αντιμαχία του Φυσικού με το Παραφυσικό. Είναι μια διαμάχη μεταξύ των Ολύμπιων και των Γιγάντων. Είναι το λεπτεπίλεπτο οριακό χρονικό σημείο, όπου, αφού ο Homo sapiens-sapiens απέκτησε επίγνωση της αυθυπαρξίας του, τώρα προσπαθεί να απαντήσει σε πολλά αναπάντητα ερωτήματα που αναδεικνύονται το ένα πίσω από το άλλο. Στην αγωνία του να απαντήσει όλα αυτά τα υπαρξιακά
ερωτήματα, αρχίζει να διολισθαίνει σε φαντασιώσεις, σε μεταφυσικές και μαγικοθρησκευτικές διαφυγές, ενώ κατασταλάζει στον τελικό προσανατολισμό της ψυχολογικής και ηθικής του διαμόρφωσης.
Το αφήγημα ξεκινάει με την αναζήτηση της Γιγαντομαχίας από μια επιστημονική ομάδα μέσα στα Ελληνικά σπήλαια, ακολουθώντας τα χνάρια που άφησε η ελληνική μυθολογία. Κατά την αναζήτηση αυτή αναδεικνύεται ότι η Γιγαντομαχία συνδέεται με την ιδέα της κοσμολογικής διαμόρφωσης του πλανήτη Γη μέσα από συγκρουόμενες φυσικές δυνάμεις, αλλά και με τις μεταναστεύσεις του Homo sapiens-sapiens.
Μια φιλοσοφική ερμηνεία είναι η προσομοίωση από τη μία της δημιουργίας μέσα στο μυαλό του ανθρώπου ανύπαρκτων εικονικών παραφυσικών δυνάμεων που ο υπαρξιακός φόβος δημιούργησε, και από την άλλη ο αγώνας που κάνει ο κάθε άνθρωπος χωριστά, και η κάθε κοινωνία συλλογικά, καθώς προοδεύει γνωσιολογικά, ώστε να αντιμετωπίσει αυτούς τους φόβους και αυτές τις παραφυσικές δυνάμεις. Όπως και να έχει, είναι η νοητική μάχη του “ανθρώπου” να αντιμετωπίσει κάθε τι υπερφυσικό, παραφυσικό και μεταφυσικό στοιχείο.
Συνεχίζοντας το κοσμικό ταξίδι, μέσα από μύθο, αλληγορίες, αληθινά γεγονότα και
πραγματικές επιστημονικές γνώσεις, στα επόμενα βιβλία ο αναγνώστης θα παρακολουθήσει την εξελικτική πορεία του πανανθρώπινου πολιτισμού.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: AKAKIA Publications
• Release date: Sep 21, 2018
• ISBN: 9781912322848

Book preview

ΑΚΑΚΙΑ

5η Τιτανομαχία:

Σύγκρουση Φυσικού-Παραφυσικού

(Γιγαντομαχία)

ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΗΣ ΓΙΓΑΝΤΟΜΑΧΙΑΣ (ΣΠΗΛΑΙΑ)

Εισαγωγή

Ο μύθος της Γιγαντομαχίας είναι γνωστός από τον Ησίοδο, από τον Πίνδαρο και από τον Απολλόδωρο. Οι Γίγαντες γεννήθηκαν από το αίμα του Ουρανού που έσταξε στη γη μετά τον ακρωτηριασμό του από το Αδαμάντινο Δρεπάνι του Κρόνου. Από αυτές τις σταγόνες αίματος, μεταξύ άλλων γεννήθηκαν οι Ερινύες, οι Μελίες Νύμφες και οι Γίγαντες. Οι Γίγαντες γεννήθηκαν σε πολλά μέρη της Γης, αφού το αίμα του Ουρανού έσταξε παντού. Έτσι λοιπόν ο μυθικός λαός των Γιγάντων είναι αγχίθεος. Βρίσκονται μεταξύ θεών και ανθρώπων. Ήταν φλύαροι, παιχνιδιάρηδες, κοιλιόδουλοι, λαίμαργοι, υπερκινητικοί, υπέρθυμοι, σαματατζήδες, φασαριόζοι, επιπόλαιοι, θρασείς και αυθάδεις.

Από την ετυμολογία των λέξεων Παλλήνη και Φλέγρες, φαίνεται ότι οι Γίγαντες, και η Γιγαντομαχία γενικότερα, συνδέονται με κάποιας μορφής φυσιοκρατική και κοσμογονική ερμηνεία. Έτσι οι Γίγαντες αναδεικνύονται σε χθόνια στοιχεία που συνδέονται με τις λιθοσφαιρικές πλάκες, τους σεισμούς, την ηφαιστειακή δράση, τα καιρικά φαινόμενα, τις θύελλες, τους τυφώνες, τις ξηρασίες, τις πυρκαγιές, τα ρήγματα στον φλοιό της γης και γενικά τις αναστατώσεις της γης, όπως άλλωστε δείχνουν και οι ονομασίες τους¹.

Ομού λοιπόν η Γιγαντομαχία με την Τιτανομαχία, από τη μία συνδέονται με την ιδέα της κοσμολογικής διαμόρφωσης του κόσμου και του πλανήτη Γη μέσα από τις συγκρουόμενες φυσικές δυνάμεις, αλλά από την άλλη συνδέονται και με τις συγκρούσεις γηγενών κατοίκων με νέο-προσερχόμενους λαούς που διεκδικούν με βία ήδη κατοικημένες περιοχές. Γενικά προσομοιάζει με τον σταδιακό εξελληνισμό των περιοχών της Ελληνικής Χερσονήσου και των πέριξ του Αιγαίου Πελάγους περιοχών.

Μια άλλη φιλοσοφική ερμηνεία είναι η προσομοίωση από τη μία της δημιουργίας μέσα στο μυαλό του ανθρώπου ανύπαρκτων εικονικών παραφυσικών δυνάμεων που άδηλοι φόβοι δημιούργησαν, και από την άλλη πάλι μέσα στο μυαλό του ανθρώπου ο αγώνας που κάνει ο κάθε άνθρωπος χωριστά, αλλά και η κάθε κοινωνία συλλογικά, καθώς προοδεύει γνωσιολογικά, ώστε να αντιμετωπίσει αυτούς τους φόβους και αυτές τις παραφυσικές δυνάμεις.

Όπως και να έχει, κυρίως είναι η νοητική μάχη του «ανθρώπου» να αντιμετωπίσει κάθε τι υπερφυσικό, παραφυσικό και μεταφυσικό στοιχείο.

Περίληψη προηγούμενων

Ήταν Δεκέμβριος του 1979 όταν έγινε η πρώτη προσπάθεια διενέργειας του κοσμικού ταξιδιού με τον Λευκό Κρύσταλλο, και παρόντες ήταν ένα μικρό αγοράκι, ο Ορφέας, και ένα μικρό κοριτσάκι, η Ευρυδίκη. Αυτή η προσπάθεια μπορεί να ήταν αποτυχημένη ως προς τον υψηλό στόχο που είχαν θέσει οι επιστήμονες, όμως ήταν επιτυχημένη ως προς αυτά που κατάφεραν τελικά. Κυρίως για τις βάσεις που τέθηκαν, ώστε η επόμενη φορά να καταστεί επιτυχής, όπως και έγινε.

Η δεύτερη προσπάθεια έγινε είκοσι χρόνια αργότερα. Το φεγγάρι ήταν ασυννέφιαστο και ολόγιομο την 30η Ιουνίου του 1999 το βράδυ, όταν ο Ορφέας και η Ευρυδίκη, ενήλικες πια, μετέφεραν τον Λευκό Κρύσταλλο στην Ακρόπολη για το δεύτερο πείραμα της Ακρόπολης. Ήταν το πρώτο πετυχημένο ουσιαστικό κοσμικό ταξίδι με τον Λευκό Κρύσταλλο. Μέσα από αυτά τα ταξίδια οι επιστήμονες μπόρεσαν να αποδείξουν όλα αυτά που γνώριζαν μεν, αλλά δεν είχαν επαρκείς αποδείξεις δε. Τίποτα άγνωστο δεν θα μπορούσαν να ανακαλύψουν, καθόσον οι άνθρωποι είναι γαντζωμένοι στην παρελθοντική τους σκέψη που τους κρατάει ‘κολλημένους’ στο παρελθόν, έτσι δεν μπορούν να δουν ελεύθερα το παρόν και να νιώσουν την παροντική γνώση και χαρά.

Σε αυτήν την πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια με το κοσμικό ταξίδι βρέθηκαν στην αρχή της δημιουργίας του σύμπαντος, ενώ οι «ταξιδιώτες» παρακολούθησαν την 1η Τιτανομαχία, μια διαμάχη του Κενού με το Υπερκόσμιο. Στον Ορφέα και στην Ευρυδίκη είχε ανατεθεί η τιμή να περιγράψουν το κοσμικό ταξίδι. Η περιγραφή τους ήταν άψογη και γλαφυρή. Έτσι οι παρατηρητές άκουγαν με προσοχή τη δημιουργία του σύμπαντος, τη δημιουργία των πρωτοάστρων και τη γρήγορη καταστροφική τους πορεία, που όμως δημιούργησε το απαραίτητο αστρικό υλικό για τη δεύτερη και τρίτη γενιά των αστρικών συστημάτων και τη δυνατότητα δημιουργίας γαλαξιών, φθάνοντας την περιγραφή του κοσμικού ταξιδιού μέχρι πριν δέκα δισεκατομμύρια χρόνια.

Στη συνέχεια, στη 2η Τιτανομαχία, μια διαμάχη μεταξύ του Υπερκόσμιου με το Υπερφυσικό, περιγράφηκε το κοσμικό τους ταξίδι που ξεκίνησε πριν δέκα δισεκατομμύρια χρόνια και αναφερόταν στη δημιουργία του ηλιακού μας συστήματος. Αμέσως μετά ακολούθησε η εμφάνιση της ζωής πάνω στη Γη και αργόσυρτη δυσκολοδιάβατη εξελικτική της πορεία και ο διαχωρισμός της στα πέντε βασίλεια και σε εκατομμύρια είδη, φθάνοντας έως πριν πενήντα εκατομμύρια χρόνια. Ήταν μια σύγκρουση του Ουρανού ως υπερκόσμια δύναμη, με τον Κρόνο ως υπερφυσική δύναμη. Κατά τη διάρκεια αυτής της αντιμαχίας γίνονται συνεχείς ανακατατάξεις στο σύμπαν, δημιουργούνται γαλαξίες και σχηματίζονται νέα ηλιακά συστήματα. Ένα από αυτά είναι το δικό μας που βρίσκεται σχεδόν μοναχικό σε μια άκρη ενός βραχίονα του σπειροειδή γαλαξία μας.

Στη συνέχεια στην 3η Τιτανομαχία, είναι η πρώτη διαμάχη μεταξύ του Υπερφυσικού και του Φυσικού, στην οποία περιγράφηκε η εξελικτική πορεία της ζωής στη Γη με βαρύτητα στο φυλογενετικό δέντρο του ανθρώπου, από πριν πενήντα εκατομμύρια χρόνια έως πριν 200 χιλιάδες χρόνια. Είναι μια διαμάχη όπου η ζωή παλεύει να κρατηθεί και να επιβιώσει πάνω στη Γη με αντίξοες περιβαλλοντικές, κλιματολογικές και κοσμικές συνθήκες. Είναι μια διαμάχη όπου κυριαρχεί ο Κρόνος, αλλά προοιωνίζεται η έλευση του Πολεμιστή του Φωτός, του Δία.

Στη συνέχεια στην 4η Τιτανομαχία, κατά την οποία συνεχίστηκε η διαμάχη μεταξύ του Υπερφυσικού και του Φυσικού, η ζωή καταφέρνει να επιβιώσει, παρά τις αντίξοες συνθήκες και κινδύνους. Όμως οι Υπερφυσικές Δυνάμεις παλεύουν ενάντια στις Φυσικές, δυσκολεύοντας τη ζωή με φυσικές καταστροφές, που όμως ορισμένες φορές επιφέρουν θετικά αποτελέσματα, όπως είναι η περίπτωση των πολύ μακρινών προγόνων του ανθρώπου. Η 4η Τιτανομαχία φθάνει έως πριν 100 χιλιάδες χρόνια, εποχή η οποία θεωρείται οριακή, αφού από τη μια ο Homo sapiens-sapiens ολοκληρώνει τη διαμόρφωσή του ως «σοφός άνθρωπος», ενώ από την άλλη είναι έτοιμος να ξεκινήσει την έξοδό του από την Αφρική. Είναι μια διαμάχη μεταξύ του Κρόνου ως αντιπροσώπου του υπερφυσικού με τον Δία ως αντιπροσώπου του φυσικού.

Στην 5η Τιτανομαχία, 100 με 50 χιλιάδες χρόνια πριν, ο Homo sapiens-sapiens αρχίζει την έξοδο από την Αφρική και με συνεχείς μεταναστεύσεις που θα διαρκέσουν μέχρι σήμερα, θα κυριαρχήσει σε ολόκληρο τον πλανήτη. Είναι το λεπτεπίλεπτο οριακό χρονικό σημείο, όπου, αφού ο Homo sapiens-sapiens απέκτησε επίγνωση της αυθυπαρξίας του, τώρα αναζητεί να απαντήσει σε πολλά αναπάντητα ερωτήματα που αναδεικνύονται το ένα πίσω από το άλλο. Είναι η αντιμαχία του Φυσικού με το Παραφυσικό, όπου ο άνθρωπος καλείται να απαντήσει σε υπερφυσικά, παραφυσικά και αφύσικα ερωτήματα, τα οποία θα τον διολισθήσουν σε φαντασιώσεις και μεταφυσικές διαφυγές. Είναι μια διαμάχη μεταξύ των Ολύμπιων, ως αντιπροσώπων των Φυσικών Δυνάμεων, με τους Γίγαντες, ως αντιπροσώπων των Παραφυσικών Δυνάμεων.

Στη Γιγαντομαχία αυτή ενώ νικούν οι Φυσικές Δυνάμεις και το λογικό, που σημαίνει ότι ο Homo sapiens-sapiens πράγματι βρήκε αρκετές απαντήσεις στα δύσκολα ερωτήματά του, είναι μια «Πύρρειος» νίκη και λίγοι την ακολουθούν. Οι περισσότεροι επιμένουν στο παράλογο ενισχύοντας το παραφυσικό και διολισθαίνοντας στο μεταφυσικό.

Ο Λευκός Κρύσταλλος στη Δράμα μετά 60 Χρόνια

Ο φόβος/πόνος, η χαρά/ευχαρίστηση και η γέννηση/θάνατος είναι η βάση κάθε πολιτισμού. Η μελέτη τους αναδεικνύει κάθε φιλοσοφική θεωρία και στάση ζωής. Διότι το ξέρουμε καλά, το γνωρίζουμε: Είμαστε θνητοί!

Το δυστύχημα λοιπόν είναι ότι, ενώ τελικά κάποτε θα πεθάνουμε, το γνωρίζουμε καλά αυτό, δεν κάνουμε τίποτε ώστε να ζήσουμε και να απολαύσουμε τη «ζωή» μας, να επιλέξουμε και να απολαύσουμε τον «θάνατό» μας. Να τον αποφύγουμε ούτε μπορούμε, ούτε θα μας ωφελούσε αν μπορούσαμε να το κάνουμε. Είναι απλά τα πράγματα, είναι απλή η στάση ζωής που πρέπει να κρατήσουμε, είναι απλό το μονοπάτι που πρέπει να βαδίσουμε. Μελέτη θανάτου η ζωή μας, για να ζήσουμε αληθινή ζωή.

Ο άνθρωπος προκειμένου να ξεφύγει από τη μονοτονία, τις συγκρούσεις και τον πόνο, ασυνείδητα και ασυναίσθητα επινόησε διάφορες μορφές διαλογισμού αλλά και διαφυγές. Στον διαλογισμό στρέφονται λίγοι, οι σκεπτόμενοι, αυτοί που έχουν προχωρήσει στα πνευματικά επίπεδα, και οι οποίοι με πάθος και αγάπη αναζητούν απαντήσεις στα διερωτήματα και λύσεις στον πόνο που η καθημερινότητα προκαλεί. Στις διαφυγές καταφεύγει η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων ως την πιο εύκολη λύση, αφού εκεί δεν θέλει σκέψη και γνώση, ενώ αν αφεθεί κανείς στην πίστη, αυτό αρκεί. Ο Λευκός Κρύσταλλος ήταν και είναι ο προστάτης του διαλογισμού, των λίγων, των σοφών. Ο Μαύρος Κρύσταλλος ήταν και είναι ο προστάτης των μεταφυσικών διαφυγών, των πολλών και των ωχαδερφιστών.

Είναι καλοκαίρι του 2039. Ένα ζεστό καλοκαιρινό απόγευμα σε ένα πολύ όμορφο φυσικό περιβάλλον των νερών της Αγίας Βαρβάρας στη Δράμα, και μόνο η υγρασία της περιοχής δημιουργεί μια μικρή νότα δυσφορίας. Στο καφέ «Κατώι» κάθεται σε μια γωνία ο υπερήλικας κυρ Νίκος, ιδιοκτήτης του καφέ, και παρατηρεί πλαγίως την ανιψιά του που ετοιμάζει καφέδες, αναψυκτικά και αφεψήματα. Σε λίγο ένας σερβιτόρος παίρνει τον γεμάτο δίσκο και κατευθύνεται στα ενωμένα τραπέζια που βρίσκονταν ακριβώς δίπλα από το παρακείμενο ποταμάκι, όπου κάθεται μια μεγάλη παρέα ηλικιωμένων. Το βλέμμα του κυρ Νίκου ακολουθεί τον σερβιτόρο καθώς βαδίζει βιαστικά προς τη μεγάλη παρέα, προσπαθώντας να τους εξυπηρετήσει γρήγορα. Όλους τους γνωρίζει ο κυρ-Νίκος. Πολλά χρόνια γνωριμίας και πολλά γεγονότα τους δένουν. Το κελάρυσμα από το ποταμάκι που περνάει παραδίπλα, ακούγεται σαν απαλό γλυκό γουργούρισμα του τρεχούμενου καθαρού νερού. Αν έπεφτε το βλέμμα κάποιου στο δροσερό τρεχούμενο νερό, αμέσως θα ένιωθε την ανάγκη να βάλει τα πόδια του μέσα για να δροσιστεί από την καλοκαιριάτικη κάψα. Και μόνο που θα το παρατηρούσε κανείς, ήδη ένιωθε τη δροσιά του να διαπερνά το σώμα του.

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Όλα τα υπόλοιπα τραπέζια στο καφέ «Κατώι» ακόμα ήταν άδεια, αφού ήταν νωρίς για τη βραδινή έξοδο των δραμινών πολιτών, και μόνο αυτή η μεγάλη παρέα των συνταξιούχων εκπαιδευτικών βρίσκονταν εκεί και συζητούσαν χαμηλόφωνα και αμέριμνα. Έχουν περάσει 60 χρόνια από τότε που ανακαλύφθηκε ο Λευκός Κρύσταλλος στη Δράμα, το καλοκαίρι του 1979. Ολόκληρη η παρέα αυτή τότε είχε συμμετάσχει στην πρώτη προσπάθεια μελέτης και διερεύνησης του Λευκού Κρυστάλλου στο Διοικητήριο της Δράμας. Τότε όλοι ήταν νέοι εκπαιδευτικοί γύρω στα 30 με μαύρα μαλλιά, μα σήμερα είναι όλοι συνταξιούχοι με άσπρα μαλλιά και γύρω στα 90. Όμως τα χρόνια που πέρασαν δεν είναι ευδιάκριτα, μια και όπως φαίνεται ο χρόνος ευνόησε όλους τους παρευρισκόμενους. Δεν φαίνεται να άφησε φανερά σημάδια στο πρόσωπό τους. Κάθονται περιμετρικά από τα ενωμένα τραπέζια, ακριβώς δίπλα σε ένα δροσερό ποταμάκι των νερών της Αγίας Βαρβάρας. Ξεκινώντας από τον πρώτο που κάθεται στη γωνία του τραπεζιού δίπλα στον ποταμάκι είναι: Ο Βασίλης, ο Χρήστος, ο Γιάννης, ο Πέτρος, ο Παντελής και ο Παναγιώτης, ενώ στη συνέχεια ακολουθούν η Ευγενία, η Μίνα, η Δέσποινα, η Καλλιόπη, η Σοφία, η Έφη, η Αναστασία και η Σωτηρία. Στην κεφαλή των τραπεζιών κάθεται ο κος Μεσσής και με τη γνωστή μελιστάλακτη φωνή του εξηγεί ένα ερώτημα που του είχε τεθεί.

Ο Δρα Μεσσής, όπως ήδη έχει αναφερθεί, ενημερώνει την παλιά ομάδα της τεχνικής υποστήριξης του Λευκού Κρυστάλλου ότι τις επόμενες μέρες ο Λευκός Κρύσταλλος και πάλι θα παραβρεθεί στη Δράμα, μέσα στα πλαίσια κάποιας νέας προσπάθειας που ξεκίνησαν ο Ορφέας και η Ευρυδίκη με τα παιδιά τους, τον Διόνυσο-Απόλλων με τη σύντροφό του Φωτεινή, και την Ελευθερία με τον σύντροφό της Henry, αλλά και με μια πλήρη επιστημονική ομάδα, αναζητώντας τώρα τα ίχνη του μονοπατιού που άφησε η Γιγαντομαχία που αναφέρει η ελληνική μυθολογία. Όλοι έχουν σπουδές στην αρχαιολογία, παλαιοντολογία, ανθρωπολογία, σπηλαιολογία και βιολογία, ο καθείς σε δύο και τρεις επιστήμες. Παράλληλα με αυτά, ο Henry Fincher και η Ελευθερία έχουν επαγγελματικά διπλώματα κολυμβητών και διασωστών, κάτι που θα τους είναι απαραίτητο στα λιμναία σπήλαια. Η επιστημονική ομάδα θεωρήθηκε απολύτως ολοκληρωμένη, αφού για κάθε ανάγκη που θα προέκυπτε είχαν περισσότερους από έναν ειδικούς. Όταν ο Λευκός Κρύσταλλος φθάσει στη Δράμα, θα ξεναγηθεί σε όλα τα μέρη που παραβρέθηκε, κυρίως στον μικρό καταρράκτη όπου και βρέθηκε, αλλά και στα σπήλαια του Μααρά, της Αλιστράτης και του Ορφέα και στην περιοχή της Πλατανιάς, αφού θα είναι και η κύρια αποστολή της επιστημονικής ομάδας.

Πολύ πριν φθάσει εδώ ο Ορφέας και η Ευρυδίκη με τον Λευκό Κρύσταλλο θα έχουν περιηγηθεί σχεδόν όλα τα ελληνικά σπήλαια που έπαιξαν κάποιο ρόλο στη Γιγαντομαχία αυτή. Οι μελέτες και οι αναζητήσεις του Ορφέα και της Ευρυδίκης τους οδήγησαν αρχικά στο σπήλαιο των Ολύμπων στο νησί της Χίου, και από εκεί ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι τους, το οποίο τελικά κατέληξε στη Δράμα. Κατόπιν θα τους οδηγήσει και σε πολλά άλλα σπήλαια της Ευρώπης, καθώς τα παιδιά τους Διόνυσος-Απόλλων και Ελευθερία θα μελετούν τις σπηλαιογραφίες και τις βραχογραφίες του ευρωπαϊκού χώρου, με τους συντρόφους τους.

Ο Ορφέας και η Ευρυδίκη στη Δράμα

Ο Ορφέας και η Ευρυδίκη, βαθιοί μελετητές της ελληνικής μυθολογίας, ήταν πεπεισμένοι ότι η μυθολογία εμπεριέχει ιστορικά ψήγματα. Γνώριζαν ότι η σπηλαιολογία στην Ελλάδα είναι ένας δυσδιερεύνητος τομέας. Έτσι, ορμώμενοι από ορισμένα στοιχεία που ‘ανέσυραν’ από τα κρυμμένα νοήματα της ελληνικής μυθολογίας, αποφάσισαν να προσπαθήσουν να διαλευκάνουν την περίπτωση της Γιγαντομαχίας, η οποία φαίνεται να έχει λάβει χώρα στη νότια περιοχή της Βαλκανικής Χερσονήσου, εκατό με πενήντα χιλιάδες χρόνια πριν. Οι πρώτες πληροφορίες τους οδήγησαν στα ελληνικά σπήλαια. Καθώς ερευνούσαν τα ελληνικά σπήλαια, ανακάλυψαν στοιχεία που προοιωνίζονταν τη Γιγαντομαχία, η οποία είχε συντελεστεί πριν πολλές χιλιάδες χρόνια μεταξύ των Φυσικών και των Παραφυσικών Δυνάμεων. Βασισμένοι σε αυτά τα ελάχιστα στοιχεία ξεκίνησαν τις έρευνές τους στα ελληνικά σπήλαια, έτσι κάποια στιγμή κατέληξαν στην πόλη της Δράμας. Στη Δράμα συνάντησαν τον Δρ Μεσσή, ο οποίος είχε κάνει ατομικές μελέτες στην ευρύτερη περιοχή της Δράμας, και γνώριζε αρκετά πράγματα. Οι τρεις μαζί συναποτελούν τον ισχυρό πυρήνα μιας εξίσου ισχυρής ευρύτερης επιστημονικής ομάδας, η οποία θα βρει τα πρώτα ουσιαστικά αποδεικτικά στοιχεία για την 1η Γιγαντομαχία, η οποία έγινε στην περιοχή Πλατανιάς-Καλλιφύτου.

Είναι καλοκαίρι του 2039 και στα νερά της Αγίας Βαρβάρας της Δράμας το λυκόφως παίρνει σιγά-σιγά τη θέση της ημέρας, αρχίζοντας να δημιουργεί τις πρώτες σκοτεινές γωνιές μέσα στα σύδεντρα. Οι αναζητήσεις αποδείξεων για τη Γιγαντομαχία οδήγησε τον Ορφέα και την Ευρυδίκη στη Δράμα. Είχαν ολοκληρώσει τις διερευνήσεις τους σε όλα τα εμπλεκόμενα με τη Γιγαντομαχία σπήλαια, και βρίσκονταν στο προτελευταίο στάδιο της αναζήτησής τους. Τελευταία βρίσκονταν σο σπήλαιο Πετραλώνων στη Χαλκιδική, όπου έγινε η πρώτη μάζωξη των Γιγάντων. Από εκεί όλες οι πληροφορίες τους οδήγησαν στον ποταμό Αγγίτη και τα τρία σπήλαια που βρίσκονταν κοντά του. Έτσι, μετέβησαν εκεί για να περιηγηθούν και να μελετήσουν τα σπήλαια της εγγύτερης περιοχής του ποταμού Αγγίτη, όπως για παράδειγμα το σπήλαιο του Μααρά ή Πηγών Αγγίτη, το σπήλαιο της Αλιστράτης, το σπήλαιο του Ορφέα και ίσως και το σπήλαιο Αγίου Γεωργίου στο Κιλκίς. Όμως η επιστημονική ομάδα τώρα χωρίστηκε. Ενώ ο Ορφέας, η Ευρυδίκη και ο σπηλαιολόγος Σωτήρης Μπότας μετέβησαν απευθείας στη Δράμα, ο Διόνυσος-Απόλλων και η Ελευθερία με τους συντρόφους τους, μετέβησαν στην κωμόπολη της Αλιστράτης του Νομού Σερρών. Τούτο έγινε για να κερδίσουν χρόνο, καθόσον πλησίαζαν στο τέλος και η αγωνία τους κορυφώθηκε.

Ήταν λίγο πριν το τέλος αυτού του ζεστού καλοκαιριάτικου απογεύματος του 2039, όταν ο Ορφέας και η Ευρυδίκη και περιδιάβαιναν στη Δράμα στο ίδιο μονοπάτι που κάποτε περπάτησε η Άννα και ο Άδωνις. Βρίσκονταν λίγο πριν τον καταρράκτη στον οποίο βρέθηκε ο Λευκός Κρύσταλλος. Το 1979, όταν βρέθηκε ο Λευκός Κρύσταλλος, ο Ορφέας και η Ευρυδίκη ήταν μικρά παιδιά, 8 και 6 ετών αντίστοιχα, αλλά φαίνεται επιλέχθηκαν από τον Λευκό Κρύσταλλο ως φορείς θετικής ενέργειας για να τον υπηρετήσουν. Μάλιστα για πρώτη φορά ήρθαν σε επαφή στην προσπάθεια μελέτης του κρυστάλλου στο Μαντείο των Δελφών και έκτοτε, τον συνοδεύουν σχεδόν σε κάθε προσπάθεια κοσμικού ταξιδιού. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι μαζί του. Το 1999 ήταν 28 και 26 ετών αντίστοιχα, διδακτορικοί φοιτητές πλέον, και θεωρούνταν από τους πιο σημαντικούς συντελεστές των διαχειριστών του Λευκού Κρυστάλλου. Τότε όλο το φορτίο περιγραφής του κοσμικού ταξιδιού το ανέλαβαν ο Ορφέας και η Ευρυδίκη. Σήμερα, καλοκαίρι του 2039, είναι 68 και 66 ετών αντίστοιχα και πανεπιστημιακοί καθηγητές σε Πανεπιστήμιο της Αθήνας με πολλές διαλέξεις και δημοσιεύσεις στο ενεργητικό τους. Τα δίδυμα παιδιά τους, ο Διόνυσος-Απόλλων και η Ελευθερία, είναι πλέον 40 ετών, στενά συνδεδεμένα και αυτά με τον Λευκό Κρύσταλλο, τα οποία και θα είναι η συνέχεια των γονιών τους στην υπηρεσία του Λευκού Κρυστάλλου.

Καθώς περπατούσαν στο μονοπάτι αυτό και πλησίαζαν στον καταρράκτη, ο Ορφέας ξαφνικά γυρίζει προς την Ευρυδίκη, πιάνει το χέρι της και της λέει: «Πόσο θα ήθελα να συναντήσουμε τώρα εδώ μπροστά μας την Άννα και τον Άδωνη;». Η Ευρυδίκη του σφίγγει απαλά το χέρι και του χαμογελάει. Θα μπορούσαν να το είχαν μεριμνήσει. Το πιθανότερο ήταν να ζουν ακόμα, αφού, όποιος ήλθε σε επαφή καθ’ οιονδήποτε θετικό τρόπο με τον Λευκό Κρύσταλλο, διατηρούνταν σε πολύ καλή σωματική κατάσταση. Όμως δεν το είχαν σκεφθεί.

Μέχρι τώρα, όσοι συνέβαλαν στη μελέτη του Λευκού Κρυστάλλου ένιωθαν μεταξύ τους μια περίεργη δυνατή συναισθηματική σχέση, ανεξάρτητα αν γνωρίσθηκαν δια ζώσης ή όχι. Ήταν ένα αποτέλεσμα του Λευκού Κρυστάλλου, το οποίο βεβαίως εξηγείται. Σε όλους αυτούς που ήρθαν κοντά στον Λευκό Κρύσταλλο και έγιναν αποδεκτοί από αυτόν, επιδρούσε επάνω τους θετικά, και τούτο ήταν ολοφάνερο ακόμα και στην εξωτερική τους εμφάνιση, όπου η διαδικασία του γήρατος φαινόταν να καθυστερεί αισθητά. Μεταξύ σοβαρού και αστείου κάποτε κάποιος αυτοαποκλήθηκε «Ιππότης του Λευκού Κρυστάλλου» και γρήγορα αυτό διαδόθηκε σε όλους όσους συμμετείχαν. Έτσι, ο τίτλος αυτός αποδόθηκε de facto σε ολόκληρη την ομάδα του Λευκού Κρυστάλλου. Οποιοσδήποτε συνέβαλε με κάποιον τρόπο στη διερεύνησή του έπαιρνε τον τίτλο αυτό. Ολόκληρη η ομάδα ονομαζόταν οι «Ιππότες του Λευκού Κρυστάλλου». Κάποια στιγμή δόθηκε και ένα έμβλημα, μια εικόνα του Λευκού Κρυστάλλου σχεδιασμένη σε αφηρημένη τέχνη, έτσι γρήγορα οι «Ιππότες του Λευκού Κρυστάλλου» απέκτησαν και το έμβλημά τους. Ύστερα απ’ αυτό ανέλαβε ένας χορηγός να κατασκευάσει καρφίτσες πέτου τις οποίες δώρισε στους «Ιππότες του Λευκού Κρυστάλλου», και οι οποίοι συνήθιζαν να φοράνε στο πέτο του εκάστοτε ενδύματός τους. Ακριβώς αυτές τις καρφίτσες φέρουν ο Ορφέας και η Ευρυδίκη καθώς περπατούν μέσα στα νερά της Αγίας Βαρβάρας.

Καθώς ο Ορφέας και η Ευρυδίκη περπατούσαν στα νερά της Αγίας Βαρβάρας συνομιλώντας, προσπαθούσαν να αντιληφθούν τα μέρη στα οποία με κάποιο τρόπο ‘υπήρξε’ ο Λευκός Κρύσταλλος. Έτσι έκαναν μια στάση στον τεχνητό καταρράκτη όπου βρέθηκε ο Λευκός Κρύσταλλος και κάθισαν κάτω από τον γερο-πλάτανο, στον οποίο πριν 60 χρόνια είχε καθίσει το νεαρό ερωτευμένο ζευγάρι, η Άννα και ο Άδωνις, παρατηρώντας τον καταρράκτη. Ήταν η Αρχή της Τυχαιότητας λοιπόν, οι συγκυρίες που προέκυψαν, ή η Αρχή της Αιτιότητας; Μήπως και τα δύο συνέβαλαν τρόπον τινά;

Μετά από αρκετή ώρα ο Ορφέας και η Ευρυδίκη σηκώθηκαν και συνέχισαν τον περίπατό τους. Ήδη είχε βραδιάσει και θα ήθελαν να κάτσουν κάπου να πιουν ένα δροσιστικό χυμό ή ίσως μια μπύρα. Όμως συνέχισαν να περπατούν για να ολοκληρώσουν τον περίπατό τους, ακολουθώντας στην αρχή την άκρη μιας μικρής λιμνούλας, μέσα στην οποία έλεγαν οι θρύλοι ότι βυθίστηκε το 1383 ο ναός της Αγίας Βαρβάρας, η οποία λιμνούλα συνέχιζε ως ένα μικρό ρυάκι. Ακολουθώντας το μονοπάτι που πήγαινε παράλληλα με το ρυάκι έφθασαν κάποια στιγμή στο καφέ «Κατώι».

Το καφέ «Κατώι» ήταν μια πάρα πολύ όμορφη και δροσιστική ‘γωνιά’ δίπλα στο κελαρυστό ρυάκι, ενώ υπήρχαν αρκετά άδεια τραπεζάκια ακόμα. Πάνω σε ένα ξύλινο γεφύρι υπήρχε ένα μοναχικό ήσυχο τραπεζάκι, οπότε εκεί επέλεξαν να κάτσουν να πιουν κάτι δροσιστικό και να ξεκουραστούν. Καθώς ο Ορφέας περιέστρεψε το κεφάλι του περιμετρικά, η ματιά του έπεσε πλάγια σε μια μεγάλη παρέα ηλικιωμένων με το ποταμάκι ανάμεσά τους διαγώνια, οι οποίοι φαίνονταν ακίνητοι σαν αγάλματα μέσα στο μισοσκόταδο. Παρά το ότι η νύχτα έδιωχνε πιεστικά την ημέρα και ήδη είχε σουρουπώσει για τα καλά, τόσο ώστε να μην φαίνονται ευδιάκριτα τα πρόσωπα, η καρδιά του Ορφέα ξαφνικά σκίρτησε. Του φάνηκαν γνώριμα τα πρόσωπα. Σκύβει προς την Ευρυδίκη και την παρακαλεί να κοιτάξει τη μεγάλη ακίνητη παρέα των ηλικιωμένων. Πράγματι, μόλις το κάνει η Ευρυδίκη, νιώθει το ίδιο συναίσθημα με τον Ορφέα. Τινάζονται και σχεδόν τρέχουν, ακριβώς τη στιγμή που ο σερβιτόρος κατευθυνόταν προς αυτούς μεταφέροντας ένα δίσκο με δύο ποτήρια γεμάτα παγωμένο νερό και βανίλια, απομένοντας να τους κοιτάζει αποσβολωμένος. Λίγο έλειψε να ρίξουν τον δίσκο κάτω. Μόλις φθάνουν στη μεγάλη παρέα των ηλικιωμένων, τα πρόσωπα όλων πέφτουν αρχικά στο έμβλημα των Ιπποτών του Λευκού Κρυστάλλου και κατόπιν και σχεδόν ενορχηστρωμένα και βιαστικά στρέφουν προς τα πρόσωπα του ζευγαριού. Σχεδόν ταυτόχρονα ακούγεται από τους περισσότερους να αναφωνούν τα ονόματα του ζευγαριού: «Ο Ορφέας και η Ευρυδίκη!».

Μόλις έγινε η αναγνώριση αγκαλιάστηκαν πλήρεις χαράς και συγκίνησης, τόσο ώστε να μπερδεύονται και να μην ξέρει ποιος αγκαλιάζει ποιον. Ο σερβιτόρος με τον δίσκο στο χέρι παρατηρεί υπομονετικά και με ενδιαφέρον τα γεγονότα. Η παρέα αμέσως κάνει χώρο προσκαλώντας το ζευγάρι στην παρέα τους. Ο Ορφέας και η Ευρυδίκη κάθισαν ανάμεσα τους και αμέσως άρχισε βομβαρδισμός ερωτήσεων: «Πού βρίσκεστε; Τί κάνετε; Με τι ασχολείστε; Πώς βρεθήκατε στη Δράμα;» και άλλα παρόμοια. Ο Δρ Μεσσής τους θύμισε ότι ο σερβιτόρος περιμένει να πάρει την παραγγελιά του, έτσι, αφού παρήγγειλαν δύο δροσιστικές μπύρες, ο Ορφέας και η Ευρυδίκη απάντησαν σε όλα τα ερωτήματά τους υπομονετικά και με χαμόγελο.

Εφόσον τέλειωσε η ‘ανάκριση’ του ζευγαριού από την παρέα για τα παροντικά γεγονότα, γρήγορα επέστρεψαν στα παρελθοντικά. Είναι η τάση του ανθρώπινου μυαλού να επιστρέφει στο παρελθόν, αφού εκεί νιώθει ‘σιγουριά’, ‘σταθερότητα’, ‘ασφάλεια’ και ‘ευχαρίστηση’. Το παρελθόν είναι στατικό, έχει σταθερό πλαίσιο και ηρεμία. Εκεί όλα είναι γνωστά στο μυαλό. Δεν υπάρχουν αλλαγές, δεν υπάρχει ανάγκη ουσιαστική, δεν υπάρχει ‘ζόρι’ αναζήτησης. Δεν χρειάζεται να ψάξει κάτι καινούριο αφού έχει παρέλθει προ πολλού ό,τι στη μνήμη έχει αποθηκευθεί. Παρελθόν είναι η σκέψη, η μνήμη, η γνώση που γνωρίζει καλά το μυαλό, γι’ αυτό νιώθει όμορφα χαμένο κάπου μέσα εκεί. Αν ακόμα λάβουμε υπόψη ότι κάθε τι που ‘πονάει’ συνήθως το λησμονάει ή το καταχωνιάζει στα τρίσβαθα, ώστε ούτε το ίδιο να μπορεί να το βρει, και πως εύκολα θυμάται ό,τι του έδωσε κάποτε χαρά, αντλώντας από την παλιά χαρά ευχαρίστηση και ηδονή. Ευκολονόητο είναι λοιπόν γιατί τόσο εύκολα το ανθρώπινο μυαλό διολισθαίνει στο παρελθόν. Άλλοτε πάλι ζει μόνιμα στο παρελθόν, κάτι που βεβαίως δεν είναι σωστό. Ορισμένες φορές γίνεται λογικά και ορθά αυτό, τότε που κάποιος ανακαλεί γνώσεις για κάποιο παροντικό γεγονός. Δίκοπο μαχαίρι κι αυτό, μα απολύτως αναγκαίο και σωστό, αν το μυαλό δεν είναι μπερδεμένο και διχασμένο σε φαντασιώσεις και ιδεοληψίες φανερές.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση βόλεψαν και οι συγκυρίες. Μια στιγμή πριν την εμφάνιση του Ορφέα και της Ευρυδίκης, είχαν ολοκληρώσει μια συζήτησή τους και νοσταλγικά αναπολούσαν τα παλιά χωρίς να κινούνται ή να συζητούν. Γι’ αυτό είχαν απομείνει παγωμένοι σαν αγάλματα επί αρκετή ώρα, έως ότου τους συνέφεραν ο Ορφέας και η Ευρυδίκη. Παίρνει το λόγο ο Δρ Μεσσής απευθυνόμενος στον Ορφέα και την Ευρυδίκη: «Μόλις πριν λίγα λεπτά συζητούσαμε για εσάς. Θυμηθήκαμε Πώς ενώ ήσασταν τόσο νεαροί, αναλάβατε το βαρύ φορτίο της περιγραφής του ΄κοσμικού ταξιδιού΄, ενθυμηθήκαμε με πόσο όμορφο και γλαφυρό τρόπο το περιγράψατε. Μάλιστα δε, περιληπτικά αναφέραμε ολόκληρη την περίοδο της περιγραφής σας για τον Φανεροζωικό Μεγααιώνα και φθάσαμε έως περίπου πριν και εκατό χιλιάδες χρόνια, ολοκληρώνοντας κατ’ ουσία έως και την ٤η Τιτανομαχία. Οπότε και σταματήσαμε συγκινημένοι και μείναμε άφωνοι και ακίνητοι, σκεπτόμενοι νοσταλγικά την εποχή εκείνη. Από τη νοσταλγική ηρεμία μας μάς επαναφέρατε στο σήμερα, σχεδόν βίαια θα έλεγα, όμως αμέσως μετά μας μεταδώσατε μια ευφορία τέτοια που είχαμε να νιώσουμε από τότε που επιτύχαμε το αισιόδοξο ΄κοσμικό ταξίδι΄ που τόσα πολλά μας έδειξε και μας δίδαξε».

Ο Ορφέας και η Ευρυδίκη άκουγαν με συγκίνηση τον Δρ Μεσσή, ενώ ταυτόχρονα περιεργάζονταν τα πρόσωπα της ομήγυρης. Παρά το ότι πέρασαν τα χρόνια, τριάντα χρόνια από το 2ο Πείραμα της Ακρόπολης², και παρά το ότι ασφαλώς είναι χαραγμένα στα πρόσωπα όλων, παρά ταύτα όμως όλοι τους φαίνονταν πολύ νεότεροι, είτε εμφανισιακά είτε από άποψη υγείας. Ορισμένως, γνώριζαν ότι η επίδραση του Λευκού Κρυστάλλου είναι έντονη, αλλά σε τόσο μεγάλο βαθμό; Η Ευρυδίκη ανταπάντησε χαμογελώντας ευγενικά: «Αγαπητοί φίλοι, πραγματικά δεν ξέρω τι να σας πω. Νιώθω τόσο γεμάτη από χαρά και ευφορία; Ταυτόχρονα, νιώθω τόσα πολλά και πλούσια συναισθήματα; Φοβάμαι πως, ό,τι και να πω θα αδικήσω τα συναισθήματά μου. Μια καλή ιδέα είναι να αρχίσω να περιγράφω το ΄κοσμικό ταξίδι΄ ακριβώς από το σημείο που φτάσατε εσείς στη συζήτησή σας. Δηλαδή, από περίπου πριν 100 με 50 χιλιάδες χρόνια πριν. Ή μάλλον, καλύτερα να το αναλάβει ο Ορφέας». Γέλασαν όλοι μαζί χαρούμενα. Ο Ορφέας πήρε ύφος και άρχισε στα αλήθεια την περιγραφή, ενώ η ομήγυρη συνέχιζε να γελάει δυνατά.

«Όπως είδαμε λοιπόν αγαπημένοι μου φίλοι και συνοδοιπόροι σε δύσκολες εποχές και σε παράτολμες προσπάθειες, η 4η Τιτανομαχία κατά τη διάρκεια της οποίας έγινε η σύγκρουση Φυσικού και Υπερφυσικού, οι Φυσικές Δυνάμεις με αρχηγό τον Δία ήσαν οι νικητές…». Γρήγορα όμως παρενέβησαν με πειράγματα και τον σταμάτησαν. Εν τω μεταξύ ο σερβιτόρος έφερε τις μπύρες και τράβηξαν μια γερή ρουφηξιά, τόση που κρύωσε το μυαλό τους. Συνέχισαν έτσι τη νύχτα τους χαλαρά με πειράγματα και αστεία.

Ήταν μια όμορφη γλυκιά καλοκαιριάτικη νύχτα που θα τη γευόντουσαν σε όλο της το μεγαλείο. Ήταν μια νύχτα αλησμόνητη.

Ο Διόνυσος-Απόλλων και η Ελευθερία στη Δράμα

Πέρασαν λίγες μέρες από τότε που συναντήθηκε ο Ορφέας και η Ευρυδίκη με την επιστημονική ομάδα της τεχνικής υποστήριξης του Λευκού Κρυστάλλου. Είναι ένα φθινοπωριάτικο απόγευμα του 2039 στην πόλη της Δράμας. Τα γεμάτα φύλλα δέντρα ακόμα δεν άρχισαν να φυλλοβολούν, όμως ήδη άρχισαν να διαφαίνονται διάφοροι καστανοκόκκινοι χρωματισμοί. Μέσα στο πάρκο της Δράμας περπατούν δύο ζευγάρια γύρω στα σαράντα, τα οποία έχουν στα πέτα τους το σύμβολο-έμβλημα των Ιπποτών του Λευκού Κρυστάλλου. Είναι ο Διόνυσος-Απόλλων με τη Φωτεινή και η Ελευθερία με τον Henry Fincher. Ο Διόνυσος-Απόλλων και η Ελευθερία είναι τα παιδιά του Ορφέα και της Ευρυδίκης. Βρέθηκαν στη Δράμα με την ευκαιρία της μετάβασης του Λευκού Κρυστάλλου εκεί, ώστε να περιηγηθούν και να μελετήσουν τα σπήλαια της εγγύτερης περιοχής, αλλά και την περιοχή της Πλατανιάς-Καλλιφύτου. Άλλωστε, για τον ίδιο λόγο εδώ και λίγες μέρες βρίσκονταν στη Δράμα και οι γονείς τους, ο Ορφέας και η Ευρυδίκη.

Ο Διόνυσος-Απόλλων και η Ελευθερία είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με τον Λευκό Κρύσταλλο, αφού, σχεδόν με τη σύλληψή τους στη μήτρα της μητέρας τους ακολουθούν τον Λευκό Κρύσταλλο μαζί με τους γονείς τους όπου και αν βρίσκονται. Το 1999 ήταν λίγων μηνών, όταν οι γονείς τους ανέλαβαν το δύσκολο έργο της περιγραφής των γεγονότων του «κοσμικού ταξιδιού». Τότε όλο το φορτίο περιγραφής του κοσμικού ταξιδιού το ανέλαβαν ο Ορφέας και η Ευρυδίκη. Από τη γέννησή τους λοιπόν ονομάστηκαν «Ιππότες του Λευκού Κρυστάλλου» και υιοθετήθηκαν από ολόκληρη την ομάδα. Με ιδιαίτερη συγκίνηση περπατούν στο χώμα της Δράμας, μια και από εδώ ξεκίνησαν όλα. Γνωρίζουν πολύ καλά ολόκληρη τη διαδικασία εύρεσης και διερεύνησης του Λευκού Κρυστάλλου. Τα γνωρίζουν όλα τόσο καλά, που είναι σαν ήταν παρόντες στην κάθε στιγμή.

Καθώς περπατούσαν στο πάρκο της Δράμας πιασμένοι χέρι-χέρι ο Διόνυσος-Απόλλων με την Φωτεινή και η Ελευθερία με τον Henry, κάποια στιγμή έφθασαν στην πλατεία Ελευθερίας. Είχε σουρουπώσει ήδη και αισθάνθηκαν λίγη κόπωση από την πεζοπορία. Άλλωστε, η Ελευθερία βρισκόταν στον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης της³. Ρώτησαν έναν βιαστικό ζευγάρι που περνούσε εκείνη τη στιγμή από δίπλα τους, να τους υποδείξουν ένα όμορφο και ήσυχο μέρος για να πιουν έναν καφέ. Τους ενημέρωσαν ότι στο καφέ «Ανώι» μπορούν να πιουν ένα καφέ, απολαμβάνοντας την ησυχία τους σε ένα πολύ όμορφο παραδοσιακό και πρωτότυπο περιβάλλον. Έτσι ακολούθησαν τις οδηγίες τους, περπατώντας για λίγο στην οδό Βενιζέλου και στρίβοντας αριστερά στο πρώτο στενάκι, έφθασαν στο καφέ «Ανώι», το οποίο πράγματι τους άφησε ενθουσιασμένους.

Μόλις ανέβηκαν στο χώρο του καφέ σε μια γωνία πρόσεξαν μια μεγάλη παρέα ηλικιωμένων που συζητούσαν χαμηλόφωνα. Ένας από αυτούς όταν τους πρόσεξε έλαμψε το πρόσωπό του. Τη στιγμή που προσπαθούσαν να βολευτούν στο τραπεζάκι τους, είδαν τον ηλικιωμένο που τους παρατηρούσε έντονα να τους πλησιάζει. Με φωνή γεμάτη συγκίνηση τους ρώτησε εάν έχουν σχέση με τον Λευκό Κρύσταλλο. Ο Διόνυσος-Απόλλων χαμογελώντας ευγενικά του απάντησε ότι τους συνοδεύει από τότε που ήταν στην κοιλιά της μητέρας του μαζί με την αδελφή του, την Ελευθερία. Με φωνή σχεδόν συλλαβιστή τραυλίζοντας από συγκίνηση ο ηλικιωμένος τους ρωτάει μήπως είναι ο Διόνυσος-Απόλλων και η Ελευθερία, τα παιδιά του Ορφέα και της Ευρυδίκης. Στη θετική απάντησή τους, τους αγκαλιάζει με αυθόρμητη χαρά. Τους εξηγεί ότι ονομάζεται Χρήστος Σαμαράς, ενώ ταυτόχρονα φωνάζει στην παρέα του ότι είναι τα παιδιά του Ορφέα και της Ευρυδίκης. Τους εξηγούνε ότι η παρέα των ηλικιωμένων είναι η πρώτη ομάδα της τεχνικής υποστήριξης. Όλο χαρά πλησιάζουν στο τραπέζι και ο Σαμαράς αναλαμβάνει να συστήσει την ομάδα στους νέους: «…με σειρά λοιπόν είναι…, …, και εκεί στη γωνία είναι ο κος Μεσσής, ο φιλόσοφος της παρέας, ο οποίος συνεργάσθηκε και συνεργάζεται στενά με τους γονείς σας». Συνεχίζοντας ο Σαμαράς εξηγεί στα παιδιά ότι πριν λίγες μέρες συνάντησαν και τους γονείς τους στα νερά της Αγίας Βαρβάρας, στο καφέ «Κατώι».

Η βραδιά πέρασε μέσα σε κλίμα αληθινής χαράς και συγκίνησης, συζητώντας για τις τελευταίες τους αναζητήσεις στα ελληνικά σπήλαια και τι ακριβώς θα αναζητήσουν στην περιοχή του Νομού Δράμας. Και βεβαίως η αναζήτηση που τους οδήγησε στη Δράμα ήταν η Γιγαντομαχία.

Η αναζήτηση της Γιγαντομαχίας

οδηγεί στα ελληνικά σπήλαια

Πώς κάποιος καταλήγει να αναζητεί; Τι είναι αυτό που τον οδηγεί έτσι να λειτουργεί; Τα ερωτήματα δεν αναφέρονται βεβαίως στις χημικές αντιδράσεις που γίνονται μέσα στο μυαλό. Ούτε στις συνάψεις που τυχόν δημιουργούνται, αλλ’ ούτε στις ανταλλαγές ιόντων καλίου και νατρίου στο νευρικό σύστημα. Τα ερωτήματα αναφέρονται στην εξωτερική ενέργεια ενός νοήμονος έμβιου όντος.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων αποδέχονται κάποιον φύλαρχο, ιερέα, δάσκαλο, αυθεντία κτλ, κάποιον που τους υπόσχεται πολλά, είτε αληθινά είτε αναληθή, είτε ευθέως είτε με άλλον τρόπο ασαφή, και έτσι πια τον ακολουθούν πιστά. Αυτό γίνεται επειδή μέσα τους δεν έχουν το δικό τους φως, ή έστω, επειδή η προμηθεϊκή σπίθα έχει εξασθενήσει κατά πολύ και δεν μπορεί να σπινθηροβολήσει και να λάμψει δυνατά, ώστε ο άνθρωπος να στραφεί μέσα του, σε αυτήν τη σπίθα την προμηθεϊκή. Αφού δεν έχει δικό του φως, ψάχνει τριγύρω του για να το εύρει από άλλον που νομίζει ότι το έχει, για να φωτισθεί. Και ποιον συνήθως επιλέγει δυστυχώς; Τον επώνυμο, τον γνωστό, τον αναγνωρίσιμο με κάποιο τρόπο που του προσδίδει ψεύτικο φως. Αυτόν που το φως του είναι επίπλαστο, τεχνητό, φτιαχτό από μόδα συντεχνιακή ή από συγκυρίες συμπτωματικές. Βεβαίως δεν είναι πάντα ψεύτικο αυτό το φως, όμως θα το αντιληφθεί ο καθείς μόνο εάν νοιάζεται αληθινά και αναζητεί πραγματικά. Αν είναι τελικά αληθινό αυτό το φως, θα τον οδηγήσει ευθύς μέσα του, εκεί να ψάξει για να βρει το δικό του φως της αλήθειας, το αυθεντικό. Ότι δεν διδάσκει τη στροφή προς τα μέσα του καθενός, τότε δεν καλλιεργεί κριτική σκέψη, τότε είναι ψεύτικο, κάλπικο και μοδάτο που τη σκέψη χειραγωγεί και το μυαλό ευνουχίζει και ακυρώνει εξ αρχής.

Όταν κάποιος ψάχνει φύλαρχο, ιερέα, δάσκαλο ή αυθεντία να ακολουθεί, περιδεής και κατατρομαγμένος είναι γι’ αυτό καταφεύγει στη λύση αυτή. Όμως αυτό δεν έχει σχέση με τον Ορφέα και την Ευρυδίκη που έχουν το δικό τους φως. Έτσι ξεκίνησαν να ψάχνουν από τότε που ήσαν μικροί, έτσι και τώρα ψάχνουν τα σκοτεινά μονοπάτια που οδηγούν στη Γιγαντομαχία την παλιά. Διερεύνησαν κάθε πιθανότητα και οτιδήποτε που θα μπορούσε να έχει σχέση, είτε εξωανθρώπινη είτε ενδοανθρώπινη είτε διανθρώπινη δραστηριότητα. Απαραγνώριστη η προσφορά τους στην αναζήτηση της Γιγαντομαχίας.

Πώς όμως κατέληξαν στην πόλη της Δράμας ο Ορφέας, η Ευρυδίκη με τα παιδιά τους και την επιστημονική ομάδα; Ποια πορεία βάδισαν για να φθάσουν έως εδώ; Τρεις μήνες βρίσκονται στο κυνήγι της αναζήτησης πληροφοριών για τη Γιγαντομαχία. Σε τρεις μήνες γύρισαν πολλά νησιά και ολόκληρη την ηπειρωτική Ελλάδα, επισκεπτόμενοι περίπου 33 ελληνικά σπήλαια.

Από το 1979 που ανακαλύφθηκε ο Λευκός Κρύσταλλος, ο Ορφέας και η Ευρυδίκη, μικρά παιδιά τότε, τον ακολουθούν σε κάθε σοβαρή λειτουργία του. Λόγω της εμπλοκής τους αυτής συνέχισαν τις σπουδές του με προσανατολισμό τους ανθρώπινους πολιτισμούς. Αυτό κατ’ ανάγκη τους οδήγησε στην επιστήμη της σπηλαιολογίας, μια και ήταν απαραίτητες οι γνώσεις αυτές, αφού όλες οι ενδείξεις τους οδηγούσαν στη μελέτη των ελληνικών σπηλαίων. Ξεκίνησαν ένα δύσκολο τιτάνιο αγώνα να αποδείξουν όσα δεν είχαν αποδειχτεί. Από τις αναζητήσεις τους αυτές οδηγήθηκαν στα ελληνικά σπήλαια, όπου υπήρχε πληθώρα ενδείξεων και αποδείξεων για τα διάφορα πολιτισμικά εξελικτικά στάδια του ανθρώπου. Ήταν εμφανές ότι κάποτε ο άνθρωπος πέρασε μέσα από τα σπήλαια, ‘κτίζοντας’ σιγά-σιγά τον πολιτισμό του διασφαλισμένος καθώς ήταν εκεί μέσα γύρω από τη φωτιά και προστατευμένος από το κρύο, τις αντίξοες καιρικές συνθήκες και τα άγρια θηρία. Στην επόμενη τιτανομαχία θα μεταβούν στα σπήλαια Λασκώ, Αλταμίρα και σε όλα τα σπήλαια του κόσμου στα οποία υπάρχουν βραχογραφίες, όπου ήταν το επόμενο πολύ σημαντικό και επικίνδυνο πολιτισμικό εξελικτικό στάδιο του ανθρώπου, μελετώντας την ανάδειξη του θρησκευτικού συναισθήματος στον άνθρωπο. Για την ώρα όμως διερευνούν την πληθώρα των ελληνικών σπηλαίων, αναζητώντας αποδείξεις για τη Γιγαντομαχία και για την πορεία και διαδικασία ανάδειξης των παραφυσικών, υπερφυσικών και μεταφυσικών ερωτημάτων του Homo sapiens-sapiens. Η αναζήτησή τους αυτή θα τους οδηγήσει στη Χίο, στο σπήλαιο των Ολύμπων.

Ο Ορφέας και η Ευρυδίκη, μαζί με τα δύο παιδιά τους, τον Διόνυσο-Απόλλων και την Ελευθερία, επισκέφθηκαν τα εκατό γνωστότερα ελληνικά σπήλαια, από τα χιλιάδες που υπάρχουν στην Ελληνική Χερσόνησο, θέτοντας παγκοσμίως την Ελλάδα στην πρώτη θέση σε αριθμό σπηλαίων. Επισκέφθηκαν όλα αυτά τα σπήλαια, είτε από επιστημονικό ενδιαφέρον είτε για την ομορφιά τους είτε για τη μυστηριακή έλξη που ασκούν είτε για όλα ταυτοχρόνως. Από αυτά, περίπου τριάντα τρία είναι επισκέψιμα με ασφάλεια. Τα σπήλαια για εκατομμύρια χρόνια προσαρμοσμένα στο φυσικό τους περιβάλλον, άλλαξαν πολλούς νοικάρηδες και διαφύλαξαν τη ζωή με πολλούς τρόπους σε δύσκολες κλιματολογικές συνθήκες. Σε όλα αυτά τα σπήλαια βρέθηκαν σχέδια, βραχογραφίες, απολιθωμένα οστά ανθρώπων και ζώων, εργαλεία, όπλα και ευρήματα κάθε μορφής. Η ομορφιά των σπηλαίων έγκειται στο γεγονός ότι είναι αποτέλεσμα μιας επίπονης φυσικής διεργασίας της φύσης για εκατομμύρια χρόνια, διαβρώνοντας τα ασβεστολιθικά πετρώματα και εν γένει τα μαλακά μέρη, δημιουργώντας κοιλότητες και σχηματίζοντας σταλακτίτες και σταλαγμίτες σε χιλιάδες μορφές και σχήματα, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι φαντασμαγορικό, παράξενο και μυστηριακό. Κάθε στιγμή κοσμογεννώνται και κοσμοκαταστρέφονται, συνδομώντας και αποδομώντας την ύλη και συνακόλουθα το περιεχόμενο των σπηλαίων. Θαρρείς μια ερωτική μανία της φύσης χιλιάδων και εκατομμυρίων ετών δημιουργεί τους σταλακτίτες, τους σταλαγμίτες, τα τοιχώματα του σπηλαίου και όλες αυτές τις παράξενες μορφές και εικόνες. Αλλά χρειάζονται «μάτια» για να τα αντιληφθεί κανείς όλα αυτά. Απαιτείται να μην διαχωρίζει κανείς τα έμβια από τα άβια. Δεν πρέπει να συγχέομαι την ερωτικοπολεμική δύναμη της φύσης με όντα πνευματικής, ψυχικής, βιολογικής ή όχι υφής. Ολόκληρη η φύση δονείται από αυτήν τη δύναμη. Ολόκληρος ο κόσμος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ερωτικοπολεμική δύναμη είναι απαραίτητη συνθήκη για τη δημιουργία των σωματιδίων, των χημικών στοιχείων, της ύλης, των αστρικών συστημάτων, των γαλαξιών. Εν τέλει, είναι απαραίτητη συνθήκη για τη δυνατότητα ενός οποιουδήποτε ‘πώς’ και ενός οποιουδήποτε ‘τί’. Να γιατί τα σπήλαια έχουν αυτήν τη μυστηριακή ατμόσφαιρα και μυσταγωγία δημιουργούν στο περιβάλλον τους, έτσι ώστε εκεί μέσα να αναδυθεί το θρησκευτικό συναίσθημα του ανθρώπου.

Η μυστηριακή έλξη που προκαλούν τα σπήλαια κινείται ανάμεσα στον φόβο, στη δεισιδαιμονία, στο αίσθημα ασφάλειας και προστασίας, αλλά πιθανόν και σε κάποιας μορφής ρομαντισμό. Όλα αυτά τα έκαναν να καταστούν τα πρώτα σημεία όπου οι άνθρωποι εξεδήλωσαν τα πρώτα συγκεχυμένα και αδιόρατα μαγικοθρησκευτικά τους συναισθήματα. Σχεδόν όλα τα σπήλαια είναι συνδεδεμένα με φαντασιώσεις, θρύλους, παραδόσεις, φαντάσματα, αδικοχαμένους έρωτες, μυθολογικές αφηγήσεις και άλλα πολλά. Ολόκληρη η διαρρύθμισή τους κατασκευαστικά προκαλεί και προσκαλεί τη φαντασία. Στην πορεία τους, αρκετά από αυτά κάποια στιγμή θα μετατραπούν σε τόπους αρχαίας λατρείας, άλλα θα γίνουν ησυχαστήρια ασκητών, ιερών χώρων και ναών προσκυνήματος. Ταυτόχρονα όμως πολλά από αυτά θα μετατραπούν σε κρησφύγετα κακοποιών, ληστών και πειρατών. Σήμερα αν δεν συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται τα σπήλαια ως θρησκευτικοί χώροι, πλέον απλώς απολαμβάνουμε την εξαιρετική φυσική ομορφιά και μαγεία τους.

Οι πρόγονοι του ανθρώπου από πολύ παλιά, πριν ακόμη και από την Παλαιολιθική περίοδο, ανακάλυψαν ότι τα άγρια ζώα χρησιμοποιούσαν τα σπήλαια ως καταφύγιο και αποφάσισαν να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους για να προστατεύσουν τη φυλή. Με τα χρόνια, το καταφύγιο εξελίχθηκε σε κατοικία. Γι’ αυτό το λόγο σε πολλά σπήλαια βρίσκονται απολιθωμένα ανθρώπινα οστά, οστά ζώων, εργαλεία, όπλα και τα είδη οικιακής χρήσεως γύρω του, αλλά και απομεινάρια της τροφής, φωτιάς και άλλα που μας δείχνουν τον τρόπο της ζωής τους. Μέσα στα σπήλαια ο άνθρωπος κοινωνικοποιήθηκε, ομαδοποιήθηκε και μορφοποίησε τη σύγχρονη ψυχολογία του και την κοινωνική του συμπεριφορά. Εκεί μέσα επί σειρά χιλιάδων ετών διαμορφώθηκε ψυχολογικά, τόσο βαθιά, ώστε ακόμα και σήμερα να διατηρεί αυτήν την ψυχολογική του διαμόρφωση που απόκτησε τότε. Γύρω από τη φωτιά «έκτισε» την ανθρώπινη ομάδα και την οικογένεια, πάνω στα οποία στηρίζεται ολόκληρη η ανθρώπινη κοινωνία. Ως εκ τούτου έπαιξαν σημαντικό ρόλο για την πορεία και την εξέλιξη του ανθρώπου, γι’ αυτό ο Ορφέας και η Ευρυδίκη ψάχνουν και μελετούν τα σπήλαια με πολύ σεβασμό και αγάπη.

Σήμερα τα ελληνικά σπήλαια κρύβουν μέσα τους την ελληνική μυθολογία αλλά και την ελληνική ιστορία. Ο Ορφέας και η Ευρυδίκη μαζί με τα παιδιά τους και με πλήρη επιστημονική ομάδα αναζητούν απαντήσεις μέσα σε αυτά. Πρώτα ξεκίνησαν από τα εκατό γνωστότερα ελληνικά σπήλαια, χωρίς άμεση σύνδεση με τις αναζητήσεις τους, απλώς για να τα περιηγηθούν και να λάβουν γνώση του αισθητικού περιεχομένου τους. Η γνώση τους αυτή θα τους ενίσχυε την αντίληψη, ώστε να αντιλαμβάνονται και να βλέπουν πράγματα αδιόρατα για τους περισσότερους παρατηρητές, αλλά και να συναισθάνονται και να κινούνται με αληθινή ενσυναισθητική ιδιοδεκτικότητα εντός αυτών. Και είχαν δίκιο. Αυτό συνέβαλε πολύ όπως θα αποδειχθεί στην πορεία.

Αφού ολοκλήρωσαν τον πρώτο κύκλο των περιηγήσεών τους στα ελληνικά σπήλαια, ο Ορφέας και η Ευρυδίκη, μαζί με τα δύο παιδιά τους, τον Διόνυσο-Απόλλωνα και την Ελευθερία, αποφάσισαν πια να ξεκινήσουν επίσημα την ερευνά τους για τη Γιγαντομαχία. Από τις μελέτες που έχουν κάνει μέχρι στιγμής κατέληξαν ότι πρέπει πρώτα να ξεκινήσουν από το σπήλαιο των Ολύμπων στη Χίο. Πήραν μαζί τους όλα τα εργαλεία και τα όργανα που ήταν απαραίτητα και δημιούργησαν μια πλήρως εξοπλισμένη και καλή επιστημονική ομάδα, συναποτελούμενη από διάφορες επιστήμες και επιστήμονες, όπως για παράδειγμα από τον σπηλαιολόγο Σωτήρη Μπότα, αλλά και από δύο τεχνικούς. Η συμμετοχή του σπηλαιολόγου Σωτήρη Μπότα ήταν η πλέον σημαντική και θα αποδεικνυόταν στην πορεία, τόσο για τις ιδιαίτερες γνώσεις του για τη σπηλαιολογία και τα ελληνικά σπήλαια, μα κυρίως διότι έχει εντρυφήσει όσο κανείς στο σπήλαιο των Πετραλώνων και θα είναι σημαντικός σταθμός στην αναζήτησή τους αυτή. Ακόμα, οι σύντροφοι των παιδιών του Ορφέα και της Ευρυδίκης ήταν εξειδικευμένοι επιστήμονες σε επιστήμες που τους ενδιέφεραν για την αναζήτησή τους. Η μεν Φωτεινή ήταν κοινωνιολόγος και ανθρωπολόγος με μεταπτυχιακές σπουδές στις «ομάδες» και την «Εκπαίδευση Ενηλίκων», ενώ ο Henry ήταν σπηλαιολόγος, δύτης, ναυαγοσώστης και με μεταπτυχιακό στην ελληνική μυθολογία και Ιστορία. Συν τοις άλλοις, ειδική συνοδεία υπήρχε και για τον Λευκό Κρύσταλλο, τον οποίο με ειδική άδεια πήραν μαζί τους. Η χρήση του θα ήταν προαιρετική και εθελοντική. Δηλαδή, δεν θα έκαναν καμιά επίσημη διαδικασία, απλώς θα τον είχαν μαζί τους, μήπως τυχόν ο ίδιος από μόνος του τους έδινε πληροφορίες και στοιχεία. Και αυτή η σκέψη ήταν σωστή, αφού πράγματι πολλές φορές τους έβγαλε από δύσκολες καταστάσεις.

Η επιστημονική ομάδα υπό τον Ορφέα και την Ευρυδίκη με ιδιαίτερη συγκίνηση έφθασε στο νησί της Χίου. Όποιος κατεβαίνει από το πλοίο και πατάει τη χιώτικη γη, αμέσως θυμάται τη σφαγή που υπέστησαν οι Έλληνες την άνοιξη του 1822 από τους Οθωμανούς, ενώ ταυτόχρονα στο νου τους έρχεται ο ομώνυμος πίνακας του Ντελακρουά. Όμως η επιστημονική ομάδα βιαζόταν να μεταβεί στο σπήλαιο των Ολύμπων. Το σπήλαιο αυτό είναι ένα εντυπωσιακό βαραθρώδες σπήλαιο με το βάθος του να φθάνει στα πενήντα μέτρα περίπου. Έχει δημιουργηθεί πριν από αρκετά εκατομμύρια χρόνια, παρά το ότι ακόμα και σήμερα ο ασβεστιτικός του διάκοσμος βρίσκεται σε συνεχή δημιουργική και δυναμική κατάσταση. Για να μεταβεί κανείς εκεί, περνάει αναγκαστικά από τα περισσότερα Μαστιχοχώρια που εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια παράγουν τη μοναδική στον κόσμο μαστίχα Χίου. Από τη φυσική του είσοδο μπαίνει ακτίνα φωτός και σε συνδυασμό με τα φυσικά χρώματα των σχηματισμών, δημιουργούνται εικόνες ξεχωριστές για τον επισκέπτη. Δεν βρήκαν πολλά στο σπήλαιο αυτό, όμως ένα σημαντικό στοιχείο τους οδήγησε λίγες δεκάδες χιλιόμετρα πιο μακριά, στο σπήλαιο του Αγίου Γάλακτος. Ήταν ένα τοπογραφικό σχέδιο, σχεδιασμένο από χέρι Γίγαντα, που έδειχνε την τοποθεσία του σπηλαίου αυτού. Εκεί μέσα όταν βρέθηκε ο Λευκός Κρύσταλλος εξέπεμψε ασθενικές εικόνες που τους παρέπεμψαν στο νησί της Πάτμου. Με το πρώτο πλοίο αναχώρησαν για την Πάτμο.

Όταν η επιστημονική ομάδα έφθασε στην Πάτμο, αμέσως μετέβη στο σπήλαιο Αποκάλυψης. Είναι από τα μικρότερα σπήλαια, αλλά παγκοσμίως από τα γνωστότερα, όπου λέγεται ότι ο Ιωάννης έγραψε την Αποκάλυψη της Βίβλου. Βρίσκεται στο δρόμο μεταξύ της Χώρας και της Σκάλας. Μέσα σε αυτό το σπήλαιο ο Λευκός Κρύσταλλος έλαμψε περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Απόδειξη ότι πέρασε κάποια στιγμή στο παρελθόν από αυτό το σπήλαιο. Το πιθανότερο είναι ότι συνυπήρξε με τον Ιωάννη, τον αγαπημένο μαθητή του Ιησού, και πιθανόν συνέβαλε στα οράματα και στη συγγραφή της Αποκάλυψης, εφόσον βεβαίως είναι αλήθεια όλα όσα λέγονται γι’ αυτήν. Η επιστημονική ομάδα σε ένα γρήγορο ανάστροφο κοσμικό ταξίδι παρακολούθησε με παράξενη συγκίνηση τον ίδιο τον Ιωάννη να «ενοράται» και να συγγράφει. Ή μήπως τα δημιουργούσε η φαντασία τους; Ούτως ή άλλως, δεν ήξεραν αν έβλεπαν τον Ιωάννη. Απλώς έβλεπαν κάποιον γέροντα που φαινόταν να ενοράται, οιονεί προσευχόμενος. Ποιος ήταν δεν μπορούσαν να ξέρουν.

Συνέχισαν τις προσπάθειές τους με τον Λευκό Κρύσταλλο, ταξίδεψαν πολύ παλιά πίσω στον χρόνο, ώσπου έφθασαν περίπου πριν εκατό χιλιάδες χρόνια, όπου παρακολούθησαν μέσα στο σπήλαιο άγνωστες φυσιογνωμίες, ανθρώπινες ή θεϊκές, δεν ήσαν σίγουροι, οι οποίοι μιλούσαν για την επερχόμενη σύγκρουση των Γιγάντων με τους Ολύμπιους και ότι αυτή η σύγκρουση είχε ως αφορμή κάτι που συνέβη σε κάποιο νησί. Μα σε ποιό; Όμως είχαν προσέξει ότι ένας εξ αυτών των μορφών σχεδίαζε κάτι σε μια επίπεδη πέτρα. Ήταν ένα εικονόγραμμα που σίγουρα έδειχνε το νησί στο οποίο αναφέρθηκαν. Έπρεπε να βρουν αυτήν την επίπεδη πέτρα, αφού δεν φάνηκε καθαρά το εικονόγραμμα που σχεδιάστηκε πάνω της. Όμως είδαν πού είχε τοποθετηθεί η λίθινη πλάκα. Σε ένα τοίχωμα της σπηλιάς ψηλά όπου αποκλείεται να μετακινήθηκε ή να τον πήρε κάποιος συλητής του σπηλαίου. Αμέσως έφεραν μια σκάλα στο μέρος που υποδηλωνόταν, και ανέβηκε επάνω ο Henry, όπου πράγματι βρήκε την επίπεδη πέτρα, πάνω στην οποία ήταν σχεδιασμένο το νησί της Αντιπάρου. Εκεί έπρεπε να μεταβούν; Όλα αυτό δείχνουν.

Χωρίς την παραμικρή χρονοτριβή με το πρώτο πλοίο η επιστημονική ομάδα αναχώρησε για το νησί της Αντιπάρου, αλλά ο Ορφέας τους ενημέρωσε ότι από εκεί το πιθανότερο είναι να καταλήξουν στο νησί που γεννήθηκε ο Δίας. Και δεν είχε άδικο. Άλλωστε, λίγο-πολύ, όλοι είχαν αυτήν την πεποίθηση. Το σπήλαιο Αντιπάρου είναι ένα σπήλαιο στο οποίο κατά τον 17ο αι. θεωρείται ότι χρησιμοποιήθηκε σαν καθολικός ναός ή ότι χρησιμοποιούταν για τη χριστουγεννιάτικη λειτουργία, όπως μαρτυρά η επιγραφή που βρίσκεται σκαλισμένη σε μια πέτρα. Το πιο εντυπωσιακό τμήμα του σπηλαίου είναι η μεγάλη αίθουσα ύψους οκτώ μέτρων. Η επιστημονική ομάδα δεν βρήκε στοιχεία, όμως καθώς αποχωρούσαν απογοητευμένοι, η Ευρυδίκη έβγαλε μια παράξενη κραυγή απόγνωσης, που ίσως δήλωνε την ανάγκη της να πάρει κάποια απάντηση από το σπήλαιο, ίσως όμως η ενσυναισθητική ιδιοδεκτικότητά της την ‘υπέδειξε’ να προσέξει κάτι, που απ’ όλους είχε διαφύγει. Η επιγραφή του 17ου αιώνα έκρυβε κάποιο μυστικό. Πράγματι, όταν φώτισαν με προβολέα λευκού φωτός την επιγραφή, διέκριναν κάτω από την ορατή επιγραφή χαρακιές λειασμένες. Φαίνεται ότι η καινούρια επιγραφή γράφτηκε πάνω σε κάποια παλιότερη λιθόπλακα.

Αφού φωτογράφησαν με πολύ υψηλή ανάλυση από πολλές οπτικές γωνίες την επιγραφή, ύστερα εισήγαγαν τις φωτογραφίες στον υπολογιστή και τις ανέλυσαν με πολλή προσοχή. Βρήκαν πολλά επίπεδα από διαφορετικές εποχές. Πράγματι, οι λειασμένες χαρακιές ήταν εικονογράμματα και ιδεογράμματα, αλλά και πολύ υστερότερα ιδεογράμματα και συλλαβογράμματα της Γραμμικής Α΄ και της Γραμμικής Β΄ γραφής. Όλα προοιωνίζονταν και αναφερόντουσαν στην πατρίδα του Δία. Και ποια ήταν η πατρίδα του Δία του Κρηταγενή; Βεβαίως η Κρήτη και το Δικταίο Άντρο, στο οποίο έπρεπε να μεταβούν.

Η επιστημονική ομάδα χαρούμενη επιβιβάστηκε στο πλοίο που θα τους μετέφερε στο νησί της Κρήτης. Ήταν σίγουροι ότι βρίσκονται σε καλό δρόμο. Λίγο πολύ, όλοι πίστευαν ότι θα κατέληγαν εκεί.

Η πατρίδα του Δία

(ελληνικά σπήλαια Κρήτης)

Ήταν απόγευμα όταν έφθασαν στο νησί της Κρήτης. Στο λιμάνι του Λασιθίου τους περίμενε ο Δρ Σφακιανάκης, ένας τοπικός φυσικός επιστήμονας, ο οποίος παρακολουθούσε το έργο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, πεπεισμένος και αυτός για την πραγματικότητα της Γιγαντομαχίας.

Καθώς το