Feesten onder de Drinkboom

By Dirk Vleugels

Dit zijn uittreksels uit het dagboek van een Antwerpse advocaat die 35 jaar geleden besloten heeft om op het eiland Bali te gaan leven.

• Language: Nederlands
• Publisher: Leg Iron Books
• Release date: Aug 9, 2017
• ISBN: 9781370686797

Book preview

Smashwords edition

The book is sold subject to the condition that it shall not, by way of trade or otherwise, be lent, re-sold, hired out or otherwise circulated without the publisher's prior consent in any form of binding or cover other than that in which it is published and without a similar condition including this condition being imposed on the subsequent purchaser.

No part of this publication may be reproduced or transmitted in any form or by any means, electronically or mechanically, including photocopying, recording or any information storage or retrieval system, without either the prior permission in writing from the publisher or a licence, permitting restricted copying.

Alle rechten voorbehouden.

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Published in 2017 by Leg Iron Books

VOOR RITA

Ik woon al sinds het jaar 1983 in Indonesië. Ik heb er veel geleerd, maar ook veel afgeleerd. In dit mooie land dat bestaat uit meer dan zeventienduizend eilanden wil ik mijn laatste adem uitblazen.

Bali, April 2016

Inhoudstafel

Copyright

Sumba, een tropisch paradijs

Overal, elke dag ceremonies

Kerstmis op het eiland Bali

Er gebeuren rare dingen op het eiland Bali

Eenheid in verscheidenheid?

De erfenis van de Nederlanders

Een meisje uit de kampung

Een zondagnamiddag in Bandung

Rare blanken op het eiland Bali

Hoe ik woon op het eiland Bali

Sluit je deur in Indonesië!

Omgaan met huispersoneel

Rita, het liefste meisje uit Bandung

Een dag in januari op het eiland Bali

Het Septembergevoel

Vrijheid op het eiland Bali

Indonesische reality shows en reportages

Bier en Tuak drinken op het eiland Bali

God kwist mee

Slangen eten en ratten vangen

De taal is heel het volk

Omgaan met de Indonesische politie

De verliefde toerist

Veel toeristen denken enkel aan seks

De Koningin van de Stenen

De Franse notaris en de Balinese kokkin

Balinees Nieuwjaar

Inul, de drilboor

Oproer organiseren

Gids voor Bali

De auteur

Leg Iron Books

Sumba, een tropisch paradijs?

Op de landkaart ziet men dat Sumba het zuidelijkst gelegen eiland van Indonesië is. Zuidelijker dan Sumba is er enkel nog Australië.

Een schaars bevolkt tropisch eiland, prachtige, witte, verlaten stranden, nog niet ontdekt door het wereldwijde toerisme, daar moet ik naartoe, dacht ik 21 jaar geleden.

Een toevallige ontmoeting met een Australiër in een bar in Jakarta leidde tot mijn Sumba-avontuur. Die man sprak zo enthoesiast over dat eiland, waar zijn vrouw geboren was, dat ik er naartoe wilde. Het leek mij ongelofelijk dat er zich op slechts twee uur vliegen van Bali met een propellervliegtuig een maagdelijk en onontdekt mysterieus eiland bevond.

Na een kort eerste bezoek was ik verkocht. Letterlijk verkocht, want ik besloot een smak geld te investeren in een ecologisch vriendelijk, klein, nog te bouwen hotelletje met bungalowtjes in de lokale architecturale stijl.

Hier lag mijn toekomst, dacht ik optimistisch. Ik zag mijzelf al in een strandstoel voor mijn eigen hotel, omringd door de lokale schoonheden, terwijl elke dag het geld zou binnenrollen.

Een maand na mijn eerste bezoek hadden de eilandbewoners twee voorlopige hutjes aan het strand gebouwd, eentje voor mij en eentje voor de Australiër en zijn vrouw. De Australiër zou voor mij werken als hotelmanager.

Mijn hutje was niet groot. Met het oog op stoeipartijen met lokale bekoorlijke vrouwen, had ik op het eiland Bali een enorm bed gekocht dat na twee weken aankwam per schip en alle plaats innam in mijn hut. Dat was niet erg, want tenzij het regende, was ik toch altijd buitenshuis.Een badkamer en WC was er niet, daarvoor diende de wijde zee. Koken deden wij op een zelfgemaakte barbecue met een houtvuur.

Toen kreeg de Australiër een hartinfarct en moest hij naar Sydney voor een bypass operatie. Nu woonde ik alleen tussen de inlanders.

Ik stelde meteen tweehonderd mensen tewerk om tien bungalows te bouwen. Er waren zeker vierhonderd arbeiders opgedaagd, aangetrokken door de voor hun ontzettend hoge lonen die ik uitbetaalde, maar ik had slechts tweehonderd mensen nodig, en moest de anderen teleurstellen.

Tweehonderd mensen om tien bungalows te bouwen lijkt veel, maar zij moesten ook een weg aanleggen van het strand naar de bungalows, een keukengebouw oprichten, een hotellobby bouwen en een zwembad graven. En dit zonder machines, alles moest met schoppen en handwerktuigen gedaan worden..

Ik leerde al vlug dat ik mij bevond tussen een half-wild volk met een bizarre cultuur en tradities. Iedereen was gewapend met dolken en messen. Hun wildheid kan men afleiden uit hoe ze hun grootste feest vieren, de Pasola noemen ze dit. De mannen en jongens organiseren dan tornooien zoals in Europa tijdens de Middeleeuwen. Te paard en gewapend met een lans rijden zij op elkaar in. Het feest is pas geslaagd als er een aantal ernstig gewonden en minstens een dode gevallen is. Geen zachtaardig volkje dus.

Ik werd dadelijk immens populair door de voedselsituatie aan te pakken. Uit Bali had ik een motorboot laten overkomen, waarmee kilometers buiten de kust kon gevist worden. De lokale bevolking kon met een paar armzalige prauwen die geroeid moesten worden nooit ver op zee, en de grote vissen vingen zij nooit. Daar kwam dus nu verandering in. Elke dag aten wij grote vissen, en de beste rijst, die ik eveneens uit Bali per schip liet aanvoeren, want op het eiland Sumba kon wegens het droge klimaat geen rijst geteeld worden.

Omdat ik de arbeidersklasse een warm hart toedraag, had ik besloten de West-Europese principes van het arbeidsrecht toe te passen, althans voor wat het doorbetalen van loon tijdens ziekte of gewettigde afwezigheid betreft.

Dat was een nieuwigheid voor hun. Wanneer zij voor een lokale baas werkten en zij ziek werden of naar de begrafenisplechtigheid van een familielid gingen, kregen zij die dag of dagen geen cent loon. Door mij werden zij doorbetaald.

Deze vreemdeling, zo dachten zij, is een door God gezonden engel, laat ons er zoveel mogelijk van profiteren, want wie weet hoe lang het sprookje duurt.

Onmiddellijk werd ik dus geconfronteerd met een steeds hoger oplopend aantal afwezigheden wegens ziekte, of wegens de verplichte bijwoning van begrafenisplechtigheden die gewoonlijk een week duurden.

Ik zat met de handen in het haar, want het werk vorderde niet en de loonkost steeg.

Ik riep een algemene vergadering bijeen van het personeel en toonde hun op een groot wit bord (een witgeschilderd stuk triplex) de verontrustende cijfers : hoeveel zieken er elke dag niet kwamen opdagen op het werk en hoeveel van hun familieleden de laatste twee weken gestorven waren. Sommigen hadden zelfs een vader die tweemaal gestorven was, want ze dachten dat ik die eerste keer wel zou vergeten zijn.

Jongens, zei ik, als dat zo voortgaat, zijn jullie binnen een jaar uitgestorven. De bevolking van dit eiland lijkt in de greep van een ziekte-epidemie en de doden vallen als vliegen.

Ze knikten ernstig.

Ja, mijnheer, zei hun leider treurig, wij vinden het ook erg, maar we doen toch ons best.

En daarmee was de kous af. Ik had niets bereikt.

Toen kwam er ook mij een engel ter hulp. Ik kreeg onverwacht bezoek van de Koning.Hij kwam niet aangereden in een staatsiekoets of in een Rolls Royce. Hij kwam zelfs niet te paard, nee, hij zat gewoon op een scootertje, dat bijna geheel verdween onder zijn enorme dikke gestalte, zodat het leek of men een paar wielen onder hem had gezet.

Ik ontving Zijne Majesteit met de nodige eerbied, en haalde een fles cognac boven, die ik op het eiland Bali had gekocht. De koning proefde eerst wantrouwend van het vreemde drankje, maar smakte dan met zijn lippen en verklaarde dat dit beter was dan palmwijn. Na een flink aantal glazen werden wij beste maatjes en dat leidde tot een bilateraal akkoord.

De koning heeft weliswaar sinds de onafhankelijkheid van Indonesië geen politieke macht meer omdat die wordt uitgeoefend door de provinciegoeverneur, maar die staatsambtenaar woont op een ander eiland, en de bevolking van Zuid-Oost Sumba gehoorzaamt traditioneel haar koning nog altijd. Zijn wil is wet.

Ik sprak af met Zijne Majesteit dat vanaf dan elke arbeider bij hem een briefje moest halen wanneer hij wegens ziekte of een begrafenisplechtigheid niet kon komen werken.

Ik had juist geraden dat de koning ongetwijfeld wist voor wie er een begrafenisplechtigheid zou gehouden worden, en de verklaring van zijn onderhorige kon controleren.

Als tegenprestatie mocht de koning bij mij gratis benzine komen tanken voor zijn scootertje. Ik had een tank van zesduizend liter geïnstalleerd, want die benzine diende ook voor de grote stroomgenerator.

Openbare elektriciteit was er niet, vandaar dat ik een tweedehandsgenerator uit een oud gesloopt vrachtschip had gekocht die mijzelf en het hele dorp van stroom voorzag.

De koning was verrukt om deze afspraak, want, zo zei hij, die gratis benzine bespaarde veel op zijn budget omdat het onderhoud van zijn zeven echtgenotes wel duur was.

Ook ik was heel tevreden, want plots daalde het aantal sterfgevallen drastisch en bijna niemand werd nog