Ο Φίλος Από Το Μεξικό

By Apostolos Mavrothalassitis

Γεια σας, με λένε Απόστολο και ξαναγεννήθηκα στις 6 Φεβρουαρίου 2009 σε ένα νοσοκομείο στο Μεξικό. Αυτές είναι οι κάπως έντονες αναμνήσεις από τον πρώτο ενάμιση μήνα της νέας μου ζωής.
Ο συγγραφέας είχε μια εναέρια σύγκρουση με συναθλητή του στα 3,000 μέτρα, κατά την διάρκεια της συμμετοχής του σαν μέλος της Ελληνικής Εθνικής Ομάδας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αλεξιπτώτου Πλαγιάς το 2009 στο Μεξικό. Ο Φίλος Από Το Μεξικό περιγράφει τις εμπειρίες του όσο οι υπόλοιποι θεωρούσαν ότι ήταν σε καταστολή. Στα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου περιγράφονται τα κυρίως γεγονότα στην εντατική έως τον επαναπατρισμό του στην Ελλάδα.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Apostolos Mavrothalassitis
• Release date: Aug 10, 2010
• ISBN: 9781465969705

Apostolos Mavrothalassitis

Paragliding was Apostolos' love and passion for over 20 years. He is a four time champion of Greece, and has participated in various international competitions as a member of the Greek National Team. His final competition and final paragliding flight was in 2009 at the World Paragliding Championship in Mexico. On the final day of the competition he suffered a mid-air collision with another pilot and as a result was comatose for 12 days. In total, he spent a month and a half in intensive care where he survived against all odds. Following the best part of a year in various hospitals, he was again released to the world as a wheelchair user. Three years since his accident he obtained the first license in Greece for a pilot with disabilities and on 2013 he became the Greek Champion of Ultralight aircrafts, not in any special category, but with the same rules as the other competiros.

Book preview

Ο ΦΙΛΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΞΙΚΟ

Αληθινή Ιστορία

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Απόστολος Μαυροθαλασσίτης

Smashwords Edition

Copyright 2010 Apostolos Mavrothalassitis

This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each person. If you’re reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your use only, then please return to Smashwords.com and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of this author.

www.friendfrommexico.com

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους αυτούς που με βοήθησαν να επιζήσω, να είμαι ολοκληρωμένος και ευτυχισμένος σαν άνθρωπος και να πω αυτή την ιστορία.

Στους γιούς μου Αιμίλιο και Ιάσωνα με όλη μου την αγάπη, είστε το μέλλον μου και μου δίνετε κουράγιο.

Στην οικογένειά μου για την συνεχή αγάπη και υποστήριξη.

Στον χειρούργο μου Οδυσσέα Παξινό στο Γενικό Νοσοκομείο Αεροπορίας για το θάρρος, γνώση και ικανότητές του, και για τα χρόνια ποιοτικής ζωής που θα έρθουν χάρη στην βοήθειά του.

Στον χειρούργο μου Mauricio Montalvo και τον Ιατρό Εντατικής Francisco Guadarrama Quijada του ABC Hospital, που μου έσωσαν την ζωή στο Μεξικό.

Στον Φίλο Από Το Μεξικό Guilermo Lopez, για την φιλία και υποστήριξη που μου έδωσε. Παρόλο που σε είδα με περίεργο τρόπο όσο ήμουν σε καταστολή, είσαι ένας ανεκτίμητος φίλος.

Στον David, για τον ατελείωτο ενθουσιασμό του για την περιπέτειά μου, για τις ικανότητές του σαν συγγραφέα, και για το ότι δούλεψε τόσο σκληρά για να διαβάσει το πρώτο του βιβλίο στην Ελληνική γλώσσα (και μετά να το μεταφράσει στα Αγγλικά).

Και τέλος στην αγαπημένη και σύντροφό μου Δήμητρα και στην κόρη της Εύα. Χωρίς την επιμονή, παρακίνηση και συνεχόμενο ενθουσιασμό, αυτές οι μνήμες θα είχαν ξεθωριάσει και χαθεί στον χρόνο.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Δεν επιλέγεις προκαταβολικά τη ζωή που θα ζήσεις, καθώς η ζωή μοιάζει με κινούμενη άμμο, που σχηματίζει νέα βουνά.

Βουνά υπέροχα και πολλά υποσχόμενα, σαν εκείνα του Μεξικού, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα αλεξιπτώτου πλαγιάς τον Ιανουάριο του 2009, όπου συμμετείχε η Ελληνική Εθνική Ομάδα μας, με δύο πιλότους.

Ο Αποστόλης ήταν ο ένας από τους δύο. Ήτανε μία συμμετοχή που πέρα από την αγάπη και τον απόλυτο σεβασμό προς αυτό που έκανε για πάνω από είκοσι χρόνια, δικαίωνε τον εαυτό της και γέμιζε με υπερηφάνεια όταν στην παρέλαση των Εθνικών Ομάδων, στην έναρξη των αγώνων, η θέα της Ελληνικής σημαίας προκάλεσε ίσως την πιο θερμή και έντονη αποδοχή, σε σημείο που οι μαμάδες, έδειχναν προς τους αθλητές μας και όλο συγκίνηση έλεγαν στα μικρά παιδιά που κρατούσαν από το χέρι: «Κοίτα, ένας Έλληνας.»

Οι αγωνιστικές συνθήκες που ακολούθησαν ήταν τρομερά δύσκολες (κάτι που αποτελεί μέρος της μαγείας και της αλήθειας του συγκεκριμένου αθλήματος), όμως η έξαψη και ο παιδικός ενθουσιασμός της συμμετοχής, τα έκαναν όλα πολύ πιο εύκολα και απλά.

Ώσπου την τελευταία μέρα των αγώνων, ο χρόνος σταμάτησε, για να αρχίσει ξανά πάλι από το μηδέν.

Αυτές ήτανε άλλωστε και από τις πρώτες πιο χαρακτηριστικές του κουβέντες, όπου διαβάζοντας το βιβλίο κατάλαβα γιατί. Μετά την σύγκρουση με τον Άγγλο πιλότο, ο Αποστόλης βρέθηκε για δύο εβδομάδες σε καταστολή.

Αυτή θα μπορούσε να ήτανε η πιο επιγραμματική περιγραφή της κατάστασης και ίσως και η πιο επιφανειακή. Γιατί η αλήθεια είναι πως εκείνες τις μέρες και ενώ στην Ελλάδα οι δικοί του αρχικά ενημερώνονταν από το νοσοκομείο (από δήθεν τυχαίο λάθος ή παρεξήγηση) ότι ο άνθρωπός τους βρίσκεται εκεί νεκρός, ο ίδιος βίωνε εμπειρίες που σε προβληματίζουν για αυτό το περίεργο λάθος. Εμπειρίες που όπως λέει ο ίδιος, αυτά που ακολούθησαν μετά και η αποδοχή της κατάστασης του, του έμοιαζαν παιχνιδάκι.

Διαβάζοντας λοιπόν κάποιος εκείνα τα βιώματα, πιθανόν θα μπορούσε να υποθέσει πως αποτέλεσαν ίσως μια διαδικασία αποδοχής της απώλειας (σε όλες τις μορφές της) ή ακόμα και του ίδιου του θανάτου. Μια διαδικασία που θεωρείται ότι περικλείει θυμό, απελπισία, απόγνωση, άρνηση και τελικά αποδοχή.

Ειλικρινά όμως νομίζω πως αυτό που τελικά αποκαλύπτεται είναι η ίδια η ζωή. Αρκεί να κοιτάξουμε αυτό που είναι αληθινό. Και η μόνη αλήθεια που θέλει σαν πραγματικός «φίλος» να μας πει, είναι πως στις δύσκολες στιγμές που βιώνει ο άνθρωπος, όταν οι καταστάσεις τον απογυμνώσουν από τα τείχη που έχει σηκώσει γύρω του, συνειδητοποιεί πως δεν έχει τίποτα, αλλά ταυτόχρονα έχει τα πάντα. Έτσι οδηγείται στο να καταρρίψει το άλλοθι της αδράνειας σαν επιλογή. Γιατί η αδράνεια δεν υπάρχει σαν επιλογή. Και σαν απόδειξη αυτού, περιγράφοντας εκείνες τις μέρες, μας θυμίζει πως ο εχθρός του μάταιου είναι η ζωή, ακόμα και αν το μάταιο κρύβεται πίσω από κάθε σκέψη μας ή αδύναμη στιγμή.

Έτσι λοιπόν με όρους απλούς που δεν μπορούμε να τους παρανοήσουμε, με γλώσσα και λεξιλόγιο τόσο κοινό, που δεν μπορούμε να χαθούμε μέσα στην περιττολογία, μας θυμίζει συνεχώς πως η μόνη μας επιλογή είναι η ίδια η ζωή, πως το τίποτα αγκαλιάζει μέσα του «τα πάντα», πως το τίποτα αποτελεί έμπνευση και όχι υποβάθμιση.

Παρά τις αντιρρήσεις και τους ενδοιασμούς του, και μέσα από μια πραγματικά επίπονη διαδικασία, ολοκλήρωσε το βιβλίο, αναβιώνοντας μνήμες και συναισθήματα, δίνοντας την ευκαιρία σε όσους ξέχασαν να θυμηθούν και σε όσους δεν ξέρουν να μάθουν, κάνοντας ένα ταξίδι με πορεία το μέσα μας και προορισμό την κάθαρση.

Αθήνα 6/6/2010, Δήμητρα Όντρια

Ο ΦΙΛΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΞΙΚΟ

Τι είναι πραγματικότητα και τι είναι φαντασία;

Ένας τρελός σε ίδρυμα βιώνει έντονα, κάτι που δεν είναι πραγματικό γι αυτόν;

Το μόνο που έχουμε σίγουρο είναι τα συναισθήματα που μας πλημμυρίζουν. Για όλα τα άλλα μπορεί κάποια στιγμή να μας ακουμπήσει ένα χέρι στον ώμο και να μας πει:

Ξύπνα.

Δημοτικό σχολείο, πολλά χρόνια πριν, κάπου στα πίσω θρανία της τάξης.

Δύο παιδάκια κάθονται δίπλα-δίπλα. Το ένα βγάζει μερικές λευκές σελίδες.

«Έλα, θα σου πω μία ιστορία, θέλεις;»

«Ναι.»

Ζωγραφίζει μία βάρκα με δύο ανθρωπάκια επάνω.

«Αυτός μπροστά είμαι εγώ, και πίσω κάθεσαι εσύ. Κάνουμε βόλτα στην θάλασσα, και βλέπουμε την είσοδο μιας πολύ μεγάλης σπηλιάς.»

Ο μονότονος ήχος από τον δάσκαλο που κάνει μάθημα χάνεται, τα παιδάκια απορροφούνται από την ιστορία.

Νέα ζωγραφιά, μία γραμμή δείχνει την σπηλιά γύρω από την βάρκα.

«Μπήκαμε στην σπηλιά. Αφήνουμε τη βάρκα, και αρχίζουμε να σκαρφαλώνουμε προς την οροφή της.»

Τα δύο ανθρωπάκια ζωγραφίζονται στο ταβάνι της σπηλιάς. Το άλλο παιδάκι παρακολουθεί, γαντζωμένο, την ιστορία.

Το ένα ανθρωπάκι ζωγραφίζεται στον αέρα.

«Εδώ είσαι εσύ που γλίστρησες και πέφτεις προς το νερό.»

«Δεν μου αρέσει η ιστορία, δεν θέλω να πέσω στο νερό.»

Το άλλο παιδάκι μαζεύει τα χαρτιά εκνευρισμένο.

«Ε τότε, δεν σου λέω την ιστορία.»

Το δεύτερο παιδάκι προσπαθεί να εμποδίσει τα χαρτιά να μαζευτούν.

«Όχι … πες μου.»…………

Το πρώτο παιδάκι χαμογέλασε ευχαριστημένο…

/ * * * * * * * * * /

…και ξαφνικά βρίσκομαι στην Κίνα.

Γύρω μου είναι ένα πλήθος από ανθρώπους με σχιστά μάτια που μετακινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις, μαζί τους και εγώ.

Μέχρι τον ορίζοντα δεν διακρίνονται πουθενά κτίρια, βουνά ή άλλα εμπόδια. Απλά ένα απέραντο πλήθος.

Τα ρούχα που φοράμε είναι πολύχρωμα, όπως πολύχρωμα είναι και τα παραπέντε που χρησιμοποιούμε για την μετακίνησή μας.

Ο ένας άνθρωπος πέφτει επάνω στον άλλο, το ίδιο και τα παραπέντε μας, και αυτό μας δημιουργεί μια ευχάριστη αίσθηση και ένα παλμό ο οποίος μεταδίδεται σε όλο το πλήθος.

Ένας με Ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά κατευθύνεται προς το μέρος μου και πριν προλάβω να αναρωτηθώ για τον σκοπό του, μου μιλάει στα Ελληνικά:

«Είμαι ο Γρηγόρης, η Έμιλυ νομίζει ότι έχεις σκοτωθεί με παραπέντε στο Μεξικό.»

Εγώ στο Μεξικό; Δεν έχω πάει ποτέ μου, ούτε που ξέρω καλά-καλά που είναι.

Για άλλη μια φορά ο Γρηγόρης με βομβαρδίζει με συγκλονιστικά νέα, προτού προλάβω να εκφράσω την απορία μου:

«Έχεις κτυπήσει πάρα πολύ, οι πρώτες επεμβάσεις έχουν γίνει με μεγάλη επιτυχία, δυστυχώς όμως τα πολλά πράγματα που είχαν να σου κάνουν είχαν σαν αποτέλεσμα να μείνεις μουγγός.

Θα πρέπει να ξαναμπείς στο νοσοκομείο για τις υπόλοιπες επεμβάσεις. Εδώ έχουν ένα καταπληκτικό σύστημα προτεραιότητας, τους έχω μιλήσει και σε περιμένουν.»

* * * * * * * * *

Μουγγός; Προσπαθώ να μιλήσω και βγαίνουν κάτι λαρυγγισμοί σαν της φώκιας. Κάτι με εμποδίζει στον ουρανίσκο. Το αισθάνομαι με την γλώσσα μου και είναι σαν ένα επιπλέον στρώμα πολύ σκληρής πέτσας.

Πάνε να με πιάσουν τα κλάματα.

Πώς μπορώ να συνεχίσω την δουλειά μου αν είμαι μουγγός; Πώς θα φροντίσω την οικογένειά μου χωρίς δουλειά;

Μετά την απελπισία, κάποιο ίχνος αισιοδοξίας. Ίσως με τις περιπέτειές μου μέχρι να ξεμπερδέψω από την Κίνα, να γράψω βιβλίο και να μπορέσω με αυτό τον τρόπο να συντηρήσω την οικογένεια.

Προέχει όμως να πάω σε αυτό το νοσοκομείο που μου είπε ο Γρηγόρης, για να γίνω καλά. Με πλησιάζουν κάτι τσιγγάνες. Το χρώμα από τα παραπέντε τους είναι έντονα κίτρινο.

Οι τσιγγάνες είναι υπερβολικά περιποιημένες, έχουν τα μαλλιά τους τραβηγμένα πίσω και πολύ όμορφα πρόσωπα.

«Με 100 πέσος, θα σε κάνουμε να μιλήσεις πάλι.»

Δεν χάνω τίποτα να δοκιμάσω, ενώ γεμίζω πάλι όλος ελπίδα. «Σύμφωνοι.»

Οι τσιγγάνες χάνονται από μπροστά μου, κάνουν μία στροφή, και με πλησιάζουν από την πίσω μεριά και χαμηλότερα από εμένα.

Ακούγεται ένα έντονο «κρατς» από τα παραπέντε μας που ενώνονται και μου φαίνεται περίεργο αυτό το αίσθημα ασφάλειας που με πλημμυρίζει, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος.

Μου ψιθυρίζουν κάτι ακαταλαβίστικες λέξεις, πότε από το ένα και πότε από το άλλο αυτί. Ναι, αισθάνομαι το στόμα μου πολύ καλύτερα και δοκιμάζω να μιλήσω.

Πάλι όμως έρχονται αυτοί οι λαρυγγισμοί και το αίσθημα του «πέτσινου» ουρανίσκου.

Οι τσιγγάνες μου λένε ότι είναι πολύ άσχημη η κατάσταση, δεν μπορούν να διώξουν την μουγγαμάρα και πάνε να φύγουν. Όλο απελπισία και με ένα μίγμα από νοήματα και λαρυγγισμούς, τους ανεβάζω το ποσό στα 300 πέσος για να με κάνουν να μιλήσω.

Πάλι το «κρατς» από τα παραπέντε που ενώνονται, οι ψίθυροι, το ευχάριστο αίσθημα στον ουρανίσκο, και οι λαρυγγισμοί με τις τσιγγάνες να πάνε να φύγουν απογοητευμένες.

Τους κάνω νόημα με τα χέρια μου για 600 πέσος και ο κύκλος επαναλαμβάνεται άλλη μια φορά χωρίς επιτυχία.

«Δεν έχουμε ξαναδεί πιο μουγγό από εσένα, σου ευχόμαστε καλή τύχη.»

Με έπιασε πάλι απελπισία, αλλά τώρα πρέπει να συγκεντρωθώ στο να μπω στο νοσοκομείο και να γίνω καλά. Το πολύ καλό σύστημα, για να μπεις στο νοσοκομείο, ήταν να πετάξεις ψηλά με το παραπέντε και να προσεγγίσεις το νοσοκομείο. Όταν το έφτανες, έπρεπε να φωνάξεις το όνομά σου και έκανες εισαγωγή με την σειρά, έως ότου να συμπληρωθούν τα κρεβάτια.

Βρίσκομαι λοιπόν στον αέρα μαζί με πάρα πολλούς άλλους με παραπέντε. Ο συνωστισμός γινόταν ολοένα και πιο πολύς, όσο πλησιάζαμε το νοσοκομείο. Τα συναισθήματα ανάμικτα. Ευχαρίστηση που είμαι με τόσο κόσμο και άγχος για τον συνωστισμό.

Ένας με Ασιατικά χαρακτηριστικά με πλησίασε πάρα πολύ, σχεδόν κολλητά, και μου είπε χαμογελώντας:

«Πώ, πω κόσμος για το νοσοκομείο, λένε να μπούμε στη σειρά, αλλά αμφιβάλω αν το σύστημα είναι δίκαιο. Αν δεν έχεις γνωριμίες, δεν θα σε πάρουν.»

Δεν με ενδιαφέρουν καθόλου τα κουτσομπολιά του τύπου. Αυτό που με απασχολεί είναι το πώς θα μπορούσα με την μουγγαμάρα μου να φωνάξω το όνομά μου για να με δεχθούν.

Ο συνωστισμός έχει γίνει αφόρητος και έχω αγχωθεί απίστευτα με όλα αυτά τα παραπέντε που πέφτουν το ένα επάνω στο άλλο. Γύρω στα πεντακόσια μέτρα χαμηλότερα από εκεί που πετάω, αρχίζει να φαίνεται το τεράστιο νοσοκομείο. Κανείς δεν μπορούσε να πλησιάσει άλλο, εκτός αν φώναζε το όνομά του και του επέτρεπαν την είσοδο. Είμαι μέσα σε όλο αυτό το στριμωξίδι, χωρίς να ξέρω τι να κάνω.

Ο Ασιάτης απτόητος συνέχισε να μου μιλά:

«Ποιο είναι το όνομά σου;»

Προσπάθησα να του απαντήσω αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να κουνηθούν λίγο τα χείλια μου.

«Ε, παιδιά! Εδώ έχουμε έναν μουγγό!» φώναξε γελώντας ο τύπος στους γύρω του.

Νευρίασα με αυτή την συμπεριφορά, και έβαλα όλη μου την δύναμη για να φωνάξω το όνομά μου. Φαίνεται ότι οι προσπάθειές μου τράβηξαν την προσοχή του τύπου και αντί να με περιγελά, κόλλησε το αυτί του στο πρόσωπό μου, προσπαθώντας να καταλάβει τι λέω.

«Όοονννοοομμμααα … Α…πό…στο...λος…»

Ο τύπος χάρηκε που με άκουσε, και φώναξε δυνατά:

«Απόστολος!»

Τότε εντελώς αναπάντεχα ακούστηκε μία ανακοίνωση από τα μεγάφωνα του νοσοκομείου:

«Ο Απόστολος μπορεί να προσεγγίσει το χώρο του νοσοκομείου, όλοι οι άλλοι πιλότοι να κρατήσουν τις αποστάσεις τους.»

Ο Ασιάτης άρχισε να φωνάζει στους άλλους ότι είναι ο Απόστολος και να κάνουν στην άκρη για να περάσει, βρίσκοντας την ευκαιρία για να μπει εκείνος στο νοσοκομείο!

Εμένα με έπιασε η μαύρη απελπισία. Όχι μόνο δεν μπορούσα να φωνάξω το όνομά μου, αλλά τώρα κάποιος άλλος θα πάρει την θέση μου. Δεν θα μπορέσω ποτέ να μπω στο νοσοκομείο.

«Εσύ δεν είσαι ο Απόστολος» ακούστηκε πάλι από το νοσοκομείο. «Παρακαλούμε να απομακρυνθείς.»

Ο τύπος προσπάθησε να δικαιολογηθεί φοβούμενος να μην έχει κυρώσεις: «Δεν είμαι ο Απόστολος, απλά επειδή είναι μουγγός, μου ζήτησε να σας πω το όνομά του.»

«Πες του να προσεγγίσει.»

Όταν ήρθε κοντά μου, είχα ήδη αρχίσει να προσεγγίζω. Το ύφος του δεν ήταν πια κοροϊδευτικό, αλλά με κοίταζε όλο θυμό και κακία.

«Φαίνεται πως είσαι από αυτούς που έχουν τις γνωριμίες.»

Δεν άκουσα τίποτα άλλο. Ο κλοιός από τους πιλότους που περίμεναν έμενε σιγά-σιγά πίσω μου.

Παρόλο που δεν είχα πλησιάσει ακόμη, το νοσοκομείο άρχισε να μου προβάλει μέσα στα μάτια μου τις εικόνες ενός γιατρού με Ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά, να ιδρώνει από την προσπάθειά του στο χειρουργείο και ενός άδειου κρεβατιού που με περίμενε.

«Τι περίεργο σύστημα…», σκέφτηκα λίγο πριν με πάρει ο ύπνος.

* * * * * * * * *

Ξύπνησα από μία πολύ δυνατή μουσική και φασαρία. Τα παραπέντε πετάγαμε σαν εκατομμύρια πολύχρωμες πεταλούδες, πάνω από μία γιγαντιαία παγόδα που είχε το μέγεθος ενός ολόκληρου βουνού.

«Εδώ έχει το καλύτερο μότζο» ακούγονταν τσιριχτές φωνές από όλα τα παραπέντε μαζί.

Με πλημμύρισε μια τεράστια χαρά και ενθουσιασμός. Τα συναισθήματα με συνεπήραν και άρχισα να στροβιλίζομαι κι εγώ σαν τρελός μαζί με το σύννεφο από τα άλλα παραπέντε, χωρίς να μπορώ να αντισταθώ και να θέλω κι εγώ να