خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت به قصد جان من زار ناتوان انداختنبود نقش دو عالم که رنگ الفت بود زمانه طرح محبت نه اين زمان انداختشراب خورده و خوی کرده کی شدی به چمن که آب روی تو آتش در ارغوان انداختبه يک کرشمه که نرگس به خودفروشی کرد فريب چشم تو صد فتنه در جهان انداختبنفشه طره مفتول خود گره مي زد صبا حکايت زلف تو در ميان انداختز شرم آن که به روی تو نسبتش کردندسمن به دست صبا خاک در دهان انداختبه بزمگاه چمن دوش مست بگذشتم چو از دهان توام غنچه در گمان انداختمن از ورع می و مطرب نديدمی زين پيش هوای مغبچگانم در اين و آن انداختکنون به آب می لعل خرقه می‌شويم نصيبه ازل از خود نمی‌توان انداختمگر گشايش حافظ در اين خرابي بود که بخشش ازلش در می مغان انداختجهان به کام من اکنون شود که دور زمان مرا به بندگی خواجه جهان انداختSupport this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations