“De wil van de liefde en die van de grond worden één, juist doordat ze gescheiden zijn, en juist doordat vanaf het allereerste begin ieder voor zich werkt.”

Op deze manier drukte de Duitse filosoof Friedrich Schelling de centrale paradox van zijn denken uit, namelijk dat de eenheid alleen tot stand kan komen door de radicale gescheidenheid.

Waarom gaan bij Schelling vrijheid en noodzakelijkheid niet ten koste van elkaar, maar zijn ze juist een vruchtbare combinatie?
Op welke manier komt in de aanschouwing van het schone, geest en zintuigelijkheid bij elkaar?
Waarom heeft het kwaad bij Schelling een urgentie?

Te gast: Victor Kal
De denker die centraal staat: Schelling