คุณหนูใหญ่เกิดใหม่เป็นสาวชาวนาอัปลักษณ์

By popnovel

ซูลั่วหลี เดิมทีเป็นบุตรสาวแห่งจวนขุนนางอันหนิงในเมืองหลวงจิงตู องค์หญิงหลิวหลีที่องค์จักรพรรดิได้พระราชทานบรรดาศักดิ์เอง และยังเป็นพระขนิษฐาของฮองเฮาองค์ปัจจุบัน
โดยเมื่อพระชนมายุเพียงแค่ 16 พรรษา ซึ่งทรงมีพระปรีชาสามารถโดดเด่นมากที่สุดในเมืองหลวง
เมื่อนางอายุ 18 ปี จวนขุนนางอันหนิงถูกกล่าวหาว่าสมรู้ร่วมคิดและทรยศทั้งหมด ถูกประหารตัดหัวทั้งตระกูล เสร็จพี่ของนางยังถูกปลดฐานันดรศักดิ์ออกจากตำแหน่งฮองเฮาและต้องไปพำนักที่ตำหนักเย็น
ซูลั่วหลีตายแล้ว แต่กลับเกิดใหม่เป็นลูกสาวชาวนาที่บังคับขืนมีอะไรกับนักพรานในหมู่บ้านได้สําเร็จ นางตัดสินใจจะใช้ชีวิตต่อไปในฐานะซูจ้าวตี้ !
แม้ว่าซูจ้าวตี้จะมีหน้าตาอัปลักษณ์ เสียชื่อ เกิดมาในครอบครัวยากจนและยังมีญาติที่ชอบหาเรื่อง แต่แล้วยังไงล่ะ
อย่างแรกนางก็ต้องมีชีวิตต่อไปให้ดีจงได้ จะต้องมีสักวันที่นางจะได้กลับไป ยังมีเสด็จพี่ที่ถูกพำนักตำหนักเย็นกําลังรอนางไปช่วย !
แต่ทําไมนางถึงพบว่าสามีในนามของนางเริ่มผิดปกติมากขึ้นเรื่อย ๆ การตามนางมาถึงเมืองหลวงจิงตูหมายความว่าอย่างไร ทําไมยังต้องช่วยนางแก้แค้นด้วย
"หัวใจของข้า เจ้าไม่รู้หรือ" จี้หมิง สามีในนามของนางตอบ

• Language: ภาษาไทย
• Publisher: Publishdrive
• Release date: May 15, 2023

Book preview

สารบัญ

บทที่ 1 หญิงสาวลูกชาวนาไร้ศีลธรรม

บทที่ 2 ซูต้าซานค้าประเวณี

บทที่ 3 อัปลักษณ์เกินไป ไม่คุ้มเงิน

บทที่ 4 หาเรื่องถึงหน้าบ้าน

บทที่ 5 จี้หมิงแห่งตระกูลจี้

บทที่ 6 อันธพาลบังคับขาย

บทที่ 7 เจ้ายังจะทำตัวเป็นขอทานอยู่อีกเหรอ ?

บทที่ 8 แนะนำตนเอง

บทที่ 9 ซูจ้าวตี้เตือนสติ

บทที่ 10 วันสมรส

บทที่ 11 เป็นที่น่าหัวเราะในหมู่บ้าน

บทที่ 12 ชีวิตที่บ้านเหลือแต่ผนังสี่ด้าน

บทที่ 13 กลับมาเป็นคนดีทำไมถึงยากขนาดนี้

บทที่ 14 แต่งงานวันแรกก็ทะเลาะกันแล้ว

บทที่ 15 ทำความสะอาดห้องใหม่ด้วยตนเอง

บทที่ 16 ซูจ้าวตี้ตามที่ร่ำลือ

บทที่ 17 งานแต่งงานอันเงียบเหงา

บทที่ 18 คืนบ่าวสาว เจ้าบ่าวถูกทีบลงเตียง

บทที่ 19 แปดคำไม่รวมสองสามีภรรยา

บทที่ 20 ขึ้นเขาไปล่าด้วยกัน

บทที่ 21 แม่หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา

บทที่ 22 วิ่งไปแล้ว

บทที่ 23 บนภูเขาลั่วเซี่ยล้วนเป็นสมบัติ

บทที่ 24 มิติวิญญาณหยกยังคงอยู่

บทที่ 25 ชายหนุ่มเลี้ยงเสือ

บทที่ 26 แต่ก่อนเคยพัวพันกับกับลูกพี่ลูกน้องชาย

บทที่ 27 เซี่ยวหู่ได้รับบาดเจ็บ

บทที่ 28 เสือที่เหมือนแมวป่วย

บทที่ 29 นางเฉินมาหาถึงบ้าน

บทที่ 30 หัวใจของท่านย่าช่างลำเอียง

บทที่ 31 หญิงปากร้ายปะทะหญิงอันธพาล

บทที่ 32 จี้หมิง เจ้าต้องหย่ากับนางให้ข้า

บทที่ 33 ชื่อเสียงเสื่อมเสียจนหมด

บทที่ 34 ข่มขู่คน

บทที่ 35 นางเฉินต้องการแยกครอบครัว

บทที่ 36 เก็บกวาดไล่ออกจากบ้าน

บทที่ 37 สามีคนนี้ไม่เลวเลย

บทที่ 38 จิตใจที่ไม่แยแสของพี่น้อง

บทที่ 39 ความกังวลของจี้สาม

บทที่ 40 การตัดสินใจที่เจ็บปวด

บทที่ 41 ถูกขับไล่ออกจากบ้าน

บทที่ 42 อาศัยถ้ำภูเขา

บทที่ 43 น้ำใจที่ส่งมาให้ข้า

บทที่ 44 ซูจ้าวตี้ไม่ได้อัปลักษณ์ขนาดนั้น

บทที่ 45 เก็บสมุนไพร

บทที่ 46 การใช้ชีวิบนเขาก็ไม่เลวเหมือนกัน

บทที่ 47 ดอกท้อเน่าของจี้หมิง

บทที่ 48 เข้าเมือง

บทที่ 49 ขายวัตถุดิบสมุนไพร

บทที่ 50 ผู้อาวุโสคนนี้ไม่ซื่อสัตย์สุจริต

บทที่ 51 คนเลวปล้น

บทที่ 52 หลิวชุนฮัวเกิดเรื่อง

บทที่ 53 นางอู๋ไม่ได้กลั่นแกล้งง่ายขนาดนั้น

บทที่ 54 เป็นอนุภรรยาก็ไม่เอา

บทที่ 55 อนุมัติที่ผืนหนึ่งเพื่อสร้างบ้าน

บทที่ 56 รักษาโรคเรื้อรังให้จี้สาม

บทที่ 57 พวกเจ้าบอกทีว่าซูต้าซานมีเรื่องอะไร ?

บทที่ 58 ความตายของนางหวัง

บทที่ 59 ไล่ฆ่าซูต้าซาน

บทที่ 60 อนุภรรยาซูเสี่ยวเหอ

บทที่ 61 ช่วยน้องห้า

บทที่ 62 รีบไปที่เขตตำบลเถาฮัว

บทที่ 63 เงื่อนไข

บทที่ 64 หาหมอชูเพื่อยืมเงิน

บทที่ 65 โรคพิษเย็นของคุณชายน้อยเซิ่ง

บทที่ 66 กดไว้ชั่วคราว

บทที่ 67 ปะทะต่อหน้าพวกพ่อค้ามนุษย์

บทที่ 68 รับทาส

บทที่ 69 ช่วยเสี่ยวหลัวกลับมา

บทที่ 70 ตระกูลซูจัดงานศพ

บทที่ 1 หญิงสาวลูกชาวนาไร้ศีลธรรม

บริเวณครึ่งทางของภูเขาลั่วเซี่ย ภายในกอพุ่มไม้ที่เต็มไปด้วยวัชพืช เสียงลนลานหวาดกลัวของหญิงสาวดังแว่วมา ไม่ใช่ว่าหาผู้ชายอยู่หรอกเหรอ ใครบอกพวกเจ้าว่าข้าจะหาไม่ได้ ?

ลมหายใจของนางสั่นไหวเล็กน้อย วัชพืชที่ขึ้นสูงถึงครึ่งเอวที่อยู่ล้อมรอบก็สั่นไหวเพราะการเคลื่อนไหวของนาง

ชายที่ถูกนางกดไว้อยู่ที่พื้นใต้ลำตัว มีใบหน้าที่เย็นยะเยือก สายตาแฝงไปด้วยเจตนาฆ่าที่รุนแรง

สาวคนนั้นเมื่อเห็นเช่นนี้ ก็ยื่นมือออกไปจับที่คางของชายคนนั้นพร้อมกับยิ้มอย่างสบายใจ

จี้หมิง ข้าเป็นหญิงสาวบริสุทธิ์งามสะพรั่งที่ให้เจ้าได้ทุกอย่าง แล้วทำไมเจ้ายังมีท่าทีเช่นนี้อยู่ ? หรือว่าข้ายังไม่ได้ทำให้เจ้าพอใจใช่รึไม่ ? งั้นเจ้าก็ต้องรับผิดชอบข้าแล้วล่ะ

จริง ๆ เมื่อพูดถึงเรื่องความสวย ก็คงจะไม่คู่ควรกับหญิงคนนี้ได้จริง ๆ ใบหน้าด้านซ้ายที่มีปานดำซึ่งกินพื้นที่ไปเกือบหนึ่งในสามของใบหน้า รูปลักษณ์ใบหน้าที่ไม่โดดเด่น ผนวกกับการทำนามานานแรมปี ใบหน้านั้นเรียกได้ว่าเวทนาเกินกว่าที่จะทนดูได้

ในทางกลับกันกับชายที่ถูกกดอยู่ด้านล่าง กลับมีคิ้วดกเข้มและดวงตาที่กลมโต ผิวพรรณสีรวงข้าวสุขภาพดี รูปลักษณ์สมส่วนหล่อเหลาและแข็งแกร่ง

ในเวลานี้สายตาของชายผู้นั้นแฝงไปด้วยความอาฆาตที่จับจ้องไปยังบางอย่างที่อยู่ด้านหลังของซูจ้าวตี้ ราวกับว่ามีช่วงพริบตาหนึ่งที่ต้องการอยากจะเตือนนาง แต่เพียงต่อมาดวงตาของเขาก็กลับมาสงบนิ่งอีกครั้ง เขาเพียงแต่เฝ้าดูงูหลามอย่างเงียบ ๆ ที่ลุกขึ้นมาเหมือนกับคนกัดไปที่คอของหญิงคนนั้น หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ร่างทั้งตัวของนางก็ล้มทับลงบนตัวของชายผู้นั้น

จี้หมิงถอนหายใจออกมา จากนั้นใช้แรงผลักร่างของหญิงคนนั้นออกไป เขารั้งพยุงต้นไม้เพื่อยืนขึ้น จัดแจงเสื้อผ้าของเขาเอง จากนั้นก็ก้มลงหยิบดาบผ่าฟืนและคันธนู เมื่อมองหันไปยังร่างที่เสื้อผ้ายับเยินนอนแผ่อยู่ที่พื้น ดูเหมือนว่าหญิงนางนั้นไร้ซึ่งลมหายใจไปแล้ว สายตาของเขาก็มีประกายเย็นชาอาฆาตขึ้นมาพร้อมกับกระชับดาบผ่าฟืนในมือเขาจนแน่น ต่อมาเขาก็ผ่อนมือที่กำแน่นนั้นลง พร้อมกับเดินโซเซไปยังข้าง ๆ พร้อมกับสะบัดมือคลุมผ้าเนื้อหยาบที่หญิงคนนั้นโยนทิ้งไว้ข้าง ๆ เมื่อสักครู่ไปอย่างลวก ๆ เพียงผ้าปกคลุมลงบนตัวนาง ก็ปลีกตัวจากไปในทันที

ณ ตอนพลบค่ำ สุนัขป่าตัวหนึ่งปรากฏตัวขึ้นข้างศพของหญิงสาวที่เริ่มจะเย็นแล้ว มันดมกลิ่นศพนั้นสองสามครั้ง และเอียงศีรษะไปมาอย่างรังเกลียด จากนั้นก็เดินวนไปรอบ ๆ ศพนั้นอยู่หลายรอบ ราวกับกำลังมองหาตำแหน่งที่เหมาะสมที่จะฝังเขี้ยวลงไป

ขณะสุนัขป่าเข้ามาใกล้ซูลั่วหลี ในที่สุดซูลั่วหลีก็เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ของนาง นางกลับมาเกิดใหม่อย่างไม่คาดคิด

เดิมทีนางเป็นบุตรสาวแห่งจวนขุนนางอันหนิงในเมืองหลวงจิงตู จวิ้นจู่หลิวหลี（จวิ้นจู่ หมายถึง ตำแหน่งองค์หญิงหรือท่านหญิง）ที่องค์จักรพรรดิได้พระราชทานบรรดาศักดิ์เอง และยังเป็นพระขนิษฐาของฮองเฮาองค์ปัจจุบัน โดยเมื่อพระชนมายุเพียงแค่ 16 พรรษา ซึ่งทรงมีพระปรีชาสามารถโดดเด่นมากที่สุดในเมืองหลวง

แน่นอนว่าพระปรีชาสามารถที่โดดเด่นนั้นไม่ใช่ทั้งด้านอักษรศาสตร์และศิลปกรรมหรือรูปลักษณ์ความงาม แต่เป็นการกระทำอันโง่เขลา ไร้ยางอาย จิตใจที่เลวทราม คนทั้งเมืองหลวงจิงตูล้วนต่างเรียกร้องให้เฆี่ยนตีกันทั้งหมด

ว่ากันว่าเพียงแค่นางเห็นคุณชายรูปงาม นางก็จะหลงจนหัวปักหัวปำและก็จะใช้ทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เป็นที่โปรดปราณ ว่ากันว่านางเลี้ยงคนลองยาเอาไว้จำนวนมากและมักจะป้อนยาพิษต่าง ๆ ให้กับพวกเขาเพื่อทรมานและเพื่อความสนุกของนางเอง

เคยมีขุนนางฝ่ายตรวจสอบอายุน้อยผู้หนึ่ง เหตุเพราะปรักปรำนางต่อหน้าพระที่นั่งขององค์จักรพรรดิ ต่อมาถูกฮองเฮาปกป้องเอาไว้ชายคนนั้นจึงถูกปลดออกจากตำแหน่งทันที และหายตัวไปอย่างไร้เงา ว่ากันว่าถูกซูลั่วหลีจับตัวให้กลายเป็นคนลองยา

เมื่อนึกถึงวันที่ทุกคนตะโกนให้ทุบตีนาง ซูลั่วหลีก็ยิ้มเยาะออกมาอย่างเย็นชา ไอพวกเบาปัญญาก็มักจะได้ยินแต่คำบอกเล่า

นางค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งช้า ๆ แล้วหันหน้าไปมองสุนัขป่าที่กำลังจะฝังเขี้ยวกัดนาง

ถ้ายังไม่อยากตายก็ไสหัวไปไกล ๆ ข้าไม่อยากฟื้นชีพขึ้นมาแล้วต้องมาคร่าชีวิต

สุนัขป่าตัวนั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากมองไปที่ซูลั่วหลีสักพัก มันก็หันกลับเดินจากไป แน่นอน สุนัขดุร้ายก็ยังกลัวคนชั่วช้าเช่นกัน

ซูลั่วหลียกมือขึ้นและมองดูร่างกายของนางและขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ช่างผอมเกินไปแม้กระทั่งแขนและขาก็บอบบาง แค่ลมพัดกระโชกก็ปลิวแล้วมั้ง ? ร่างกายเช่นนี้จะช่วยให้นางแก้แค้นได้เหรอ ?

ทันใดนั้นความเกลียดชังที่รุนแรงก็ฉายวาบในดวงตาของซูลั่วหลี ทำให้ดวงตาที่ใสแต่เดิมของนางปรากฏเป็นเส้นเลือดสีแดงเต็มดวงตาอย่างรวดเร็ว

เสียงกรีดร้องเสียดแทงหัวใจในจวนขุนนางอันหนิงยังคงก้องอยู่ในหูของนาง ปรากฏเป็นภาพตรงหน้าที่ล้วนเป็นเลือดสีแดงทั้งหมดบาดตาเข้ามา เมื่อซูลั่วหลีอายุ 18 ปี จวนขุนนางอันหนิงถูกกล่าวหาว่าสมรู้ร่วมคิดและทรยศทั้งหมด ถูกประหารตัดหัวทั้งตระกูล ใครที่ไม่เชื่อฟังจะถูกเข่นฆ่าในทันที ฮองเฮาซูลั่วชิงยังถูกกล่าวหาว่าทำร้ายรัชทายาทขององค์จักรพรรดิในวัง จนถูกปลดฐานันดรศักดิ์ออกจากตำแหน่งฮองเฮาและต้องไปพำนักที่ตำหนักเย็นในทันทีเช่นกัน

บทที่ 2 ซูต้าซานค้าประเวณี

มือของนางยังกำหญ้าที่เหี่ยวเฉาบนพื้นดินไว้แน่น ร่างกายของนางสั่นสะท้านเพราะความเกลียดชัง หลังจากผ่านไปนาน นางถึงสงบสติอารมณ์ให้เย็นลงได้ ในเมื่อนางกลับมาเกิดใหม่ อย่างแรกนางก็ต้องมีชีวิตต่อไปให้ดีจงได้ จะต้องมีสักวันที่นางจะได้กลับไป พระสนมจิ้งกุ้ยเฟย พวกเจ้าคอยก่อนเถอะ ความเจ็บปวดที่พวกเจ้าทำต่อจวนขุนนางอันหนิงของพวกเราข้าจะจ่ายคืนให้เป็นสิบเท่าร้อยเท่าแก่พวกเจ้า

และยังมีเสด็จพี่ที่ถูกพำนักตำหนักเย็นอีก รอข้าก่อนเถอะ !

นางสัมผัสรูทั้งสองบนคอของนางที่ถูกงูพิษกัด นางหายใจเข้าลึก ๆ และลุกขึ้นยืน มีเพียงแต่ต้องมีชีวิตรอดไปให้ได้เท่านั้นถึงจะได้แก้แค้น ตอนนี้ต้องถอนพิษก่อน ยังดีว่านี่คือบนภูเขา สมุนไพรน่าจะหาได้ไม่ยากนัก

สำหรับความทรงจำในร่างก่อน นางก็รื้อฟื้นขึ้นมาได้แล้วบางส่วน สิ่งที่ทำให้นางประหลาดใจก็คือ ร่างกายของเรือนร่างนี้กลับมีความไร้ศีลธรรมยิ่งกว่านางเสียอีก

เพราะเกรงว่าจะถูกพ่อจอมหัวสูงขายให้พ่อค้ามนุษย์ จนนึกไม่ถึงว่านางจะบังคับขืนมีอะไรกับนักพรานในหมู่บ้าน และที่สุดนางก็ทำสําเร็จ

ขณะซูลั่วหลีลงมาจากภูเขา ก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว ดวงอาทิตย์กำลังใกล้จะตกอยู่ ณ ขอบฟ้าราวกับริบบิ้นสีแดงเพลิงพาดผ่านฟากฟ้า อบอุ่นจนผู้คนไม่สามารถละสายตาจากมันได้

ซูลั่วหลีมองไปที่หมู่บ้านข้างหน้า รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฎที่มุมปาก จากนี้ไปนางจะต้องใช้ชีวิตในฐานะซูจ้าวตี้ สายตาของนางกลับมีประกายแห่งความห่างเหิน และค่อย ๆ เก็บซ่อนความเกลียดชังที่แข็งกร้าวเอาไว้ในใจของนาง เป็นลูกสาวชาวนาแล้วมันยังไง ? นางซูลั่วหลีที่เชี่ยวชาญทั้งด้านการแพทย์และยาพิษ ก็แค่ค่อย ๆ กลับไปยังเมืองหลวงอย่างค่อยเป็นค่อยไป เพื่อล้างแค้นให้กับครอบครัวของนาง

เมื่ออ้างอิงจากความทรงจำและเดินเข้าบ้านไป ยังไม่ทันเข้าบ้านดี ซูจ้าวตี้ก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังของซูต้าซานพ่อของนางดังมาจากบ้านดินที่ทรุดโทรม

ซูจ้าวตี้ขมวดคิ้วและเผลอชะลอฝีเท้าลงอย่างไม่รู้ตัว

ท่านลุงเหอวางใจได้ ลูกสาวทั้งสามของข้า นอกจากจะไม่งามแล้ว แต่เรื่องการงานนั้นยกให้ที่หนึ่ง ไม่ว่าจะงานไร่นา งานบ้านงานเรือนก็ล้วนทำได้ทั้งนั้น เงิน 500 เหวินของท่านยังไงก็คุ้มแน่นอน

ซูจ้าวตี้ยืนอยู่ที่ปากประตู พอได้ยินคำพูดของซูต้าซานมุมปากของนางก็กระตุกอย่างรุนแรง ที่แท้นางมีค่าแค่ห้าร้อยเหวินและยังจะถูกท่านพ่อของตัวเองขายตัวไปอย่างหน้าด้านนขนาดนี้เลยหรอกเหรอ

น้ำเสียงของท่านลุงเหอค่อนข้างหยาบคายเล็กน้อย เขาพูดกับซูต้าซานว่า เอาล่ะ ไปหาคนพานางกลับมาให้ได้ก่อนเถอะ ยังไงข้าก็ต้องขอดูรูปร่างหน้าตาก่อน แม้ว่าคนจนบางตระกูลจะคัดหน้าตาไม่ได้ก็เถอะ แต่ก็อย่าให้มันดูไม่ได้มากเกินไปนัก เดี๋ยวจะไม่มีใครซื้อพอดี ข้าอุตส่าห์จ่ายเงินซื้อมา 500 เหวินทั้งที ถ้าขายต่อไม่ได้ในภายหลัง ข้าไม่ขาดทุนแย่รึ ?

ใช่ ใช่... งั้นข้าจะไปหานางเดี๋ยวนี้ ซูต้าซานท่าทีประจบประแจงราวกับแทบจะรอไม่ไหวอยากให้ทำข้อตกลงให้เสร็จ

ดวงตาของซูจ้าวตี้ฉายแววเย้ยหยันอันเย็นเยียบขึ้นมาเล็กน้อย นางก็ค่อย ๆ ก้าวเท้าเยื้องผ่านธรณีประตูไป

ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้ากลับมาแล้ว

นางหวังสีหน้ากระวนกระวายอยู่ภายในห้อง เมื่อได้ยินเสียงของซูจ้าวตี้ หน้าก็ซีดขึ้นในชั่วขณะพร้อมกับเดินออกมาด้วยฝีเท้าที่รวดเร็ว

นางคว้ามือของซูจ้าวตี้ด้วยความลนลานเล็กน้อยราวกับทำอะไรไม่ถูก จากนั้นนางก็ผลักซูจ้าวตี้ออกไปด้วยแววตาสีแดงระเรื่อโดยไม่พูดอะไรสักคำ เพียงแค่ต้องการผลักนางออกไปโดยเร็วแค่นั้น

อย่างไรก็ตาม ซูต้าซานเมื่อเห็นซูจ้าวตี้ ก็เดินมาถึงข้างกายของซูจ้าวตี้ด้วยใบหน้าที่มีความสุขพร้อมกับผลักนางหวังออกไปและดึงซูจ้าวตี้เข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว

บนเก้าอี้ไม้ในห้องมีชายวัยกลางคนที่มีหนวดเครานั่งอยู่ ดวงตาดุร้ายคู่หนึ่งของเขาเพียงแค่เห็นก็สัมผัสได้ถึงความเลวทราม

ลุงเหอ ท่านดูสิ นี่ไงลูกสาวคนที่สามของข้า

ลุงเหอมองพิจารณามาที่ซูจ้าวตี้อยู่หลายครั้ง คิ้วหนาคู่หนึ่งของเขาก็ขมวดขึ้นทันที ซูต้าซานราวกับตั้งใจและไม่ตั้งใจพยายามต้องการปิดบังครึ่งหน้าของซูจ้าวตี้ที่มีปานดำเอาไว้ แต่ปิดบังแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์

ลุงเหอลุกยืนขึ้นพร้อมกับเดินไปรอบ ๆ ซูจ้าวตี้อีกครั้ง ราวกับว่าเขากำลังเลือกหยิบสินค้าอย่างใดอย่างนั้น จากนั้นก็ส่ายหัวพูด ซูต้าซาน ลูกสาวเจ้าคนนี้ไม่ใช่ขี้เหร่ธรรมดา ราคาที่ให้ก่อนหน้าคงจะไม่ได้ นางรูปลักษณ์แบบนี้ ต่อให้ข้าอยากขาย ข้าก็ยังขายได้ยากเลย

บทที่ 3 อัปลักษณ์เกินไป ไม่คุ้มเงิน

ซูต้าซานกระวนกระวายและรีบพูดขึ้นมา ท่านเหอ อย่ามาตัดราคาอย่างงี้สิ ไม่ใช่ว่าพวกเราตกลงคุยกันดีแล้วหรอกรึ ? ข้าไม่ขออะไรมากกว่า 500 เหวินแล้ว ราคาแค่นี้ก็พอ

ท่านเหอจ้องไปที่ซูจ้าวตี้พร้อมกับส่ายหัว ไม่ได้ ปานบนใบหน้าของนางใครเห็นก็กลัว คนส่วนใหญ่มักจะเอาไปเป็นสาวใช้ ใครเห็นแบบนี้ก็ไม่อยากจะเอาทั้งนั้น ให้มากสุดได้แค่ 100 เหวิน เจ้าอยากขายก็ขาย ไม่ขายก็เรื่องของเจ้าแล้ว

ซูต้าซานเมื่อเห็นว่าท่านเหอกำลังจะจากไปก็รีบคว้าตัวเขาไว้ด้วยใบหน้าอันประจบสอพลอ ท่านเหอ ท่านก็มีประสบการณ์ผ่านโลกมาเยอะ เพิ่มให้ข้าอีกหน่อยเถอะ สามร้อย สามร้อยเหวิน แล้วท่านจะพานางไปไหนก็แล้วแต่ท่านเลย

นางหวังเดิมทีก็เอาแต่ยืนก้มหน้าอยู่ที่หน้าประตูโดยตลอด เมื่อนางได้ยินเสียงที่ดังมาจากในห้อง นางก็พุ่งไปยังข้างกายของซูจ้าวตี้พร้อมกับคว้ารั้งไว้ราวกับจะมีคนมาฆ่าแกงชีวิต นางมองอย่างร้องขอขณะที่มีน้ำตาเอ่อไหลไปยังซูต้าซาน

ข้าขอล่ะ ลูกสาวคนสาม…เจ้าอย่า…อย่าขายนางเลยได้ไหม ? ในภายภาคหน้าให้ข้ากินให้น้อยลง นางก็ยังทำงานได้

ซูจ้าวตี้มองนางหวังด้วยความประหลาดใจ ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ท่านแม่ของนางมักจะขี้ขลาดมาโดยตลอด เมื่ออยู่ต่อหน้าซูต้าซานไม่เคยกล้าที่จะพูดแม้แต่คำเดียว แม้ว่านางจะระมัดระวังเป็นพิเศษ แต่นางก็มักจะถูกซูต้าซานทุบตีตลอด

ซูต้าซานกวาดสายตามองนางหวังอย่างดุร้าย อีแก่อัปลักษณ์ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยอย่างเจ้า ไปอยู่นิ่ง ๆ ที่มุมตรงนั้นไป !

ซูจ้าวตี้รู้สึกได้อย่างชัดเจนได้ถึงนางหวังที่กำลังสั่นเทา แต่นางก็ยังคงจับมือของซูจ้าวตี้อย่างไม่วางมือโดยที่ก้มหน้าและมีน้ำตาคลอยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ

จ้าวตี้ก็รู้สึกปวดร้าวขึ้นมาในใจ นางอดไม่ได้ที่จะเอามือกุมไปที่หัวใจ อารมณ์นี้ดูเหมือนจะไม่ใช่ของนาง หลังจากที่ได้เห็นโศกนาฏกรรมที่เลือดไหลเป็นดั่งสายน้ำในจวนขุนนางอันหนิงด้วยตาของนางเองในครั้งนั้น ตั้งแต่นั้นมาก็ทำให้หัวใจของซูจ้าวตี้แข็งแกร่งขึ้นมามากจริง ๆ จึงไม่ง่ายที่นางจะถูกนำพาอารมณ์ไป

นี่ไม่ใช่อารมณ์ของนาง แต่เป็นไปได้มากว่าอาจเป็นความคิดถึงแม่ของเจ้าของร่างเดิม

ท่านเหอทางด้านนั้นพูดขึ้นมาอย่างรำคาญ ซูต้าซาน วันนี้ฟ้าใกล้มืดแล้ว ข้าไม่มีเวลามาต่อคำเล่นลิ้นกับเจ้า 200 เหวิน เจ้าจะขายก็ขายไม่ก็เรื่องของเจ้าล่ะ หลังจากพูดจบเขาก็เริ่มเดินจากไป

ซูต้าซานเหลือบมองไปซูจ้าวตี้พร้อมกับขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างดุร้ายและกระทืบเท้า จนสุดท้ายก็ตกลง

"ได้ ท่านเหอ ก็เอาตามที่เจ้าพูด สองร้อยเหวิน