Αναζήτηση εργασίας

By Άρης Δανάζογλου

Μια προσωπική διαδρομή στους εργασιακούς χώρους. Τα αφεντικά, οι συνάδελφοι, τα ωράρια, ο μισθός που ποτέ δε φτάνει. Ένα βιβλίο για μια πραγματικότητα που όλοι ξέρουμε πως είναι βαθιά προβληματική, με κάποιο μαγικό τρόπο όμως έχουμε πείσει τον εαυτό μας και τους άλλους πως αυτή είναι η κανονικότητα. Μπορεί και όχι όμως.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Άρης Δανάζογλου
• Release date: Aug 17, 2022
• ISBN: 9781005594640

Book preview

Αναζήτηση εργασίας

Άρης Δανάζογλου

Μάϊος 2021

Άδεια Creative Commons

Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 4.0 Διεθνές (CC BY-NC 4.0)

Με τη σύμφωνη γνώμη του εκδότη επιτρέπεται η μερική ή ολική αναπαραγωγή του έργου με την προϋπόθεση της αναφοράς της πηγής προέλευσης και της μη εμπορικής χρήσης του έργου.

Περισσότερες πληροφορίες για τη συγκεκριμένη άδεια: https://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/deed.el

[e-mail]

Είναι μια μάχη που χάνεται…

Όχι όμως μια μάχη που έχει χαθεί…

Χρόνος χαμένος και κερδισμένος

Μεγαλώνουμε μαθαίνοντας ότι ο χρόνος είναι χρήμα. Μάλλον όμως το αντίθετο είναι αλήθεια. Το χρήμα είναι χρόνος. Το μοναδικό που έχουμε όταν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή είναι χρόνος. Τίποτα άλλο. Ο καθένας από μας έχει στη διάθεσή του περίπου 700 χιλιάδες ώρες ή 30 χιλιάδες μέρες ή 900 μήνες ή κάτι λιγότερο από 80 χρόνια. Πολλά? Λίγα? Δεν έχει σημασία. Τόσα έχουμε. Από αυτά θα καταναλώσουμε 25 χρόνια για ύπνο και λίγο περισσότερο από δώδεκα μήνες για χέσιμο και κατούρημα. Σ’ αυτό που απομένει πρέπει να ζήσουμε. Ή να δουλέψουμε.

Το ποσοστό του χρόνου που διεκδικεί και τελικά κατακτά, από το χρόνο του καθενός μας, η δουλειά δεν τολμώ ούτε να το υπολογίσω. Πρώτον, γιατί το νούμερο από μόνο του θα μου φανεί καταθλιπτικό και δεύτερον γιατί δεν ξέρω πως να κάνω τον υπολογισμό. Γιατί μέσα εκεί θα πρέπει να συμπεριλάβω, πέρα από το κανονικό ωράριο, και τις υπερωρίες (πληρωμένες και απλήρωτες), το χρόνο μετακίνησης, τα ενδιάμεσα διαστήματα ανεργίας κατά τα οποία όμως ο άνεργος δουλεύει σκληρά για να ανακαλύψει που είναι κρυμμένη η επόμενη δουλειά του, το χρόνο που περνάει ο καθένας μας σκεπτόμενος τη δουλειά όταν δεν είναι στη δουλειά, πράγμα που σημαίνει άγχος, αϋπνίες κι ανασφάλεια για το αν θα γίνουν απολύσεις, αν θα ανανεωθεί η σύμβαση, αν θα γίνουν περικοπές μισθών και τα λοιπά, και τα λοιπά, και τα λοιπά.

Ο χρόνος όμως, το μοναδικό πράγμα που έχουμε, είναι βαριά υποθηκευμένο. Μόνο μέσω του χρήματος μπορούμε να εξαγοράσουμε το χρόνο μας πάνω σε αυτή τη γη. Για κάποιους, λίγους, τυχερούς η αναγκαία ποσότητα χρήματος για την εξαγορά του χρόνου τους συσσωρεύτηκε από μπαμπάδες και παππούδες (ακόμα και σήμερα περιουσίες κάνουν κυρίως οι άντρες). Για όλους τους υπόλοιπους από τη στιγμή της ενηλικίωσης (λίγο πριν, λίγο μετά, ανάλογα με τα φράγκα της οικογένειας) ξεκινάει μια προσπάθεια εξισορρόπησης ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει. Μια προσπάθεια να δουλέψουμε τόσο, ώστε να εξασφαλίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα μπορούμε για να απελευθερώσουμε τη μεγαλύτερη δυνατή ποσότητα χρόνου, έτσι ώστε να καταφέρουμε να ζήσουμε και όχι απλώς να επιβιώσουμε.

Αυτό που ακολουθεί είναι οι δικές μου απόπειρες, ήττες και αντιφάσεις μέσα σε αυτή τη διελκυστίνδα επιθυμιών και αναγκών.

Σερβιτοριλίκια και ντελίβερι

Η πρώτη μου επαφή με τη μισθωτή εργασία έγινε στην τρυφερή ηλικία των δεκάξι ετών. Δούλεψα βοηθός σερβιτόρου ένα καλοκαίρι για να μαζέψω λεφτά να πάρω μηχανάκι κρυφά απ’ τον πατέρα μου. Από Σεπτέμβρη το 'ριξα για πρώτη φορά σοβαρά στο διάβασμα. Είχα πάρει μια πρώτη γεύση από αυτό που θα ακολουθούσε.

Πριν ξεκινήσω δεν ήμουν καθόλου αρνητικός απέναντι στο γεγονός ότι θα δούλευα. Το περίμενα μάλιστα με προσμονή. Ένιωθα ότι έμπαινα στον κόσμο των ενηλίκων. Όταν ξεκίνησα να δουλεύω άρχισα να υποψιάζομαι ότι αυτός ο κόσμος ίσως να μην είναι τελικά ο προορισμός στον οποίο ήθελα να φτάσω.

Την πιτσαρία που δούλευα την είχαν ο κύριος Μπάμπης κι η κυρία Σούλα. Η Σούλα ήταν μια σαρανταπεντάρα μιλφ η οποία με απασχόλησε αρκετές από εκείνες τις καλοκαιρινές υγρές νύχτες, χωρίς η ίδια να το ξέρει. Ο Μπάμπης ήταν ένας μαλάκας και μισός. Όχι, μάλλον δεν ήταν μαλάκας, ο ιδεότυπος του μικροαστού μαγαζάτορα ήταν. Ξεκίνησε να δουλεύει στα δώδεκα, τα δεκατέσσερα ή τα οχτώ, έκανε το σκατό του παξιμάδι, κοιμόταν τέσσερις ώρες τη μέρα και μετά από είκοσι χρόνια προσπάθειας κατάφερε να ανοίξει κάτι δικό του. Αυτοί είναι που γίνονται τα χειρότερα αφεντικά. Δεν τους νοιάζει που πριν από μερικά χρόνια ήταν στην ίδια θέση με σένα. Δεν το θυμούνται καν. Τώρα είναι αφεντικά και προσπαθούν να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι και μαζί βγάζουν και τα κόμπλεξ που έχουν συσσωρεύσει όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Το προσωπικό έτρωγε μόνο ό,τι περίσσευε από τις προηγούμενες μέρες, όταν το φαγητό έφτανε σε κατάσταση που ο κύριος Μπάμπης να ντρέπεται να το σερβίρει στους πελάτες. Το μαγαζί δεν είχε ωράριο και έκλεινε μόνο όταν έφευγε κι ο τελευταίος πελάτης.

Ανοίγω μια παρένθεση εδώ για να σημειώσω πόσο ασυνείδητα ζώα θεωρώ μια παρέα νεοελλήνων που εξακολουθεί να κάθεται σε ένα μαγαζί και να διασκεδάζει, όταν δίπλα τους οι σερβιτόροι είναι έτοιμοι να κοιμηθούν όρθιοι. Κλείνει η παρένθεση.

Πίσω στον κύριο Μπάμπη. Φωνές και προσβολές έπαιζαν σχεδόν καθημερινά. Στο μάγειρα που παράβρασε τα μακαρόνια, στη λαντζιέρα που έσπασε ένα ποτήρι, σε μένα που δεν ήμουν αρκετά γρήγορός. Η πιο έντονη ανάμνησή μου από κείνο το καλοκαίρι ήταν ένα βράδυ που έκοβα τυρί. Για όσους είναι αρκετά τυχεροί και δεν έχουν μπει ποτέ