Uit den tuin van Epicurus

By J.H. Leopold

Behalve dichter was J.H. Leopold ook classicus, met grote waardering voor de filosofen van de Stoïcijnse school. In 1910 publiceerde hij "Uit den tuin van Epicurus", met een gedeeltelijke vertaling van diens hoofdwerk "De rerum natura" en een reeks zelfgeschreven stukken over de filosoof. In zijn vertaling probeerde Leopold de Latijnse woordvolgorde te respecteren, wat hem ruimte bood om hier en daar iets toe te voegen. In zekere zin eigende hij zich Epicurus' werk toe en gaf er zijn eigen draai aan. Het poëtische gehalte van zijn vertaling overtreft soms het origineel.-

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Jul 15, 2022
• ISBN: 9788728440513

Book preview

Uit den tuin van Epicurus

Omslag: Shutterstock

Copyright © 1910, 2022 SAGA Egmont

All rights reserved

ISBN: 9788728440513

1st ebook edition

Format: EPUB 3.0

No part of this publication may be reproduced, stored in a retrievial system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

This work is republished as a historical document. It contains contemporary use of language.

www.sagaegmont.com

Saga is a subsidiary of Egmont. Egmont is Denmark’s largest media company and fully owned by the Egmont Foundation, which donates almost 13,4 million euros annually to children in difficult circumstances.

Neige

Comme les atomes crochus

Que nous révéla Épicure,

La neige en lourds flocons chenus

Tourbillonne dans la nuit pure.

Et ce sont de candides draps

Qui couvrent la terre glacée:

Un bon point à qui trouvera

Les virginales fiancées…

Jean Dorsenne

Epicurus , zoon van Neocles en Chaerestrate uit Athene, 341 v. Chr. op Samos geboren en door Nausiphanes in de leer van Democritus onderwezen, trad eerst op in verschillende steden van Klein-Azië en sinds 306 te Athene ‘en hoewel toenmaals moeilijke tijden Griekenland bedrukten, heeft hij daar zijn leven gesleten, slechts twee of drie malen Ionië bereizende om zijn vrienden te bezoeken, die overigens overal van daan tot hem samenkwamen en met hem leefden in den ‘tuin’ buiten den Dipylonpoort, op zeer eenvoudige en weinig kostbare wijze.’ Hier wist hij door de verheffing, die van zijn leer uitging, en door zijn innemende persoonlijkheid een ongewoon aantal leerlingen blijvend aan zich te verbinden, welke hem in bijna ecstatische bewondering vereerden. In 270 overleed hij; ter zijner gedachtenis werden door zijn vaderstad standbeelden opgericht en nog gedurende vele eeuwen na zijn dood vierden zijn volgelingen zijn maandelijkschen herdenkingsdag en bewaarden zijn beeltenis zelfs op zilverwerk en op zegelringen.

Uit den brief aan Herodotus over het wezen der dingen

...En voorts van de beweging der hemellichamen en de keerkringen en de verduistering en opgang en ondergang en het daarmede verwante moet men niet gelooven, dat zij plaats vinden door de dienstbaarheid van een wezen, dat hen ordent of heeft geordend en tevens een volkomen gelukzaligheid bij zijn onvergankelijkheid bezit; want bezigheden en zorgen en gunst en ongunst gaan niet samen met gelukzaligheid, maar dat behoort bij zwakheid en vrees en afhankelijkheid van anderen; noch wederom dat zij, tevens ontvlammingen van samengeperst vuur zijnde, de gelukzaligheid deelachtig, naar hun wil die bewegingen aannemen; maar men moet de volkomen eerbiedwaardigheid in het oog houden bij alle benamingen, die op dergelijke voorstellingen betrekking hebben, opdat daaruit geen meeningen ontstaan in strijd met de eerbiedwaardigheid; want bij nalatigheid hierin zal die tegenstrijdigheid de grootste verwarring in de zielen teweeg brengen. Derhalve moet men aannemen, dat overeenkomstig de oorspronkelijke opname van deze wervelingen in de wording der wereld ook die noodwendigheid en regelmatige wederkeer tot stand komt.

Voorts moet men gelooven, dat het voleindigen van het onderzoek naar de eerste oorzaken de taak is van de natuurverklaring en dat de gelukzaligheid daarin is gelegen en in het nagaan, welke wezens worden waargenomen in die hemelverschijnselen, en in al wat daarmede verwant is; en dan dat voor de velerlei mogelijkheden in dergelijke dingen geen plaats is, noch voor de kans, dat het ook anders is, maar dat volstrekt niets in een onvergankelijk en gelukzalig wezen kan bestaan, dat strijd of verwarring veroorzaakt en dat het met het verstand is in te zien, dat dit volstrekt zoo is. Maar dat datgene, wat onder de natuurbeschrijving valt van de ondergang en opgang en de keerkringen en de verduistering en al wat daarmede verwant is, niets bijdraagt tot het gelukaanbrengende der kennis, maar dat zij, die dat volledig weten, maar niet weten wat het wezen der verschillende dingen is en wat hun laatste oorzaken zijn, even groote verschrikkingen hebben, als wanneer zij dat alles er niet bij hadden geleerd, en misschien zelfs grootere, wanneer de verbazing uit deze vermeerderde kennis ontstaan hare