Julia's Rozenstruik

By Frederic DOILLON

Boek beschrijving:

“Plots veranderde ze van gedachten. Op volle snelheid keerde ze terug naar haar rozenstruik en met een droge ruk, trok ze hem uit de grond. Ze verborg hem onder haar pullover en rende naar de auto.”

Julia woont op het plateland, in het huis van het Geluk. Ze gaat niet naar school en leert lezen dankzij de planten in de tuin. Op een dag vindt een kleine rozentak, die helemaal verschrompeld is. Ze redt hem en de rozenstruik groeit!

Maar op een dag moeten ze naar Parijs vertrekken. Die verbintenis met de aarde is moeilijk en er is een buitengewone aanpassing nodig.

Met veel poëzie, een toets sprookjesachtigheid en een snuifje fantasie zal Julia U meenemen op een reis die U nooit zal vergeten.

Een verhaal ergens tussen De Kleine Prins van Antoine de Saint-Exupéry en Femmes qui Courent avec les Loups van Clarissa Pinkola Estés

• Language: Nederlands
• Publisher: BadPress
• Release date: Mar 1, 2020
• ISBN: 9781071528440

Book preview

JULIA’S ROZENSTRUIK

JULIA’S ROZENSTRUIK

Frédéric Doillon

Auto editie - 2018

© Frédéric Doillon – Auto – editie – 2018.

ISBN 978-1727268416

« Alle rechten van vertaling, aanpassing en reproductie verboden »

Voor Christine, die me al sinds zoveel jaren met liefde steunt.

I

Julia werd glimlachend geboren. Door het venster dat uitkeek op de tuin bewonderde Jeanne, de jonge moeder, de Gardenia’s. De oude vrouwen rondom haar kwamen en gingen wervelend en draaiend, zich bekommerend om het kleintje, voor ze haar meenamen, helemaal roze, voor haar eerste voeding.

Tot haar zesde jaar ging Julia niet naar school. Dat was Jeanne’s keuze. Hermann, de vader, trok zijn schouders op en richtte de ogen naar de hemel, maar de jonge vrouw hield het been stijf. In plaats van de school met houten banken en kleurpotloden, gaf zij de voorkeur aan de school van het leven, de school van de tuinen, de gekweekte planten en de wilde planten, van de bomen vol sap en bloemen die schitterden in het licht. In plaats van woorden van mensen gaf zij voor haar jonge kind de voorkeur aan de vlucht van de vlinders, de taal van de gierzwaluwen en de wetenschap van de bijen. Tot haar zesde jaar, zei ze, kon de kennis van de mensen wel wachten. Die kwam steeds vroeg genoeg, met zijn interne oorlogen, zijn financiële crisissen, zijn euclidische afstanden en zijn radioactieve deeltjes.

Julia kon trouwens in bepaalde opzichten doorgaan voor een begaafd, klein meisje. Met drie jaar kon ze lezen! Zij had die verbazend vroegtijdige kennis vergaard met het volhardend lezen van de kleine etiketten die men vastmaakt op de kleine houten stokjes, die in de grond zijn gestoken naast zeldzame planten, waarvan men denkt de naam te vergeten of de zaden te vermengen.

Er was het prieel achteraan in de tuin, overdekt met Aristolochia, waarvan de lange gele pijpen een overvloed aan insecten koloniën herbergden. Een beetje verder bloeiden verbazingwekkend harige boeketten Bernagie tegen alle verwachting in, tussen een hoop oude rode bakstenen, die eruit zagen alsof ze sinds decennia niet hadden bewogen, en bovendien enkele fiere Calamagrostis herbergden, waarvan de pluizige koppen je vanuit de hoogte bekeken. Wanneer men het kleine pad opliep dat langs de stenen muur leidde die het domein afboordde, kruiste men kleine bosjes Dactylis waarvan de kleine handjes bij het minste zuchtje wind tegen elkaar botsten. Veel hoger in de lucht strekte een oude Esdoorn zijn verwrongen takken uit naar Julia. Elke oktober verspreidde hij zijn wervelende zaden in de kleurige herfstwinden, en betwistte daarmee de medaille voor maquillage met de Forez-streepvarens. Dichter naar het midden van de tuin, vond men het fameuze massief van de Gardenia’s, die Jeanne zo nauw aan het hart lagen, en het centrum van alle aandacht waren. Hun geur, die van de over de zeeën en bergen kwam, vervulde de zomeravonden, wanneer de nacht viel, als een suikerdroom, die niemand beu zou kunnen worden. Om deze exotische toets nog wat te vergroten, had Jeanne er net naast een jonge Henna geplant, met delicate takken, vol met kleine witte, gekrulde bloemen die Jeanne zo amuseerden, zonder dat ze zou hebben kunnen zeggen waarom. Aan de voet van de boom spreidde een samengestelde familie Irissen, half gekweekt en half wild, zijn wortels zonder enig complex tentoon. Op enkele meters stonden drie Jojoba’s, waarvan de zaden waren meegebracht door een Mexicaanse priester die per toeval door dat kleine dorp uit de Gers was gepasseerd, vol kracht en energie gegroeid, tot de trots van Jeanne. Ernaast ontvouwde een Kolaboom zijn sombere en onrustwekkende bladeren. Julia zorgde er goed voor er ver vandaan te blijven, net als van de Ligusterhaag, waarvan ze enkel de witte bloemen kon bewonderen, want van jonge leeftijd af had ze de hoge giftigheidsgraad van die desondanks zo mooie struiken leren kennen. Ze wandelde rustiger langs de Margrieten, die ze willekeurig plukte en waar ze de blaadjes vanaf trok, hij houdt van van me, een beetje, veel, en ging dan diep in gedachten zitten aan de rand van een kleine vijver. Ze bewonderde de Nymphéas met hun porseleinen bloemkronen, en rolde automatisch een steel van een Ophioglossum tussen de vingers, die ze daar toevallig in het midden van het gazon had gevonden. Enkele meters verder kon ze zich uitstrekken onder de indrukwekkende Quinquina, waarvan de magische schors, die ze graag streelde, goed was voor de zorg van kleine, ingebeelde ziektes. Roze Saponaria, met lichte en delicate bloemen, sierden andere hoeken van de tuin. Tenslotte gaven de Theestruiken, waarvan er enkele tot meer dan twintig meter hoogte groeiden, het geheel enkele verre toetsen, komend van China. En dan, helemaal aan de overkant, in een donkere hoek, lag een minuscuul riviertje bedekt met grappige gele bloemen, Utricularia. Julia, die terug