Ονειρικά Διηγήματα

By Πάνος Ιωαννίδης

Τα «Ονειρικά». Ένα µικρό βιβλίο που επιχειρεί µιαν εξερεύνηση στην 6η Ήπειρο των Ονείρων.

Μπορεί: 

µια µακραίωνη Ιστορία να γραφτεί µε σκαρπέλο και σφυρί;

µια σχέση συζυγική ν’ απλωθεί σε τρεις διαδοχικούς αιώνες;
Και τελικά, να επαληθευθεί;

Μπορούν:

σπόροι που φυτεύτηκαν σε όνειρο να βλαστήσουν;

ξεφτίδια ονείρου να οδηγήσουν στη σύνθεση ενός άρτιου θεατρικού έργου;

ή να υποκλαπεί ένα θεατρικό κείµενο σε ώρες βαθέως ύπνου;

Κι ακόμα:

ανταποκρίνονται τα θαλάσσια κήτη σε ανθρώπινα µουσικά καλέσµατα;

πώς επιτυγχάνεται, χωρίς τεχνική υποστήριξη, µια µακρόχρονη αναστολή της αναπνοής;

πώς αλλοιώνεται χωρίς ανθρώπινη Ωαρέµβαση ένα έργο τέχνης;

µπορούν τα όνειρα δυο ανθρώπων να βιώνονται και να επαληθεύονται ταυτόχρονα;

 Σ’ αυτά τα ερωτήµατα απαντούν, µ’ ένα δικό τους τρόπο, τα «Ονειρικά». Ένα µικρό βιβλίο που επιχειρεί µιαν εξερεύνηση στην 6η Ήπειρο των Ονείρων από έναν από τους σημαντικότερους Κύπριους λογοτέχνες, τον Πάνο Ιωαννίδη.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Armida Publications
• Release date: Feb 20, 2019
• ISBN: 9789963255863

Book preview

αρμίδα

Credit page

Copyright © 2019 Πάνος Ιωαννίδης

[e-mail]

Εκδόσεις Αρμίδα

Τ.Θ. 27717, Έγκωμη 2432, Λευκωσία, Κύπρος

(μέλος Independent Book Publishers Association - USA

& Independent Publishers Guild - UK)

www.armidabooks.com | Great Literature. One book at a time.

Εικόνες εξώφυλλου:

Fleeting Memories - Illustration / GeorgePeters | istock

Photo by Vincent Burkhead | Unsplash

Φιλολογική επιμέλεια:

Σταυρούλα Μπίου

Σχεδιασμός/παραγωγή:

Eκδόσεις Aρμίδα

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική, ή η απόδοση κατά παράφραση ή διασκευή του περιεχομένου του βιβλίου με οποιοδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του Εκδότη ή του συγγραφέα.

Πρώτη έκδοση: Μάρτιος 2019

ISBN: 978-9963-255-85-6

ISBN (epub): 978-9963-255-86-3

Αφιέρωση

Στη ζεστή αγκαλιά

όπου κούρνιαζα δυο αιώνες...

...και ακόμα,

στους Κωστή, Ευσεβία και Φραγκίσκη

ΛΙΓΑ ΠΡΟΛΟΓΙΚΑ

Όπως όλοι, στην ενύπνια ζωή μου βλέπω κι εγώ όνειρα: ευχάριστα, δυσάρεστα, αισιόδοξα, αλληγορικά, τρελά και ασυνάρτητα ή εφιάλτες που με ξυπνούνε κάθιδρο και με ταχυκαρδία. Βλέπω:

πως χάνομαι σε μια μεγαλούπολη κι εναγώνια, και συνήθως μάταια, αναζητώ κάποιον πρόθυμο ντόπιο να μου δώσει τη διεύθυνση του ξενοδοχείου μου ή μια στάση ταξί,

πως κατ’ επανάληψη, συνάδελφοι που μ’ έχουν στο στομάχι ή αδιόρθωτοι φαρσέρ, μετακινούν μακριά από το γκαράζ του το αμάξι μου σε ώρες που το χρειάζομαι,

πως καλύπτω πεζός, μέσα σε ημιορεινές περιοχές, πολλά χιλιόμετρα, οπλισμένος με μαγκούρα για προστασία από τα σκυλιά,

πως μια αβεσσαλώμεια[1] κόμη κάλυψε τη φαλάκρα μου και καθηλώνομαι στον καθρέφτη να τη συμμαζέψω και να την περιποιηθώ,

πως… και πως… κι άλλα παρόμοια βλέπω, φίλοι αναγνώστες, που τα θυμάμαι για λίγο, για να βυθιστούνε σύντομα τα περισσότερα στο άπατο πηγάδι του υποσυνειδήτου.

Ωστόσο, μερικά από τα όνειρα που βίωσα έντονα έμειναν χαραγμένα στη μνήμη μου, γιατί έγιναν φύτρες απρόβλεπτων ή ανεξήγητων εξελίξεων σε ώρες εγρήγορσης, ή ενέπνευσαν σελίδες μυθιστορημάτων και θεατρικών μου.

Όταν στη διάρκεια μιας συζήτησής μου με τον γιο μου, Χάρη, και μερικούς φίλους, ανέφερα τα πιο πάνω, οι παρόντες είπαν πως θα ήταν ενδιαφέρον, σε περίπτωση έκδοσης βιβλίου με περιεχόμενο αξιομνημόνευτες ονειρικές μου περιπέτειες, να επισημάνω τις μυστηριώδεις εμπλοκές ή καταλήξεις κάποιων απ’ αυτές στην καθημερινότητά μου και να παραπέμψω στα έργα μου, όπου άμεσα ή έμμεσα, εκτεταμένα ή περιορισμένα, τα όνειρα αυτά βρήκαν στέγη.

Ο Χάρης, στη συζήτησή μας εκείνη, συνόδευσε την εισήγηση αυτή με την υπόσχεσή του να επιμεληθεί και να εκδώσει το βιβλίο που θα προέκυπτε, πράγμα που άλλωστε σαν στοργικός γιος, αλλά και σαν επαγγελματίας εκδότης, κάνει για όλα μου τα βιβλία τα τελευταία χρόνια. Η εισήγηση με γοήτευσε και η υπόσχεση με ενθουσίασε!

Αυτό, λοιπόν, θα προσπαθήσω να κάνω στο τομίδιο αυτό: να συνδέσω το τρισδιάστατο, το τυπογραφικό χαρτί και τη μελάνη, με το φευγαλέο φάσμα του ονείρου. Να πω με τον δικό μου απλοϊκό τρόπο πως ζωή, δημιουργία και όνειρο είναι αδιαίρετα κι είναι αδύνατο να τα ξεχωρίσεις και να τα εγκλωβίσεις σε σύνολα στεγανά, όπως δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τον αέρα από το νερό.

9 Ιουνίου 2018

[1] Ο Αβεσσαλώμ ήταν γιος του προφητάνακτα Δαυίδ, γνωστός για την ομορφιά του και κυρίως για τα πλούσια μαλλιά του.

Ο ΠΥΡΓΟΣ

Αιωρούμενος ανάμεσα σε ύπνο και ημιεγρήγορση, διασχίζω με αβέβαια και κουρασμένα βήματα το ανήλιαγο, πυκνό δάσος, ελπίζοντας πως στην κατάληξή του θα βγω στο ξέφωτο, εκεί που ξεκινούν οι δρόμοι προς τις παραθαλάσσιες πόλεις και την ανοιχτή θάλασσα.

Αναπάντεχα, βγαίνοντας από μια πυκνή συστάδα θάμνων, βλέπω να ορθώνεται μπροστά μου και να μου φράζει τον δρόμο, ένας συμπαγής τεράστιος τοίχος κτισμένος με πέτρες του βουνού, που οι οικοδόμοι τις λείαναν υπομονετικά και τις αρμολόγησαν με εξαίρετη μαστοριά.

Aναρωτιέμαι, αν αυτό το άγνωστό μου και αχαρτογράφητο κτίσμα είναι το τέλος της πορείας μου, αν μπορώ να το παρακάμψω ή να βρω μια δίοδο να περάσω αντίκρυ. Δεν βλέπω να υπάρχει πουθενά η ποθητή διαφυγή. Αρχίζω να ψαχουλεύω τη λεία επιφάνεια με χέρια, πότε απλωμένα σταυροειδώς και πότε σε ανάταση. Καμιά ρωγμή ή χαρακιά δεν προδίδει κρυφό πέρασμα. Όπως είμαι ακουμπησμένος στον κατακόρυφο τοίχο, σπρώχνω σιγά-σιγά το κορμί μου προς τα δεξιά. Τα ανοιχτά, αποκολλημένα από τον κορμό χέρια μου, με οδηγούν αργά, με παρασύρουν πίσω τους…

Κάποια στιγμή έχω την έντονη εντύπωση πως έφτασα στην άκρη της οικοδομής. Όμως, αμέσως μετά, με μεγάλη απογοήτευση διαπιστώνω πως από το σημείο που θεώρησα κατάληξη ξαναρχίζει το δάσος κι ο τοίχος συνεχίζεται με μια εμφανή καμπυλότητα, με κατεύθυνση προς τον βορρά, χωρίς ν’ αλλοιωθούν ο όγκος, η υφή και το δυσθεώρητο ύψος του.

Πεισματικά συνεχίζω να σπρώχνω το σώμα και τα πόδια μου, ακολουθώντας την κατεύθυνση που έχει το δεξί μου μπράτσο, που ψηλαφώντας πάντα αναζητά πέρασμα. Ιδρώνω από αγωνία και κόπωση, κοντανασαίνω… Ξεκουράζομαι για μερικά λεπτά, μα πεισμωμένος κι αδημονώντας ξαναρχίζω την προσπάθειά μου. Για πόση ώρα δεν μπορώ να υπολογίσω… Μέχρι που ξαφνικά διαπιστώνω πως, ακολουθώντας την κατεύθυνση του τοίχου, η ράχη μου, που ήταν αρχικά στραμμένη προς τον νότο και αργότερα προς ανατολάς, τώρα είναι στραμμένη προς τον βορρά. Έχω φτάσει στην αντίπερα πλευρά του κτίσματος. Ωστόσο, ούτε αυτή είναι η κατάληξή του· όπως και η νότια είναι εγκλωβισμένη στο ίδιο πυκνό και δύσβατο δάσος…

Συνεχίζω την ψηλάφηση και την ολόσωμη μετακίνησή μου και στη νέα πλευρική, κι επίσης ελαφρά κυκλική, συνέχεια του τοίχου, προσδοκώντας να φτάσω επιτέλους στην άκρη του, αν υπάρχει μια άκρη… Ανανεώνω για πολλοστή φορά, με τις λιγοστές πια δυνάμεις μου, το όρθιο, κάθετο μπουσούλημά μου στον τοίχο, μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιώ πως η ράχη μου είναι και πάλι στραμμένη στον νότο. Είμαι ξανά εκεί απ’ όπου ξεκίνησα. Έχω κάνει μια πλήρη στροφή! Συνεπώς, συμπεραίνω ότι ο τοίχος είναι το εξωτερικό περίβλημα, ο φλοιός, ενός κυκλικού πύργου.

Κατεβάζω τα μουδιασμένα χέρια από τον τοίχο, βγάζω μαντίλι και σκουπίζω το μέτωπο, τα μάτια και τον ιδρωμένο λαιμό μου που τσούζει. Τη στιγμή που είμαι έτοιμος να πω το δραματικό: «Τι κάνεις εδώ, Πέτρο Αρχοντίδη;» εντελώς απροσδόκητα και αθόρυβα, μια μεγάλη πόρτα, που δεν είδα προηγουμένως, ανοίγει μπροστά μου. Δεν έχει ξύλινο σκελετό, παραστάτες, θυρόφυλλα ή φεγγίτη. Είναι ένα ολότελα γυμνό ορθογώνιο πέρασμα προς το εσωτερικό του πύργου, που ξεκινάει κι απλώνεται πίσω από το πέτρινο σκαλοπάτι, πάνω στο οποίο αφηρημένος σκουντούφλησα. Το ξάφνιασμα, την έντονη περιέργεια και το δάγκωμα του τρόμου που μου προκάλεσε η αιφνίδια εμφάνιση της πόρτας δεν με αποθαρρύνουν. Είμαι αποφασισμένος να εξερευνήσω το εσωτερικό του μυστηριώδους οικοδομήματος. Παίρνω τρεις βαθιές ανάσες, όπως κάνω πριν τις καταδύσεις στη θάλασσα, και δρασκελίζω το σκαλοπάτι.

Εσωτερικά ο πύργος είναι θεόρατος σε πλάτος και ύψος, κι εκεί που πρέπει να βρίσκονται οι τοίχοι του, που τους ψηλάφησα κάνοντας τον γύρο απ’ έξω, υπάρχει μια στέρεη επιφάνεια επικαλυμμένη με μια στρώση από συμπαγές, αλλ’ όχι διάχυτο φως, που εκπέμπει κάθε τόσο στιγμιαίες αναλαμπές