Mission Apparata MAS: Αποστολή Απαράτα Μας και το Βραβείο της Παντόφλας

By Yo Arax

ΕΛΛΗΝΙΚΟ Βιβλίο - Δυο παιδιά, στην διάρκεια κάποιας επιστημονικής εργασίας με υπολογιστές, συνδέονται τυχαία με μία μελλοντική κοινωνία όπου οι πολίτες έχουν εμφυτευμένο ένα microchip με πρόσβαση σε βιβλιοθήκη γνώσεων και μεταξύ τους επικοινωνία, αλλά ζουν κάτω από μία σιδηρά κρατική πειθαρχία. Μέσα από πλοκή, δράση, αστεία, ζωηρές δημοκρατικές συζητήσεις και με την βοήθεια εναλλακτικών φίλων τους, τα παιδιά θα δοκιμάσουν να ανακαλύψουν ποιά αλήθεια κρύβεται πίσω από την χρήση του microchip , την κοινωνική στρωμάτωση και να εξετάσουν τα προβλήματα της δημοκρατίας που προκύποτυν από την αλόγιστη υιοθέτηση της τεχνολογίας. Και από εκείνη την στιγμή η ζωή σε ένα μακρινό παράλληλο σύμπαν θα αλλάξει ριζικά.

Two young classmates, while working on a computer simulation, by chance link with two citizens of a futuristic Utopian society, where all of its inhabitants are implanted with a powerful but mysterious microchip which enables them to automatically access their vast knowledge base as well as to communicate among themselves.
This seemingly euphoric society is however regulated by the iron grip of the government. Does that necessarily lead to manipulation and exploitation? Is that society mature enough to take full advantage of the enhancement of the human brain?
As the story evolves, the relative ethical dilemmas and complications arising from interweaving technology with humans is examined through a series of plots, counter plots, humor, animated debates and standoffs.
With the help of some dissident companions, the kids will embark in a mission to overthrow this oppressive regime. At this moment in time, they unwillingly change the course of a distant and parallel universe.
Hunted by the seemingly beneficial government, they will uncover the true nature of the microchip and realize the potential downfalls of premature technological advancement. The will attempt to uncover the truth behind the government's iron grip, challenge the caste system and expose the citizens to the values of democracy.
All in the sake of a holiday science assignment.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Yo Arax
• Release date: Mar 3, 2015
• ISBN: 9781311754479

Yo Arax

ΓΙΩ ΑΡΑΧΓΙΩ ργος ΑΡ ης ΑΧ ιλλέαςΑπό την βεράντα του εξοχικού μας οι τρεις μας (Γιώργος, Άρης, Αχιλλέας) σκαρφιζόμασταν, πολλά όμορφα καλοκαιρινά βράδια, παραμύθια και ιστορίες και μετρούσαμε πεφταστέρια στον Αυγουστιάτικο ουρανό μέχρι τα άγρια μεσάνυχτα.Περνούσαμε τόσο όμορφα, στη μικρή παρέα μας, με πολλά αστεία και απρόοπτα, πλάθοντας τους ήρωες και τις περιπέτειές τους που στο τέλος θελήσαμε να τους δώσουμε την δική τους δυνατότητα να νικήσουν τη λησμονιά και να φτάσουν στα χέρια κάποιου έξυπνου και διψασμένου για περιπέτεια παιδιού.Σήμερα, έχουμε πια μεγαλώσει αλλά η παιδική καρδιά μέσα μας ακόμα γελάει και χαίρεται με παραμύθια και ελπίζει ότι στις σελίδες των δικών μας παραμυθιών θα βρεις ένα κομμάτι του δικού σου εαυτού.Το πιο ζωντανό, το πιο γελαστό το πιο ελπιδοφόρο.Να είσαι πάντα καλά.

Book preview

Νύχτα, κάπου εκεί πέρα

Οι δύο φιγούρες, ξεπρόβαλαν σιγά-σιγά μέσα στην ομίχλη, καταμεσής του φεγγαρόλουστου έρημου δρόμου και πλησίασαν η μία την άλλη με έκδηλη επιφυλακτικότητα και καχυποψία. Σταμάτησαν σε απόσταση μερικών βημάτων και αναμετρήθηκαν για λίγο, σιωπηλά.

«Ασουρμπανιμπάλ!» προσφώνησε χαμηλόφωνα και συνωμοτικά η πρώτη φιγούρα, που ανήκε σε μία σωματώδη γυναίκα, με μεγάλο μπούστο και στρογγυλή κορμοστασιά ντομάτας, σφιχτοτυλιγμένη σε ένα κόκκινο μπουρνούζι.

Απέναντί της ωστόσο, η άλλη φιγούρα, ενός ξερακιανού άντρα με μακριά πόδια σαν αμπελοφάσουλα και λεπτό μουστακάκι κάτω από μια χοντρή στρογγυλή μύτη, παρέμεινε σιωπηλή και ακίνητη.

«Ασουρμπανιμπάλ !» επανέλαβε λίγο πιο δυνατά και εκνευρισμένα η γυναίκα και έβαλε τα χέρια της στη μέση, σαν να ήταν έτοιμη για καυγά.

Η λεπτόλιγνη φιγούρα του άντρα κινήθηκε αμήχανα, σαν να αντιμετώπιζε κάποιο εσωτερικό δίλημμα. Άνοιξε τα χέρια, τα κοίταξε από πάνω έως κάτω, έξυσε το κεφάλι, τα ξαναέβαλε στις τσέπες και μουρμούρισε διστακτικά :

«Εεε ..... Ναβάχο-δεινόσαυρος; ....» και σαν δεν πήρε απόκριση ή κάποιο σήμα αναγνώρισης, συλλάβισε πιο διστακτικά, με κάποια αμφιβολία «... Να-βου ... χέζο… νόσαυρος;... Εε που να πάρει! δεν θυμάμαι!.... τι με ζορίζεις επιτέλους ... αφού το κατάλαβα πως είσαι εσύ...»

Το εύσωμο κόκκινο μπουρνούζι απέναντί του καμπούριασε απειλητικά, σαν τίγρης που ήταν έτοιμη να ορμήσει στο απροστάτευτο θύμα, και με την οργή του Βεζούβιου ξέσπασε:

«Ν Α Β Ο Υ Χ Ο Δ Ο Ν Ο Σ Ο Ρ Α Σ είπαμε !.... άχρηστε, αγράμματε !!! .....»

«...Μη φωνάζεις καλέ! ... Σε εμένα έβαλες την πιο δύσκολη λέξη;... στην ιστορία δεν είμαι άριστος...»

«Σε κανένα μάθημα δεν είσαι … ούτε καν καλός....»

«Kάγκελος; ….. Κάγκελο είναι η μύτη σου!...» μουρμούρισε σκυθρωπά ο ξερακιανός

« Αφού τα συμφωνήσαμε, τα συνθήματα, και σου είπα να τα αποστηθίσεις!...»

«Σκέφτηκα ότι δεν θα χρειαζόταν να τα μάθω απέξω ... τα έκανα σκονάκι... στο αριστερό μου χέρι»

«Και που είναι τώρα το σκονάκι σου;.... ΕΚΕΙ, ΠΕΡΑ … εκεί που είσαι εσύ ... στον υπολογιστή όπου κάθεται το κορμί σου! ... ενώ εσύ, δηλαδή η σκέψη σου , ας την πούμε σκέψη, είναι EΔΩ.... μέσα στον σώμα αυτού του.. τι στα λέω τώρα; Αμφιβάλλω ότι καταλαβαίνεις τι σου λέω...»

«Δεν είμαι μπουμπούνας! ... και εάν βρισκόμαστε εδώ το χρωστάμε στη διάνοιά μου...»

«Μήπως η διάνοια σου διάλεξε να είμαι εγώ αυτός που έπρεπε να μπει σε .... αυτό εδώ το στρογγυλό σουλούπι; ...»

«Δε φταίω εγώ για το παρουσιαστικό των γιβραλτάρ που μας δέχτηκαν...»

« Τι Γιβραλτάρ, βρε άσχετε …. Άβαταρ θέλεις να πεις!….»

« Ε ναι αυτό!… Πώς ήθελες να γνωρίζω με τι θα έμοιαζαν... Έπειτα δεν έχει σημασία το παρουσιαστικό ... γι’ αυτό που κάνουμε ... για την επιστήμη γενικότερα... »

«Δε συνεχίζω την κουβέντα... χάνουμε την ώρα μας και δε μας περισσεύει... Από στιγμή σε στιγμή μπορεί να διακοπεί η σύνδεση... Είσαι έτοιμος;...»

Κοιτάχτηκαν με αμηχανία γιατί, όσο κι αν αυτή η ερώτηση ήταν επιτακτική δεν είχε εύκολη απάντηση.

« Εγώ έλεγα ... να μην κάνουμε τίποτα το ιδιαίτερο σήμερα. Είναι η πρώτη φορά που επικοινωνούμε, με αυτόν τον τρόπο μέσα από κάποιους άλλους, σε αυτόν τον τόπο... Δεν ξέρουμε ούτε τους κανόνες, ούτε πόσο καιρό μπορούμε να μείνουμε μέσα σε αυτούς που μας φιλοξενούν»

«Χώρια που από στιγμή σε στιγμή μπορεί να μπει κάποιος στο υπνοδωμάτιο του σπιτιού ή να γίνει διακοπή ρεύματος ....»

«Φαντάσου τρομάρα που θα πάρουν αυτοί εδώ...» και έδειξε τα σώματά τους «... αν ξυπνήσουν σε κάποιο μέρος, τελείως άγνωστο...»

«Τα έχομε συζητήσει αυτά, μεταξύ μας.... Ήταν σύμφωνοι με την όλη διαδικασία...»

Ο ξερακιανός άρχισε να ψάχνει τις τσέπες του, άνοιξε το πορτοφόλι του και έψαξε για την ταυτότητα του.

«Τι ψάχνεις;»

«Να δω ποιος είμαι, πού μένω»

«Όχι στη μέση του δρόμου!...» πρόσταξε η γυναίκα και τον κλώτσησε με τον πόδι της «Ακολούθα με! ...»

Το κόκκινο μπουρνούζι έκανε μεταβολή και απομακρύνθηκε βιαστικά. «Τίποτα δεν θυμάται.... το βούρλο» μονολόγησε. Ο ξερακιανός βιάστηκε να την ακολουθήσει τρίβοντας το πονεμένο του πόδι.

«Μα καλά, με τις παντόφλες ήρθες;...» ρώτησε.

«Εδώ κοντά μένω... εε δηλαδή αυτή μένει... η SAFIRA...» δείχνοντας με τον αντίχειρα πάνω από την πλάτη της, προς τον φαρδύ πισινό της που διαγραφόταν κάτω από το κόκκινο μπουρνούζι.

«Πώς γίνεται και ξέρεις τόσα πολλά ;...» και όπως δεν πήρε απάντηση αναρωτήθηκε «κι εμένα πως με λένε;...»

«Κι αυτό , το έχομε πει : Σε λεν ABRAHAMO ...»

«Νόμιζα πως το έλεγες για αστείο... Τέτοιο όνομα! ... Σαν κάποιος να βήχει και να φταρνίζεται ταυτόχρονα!»

Μετά από δυο στενά η Safira, με τον Abrahamo στο κατόπι της, χώθηκε βιαστικά σε ένα μικρό διώροφο κτίριο, ανέβηκε στον πρώτο όροφο και άνοιξε την πόρτα.

«... Μπες!...» πρόσταξε στον λαχανιασμένο συνοδό της.

Αυτός κοντοστάθηκε στην πόρτα «.Πώς; ... από το πρώτο ραντεβού και στο σπίτι;... Δεν πιστεύω να μας περιμένει καμιά μαμά εκεί μέσα! »

Η Safira του έσκασε μια σβουριχτή σφαλιάρα «Να! Σα δε ντρέπεσαι... και από δω και στο εξής κομμένα τα σεξιστικά αστεία...»

: - )

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 - Η συνάντηση

Μέσα στο άγνωστο διαμέρισμα

Οι δύο φιγούρες διέσχισαν δισταχτικά το κατώφλι του διαμερίσματος. Στο χωλ αχνόφεγγε μία ροζ απλίκα. Πάνω από την κλειστή δίφυλλη πόρτα που οδηγούσε προς το υπόλοιπο σπίτι υπήρχε μία μεγάλη χάρτινη επιγραφή με πολύχρωμα μεγάλα γράμματα.

« Κ Λ Ω Σ Α Η Ρ Θ Ε Σ ! »

«Τουλάχιστον μας καλωσορίζουν...»

«Μόνο εσένα όμως, ... εσύ είσαι η κλώσα»

«Προφανώς έκαναν λάθος ... ήθελαν να γράψουν ΚΑΛΩΣ ....»

« Ίσως τα Ελληνικά να μην είναι εδώ η μητρική γλώσσα»

Άνοιξαν προσεκτικά τη δίφυλλη πλαστική πόρτα και μπήκαν σε ένα ευρύχωρο σαλόνι με χαμηλό φωτισμό. Στη μέση του δωματίου, γύρω από ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι, ήταν καθισμένοι πέντε-έξη άνθρωποι, άντρες και γυναίκες. Όλα τα μάτια ήταν γουρλωμένα και στραμμένα πάνω τους, μερικές κυρίες είχαν κοκκινήσει και φαίνονταν έτοιμες να τσιρίξουν από τον φόβο τους. Μόλις όμως ξεπρόβαλαν από την πόρτα οι γνώριμες φιγούρες της Safira και του Abrahamo, όλοι ανέπνευσαν με ανακούφιση. Άρχισαν όλοι μαζί να χειρονομούν και να μιλάν σε μία τελείως άγνωστη γλώσσα. Μερικά λεπτά κύλισαν έτσι, όπου όλοι μιλούσαν ταυτόχρονα εκτός από τους δύο νεοφερμένους. Αυτοί στέκονταν σιωπηλοί στο άνοιγμα της πόρτας και κοίταζαν με έκδηλη αμηχανία.

Στο δωμάτιο έπεσε πάλι σιωπή. «... Γεια!...» προσφώνησε χαρμόσυνα το παιδί που ήταν ο Αbrahamo σηκώνοντας το δεξί του χέρι σαν ινδιάνος και συμπλήρωσε τονίζοντας αργά-αργά τις λέξεις « Χαιρετώ σας γήινοι… Ερχόμαστε ... ειρηνικά .... Οδηγείστε μας στον ... Αρχηγό σας...» Η Safira τον αγριοκοίταξε και τον σκούντησε δυνατά στα πλευρά.

« Τι;.... Πάντα ήθελα να το πω αυτό! ...» δικαιολογήθηκε ο Αbrahamo, τρίβοντας τα πλευρά του.

Στο άκουσμα της στιχομυθίας στην Ελληνική γλώσσα όλοι ο καθισμένοι έφεραν τον αντίχειρά τους στο πίσω μέρος του αυτιού τους, σαν να πίεζαν έναν διακόπτη. Έπειτα με φανερό ενθουσιασμό και ανυπομονησία αντάλλαξαν βιαστικά συγχαρητήρια με τον διπλανό τους και σώπασαν πάλι, περιμένοντας από τους νεοφερμένους να πουν κάτι.

«Γειά σας...» έκανε διστακτικά και η Safira. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής ακούστηκαν από τους καθισμένους κάποια διστακτικά «Κάλος ήρτες»

« Τώρα χαιρετάν εσένα... εσύ είσαι ο κάλος !...» μουρμούρισε σιγανά η Safira.

Αυτός που καθόταν πιο κοντά τους, με την πλάτη γυρισμένη προς την πόρτα σηκώθηκε και με αργές και προσεκτικές κινήσεις τους πλησίασε, λέγοντας με σπασμένα Ελληνικά

«Περιμέναμε για εσάς...». Ήταν ένα μεγάλος σωματώδης άντρας με μαύρα κοντά γένια και σμιχτά φρύδια. Σήκωσε κι αυτός το δεξί του χέρι σαν ινδιάνος και χαμογέλασε αμήχανα. Με το άλλο χέρι τους έδειξε τις δύο άδειες θέσεις, μία κόκκινη βελούδινη πολυθρόνα και ένα ξύλινο κάθισμα χωρίς πλάτη.

Ο Αbrahamo πήγε να κάτσει στη φαρδιά και αναπαυτική πολυθρόνα αλλά η Safira τον αγριοκοίταξε επικίνδυνα. Κατάλαβε πως αυτή πρέπει να ήταν η δικιά της θέση, αφού προφανώς και το σπίτι ήταν δικό της. Έτσι, περιορίστηκε να κάτσει στο σκαμπό.

Μόλις τακτοποιήθηκαν, ο μεγαλόσωμος βλοσυρός άντρας πήρε τον λόγο και άρχισε να μιλάει με βαριά φωνή.

« Εγώ Tondra ... φίλος Safira»

« Κι εμείς φίλος Safira...» αποκρίθηκε και η Safira αλλά ο Tondra την αγνόησε και συνέχισε:

«... Safira μίλησε για εσάς ...που ταξίδεψαν μακριά... και όλοι εδώ ήρθαμε να γνωρίσουμε τα πάντα...»

« Τι; Ποια Panda; Σιγά να μη μοιάζουμε με αρκουδάκια Panda!» μουρμούρησε προσβεβλημένος ο Abrahamo.

«Ποιος είσαι εσύ... που είσαι προέρχονται από; ...» ολοκλήρωσε την ομιλία του ο Τondra και τους κοίταξε εξεταστικά.

Η Safira, δηλαδή το παιδί που μίλαγε μέσα από την Safira πήρε τον λόγο

«Καταλαβαίνω ότι δεν είστε Έλληνες...»

« Εμείς δεν έχει πια αυτές τις έθνη ... εσείς, Έλληνες; » ρώτησε καλοσυνάτα μια κυρία που καθόταν στα δεξιά της Safira, με τα ίδια σπαστά Ελληνικά.

«Είμαστε δυο Ελληνόπουλα… εε … από την Ελλάδα» είπε η φωνή της Safira

«Έφηβοι» διόρθωσε ο Αbrahamo «... και δεν είμαστε ΚΑΘΟΛΟΥ μα καθόλου PANDA» συμπλήρωσε χαμογελαστός, χαϊδεύοντας προστατευτικά την κοιλίτσα του.

« Πότε έχετε αποθάνει και γίνατε καθόλου πάντα.... και να πείτε αν είστε κάλος πνεύμα ή κάκος» διέκοψε με παγερό ενδιαφέρον ο Τondra σαν γραφειοκράτης σε δημόσια υπηρεσία μεταναστεύσεων.

« Πνεύμα; Τι πνεύμα! …. Βρε δάγκωσε τη γλώσσα σου ... γρουσούζη….που μας θέλεις και καλά πεθαμένους!» μουρμούρησε μέσα από τα δόντια του ο Αbrahamo και έφτυσε τρεις φορές στον κόρφο του.

Όσοι κάθονταν στο τραπέζι έφτυσαν και αυτοί τρεις φορές στον κόρφο τους, από ευγένεια.

«Κανένας μας δεν έχει πεθάνει...» άρχισε να εξηγεί το παιδί-Safira, « Ερχόμαστε από πολύ μακριά… και θέλουμε να σας γνωρίσουμε».

Τότε όμως θυμήθηκε ότι η πραγματική Safira τους είχε προειδοποιήσει να μην αναφέρουν πολλές λεπτομέρειες στην πρώτη συγκέντρωση, αφού θα ήταν παρόντα και κάποια νέα και άγνωστα μέλη της λέσχης της. « Εσείς ποιοι είστε;… Πώς λέγεται εδώ το μέρος ;…» προσπάθησε να αλλάξει τη συζήτηση.

: - )

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 - Μαντάμ Safira

Η Μαντάμ Safira, που στην κανονική της ζωή παρουσίαζε τον εαυτό της σαν ‘Διπλωματούχος ερευνήτρια ψυχικών και αστροφυσικών φαινομένων’, δηλαδή ‘μέντιουμ’ όπως θα λέγαμε εμείς, διατηρούσε μια λέσχη ‘μεταφυσικών συναντήσεων’. Κάθε εβδομάδα μάζευε στο σπίτι της διάφορα μέλη και πελάτες της, για να πάρουν μέρος σε δήθεν μεταφυσικές συζητήσεις και δραστηριότητες, έναντι μιας μικρής μηνιαίας ανταμοιβής που επέτρεπε στην Safira να ζει άνετα χωρίς να χρειαστεί να κάνει κάποια άλλη παραγωγική εργασία. Η αλήθεια είναι ότι, από τότε που γεννήθηκε, η Safira είχε αυξημένες ικανότητες τηλεπαθητικής σκέψης και αυτός είναι και ο λόγος που τα παιδιά κατάφεραν να έρθουν σε επαφή μαζί της.

Ο Αbrahamo ήταν προσωπικός φίλος της Safira, ψυχολόγος και πολύ ικανός υπνωτιστής. Δεν ήθελε να έχει καμία σχέση με τη λέσχη της φιλενάδας του και μάλιστα, σχεδόν καθημερινά, την κορόιδευε για τη δραστηριότητά της αυτή. Η Safira τον είχε προτείνει στα παιδιά ως δεύτερο σύνδεσμο, γιατί ήταν επιστήμονας και πιο σοβαρός από τους συνήθεις θαυμαστές και πελάτες της λέσχης της.

Από την άλλη, τα παιδιά, δύο Ελληνόπουλα με ιδιαίτερες ικανότητες σε όλες τις θετικές επιστήμες και ειδικά στην πληροφορική και τα ηλεκτρονικά, ασχολούνταν εκείνη την εποχή των χριστουγεννιάτικων διακοπών τους με την ανάπτυξη μίας πλατφόρμας ηλεκτρονικού παιχνιδιού μέσω δορυφορικής σύνδεσης. Είχαν και τα δύο εξοπλιστεί με τα σχετικά ακουστικά και μικρόφωνα, με ειδικά γυαλιά ηλεκτρονικής όρασης τριακοσίων εξήντα μοιρών και φυσικά με τα ειδικά δια-δραστικά γάντια και παπούτσια, έτσι ώστε για να διαθέτουν πλήρη αλληλεπίδραση με το παιχνίδι.

Ωστόσο, ο στόχος που είχαν θέσει στον εαυτό τους ήταν πολύ μεγαλύτερος από το να αναπαραγάγουν άλλο ένα συνηθισμένο και βαρετό παιχνίδι δράσης ή ρόλων. Με την πλατφόρμα τους και με τη βοήθεια της δορυφορικής σύνδεσης θα έδιναν τη δυνατότητα στους συμπαίχτες να συνδέονται μεταξύ τους, σε πραγματικό χρόνο –online- και να αλλάζουν θέσεις μεταξύ τους, βιώνοντας την πραγματική καθημερινή ζωή του άλλου, δηλαδή να ζουν μέσα από τις εικόνες και τις εμπειρίες κάποιου συμπαίκτη τους ακόμα και εάν ήταν σε άλλη χώρα, φυλή ή ήπειρο. Θα μπορούσε ο καθένας να γίνει, για λίγες ώρες, πυροσβέστης, Εσκιμώος, ωκεανολόγος, χειρούργος ή ότι άλλο θα ήθελε, σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη.

Ο σκοπός του παιχνιδιού ήταν να αποκτήσουν οι συμπαίκτες μια οικουμενική αντίληψη των παν-ανθρώπινων καθημερινών επιδιώξεων και εμπειριών, σε πραγματικό χρόνο, ώστε να γεφυρωθούν, μέσα από κοινές εμπειρίες, τα θρησκευτικά και φυλετικά χάσματα.

Αυτός ήταν και ο λόγος που το συγκεκριμένο ερευνητικό πρόγραμμα το είχε αναλάβει υπό την αιγίδα της η ‘Παγκόσμια Ντιρεκτίβα για την Οργάνωση και Φιλία των Λαών’.

Ωστόσο μία μέρα πριν από τη συνάντηση των παιδιών με την παρέα της Safira και του Abrahamo, την ώρα κάποιας δοκιμαστικής λειτουργίας του εξοπλισμού τους και από μια περίεργη συγκυρία γεγονότων ή απλά επειδή άλλαξαν κατά λάθος κάποιες παραμέτρους στη δορυφορική σύνδεση, αντί να συνδεθούν μεταξύ τους, τα δυο παιδιά συνδέθηκαν με τη μαντάμ Safira την ίδια στιγμή που η ομάδα της, μαζεμένη γύρω από το τραπέζι, έκανε ασκήσεις αυτοσυγκέντρωσης και πνευματικής αναζήτησης. Τότε, άρχισαν να βλέπουν μέσα από τα μάτια της Safira και να ακούν από τα αυτιά της.

Στην αρχή η εικόνα ήταν πολύ θολή και οι ήχοι ακατανόητοι. Ήταν η στιγμή που η Safira είχε τυχαία συνδεθεί τηλεπαθητικά μαζί τους και είχε έρθει σε έκσταση με τα μάτια γουρλωμένα. Σιγά-σιγά η εικόνα έγινε καλύτερη και είδαν, μέσα από τα ηλεκτρονικά γυαλιά και τα ακουστικά τους, αυτό που έβλεπε και άκουγε εκείνη δηλαδή ένα τσούρμο άγνωστα πρόσωπα να τους κοιτάν στα μάτια, με ένταση και απορία και να μιλάν, όλα μαζί, μια ακατανόητη γλώσσα. Βιαστικά τότε – χωρίς να το καλοσκεφτεί- ένα από τα δυο παιδιά, έκλεισε φοβισμένο τον διακόπτη της σύνδεσης.

«Το είδες αυτό;...» είπαν και τα δυο ταυτόχρονα βγάζοντας τα ψηφιακά γυαλιά τρισδιάστατης όρασης που φορούσαν.

«Τι λες να ήταν; ... Μήπως πέσαμε πάνω σε δορυφορικό πρόγραμμα τηλεόρασης; »

« Μπα ... δε μου φάνηκε σαν κανονική τηλεόραση .... θα είχε υπότιτλους ... και όλοι αυτοί που μας κοίταζαν …. Λες να ήταν από κάποιο Studio ηχογράφησης; ...»

« Μην λες χαζομάρες ...δεν γίνεται να κοίταζαν εμάς... Πώς;… μέσα από ποια σύνδεση θα μπορούσαν εκείνοι να μας δουν; ... Εμείς τους βλέπαμε , εκείνοι όχι!....»

« Και τότε με ποια σύνδεση ή διαδικασία τους βλέπαμε εμείς; ... και τι κοίταζαν όλοι εκείνοι με τέτοια απορία...»

« Ή μάλλον ΠΟΙΟΝ κοίταζαν .... και ποια ακαταλαβίστικη γλώσσα μιλούσαν ;...»

«Τι σου ήρθε και έκλεισες τον διακόπτη; ... αφού κάνουμε επίσημη έρευνα που βραβεύεται από την Παντόφλα...»

«Την ποια ;» σάστισε το παιδί και αγριοκοίταξε τον συνομιλητή του

«Αυτή... την Παγκόσμια Ντιρεκτίβα για την Οργάνωση και Φιλία των Λαών ... Πα . Ντ . Ο. Φ. Λα...»

Με έναν αναστεναγμό ταλαιπωρίας το άλλο παιδί άνοιξε πάλι τον διακόπτη της σύνδεσης και φόρεσαν τα γυαλιά και τα ακουστικά τους. Προσπάθησαν για πολλή ώρα να επανασυνδεθούν αλλά το αποτέλεσμα ήταν αποκαρδιωτικό. Δεν έβλεπαν απολύτως τίποτα. Μαύρο σκοτάδι. Οι φίλοι της Safira, από την άλλη μεριά, είχαν καταφέρει να τη συνεφέρουν και έτσι χάθηκε κάθε διασύνδεση.

«Αν πειράξουμε λίγο τους ρυθμιστές....;» μουρμούρισε κάποιο από τα παιδιά

« ΜΗΝ ΑΚΟΥΜΠΗΣΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ!...» βρυχήθηκε εκνευρισμένα το άλλο «... πρέπει να καταγράψουμε όλες τις παραμέτρους όπως έχουν τώρα, για να επαναλάβουμε το πείραμα...»

« Αφού, τώρα μόλις το επαναλάβαμε και δεν έγινε τίποτα...»

«... Μπορεί να υπάρχουν και άλλοι παράμετροι, που δε γνωρίζουμε, ο καιρός, η ώρα, η θέση των δορυφόρων...»

«...Και πως θα τις καταγράψουμε ... αν δεν τις γνωρίζουμε...»

«... Θα καταγράψουμε αυτές που γνωρίζουμε ... και εννοώ ΟΛΕΣ...»

«... Ακόμα και ότι εδώ και μία ώρα θέλω να πάω τουαλέτα και μας έχεις κλειδώσει, για να μη μας διακόψει η μάνα μου;...»

«Αν χρειαστεί, και αυτό ακόμα... μπορεί να έχει σημασία...» αποκρίθηκε το άλλο παιδί και ξεκλείδωσε την πόρτα «... ορίστε πήγαινε....»

«... Μου έφυγε τώρα η όρεξη...»

«....Κατουρήθηκες πάνω σου;...»

« Όχι... έχω περιέργεια να δω τι θα καταγράψεις... άσε που πρέπει να σε ελέγχω όταν καταγράφεις ... το απαιτεί η επιστημονική διαδικασία...»

« Όπως θέλεις.... εγώ θα σου λέω και εσύ θα γράφεις...»

« Το ήξερα ότι θα το έλεγες αυτό... πάντα μου δίνεις τα πιο δύσκολα»

« Και είναι δύσκολο να γράφεις; ...»

«Για εσένα φαίνεται ότι είναι... αφού πάντα εμένα βάζεις! »

«Ορίστε, λέγε εσύ να γράφω εγώ....»

«Ωραία, γράψε λοιπόν , πρώτο-πρώτο, ότι κατουριέμαι, εδώ και μία ώρα!...»

: - )

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 - H ομάδα της Safira

Εκείνη λοιπόν τη μέρα, είχαν καταφέρει να ξανασυνδεθούν με την Safira, χωρίς να κάνουν κάποια ουσιαστική αλλαγή στις παραμέτρους. Φαίνεται πως επικοινωνούσαν μεταξύ τους μόνο όποτε το ήθελε εκείνη, η ‘Μεγάλη και μοναδική Safira’ όπως αποκάλεσε τον εαυτό της. Η συνομιλία μαζί της έπαιρνε όμως πολλή ώρα γιατί είχε μεγάλες παύσεις και τα ελληνικά της ήταν σπαστά, σαν να ήταν νεοφερμένος μετανάστης. Γι’ αυτό η Safira είχε προτείνει να συναντηθούν έξω από το σπίτι της, για να μην τους διακόψουν ξανά οι παριστάμενοι και είχε επιμείνει να είναι παρών και ο φίλος της ο Abrahamo, τον οποίο θα αναγνώριζαν με συνθηματικά ονόματα.

Όλα είχαν πάει καλά, όπως ήδη ξέρουμε, και τώρα είχαν μπεί μέσα στο σπίτι της Safira με την παρέα της για να συνεχίσουν την επικοινωνία τους. Για την Safira ήταν μεγάλη ημέρα αφού επιτέλους το γεγονός αυτό θα τη δικαίωνε στα μάτια των οπαδών της, που επί μήνες την πλήρωναν χωρίς να τους έχει δώσει ποτέ κάτι τόσο μυστηριακό και χειροπιαστό όσο αυτή η επικοινωνία.

Αυτά ήταν λοιπόν τα γεγονότα που είχαν μεσολαβήσει μέχρι σήμερα και που επέτρεψαν στα δυο παιδιά να είναι μέσα στον νου της Safira και του Abrahamo και να επικοινωνούν με τους φίλους της σαν να ήταν και τα ίδια μέσα στο δωμάτιο.

Στο διαμέρισμα της Safira

«Κανένας μας δεν έχει πεθάνει...» επανέλαβε η Safira στη σαστισμένη ομήγυρη, μήπως και την πρώτη φορά δεν το άκουσαν καλά. Τα μάτια όλων ήταν ακόμα καρφωμένα πάνω τους και τα κοιτούσαν με μεγάλη απορία.

«Δεν είστε πνεύματα, άρα;...» ρώτησε δύσπιστα κάποιος από τους παρευρισκόμενους που φορούσε κάποιου είδους λευκό σεντόνι σαν ράσο.

« Και πώς εδώ είστε, λοιπόν... και να μιλάτε Ελληνική» επέμενε κάποιος άλλος

« Μα αφού είμαστε Έλληνες!.. τι θα μιλoύσαμε Κογκολέζικα; ... μιλάμε και Αγγλικά αν προτιμάτε... και εγώ ξέρω και κάτι ψιλά από Γαλλικά.... Αυτήν μην την κοιτάτε... δε σκαμπάζει γαλλικά » είπε ο Abrahamo και έδειξε την Safira «... μόνο τα τυγιά ξέγει στα Γαλλικά... με πγοφογά ...»

« Η Ελληνική, η Αγγλική και η Γαλλική δεν υπάρχουν. Τώρα όλοι μόνο Universalia… γι’ αυτό, άρα, πρέπει να είστε ΝΕΚΡΟΣ ΠΝΕΥΜΑ!...» φώναξε ο Τόντρα τονίζοντας παγερά τις τελευταίες δυο λέξεις.

«…. Μπα σε καλό σου… που να φας τη γλώσσα σου!... μανία με τους πεθαμένους που έχετε…» έκανε εκνευρισμένος ο Αbrahamo.

«...Και τότε εσείς πώς μιλάτε Ελληνικά;...» αντιρώτησε η Safira.

«... Με τον μεταφράζτη...» εξήγησε ο Tondra και έδειξε το αυτί του. Τα παιδιά τότε σκέφτηκαν πως θα είχαν όλοι τους μικροσκοπικά ακουστικά, αλλά οι διπλανοί τους, με πολλή ευγένεια και προσοχή τους έδειξαν ένα μικρό πράσινο κουμπί πίσω από το αυτί τους και τους προέτρεψαν να το πατήσουν.

Τα παιδιά κοιτάχτηκαν για λίγο δύσπιστα.

«Εσύ πρώτος...»

«Πάλι εγώ τα δύσκολα...»

«Εσύ είσαι ο γλωσσομαθής, το πολύ-πολύ ... να μάθεις και κογκολέζικα...»

Πατώντας το κουμπί, ήταν σαν να άνοιξε μέσα στην αντίληψη του παιδιού μία οθόνη υπολογιστή, με πολλαπλές επιλογές, γραμμένες σε κάποια άγνωστη γλώσσα.

«Με τον μεταφράζτη του εμφυτευμένου μίκροτσιπ...» ξαναείπε ο Tondra στα Ελληνικά και αμέσως, στο άκουσμα αυτών των λέξεων, στην αντίληψη του παιδιού σχηματίστηκε αυτόματα η μετάφραση όσων ειπώθηκαν, στην άγνωστη γλώσσα.

«... Απίστευτο!... μεταφράζει αυτόματα ό,τι ακούγεται, από τα Ελληνικά στα Universalia...» γύρισε και μουρμούρισε συνωμοτικά στο άλλο παιδί. Η περιέργεια νίκησε την αρχική καχυποψία και έτσι πίεσε και αυτό, με τη σειρά του, το πράσινο κουμπί.

«Και τότε ... τι χρειάζεται η universalia… γιατί καταργήσατε τις άλλες γλώσσες;...»

« Το πρώτον Universalia ήταν… από πολλά πριν χρόνια.... μικροτσιπ μετά πολύ, κατασκεύασε» εξήγησε μια κυρία που από τον τόνο και ύφος της πρέπει να ήταν δασκάλα.

«Δηλαδή... ποια χρονολογία είμαστε τώρα;....» θέλησε να μάθει η Safira.

«ΕΣΕΙΣ να πείτε σε εμάς, πρέπει παρακαλώ, ΠΟΙΑ χρονολογία είστε από...» ζήτησε να μάθει αυταρχικά και με αυστηρό τόνο ο Tondra παίρνοντας την πρωτοβουλία της συζήτησης.

«Εμείς; Και εμείς σαν κι εσάς είμαστε ... του τώρα, του σήμερα... όχι νεκροί... να κοιτάξτε...» τόνισε με έμφαση ο Abrahamo και τσίμπησε τα ροδαλά στρογγυλά μάγουλα της Safira, που έβγαλε από τον πόνο μια φωνή «Άου...!!! »

«Είδατε;. ... ΟΧΙ πνεύμα!... ΟΧΙ πεθαμένη! ζωντανό ροδαλό χρωματάκι από γουρουνάκι...»

«... Και τότε, εσείς, πώς αυτά για μίκροτσιπ, δεν τα ξέρεις; ...»

Η Safira ήθελε πολύ να τους πει, ώστε να σταματήσει αυτή η ανάκριση αλλά θυμήθηκε τη συμβουλή της πραγματικής Safira να αποκαλύψει όσο λιγότερα μπορούσε και είπε με επιφύλαξη.

« Εεε... ήταν ακριβό μικροτσίπ και δεν μπορούσα να το αγοράσω...» προσπάθησε να δικαιολογηθεί, αλλά απέσπασε τη θυμηδία των παρευρισκόμενων.

«... Μα αυτό, δώρο από Ομοσπονδία είναι, κάθε όταν παιδί γεννιέται... αμέσως τότε γίνει ενσωματωμένο να πρέπει...» επέμενε θριαμβευτικά ο Tondra κοιτάζοντας με νόημα ολόγυρά του σαν ανακριτής που κατάφερε να αποσπάσει την ομολογία.

«….. Και γιατί λες δεν έχει... αφού έχει.... Ετούτο είναι… » παρατήρησε καχύποπτα ο διπλανός της και της έδειξε το αυτί.

Στο δωμάτιο έπεσε πάλι σιωπή. Η βαριά φωνή του Tondra ήχησε παγερά στο δωμάτιο, επιτακτικά, ανακριτικά. Είχε σηκωθεί από την καρέκλα του και ακουμπώντας τα χέρια στο τραπέζι τους κοίταξε αγριωπά.

«ΕΣΕΙΣ να πείτε …ΤΩΡΑ…. σε εμάς, παρακαλώ πολύ ΠΑΝΤΑ να μας πείτε… και χρονολογία ΠΟΙΑ είστε... και πότε γίνατε ΝΕΚΡΟΣ πνεύμα»

Πέρασαν κάποια λεπτά αμηχανίας μέσα σε απόλυτη σιωπής. Έξαφνα, με βραχνή σιγανή και μυστηριακή φωνή η Safira ανακοίνωσε :

« ΩΡΑΙΑ ΛΟΙΠΟΝ! Έχετε δίκιο ... είμαστε πνεύματα από μια άλλη εποχή ... πολύ μακρινή... από άλλο κόσμο.... εεε... σύμπαν... αλλά δεν μπορούμε να πούμε σε κανένα σας το τρομαχτικό μας μυστικό ... γιατί πάνω σας θα πέσει η αδυσώπητη και παν-ολέθρια ΚΑΤΑΡΑ των Φαραώ....» και τελειώνοντας έδωσε μια συνωμοτική κλωτσιά στον Abrahamo, που με βραχνή τρεμάμενη φωνή που ολοένα δυνάμωνε απειλητικά, ανέκραξε:

« και η ΚΑΤΑΡΑ αυτή … η κατάρα λέγω…. Εεε …. ανελέητα θα πέσει ... άαααγριαααα... αδυσώωωωπητηηηη ... λυσσαλαίαααα... σε εσάς και στα παιδιά των παιδιών σας» ... και συνέχισε με δυνατή και τρεμάμενη φωνή, σηκώνοντας αργά τα χέρια του προς το κεφάλι του «και θα βγάλετε όλοι πάνω στα κορμιά σας ... τις ΕΦΤΑ πληγές των Φαραώ , ζουζούνια και μαμούνια θα βγαίνουν από το στόμα σας και παχιές αγελάδες...» και λέγοντας αυτά πετάχτηκε όρθιος με τα χέρια στον αέρα και τις παλάμες ανοιχτές, σαν ιερέας τελετουργιών «.... και το άγριο πνεύμα του Μπαμπούλ θα εξαπολύσει πάνω σας την.... εεε ... οργή του.... ΓΙΑΒΟΛ! ΡΑΟΥΣ! ». Τελειώνοντας χτύπησε δυνατά τα χέρια του στο τραπέζι.

Αυτό ήταν αρκετό για να κάνει όλες τις κυρίες να πεταχτούν όρθιες, τσιρίζοντας και αναποδογυρίζοντας τις καρέκλες τους, που έπεσαν στο πάτωμα με μεγάλο βρόντο. Ο ξαφνικός θόρυβος και οι αναπάντεχοι και υπερβολικοί ολοφυρμοί τρόμαξαν ακόμη και τους πιο ψύχραιμους και όλοι, άντρες και γυναίκες, όρμησαν με ομαδική υστερία και πανικό να βγουν όπως-όπως από το δωμάτιο.

Μόνο ο Tondra δεν έφυγε. Ωστόσο, είχε σηκωθεί κι αυτός όρθιος, αναψοκοκκινισμένος έτοιμος να υπερασπιστεί τον εαυτό του εναντίον της αόρατης απειλής.

Ευτυχώς όμως, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ο χρονοδιακόπτης λειτουργίας, που είχαν βάλει τα παιδιά στη διασύνδεση με το δίκτυο, έφτασε στο προκαθορισμένο από τα παιδιά χρονικό όριο και διέκοψε την δορυφορική διασύνδεση, επιτρέποντας στην Safira και τον Abrahamo να ανακτήσουν τις αισθήσεις τους και στα παιδιά να διακόψουν την επαφή την κατάλληλη στιγμή.

: - )

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5 - Βιαστική επιστροφή

Στο δωμάτιο των παιδιών

Μόλις έγινε η διακοπή της σύνδεσης, τα δυο παιδιά έβγαλαν από πάνω τους τον εξοπλισμό και βρέθηκαν στην ασφάλεια του δωματίου τους. Ήταν εξαντλημένα και σε πλήρη υπερένταση.

« Τι έκανες βρε όρνιο... τους τρόμαξες όλους»

«Δικιά σου ιδέα ήταν... με τα ζόμπι.... »

«Ναι αλλά εσύ το παράκανες ... με τις κατάρες του Φαραώ .... και τον Μπαμπούλ... ποιος στον κόρακα είναι ο Μπαμπούλ;...»

« Ο Μπαμπούλας ; ... στα ‘φαραωνικά’ ...»

«... Και οι εφτά πληγές .... αγράμματε, δεν χτύπησαν στα κορμιά τους αλλά τη χώρα της Αιγύπτου... και οι παχιές αγελάδες... ήταν από άλλη εποχή .... και δεν ήταν μία από τις πληγές...»

« Είπαμε, στην ιστορία δεν είμαι καλός..... αλλά δούλεψε... δε δούλεψε; »

«... Καθόλου καλά δε δούλεψε.... να δούμε την επόμενη φορά πώς θα τους ξε-τρομάξουμε...»

« Πάντως ήταν πολύ δυνατή η εμπειρία... σαν να είμαστε πραγματικά εκεί!...»

«Αυτά που είδαμε και ακούσαμε, μέσα από τα μάτια και τα αυτιά των φίλων μας, ΗΤΑΝ πραγματικότητα... σε κάποιο μέρος ... κάποτε ... »

« Σε ποια εποχή, δε μάθαμε όμως... ή πού…»

«Αναρωτιέμαι, εάν η ίδια η Safira ήταν και εκείνη εκεί, παρούσα, ή αν θα θυμάται κάτι από όλα αυτά...»

«Μάλλον θα ήταν σε κατάσταση ύπνωσης... γι’ αυτό συναντηθήκαμε έξω από το διαμέρισμά της, παρέα με τον υπνωτιστή φίλο της...»

«... Τα έχομε συζητήσει αυτά... Η Safira είναι η κρίσιμη παράμετρος που μας ανοίγει την πύλη επικοινωνίας... κάθε μελλοντική επικοινωνία, θα εξαρτάται επομένως από εκείνη…»

« Ή τον Abrahamo … Ξέρεις τι σκέφτομαι;....»

«... Να πας τουαλέτα ;...»

«... Σκέφτομαι αυτό το εμφυτευμένο μικροτσίπ.... με ποιο τρόπο να λειτουργεί έτσι που συνεργάζεται απόλυτα με το μυαλό... σαν να ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του...»

« ... Εσύ, όταν ακούς για υπολογιστές και μικροτσίπ, μαγεύεσαι...Για το ότι πετύχαμε μια απομακρυσμένη διασύνδεση με κάποιο άλλο ανθρώπινο πλάσμα, χωρίς καλώδια και τηλέφωνα... δε λες τίποτα;»

« Εντάξει ψιλο-συνηθισμένο είναι στην εποχή μας, αλλά .... μικροτσίπ στο εγκέφαλο... Διανοείσαι τι προχωρημένη τεχνολογία απαιτείται ;... πόσο πιο μπροστά από εμάς πρέπει να είναι... για να καταφέρουν να συζεύξουν ένα μικροτσίπ με τον εγκέφαλο... καταλαβαίνεις; Μιλάμε για τον ανθρώπινο εγκέφαλο τον πιο δυνατό υπολογιστή της φύσης...»

«Και εσύ καταλαβαίνεις τι είπες μόλις τώρα;... Ότι συνδεθήκαμε νοητικά όχι μόνο με κάποιο ανθρώπινο πλάσμα... αλλά από άλλη χρονική περίοδο... »

«Αυτό είναι εύκολο... διάβασε ένα καλό βιβλίο και επικοινωνείς με αυτόν που το έγραψε τόσα χρόνια πριν...»

« Όχι όμως αμφίδρομα.... να ακούς να ζεις και να παρεμβαίνεις στην εποχή εκείνου... και μάλιστα στο μέλλον...»

«Πώς το ξέρεις ότι ήταν το μέλλον;... μπορεί κάλλιστα να είναι κάποια άλλη διάσταση, κάποιος άλλος κλώνος εξέλιξης του κόσμου με καλύτερη τεχνολογία...»

« Και το να βρεθούμε, έστω και νοητικά, σε άλλη διάσταση ... δεν