Damara moet terug na sy ras-egte aard
KORTOM
■ Met Damaras word nie geproduseer vir kilogram per lam nie, maar vir kilogram vleis geproduseer per hektaar. Dit maak sin vir ’n klein- tot mediumraamras soos die Damara, glo mnr. Fanie Lerm van Ladismith.
■ Die Lerms teel hul Damaras volgens streng bepaalde seleksiedoelwitte – daar word byvoorbeeld nie gekyk na volwasse ramme se grootte nie.
Vir mnr. Fanie Lerm en sy vrou, Antoinette, is daar nie ’n mooier skaap as ’n Damara nie.
“Ek was dadelik op Damaras verlief toe ek hul pragtige kleure en adellike houding die eerste keer sien,” verklaar hy trots by een van sy troppe op die plaas Wilgerivier naby Ladismith in die Wes-Kaap.
Lerm en sy seun, Faan (27), hou ook sowat 1 000 Damaras op hul plaas Middelpost by Kakamas aan, asook ’n kudde van 250 kommersiële Nguni-koeie op huurgrond tussen Fraserburg en Leeu-Gamka. “Met ons aanteel soek ons rond na nog grond in die Noord-Kaap.”
Die rigting wat die teling van die Suid-Afrikaanse Damara ingeslaan het, kwel hom egter. “Drie soorte Damaras word geteel – die oorspronklike Kaokoland-Damara, die Rooi-Damara en die Suid-Afrikaanse Damara. Die eerste Damaras is omstreeks 1984 uit Namibië na Suid-Afrika gebring. In daardie jare het Namibiese Damara-boere ook begin om met hul skape in Suid-Afrika te skou, en die
