เกิดใหม่ครั้งนี้ พระชายาท้องแฝดแล้วหนี

By PopNovel

มู่จื่อเหยี่ยน หมอหญิงเทวดาแสนสวย ทั้งแสบทั้งฉลาด ได้เกิดใหม่ในร่างพระชายาของเยี่ยนอ๋อง
ชีวิตใหม่ในร่างหญิงที่ถูกตราหน้าว่าบ้า ผู้โง่งม ไร้ค่าจะเป็นอย่างไร
นางไม่เพียงแต่เขียนจดหมายหย่าไว้ให้ท่านอ๋องหลังคืนแต่งงานเท่านั้น แต่ยังหนีไปหลังจากตั้งครรภ์ด้วย...

• Language: ภาษาไทย
• Publisher: Publishdrive
• Release date: Aug 14, 2023

Book preview

สารบัญ

บทที่ 1 โดนวางพิษวันแต่งงาน

บทที่ 2 ค้นหาทั่วเมือง

บทที่ 3 ร่องรอยถูกเปิดเผย

บทที่ 4 แกล้งตายเพื่อหลบหนี

บทที่ 5 แม่ลูกเจอกันอีกครั้ง

บทที่ 6 การปรากฏตัวของนักพูดตัวน้อย

บทที่ 7 เป็นท่านแม่ของข้าได้หรือไม่?

บทที่ 8 ถูกท่านพ่อชิงชัง

บทที่ 9 งานแต่งของฉี๋อ๋อง

บทที่ 10 โดนบังคับแต่งงาน

บทที่ 11 เผชิญหน้า

บทที่ 12 อย่าคิดว่าเรื่องนี้จะจบโดยง่าย

บทที่ 13 คนทั้งจวนโดนจับกุม

บทที่ 14 ความเป็นมาของเรื่องราว

บทที่ 15 ล้วนเป็นความผิดของข้าน้อยเพียงผู้เดียว

บทที่ 16 ตัวเองทำผิดแล้วยังจะโทษคนอื่นอีก

บทที่ 17 ตรวจเจอว่าตั้งครรภ์

บทที่ 18 เรื่องที่น่าขบขัน

บทที่ 19 เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

บทที่ 20 ความแตกต่างของบุตรสายตรงกับบุตรสายรอง

บทที่ 21 หญิงงามสมองกลวง

บทที่ 22 ของกำนัลจากนาง

บทที่ 23 บุตรชายทั้งสอง

บทที่ 24 จะทำอย่างไรดี

บทที่ 25 อารมณ์ที่จมดิ่ง

บทที่ 26 กำแหงอย่างได้ใจ

บทที่ 27 ช่างเหมือนเหลือเกิน

บทที่ 28 พอจะรับได้

บทที่ 29 ต้องคิดถี่ถ้วน

บทที่ 30 จะรับผิดชอบหรือไม่

บทที่ 31 อธิบายให้หยางหยางฟัง

บทที่ 32 งานเลี้ยงฉลองอะไรกัน

บทที่ 33 มีพิษ

บทที่ 34 มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดี

บทที่ 35 จิตใจไม่สงบ

บทที่ 36 โกธรเขา

บทที่ 37 ค่อย ๆ พักฟื้น

บทที่ 38 ต้องเป็นอาหารรสอ่อน

บทที่ 39 ฝีมือดียิ่ง

บทที่ 40 เท้าคาง

บทที่ 41 ไม่ต้องรบกวน

บทที่ 42  บทที่

บทที่ 43  โกรธหนานกงรุ่ยหยวน

บทที่ 44  ผู้ที่ไปรับตัวรุ่ยรุ่ย

บทที่ 45 ความสงบนิ่งสุขุม

บทที่ 46 เข้าคุก

บทที่ 47 ความเคยชินที่ไม่เหมือนกัน

บทที่ 48 มารดาบังเกิดเกล้า

บทที่ 49 ให้นางจัดการ

บทที่ 50 เอาแต่ใจ

บทที่ 51 จู่ ๆ ก็มาอย่างกระทันหัน

บทที่ 52 บิดาของซือจื่อ

บทที่ 53 ไม่กลัวเขาสักนิด

บทที่ 54 จู่ ๆ ก็มีโทสะ

บทที่ 55 ไม่รับรู้เรื่องราวอะไรเลยสักนิด

บทที่ 56 ไม่ได้อยากให้เป็นเช่นนี้

บทที่ 57 แค่ลองถามดู

บทที่ 58 จะได้เห็นดีกัน

บทที่ 59 ไม่อาจเห็นด้วยง่าย ๆ

บทที่ 60 เป็นพระชายาเอก

บทที่ 61 ไม่ให้ได้มีโอกาส

บทที่ 62 ยังไม่เข้าไปอีก

บทที่ 63 เป็นอย่างไร

บทที่ 64 บุญคุณที่ช่วยชีวิต

บทที่ 65 คันธนูเหล็กดำสามคัน

บทที่ 1 โดนวางพิษวันแต่งงาน

มู่จื่อเหยี่ยนที่นอนจมอยู่กลางกองเลือดฟื้นขึ้นมา

ขณะที่นางลืมตาขึ้นมา ตรงหน้าปรากฏแสงสีแดงเข้มทำให้ตาพร่ามัวไปชั่วขณะ บนชุดแต่งงานสีแดงชาดมีคราบโลหิตสีแดงสดติดอยู่ เกี้ยวแต่งงานที่โคลงเคลงไปมาไม่หยุด ทำให้นางรู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์

ที่นี่คือที่ใดกัน?

ไม่รอให้นางได้ตั้งสติ ทันใดนั้นด้านนอกเกี้ยวก็มีเสียงแหลมเสียดหูดังเข้ามา

เกิดเรื่องใหญ่แล้ว เจ้าสาวตายแล้ว!

จากนั้นหญิงรับใช้สูงวัยหลายคนก็พากันกรูเข้ามา รีบแหวกม่านของเกี้ยวเจ้าสาว แล้วลากร่างของมู่จื่อเหยี่ยนลงมา

มีเสียงปังดังขึ้น มีดเปื้อนเลือดเล่มหนึ่งตกลงบนพื้น

แสงสีขาวเสียดแทงตา มู่จื่อเหยี่ยนหรี่ตาลงเล็กน้อย ในสถานการณ์ที่วุ่นวายนางเหลือบไปเห็นบาดแผลตรงข้อมือ บาดแผลลึกจนเห็นกระดูก

ตรงบาดแผลยังคงมีโลหิตไหลซึมไม่หยุด

เป็นความเจ็บปวดที่ยากจะทนไหว

มู่จื่อเหยี่ยนพยายามที่จะลุกขึ้นยืน แต่เพราะเสียเลือดมาก นางจึงไม่มีเรี่ยวแรงใด ๆ จึงยอมให้หญิงรับใช้สูงวัยท่าทีแข็งกร้าวพวกนั้นลากร่างของนางไป

ในสถานการณ์ที่ชุลมุน มู่จื่อเหยี่ยนได้ยินเสียงเย้ยหยันดังมาจากรอบด้าน

นั่น คุณหนูใหญ่ตระกูลมู่ลงมือกับตัวเองได้อย่างเลือดเย็นจริง ๆ โลหิตบนเกี้ยวแต่งงานไหลลงมาเป็นทางยาว

"นางอยากตายทำไมไม่รีบตายไปเสียล่ะ รอให้ถึงหน้าประตูจวนของเยี่ยนอ๋องทำไมกัน

น่าสะอิดสะเอียนเสียจริง คงต้องโชคร้ายไปแปดชั่วอายุคน  ต้องแต่งกับสตรีที่หมดลมหายใจไปแล้ว"

ก่อนหน้านี้ไม่ใช่มู่จื่อเหยี่ยนหรอกหรือที่ร้องไห้คร่ำครวญว่าจะแต่งกับเยี่ยนอ๋อง บังคับให้ฮ่องเต้พระราชทานสมรสให้ ตอนนี้ได้แต่งงานสมใจแล้ว เหตุใดจึงตัดสินใจจบชีวิตลงในเกี้ยวเจ้าสาวล่ะ?

ทุกคนต่างรู้ดีว่าเยี่ยนอ๋องชิงชังนางแค่ไหน แม้วันนี้จะแต่งเข้าจวนเยี่ยนอ๋องอย่างราบรื่น แต่ชีวิตหลังแต่งงานก็คงไม่ต่างจากแม่ม่ายสักเท่าใด มีชีวิตราวกับตายทั้งเป็น สู้ตายในเกี้ยวเจ้าสาวยังจะดีกว่า ตายไปแล้วยังมีได้ครองตำแหน่งพระชายาเอกของเยี่ยนอ๋อง ช่างมีหน้ามีตานัก

เหล่าสาวใช้ด้านหนึ่งก็นินทาไปด้วย ด้านหนึ่งก็ยกร่างของมู่จื่อเหยี่ยนไปด้วย ในห้องหอ จากนั้นก็โยนร่างของนางทิ้งไว้บนเตียง แล้วจากไปอย่างไม่แยแส

มู่จื่อเหยี่ยนรู้สึกปวดหนึบที่ศีรษะ ภาพความทรงจำที่ไม่คุ้นเคยจำนวนมากปรากฏขึ้นในหัว

นางอึ้งงันอยู่นาน ในที่สุดก็ได้สติแล้วรู้ว่าตังเองได้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง

สาวใช้ที่อยู่ในห้องหอกลัวว่าตนเองจะโชคร้าย เลยพากันออกไปตั้งนานแล้ว

มู่จื่อเหยี่ยนฝืนสังขารลุกขึ้นนั่ง  เลิกผ้าคลุมหัวเจ้าสาวสีแดงขึ้นที่อยู่บนศีรษะออก นางมองเห็นบาดแผลอันน่ากลัวที่อยู่ตรงข้อมือของตัวเองอย่างชัดเจน เวลานี้เลือดยังคงไหลไม่หยุด

คมมีดที่กรีดลึกลงไปเช่นนี้ ดูก็รู้ว่าตั้งใจจะจบชีวิต

มู่จื่อเหยี่ยนต้องอดทนต่อความเจ็บปวด นางใช้นิ้วสกัดตำแหน่งเส้นลมปราณสำคัญหลายจุดเพื่อห้ามเลือด จากนั้นนางได้ฉีกทึ้งผ้าสะอาดผืนหนึ่ง เพื่อนำมาพันบาดแผล

ขณะที่มู่จื่อเหยี่ยนกำลังจัดการกับบาดแผลอยู่นั้น ทันใดนั้นด้านนอกประตูก็มีเสียงฝ่าเท้ารีบร้อนดังแว่วมา

หญิงรับใช้วัยกลางคนที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู หน้าตาตื่นตกใจร้องขอความเมตตา ท่านอ๋อง โปรดระงับโทสะด้วย

ไสหัวไปให้หมด ข้าอยากจะรู้นัก ว่าสตรีนางนั้นต้องการทำอะไรกันแน่!

พอพูดจบ ร่างของบุรุษสูงใหญ่ใช้เท้าถีบประตูห้องนอนจนเปิดอ้าออก แล้วก้าวเท้าเข้ามาด้านใน

มู่จื่อเหยี่ยนที่ใช้มือพยุงตัวอยู่ตรงขอบเตียง ฝืนเงยหน้าขึ้น ภาพตรงหน้าเลือนราง นางคล้ายกับมองเห็นบุรุษในชุดยาวสีขาวปรากฏตัวต่อหน้า

บุรุษผู้นี้ก็คือเยี่ยนอ๋อง หนานกงรุ่ยหยวนไม่ใช่หรือ?

รอบกายเขาแผ่กลิ่นอายความน่าเกรงขามออกมา เบือนหน้าไปสั่งหญิงรับใช้วัยกลางคนว่า พวกเจ้าเฝ้าหน้าประตูไว้ให้ดี ไม่มีคำสั่งของข้า ใครก็ห้ามเข้าไป

หลังจากพูดจบ เขาก็ปิดประตูอย่างแรง

เสียงที่ปิดประตูดังมาก แผ่นหลังของมู่จื่อเหยี่ยนมีเหงื่อเย็นผุดขึ้นมา

หนานกงรุ่ยเหยี่ยนไม่พูดพร่ำทำเพลง เข้ามาก็ใช้มือบีบไปรอบลำคอของนาง แล้วออกแรงกดลงบนเตียงนอนสีแดงสด ท่าทางที่ดุร้ายนั้น ราวกับพวกเขามีความชิงชังฝังลึก

มู่จื่อเหยี่ยนไม่แม้แต่จะสงสัย ชายที่อยู่ตรงหน้านี้อยากจะสังหารนาง

ความทรมานจากการขาดอากาศหายใจ การไร้เรี่ยวแรงจากการเสียเลือด ความรู้สึกประดังเข้ามาภายในอก นางดิ้นรนอย่างไม่รู้ตัว

มู่จื่อเหยี่ยนเค้นเสียงออกมาจากลำคอ ปล่อย ปล่อยมือ!

บนเตียงมงคลที่วางเต็มไปด้วยถั่วลิสง เกาลัด และอินทผลัมแดง ระหว่างที่นางกำลังดิ้นรนธัญพืชเหล่านี้ก็ร่วงหล่นลงสู่บนพื้น

คนที่อยู่ด้านนอกกลัวว่าจะถึงขั้นเสียชีวิต เอ่ยเตือนออกมา ท่านอ๋อง โปรดเมตตาด้วย

หุบปากลงให้หมด! หนานกงรุ่ยหยวนคำรามอย่างโกรธจัด

เดิมทีควรเป็นวันมงคลของทั้งคู่ แต่สถานการณ์ตรงหน้าคือเจ้าตายข้าอยู่  ออกจะเป็นสถานการณ์ที่รุนแรงไปหน่อย

ในห้องหอขนาดใหญ่ เหลือแค่คู่บ่าวสาวที่ยังไม่ได้กราบไหว้ฟ้าดิน

มู่จื่อเหยี่ยนที่โดนรัดคอเริ่มหายใจไม่ออก ภาพตรงหน้ากลายเป็นเลือนราง เหนือศีรษะของนางมีน้ำเสียงโหดเหี้ยมของบุรุษดังขึ้น

มู่จื่อเหยี่ยน แผนการของเจ้าช่างเยี่ยมยอดเหลือเกิน! นั่งในเกี้ยวเจ้าสาวแล้วกรีดข้อมือตัวเอง สร้างเรื่องความปั่นป่วนไปทั่วเมือง ในเมื่อเจ้าอยากตาย ข้าก็จะสงเคราะห์เจ้าเอง

พูดแล้ว เขาก็เพิ่มแรงบีบที่มือ

เพื่อที่จะให้ตนเองมีชีวิตอยู่ต่อ มู่จื่อเหยี่ยนสะกดกลั้นอารมณ์ให้เย็นลง ใช้มือคลำไปยังหัวไหล่ของเขา อาศัยจังหวะที่หนานกงรุ่ยหยวนไม่ทันตั้งตัว หาจุดลมปราณ แล้วใช้กำลังทำหมดจู่โจมลงไป

พริบตานั้นร่างของเขาก็แข็งทื่อ ขยับตัวไม่ได้ ทั่วร่างแข็งทื่อล้มลงไปกับพื้น

มู่จื่อเหยี่ยนกุมลำคอตัวเอง แล้วกระอักไออย่างรุนแรงออกมา แค่ก ๆ

ร่างที่นอนคว่ำหน้าอยู่กับพื้น นานทีเดียวกว่าจะค่อย ๆ กลับมาหายใจได้อย่างปกติ

เกือบจะโดนไอ้สารเลวรัดคอตายเสียแล้ว!

ในเวลาเดียวกันนั้น  มู่จื่อเหยี่ยนรู้สึกได้ถึงอาการแปลก ๆ ความร้อนค่อย ๆ แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของตัวเอง

นี่ไม่ใช่สภาวะของการสูญเสียเลือดหรือโดนหรืออาการที่โดนบีบคอ

หรือว่านางโดนวางยาพิษ?

หรือว่าก่อนหน้านี้ที่นางอยู่ในเกี้ยวเจ้าสาวแล้วกรีดข้อมือตัวเอง ไม่ใช่เพราะต้องการฆ่าตัวตาย แต่เพื่อต้องการขับพิษในร่างกายตัวเอง

หนานกงรุ่ยหยวนบันดาโทสะ  พูดน้ำเสียงเดือดดาล เจ้ากล้าลอบทำร้ายข้าหรือ?

มู่จื่อเหยี่ยนรู้สึกว่าคำพูดของเขาช่างน่าขันนัก เจ้าสามารถรัดคอข้าได้ แต่ข้าไม่สามารถตอบโต้เจ้ากลับงั้นหรือ? กระต่ายที่ตื่นกลัว มันก็กัดคนเป็น เป็นเจ้าที่บีบบังคับข้า

มู่จื่อเหยี่ยนที่เมื่อครู่เกือบโดนรัดคอจนขาดออกเป็นสองท่อน น้ำเสียงของเธอจึงแหบแห้งอย่างมาก

ตั้งแต่สมัยโบราณมา สตรีต้องให้ความเคารพสามี

หนานกงรุ่ยหยวนคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำผิดอะไร ถามด้วยเหตุและผลว่า คนไร้ค่าอย่างเจ้า ไปเรียนเรื่องการสกัดจุดมาจากที่ใดกัน?

เมื่อครู่หนานกงรุ่ยหยวนออกแรงเต็มที่เพื่อที่จะแก้การสกัดจุด สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงคือ นอกจากจะไม่ได้ผลแล้ว ยังทำให้เส้นลมปราณเขาได้รับบาดเจ็บ และความรู้สึกว่ากำลังภายในตีกลับ

เจ้าควรออมแรงเอาไว้ คนที่สามารแก้การสกัดจุดของข้าได้คาดว่ายังไม่ลงมาเกิด! ฝีมืออย่างเจ้า รอชาติหน้าก็ยังคงแก้ไม่ได้

เมื่อเวลาผ่านไป ยาที่อยู่ในร่างกายของมู่จื่อเหยี่ยนยิ่งมีฤทธิ์เพิ่มขึ้น ร่างกายนี้ไม่มีแม้แต่กำลังภายใน รอบตัวนางก็ไม่มีสิ่งใดที่จะมาใช้แก้พิษ

หากไม่รีบถอนพิษออก ร่างกายที่ทั้งเล็กและบอบบางของนาง จะต้องมีอันตราถึงชีวิต

มู่จื่อเหยี่ยนที่กำลังอดทนต่อพิษที่อยู่ในร่างของนางอย่างสุดชีวิต ในขณะเดียวกันนางก็เหลือบมองหนานกงรุ่ยเหยี่ยนที่อยู่ด้านข้าง

มนุษย์ที่เผชิญกับสถานการณ์ที่สิ้นหวัง มักจะเจอทางออกเสมอ คนที่อยู่ตรงหน้าคือความหวังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อของนางงั้นหรือ?

หนานกงรุ่ยหยวนถูกนางจ้องจนรู้สึกอึดอัด เขาถามเสียงเย็น เจ้าคิดจะทำอะไร?

บทที่ 2 ค้นหาทั่วเมือง

มู่จื่อเหยี่ยนมองเขาด้วยสายตาเป็นประกาย นางพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า ในคืนวันแต่งงาน ข้าจะทำอะไรได้? นอกจากเข้าหอกับเจ้าไงล่ะ!

หนานกงรุ่ยหยวนคิดว่าหูของตัวเองมีปัญหา เขาแผดเสียงด้วยความโมโห มู่จื่อเหยี่ยนเจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่?

เจ้าจะตะโกนเสียงดังทำไมกัน ข้าไม่ได้หูหนวกเสียหน่อย! มู่จื่อเหยี่ยนขมวดคิ้วแล้วลูบใบหู ร่างกายรู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อย นางซบตัวลงนอนบนแผงอกของเขา แขนข้างหนึ่งค้ำศีรษะน้อย ๆ แล้วถาม นี่ ข้ามีคำถาม เจ้านอนกับสตรีมาแล้วกี่คน?

นางย้ำขึ้นมาอีกประโยคว่า ข้ามีนิสัยรักความสะอาด ไม่คิดจะใช้ของต่อจากผู้ใด

หนานกงรุ่ยหยวนที่โดนมู่จื่อเหยี่ยนยั่วโมโหจนกระอักเลือดออกมา ข้าจะต้องสังหารเจ้าให้ได้!

เจ้าโมโหแล้วหรือ?มู่จื่อเหยี่ยนไม่เข้าใจเขา นางโต้กลับว่า หากไม่ใช่ว่าข้าโดนวางยาพิษ จะมีโอกาสมาถึงเจ้าได้อย่างไรกัน ความจริงพิธีแต่งก็เสร็จสิ้นลงแล้ว การเข้าหอเป็นสิ่งที่ต้องทำอยู่แล้วมิใช่หรือ?

มู่จื่อเหยี่ยนใช้คำพูดถากถางอย่างนึกรังเกียจ "เจ้าเป็นคนเจ้าอารมณ์ถึงเพียงนี้ สตรีคนใดจะมาชอบพอกัน? คงมีเพียงข้าที่ต้องยอมฝืนทนกลั้นใจแต่งงานกับเจ้า

จ้องนางด้วยสายตาเคียดแค้น ท่าทางของเขาราวกับจะจับนางมาเฉือนเนื้อเป็นทั้งเป็น

มู่จื่อเหยี่ยนพึ่งจะพิจารณาใบหน้าของเขาอย่างละเอียด คิ้วเรียงตัวเป็นทรงกระบี่ สันจมูกที่ตรง ท่าทางที่สูงศักดิ์เย่อหยิ่ง รอบตัวแผ่กลิ่นอายของความเด็ดขาด มีความกล้าหาญแข็งแกร่งหลอมรวมกันอย่างเป็นธรรมชาติ

ที่น่าดึงดูดใจคงเป็นท่าทางตอนที่เขากำลังมีโทสะลุกโชน

มู่จื่อเหยี่ยนยิ้มอย่างพึงพอใจ ข้าชอบเจ้าตรงที่เจ้าไม่ถูกใจข้า แต่ก็ไม่อาจทำอะไรข้าได้ ทำให้ข้ารู้สึกเบิกบานใจยิ่งนัก

นางเริ่มจัดการปลดสายรัดเอวของเขา

การกระทำของนางยั่วโทสะของหนานกงรุ่ยหยวนให้ยิ่งลุกโชนมากขึ้น  เจ้ารนหาที่ตายงั้นหรือ รีบไส้หัวไปเดี๋ยวนี้!

ข้าอธิบายไปหมดแล้ว ว่าข้าถูกวางยา เจ้าช่วยให้ความร่วมมือกับข้าเสียหน่อย เจ้าเป็นบุรุษแท้ ๆ มีแต่ได้เปรียบ

หนานกงรุ่ยหยวนยังคงไม่ยินยอม เจ้าลองแตะต้องตัวข้าดูสิ!

สตรีนางนี้ไปเอาความกล้ามาจากที่ใดกัน กล้าให้เขาที่เป็นถึงเยี่ยนอ๋องมาเป็นเครื่องมือในการกำจัดพิษ นางคงจะใช้ชีวิตอย่างเบื่อหน่ายแล้วกระมัง?

มู่จื่อเหยี่ยนไม่หวาดกลัวแม้แต่น้อย นางใช้น้ำเสียงเสียดสีถามกลับเขาว่า แตะต้องตัวเจ้าแล้วจะอย่างไร? หรือเจ้าคิดจะตะโกนเรียกให้คนมาช่วย ให้คนทั้งจวนเยี่ยนอ๋องรับรู้ว่าเจ้าโดนข้าย่ำยี?

หนานกงรุ่ยหยวนยังไม่เคยเจอหญิงสาวที่หน้าไม่อายเช่นนี้มาก่อน!

เขาตะลึงในความหน้าทนของนางจริง ๆ

หลังจากนั้น ร่างผอมบางผิวขาวผ่องก็ทาบทับมาบนร่างของเขา แม้ในใจของหนานกงรุ่ยหยวนจะไม่ยินยอม แต่ร่างกายของเขากลับตอบสนอง

ค่ำคืนแห่งความเร่าร้อน  เทียนมงคลเผาไหม้จนหมดแล้วก็ดับไปแล้ว

บุรุษที่อยู่บนเตียงลืมตาขึ้น บนใบหน้ายังมีร่องรอยของโทสะ เป็นโทสะที่เพิ่มมากขึ้น เขายังจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้อย่างขึ้นใจ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่เหมือนกับเป็นคืนวันแต่งงาน

เขากัดฟันกรอดพลางครุ่นคิดว่า จะต้องให้สตรีที่ไม่รู้จักความคนนี้ชดใช้ให้สาสม!

แต่ห้องหอในเวลานี้กลับว่างเปล่า แม้แต่เงาคนก็ไม่เจอแล้ว

หนานกงรุ่ยหยวนที่แต่ก่อนเคยดูแคลนคุณหนูที่ไร้ค่า สุดท้ายกลับโดนนางลอบกัด และยังเอาเขามาใช้แก้พิษอีกด้วย

เขาที่เป็นถึงเยี่ยนอ๋อง แม่ทัพผู้บัญชาการสูงสุด ไหนเลยจะรับความอัปยศนี้ได้?

หากไม่ให้บทเรียนนางสักหน่อย  หนานกงรุ่ยหยวนชื่อสี่พยางค์นี้เขาจะเขียนมันกลับหัวให้ดู!

เขาฉวยชุดคลุมยาวมาสวมใส่ เดินออกมาข้างนอก เดินผ่านโต๊ะเครื่องแป้ง เห็นใต้มงกุฎหงส์มีจดหมายวางอยู่ฉบับหนึ่ง