Η δίκη της Νυρεμβέργης: Η διερεύνηση εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας

By Quentin Convard

Οι δίκες της Νυρεμβέργης ήταν το πρώτο διεθνές στρατιωτικό δικαστήριο στην ιστορία και είχαν ως στόχο να λογοδοτήσουν τα βασικά στελέχη του Τρίτου Ράιχ για τα εγκλήματά τους. Δικάστηκαν 24 ναζιστές ηγέτες, μεταξύ των οποίων ο Herman Göring, και οκτώ διαφορετικές οργανώσεις με την κατηγορία της συνωμοσίας, των εγκλημάτων πολέμου, των εγκλημάτων κατά της ειρήνης και των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Σε μόλις 50 λεπτά, θα ανακαλύψετε πώς οι δίκες αυτές είχαν σημαντικό αντίκτυπο στη διεθνή ποινική δικαιοσύνη και θα κατανοήσετε τη βαθιά επιρροή τους στη νομική ιστορία. Αυτό το απλό και κατατοπιστικό βιβλίο παρέχει μια διεξοδική συζήτηση των βασικών στιγμών αυτών των τεταμένων δικών, συμπεριλαμβανομένων των αποδεικτικών στοιχείων σχετικά με τη σφαγή του Κατίν, την έναρξη των δικών και την τύχη των συμμετεχόντων. Περιλαμβάνει επίσης μια πλήρη βιογραφία των δικαστών, μια πολύτιμη εισαγωγή στο πλαίσιο της δίκης και μια αξιολόγηση του αντίκτυπού της στο μέλλον του διεθνούς δικαίου, δίνοντάς σας όλες τις απαραίτητες πληροφορίες που χρειάζεστε για αυτό το κρίσιμο επεισόδιο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: 50Minutes.com (GK)
• Release date: Mar 30, 2023
• ISBN: 9782808664875

Book preview

ΠΛΑΊΣΙΟ

ΠΏΣ ΝΑ ΚΡΊΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΌΛΕΜΟ;

Από το δεύτερο μισό του 19ΟΥ ΑΙΏΝΑe , τα όπλα έγιναν όλο και πιο εξελιγμένα και ο επαγγελματικός στρατός συνυπήρξε σταδιακά με τον στρατολογικό στρατό, καθιστώντας όλο και πιο δύσκολο να γίνει διάκριση μεταξύ μαχητών και πολιτών. Προκειμένου να ρυθμίσει καλύτερα τον πόλεμο και να περιορίσει τις καταχρήσεις, το διεθνές δίκαιο προσπάθησε να νομοθετήσει μέσω συνθηκών που διανθίζουν την ποινική ιστορία αυτής της περιόδου. Η Διακήρυξη των Παρισίων του 1856, που ρύθμιζε το δίκαιο της μάχης και της ναυτιλίας, και η Σύμβαση της Γενεύης του 1864, που αποσκοπούσε στη βελτίωση της τύχης των τραυματιών στο πεδίο της μάχης, αποτέλεσαν μέρος αυτής της προσπάθειας. Εκτός από αυτά, υπήρχαν δύο θεμελιώδη κείμενα: οι Συμβάσεις της Χάγης του 1899 και του 1907, οι οποίες καθόριζαν τα δικαιώματα και τα έθιμα του πολέμου στην ξηρά, ενώ επέμεναν στον αφοπλισμό και την πρόληψη των συγκρούσεων.

Ωστόσο, ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1948) και η χρήση ασφυξιογόνων αερίων, οι εκτοπίσεις αμάχων και ο υποβρύχιος πόλεμος κατέρριψαν όλους αυτούς τους κανονισμούς. Παρόλο που δεν κινήθηκε καμία νομική διαδικασία στο τέλος της σύγκρουσης, προέκυψε ένας προβληματισμός για τον καθορισμό των ευθυνών κάθε έθνους. Η Συνθήκη των Βερσαλλιών του 1919 έδειξε τον Γουλιέλμο Β΄ (βασιλιάς της Πρωσίας και αυτοκράτορας της Γερμανίας, 1859-1941), ο οποίος θεωρήθηκε υπεύθυνος για την έναρξη των εχθροπραξιών μετά την παραβίαση της ουδετερότητας του Βελγίου και του Λουξεμβούργου. Ο Βρετανός πρωθυπουργός, David Lloyd George (1863-1945), έφτασε στο σημείο να ζητήσει τον απαγχονισμό του Γερμανού ηγεμόνα. Υποβλήθηκε αίτημα έκδοσης στην Ολλανδία για την παράδοση του αυτοκράτορα ώστε να δικαστεί. Επιπλέον, ένα άρθρο της Συνθήκης των Βερσαλλιών υποχρεώνει τη γερμανική κυβέρνηση να παραδώσει στις Συμμαχικές Δυνάμεις όσους κατηγορούνται ότι παραβίασαν τους κανόνες του πολέμου. Αλλά η Ολλανδία αρνήθηκε και το αίτημα της Συνθήκης των Βερσαλλιών δεν ικανοποιήθηκε. Ωστόσο, το Δικαστήριο του Ράιχ, η ανώτατη νομική αρχή της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, είχε την εξουσία να δικάζει εγκληματίες πολέμου. Στη συνέχεια άρχισαν οι δίκες της Λειψίας, οι οποίες απασχόλησαν το δικαστήριο από το 1921 έως το 1922. Από τις 16 διώξεις, μόνο μία οδήγησε σε καταδίκη, αυτή του υποπλοιάρχου Ludwig Dithmar, υπεύθυνου για τον τορπιλισμό ενός αγγλικού νοσοκομειακού πλοίου, ο οποίος καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση. Όμως, μπροστά στη φρίκη που διαπράχθηκε κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, οι αποφάσεις θεωρήθηκαν από