Περί Συντελείας και Αντιχρίστου

By Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός

Ἂν καὶ πάντοτε τὸ ἐσχατολογικὸ στοιχεῖο τῆς θείας Ἀποκαλύψεως ἐκφραζόταν καὶ στὸ τελευταῖο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεώς μας, στὴν σημερινὴ ὅμως θορυβώδη καὶ τεχνοκρατική μας γενεὰ ἀπασχολεῖ γενικώτερα, λόγω τῶν σημείων τῶν καιρῶν ποὺ φανερώνουν ὅτι πλησιάζει ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τὰ σημεῖα τῆς Δευτέρας τοῦ Χριστοῦ μας Παρουσίας ἄρχισαν νὰ γίνωνται φανερὰ ἀπὸ τὶς ἀποκαλυπτικὲς ἀπαντήσεις τοῦ Κυρίου μας στὶς ἐρωτήσεις τῶν μαθητῶν Του. (Από την εισαγωγή του βιβλίου)

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου
• Release date: Mar 12, 2022
• ISBN: 9786185314323

Book preview

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

«Τοῖς πᾶσιν χρόνος, καὶ καιρὸς τῷ παντὶ πράγματι ὑπὸ τὸν οὐρανόν». Σύμφωνα μὲ αὐτὸ τὸν λόγο τῆς Γραφῆς γιὰ κάθε πράγμα ὑπάρχει ὁ κατάλληλος καιρός, γι’ αὐτὸ δὲν εἶναι ἄστοχο καὶ στὶς δικές μας ἡμέρες νὰ ἐρευνήσουμε τὸ κλίμα ποὺ ἐπικρατεῖ γιὰ νὰ ἐκφράσουμε τὴν γνώμη μας, ἀφοῦ καὶ πολλοὶ τῶν ἀγαπητῶν μας μᾶς παρακίνησαν. Τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν στὰ ὁποῖα στρέφονται καὶ οἱ προβληματισμοὶ τῆς κοινωνίας, εἶναι φανερὸ ὅτι εἶναι μᾶλλον ἐσχατολογικὰ μὲ ὅλα τὰ ἐπακόλουθα καὶ δὲν εἶναι καθόλου παραμελητέα ὑπόθεση γιὰ νὰ ἀντιμετωπισθεῖ μὲ ἀδιαφορία.

Περισσότερο ὅμως προκαλοῦν ἄλγος στοὺς ἐνσυνείδητους πιστοὺς οἱ ἀκατάσχετες προκλήσεις τοῦ Σιωνισμοῦ, ποὺ ὄχι ἀφηρημένα, ἀλλὰ συγκεκριμένα, ἐφαρμόζει ἕνα σχέδιο, τὸ ὁποῖο συνεχῶς μᾶς ἐμπνέει ἀνησυχία. Ἡ δική μας πεποίθηση, καὶ ὅλων τῶν πιστῶν, ὄχι μόνον τοῦ παρόντος, ἀλλὰ καὶ τοῦ παρελθόντος, καὶ τοῦ μέλλοντος εἶναι σταθερή. Δὲν φοβούμεθα κανένα ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Τριαδικό μας Θεό.

Ὑπάρχει βέβαια ὁ κοινός μας ἐχθρὸς διάβολος περιστοιχούμενος καὶ ἀποτελούμενος ἀπὸ ὅλους τοὺς δικούς του παράγοντες τῆς ἀποστασίας καὶ τῆς κακίας. Ναί, ἀλλὰ αὐτὸν δὲν τὸν φοβούμεθα γιατὶ «μείζων ἐστὶν ὁ ἐν ἡμῖν ἢ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ» καὶ «οἱ πεποιθότες ἐπὶ Κύριον ἐοίκασιν ὄρει τῷ ἁγίῳ οἳ οὐδαμῶς σαλεύονται προσβολαῖς τοῦ Βελίαρ». Ἡ θεία ἀποκάλυψη μᾶς ἐδίδαξε λεπτομερῶς τί εἴμαστε, ἀπὸ ποῦ ἤλθαμε καὶ ποῦ πᾶμε. Μὲ ὅλο τὸν κύκλο τῆς θείας γνώσεως, μᾶς πληροφόρησε καὶ γιὰ τὸν κοινό μας ἐχθρὸ διάβολο ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς πτώσεως τῶν πρωτοπλάστων καὶ ἕως αὐτῆς τῆς συντελείας τῶν πάντων κατὰ τὴν ὁποία θὰ γίνει ἡ ὁλοκληρωτικὴ κατάργηση τοῦ διαβόλου καὶ τοῦ θανάτου καὶ κάθε κακοῦ. Τὸ θέμα ποὺ τώρα θὰ σχολιάσομε εἶναι περὶ τῶν ἐσχάτων χρόνων καὶ ἡμερῶν, ποὺ ὁ κοινός μας ἀντίπαλος καὶ ἐχθρὸς παρουσιάζεται ἐπικρατέστερος ἀπ’ ὅτι στὶς προηγούμενες ἐποχές.

Στὴν συνεχῆ πάλη τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τοῦ διαβόλου τίποτε δὲν ἀλλάζει ποτέ, οὔτε ἐπιδέχεται θετικὴ ἐξέλιξη, ὅπως φαντάζονται μερικοί. Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ «ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ», συνεχῶς νικᾶ καὶ σώζει ὅλους ὅσοι θέλουν νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν. Καὶ ὁ διάβολος ὅμως μαζεύει ὅσους δὲν πείθονται εἰς τὸν Λόγο τῆς ζωῆς. Οὐδέποτε ὁ Θεὸς ἦταν ἀδύνατος, οὔτε ὁ διάβολος λιγότερο κακός. Δικαίως εἴπαμε ὅτι τίποτα δὲν ἄλλαξε. Ἑπομένως καὶ ὁ ἐχθρός μας δὲν ἔγινε ποτὲ ἐπιεικέστερος στὴν λύσσα καὶ τὴν μάχη του ἐναντίον μας. Οἱ ζοφερώτερες ἡμέρες τῆς ἐπικρατέστερής του ἐξουσίας, κατὰ τὴν Ἀποκάλυψη, εἶναι στὸ τέρμα τῆς συντελείας. Δὲν εἶναι ὅμως ἐκτὸς τῆς Θείας Προνοίας καὶ οὔτε διαβολικότερες ἀπὸ τὴν ὅλη κακότητα καὶ πονηρία τοῦ ἐχθροῦ. Ἡ χαλάρωση τῆς πίστεως καὶ ἡ ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου γενικά, δίνει τὴν δύναμη τῆς ὑπεροχῆς τῆς ἀντίθετης πλευρᾶς, ὅπως τὸ νοσηρὸ περιβάλλον στὶς ἀσθένειες.

Ἡ λέξη «Ἀντίχριστος» εἶναι ἡ πιὸ φρικαλέα ὄψη τῆς διαβολικῆς ἀγριότητας στὴν ἐκκλησιαστική μας πορεία καὶ αὐτὸ τονίζουμε στὴν συνέχεια. Ἡ λέξη αὐτὴ ὡς νόημα εἶναι ὅλη ἡ διαβολικὴ μάχη καὶ πάλη κάθε θεομάχου ἀνθρωπίνου ὄντος ἀπὸ τῆς πλάσεως τοῦ ἀνθρώπου ἕως αὐτῆς τῆς συντελείας. Ὑπάρχει ὅμως καὶ ὡς συγκεκριμένο πρόσωπο κατὰ τὴν θεία ἀποκάλυψη, ὁ «ἄνθρωπος τῆς ἀνομίας καὶ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας», ποὺ μὲ τὴν δεκτικότητα ὅλης τῆς διαβολικῆς κακότητας καὶ πονηρίας θὰ καταδυναστεύσει τοὺς πιστοὺς τῶν τελευταίων ἡμερῶν. Πότε ὅμως ἦταν ἡ ἀντίχριστη πάλη τοῦ Σατανᾶ ἠπιότερη στὴν Ἐκκλησία μας; Ἀφήνομε τὴν ἐκκλησία τοῦ νόμου καὶ ἀναφέρουμε τὴν περίοδο τῆς χάριτος. Στοὺς πρώτους τρεῖς αἰῶνες τῆς ἱδρύσεώς της ποταμοὶ αἱμάτων πλημμύρισαν τὴν οἰκουμένη. Ἀκολούθησαν οἱ ἀκατονόμαστες αἱρέσεις καὶ ὁ βαρβαρότατος Ἰσλαμισμός, ποὺ ὁλοκληρωτικὰ ἀφάνιζε τοὺς πιστοὺς κατὰ πόλεις καὶ κοινότητες. Οὐδέποτε ὑπῆρξε ἀνακωχή. Ὅμως, παρὰ τὸ ἄνισο τῆς μάχης, ἡ Ἐκκλησία συνεχίζει τὴν πορεία της.

Γι’ αὐτὸ εἴπαμε, καὶ ἐπαναλαμβάνουμε. Κανένας δὲν μᾶς φοβίζει, ὅταν μένουμε πιστοί, οὔτε ἀκόμη τὸ «666», τὸ σῆμα τοῦ ὀνόματος τοῦ βυθίου τέρατος ποὺ ἑτοιμάζεται ἤδη ἀπὸ τοὺς ὀπαδούς του. Στρεφόμαστε ὅμως τώρα πρὸς τοὺς κρατοῦντες καὶ τοὺς ἄρχοντες τοῦ δικοῦ μας ἔθνους. Γιατί ἡ τόση ἀφέλεια καὶ ἀπροσεξία εἰς βάρος τῆς συνειδήσεως τοῦ λαοῦ μας, ἀφοῦ εἶναι δυνατὸ καὶ στὰ μικρὰ παιδιὰ νὰ διαβάσουν στὴν Γραφή, ὅτι ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς εἶναι ἐπισημασμένος πρὶν δυὸ χιλιάδες χρόνια, ὅτι θὰ εἶναι τὸ σύμβολο ἀκριβῶς τῆς βασιλείας τοῦ σκότους, καὶ ὁ ἱστορικὸς κατ’ ἐξοχὴν ἐχθρὸς τῆς Ἐκκλησίας μ’ αὐτὸν τὸν ἀριθμὸ ὀνομάζεται καὶ ἐπισημαίνεται; Γιατί ἀδιαφοροῦν; Γιατί κωφεύουν; Γιατί ἀδρανοῦν; Δικαίωμά τους εἶναι ἂν θέλουν νὰ μὴν πιστεύουν. Ἐμεῖς ὅμως, καὶ μεγάλο μέρος τοῦ χριστιανικοῦ λαοῦ, τοὺς προβάλλουμε τὸν δίκαιο λόγο ποὺ ὁ μέγας Πρόδρομος ἀπηύθυνε στὸν τότε κρατοῦντα Ἡρώδη, ἂν καὶ αὐτὸς δὲν ἦταν ἐπισήμως Ἰουδαῖος οὔτε ἐθνικὰ οὔτε ἰδεολογικά, ὅτι «δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται νὰ παρανομεῖς».

Μὲ κεντρικὸν ἐγκέφαλο τὸν διεθνῆ Σιωνισμό, ἑτοιμάζονται τὰ τῆς βασιλείας τοῦ ἀναμενόμενου Ἀντιχρίστου. Ἡ Ἐκκλησία μας τὸ ἐγνώριζε ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς της καὶ τὰ πιστὰ τέκνα της ἑτοιμάζονται γιὰ τὴν ἀντιμετώπισή του, γιατί ὅμως καὶ ἡ ἐθνική μας συνδρομή; Οἱ ἑκάστοτε κρατοῦσες ἀρχὲς τοῦ ἔθνους μας δὲν εἶναι γιὰ ὅλους τοὺς Ἕλληνες; Μήπως ὁ χριστιανισμὸς εἶναι κάτι καινούργιο, κάτι μηδαμινὸ καὶ ἀνάξιο προσοχῆς σ’ αὐτὴ τὴν φυλή; Δὲν εἶναι ἡ σπονδυλικὴ στήλη καὶ τὰ σπλάχνα αὐτοῦ τοῦ Ἔθνους καὶ τοῦ λαοῦ; Ποιό ἄλλο ἔθνος προσέφερε τόσα γιὰ τὴν χριστιανικὴ πραγματικότητα ποὺ ἐξευγένισε τὴν βαρβαρότητα καὶ ὁδήγησε στὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας;

Τὸ χριστιανικὸ ἑλληνικὸ αἷμα ποὺ χύθηκε γιὰ τὴν ἐξάπλωση καὶ ἑδραίωση αὐτῆς τῆς ἀλήθειας, ἐὰν σήμερα παρουσιασθεῖ, θὰ γίνει ποταμὸς ποὺ θὰ πνίξει τοὺς νομιζόμενους «σοφοὺς τοῦ αἰῶνος τούτου», ποὺ μόνον νὰ διαλύουν τὰ ἤθη καὶ τὴν παράδοση τῆς φυλῆς προθυμοποιοῦνται. Τὸ ἐρώτημα τοῦ λαοῦ, γιατί ἡ ἐπιβολὴ αὐτοῦ τοῦ ἀριθμοῦ «666» νὰ ἐπικρατεῖ στὸν ἑλληνικό μας χῶρο, πρέπει νὰ τύχει ἀπαντήσεως καὶ προσοχῆς.

Ἂς μὴν προκαλοῦν τὸν εὐσεβῆ μας λαό, τὸν πάντοτε πρόθυμο στὶς εὐγενεῖς ἐπάλξεις νὰ προβάλλει τὴν δέουσα ἀντίσταση. Οὔτε στὴν Ρωμαϊκὴ πολυθεΐα κλίναμε γόνυ, οὔτε στὶς χαμαιλεόντιες αἱρέσεις, οὔτε στὴν Παπικὴ Τιάρα, οὔτε στὸ βάρβαρο ἰσλαμικὸ σαρίκι καὶ στὰ ποικίλα σύμβολα τῆς σατανικῆς ἐπινοίας ποὺ παραχαράζουν τὴν ὀρθή μας πίστη πρὸς τὸν Τριαδικό μας Θεὸ καὶ τὴν Ἁγία Ἐκκλησία Του.

Οὔτε σὰν ἁπλὸ σύμβολο δὲν δεχόμαστε τὸν σεσημασμένο αὐτὸν ἀριθμὸ καὶ καμία πρόφαση τῶν ἐπιτηδείων δὲν μᾶς πείθει γι’ αὐτό. Ἢ νὰ καταργηθεῖ ὁριστικὰ ἢ νὰ ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ ἄλλον ἀριθμό, ἀλλιῶς κάθε ἐπιμονὴ γι’ αὐτὸν εἶναι ἐγγυημένη προμελέτη καὶ σχέδιο ὑπὲρ τοῦ ἀντικειμένου ἐχθροῦ καὶ πολεμίου, τὸν ὁποῖον ἀποκηρύττουμε καὶ ἀρνούμαστε κατηγορηματικά.

Γέρων Ἰωσὴφ Βατοπαιδινὸς

Ἅγιον Ὄρος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ἂν καὶ πάντοτε τὸ ἐσχατολογικὸ στοιχεῖο τῆς θείας Ἀποκαλύψεως ἐκφραζόταν καὶ στὸ τελευταῖο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεώς μας, στὴν σημερινὴ ὅμως θορυβώδη καὶ τεχνοκρατική μας γενεὰ ἀπασχολεῖ γενικώτερα, λόγω τῶν σημείων τῶν καιρῶν ποὺ φανερώνουν ὅτι πλησιάζει ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τὰ σημεῖα τῆς Δευτέρας τοῦ Χριστοῦ μας Παρουσίας ἄρχισαν νὰ γίνωνται φανερὰ ἀπὸ τὶς ἀποκαλυπτικὲς ἀπαντήσεις τοῦ Κυρίου μας στὶς ἐρωτήσεις τῶν μαθητῶν Του.

«Γιατὶ πολλοὶ θὰ ἐμφανισθοῦν σὰν μεσσίες καὶ θὰ ἰσχυρισθοῦν: ἐγὼ εἶμαι ὁ Χριστὸς (Μεσσίας) καὶ θὰ παραπλανήσουν πολλούς»¹. Αὐτῆς τῆς μορφῆς ἡ διαβολικὴ πλεκτάνη, ἀσφαλῶς δὲν ἀπουσίαζε ἀπὸ τὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Παλαιότερα μὲ τὴν μορφὴ διαφόρων σατανοκίνητων ἀπατεώνων καὶ ἀγυρτῶν τοὺς ὁποίους καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ἀποκαλεῖ ἀντιχρίστους· «Παιδιά μου, ἔφθασε τὸ τέλος. Ἔχετε ἀκούσει σχετικὰ μὲ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Ἀντιχρίστου. Λοιπόν, τώρα παρουσιάστηκαν πολλοὶ Ἀντίχριστοι»². Στοὺς δικοὺς μας ὅμως ἔσχατους καιροὺς ἡ παρουσία αὐτῶν τῶν ὀργάνων τοῦ σατανᾶ πλήθυνε καὶ πληθαίνει ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέρα σύμφωνα μὲ τὸ λόγο τοῦ Κυρίου μας: «Θὰ ἐμφανισθοῦν καὶ πολλοὶ ψευδοπροφῆτες καὶ θὰ παραπλανήσουν πολλούς»³. Ὁ λόγος ὅμως δὲν εἶναι περὶ τῶν διαφόρων κατὰ καιροὺς ζιζανίων ποὺ συμφύονται στὸν ἀγρὸ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ εἰδικὰ περὶ τοῦ ἑνὸς ἱστορικοῦ προσώπου, τοῦ λεγομένου Ἀντιχρίστου, ποὺ θὰ παρουσιασθεῖ στὰ τέλη τῶν αἰώνων καὶ τοῦ ὁποίου ἡ σκοτεινὴ ἐμφάνιση θὰ εἶναι, τρόπον τινά, ἡ πρόδρομος τῆς Δευτέρας τοῦ Κυρίου μας Παρουσίας καὶ ἑπομένως καὶ τῆς ἀναμενόμενης συντελείας.

Ἡ ἀκόλουθη δήλωση τοῦ Κυρίου μας: «Γιατὶ θὰ ἐμφανισθοῦν ψευδομεσσίες καὶ ψευδοπροφῆτες, ποὺ θὰ κάνουν μεγάλα καὶ φοβερὰ θαύματα, γιὰ νὰ παραπλανήσουν, ἂν εἶναι δυνατόν, ἀκόμα καὶ τοὺς ἐκλεκτούς, δηλαδὴ ὅσους διάλεξε ὁ Θεός»⁴, δὲν ἐννοεῖ ἀσφαλῶς μόνο τοὺς σὲ διαφόρους καιροὺς κακοὺς ἐργάτες τοὺς ἐργαζομένους τὰ διαβολικὰ ἐπιτεύγματα γιὰ τὸ σκανδαλισμὸ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ κυρίως τὸ πρόσωπο, ποὺ ὁ Παῦλος ὀνομάζει «ἄνθρωπον τῆς ἁμαρτίας καὶ υἱὸν τῆς ἀπωλείας»⁵. Πολλοὶ πιστοὶ σχηματίζουν ἰδέα διαφορετικὴ τῆς πραγματικότητος. Εἴτε ὑπερτονίζουν τὴν μέλλουσα ὕπαρξη καὶ προσωπικότητα τοῦ σατανοκίνητου αὐτοῦ τέρατος, εἴτε μυθοποιοῦν τὸ γεγονὸς αὐτὸ τῆς ἐσχατολογίας συγχέοντες αὐτὸ μὲ Ἰουδαϊκὲς καὶ κοσμολογικὲς θεωρίες εἰδωλολατρικῶν λαῶν.

Στοὺς δικούς μας ἔσχατους καιρούς, καθὼς ἤδη βλέπουμε νὰ πλησιάζει ἡ ἡμέρα, δίκαιον εἶναι νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὶς Γραφικὲς καὶ Πατερικές μας πηγές, γιὰ νὰ διαμορφώσουμε σαφέστερη γνώμη γιὰ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν καὶ «ὅτι ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι»⁶.

Ἂν καὶ πάντοτε μὲ προσοχὴ καὶ θεία ἐπίκληση ἀναζητοῦμε στὶς Γραφὲς τὸ θεῖο θέλημα γιὰ τὴν συνέχιση τοῦ στρατευομένου μας βίου, στὴν ἔρευνα ὅμως προφητικοῦ καὶ ἀποκαλυπτικοῦ περιεχομένου ἡ προσοχή μας πρέπει νὰ πολλαπλασιάζεται γιὰ τὸ γριφῶδες καὶ σὲ πολλὰ σημεῖα γιὰ τὸν αἰνιγματικὸ τρόπο ποὺ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκφράζει τὶς θεῖες βουλές.

Καὶ δὲν εἶναι μόνον αὐτό. Ὁ σύγχρονος κόσμος τοῦ ὑλισμοῦ καὶ τῆς τεχνοκρατίας ποὺ χαρακτηρίζεται μὲ τὴν ἐπωνυμία «καταναλωτικὸ κοινό», ποιά προσοχὴ θὰ δώσει γιὰ γεγονότα μελλοντικὰ καὶ ὑπερφυσικά, ἀφοῦ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι βιώνουν τὸ παρὸν ἀσφυκτικὰ στὸ πλαίσιο μόνο τοῦ ἐφήμερου καὶ ὁρατοῦ; Ἐδῶ δυστυχῶς ἡ ρίζα τῆς πίστεως ξηράνθηκε ὁλοκληρωτικὰ ἀπὸ τὸν καύσωνα τοῦ ἄθεου οὐμανισμοῦ (ἀνθρωπισμοῦ) καὶ μηδενισμοῦ. Στὶς εὐγενεῖς ὅμως καὶ εὐαίσθητες χριστιανικὲς ψυχές, ποὺ ἡ δρόσος ἐνδημεῖ ἀπὸ τὴν χάρη τῆς πίστεως, οἱ πρόσφορες καὶ κατάλληλες γιὰ τοὺς καιροὺς αὐτοὺς παρηγορητικὲς διδασκαλίες εἶναι ὡς ἄλλη «δρόσος Ἀερμὼν ἡ καταβαίνουσα ἐπὶ τὰ ὄρη Σιών».

Ἡ καθολικὴ προσδοκία κάθε ἀποφάσεως εἶναι ὁ κεντρικὸς στόχος, ποὺ τρέφει τὴν ἐλπίδα στὴν κάθε ἐνέργεια καὶ σ’ αὐτὴν ἀτενίζοντας ὁ καθένας ὑπομένει τὸν κόπον τῆς προσπάθειάς του γιὰ