Kryqëzimi Me Nibirun: Aventurat E Azakisit Dhe Petrit

By Danilo Clementoni

VOLUMI 2/3 Një katastrofë e përmasave biblike po përgatitet të bjerë mbi planetin tonë. Por këtë herë tokësorët nuk do të jenë të vetëm. Në krah të tyre do të rreshtohen disa banorë të planetit Nibiru të cilët, duke vënë jetët e tyre në rrezik, do të përpiqen që të luftojnë kundër forcave të llahtarshme të natyrës që do të shpërthejnë. Në këtë episod të dytë të serisë ”Aventurat e Azakisit dhe Petrit” të dy alienët simpatikë do duhet t’u kthehen të gjithë eksperiencës dhe teknologjisë së tyre të jashtëzakonshme për t’u përpjekur që të ndalojnë atë çka ishte paralajmëruar të ndodhte në mënyrë të frikshme në episodin e mëparshëm të titulluar “Rikthim në Tokë”. Kthesa të papritura të ngjarjeve, rrëfime dhe rishtjellime të ngjarjeve dhe përjetimeve historike do ta mbajnë lexuesin me frymën pezull deri në rreshtin e fundit të romanit.

Një katastrofë e përmasave biblike po përgatitet të bjerë mbi planetin tonë. Por këtë herë tokësorët nuk do të jenë të vetëm. Në krah të tyre do të rreshtohen disa banorë të planetit Nibiru të cilët, duke vënë jetët e tyre në rrezik, do të përpiqen që të luftojnë kundër forcave të llahtarshme të natyrës që do të shpërthejnë. Në këtë episod të dytë të serisë ”Aventurat e Azakisit dhe Petrit” të dy alienët simpatikë do duhet t’u kthehen të gjithë eksperiencës dhe teknologjisë së tyre të jashtëzakonshme për t’u përpjekur që të ndalojnë atë çka ishte paralajmëruar të ndodhte në mënyrë të frikshme në episodin e mëparshëm të titulluar “Rikthim në Tokë”. Kthesa të papritura të ngjarjeve, rrëfime dhe rishtjellime të ngjarjeve dhe përjetimeve historike do ta mbajnë lexuesin me frymën pezull deri në rreshtin e fundit të romanit.

• Language: Gjuha shqipe
• Publisher: Tektime
• Release date: Aug 22, 2017
• ISBN: 9788873042549

Book preview

Parathënie

Planeti i dymbëdhjetë, Nibiru (planeti i pasazhit) siç u quajt kështu nga Sumerët ose Marduku (mbreti i qiejve) siç u ripagëzua nga Babilonasit, është në realitet një trup qiellor që rrotullohet rreth diellit tonë me një periudhë prej 3.600 vitesh. Orbita e tij është mjaft eliptike, retrograda (rrotullohet rreth diellit në kah të kundërt nga të gjithë planetët e tjerë) dhe është shumë e pjerrët  në planin e sistemit tonë diellor.

Secili nga afrimet e tij ciklike ka shkaktuar pothuaj gjithmonë tronditje shumë të mëdha ndërplanetare në sistemin tonë diellor si tek orbitat, ashtu edhe tek struktura e planetëve të cilët ishin pjesë e tij. Veçanërisht, shumë kohë përpara tamam në një prej disa kalimeve të tij më të potershme planeti madhështor Tiamat, i ndodhur mes Marsit dhe Jupiterit, me një masë rreth nëntë herë nga ajo e Tokës aktuale, i pasur në ujë dhe i përbërë nga njëmbëdhjetë satelitë, u shkatërrua nga një  përplasje legjendare. Një nga shtatë hënat orbitante të Nibirut goditi Tiamatin gjigand duke e thyer në dysh dhe duke i detyruar të dy trupat të zhvendosen mbi orbita të ndryshme. Në pasazhin e ardhshëm (dita e dytë e Xhenesit), satelitët e mbetur të Nibirut pushuan aktivitetin e tyre, duke shkatërruar plotësisht një nga dy pjesët e formuara në goditjen e parë. Mbetjet e gjeneruara nga impaktet e shumëfishta krijuan pjesërisht atë që sot e njohim si zona e asteroideve apo Krahthi i Dërrmuar siç ishte quajtur kështu nga Sumerët dhe u përpinë njëfarësoj nga planetet e afërt. Në mënyrë të veçantë, shumë kohë më parë Jupiteri arriti të kapte shumicën e mbetjeve, duke rritur kësisoj masën e vet në mënyrë të konsiderueshme.

Satelitët shkaktarë të katastrofës, përfshi ata që mbijetuan nga ish-Tiamati, në pjesën më të madhe u degdisën larg mbi orbitat e jashtme, duke formuar ato që sot i quajmë si kometa. Ndërsa pjesa që shpëtoi në pasazhin e dytë u vendos në një orbitë stabël midis Marsit dhe Venusit, duke e zhvendosur mbrapa satelitin e fundit të mbetur dhe duke shkuar kësisoj drejt formimit të asaj që ne sot e njohim si Toka, së bashku me shoqen e saj të pandashme Hënën.

Shenja e shkaktuar nga ai impakt kozmik, i verifikuar rreth 4 miliardë vite më përpara, është akoma edhe sot pjesërisht e dukshme. Pjesa e çjerrë e planetit aktualisht është krejtësisht e mbuluar nga ujërat e atij që sot quhet Oqeani Paqësor. Ai zë rreth një të tretën e sipërfaqes së tokës me një shtrirje prej më shumë se 179 milionë kilometër katrorë. Në tërë këtë sipërfaqe të pafundme praktikisht nuk ka prezencë të tokave mbi nivelin e detit, por vetëm një gropë të madhe që shtrihet deri në thellësi që i kalon dhjetë kilometrat.

Aktualisht Nibiru, si konfiguracion, është shumë i ngjashëm me Tokën. Në dy të tretat e tij është i mbuluar nga ujërat, ndërkohë që pjesa tjetër përbëhet nga një kontinent i vetëm që shtrihet nga veriu në jug, me një sipërfaqe të përgjithshme mbi 100 milionë kilometra katrorë. Disa nga banorët e tij, prej qindra deri mijëra vitesh, duke përfituar nga afrimi ciklik i planetit të tyre me tonin, kanë bërë vizita në mënyrë sistematike, duke ndikuar çdo herë në kulturën, njohjet, teknologjinë dhe madje në vetë evolucionin e racës njerëzore. Paraardhësit tanë i kanë quajtur  në shumë mënyra, por ndoshta emri që i personifikon ata më tepër është "Zotat".                 

Ndodhitë e Mëparshme

Azakisi dhe Petri, dy alienët simpatikë dhe të pandarë protagonistë të kësaj aventure, u rikthyen në planetin Tokë pas një viti sipas viteve të tyre (3.600 vite tokësorë). Misioni i tyre ishte rimarrja e ngarkesës shumë të çmuar që, si pasojë e një keqfunksionimi në sistemin e tyre të transportimit, kishin qenë të detyruar ta braktisnin me nxitim gjatë vizitës së tyre të mëparshme. Por këtë herë, ata gjetën një popullatë tokësore mjaft ndryshe nga ajo që kishin lënë. Përdorimet, veshjet, kultura, teknologjia, sistemet e komunikimit, armatimet, gjithçka ishte padyshim shumë ndryshe nga ajo çka kishin gjetur gjatë vizitës së fundit.

Me mbërritjen e tyre, ata ndeshën një çift tokësorësh: profesoreshën Elisa Hanter dhe kolonelin Xhek Hadson, të cilët i pritën me entuziazëm dhe, pas peripecive të panumërta, i ndihmuan ata që të çonin në fund misionin e tyre delikat.

Por ajo që dy alienët nuk do të kishin dashur kurrë që t’u thonin dy miqve të rinj ishte se, planeti i tyre mëmë Nibiru po afrohej me shpejtësi dhe se, brenda shtatë ditëve tokësore, do të kryqëzohej me orbitën e Tokës. Sipas përllogaritjeve të kryera nga Të Moshuarit, një nga shtatë satelitët e tij do të prekte planetin duke shkaktuar kësisoj një varg përmbysjesh klimaterike të krahasueshme me ato që, në pasazhin e mëparshëm, ishin përmbledhur në një përkufizim të vetëm unik: Përmbysja e Botës.

Në pjesën e parë të rrëfimit, (Rikthim në Tokë – Aventurat e Azakisit dhe Petrit), i kishim lënë ata të katërt brenda anijes së tyre madhështore Theos dhe është pikërisht aty ku ne do të rifillojmë rrëfimin e kësaj aventure të re dhe fantastike.

Anija kozmike Theos

Elisa, gjatë orëve të fundit, ishte pushtuar nga një sasi aq e madhe informacioni saqë tashmë ndihej si një fëmijë që e kishte tepruar duke ngrënë qershi. Ata dy personazhe të pazakontë por simpatikë, që në fakt u shfaqën nga hiçgjëja, në shumë pak kohë kishin rrëzuar shumë sigurira historike të cilat ajo dhe qeniet e tjera njerëzore realisht i kishin marrë si të mirëqena. Ngjarjet, zbulimet shkencore, besimet, kultet, fetë, madje dhe evolucioni i vetë njeriut gati po përmbyseshin në mënyrë tërësore. Lajmi i zbulimit se qeniet e ardhura nga një planet tjetër kishin ndryshuar dhe udhëhequr, që nga fillesat e para, në mënyrë kaq mjeshtërore zhvillimin e qenies njerëzore, do të kishte të njëjtin efekt mbi njerëzimin siç kishte patur zbulimi se Toka nuk qe e sheshtë por e rrumbullakët.

Azakisi dhe Petri, miku besnik dhe shoku i tij i aventurave, po qëndronin palëvizur në qendër të kabinës së komandimit ndërkohë që, me vështrimin ngultas, po mundoheshin të ndiqnin Elisën e cila, me duart e futura tek xhepat e mëdhenj të pantallonave, vërtitej me nervozizëm nëpër dhomë dhe pëshpëriste fjalë pakuptim.

Ndërsa Xheku, gati ishte plandosur mbi kolltuk dhe me duar përpiqej të ngrinte kokën lart e cila i dukej, se fare papritur, ishte bërë shumë e rëndë. Por qe pikërisht ai që, pas ca minutave heshtje që dukeshin pa fund, vendosi të merrte në dorë situatën. U ngrit në këmbë menjëherë dhe, i kthyer nga dy alienët, foli me zë të prerë «Nëse na keni zgjedhur ne të dyve për këtë punë, sigurisht që e keni pasur një arsye tuajën. Mund t’ju them vetëm se nuk do t’ju zhgënjejmë.» Pastaj vështroi Azakisin në sy dhe e pyeti me vendosmëri «Mund të na tregoni, përmes asaj pajisjeje» dhe bëri me shenjë nga imazhi virtual i Tokës që ende po rrotullohej ngadalë në mes të dhomës «një simulim të afrimit të planetit tuaj?»

«Pa problem fare» iu përgjigj Azakisi aty për aty. Me anë të impiantit të tij N^COM gjeti sërish të gjitha përllogaritjet e bëra nga Të Moshuarit dhe shfaqi paraqitjen grafike mu përpara tyre.

«Ky është Nibiru» tha duke treguar planetin më të madh. «Dhe këta janë satelitët e tij për të cilët po flisnim.»

Përreth planetit madhështor, shtatë trupa qiellorë, shumë më të vegjël, rrotulloheshin në mënyrë marramendëse në largësi dhe shpejtësi të ndryshme nga njëri tjetri. Azakisi afroi gishtin tregues tek ai që rrotullohej në largësi më të madhe nga gjithë të tjerët dhe e zmadhoi në përmasën sa vetë gjatësia e tij. Pastaj tha solemnisht «Zotërinj, ju paraqes Kodonin, masën e madhe shkëmbore që ka vendosur t’i sjellë ca si shumë telashe planetit tuaj të dashur.»

«Po sa i madh është?» pyeti Elisa, ndërkohë që kqyrte me kureshtje atë glob me gunga në ngjyrë gri të errët.

«Po themi se, nga madhësia, është pak më i vogël se Hëna juaj por masa e tij është gati dyfishi i saj.» Azakisi bëri një gjest të shpejtë me dorë dhe mu përpara tyre shfaqi të gjithë sistemin diellor me planetet që lëviznin ngadalë nëpër orbitat e tyre përkatëse. Trajektoret e secilit prej tyre paraqiteshin me anë të vijave të holla në ngjyra të ndryshme.

«Kjo» vazhdoi Azakisi, duke treguar një vijë në ngjyrë kuqe të errët «ështe trajektorja që Nibiru do të ndjekë gjatë fazës së afrimit të tij me Diellin.» Pastaj përshpejtoi lëvizjen e planetit deri sa e afroi afër Tokës dhe shtoi «Dhe kjo është pika ku orbitat e dy planeteve do të kryqëzohen.»

Dy tokësorët po ndiqnin të habitur, por me shumë vëmendje, shpjegimin që Azakisi po u jepte mbi ngjarjen që, pas pak ditësh,  do të trondiste jetët e tyre dhe të gjithë banorëve të tjerë të planetit.

«Në çfarë largësie prej nesh do të kalojë Nibiru?» pyeti me qetësi koloneli.

«Siç po thoja më përpara» ia ktheu Azakisi «Nibiru nuk do t’ju bezdisë aq shumë. Por do të jetë Kodoni që do të cekë Tokën dhe do të krijojë goxha probleme.» Iu afrua edhe pak imazhit dhe shfaqi simulimin e satelitit në momentin kur do të mbërrinte në pikën më të afërt me orbitën tokësore. «Ky do të jetë momenti i tërheqjes maksimale të gravitetit ndërmjet dy trupave qiellorë. Kodoni do të kalojë vetëm 200.000 kilometra nga planeti juaj.»

«Ta marrë dreqi» foli Elisa. «Është tamam inerci.»

«Herën e fundit» ia ktheu Azakisi «pikërisht para dy cikleve, kaloi afro 500.000 kilometra larg dhe e dimë të gjithë se çfarë arriti të shkaktonte.»

«Tamam, e famshmja Përmbysja e Botës.»

Xheku po qëndronte në këmbë me duart e kryqëzuara prapa kurrizit dhe, duke u ngritur lehtë fillimisht në majë të gishtave pastaj mbi takat e çizmeve, bënte ngadalë ecejake para mbrapa. Papritmas, me ton shumë serioz, theu heshtjen momentale duke thënë «Natyrisht që nuk jam ndër ekspertët më të mirë në këtë fushë, por kam frikë se asnjë teknologji tokësore nuk është në gjendje të bëjë diçka për ta frenuar një ngjarje të këtij lloji.»

«Ndoshta do të mundemi të kundërpërgjigjemi duke hedhur raketa me mbushje bërthamore» guxoi të thoshte Elisa.

«Ajo ndodh vetëm në filmat fantastiko shkencorë» foli Xheku duke vënë buzën në gaz. «Pastaj, duke supozuar se ato lloj raketash mund të arrijnë mbi Kodon, do të rrezikonim ta bënim satelitin copë e çikë, duke provokuar kështu një shi meteorësh që do të ishte vdekjeprurës. Ajo po që do të kishte qenë fundi i gjithçkaje.»

«Më falni» foli atëherë Elisa duke u drejtuar nga dy alienët. «Po a nuk na kishit thënë më përpara se, në këmbim të plastikës sonë tepër të çmuar, do të na ndihmonit që të zgjidhnim këtë situatë absurde dhe të pakuptimtë? Shpresoj se keni vërtet ndonjë ide të mirë për të na ndihmuar, përndryshe jemi të mbaruar.»

Petri, që deri atëherë kishte ngelur mënjanë në heshtje, buzëqeshi lehtë dhe bëri një hap në drejtim të pamjes tredimensionale të paraqitur në qendër të kabinës se komandimit. Me një lëvizje të shpejtë të dorës së djathtë shfaqi një si tip objekti në formë petulle në ngjyrë argjendi. E shtypi me gishtin tregues dhe e zhvendosi deri sa e çoi pikërisht midis Tokës dhe Kodonit, pastaj tha «Kjo mund të ishte zgjidhja.»

Tell el-Mukayyar – Arratisja

Në tendën e laboratorit, të dy beduinët e maskuar që kishin tentuar t’u grabisnin dy alienëve lëndën e çmuar në anijen e tyre bijë, kishin përfunduar me gojë të mbyllur me shtupë dhe duar të lidhura shumë fort pas një fuçie të madhe plot me karburant. Ishin ulur në tokë, me shpatullat mbështetur tek fuçia e rëndë metalike dhe të sistemuar në mënyrë që të rrinin përballë njëri tjetrit. Jashtë tendës, një ndihmës i profesoreshës ishte vënë në roje dhe, herë pas here, zgjaste kokën brenda për të kontrolluar situatën.

Ai më i holli prej të dyve që, si pasojë e goditjes në krah që i dha koloneli, kishte me siguri ca brinjë të thyera, pavarësisht dhimbjes që nuk po e linte të merrte frymë, nuk kishte reshtur as edhe një çast së vështruari rreth e rrotull në kërkim të ndonjë gjëje që mund t’ia vlente për t’u liruar.

Nga një vrimë e vogël në faqen e murit, drita e diellit të mbasdites depërtonte me drojë në brendësi të tendës, duke vizatuar në ajrin e nxehtë dhe plot pluhur një rreze të hollë të shndritshme. Ajo lloj shpate prej drite pikturonte në tokë një elips të vogël të bardhë i cili, shumë ngadalë, lëvizte në drejtim të dy të burgosurve. Tipi i hollë po ndiqte gati i hipnotizuar lëvizjen e ngadaltë të asaj njolle të qartë të çelët, kur një llambë e papritur prej drite e riktheu në realitet. Gjysëm e groposur në rërë, afro një metër prej tij, diçka metalike pasqyroi dritën e diellit pikërisht në drejtim të syrit të tij të djathtë. Lëvizi lehtë kokën dhe u përpoq të kuptonte se çfarë ishte, por pa arritur. Provoi pastaj të zgjaste një këmbë nga ai drejtim, por një sëmbim i fortë në krah i kujtoi dhimbjen në brinjë dhe kështu që vendosi të hiqte dorë. Mendoi se me shumë gjasa nuk do ta arrinte dhe, duke u përpjekur të fliste nga poshtë shtupës, pëshpëriti «Ej, je gjallë akoma?»

Shoku trashaluq natyrisht që nuk ishte më mirë se ai. Pas fluturimit që kishte bërë si pasojë e Petrit, mbi gjurin e djathtë i kishte dalë një hematomë e madhe, në ballë kishte një goxha xhungë, shpatulla e djathtë i kishte marrë një grushtim të keq dhe kyçi i djathtë i ishte enjtur si një tollumbac.

«Besoj se po» iu përgjigj me një fije zëri, duke folur mbyturazi edhe ai poshtë shtupës.

«Shyqyr. Ka ca si shumë që po të thërras. Po filloja të bëhesha merak.»

«Duhet të më ketë rënë të fikët. Koka po më çahej në dysh.»

«Duhet medoemos t’ia mbathim që këtej pa rënë në sy» i tha me vendosmëri ai i holli.

«Po ti si je? Ke ndonjë gjë të thyer?»

«Kam frikë se më është thyer ndonjë brinjë por mund t’ia dal mbanë.»

«Çfarë bëmë që u zumë kaq në befasi?»

«Lëre fare tani, ajo që ndodhi, ndodhi. Më mirë të përpiqemi që të lirohemi. Shiko nga e majta jote, aty ku arrin ajo rrezja e diellit.»

«Nuk po shoh asgjë» ia ktheu trashaluqi.

«Ka diçka gjysëm të groposur. Duket si një objekt metalik. Shih nëse mund ta arrish me këmbë.»

Zhurma e papritur e zinxhirit të tendës që po hapej, e ndërpreu aksionin. Ndihmësi roje zgjati kokën brenda. Trashaluqi bëri gjoja sikur i kishte rënë të fikët ndërsa tjetri qëndroi krejt i palëvizur. Burri i hodhi një sy të dyve, kontrolloi i hutuar të gjitha pajisjet e shpërndara brenda pastaj, me një pamje të kënaqur, u kthye dhe mbylli sërish hyrjen e tendës.

Të dy ata qëndruan të palëvizur dhe për pak, pastaj qe ai më i shëndoshi që foli i pari «Ka mbetur edhe pak.»

«E pe pra? E arrin dot?»

«Po, tani po. Prit, po e provoj.»

Beduini i maskuar trupmadh nisi të tundte trupin duke u munduar të lironte paksa litarët me të cilët ishte lidhur, pastaj filloi të shtrinte sa të mundte këmbën e majtë në drejtim të objektit. Po e arrinte ndërkaq. Me çizmen filloi të gërmonte derisa ia doli të zbulonte një pjesë.

«Më duket si një mistri për gërmim.»

«Duhet të jetë një Trowel Marshalltown. Është pajisja e preferuar e arkeologëve për të gërmuar tokën në kërkim të rrënojave antike.  Ia del dot ta marrësh?»

«Nuk e arrij dot.»

«Nëse do të pushoje së ngrëni si i babëzitur gjithë ato shpifësira ndoshta do të mundje edhe të lëvizje më mirë, ti që nuk je gjë tjetër veçse një trashaluq i shëmtuar. »

«Po tani ç’hyn këtu fiziku im i fuqishëm?»

«Luaj vendit fizik i fuqishëm, shiko që të marrësh atë mistri përndryshe do ta gjejnë në burg mënyrën për të të dobësuar.»

Trashaluqit iu shfaqën papritur para syve imazhet e manjakëve pa shije dhe pa erë. Ajo pamje e tmerrshme e bëri të nxirrte jashtë një forcë që nuk e mendonte se e kishte pasur ndonjëherë brenda vetes. Një sëmbim i filloi nga shpatulla që i dhimbte dhe i vajti gjer tek truri, po nuk u dorëzua. Me një përpjekje të vendosur në grahmë të fundit arriti që të çonte çizmen drejt e tek mistria dhe, duke përthyer shpejt këmbën, e hodhi drejt vetes.

«Ia dola» thirri nga poshtë shtypës.

«Po do e mbyllësh gojën, idiot i shëmtuar? Po ç’ke që sokëllin? Mos do që të hyjnë ata dy të xhindosurit dhe të na dëndin prapë me shpulla?»

«Më fal» iu përgjigj me zë të ulët i shëndoshi. «Por ia dola që ta marr.»

«A e pe që, nëse vë forca, arrin dhe ti të bësh diçka për së mbari? Duhet të jetë e mprehtë. Shiko se mos arrin të presësh këta litarë të mallkuar.»

Me atë dorë që i punonte mirë, trashaluqi e kapi mistrinë nga bishti dhe nisi të fërkonte pjesën më të mprehtë tek litarët që kishte prapa shpine.

«Ta zëmë se ia dalim mbanë që të lirohemi» foli nën zë trashaluqi «si do t’ia bëjmë që t’ia mbathim prej këtej pa rënë në sy? Kampi është plot me njerëz dhe është ende ditë. Shpresoj që të kesh një plan.»

«Natyrisht që e kam. A nuk jam unë me gjasa mendja gjeniale e kësaj dysheje?» foli i holli me krenari. «Ndërkohë që ti po bëje një sy gjumë, unë analizova situatën dhe besoj se kam gjetur një mënyrë për t’ia mbathur pa u ndier.»

«Po dëgjoj me shumë vëmendje» ia ktheu tjetri ndërkohë që vazhdonte të lëvizte mistrinë.

«Roja hedh sytë brenda gati çdo dhjetë minuta dhe kjo tendë gjendet në skajin më lindor të kampit.»

«Dhe atëherë?»

«Por si arrita që të të marr ty si ortak për këtë punë? Ke fantazinë dhe inteligjencën e një amebeje, duke shpresuar që ato të mos ofendohen për këtë krahasim.»

«Me thënë të drejtën» iu përgjigj i fyer trashaluqi «kam qenë unë ai që të zgjodha ty, duke parë se puna m’u besua mua.»

«Arrite të lirohesh?» ia preu shkurt i holli, duke parë se biseda po merrte një kthesë jo të mirë dhe se, në fakt, shoku i tij kishte plotësisht të drejtë.

«Më jep akoma edhe një minutë. Besoj se është gati për t’u këputur.»

Në fakt, pas pak, me një kërcitje të thatë, litari që i mbante ata të dy të lidhur pas fuçisë u këput dhe barku i atij trashaluqit, i liruar më në fund nga shtrëngimi, mundi të rimerrte përmasat e veta normale.

«Ja mbaroi» foli i kënaqur trashaluqi.

«Shkëlqyeshëm. Por tani të përmbahemi sa s’ka hyrë akoma roja. Duhet ta bëjmë në mënyrë që të duket gjithçka si më parë.»

«Në rregull ortak. Po vihem prapë sikur gjoja jam duke fjetur.»

Të dy nuk iu duhej të prisnin shumë. Pas disa minutash, në fakt, ndihmësi i profesoreshës u kthye për të zgjatur kokën fshehurazi brenda tendës. Bëri të njëjtin kontroll të shkurtër të gjendjes dhe, duke mos vënë re asgjë të pazakontë, mbylli zinxhirin e tendës, u vendos sërish në hije të verandës dhe ndezi qetësisht një cigare të dredhur me dorë.

«Tani» foli ai i holli. «Luajmë vendit.»

Aksioni, duke parë problemet e të dyve, doli shumë më i komplikuar nga sa pritej por, pasi lëshimit të ndonjë rënkimi të shurdhët prej dhimbjes dhe ndonjë sharje të lehtë, ata u gjendën të dy në këmbë njëri para tjetrit.

«Ma jep mistrinë» urdhëroi i holli ndërkohë që hiqte shtupën nga goja. Sëmbimet në krahun e djathtë e pengonin që të lëvizte lehtësisht por, duke u mbështetur sipër dorës së hapur, arriti të lehtësonte pakëz dhimbjen. Në pak hapa arriti faqen që ishte përballë me hyrjen e tendës, u vu në gjunjë dhe me ngadalë futi tejpërtej Trowel Marshalltown-in. Lama e mprehtë e mistrisë e preu si gjalpë stofin e butë të faqes me drejtimin nga lindja, duke krijuar një të çarë të vogël nja dhjetë centimetra. I holli afroi syrin e djathtë dhe zhbiriloi për ca çaste nga e çara. Nuk kishte asnjëri ashtu siç e kishte parashikuar. Arrihej vetëm të shiheshin, në largësi afro njëqind metra, rrënojat e qytetit antik ku, më parë kishin fshehur xhipin që do t’iu ishte dashur për të ikur me plaçkën e vjedhur.

«Rruga është e lirë» tha ndërkohë që më lamën e mistrisë po e çonte deri në tokë të prerën e vogël që kishte bërë më parë. «Shkojmë» dhe u fut duke u zvarritur nëpër pjesën e çarë.

«Mund ta bëje edhe pakëz më të madhe këtë vrimën, apo jo?» foli nëpër dhëmbë trashaluqi, mes rënkimeve të njëpasnjëshme, ndërkohë që përpiqej me zor edhe ai të rrëshqiste jashtë.

«Luaj vendit. Tani duhet të ikim sa më shpejt që të mundemi.»

«Eh, një fjalë goje është. Unë ia dal a s’ia dal dot që të eci.»

«Ec tani, nxito dhe mjaft u qave. Mbaj mend se nëse nuk arrijmë t’ia mbathim pa u ndier, shumë vite burg nuk do të na i heqë askush.»

Fjala burg arrinte gjithmonë që të shkaktonte një forcë suplementare tek tipi i shëndoshë. Nuk foli më asnjë fjalë dhe, duke vuajtur në heshtje, ndoqi pas shokun i cili, pa u ndier fare, u largua vjedhurazi drejt rrënojave.

Qe zhaurima e një motori diku larg ajo që e futi në dyshim rojen.  Pa për një çast cigaren tashmë të mbaruar dhe, me një gjest të shpejtë, e flaku tej. U fut me vendosmëri brenda tendës dhe gati nuk mundi t’u besonte syve: dy të burgosurit nuk ishin më. Pranë fuçisë së karburantit litari i flakur në mënyrë të çrregullt, pak më andej dy copat prej stofi që i kishin përdorur si shtupa për t’u mbyllur gojën dhe në faqen në fund të tendës një e çarë e madhe që shkonte deri në tokë.

«Hisham, djema» bërtiti burri me sa frymë që kishte. «Të burgosurit janë arratisur!»

Anija kozmike Theos – Super lëngu

Imazhi i objektit që Petri kishte pozicionuar në hapësirën ndërmjet Kodonit dhe Tokës i kishte lënë gojëhapur të dy tokësorët.

«E çfarë do jetë ajo gjëja?» pyeti me kureshti Elisa, ndërsa afrohej në përpjekje për të parë më mirë.

«Nuk i kemi vënë akoma një emër zyrtar.» Petri e solli sërish objektin e çuditshëm në plan të parë dhe, duke vështruar profesoreshën, shtoi  «Ndoshta do të mund të zgjidhje ti një.»

«Nëse të paktën do më shpjegoje se çfarë është, mund të bëja edhe një provë.»

«Ka disa kohë që shkencëtarët tanë më të mirë janë duke u angazhuar në këtë projekt.» Petri kryqëzoi duart pas shpine dhe nisi të ecte ngadalë nëpër dhomë. «Kjo pajisje është rezultati i një sërë studimeve që, pjesërisht, shkojnë edhe përtej kompetencave të mia shkencore.»

«Dhe mund t’ju siguroj se janë të konsiderueshme» shtoi Azakisi, duke i dhënë mikut të tij një të rrahur tek supet.

«Shkurtimisht, bëhet fjalë për një lloj sistemi antigravitacional. Bazohet te një parim mbi të cilin, siç po thoja, po studiohet akoma por që mund të provoj ta përmbledh në pak fjalë të thjeshta.»

«Mendoj se do jetë shumë më mirë» komentoi Elisa. «Mos harroni se ne i përkasim një specieje e cila, në krahasim me tuajën, mund të përkufizohet fare mirë si më pak e zhvilluar.»

Petri pohoi lehtazi. U afrua kështu tek paraqitja tredimensionale e objektit të çuditshëm dhe vazhdoi qetë qetë me shpjegimin e tij. «Kjo, që ti më parë e quajte objekt në formë petulle, përkufizohet gjeometrikisht si toroid. Unaza rrethore është e zbrazët, ndërsa ajo që thjesht mund ta quanim vrima qendrore përmban sistemin e shtytjes dhe të kontrollit.»

«Deri këtu është gjithçka e qartë» foli Elisa gjithnjë e më e interesuar.

«Shumë mirë. Tani të shohim parimin e funksionimit të sistemit.» Petri rrotulloi imazhin e toroidit dhe shfaqi pjesën e brendshme. «Unaza do të mbushet me një gaz, vetëm të një izotopi të Heliumit, që, i ftohur në një temperaturë afër zeros absolute, ndryshon gjendjen dhe shndërrohet në një lëng me karakteristika tepër të veçanta. Praktikisht, viskoziteti i tij bëhet thuajse zero dhe arrin të rrëshqasë pa gjeneruar asnjë fërkim. Këtë karakteristikë ne e quajmë super-rrjedhshmëri.»

«Tani po e humbas paksa fillin» tha me trishtim Elisa.

«Për ta bërë më të thjeshtë, ky gaz në gjendje të lëngët, stimuluar në mënyrën e duhur nga struktura e unazës, do të arrijë të lëvizë në brendësi të saj, pa asnjë vështirësi, dhe me një shpejtësi të afërt me atë të dritës, duke arritur ta mbajë për një kohë teorikisht të pakufizuar.»

«E mahnitshme» arriti vetëm të thoshte Xheku, që nuk kishte humbur as edhe një rrokje nga i gjithë shpjegimi.

«Në rregull, tani besoj se e kuptova» shtoi Elisa. «Po si do t’ia bëjë ky mjet që të përballojë efektet e tërheqjes gravitacionale ndërmjet dy planeteve?»

Diskutimi këtu bëhet shumë i komplikuar» iu përgjigj Petri. «Le të themi se, rrotullimi i superlëngut me shpejtësi të afërt me atë të dritës, gjeneron një kurbë të madhësisë së vazhduar kohë- hapësirë rreth vetes, duke shkaktuar një efekt antigravitacional.»

«Djalli ta marrtë» shfryu Elisa. «Profesori im i vjetër i fizikës do të më vijë vërdallë edhe në varr.»

«Dhe jo vetëm ai, e dashur» shtoi koloneli. «Nëse e kuptova mirë se çfarë po mundohen që të na shpjegojnë këta dy zotërinjtë, këtu po flitet për të përmbysur shumë nga teoritë dhe konceptet që disa nga shkencëtarët tanë janë përpjekur të analizojnë dhe studiojnë gjithë jetën. Parimi i antigravitetit u vu në teori më shumë se një herë por kurrë nuk ka arritur njeri që ta demostrojë plotësisht. Përpara nesh» dhe tregoi objektin e çuditshëm «kemi më në fund provën se kjo është vërtet e mundur.»

«Unë do të ecja pak me më shumë kujdes» foli Azakisi, duke e ftohur pakëz euforinë e kolonelit. «E ndjej për detyrë që t’ju informoj se kjo gjë nuk është eksperimentuar asnjëherë mbi objekte të mëdha si planetet, ose më mirë, e kemi provuar dy cikle më përpara po nuk shkoi tamam siç e prisnim. Dhe për më tepër, do mund të verifikoheshin ngjarje që nuk i kishim parashikuar dhe...»

«Je po i njëjti tersndjellës» tha Petri duke i ndërprerë fjalën shokut të tij. «Mekanizmi është treguar më shumë se një herë. Vetë anija jonë kozmike përdor pjesë të këtij parimi për shtytjen e saj. Të përpiqemi të jemi optimistë.»

«Edhe pse nuk më duket se ka alternativa të shumta apo gaboj?» pyeti Elisa me ton zhgënjyes.

«Për fat të keq, mendoj vërtet se jo» foli Petri me keqardhje, ndërsa ulte lehtë kokën. «E vetmja gjë të cilës i druhem në fakt është se, duke parë përmasat e zvogëluara të toroidit tonë, nuk do t’ia dalim të thithim plotësisht gjithë efektet e tërheqjes gravitacionale dhe një pjesë e forcave të rëndesës do të arrijë prapëseprapë që të bëjë punën e vet.»

«Po thua se kjo gjë mund të mos jetë prapë e mjaftueshme për të parandaluar katastrofën?» pyeti Elisa duke iu afruar alienit me një mënyrë të frikshme.

«Ndoshta jo tërësisht» ia ktheu Petri duke bërë një hap të vogël mbrapa. «Nga përllogaritjet që kam bërë, do të thoja se afro dhjetë përqind e grimcave të rëndesës mund t’i shpëtonte këtij lloj kurthi.»

«Domethënë se mund të ishte një mundim i gjithi i çuar dëm?»

«Aspak» iu përgjigj Petri.