Ostatni faraon: Powieść

By Jerzy Mariusz Taylor

„Ostatni faraon” należy do cyklu książek autorstwa Jerzego Mariusza Taylora, których bohaterem jest młody polski archeolog Lech Jarecki. Organizuje on wyprawy badawcze finansowane przez tajemniczego arabskiego księcia, podczas których bada starożytne dzieje. W tym tomie wyrusza na poszukiwania śladów zaginionej cywilizacji, skrytych w piaskach etiopskiej pustyni.

• Language: Język polski
• Publisher: Ktoczyta.pl
• Release date: Aug 23, 2020
• ISBN: 9788382178937

Book preview

Jerzy Mariusz Taylor

Ostatni faraon

Powieść

Warszawa 2020

Spis treści

Polskie Towarzystwo Archeologiczne

Kłopoty odźwiernego

Przerwane posiedzenie

Legenda o szmaragdzie

Odrzucona propozycja

Rozczarowanie

Park Esbekija

Ali się spóźnia

Przygoda Alego

Polowanie na lwa

Słone trzęsawiska

Grobowiec Amenofisa

Żywa Izyda

Polskie

Nowy generał gwardii

Twierdza Anubisa

Bunt

Oblężenie twierdzy Anubisa

Zatruty cierń

Święty krokodyl

Co Petubast zobaczył w zwierciadle

Amenofis

Opowieść faraona

Rozdział I

Polskie Towarzystwo Archeologiczne

Rok, w którym Polskie Towarzystwo Archeologiczne święciło swój półwiekowy jubileusz, obfitował w ciekawe odkrycia i zdobycze naukowe poczynione przez członków tej zasłużonej instytucji.

Jednym z nich było odkrycie młodego historyka, doktora Bolesława Bończy, któremu po długich poszukiwaniach udało się odnaleźć w podziemiach zbaraskiego klasztoru ojców bernardynów skrzynię z insygniami królewskimi Polski przedrozbiorowej. Szczegóły tego nadzwyczajnego odkrycia długo nie schodziły ze szpalt dzienników stołecznych, budząc zrozumiałą sensację i podziw.

Drugim, lecz nieskończenie donioślejszym wypadkiem jubileuszowego roku Polskiego Towarzystwa Archeologicznego, było publiczne sprawozdanie z podróży profesora Lecha Jareckiego.

Młody ten, lecz okryty już chwałą, uczony, liczący niespełna lat trzydzieści, powrócił był właśnie z wyprawy do Górnego Egiptu, gdzie prowadził wykopaliska wśród ruin Napaty, stołecznego miasta faraonów etiopskich, którzy rządzili tam od czasów pradawnych, a w pewnym okresie zawładnęli nawet całym Egiptem aż do samego ujścia Nilu.

Prasa stołeczna poświęciła powrotowi polskiego egiptologa, gdyż w tej gałęzi specjalizował się profesor Jarecki, entuzjastyczne wprost artykuły, nazywając go gwiazdą wschodzącą na niebie polskiej nauki i przepowiadając, że jego rewelacje zapoczątkują nową erę w dziedzinie historii narodów starożytnego Wschodu. Szczegóły poszukiwań wśród zwalisk Napaty były jednakże dyskretnie pominięte, gdyż wynik swych badań miał profesor podać osobiście na publicznym uroczystym zebraniu jubileuszowym Polskiego Towarzystwa Archeologicznego.

Sensacją jednak, dla szerszych zwłaszcza warstw, już niemałą była wiadomość rozgłoszona przez dzienniki skwapliwie, że młoda małżonka profesora, pani Helena Jarecka, nie tylko towarzyszyła mężowi w jego pełnej przygód podróży, ale nawet pomagała mu we wszystkich poszukiwaniach i wraz z nim ślęczała nad odcyfrowaniem dotychczas nieznanych hieroglifów etiopskich.

Śliczna, wysmukła jej postać, w męskim stroju, w hełmie korkowym ukrywającym długie sploty złotych włosów, widniała na wszystkich zdjęciach profesora, czy to na tle ruin świątyni Amona w Napacie, czy też przy wejściu do podziemnych grobowców etiopskich świętych byków-Apisów, gdzie oboje prowadzili poszukiwania, starając się odnaleźć nowe przyczynki do historii tego państwa południowych faraonów, dotychczas jeszcze pogrążonej we mgle niedomówień i legend przekazanych nam przez Herodota, Pomponiusza Melę i innych historyków starożytnych.

Zrozumiałe też było zaciekawienie, z jakim stolica oczekiwała jubileuszowego zebrania Polskiego Towarzystwa Archeologicznego, które zapowiedziane zostało na drugi dzień świąt Wielkiej Nocy, a miało się odbyć we wspaniałej siedzibie tej instytucji, w Alejach Ujazdowskich.

Rozdział II

Kłopoty odźwiernego

Dzień był niezwykle pogodny. Wiosenne słońce łagodnie ogrzewało ziemię. Drzewa w Alejach okryły się chmurkami bladej zieleni, a z Łazienek dolatywały wesołe świergoty różnorodnego ptactwa. Dźwięk dzwonów toczył się radosnym echem wśród kamiennych ulic stolicy. Barwny tłum przechodniów roześmiany, młody, przepływał ruchliwą falą od Nowego Świata, a kończył się aż het, przy miłym dla oka Belwederze, nad którym łopotał zwykły czerwony proporzec ze srebrzystym orłem.

Tłoczno i gwarno było w Alejach, lecz największy ścisk panował przy pięknej, poważnej kamienicy, której marmurowa fasada, ozdobiona greckimi kolumnami, spośród świeżej zieleni drzew i krzewów patrzyła wprost, ku długiej perspektywie ulicy Nowowiejskiej.

Zajeżdżały tam jeden za drugim zbytkowne samochody, z których wysiadali poważni panowie, pojedynczo, w kilku, czasami w towarzystwie strojnych dam, starszych lub młodszych, zapewne córek i żon. Wysiadali i znikali pod portykiem nad którym widniały złote litery napisu: Polskie Towarzystwo Archeologiczne.

Wygalonowany odźwierny, przepasany szarfą, z długą laską w ręku zakończoną złotą gałką, spotykał wchodzących u wejścia, i sprawdziwszy karty wstępu, grzecznie zapraszał do wnętrza. Powoli przybywało gości coraz więcej. Niektórzy zdążali piechotą albo wprost z tramwajów przystających naprzeciwko marmurowej kamienicy. Wszystkich jednakowo przyjmował uprzejmy odźwierny, tytułując niektórych częściej widywanych profesorami, doktorami.

Właśnie przepuścił z głębokim ukłonem samego prezesa wraz z dwoma uczonymi angielskimi, którzy specjalnie zostali wydelegowani z Londynu celem wzięcia udziału w uroczystości i wysłuchania referatu znakomitego polskiego egiptologa. Nie przybywał jakoś nikt więcej. Zresztą było już późno i zegar stojący w wielkim hallu, na marmurowym kominku, wskazywał dwadzieścia minut po dwunastej, czyli że posiedzenie powinno się było już rozpocząć.

Odźwierny z uczuciem ulgi zamknął drzwi wejściowe i, postawiwszy pod ścianą swą błyszczącą laskę, zabrał się do skręcenia papierosa. Usiadł sobie wygodnie na krzesełku i już wyciągał z kieszeni zapałki, gdy nagle na ulicy, tuż pod drzwiami, rozległo się warczenie motoru i przygłuszony odgłos trąbki nadjeżdżającego samochodu. Niezwłocznie potem zadźwięczał dzwonek.

Odźwierny zerwał się z miejsca.

– Tam do licha. Nawet odpocząć człowiekowi nie dadzą. Tyle roboty, a wytchnienia na palec. Któż się tam znów spóźnia?

Położył tylko co skręcony papieros na oknie i uzbroiwszy się znów w swoją laskę, otworzył drzwi z ogromnie niezadowoloną miną.

Zobaczył trzech wytwornie ubranych panów. Dwaj, o śniadej cerze i dumnych postawach, trzymali się nieco na uboczu, trzeci zaś stał przed drzwiami.

Nieco dalej olbrzymi mercedes, błyszczący i nowy, drżał cały od pracy terkoczącego silnika.

– Czy posiedzenie już się rozpoczęło? – zapytał nieznajomy dość poprawną polszczyzną niepozbawioną jednak pewnego cudzoziemskiego brzmienia.

– Tak, proszę pana – odparł chłodno odźwierny.

Zbytek nie robił na nim wrażenia. Gości tych widział po raz pierwszy w życiu. Podejrzewał, że są to jacyś zagraniczni panowie. Mało to się tego włóczy po różnych uroczystościach? On zaś za ludzi uważał tylko uczonych, do których w skrytości duszy zaliczał po trochu i siebie, jako funkcjonariusza organizacji naukowej.

Od pierwszego rzutu oka ocenił wszystkich trzech przybyszów i rzekł jeszcze chłodniej, wyciągając rękę.

– Proszę o karty wstępu.

– Karty wstępu? – zakłopotał się nieznajomy. – Nie mamy żadnych.

Odźwierny zamiast odpowiedzi rozłożył ręce bardzo wymownie.

Nieznajomy pomówił z pozostałymi w jakimś dziwnym gardłowym języku.

– Proszę pana – zwrócił się grzecznie do odźwiernego – w takim razie jesteśmy w wielkim kłopocie. Czy nie można by się widzieć z panem prezesem Towarzystwa albo też z panem profesorem Jareckim? Zresztą, proszę tu za fatygę.

Wyjął banknot dwudziestozłotowy i wciskał go odźwiernemu do ręki.

Ale twarz starego wyraziła oburzenie.

– Nie, proszę pan a – odrzekł. – Ja łapówek nie biorę, a pan prezes i pan profesor teraz są bardzo zajęci i odwoływać ich nie można. Oto właśnie słychać dzwonek. Posiedzenie się rozpoczyna. To trudno. Panowie się spóźnili.

Chciał już zamknąć drzwi, ale ciekawy był, co też zrobią ci cudzoziemcy. Nieznajomy pomówił znów z towarzyszami w swoim gardłowym języku, po czym wszyscy trzej wsiedli niezwłocznie do samochodu. Drzwiczki zatrzaśnięto z hałasem, a do uszu naszego uczciwego odźwiernego doszedł rozkaz:

– Do poselstwa egipskiego.

Motor zawarczał i mercedes szybko potoczył się ulicą, skręcając w stronę Alei Belwederskiej.

Odźwierny wzruszył lekko ramionami. Zamknąwszy drzwi, zasiadł wygodnie na krzesełku i z lubością zapalił papierosa.

Rozdział III

Przerwane posiedzenie

Tymczasem w głównej sali, na cześć przybyłych uczonych cudzoziemskich odświętnie przyozdobionej chorągwiami wszystkich państw świata zwisającymi od stropu wzdłuż wielkich okien, rozlegał się głośny gwar.

Posiedzenie jeszcze się nie zaczęło.

Na wysokiej estradzie stał stół, przy którym zasiedli już wszyscy członkowie zarządu Towarzystwa. Stół był zasłany czerwonym suknem, ozdobionym literami PTA i rzymską liczbą L w otoku liści laurowych.

Zapełniający salę po brzegi uczeni, członkowie Towarzystwa, ich rodziny i zaproszeni goście, rozmawiali głośno. Szczegóły wyprawy młodego egiptologa były przedmiotem ożywionych rozpraw.

Tu i tam padały słowa. – Napata... Dynastie etiopskie... Faraon Tarhaka... Religia egipska... Najazd Asyryjczyków... itp.

Uwagę wszystkich zresztą skupiały osoby państwa Jareckich siedzących już na estradzie w specjalnie dla nich ustawionych fotelach.

Siwobrody prezes Towarzystwa przysiadł się do nich i uśmiechnięty rozmawiał o czymś żywo z panią Heleną, która, śliczna i wytworna, według ostatniej mody paryskiej ubrana, wyglądała doprawdy zbyt salonowo, żeby można było uwierzyć, iż, jak szeroko pisały dzienniki, potrafiła z bronią w ręku przedzierać się przez okolice dzikiej Nubii, gdzie niemało włóczy sią czarnych zbójów. Podobno raz nawet ocaliła życie mężowi, gdy w czasie poszukiwań wśród ruin zatraconych w dżungli, niedaleko Tinareh, za trzecią kataraktą Nilu, rzucił się na niego zaczajony w gąszczu lew.

Pani Helena wtedy, niewiele myśląc, wypaliła ze swego rewolweru w sam łeb drapieżnika i położyła go tym jedynym strzałem na miejscu. Innym razem sama jedna, nie mówiąc nic mężowi, który strudzony spał jeszcze smacznie w swym namiocie, pani Helena uśmierzyła bunt czarnoskórych kopaczy, żądających podwojenia zapłaty dziennej i groźnie otaczających młodą kobietę.

Kilkakrotnie świśnięcie szpicruty z bawolej skóry oraz pewny siebie wzrok pani Heleny, opierającej dłoń na kolbie rewolweru, wystarczyły. Nic nie przerwało snu uczonego, a gdy wstał, Murzyni już zupełnie spokojnie pracowali nad odgrzebywaniem z ziemi starej fortecy etiopskiego wojowniczego faraona Szabaku.

Siedziała teraz wygodnie w fotelu ta wytworna europejska dama o filigranowych kształtach, odpowiadając z uśmiechem na pytania sędziwego, zasłużonego uczonego. Małżonek jej, młody człowiek, wygolony, o typie raczej angielskim niż polskim, z twarzą spaloną od słońca, siedział obok, przysłuchując się rozmowie pani Heleny i od czasu do czasu wtrącając swoje zdanie.

Zegar wybił właśnie pół do pierwszej. Prezes wstał. Wolno podszedł do swego miejsca przy stole i zadzwonił. Wszystko ucichło.

Prezes w długiej przemowie witał zebranych gości w imieniu szanownej instytucji, którą reprezentował. Wyliczył zasługi Towarzystwa na polu pracy archeologicznej. Podkreślił wybitniejsze. Porównał z podobnymi zdobyczami dokonanymi przez czcigodnych kolegów-uczonych zagranicznych, z których niektórzy obecni byli na sali. Wspomniał wreszcie z uznaniem zasługi rządu, który w wielkiej dbałości swej o rozwój polskiej nauki wybudował gmach ten i przekazał na wieczne czasy do użytkowania Towarzystwa jako przybytek wiedzy, gdzie wielu młodych uczonych mogło specjalizować się w kierunku czysto naukowym. Nie zapomniał także o nazwiskach hojnych ofiarodawców prywatnych, którzy powodowani szlachetną ambicją czynili wielkie zapisy, przeznaczając je na utrzymanie pożytecznej instytucji. Wreszcie, wezwawszy wszystkich do powstania, odczytał długą listę nazwisk zmarłych uczonych – członków Towarzystwa, których pamięć uczczona została jednominutowym milczeniem.

Skończył wreszcie. Długotrwałe oklaski i okrzyki na cześć instytucji były odpowiedzią. Lokaje w liberiach roznosili po sali mowę prezesa, odbitą w językach: angielskim, francuskim i niemieckim, co było niezbędne ze względu na wielką ilość gości cudzoziemskich.

Gdy wrzawa nieco ucichła, prezes zadzwonił znowu, chcąc udzielić głosu doktorowi Bończy, który miał mówić o odzyskanych w niepojęty prawie sposób regaliach koronnych, gdy nagle zbliżył sią doń sekretarz, zakłopotany ogromnie, i szepnął coś do ucha.

Widać było z twarzy prezesa, że zakłopotanie sekretarza i jemu się udzieliło. Zamyślił się na chwilę, wreszcie wstał i rzekł głośno:

– Panowie! Zarządzam małą przerwę. Tylko co otrzymaliśmy telefon z królewsko-egipskiego poselstwa, że brat króla Egiptu Mehmed-effendi przybył specjalnie z Kairu na nasze zebranie wraz z kuzynem Selimem i sekretarzem. Książę Mehmed jest, jak panom zapewne wiadomo, zapalonym miłośnikiem starożytnej historii swego kraju i sam prowadzi poszukiwania na własną rękę. Dostojni goście spóźnili się po karty wstępu i obecnie za pośrednictwem poselstwa proszą o dopuszczenie ich na zebranie. Zarządzam przeto przerwę, aż do ich przybycia i proszę o swobodną rozmowę.

Gwar zapanował na sali, ale już po kilku minutach trzej cudzoziemcy, którzy bezskutecznie kusili uczciwego odźwiernego, zjawili się na sali. Sekretarz usadowił ich jak najbliżej estrady. Z miejsca tego mogli dokładnie wszystko słyszeć i obserwować, a byli też oczywiście obserwowani z równie wielkim zaciekawieniem przez całe audytorium.

Wyróżniał się szczególnie wysoki Mehmed-effendi. Siedział nieruchomo w fotelu, oparłszy ręce na poręczach. Jego wydłużony profil oraz nieco przygrube wargi mówiły zbyt wyraźnie o silnej domieszce krwi starej rasy koptyjskiej. Selim-effendi był żywym przeciwieństwem swego poważnego kuzyna. Kręcił się na swym miejscu, ustawicznie lornetując zebranie, jak w teatrze, i zatrzymując często wzrok na wytwornej sylwetce pani Jareckiej. Sekretarz był zapewne Europejczykiem. Trudno było jednak odgadnąć jego pochodzenie. Z lekka zgarbiony nos, maskowany trochę przez przystrzyżone na sposób angielski wąsy, oraz kędzierzawe włosy miały w sobie coś semickiego.

Znów rozległ się dzwonek prezesa. Rozpoczął swą przemowę doktor Bończa. Ale streszczał się i ogólnikował, gdyż sam pragnął pozostawić jak najwięcej czasu koledze Jareckiemu.

Szybko więc skończył i opuścił estradę żegnany oklaskami, a wtedy powstał profesor Lech Jarecki.

Rozdział IV

Legenda o szmaragdzie

Gdy młody, a już tak głośny uczony wszedł na trybunę, rozległy się gromkie oklaski. Uwaga wszystkich skupiła się na wysokiej postaci Jareckiego, który stał z głową lekko odrzuconą w tył, mierząc wzrokiem audytorium. Nawet sztywny książę Mehmed obrócił się nieco w swym fotelu i nie zdejmując rąk z poręczy, wpatrywał się w słynnego egiptologa. Na jego śniadej twarzy ukazał się wyraz jakby lekkiego podziwu.

Po skończonej owacji Jarecki przemówił, składając głęboki ukłon w stronę audytorium oraz stołu prezydialnego.

– Panie prezesie, panie, panowie! Pragnę przede wszystkim podziękować całemu wysokiemu zgromadzeniu za tak żywe uznanie mych skromnych zasług, którym jestem mile wzruszony. Nie rozwodząc się zbyt długo, przystępuję do sprawozdania z wyników mych poszukiwań. Proszę mi wybaczyć, że zacznę od faktów, które wszystkim obecnym są dobrze znane. Otóż, poszukiwania moje skoncentrowałem na ruinach Napaty, dawnej stolicy państwa Kusz wchodzącego początkowo w skład koronnych ziem faraonów Egiptu. Napata – wielkie i rozległe miasto – zbudowana była u podnóża świętej góry Dżebel-el-Barkal, nieco poniżej czwartej katarakty nilowej. Nil od Wadi Halfa aż do Abu Hamed tworzy zakręt gwałtowny, odchylając się od linii prostej, jaką przypuszczalnie dawniej biegło jego łożysko, o jakieś kilkaset kilometrów. Zjawisko to powstało prawdopodobnie wskutek kataklizmów natury wulkanicznej, które wydźwignęły z głębi ziemi całe łańcuchy wzgórz skalistych, rozrzucając je po całym kraju Kusz – obecnej pustyni nubijskiej. Z czasem Napata uniezależniła się od władców Egiptu. Powstała nowa dynastia faraonów etiopskich roszczących prawa do władzy nad całym Egiptem. W pewnym okresie czasu cel ten został osiągnięty. Władza faraona z Napaty rozciągnęła się na cały kraj, tak górny, jak i dolny, aż po Teby i Deltę. Napata, będąca podówczas faktyczną stolicą Egiptu, rozrosła się wspaniale, a jej świątynia Amona, cała pokryta złotem i cennymi ozdobami, była świątynią, która nie miała sobie równej ani w Etiopii, ani nawet w Egipcie. Wtedy jednak nadszedł szybki kres. Etiopski faraon Tarhaka został wyparty przez Asyryjczyków z Egiptu i szukał schronienin w murach Napaty. Los Egiptu miała podzielić i Etiopia. Co było dalej? Dzieje przekazały nam wiadomość, że w tym czasie stolica Etiopii została przeniesiona gdzie indziej. Dokąd? Otóż, na te pytania daje odpowiedź papirus przeze mnie zdobyty, którego treść w tłumaczeniu oraz facsimile zostaną we właściwym czasie ogłoszone w naszym Roczniku. Gdy umarł faraon Tarhaka i gdy zwycięskie hordy Asyryjczyków zagrażały etiopskiej stolicy, wtedy królowa-wdowa, zarazem siostra rodzona Tarhaki, a przeto pochodząca również z dynastii słonecznej, Nestentis – kapłanka Izydy – postanowiła przenieść się w inne bezpieczniejsze miejsce kraju. W tym celu zebrała swe wojska, zgromadziła wszystkich mieszkańców stolicy, rozkazała ładować skarby i żywność na juczne wielbłądy i pewnego dnia cała ta armia wyruszyła przez piaski nubijskiej pustyni, pozostawiając najeźdźcom tylko puste mury Napaty. Zamierzano gdzieś za skalistymi łańcuchami gór, założyć nową Napatę. Od tego jednak czasu wszelki ślad urywa się i ginie. Cała ta masa ludzi, wielbłądów i skarbów, które dokładnie wylicza mój papirus, zaginęła gdzieś wraz ze swą dzielną królową-kapłanką. Ta biała karta dziejów pociągała mnie i nęciła. Przeto jedynie w celu odszukania śladów owej zaginionej karawany sprzed wieków przedsięwziąłem prace wśród ruin Napaty i, zdaje się, uchwyciłem nić prawdziwą. Otóż w podziemiach dość dobrze zachowanej świątyni Izydy, u stóp góry Barkal, odnalazłem wnękę, w której stał zapewne dawniej posąg tej bogini. Wnęka ta była wykuta z kamienia lazuli i zawierała jeszcze pewne niewielkie wgłębienie z napisem w hieroglifach egipskich. Odczytałem napis. Był krótki i brzmiał:

Jestem święte, święte, święte, gdyż spoczywa w mym wnętrzu szmaragd bogini Izydy, który daje siłę.

... – Szmaragd? Zmierzyłem wielkość wgłębienia. Mierzyło dziesięć centymetrów szerokości i osiemnaście i pół centymetra długości. Cóż za nadzwyczajny kamień! Takiej wielkości szmaragdu nie widział jeszcze nikt na świecie. Zaciekawiony nakazałem mym kopaczom usunąć warstwę lotnego piasku, którym było zasypane wnętrze podziemia. Dokonali tego z trudem niemałym. Wiekowy nasyp został odrzucony. Nad wieczorem, badając ściany ułożone z granitowych kwadratów, zauważyłem, że jeden, świeżo odsłonięty, nie przylega zbyt szczelnie do innych. Oświetliłem go ręczną latarką i przyjrzałem mu się uważnie. Był w samej rzeczy nieco odmienny i ozdobiony w rogu maleńkim, misternie rzeźbionym skrzydlatym skarabeuszem. Dotknąłem świętego żuka i wtedy, ku mojemu zdziwieniu i radości zarazem, kamień z wolna się obrócił, ukazując skrytkę wyżłobioną w ścianie. Włożyłem tam rękę i wyjąłem ciężki przedmiot, który tu panom pokazuję. Jest to, jak widzicie, pięknie rzeźbiony kieł słonia. Zamyka go złota, również rzeźbiona pokrywa. Wewnątrz zaś znajdował się zwinięty w rulon papirus cudownie zachowany. Bez zbytniej więc trudności odczytałem misterne napisy. Był to znowu, jak i znaleziony poprzednio, dokładny i niemożliwie skrupulatny, czego tylko Etiopczyk wychowany w egipskich biurokratycznych zwyczajach mógł dokonać, spis wszystkich ludzi i przedmiotów, które zabrała z sobą królowa Nestentis. Widocznie więc sporządzono kilka odpisów, które umieszczono w różnych kryjówkach, aby je uchronić od zaguby. Wtedy pierwotnie znaleziony papirus przeznaczyłem jako duplikat dla Muzeum Brytyjskiego, drugi zaś postanowiłem zachować dla Warszawy. Ten drugi zaś, obecnie zdobyty, wybrałem dlatego, że posiadał on jeszcze dopisek poza treścią, zrobiony widocznie inną ręką, być może samej królowej Nestentis. Dopisek ten brzmi w wolnym przekładzie:

Jeszcze zabiera Jej Wysokość cudowny szmaragd bogini Izydy, dający siłę tej, która ozdabia nim swoją koronę. Szmaragd ten, po trzykroć święty, zostanie złożony w nowej świątyni, którą poddani Jej Wysokości wybudują wśród palm wolnej oazy Izydy, za pustynią nubijską.

... – Więc znów ten szmaragd. Czułem się prawdziwie oszołomiony. Przemawiały do mnie żywym dźwiękiem słowa ostatnich rozkazów królowej Nestentis wydane przed wyruszeniem zaginionej wyprawy. Tajemnica pozostawała nadal tajemnicą, chociaż dopisek ten rzucił już pewien promień światła. Wolna oaza Izydy! Gdzież to jest? Gubiłem się w domysłach. Doszedłem nawet do pomysłu tak niedorzecznego, że sądzić począłem, iż miano to należy dać oazie Firan na Półwyspie Synajskim, gdzie znajdowały się kopalnie, skąd Egipcjanie czerpali turkusy. Wtedy Opatrzność, albo traf, jak kto woli, dopomógł mi i rzucił znów nieco światła na drogę mych zawikłanych dociekań. Oto wszedłem już z żoną do namiotu, gdy nagle zastąpił mi drogę jeden z mych Murzynów i pociągnął za rękaw prosząco. Zapytałem czego żąda. – El-hakim – szepnął (tak tytułowali mnie murzyni, sądząc że jestem lekarzem). – El-hakim, mój stary ojciec umiera. Ja wiem, że ty go wyleczysz. Chodź ze mną. – Ku wielkiemu niezadowoleniu żony poszedłem za kopaczem, zabrawszy na wszelki wypadek mą apteczkę podróżną. Wśród pagórków stanowiących przedłużenie Dżebel-el-Barkalu rozłożyła się nędzna wioska murzyńska.

W glinianej lepiance bez okien, dokąd wpełznąłem za mym kopaczem, usłyszałem bolesne jęki i westchnienia. Zapaliłem latarkę elektryczną i w jej świetle ujrzałem znanego mi