Το βλέμμα του γιου

By Núria Añó

Η Πάολα είναι μια δασκάλα νηπιαγωγείου που δεν μπορεί να κάνει παιδιά και μαζί με τον σύζυγό της υιοθετούν τον Ντανιέλ, ένα κοκκινομάλλικο μωρό· μετά από κάποια χρόνια εισβάλλει σ’ αυτό το ειδυλλιακό σκηνικό η βιολογική μητέρα, διακόπτοντας την ηρεμία που βασίλευε μέχρι τότε. Μέσω διαφορετικών περιόδων, από όταν το παιδί έρχεται στο σπίτι μέχρι και την ενηλικίωσή του, το βλέμμα του γιου μας διεισδύει σε προσωπικότητες όπως η γιαγιά, μια γυναίκα με χαρακτήρα και με μια ιδιαίτερη προτίμηση για αυτό το εγγόνι· παρόλο που με την Πάολα αποτελούν και οι δυο ένα παράδειγμα προβληματικών σχέσεων ανάμεσα σε μητέρες και κόρες. Ή η Σοφή, η νεαρή που εμφανίζεται συμπίπτοντας με το ξύπνημα της εφηβείας.

"μια πρόσκληση για συλλογισμό σε έναν κόσμο που βασιλεύει η κοινοτοπία." – Περιοδικό LC

• Language: Ελληνικά
• Publisher: BadPress
• Release date: Oct 8, 2021
• ISBN: 9781071518755

Núria Añó

Núria Añó (1973) is a Catalan/Spanish novelist and biographer. Her first novel "Els nens de l’Elisa" was third among the finalists for the 24th Ramon Llull Prize and was published in 2006. "L’escriptora morta" [The Dead Writer, 2020], in 2008; "Núvols baixos" [Lowering Clouds, 2020], in 2009, and "La mirada del fill", in 2012. Her most recent work "El salón de los artistas exiliados en California" [The Salon of Exiled Artists in California] (2020) is a biography of screenwriter Salka Viertel, a Jewish salonnière and well-known in Hollywood in the thirties as a specialist on Greta Garbo scripts.Some of her novels, short stories and articles are translated into Spanish, French, English, Italian, German, Polish, Chinese, Latvian, Portuguese, Dutch, Greek and Arabic.Añó’s writing focus on the characters’ psychology, most of them antiheroes. The characters in her books are the most important due to an introspection, a reflection, not sentimental, but feminine. Her novels cover a multitude of topics, treat actual and socially relevant problems such as injustices or poor communication between people. Frequently, the core of her stories remains unexplained. Añó asks the reader to discover the deeper meaning and to become involved in the events presented.Literary Prizes/ Awards:2023. Awarded at International Writers’ and Translators’ House in Latvia.2020. Awarded at International Writing Program in China.2019. Awarded at International Writers’ and Translators’ House in Latvia.2018. Fourth prize of the 5th Shanghai Get-together Writing Contest.2018. Selected for a literary residence in Krakow UNESCO City of Literature, Poland.2017. Awarded at the International Writers’ and Translators’ Center of Rhodes in Greece.2017. Awarded at the Baltic Centre for Writers and Translators in Sweden.2016. Awarded at the Shanghai Writing Program, hosted by the Shanghai Writer’s Association.2016. Awarded by the Culture Association Nuoren Voiman Liitto to be a resident at Villa Sarkia in Finland.2004. Third among the finalists for the 24th Ramon Llull Prize for Catalan Literature.1997. Finalist for the 8th Mercè Rodoreda Prize for Short Stories.1996. Awarded the 18th Joan Fuster Prize for Fiction.

Book preview

ΤO ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΓΙΟΥ

Núria Añó

Μετάφραση: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΜΟΥΤΣΙΟΥΝΑ

ΤO ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΓΙΟΥ

Συγγραφέας: Núria Añó

Copyright © 2019 Núria Añó

Το βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά ως La mirada del fill © 2012

www.nuriaanyo.com

Με την επιφύλαξη παντός νομίμου δικαιώματος.

Διανέμεται από την Babelcube, Inc.

www.babelcube.com

Μετάφραση: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΜΟΥΤΣΙΟΥΝΑ

Σχεδιασμός εξωφύλλου: © 2019 Núria Añó. Φωτογραφία Anna Jurkovska και Gordon Johnson

Τα «Babelcube Books» και «Babelcube» είναι εμπορικά σήματα και ανήκουν στην Babelcube Inc.

Όλα τα δικαιώματα διατηρούνται. Απαγορεύεται αυστηρά, χωρίς τη γραπτή εξουσιοδότηση του κατόχου των πνευματικών δικαιωμάτων, σύμφωνα με τις κυρώσεις που ορίζει ο νόμος, η μερική ή ολική αναπαραγωγή αυτού του έργου με οποιοδήποτε μέσο ή διαδικασία, συμπεριλαμβανομένης της αναπαραγωγής και της επεξεργασίας υπολογιστή. Εάν επιθυμείτε να μοιραστείτε αυτό το βιβλίο με άλλους, αγοράστε επιπλέον αντίγραφα. Σας ευχαριστούμε για τον σεβασμό της σκληρής δουλειάς αυτής της συγγραφέως.

Περιεχόμενα

Title page

Copyright

ΤO ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΓΙΟΥ

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Άλλα βιβλία της συγγραφέως

Το σαλόνι των εξόριστων καλλιτεχνών στην Καλιφόρνια

Χαμηλά σύννεφα

Η Νεκρή Συγγραφέα‪ς‬

ΤO ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΓΙΟΥ

Núria Añó

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

Ηγυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά έφευγε και άφηνε πίσω της μια σειρά από ίχνη στο χιόνι. Όσο και αν από εκείνο το παράθυρο του πρώτου διαμερίσματος όπου είχε ανέβει εκείνο το παιδάκι πολύ γρήγορα, δεν μπορούσαν πλέον να ξεχωρίσουν εκείνα τα ίχνη από τα υπόλοιπα. Κάτω ακολουθούσε η Πάολα με τα χέρια σταυρωμένα, το χοντρό σακάκι της μισό κουμπωμένο· πιθανότατα την πιο δύσκολη μέρα της ζωής της. Όταν πια ήταν απόγευμα και κοιτώντας προς τα επάνω, έβρισκε τον Ντανιέλ, και επιπλέον τον χαιρετούσε με το εμφατικό της χέρι, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Και τότε το βλέμμα του γιου χανόταν, το σώμα του απομακρυνόταν από το τζάμι… Σαν να ήταν γραμμένο ότι μια όχι πολύ μακρινή μέρα θα καθόταν στο τραπέζι όπου συνηθίζει να κάνει τις εργασίες του και θα ζωγράφιζε μια φιγούρα με το μολύβι, σκιαγραφώντας εκείνο το ελαφρώς κυρτωμένο μέτωπο, προσθέτοντας το κόκκινο σε εκείνα τα μαλλιά που είδε μια μέρα στην άλλη άκρη της πόρτας… Τη στιγμή που ο Ντανιέλ έπαιζε, με μια μπάλα από καουτσούκ που μόλις στόχευε στην τσέπη του, ήδη του ξέφευγε από το χέρι, αναπηδούσε και συχνά έπρεπε να κατέβει τις σκάλες· μόνο που εκείνο το απόγευμα έχανε τον στόχο εξαιτίας ενός χρώματος μαλλιών… Ή εκείνη, αντί να χτυπήσει το κουδούνι, γονάτιζε και έβαζε έναν φάκελο κάτω από την πόρτα, με εκείνη τη μυτερή άκρη που, ξαφνικά, δε συρόταν ούτε προς τα εμπρός ούτε προς τα πίσω. Έναν φάκελο χωρίς παραλήπτη, παχύ που μόλις έμπαινε. Και ξαφνικά και γρήγορα έμεναν πολύ κοντά τα χέρια του ενός και του άλλου, σαν δυο κομμάτια διαφορετικού μεγέθους που εφάρμοζαν τέλεια με κάποια αόρατη κλωστή, ενεργοποιώντας τα ως αποστολέα και παραλήπτη. Λογικά όταν ο Ντανιέλ σηκωνόταν και άνοιγε την πόρτα, επίσης η κοκκινομάλλα σήκωνε το βλέμμα και κουνούσε το κεφάλι πάνω κάτω με πολύ εκφραστικά μάτια, κατάπληκτη από εκείνο το πρόσχημα. Ναι, εκείνος που φαινόταν λίγο μπροστά της, και εκείνη, απεικονίζοντας ακόμη νοερά στο μισοσκόταδο, έκανε μια χειρονομία, με εκείνη την απρόσμενη διαύγεια κατά την οποία το στόμα της ενωνόταν με το μάγουλό του και δε θα τον είχε αφήσει να φύγει. Και δε θα τον είχε αφήσει να φύγει ποτέ.

~~~~~~~~~~~~~~~

Αντιθέτως, ο Ντανιέλ είχε ονειρευτεί ότι την είχε τόσο κοντά του που κάποιες φορές ξυπνούσε και για αρκετή ώρα σκεφτόταν μόνο εκείνη. Όχι τόσο το άτομο, αλλά ασήμαντα αποσπάσματα που εμφανιζόταν από εκείνη την κατάσταση συλλογισμού στην οποία βρισκόταν βυθισμένος. Όπως μια τούφα μαλλιών που της έπεφτε στο μέτωπο, το χλωμό της χέρι την απομάκρυνε, και μπορούσαν να ξεχωρίσουν φακίδες ακόμη και στα αυτιά. Εκείνη δε διαισθανόταν ότι την παρατηρούσαν, ακόμη και όταν η νεότητα και η απειρία της συμφωνούσαν όταν στριφογύριζε έναν φάκελο, δοκιμάζοντας ξανά και ξανά κάθε γωνία, μήπως και έμπαινε. Και τότε ο χρόνος φάνηκε να σταμάτησε, μόνο τα χνώτα του χειμώνα που εμφανιζόταν στο στόμα του και συγκρουόταν με το κρύσταλλο αποδείκνυαν μια πρόοδο. Μπορούσε να γεννηθεί οποιαδήποτε στιγμή ανάμεσα από το βάρος των δέντρων, το ελάχιστο τρίκλισμα ενός κλαδιού και ήδη έπεφτε από κάποια μεριά το χιόνι, αργό όπως ένα δευτερόλεπτο, αλλά ταυτόχρονα διαυγές και λαμπερό όπως ένα βλέμμα που μόλις άρχιζε. Ξεκινούσε από το έδαφος, ανάμεσα από εκείνον τον περιστροφικό χορό από χαρτιά και χέρια που επιτρεπόταν να κάνεις κόλπα, ή μπορεί να προέκυπτε να το προκαλούσε ο ένας από τους δυο. Καθώς ο Ντανιέλ άνοιγε την πόρτα και εκεί εμφανιζόταν το πρόσωπο εκείνης κοιτάζοντας προς τα επάνω, με όλα όσα προϋπέθετε η αυθόρμητη ομορφιά των πραγμάτων. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή γλιστρούσε ενοχλητική η μπάλα, συνέχιζε κατεβαίνοντας σκαλί σκαλί· λογικά δεν είχε σημασία αυτό, αλλά το πόσο κοντά θα κατέληγε εκείνο.

~~~~~~~~~~~~~~~

Μαμά! Θα είχε κλάψει αποπροσανατολισμένος κάποια στιγμή τη νύχτα, και τότε εμφανιζόταν η δική του. Εάν ο Ντανιέλ ήταν τυχερός, φώναζε τη μητέρα του και βρισκόταν ήδη εκεί, η Πάολα, η οποία άναβε το φως του κομοδίνου και έδινε περισσότερη ζωή αν χωρούσε στα παιχνίδια και σε εκείνη την μπορντούρα από παστέλ χρώματα που θα έπρεπε να έκανε πιο υποφερτή τη ζωή, παρόλο που θα ήταν μόνο λόγω της σωρού των ξύλινων τρένων που είχε ζωγραφίσει μια μέρα… Τι λέω μία μέρα! Πολλές μέρες, περιμένοντας πολύ καιρό, τόσο που η κυκλοφορία ήταν πια πολύ πυκνή· κάποιοι πήγαιναν, άλλοι ερχόταν και η μετωπική σύγκρουση ήταν προφανής. Αν και όχι εδώ, όχι ανάμεσα σε αυτούς τους τοίχους. Και πολύ λιγότερο σε αυτό το δωμάτιο όπου υπήρχε ένα ουράνιο θαλασσί κάλυμμα κρεβατιού με πολύ απαλή και ευχάριστη υφή, το οποίο ανέβαζε η Πάολα καθώς ο Ντανιέλ έκλεινε τα μάτια και ξανακοιμόταν. Τότε λοιπόν, τι να πεις για εκείνη τη στιγμή; Το μόνο που μπορούσες να προσθέσεις ήταν πόση ηρεμία και σιωπή. Η νύχτα έφερνε αυτά τα πράγματα, και κάποιο βιβλίο πάνω στο κομοδίνο το οποίο εκείνη συχνά έστρεφε προς το μέρος της. Όντως η πραγματική σημασία όλων όσων αφηγούνταν έπεφτε στη φωνή της που ξεδιπλωνόταν όμοια με ένα τριαντάφυλλο ροζ χρώματος και ενεργοποιούνταν προσαρμόζοντάς την όταν την απηύθυνε προς τον αποδέκτη της, τον Ντάνι, το οποίο προκαλούσε το άνοιγμα και το κλείσιμο των βλεφάρων του από ευχαρίστηση, το οποίο έκανε το βλέμμα του να λάμπει ξανά και ξανά, ο ένοχος της τόσης ευτυχίας! Ακόμη και όταν υπήρχαν μέρες που η ευτυχία χτυπούσε την πόρτα λίγο πριν φύγει και δεν ήταν τίποτα γνωστό, αν θα επέστρεφε, αν όχι, αν θα ήταν σύντομα ή αν δε θα επέστρεφε ποτέ… Ίσως η ευτυχία δεν μπορούσε να συμπιεστεί όπως είχε κάνει η Πάολα, να την καταναλώσει τόσο γρήγορα που επιπλέον τη ζωγράφιζε παντού, όπου κι αν έβγαζε ένα πινέλο, και κοιτάξτε την ποσότητα του φωτός σε αυτό το δωμάτιο! Δεν υπάρχει αντίρρηση γι’ αυτό. Και εδώ έχετε τον ένοχο, τον πραγματικό ένοχο, που άνοιγε την πόρτα και την άφηνε να φύγει, την ευτυχία! Αρχικά ξελύνοντας τον κόμπο, λύνοντας κουλούρες του σχοινιού, αφήνοντάς την να πετάξει όπως θα έκανε ένα μαντήλι κυματίζοντας και παίζοντας με τον αέρα, ώσπου να σβηστεί μακριά. Εάν της Πάολας της γινόταν ένας κόμπος στον λαιμό μόνο που το σκεφτόταν, πριν ή αφού εκφράσει: από τώρα και στο εξής θα περάσουμε τέλεια! Σε εκείνο το υπνοδωμάτιο όπου χειροτέρευε η όσφρησή της και μύριζε ξύλο, παρομοίως, τα μάτια του Ντανιέλ άνοιγαν και έκλειναν ενστικτωδώς, σαν να μην υπήρχε μια σπίθα ελπίδας. Εδώ, όπου πριν από όχι και πολύ καιρό διαβάζονταν ιστορίες με δυνατή φωνή, οι οποίες περνούσαν μπροστά από το προσεκτικό βλέμμα του Ντανιέλ ενώ άκουγε και συγκρατούσε πληροφορίες με το μέτωπο συνοφρυωμένο, σαν να αμφέβαλλε για όλα και να έπρεπε να προφέρει από τη μια στιγμή στην άλλη: δεν μπορεί. Τότε η Πάολα ελάττωνε την επιτήρηση γυρίζοντας σελίδα και ξαφνικά εκείνος άνοιγε τα μάτια σαν να εξέφραζε: Α! Ήδη! Ταυτόχρονα, το βλέμμα του παρήγαγε ένα πλεόνασμα ασήμαντου υγρού όταν έλεγε: Τι άλλο! Με τέτοιο τρόπο που κάποια συνήθιζε να παρακαλάει και περνούσε κρυφά από εκείνο το μυαλό και διαισθανόταν τι να σκεφτόταν. Αυτό ήταν το βραβείο της, η σχεδόν απόλυτη γνώση εκείνου του μικρού κομματιού, όχι μεγαλύτερου σε ύψος από οποιοδήποτε από τα βάζα πορσελάνης που διακοσμούσαν την είσοδο. Και αντιθέτως, τι συνέβαινε εκείνο το βράδυ; Η σιωπή του Ντανιέλ την πλήγωνε. Ούτε χαϊδεύοντάς του το κεφάλι δε θα μπορούσε να τον κάνει να κατεβεί από όπου κι αν βρισκόταν. Δεν ξέρω ακριβώς που, αλλά σίγουρα μπλεγμένος με κάποια κοκκινομάλλα τούφα πίσω από την οποία συνέχιζε να ξεγλιστράει με την πλάτη, περίπου όπως είχε δει σε κάποια περίσταση τα ξαδέρφια του κατεβαίνοντας με τα πόδια μισάνοιχτα από το κάγκελο της σκάλας. Ναι, ενώ εκείνος συνέχιζε με τα δικά του, χανόταν αν ήταν απαραίτητο, όπου έδειχνε η μπάλα σύμφωνα με την αναπήδηση, και ήδη μπορούσες να τον φωνάξεις, ήδη· εκείνος δεν άκουγε. Αντιθέτως, εκείνο το απόγευμα, πιθανότατα η κοκκινομάλλα γυναίκα να μην τον είχε αφήσει; Και τι θα είχε γίνει αν δεν ήταν η Πάολα, θα τον είχε πάρει; Τελικά, υπήρχε εκείνη η εντύπωση, παίζοντας όπως το μαντήλι που επέστρεφε, μόνο που δεν έμοιαζε το ίδιο. Εκτός από ένα ρίγος που της πάγωνε τη σπονδυλική στήλη και ερχόταν όταν λιγότερο το περίμενε.

~~~~~~~~~~~~~~~

Προφανέστατα το περίμενε… Αμέσως μόλις η Πάολα έβγαινε από το σπίτι κοιτούσε και στις δυο πλευρές, με μια κίνηση του λαιμού παρόμοια με ενός κύκνου, πρώτα προς τα αριστερά, μετά προς τα δεξιά. Σε κάτι θα της είχαν χρησιμέψει τα μαθήματα μπαλέτου. Πριν από πολύ καιρό· ωστόσο, δια μέσου του πρωινού της βλέμματος ακόμη μπορούσε να διαισθανθεί ότι δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα όρια εκείνου που τόσο της ζητούσαν, από εκείνη ή από τη μητέρα της. Τι σημασία έχει από ποια από τις δυο! Το τραύμα ποτέ δεν επουλώνεται καλά. Και κάποιες φορές συνέβαινε ο Ντανιέλ να το μιμείται αυτό. Η μητέρα κινούνταν αριστερά, δεξιά, μετά εξέπνεε αέρα βγάζοντας μέρος από τη συσσωρευμένη πίεση και αυτός, βασιζόμενος στο να παρατηρεί και να ακούει, μπορούσε να κάνει το ίδιο μια μέρα. Δεν ξέρω, όταν θα το χρειαζόταν, σε κάποια από τις επισκέψεις που έκανε η γιαγιά στην πόλη, αφού θα του έδινε δυο φιλιά, θα τον γέμιζε με δώρα και θα τον είχε για λίγο στα γόνατά της. Πριν κουραστεί μαζί του. Όταν ο Ντανιέλ ενοχλούνταν από εκείνη την μπάλα χτυπώντας επαναλαμβανόμενα κόντρα στο πάτωμα, σαν να μην υπήρχε τίποτα άλλο στον κόσμο από εκείνον τον θόρυβο που διείσδυε στο κεφάλι· αν μπορούσε θα την είχε πετάξει. Αν και προφανέστατα το να μείνει χωρίς εκείνο το παιχνίδι δε θα ήταν το χειρότερο, αλλά το να νιώσει απομονωμένος και εκ νέου απορριπτέος.

~~~~~~~~~~~~~~~

Τότε από το πουθενά η αναπνοή του Ντανιέλ φαινόταν σαν να έμενε χωρίς αέρα, τα πνευμόνια του σαν να ήταν έτοιμα να κλείσουν, σαν να μην είχε μάθει τίποτα όλο εκείνο τον καιρό, εκτός από την κίνηση του κεφαλιού που έκανε η μαμά προς τα αριστερά και δεξιά, αριστερά και δεξιά, ένα και δυο. Και έκανε το πρώτο βήμα έτσι: η πλάτη τεντωμένη σαν μια μαριονέτα βασίλισσα, μετά κατέρρεε κοιτώντας επάνω σαν να είχε κόψει κάποιος τα σχοινιά από ψηλά και να μην είχε μείνει τίποτα για να πιαστεί, κάτι από το οποίο να κρατηθεί. Έτσι ένιωθε κάποιες φορές ο γιος όταν ξάπλωνε στο χαλί και επαλήθευε πώς έπεφτε η μπάλα από την τσέπη του καθώς έβηχε. Παρόλο που συνέχιζε να την πετάει κατά τη διάρκεια της επίσκεψης της γιαγιάς, αν και το έκανε μόνο για να την έχει σε ετοιμότητα με εκείνη την επαναλαμβανόμενη κίνηση προς τα επάνω. Με αυτόν τον τρόπο το είχε δοκιμάσει πολλές φορές χωρίς επιτυχία με τον μπαμπά, ο οποίος δε βρισκόταν πολύ μακριά από το σαλόνι. Και ξαφνικά εκείνος ο άντρας μισοέκλεινε την πόρτα του γραφείου του και τέντωνε το καλώδιο του τηλεφώνου, κατεβαίνοντας δια μέσου ενός ημιδιαφανούς γυαλιού, ευθύς όπως ήταν πάντα, και φαινόταν τόσο χαμένος τη στιγμή που ψιθύριζε στην άλλη. Με ποιον μιλάει; Ρωτούσε η γιαγιά χωρίς να περιμένει απάντηση. Και έτσι εκείνος ο άντρας, πριν ωριμάσει η απόφασή του, πριν σχηματιστεί ένας καταστροφικός στροβιλισμός ο οποίος θα άφηνε μόνο υπολείμματα. Πολύ πριν, όταν ήταν ωραίο να ακούγονται τα πάντα και οι λέξεις έβγαιναν σαν να μην είχαν την παραμικρή σημασία: Ντάνι, Ντάνι μου, δεν υπάρχει τίποτα που να θέλω περισσότερο σε αυτόν τον κόσμο! Και επάνω ο μικρός σαν ένα τρόπαιο. Μόνο που μια μέρα εμφανιζόταν κάτι από το τίποτα, είχε μια κίνηση απαλή και συγκρατημένη που έκανε τον οποιονδήποτε να χάνει την αναπνοή και την υπομονή, γιατί όχι τον μπαμπά; Ο οποίος ήδη φαινόταν θλιμμένος πριν την αποκτήσει, ίσως εξαιτίας του ότι όποιος το προσπαθεί το καταφέρνει! Ακόμη και όταν το αποκτώ δε θα ήταν η λέξη, ούτε το να την έχει ή να είναι δική του. Ήταν τόσο ασαφές αυτό που υπήρχε! Δεν ήξερε καν τι ήταν. Τι έκανε εκείνη στη μέση του διαδρόμου, όρθια. Και επίσης εκείνος, παρόλο που είχε τους ώμους λίγο κυρτωμένους, σαν για μια στιγμή να μην την εμπιστευόταν. Πολλές σωματικές καμπύλες και, επιπλέον, πολύ καλά στημένες, θα μου πείτε πώς αντέχεται κάτι τέτοιο· με κανέναν τρόπο. Δεν είμαι μόνος, εξηγούσε ξαφνικά ο πατέρας, με την πόρτα που έκλεινε χωρίς στοχασμούς και από εκεί κατέβηκαν στο γκαράζ. Σε εκείνο το μέρος που διαισθανόσουν κάτι υγρό, μετά εκείνος άνοιξε έναν διακόπτη παρόλο που τότε ο ανδρισμός του επανακτούσε τη ρώμη σαν μια ταραγμένη θάλασσα, σαν να έπρεπε να την κάνει δική του πιέζοντας τα ρούχα, κάνοντάς της μια πιπιλιά στο δέρμα, κόβοντας μια λωρίδα του σουτιέν, δαγκώνοντάς της τα στήθη, κατεβαίνοντας ανάμεσα στα πόδια, μετά υποτάσσοντάς τη στο ύψος του γεννητικού της οργάνου και τότε ναι, διεισδύοντας και διεισδύοντας, δοκιμάζοντάς την από όλες τις πλευρές, σημαδεύοντάς τη με ένα χέρι στη λεκάνη, όπως θα έκανε αν είχε μια αγελάδα, βάζοντάς της τη σφραγίδα του σπιτιού και μετά τραβώντας την από τα μαλλιά, κάνοντας τη να βογκάει και να τινάζεται μέχρι που να μην μπορεί να προσθέσει κάτι άλλο, εκτός από τι οργασμός.

~~~~~~~~~~~~~~~

Ξαφνικά εκείνη η φασματική σιωπή. Δεν άργησε να ακουστεί το αυτοκίνητό της βάζοντας μπρος τη μηχανή και πια δε μετρούσαν οι λέξεις, μόνο τα βλέμματα και η γιαγιά είχε το δικό της λίγο χαμηλωμένο. Με τη σειρά του, ο μπαμπάς επέστρεφε από το γκαράζ και για ένα δευτερόλεπτο φάνηκε ότι ανέβαινε τα σκαλιά πιο ενεργητικός, αφού εκείνη η γυναίκα ήταν το εντελώς αντίθετο από την Πάολα και εκείνος ήταν ένας άντρας των αντιθέσεων. Καμία σχέση με το κουτί της μουσικής της μαμάς που επαναλάμβανε μια μελωδία καθώς η μπαλαρίνα έκανε στροφές, μόνο ο ρυθμός επιτάχυνε σύμφωνα με το κούρδισμα που της έκαναν. Και ήταν ευχάριστο να παρατηρείς εκείνη τη στάση του σώματος της μπαλαρίνας, πώς θα το έκανε για να ισορροπήσει όλο το βάρος της πάνω σε μια κνήμη, δεν κουραζόταν ποτέ, δεν κατέβαζε καν τα χέρια σε σχήμα οβάλ με τα οποία γύριζε και γύριζε και τίποτα δεν την τάραζε: ¡c ´ est magnifique! Εκείνη ήταν η στάση, η ίδια που αποτύγχανε σε αυτή την οικογένεια και ήταν τόσο απλή, απαιτούσε μόνο εξάσκηση, εξάσκηση, εξάσκηση. Φαινόταν ακόμη και στην έκφραση της γιαγιάς κάθε φορά που επέστρεφε. Συχνά όταν εκείνη ερχόταν φαινόταν σαν να μη θυμόταν, τον Ντανιέλ, εκείνον που αν βρισκόταν στο σπίτι, συνήθιζε να κρύβεται πίσω από τη σκάλα. Μόνο που πότε πότε κουραζόταν, και επίσης η γιαγιά να κρατάει την τσάντα με κάποιο δώρο ενώ κουβέντιαζε με τον γαμπρό στην πόρτα και καθόταν περιμένοντας τη βαλίτσα της, την ίδια που ο γαμπρός έφερνε μέσα και ανέβαζε στο δωμάτιο των καλεσμένων. Τότε εκείνη έκανε το πρώτο βήμα, όχι πριν κατασκοπεύσει ανάμεσα από εκείνα τα δυο σκαλιά όπου βρισκόταν το βλέμμα του εγγονού πολύ προσεκτικό, και σαν να είχε φτάσει ταυτόχρονα η στιγμή να βγει από την κρυψώνα. Ομοίως, ο Ντανιέλ καθόταν στον καναπέ για να τη διασκεδάσει, κάτι που μάθαινε από τους ενήλικες, από τον πατέρα του για παράδειγμα, ο οποίος εκείνη την ημέρα περνούσε ήσυχος μπροστά από τους δυο και έψαχνε κάποιο τεχνικό βιβλίο και έτσι, κουνώντας το κεφάλι, χαιρετούσε χωρίς να δίνει την παραμικρή σημασία. Επίσης η γιαγιά και ο εγγονός χαιρετούσαν με τον ίδιο τρόπο, αλλά αυτό δε σήμαινε ότι κι άλλοι είχαν γιαγιάδες όπως του Ντανιέλ· όχι, όπως εκείνη ήταν αδύνατο. Και ο Ντανιέλ κολλούσε στα γόνατά της. Το έκανε αυτό σαν να την αγαπούσε πολύ· σε κάθε περίπτωση ήταν περισσότερο από αυτό που λάμβανε. Προφανέστατα η γιαγιά είχε περισσότερα εγγόνια, άλλα πιο κοντινά από τον Ντανιέλ, αν και εκτιμούσε σε εκείνον μια περιπλανώμενη μηχανική συμπεριφορά που τον ξεχώριζε από τα υπόλοιπα. Κάποια θα μπορούσε να τον παρατηρήσει και να μη δει κανένα παιδί σε εκείνον. Μπορούσε ακόμη και να τον παρατηρήσει η Πάολα και να μη δει πιο πέρα από εκείνο το παιδί, το δικό της, το παιδί της. Και όσο κι αν πλησίαζε ο πατέρας από καθαρή ευχαρίστηση για να τον παρατηρήσει, πράγματι ήταν ο Ντανιέλ του, κίνητρο αναντικατάστατης υπερηφάνειας.

~~~~~~~~~~~~~~~

Η Πάολα, εκείνη η γυναίκα με το μικρό στόμα και την κάπως κυρτή μύτη που είχε μάθει να συμβιώνει με τον σύζυγο. Αν και κάποιες φορές την έβλεπες να τραβάει την κουρτίνα, κατεβάζοντας την περσίδα, κάποια δε θα κοιμόταν αν έπρεπε να είναι πάντα σε αναμονή… Όλοι το ήξεραν και όλοι σιωπούσαν. Και εκείνο το βράδυ επέστρεφε η Πάολα, που άφηνε το βαλιτσάκι της σε μια πλευρά του καναπέ· μετά κοιτούσε, και παρομοίως το τραπέζι ήταν στρωμένο. Κάποιες φορές ο κόσμος συγκεντρώνεται χωρίς τη θέλησή του,