Discover millions of ebooks, audiobooks, and so much more with a free trial

Only $11.99/month after trial. Cancel anytime.

A s’àtera ala de s’ispigru e su chi Alisedda b’at agatadu
A s’àtera ala de s’ispigru e su chi Alisedda b’at agatadu
A s’àtera ala de s’ispigru e su chi Alisedda b’at agatadu
Ebook160 pages1 hour

A s’àtera ala de s’ispigru e su chi Alisedda b’at agatadu

Rating: 0 out of 5 stars

()

Read preview

About this ebook

Alisedda brincat a s'àtera ala de s'ispigru e b'agatat unu mundu totu a s'imbesse. "Bisòngiat de cùrrere meda pro abarrare in ue ses" narat sa Reina Ruja. "Cando sas paràulas cherent nàrrere cosas meda, las pago de prus" narat Tziu Ballallou. E ite nos ant a contare su Muschineddu, sa Cabra, Pedru Sìmula e Pedru Pischeddu, su Cadderi Biancu e totu sos àteros personàgios istravagantes de custa aventura istraordinària?
A pustis de su biàgiu in “Wonderland”, Alisedda intrat in un'àteru mundu fantàsticu.
LanguageSardinian
PublisherCondaghes
Release dateMar 4, 2015
ISBN9788873568087
A s’àtera ala de s’ispigru e su chi Alisedda b’at agatadu
Author

Lewis Carroll

Charles Lutwidge Dodgson (1832-1898), better known by his pen name Lewis Carroll, published Alice's Adventures in Wonderland in 1865 and its sequel, Through the Looking-Glass, and What Alice Found There, in 1871. Considered a master of the genre of literary nonsense, he is renowned for his ingenious wordplay and sense of logic, and his highly original vision.

Related to A s’àtera ala de s’ispigru e su chi Alisedda b’at agatadu

Titles in the series (2)

View More

Reviews for A s’àtera ala de s’ispigru e su chi Alisedda b’at agatadu

Rating: 0 out of 5 stars
0 ratings

0 ratings0 reviews

What did you think?

Tap to rate

Review must be at least 10 words

    Book preview

    A s’àtera ala de s’ispigru e su chi Alisedda b’at agatadu - Lewis Carroll

    Capìtulu I

    Sa domo de s’ispigru

    Una cosa fiat tzerta, chi sa gatulina bianca non b’intraiat nudda: sa neghe la teniat tota sa nieddedda. Su fatu est chi in s’ùrtimu cuartu de ora, sa gatu betza li fiat limpiende sa cara a sa bianchita (chi nd’aiat bisòngiu a beru), e pro cussu, comente aìais a immaginare, non bi podiat intrare in peruna manera in custa chistione.

    Diddina, sa gatu betza, cando depiat allisiare sos gatulinos suos, los pigaiat pro s’origra cun su peeddu suo, e cun s’àteru los frigaiat a contrapilu, cumintzende dae su murru, e como pagora, comente bos fia narende, istaiat contivigende cun sa gatulina bianca, chi fiat istèrrida sorrogrende·si·la, cante cante si l’immaginaiat chi fiat pro su bene suo.

    Cun sa nieddedda imbetzes, che aiat finidu a pustis pràndere chitzo e, in su mentras chi Alisedda fiat corcada in s’otomana mesu dormida e mesu pensamentosa, nche l’at imbojadu gioghende totu su gròmuru de sa lana, e l’at lassadu totu a un’imburdu a curtzu de sa ziminera, e como fiat currende in mesu e totu cussu ghirrisone chirchende de si tènnere sa coa.

    Mala mussita! li giùilat Alisedda, e si la pigat in coa dende·li unu basigheddu pro li fàghere a cumprèndere chi nch’aiat bortuladu sa bagna, e fiat s’ùrtima chi faghiat. Non ti l’at imparada mama tua s’educatzione? E pighende·si·la finas cun Diddina la pompiaiat a rugradinu e faghiat sa boghe manna cantu podiat, aposentende·si·nche in s’otomana cun sa gatulina a coddu pro torrare a cumintzare a imboligare sa botza. Ma non fiat lestra meda, negossiende·si·la gasi, a bortas cun sa gatu a bortas cun issa matessi.

    Gina, sètzida in coa, faghiat finta de remirare comente s’imboligaiat sa lana, e cada tantu istiraiat su peeddu pro tocare a bellu a bellu sa botza, comente chi esseret istada cuntenta de agiuare.

    A l’ischis it’est cras? li pregontat Alisedda. Si t’esseres acarada a sa ventana cun megus lu dias ischire. Ma forsis Diddina ti fiat allisiende, e tando no as pòdidu. Bi fiant pitzinneddos carrende linna pro su fogu, e nd’ant carradu a beru meda, Gigì’. Sende chi b’aiat fritu e deretu s’est postu a frocare, e tando si nche sunt andados. Passèntzia. Già l’amus a bìdere cras!"

    Sighiat s’imbòligu de su gròmuru e nde l’at dadu finas una paja de giros in tzugru a sa gatu, pro bìdere ite pariat; ma faghende gasi nche li fuit torra sa botza in terra e cumintzat a rodulare in antis e in segus torrende·si totu a imbojare.

    M’as fatu a beru arrennegare Gigì, la brigat Alisedda comente si torrant a sètzere cando apo bidu s’abbùngiu chi as fatu, agiumai no apèrgio sa ventana e ti nche bèntulo a foras in su nie. Ti lu dias meritare, belle’. Ite nde naras? Ista·ti muda, mi’! la minetzaiat pesende su pòddighe. "Ti lu naro deo it’as fatu! Unu: ti ses posta a tzirriare duas bortas cando Diddina ti fiat labende sa cara. Non nàrgias chi nono ca t’apo intesu. Ite ses narende? Chi t’at postu su pòddighe in s’ogru? Est neghe tua, a ite non los as serrados, tando? Duos: l’as tiradu sa coa a Frocu ‘e Nie cando li fia dende su late in una dischedda. Eja, già l’isco chi tenias sidis, ma issa puru però! E tres: mi nch’as imbojadu totu su gròmuru de sa lana."

    "Nd’as fatu tres de machines e mancu una borta t’apo castigadu. Mi los so cunservende pro mèrcuris chi benit. Pensa·ti si mi los diant cunservare a mie puru sos castigos? Ite mi diant fàghere a sa fine de s’annu? Mi nche diant inserrare in presone! O pensa·ti si a cada pitzinnada mi nch’esserent lassadu sena chena… tando dia dèpere chenare unas chimbanta bortas una in fatu de s’àtera! Mègius de non bi mandigare, chi non de lu dèpere fàghere totu in una borta.

    Inte’ a ratza de froca Gigì… anno’ ite bella chi falat, paret chi li siat dende basigheddos a sos bidros de sa ventana. Forsis a su nie li praghent sos àrbores e sas tancas, si los est cugugende cun custa manta, che a una mama cun sos fìgios suos. Como mancari lis est narende: «colade a dormire finas a su beranu chi benit»; e cando si nch’ischidant… si bestint de birde e cumintzant a ballare. O cando faghet bentu… a ratza de bella cosa, sighiat a nàrrere Alisedda gioghende cun sa botza de lana tambene esseret istadu a beru gasi. Ca a beru sos àrbores parent totu sonnidos in atòngiu, perdende·nche sas fògias.

    A ischis giogare a iscacos? Non ti nde rias, a beru ti lu so pedende. Sigomente, cando pagora fìamus gioghende, tue daias cara comente si lu dias cumprèndere! E cando apo naradu «Iscacu!» ti ses posta a arrunzare.

    Fiat unu giogu de iscacos bellu a beru, e podia finas bìnchere si no esseret istadu pro cussu dispetosu de su cadderi chi si nch’est tzacadu in mesu de sas pedinas…

    «Gigì’, coro me’, faghimus finta…» Alisedda cumintzaiat unu muntone de giogos narende ‘faghimus finta’, e mi diat pràghere a bos contare mancari siat sa metade ebbia de sas bortas chi at cumintzadu carchi cosa narende ‘faghimus finta’. Eris sero puru s’est brigada cun sa sorre, petzi ca aiat cumintzadu a nàrrere ‘faghimus finta chi fìamus Res e Reinas’, e sa sorre, pretzisa meda, aiat protestadu ca nant chi fiant duas ebbia, e no lu podiant fàghere. A sa fine aiat risoltu Alisedda essende·si·nche cun: «Tando tue fias una de custas e deo totu sos àteros».

    Una borta aiat finas assustadu a sa tzeraca narende·li: «Faghimus finta chi deo fia una catzedda arrajolada e tue un’ossu».

    Ma nos nche semus istesiende atzicu a largu dae su chi Alisedda li fiat narende a sa gatu. Faghimus finta chi tue fias sa Reina Ruja, Gigì’. A l’ischis chi si ti pones gosi a bratzos cunsertes t’assimìgias meda? E faghe·lu, ajò, e prova! E pigat sa Reina Ruja dae subra de sa mesa e la ponet in dae in antis de sa gatu, pro pòdere fàghere sa matessi cosa. Ma issa s’iscura non bi renessiat ca, abisu de Alisedda, non pinnigaiat su peeddu comente si depiat. Tando li mustrat s’ispigru, pro li fàghere bìdere ite ballalloa chi fiat. Ca si no lu faghes bene, s’infadaiat ti nche fatzo colare in sa domo de sos ispigros... cumpresu as?

    Como si m’ascurtas bene, Gigì’, e mi lassas faeddare, ti conto de sa domo de sos ispigros. Est sa domo chi si bidet a s’àtera ala de s’ispigru. B’est custa istàntzia, comente a un’aposentu de istare, però est totu a s’imbesse. Si àrtzias a subra de sa cadrea e pòmpias a s’àteru ladu de sa ziminera la bides mègius: francu cussu cugione in segus de su fogu. Tambene dia ischire ite b’at in cue! Mancari b’at unu fogu in ierru, ca si bidet fumu cando lu faghimus nois puru, e non s’ischit dae ue essit. O forsis lu faghent a posta a fàghere fumu, ca sos àteros creant chi b’esseret a beru una ziminera. Peri sos libros s’assimìgiant a sos nostros, ma sas paràulas sunt inoghe puru a s’imbesse; l’isco ca una borta apo postu unu libru in dae antis de s’ispigru e calicunu at fatu su matessi a s’àtera ala.

    Ti diat pràghere a istare in sa domo de s’ispi­gru? Chissai si ti diant dare su late. Mancari su late de ispigru no est bonu a bìere. Ajò chi como nche colamus in s’intradedda. La bides? Si lassas aperta bene sa ghenna de s’aposentu e pòmpias dae indedda la podes bìdere: s’assimìgiat a s’intradedda nostra, francu chi no ischimus ite b’at a s’àtera banda. A ratza de cosas galanas chi b’ant a èssere! Faghimus finta chi su bidru siat che fumu in ue si potzat intrare… como paret nèula, deo naro chi no est difìtzile a nche colare. E àrtziat a subra de s’ispigru de sa ziminera sena ischire mancu comente. E a beru s’ispigru s’est isortu che neulatzu biancu e lughente che prata.

    Como Alisedda est rugrende s’ispigru e brincat a s’àtera ala de s’aposentu. Sa prima cosa chi faghet, est a bìdere si b’at unu fogu in s’àtera ziminera, e s’allegrat meda de l’atzapare a beru in cue puru, bellu mannu comente s’issoro. Inoghe apo a istare in su callenteddu che in domo pensat Alisedda e finas mègius, ca nemos m’at a nàrrere de mi nch’istesiare dae su fogu. Ite bellesa cando m’ant a bìdere in s’ispigru sena mi pòdere tènnere!

    Deretu si ponet a girare in totue e cunsìderat chi su chi si podiat bìdere dae domo sua fiat ordinàriu e pro nudda ispetziale, mentras chi su chi non si podiat bìdere fiat a beru diferente. Tantu pro nàrrere, sos cuadros impicados in su muru cuadu pariant bios, e su rellògiu in subra

    Enjoying the preview?
    Page 1 of 1