Everand Logo

Welcome to Everand!

  • Discover millions of ebooks, audiobooks, and so much more with a free trial

    Only $11.99/month after trial. Cancel anytime.

    De profundis
    De profundis
    De profundis
    Ebook155 pages2 hours

    De profundis

    By P. C. Boutens and Oscar Wilde

    4/5

    ()

    Read preview
    LanguageNederlands
    PublisherArchive Classics
    Release dateJan 1, 1960
    De profundis

    Read more from P. C. Boutens

    Related to De profundis

    Related ebooks

    Related podcast episodes

    Related articles

    • Article

      Carnaval Der Zielen

      Oct 9, 2019

      Carnaval Der Zielen
      4 min read

    • Article

      Rebel Slick

      Jun 26, 2019

      Rebel Slick
      6 min read

    • Article

      Eigenzinnig

      Jun 26, 2019

      Eigenzinnig
      1 min read

    • Article

      Polkadot-prinses

      Jun 26, 2019

      Polkadot-prinses
      1 min read

    Reviews for De profundis

    4/5

    235 ratings7 reviews

    What did you think?

    Tap to rate

    Review must be at least 10 words

    • 4/5
      The end of Oscar Wilde’s life was so sad it makes me shiver to think about. The world was his oyster, and he was a highly successful playwright and wit at the height of his powers when he was convicted of “gross indecency”, and then sentenced to two years in prison. Humiliated, jeered at by crowds, not allowed to read or write for portions of his imprisonment, scrubbing floors and performing other menial tasks so ridiculously beneath such a brilliant, eloquent mind, losing his children as well as a lot of weight, suffering injuries that would later contribute to his early death, and becoming a pauper – all for essentially being gay. How appropriate to have bought this book in Dublin after seeing the Pride parade march through the streets there. Never again, and always remember.De Profundis, or, ‘From the Depths’, is a long letter Wilde was allowed to write but not send to his lover, Lord Alfred Douglas, towards the end of his imprisonment. When he was released in 1897 he gave the letter to Robert Ross, instructing him to give it to Douglas, which may or may not have ever happened. Over the objections of the families on both sides, Wilde did meet Douglas again for short intervals in France and Italy, but died a few years afterwards in 1900, disgraced and impoverished. The letter was then published posthumously five years later.There is a pervasive feeling of overwhelming sadness in De Profundis, as well as Wilde’s attempts to come to terms with the absurdity and cruelty of it all. Prison was so damaging to his sensitive, artistic soul, and yet he tried to make sense of it, find meaning, and become a better person for having been there. His words flow so beautifully, and while the content at times was not all that interesting, such as the Christian themes and likening Christ to an artist, one cannot help but feel sadness for the condition he was in, and the tragedy of his life and career being cut short so senselessly.Unfortunately, while finding the first edition from 1905 was very cool, it came with a significant drawback, for when the book was first published, large portions of the letter were suppressed – in particular, Wilde’s recounting of his personal time with Douglas, and everything that led up to his arrest – and it’s worse for it, losing the ‘feel’ of a letter and the stories from his life. Gone are the passion and myriad feelings towards Douglas, who had influenced Wilde into a playboy lifestyle and then encouraged him to sue his father for libel, which of course ended in the disastrous U-turn of events and Wilde’s own arrest. It’s for this reason I knock down the review score a bit, though it may be a bit unfair, not having the full text which appeared in later editions.Quotes:On beauty:“…merely to look at the world will be always lovely. I tremble with pleasure when I think that on the very day of my leaving prison both the laburnum and the lilac will be blooming in the gardens, and that I shall see the wind stir into restless beauty the swaying gold of the one, and make the other toss the pale purple of its plumes so that all the air shall be Arabia for me.”On prison, and the charity of the poor:“The poor are wise, more charitable, more kind, more sensitive than we are. In their eyes, prison is a tragedy in a man’s life, a misfortune, a casualty, something that calls for sympathy in others. They speak of one who is in prison as of one who is ‘in trouble’ simply. It is the phrase they always use, and the expression has the perfect wisdom of love in it. With people of our own rank it is different. With us, prison makes a man a pariah. I, and such as I am, have hardly any right to air and sun. Our presence taints the pleasures of others. We are unwelcome when we reappear. To revisit the glimpses of the moon is not for us. Our very children are taken away. Those lovely links with humanity are broken. We are doomed to be solitary, while our sons still live. We are denied the one thing that might heal us and keep us, that might bring balm to the bruised heart, and peace to the soul in pain…”On regret:“The gods had given me almost everything. But I let myself be lured into long spells of senseless and sensual ease. I amused myself with being a flaneur, a dandy, a man of fashion. I surrounded myself with the smaller natures and the meaner minds. I became the spendthrift of my own genius, and to waste an eternal youth gave me a curious joy. Tired of being on the heights, I deliberately went to the depths in the search for new sensation. What the paradox was to me in the sphere of thought, perversity became to me in the sphere of passion. Desire, at the end, was a malady, or a madness, or both. I grew careless of the lives of others.”On the other hand: (love the poetry in this one)“I don’t regret for a single moment having lived for pleasure. I did it to the full, as one should do everything that one does. There was no pleasure I did not experience. I threw the pearl of my soul into a cup of wine. I went down the primrose path to the sound of flutes. I lived on honeycomb.”Lastly, on solitude, this at the book’s end:“Society, as we have constituted it, will have no place for me, has none to offer; but Nature, whose sweet rains fall on unjust and just alike, will have clefts in the rocks where I may hide, and secret valleys in whose silence I may weep undisturbed. She will hang the night with stars so that I may walk abroad in the darkness without stumbling, and send the wind over my footprints so that none may track me to my hurt: she will cleanse me in great waters, and with bitter herbs make me whole.”
    • 5/5
      Beautiful, fascinating, poetic, and heartbreaking, Wilde becomes the “spectator of his own tragedy” in De Profundis and attempts a sort of mystical Confiteor to make sense of the suffering of his soul.

      When first I was put into prison some people advised me to try and forget who I was. It was ruinous advice. It is only by realizing what I am that I have found comfort of any kind. Now I am advised by others to try on my release to forget that I have ever been in a prison at all. I know that would be equally fatal. It would mean that I would be always haunted by an intolerable sense of disgrace, and that those things that are meant as much for me as for anyone else -- the beauty of the sun and moon, the pageant of the seasons, the music of daybreak and the silence of great nights, the rain falling through the leaves, or the dew creeping over the grass and making it silver -- would all be tainted for me, and lose their healing power and their power of communicating joy. To reject one's own experiences is to arrest one's own development. To deny one's own experiences is to put a lie into the lips of one's own life. It is no less than a denial of the Soul."

      There are so many great reviews of this here on GR that I'll just add an aspect that I think hasn't been touched upon. Wilde’s meditations on his pre-prison life were colored by the reading he undertook while in prison: the Bible, Dante, Saint Augustine, and Cardinal Newman among others. However, it was still his situational antinomianism upon which he filtered his philosophy even as he found in himself parallels with the prodigal son:

      Of course the sinner must repent. But why? Simply because otherwise he would be unable to realize what he had done. The moment of repentance is the moment of initiation. More than that. It is the means by which one alters one's past. The Greeks thought that impossible. They often say in their gnomic aphorisms "Even the Gods cannot alter the past." Christ showed that the commonest sinner could do it. That it was the one thing he could do. Christ, had he been asked, would have said — I feel quite certain about it — that the moment the prodigal son fell on his knees and wept he really made his having wasted his substance with harlots, and then kept swine and hungered for the husks they ate, beautiful and holy incidents in his life. It is difficult for most people to grasp the idea. I dare say one has to go to prison to understand it. If so, it may be worthwhile going to prison.

      Wilde puts the past transgressions (despite what you/I/we see today as transgressions) of the prodigal son into the category of “beautiful and holy things” rather than the effect that later resulted from them, thus making the evil things good rather than accepting that God may bring good from evil. He’s justified his own actions as necessary for the remaking of the man he thought he was become.

      It is tempting to see him as a new man born from his catastrophe but the short, mostly depressed and alcohol-soaked life of poverty he lived afterward was not exemplary of someone on the road to wisdom or salvation. Instead, it seems he'd become even more mired in "the depths" from which he thought he was rising. However, that detracts nothing from him being one of the masters of the English language.
    • 1/5
      Clearly, prison time was wasted on the author, sorry, Author. Pages upon pages of resentment, spite, anger and bitterness, especially bitterness. I read the history behind it after reading the book and it makes Wilde look rather bad and the claimed humility looks even more fake in its light.
    • 2/5
      Pitched somewhere between a personal essay and a prose poem, this book, or at least this edition of this book, is one of limited virtue, e.g., the occasional deployment of Wilde's masterful prose, mostly at the book's beginning and at its end, when he narrates his public humiliation and imprisonment near the end of his life. The middle portion of the book is taken up almost entirely by his paean to the Christ; his reflections thereon are somewhere between fanciful and ridiculous. Since the topic which was the reason that two people recommended this book to me is nowhere addressed, I have to assume that this is an abridgement, perhaps issued for purposes of Christian proselytizing, as the book's content here is almost entirely taken up with flimsy apologetics. This homebrew Makerspace edition is replete with typos, capitalization where italics are called for, and omission of the several passages from non-Roman alphabets.
    • 5/5
      Very moving account of his emotional state in Prison.
    • 4/5
      "Love does not traffic in a marketplace, nor use a huckster's scales. Its joy, like the joy of the intellect, is to feel itself alive. The aim of Love is to love: no more, and no less. You were my enemy: such an enemy as no man ever had. I had given you all my life, and to gratify the lowest and most contemptible of all human passions, hatred and vanity and greed, you had thrown it away. In less than three years you had entirely ruined me in every point of view. For my own sake there was nothing for me to do but to love you."This is another book that I wish I could have given 3½ star to because I'm not sure whether to give it a 3 or a 4. De Profundis is the 50 000-word letter (yes, imagine writing that by hand with ink.) that Oscar Wilde wrote to his lover Lord Alfred Douglas, whilst in prison. Some say it is a love letter, other says it is not. It's not the relationship between them that makes the "love letter or not" debatable - because there is no denying that Wilde loved Douglas - it's the fact that most of the time, Wilde portrays Douglas as a - how should I put this - douchebag. The letter begins with a very detailed account of how Wilde was put into prison in the first place. He describes detailed and with his own words the moments between him and Douglas and everything that lead to to the trial. I thought this part was the most interesting. I'm not that fond of autobiographies and memoirs but I've always been interested in Oscar Wilde (or anything else LGTB-related for that matter) and hearing Wilde put everything into his own words and describing, to Douglas, how he was to blame for the misery and downfall of Wilde, and still loving the man, was very fascinating. Like always, his language is beautiful and there are lots of wit and aphorism. He writes about how much he loved Douglas and the things he had done for him yet at the same time, condemns him for behaving so selfish and rude. What makes me hesitate about giving it a four star instead of a three is the middle part of the letter when Wilde all of the sudden goes into deep contemplation and comparison between religion, Christ and artists. I find religion interesting too but those pages were simply put, boring. The third half of the book becomes better however when he goes back to talk about Douglas actions and the philosophy of life. It's filled with emotions and you can tell that there is a lot of misery, sorrow and grief. One of my favourite passages that describe the sorrow very well and at the same time shows the beauty is this: "Of course to one so modern as I am, `Enfant de mon siècle,’ merely to look at the world will be always lovely. I tremble with pleasure when I think that on the very day of my leaving prison both the laburnum and the lilac will be blooming in the gardens, and that I shall see the wind stir into restless beauty the swaying gold of the one, and make the other toss the pale purple of its plumes, so that all the air shall be Arabia for me. Linnaeus fell on his knees and wept for joy when he saw for the first time the long heath of some English upland made yellow with the tawny aromatic brooms of the common furze; and I know that for me, to whom flowers are part of desire, there are tears waiting in the petals of some rose. It has always been so with me from my boyhood. There is not a single colour hidden away in the chalice of a flower, or the curve of a shell, to which, by some subtle sympathy with the very soul of things, my nature does not answer. Like Gautier, I have always been one of those ‘pour qui le monde visible existe.’"I was planning on continuing this review but now I am left speechless again and I think I will, after all, give this a four star. Here are several memorable quotes however to read and admire.Memorable Quotes"I made art a philosophy, and philosophy an art: I altered the minds of men, and the colour of things: I awoke the imagination of my century so that it created myth and legend around me: I summed up all things in a phrase, all existence in an epigram: whatever I touched I made beautiful.""To regret one's own experiences is to arrest one's own development. To deny one's own experiences is to put a lie into the lips of one's own life. It is no less than a denial of the soul.""Most people are other people. Their thoughts are some one else’s opinions, their lives a mimicry, their passions a quotation. ""We are the zanies of sorrow. We are clowns whose hearts are broken.""There is no room for Love and Hate in the same soul. They cannot live together in that fair cavern house. Love is fed by imagination, by which we become wiser than we know, better than we feel, nobler than we are: by which we can see Life as a whole: by which, and by which alone, we can understand others in their real as in their ideal relations. Only what is fine, and finely conceived, can feel Love. But anything will feed Hate.""After my terrible sentence, when the prison dress was on me, and the prison house closed, I sat amidst the ruins of my wonderful life, crushed by anguish, bewildered with terror, dazed through pain. But I would not hate you. Every day I said to myself: 'I must keep love in my heart today, else how shall I live through the day?'""The most terrible thing about it is not that it breaks one's heart — hearts are made to be broken — but that it turns one's heart to stone.""Suffering is one very long moment. We cannot divide it by seasons. We can only record its moods, and chronicle their return. With us time itself does not progress. It revolves. It seems to circle round one centre of pain.""Morality did not help me. I am one of those who are made for exceptions, not for laws. But while I see that there is nothing wrong in what one does, I see that there is something wrong in what one becomes."
    • 4/5
      A moving, angry love letter. I recommend this second only to The Picture of Dorian Gray to people who aren't familiar with Wilde's work. Even then, it's a very close second. Beautiful. My copy is a hardcover from approx. 1910. The "unabridged" version wasn't available until approx. 1960.

    Book preview

    De profundis - P. C. Boutens

    The Project Gutenberg EBook of De profundis, by Oscar Wilde

    This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and with

    almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give it away or

    re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included

    with this eBook or online at www.gutenberg.net

    Title: De profundis

    Author: Oscar Wilde

    Release Date: October 3, 2004 [EBook #13585]

    Language: Dutch

    *** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK DE PROFUNDIS ***

    Produced by Miranda van de Heijning and the PG Online Distributed

    Proofreading Team

    OSCAR WILDE

    DE PROFUNDIS

    GEAUTORISEERDE VERTALING VAN P.C. BOUTENS

    MET ENKELE BRIEVEN VAN WILDE

    TWEEDE DRUK, (6e, 7e, 8e DUIZEND)

    WERELDBIBLIOTHEEK

    ONDER LEIDING VAN L. SIMONS

    UITGEGEVEN DOOR DE MAATSCHAPPIJ VOOR GOEDE EN GOEDKOOPE LECTUUR—AMSTERDAM

    De eerste oplaag van dit werk, groot 5000 ex., verscheen September 1911.

    Deze tweede oplaag, groot 3000 ex., verschijnt in Januari 1913.

    INHOUDSOPGAVE

    INLEIDING

    DE PROFUNDIS

    BIJLAGEN

    VIER BRIEVEN UIT DE GEVANGENIS TE READING AAN ROBERT ROSS

    I

    II

    III

    IV

    TWEE BRIEVEN, OVER HET LEVEN IN DE GEVANGENIS, AAN DE DAILY CHRONICLE

    I. HET ONTSLAG VAN DEN GEVANGENBEWAARDER MARTIN

    II. VERBETERINGEN INZAKE DE GEVANGENIS

    INLEIDING

    Verbis meis addere nihil audebant et

    super illos stillabat eloquium meum.

    JOB XXIX, 22.

    Grafschrift van O. W., Bagneux-Parijs.

    scar Fingal O'Flahertie Wills Wilde (1854-1900), de befaamde schrijver van den roman The Picture of Dorian Gray, van verscheidene bundels sprookjes, essays, gedichten, van Salomé, van vier blijspelen wier vertooningen niet ophielden volle schouwburgen in Londen te trekken, werd den 25en Mei 1895 veroordeeld tot twee jaar tuchthuisstraf. Zijn veroordeeling, om misdrijf tegen de zeden, was een onmiddellijk gevolg van zijn eigen aanklacht wegens laster tegen den Markies van Queensberry, den vader van Lord Alfred Douglas, Wilde's jongen, door hem verafgoden vriend. De veroordeelde onderging zijn straf in de gevangenis te Wandsworth en daarna in die te Reading, en het is in den allerlaatsten tijd van zijn verblijf hier, toen men hem toestond te schrijven wanneer en zoo lang als hij verkoos, dat de Profundis ontstaan is. De titel is niet van hem, maar van zijn literairen boedelredder, den Heer Robert Ross. Wilde zelf spreekt in een zijner brieven van het geschrift als: Epistola in carcere et vinculis.

    In Mei 1897 vrijgekomen, vestigde hij zich onder den schuilnaam Sebastian Melmoth eerst te Berneval in de buurt van Dieppe. Hier schreef hij het eenige werk dat hij na zijn gevangenschap volbracht: The Ballad of Reading Gaol. Het was zijn bedoeling Berneval niet eerder te verlaten vóór hij zijn ontworpen drama Pharaon zou hebben voltooid. Maar reeds in October van hetzelfde jaar gaf hij gehoor aan Douglas' aanhoudend dringen en had een samenkomst met hem te Rouaan. Daarna waren de beide vrienden korten tijd samen op Douglas' villa te Posilippo bij Napels, maar werden gedwongen—vrienden en verwanten hielden beider toelagen in—opnieuw te scheiden. Wilde vertrok naar Parijs en leefde daar in betrekkelijk behoeftige omstandigheden. Hij stierf er aan meningitis den 30sten November 1900.

    Oscar Wilde is zeker de meest tragische kunstenaarsfiguur uit onzen tijd. Niet in de allereerste plaats om zijn botsing met de geboekte zedelijkheidsbegrippen eener schijnheilige samenleving. Een onverzwakte persoonlijkheid zou dien slag met al zijn gevolgen van botte verguizing en redelooze krenking zonder doodsgevaar zijn tebovengekomen. Minder blinde moedwil zou aan de offerzucht van laster en liederlijkheid een zoo bandelooze orgie niet eens hebben gegund. Evenals alle hoogste geluk valt alle moordend leed buiten de grenzen onzer materieele gemeenschap. Het is niet de maatschappij die Wilde tot paria heeft gemaakt. Zij kon het niet. Omdat hij kunstenaar, dat is maatschappelijk reeds een paria was. Zijn ondergang is een evenzeer psychisch proces als b.v. de jarenlange geestesverduistering van Hölderlin of het wegzinken van Nietzsche. Maar er laait om hem een schijn van feller tragiek, omdat een onzichtbaar noodlot hem dreef tot de schijnbaar vrijwillige keuze van het verderf. Hij is als een slaapwandelaar die met open oogen zoû spelen om het leven: door zijn bejuweelde vingeren glijden en verglijden alle schatten tot den glimlach der hooghartige spilzucht verstart in de bewuste grijns van den dood.

    De kunstenaar staat buiten de maatschappij in wier midden hij leeft. Het leven zelf scheidt hen. De kunstenaar kan de maatschappij als zoodanig verstaan of niet verstaan, maar de maatschappij den kunstenaar nimmer. Hun verband is daarom steeds een eenzijdig verbond, en wordt door elken oprechten kunstenaar verbroken zoodra zijn onafhankelijkheid gevaar loopt. Want onafhankelijkheid is voor den kunstenaar de eenige mogelijkheid van leven. Hij is de opperste individualist. Volstrekte zelfstandigheid is zijn levensadem. Niemand staat daarom zoo ver als hij van het individualisme als leuze. Want tot een leus maakt men alleen wat men niet heeft of slechts meent te bezitten. Het individualisme der leuze sterft zijn eigen dood, daar het geen doel heeft buiten zich. Dat van den kunstenaar is meteen het hoogste voorbeeld van altruïsme. Alleen de kunstenaar bezit het geloof dat het hoogste altruïsme bereiken kan waardoor alleen het te bereiken is: door het zuivere individualisme heen. Zoo een heeft met maatschappelijke wetten weinig te maken. Zij bestrijken een gebied dat niet reikt tot zijn grenzen. Zedelijkheidswetten begrijpt hij niet, maar hij heeft haar niet noodig. Zijn eigen moraal is hem genoeg. Zij bestaat in een onwrikbaren eerbied voor zijn eigen persoonlijkheid, een eerbied waarvan die voor andere persoonlijkheden voorwaarde en gevolg is. Wanneer een kunstenaar in botsing komt met de wetten der maatschappij, wanneer hij volgens die wetten veroordeeld en gestraft wordt, zal dit hem in zijn eigen oog niet vernederen; want de strafbare daad die hij beging, moet voor hem een even, misschien meer waardevolle plaats innemen in zijn leven dan andere daden waarom dezelfde maatschappij hem bewierookt. Hij zal zulk een straf ondergaan als de bezegeling zijner onafhankelijkheid. Evenmin als hij er aan denkt de wetten der gemeenschap te tarten, evenmin zal hij in vreeze voor haar kunnen leven. Wanneer de maatschappij met den zuiveren kunstenaar in botsing komt, kan men van haar niet anders verwachten dan dat zij zich belachelijk maakt. Haar optreden kan slechts beduiden een minderwaardig feit in de geschiedenis der emancipatie van den geest. In de laatste eeuw heeft zij gelukkig groote vorderingen gemaakt op den weg harer noodzakelijke evolutie. Toch is zij nog lang niet wat zij mettertijd wezen moet: een eerlijk gewaarborgde administratie der materiëele belangen. Alleen voor den kunstenaar is zij, gebrekkig als zij het moge zijn, nu reeds niet méer, omdat hij de voortijdig geestelijk geëmancipeerde is.

    Oscar Wilde, die zeker geen zuiver kunstenaar was, zocht zijn ondergang door het noodlottige dualisme van zijn aanleg. Wat voor iederen onbevangene thans duidelijk is, dat zijn tehuis eer zijn cel in de gevangenis was dan de woningen der Engelsche grooten, voorvoelde hij met de noodlottige zekerheid van wie niet aan hun bestemming ontkomen, en hij maakte die verheimelijkte bewustheid tot den pervers bekorenden inhoud van een ledig mondain leven. Hij versmeet en verkwistte zich aan onwaardigen. Hij weigerde te zien wat hij maar al te scherp zag: dat de kunstenaar het leven niet doorkent door een alzijdige deelneming, maar door een eerlijke verdieping in zijn eigen bestaan. Toen zijn kennismaking met Douglas hem de hoogste mogelijkheden van zijn kunstenaarschap openbaarde, moet hem meteen zijn alzijdige gebondenheid zijn bewust geworden. Zoo viel een zuiver psychische crisis samen met een geruchtmakende veroordeeling om kwalijk bewezen beschuldigingen, en na zijn gevangenschap oneindige geestelijke verarming met maatschappelijken ondergang.

    De Profundis is geschreven in de gevangenis, toen ophanden vrijheid zijn betrekkelijke ongemoeidheid tot nieuwe levenshoop prikkelde. Er is geen eenheid van gedachte in. Het werd stuksgewijze geschreven, zonder bezonken inzicht, naar oogenblikkelijke stemmingen, onder den druk van lichamelijk lijden en geestelijke hulpbehoevendheid welke hem onder den invloed hield van welwillenden die hem niet verstonden. Maar vaak stijgt de ziende geest boven den oogenblikkelijken toestand. Voor wie lezen kan, zijn de waardevolle gedeelten van den brief gemakkelijk te vinden.

    Een leven van Oscar Wilde is nog niet geschreven. Het centrale punt is zijn vriendschap met Douglas. Daarheen en vandaaruit behoort het te worden geschreven en verklaard.

    Douglas zelf is Wilde's onvoorwaardelijke vriend gebleven. Hoe de doode leeft in zijn herinnering, kan men lezen in een zijner laatste sonnetten, waarvan hier de vertaling volgt:

    DE DOODE DICHTER

    'k Droomde vannacht van hem: 'k zag zijn gelaat

    Stralend en zonder schijn of schaûw van wee,

    En hoorde als altijd de muziek dier zee,

    Zijn gouden stem. Hij wekte in veil geraad

    Verholen gratie waar zijn ooglicht glee.

    Uit niets bezwoer hij wonders overdaad.

    Tot 't minste ding in schoonheid ging verwaad,

    En heel de weerld was éen bekoorde steê.

    Dan, leek mij, buiten dicht gesloten poort

    Rouwde ik om woorden ongeboekt verloren,

    Verschald verhaal, geheimnis half gehoord,

    Wondren verstoken van der wereld ooren,

    Gedachten stom als vogelen vermoord—

    En waakte en wist hem dood gelijk tevoren.

    Den Haag, Maart 1911.

    Het uitgegeven gedeelte van de Profundis is nauwelijks een derde van den geheelen tekst. Dezelfde persoonlijke redenen, die den heer Robert Ross, ondanks veler verzoek, weêrhielden het leven van Oscar Wilde te schrijven, waren oorzaak dat hij het handschrift in bewaring gaf in het Britsch Museum met de bepaling dat het eerst zeventig jaren na zijn, Ross', dood volledig zal mogen worden openbaargemaakt.

    September 1912.

    DE PROFUNDIS

    ijn plaats zou zijn tusschen Gilles de Retz en den markies de Sade. Ik heb er vrede meê. Ik gevoel geen lust mij te beklagen. Een van de vele lessen die men in de gevangenis leert, is dat men best doet de dingen, nu en altijd, te nemen voor wat zij zijn. Ook heb ik niet den minsten twijfel of de schandvlek der middeleeuwen en de schrijver van Justine" zullen op den duur beter gezelschap zijn dan menige Brave Hendrik....

    Dit alles greep plaats in de eerste helft van November van het voorlaatste jaar. Het leven stroomt als een breede rivier tusschen mij en een zoo verwijderd tijdstip. Gij die vrij man zijt, kunt niet of nauwelijks zulk een wijde uitgestrektheid overzien. Doch mij schijnt het, laat ik niet zeggen gisteren, maar vandaag te zijn gebeurd. Lijden is éen oneindig lang oogenblik. Wij kunnen het niet in getijden verdeelen. Wij kunnen slechts zijn stemmingen aanteekenen en haar terugkeer boeken. Voor ons heeft de tijd zelf geen voortgang. Hij wentelt om. Hij schijnt rond te draaien om éen middelpunt: leed. De verlammende onbewegelijkheid van een leven waarvan elke bijkomstigheid geregeld wordt naar een onveranderlijk voorbeeld, zoodat wij eten en drinken en nederliggen en bidden, of tenminste

    Enjoying the preview?
    Page 1 of 1