Cuckold & Hotwife Monologen

Trouwens, dank je voor het weekendtripje dat je me gunde. Een tegoedbon voor een Two Nights Experience in het Strandhotel in Cadzand … een mooier cadeau is nauwelijks denkbaar. En dat terwijl we hadden afgesproken elkaar deze keer niets te kopen voor onze huwelijksverjaardag. Om de vijf jaar een cadeautje hadden we gezegd. Maar jij kon niet wachten om ons huwelijk alweer te vieren. Lief van je, John. Ook lief van je dat je er niet perse op stond zelf mee te gaan. Ik zie Anne bijna nooit meer. En nu twee daagjes Cadzand in het prachtige Strandhotel dankzij jouw cadeaubon. Jij hebt de meest vrijgevige vent op Aard, zei Anne. En ze heeft nog gelijk ook. Wat jij me allemaal gunt, John, het is zo … altruïstisch. Jean Claude denkt dat je een mietje bent, maar ik verdedig je hoor. Ik zeg dat je geen mietje bent. Iedereen kan niet zo viriel zijn als jij Jean Claude, zeg ik hem. John is lief en zacht en vrijgevig, maar hij is wel een man hoor, en geen mietje. Een goede echtgenoot ben je. Dat viriele, dat heeft een vrouw niet elke dag nodig. Echt niet. Goed. Dat weekendje met Anne dus. Het werd nog beter dan ik had kunnen bedenken. Blueness heet de bar van het Strandhotel. Japanse sfeer, sexy gerechtjes van Sergio Herman, de beste kok van Nederland, maakt geile bordjes met opwindende smaken om vingers en andere lichaamsdelen van af te likken. Umami. O John. Ken je dat? Umami?

Murielle maakt een podcast voor haar man John. Hij moet hem beluisteren terwijl hij op zijn werk is. Murielle vertelt hoe Jean Claude vandaag op bezoek kwam. En waarom Jean Claude haar wou vastbinden. En hoe het komt dat Murielle ‘s avonds op het einde van de dag nog steeds vastgebonden is. En waarom John eerst naar de podcast moet luisteren alvorens zijn vrouwtje thuis te gaan bevrijden.

In Hotwife Kauwgom leert John de smaak van kauwgom met groene thee en gember kennen. Het is groen van kleur en John dacht dat het pepermunt was. Maar het peperachtige komt dus niet van pepermunt, zegt zijn vrouw Murielle. Waarna ze hem vertelt hoe ze eigenlijk aan het snoepgoed kwam. Charlie Hedo publiceerde eerder een vijftigtal Nederlandstalige novelles als ebook. Zijn Hotwife Monologen werden met succes naar het Engels vertaald en als audiobook ingesproken. Nu is er eindelijk ook een audiobook in zijn moedertaal beschikbaar.

We dronken een glaasje buiten, op het terras, met een prachtig zicht op het dal achter zijn huis met de zacht glooiende weiden zover je kon kijken, waar de runderen van de boerderij het groene gras graasden, en paarden rond dartelden, en schapen blaatten, er liepen kippen en ganzen en kalkoenen, twee honden joegen elkaar achterna. Jean Paul sloeg zijn handen om me heen, terwijl ik om de spelende honden moest lachen. Ze waren van een verschillend ras. De boxer leek veel sterker dan de herdershond die sneller was en van hem leek weg te vluchten, maar telkens weer liet hij zich inhalen. ‘De herder is een teefje,’ zei Jean Paul. ‘Ze is loops.’ Hij keek naar mij, in mijn ogen, ik in de zijne, ik was van plan om hartelijk te lachen, maar mijn hart bonsde in mijn keel, de hormonen gierden door mijn lijf, er vlogen vlinders rond in mijn buik, ik werd witter en roder tegelijkertijd en perste er een flauw lachje uit. Hij kuste me. De honden spurtten tot bij ons, rakelings langs mij heen, ik voelde de wind die ze aanjoegen. ‘Koest Orlando,’ riep Jean Paul. De boxer was van hem, zo bleek. Hij scheen wel te willen luisteren, maar de drang om te spelen was groter en na even te zijn gaan liggen, sprong hij weer op en liep de andere hond achterna. Ze renden op de weide met de paarden die alle richtingen uit stoven en op dat moment zag ik boerin Barbara uit haar hoevewinkeltje komen. Ze schreeuwde naar de honden. ‘Beyoncé, kom hier,’ schreeuwde ze. ‘Beyoncé?’ Ik keek naar Jean Paul. Hij schaterlachte. ‘Beyoncé is loops,’ zei hij.

‘Vrouwen van mijn eigen leeftijd zijn minder … niet minder aantrekkelijk … zei hij … even aantrekkelijk, maar niet zo interessant,’ zei hij. ‘Niet zo sexy. Niet zo schelmachtig. Niet zo uitdagend. Niet zo … geil.’ Jezus. Horny. Zei hij. Vrouwen van mijn leeftijd zijn horny. Kun je het geloven John? Ik wist niet of ik hem een mep moest geven. Of een kus. Het prikkelde m’n zinnen wel een beetje. Dat moet ik eerlijk toegeven. Die combinatie van intellectualiteit en onbeschoftheid. Dat deed het hem wel een beetje. Hoewel ik helemaal niks van zin was. Ik had zijn lichaam nog niet gezien. Ik wist niet wat er onder dat hemd zat, onder die das, onder dat kostuumjasje van hem. Het spande wel een beetje. O John. ‘Je hebt een mooi lichaam,’ zei hij. ‘Dank je.’ ‘Ik hou van een beetje volle vrouwen.’ ‘Nou … nogmaals … dank je,’ zei ik. Was hij me weeral aan het beledigen? ‘Jouw volle borsten als hemelse vruchten,’ zei hij, ‘je lekkere billen, ik dacht eerst dat je een Spaanse was. Met je mooie zwarte haar. Ik dacht dat jullie allemaal blond waren.’ ‘We wisselen wel eens af,’ zei ik. Hij lachte. Hij keek vanuit een schuine hoek naar me, zijn ogen scanden me in, of was het een röntgen-foto die hij maakte, waarmee hij door mijn kleren keek? Hmmmm. Het was spannend. Het werd met de minuut ondeugender. ‘Ik kan je de hele nacht nemen,’ zei hij. ‘Nou, proficiat. Je ziet er inderdaad uit alsof je conditie oké is.’ ‘Ik kan elk plekje op je prachtige lichaam beminnen, als je wil.’ ‘Ik ben getrouwd hoor,’ zei ik. ‘Je vriendin is weg. Met barman Pere,’ zei hij.  ‘Ja … zij is … tja, ook getrouwd,’ antwoordde ik schaapachtig. Hmmmm, deed hij. Hij keek nog eens. Ik keek terug. Een beetje flirterig, ik geef het toe. ‘Wat denk je van 250 euro voor een beurt?’ zei hij opeens. Wat? Jezus. Zo zout had ik het nog nooit gevreten.

Die keer toen jij, weeral vruchteloos, als eerste bij me thuis aan wilde komen. En je je auto parkeerde voor het huis. Je zag de auto van Jean Claude. Maar je zag de auto van Pieter niet staan. Dan waren mijn zusje en Pieter niet thuis. Want in die tijd weken ze geen seconde van elkaars zijde. Geen auto Pieter, geen zusje thuis bij m’n ouders. En dan kwam jij de oprijlaan opgelopen en kon je binnenkijken in de garage. En toen zag je de auto van mijn ouders niet. De auto van mijn ouders was weg. Dan waren mijn ouders ook niet thuis. Dat wist je. Die gingen op zondagmiddag nooit weg zonder elkaar. Auto weg, ouders weg. Maar wat deed die auto van Jean Claude dan op de oprijlaan? Hè? Hoeveel keer heb je daar al aan gedacht de voorbije tien jaar? Die auto van Jean Claude op de oprijlaan. Geen andere auto. Zelfs niet de auto van mijn ouders. Wat kwam Jean Claude daar doen? Je hart… ging het toen ook uit je borstkas slaan? Hoorde je het vanop meters afstand kloppen als een gek? Net als nu. Trok je lijkbleek weg? Net als nu. Moest je naar adem happen net als nu? Hé? M’n geile ventje…je vroeg er om… Toch? Je vroeg om de waarheid. Wil je ze? Ga ik door? Ja?

Weet je wat? Wil je dat ik iets opbiecht? Een biecht … ben je zeker? Het is een biecht van een meisje dat heel stout is geweest. De biecht gaat over die keer toen we ruzie hadden. Je had na het sporten een paar biertjes gedronken en had een ongeluk met onze auto. Dat weet je nog … dat weet ik. Wil je nog steeds de biecht? We zijn toen een dag uit elkaar geweest. Ik ging ‘s avonds bij George. Ja? Ik zie dat je weet welke richting het uitgaat. Je weet dat ik je toen bedroog. Dat heb ik al opgebiecht. Je was dubbel jaloers. Omdat ik je bedroog. En omdat George mijn advocaat wou zijn als het tot een scheiding kwam. George had ons verdedigd toen we ruzie hadden met de buren. Over die afgeknipte elektriciteitsdraad. Jij dacht dat je recht had op George. Maar ik had hem. Tweemaal. Wat wil je? Nee, nu denk je dat de biecht geen biecht is omdat je het hele verhaal kent. Maar je kent het hele verhaal niet. Het hele verhaal is … interessanter. Ik wil je de volledige waarheid vertellen. Goed? Ik biecht. Dus moet jij jezelf behelpen. Maar dat kan je. Ik weet dat je dat kan. Dus … we hadden een zware ruzie … de auto zat zowat in de prak, doordat jij dronken was, terwijl jij me vorig jaar harde verwijten maakte voor dat kleine blutsje dat ik veroorzaakte. Vrouwen kunnen niet rijden, hé?

Nu, ik heb nog mooiere herinneringen. Ik heb een fantastische herinnering aan die bomen. Van toen die dag in juni toen jij de uitgewaaide treurwilg in stukken zaagde. Je zaagde die machtige boom in grove stukken die je later in kleinere blokken zou kappen die geschikt waren voor de open haard. Dat kappen was voor later. Die dag in juni werkte je met de kettingzaag, om de machtige boomstam van zijn wortels en zijn takken te verlossen en hem in hanteerbare stukken te zagen. De kettingzaag maakte lawaai, hè John? Ongelooflijk veel lawaai. Je hoorde de bel niet. Natuurlijk niet. De deurbel ging. Het was Jean Claude, mijn minnaar die op de Marlboro man lijkt. Niet te verwarren met zijn neef Jean Paul, die op de coca cola man lijkt. Ik weet niet wat het lekkerste is, Marlboro of coca-cola, maar ik lust ze allebei wel. Dat weet jij. Hotwife en Houthakker is alweer een fantastisch verhaal uit de Hotwife reeks.

Murielle vertelt over de dag dat zij en haar man vrienden werden met Steve. Het was op vakantie in Spanje. Steve zocht contact met je in de bar van ons hotel, zegt Murielle tegen haar man. "Weet je dat nog John? Jij en Steve werden beste vrienden. Maar eigenlijk had ik hem de dag daarvoor al leren kennen. Dat wist jij niet. Dat wisten alleen Steve en ik." Terwijl haar echtgenoot John haar verwent, biecht Murielle een spannend avontuur op. Een avontuur dat onschuldig begon maar grotesk eindigt. "Steve bood aan me te masseren terwijl jij in ons hotel lag te slapen. Zeg nu zelf John, wie zegt nu neen tegen een doodgewone, deugddoende schoudermassage?" Hotwife Bedrog is een nieuw, super spannend verhaal in de reeks Hotwife Monologen. Ook als audiobook te verkrijgen.

Murielle geeft haar man John een lapdance die hij nooit meer zal vergeten al wordt hij zo oud als Jeanne Calment. Een van de sterkste erotische verhalen ever. Moet je gelezen hebben. Mannenporno voor vrouwen. Vrouwenfantasie voor mannen. De hele rimram geramrimd.

In Voyeur en Hotwife is de voyeur niet wie je denkt, hoewel je er wel eens heel dichtbij zou kunnen zijn. Zo dichtbij dat je haar met je eigen ogen kan zien. Haar en haar minnaar en de vrouw die naar hen kijkt en de man die naar de vrouw die naar hen kijkt kijkt en de persoon die naar de man die naar de vrouw die naar hen kijkt kijkt kijkt. Dat ben je zelf.

Na een jaar lockdown richt iemand uit het dorp een illegaal feestje in. Murielle gaat er naartoe. Haar man John blijft thuis. Maar ze houdt hem telefonisch op de hoogte van een aantal belangrijke gebeurtenissen. Er komt een sneeuwman in voor die uit drie bollen bestaat. Iemand verplaatste de wortel die zijn neus was van de bovenste naar de onderste der drie bollen. Wat een grapjas.

Murielle heft alweer een van haar befaamde monologen aan. Haar minnaar breekt de dure fles gin die haar man van zijn moeder kreeg voor zijn verjaardag. De gin vormt een plas op de grond. Dat wordt schoonmaken. Jean Claude verdient een pak op zijn broek. Billenkoek. Poepsuiker. Maar hij is een man-man die dat niet zomaar over zich heen laat gaan. Wat hij zeker niet aanvaardt is dat de echtgenoot van zijn minnares zomaar eventjes in zijn eigen huis de wet komt stellen - het huis van de echtgenoot wel te verstaan. Haar man John is even van de wereld geweest. In zwijm gevallen, het is niet onmiddellijk duidelijk waardoor. Tijdens zijn bewusteloosheid speelde zich heel wat af, of was het net daarvoor of net daarna? In elk geval, er bleek heel wat aan de hand en tot overmaat van ramp blijkt hij zelf betrokken bij de gebeurtenissen die tot het einde van het verhaal met een duistere waas omhuld zijn. Een mysterieus, spannend en verrassend verhaal. Vormt een geheel met de andere monologen van Murielle.

Waarvoor bel ik je nu weer? Hèhè Anne, je lieve echtgenoot … zou die een schommelpaard kunnen herstellen? Het is stuk. Een paard dat schommelt, op twee houten leggers. Die leggers zijn gebroken, - van het paard losgekomen, door mijn schuld. Mijn man had dat paard op de kop weten te tikken, Anne, hij heeft er weken naar gezocht, voor zijn neefje, dat morgen jarig is. Het is geen plastic rommel, nee, hij wou een degelijk houten paard dat met stielkennis is ontworpen en gisteren vond hij op internet eindelijk wat hij zocht, een heel mooi ambachtelijk in elkaar gefikst schommelpaard en hij was zo blij en zijn neefje keek er zo naar uit, naar morgen dus … en toen … en toen maakte ik het paard stuk. Het was een hengst. Een schommelhengst dus. In de logeerkamer stond hij, veilig en wel. Een nieuw verhaal in de Howtife Monoloog-reeks.

Murielle rookt een verboden sigretje wijl haar man gaat tennissen. Staat hij daar niet onverwacht terug zeker? Verkeerde schoenen mee verdorie. Hij vraagt zich af waar die geur vandaan komt. Het is toch zeker zijn lieve vrouwtje niet dat rookt? En waarom draagt ze haar dure sexy kleedje dat dient voor speciale gelegenheden terwijl de houthakker nog moet langs komen om een ster hout te leveren? Ze zal toch zeker wel oppassen dat ze haar kleedje niet vuil maakt tijdens deze vervelende maar noodzakelijke levering van hout voor de kachel.

Murielle krijgt een koekje van eigen deeg. Wanneer ze bij haar minnaar langs gaat blijkt hij een afspraak te hebben met zijn arbeidsbemiddelaar. Michelle heet ze. Ze lijkt op Rachel Green toen die bij Bloomingdale's werkte. Knap en stijlvol. Niet alleen staat ze openlijk te flirten met Jean Claude, ze overtuigt hem om samen met haar zijn CV te verbeteren. De computer staat in de logeerkamer. Als de bemiddelaarster weg is komt Murielle te weten wat ze boven allemaal uitspookten, want Jean Claude doet precies hetzelfde bij haar.

Murielle staat net onder de douche wanneer de bel gaat. Shit. De timmerman komt vandaag. Maar hij is nog veel te vroeg. Het moet iemand anders zijn. Laat maar bellen denkt ze, net wanneer de bel nog een keer gaat. Verdorie. Ze stopt met douchen, droogt zich af, wie aan de deur staat houdt de bel nu ingedrukt. Een zenuwachtig gedoe. Moet zij gauw een badjas aantrekken met daaronder niets? Of neemt ze toch nog de tijd om zich deftig aan te kleden. Als het de timmerman is, die kent ze niet goed genoeg. De postbode heeft haar al in badjas gezien, maar dat wil niet zeggen dat het een gewoonte moet worden. Of stel dat het een compleet vreemde man is, met een baard? Het kan uiteraard ook een vrouw zijn die daar ongedurig de bel ingedrukt houdt. Straks gaat de deurbel nog stuk. In goedkope erotische romannetjes zou Murielle zwichten en de badjas aantrekken die nauwelijks haar billen bedekt en zich zo een stukje te veel bloot geven. Maar zij speelt niet mee in een goedkoop romannetje. O nee!