Silicon Valley draagt zijn naam vanwege zand. Gesmolten zand, dat je vervolgens zo bewerkt dat je een kristalstructuur overhoudt waar je wafels mee kan maken. En op die wafels zet je vervolgens een hele berg schakelingen. Ziedaar: chips! (Ja, ook beursnerds doen wel eens net alsof ze iets begrijpen.)
De bedrijven die hiermee begonnen gaven Silicon Valley zijn naam. Maar Shockley, Fairchild en andere chipbedrijven uit de jaren '50 en '60 gedroegen zich totaal anders dan de moderne bedrijven uit Silicon Valley. Mensen droegen wel allemaal hetzelfde uniform, maar daar was niet over nagedacht. De jaarlijkse productlancering met messiaanse keynote speech ontbrak ook. Honderdduizenden mensen inhuren om enkel online advertentieveilingen af te stellen? Belachelijk. Maar samenwerken met de overheid of zelfs het Ministerie van Defensie? Natuurlijk wel!
Defensiebedrijf Anduril gedraagt zich zoals dat oude Silicon Valley. Het bedrijf doet geen zaken met China en heeft geen enkel probleem met het maken van wapens. Maar dan wel moderne wapens: sensoren die de hele omgeving in de gaten houden, zwermen van drones, onbemande helikoptertjes, zelfsturende onderzeeërs en nog veel meer. Het hart van Anduril bestaat dan ook uit een systeem dat al deze apparaten en sensoren aan elkaar koppelt om razendsnel te kunnen opereren op het slagveld. Lattice noemt het bedrijf dat.
Welke techbro wil daar werken? Nou: bijvoorbeeld de mensen die het inmiddels een beetje hebben gehad met platformbedrijven, advertentieveilingen en apps met korte filmpjes. Of de mensen die China daadwerkelijk als bedreiging zien, in plaats van een gigantische markt waarop je maar beter naar de pijpen van Xi Jinping danst.
Maar ook jongens als de oprichter. Palmer Luckey draagt Hawaiishirts, vaart graag met zijn 'jacht' (lees: Navy Seal Insertion Vehicle) werd bekend vanwege de virtual reality-brillen van Oculus en heeft zichzelf een mediapersonage aangemeten dat moeiteloos uitlegt waarom het huidige defensiebestel in Amerika niet meer past bij deze tijd.
'Tuurlijk. Talking his own book! Maar toch is het interessant dat Anduril een oude Silicon Valley-attitude meebrengt en tegelijkertijd op een totaal andere manier zakendoet dan concurrenten als Lockheed Martin, Raytheon (sorry: RTX), Boeing, General Dynamics en Northrop Grumman. Die bedrijven betalen hun lobbyisten vaak beter dan hun advocaten, zodat ze geen aanbestedingen mislopen in een bureaucratisch systeem met vele verschillende lagen.
Maar Anduril maakt gewoon producten en biedt die dan aan, gevoed door een stroom van miljarden dollars aan durfkapitaal. Luckey grossiert al jaren met verhalen over de flexibele houding: "wij houden de kosten laag, omdat het moet, maar iemand met een cost-plus-contract wordt betaald om aan het werk te zijn." Dat is al helemaal handig in een tijdperk waar de aandacht verschuift van dure tanks en straaljagers naar goedkopere zwermen drones. In Oekraïne weet men dat het afschieten van een Patriotraket van vier miljoen dollar niet langer effectief is wanneer de tegenstander aankomt met een zwerm goedkope drones van minder dan 1000 euro per stuk.
Mede vanwege deze vernieuwing, die sterk lijkt op de manier waarop SpaceX de ruimtevaart opschudde, haalde het bedrijf deze week rond de anderhalf miljard dollar op om verder te bouwen aan de garage met doodenge apparaten. Bijzonder: de meeste defensiebedrijven hebben een omzet van rond de 30 miljard dollar of meer, maar Anduril wordt met die financiering gewaardeerd op zo'n 12.5 miljard dollar. Dat is nu dus nog minder dan de helft van de omzet van de gemiddelde defensiereus.
Tijd voor een beursgang? Luckey houdt het nog héél even af. Het ligt nu niet in de plannen, zegt hij dan, maar hij laat geen kans onbenut om te melden dat Ministeries van Defensie graag hun boekenonderzoek door beurswaakhonden en nare journalisten op Wall Street laten doen.
Kortom: die beursgang komt er wel. En dan hoeven investeerders een keer niet hun wenkbrauwen op te trekken over