Bucolica

By Publius Vergilius Maro

Bucolica (n. pl., ab adiectivo Graeco βουκολικός 'pastoralis') sunt primum ex tribus Vergilii poetae maioribus operibus, inter annos fere 42 et 39 a.C.n. compositum. Bucolica ex decem constat poëmatibus pastoralibus, quae eclogae (Graece: ἐκλογή 'selectio') nuncupantur, ex quo fit, ut Bucolicorum libri etiam Eclogae appellentur. Vergilius in suis eclogis conscribendis Theocriteae artis bucolicae inflatu usus est, quamquam facere non potuit, quin etiam sui temporis rerum commutationes animadverteret.
Inter poëmata maxime innotuit ecloga quarta Asinio Pollioni dedicata, quae "modo nascentem" divinat puer qui hominibus auream sit restiturus aetatem. Christiani posteri credebant hoc Iesum Christum attingere; itaque Vergilius a Tertulliano "anima naturaliter Christiana" dictus est. Qua re etiam Dantes Alagherius Vergilium in Divina Comoedia effinxit mystagogum, qui viatorem per infernum duceret.

• Language: Lingua latīna
• Publisher: epf
• Release date: Jun 24, 2020
• ISBN: 9788835854630

Book preview

Hic liber, qui de opera in publico dominio venit, compositus est a Litterae.eu officio, quod informaticae linguis humanitatibusque et ad servandum patrimonium culturale studet.

Publius Vergilius Maro

Bucolica

Ecloga Prima

Meliboeus

Tityre, tu patulae recubans sub tegmine fagi

silvestrem tenui Musam meditaris avena;

nos patriae finis etdulcia linquimus arva.

nos patriam fugimus; tu, Tityre, lentus inumbra

5

formosam resonare doces Amaryllida silvas.

Tityrus

O Meliboee, deus nobis haec otia fecit.

namque erit ille mihi semperdeus, illius aram

saepe tener nostris ab ovilibus imbuet agnus.

ille meas errare boves, ut cernis, et ipsum

10

ludere quae vellem calamopermisit agresti.

Meliboeus

Non equidem invideo, miror magis; undiquetotis

usque adeo turbatur agris. en ipse capellas

protinus aegerago; hanc etiam vix, Tityre, duco.

hic inter densas corylos modonamque gemellos,

15

spem gregis, a, silice in nuda conixa reliquit.

saepe malum hoc nobis, si mens non laeva fuisset,

de caelo tactasmemini praedicere quercus.

sed tamen iste deus qui sit da, Tityre,nobis.

Tityrus

Urbem quam dicunt Romam, Meliboee, putavi

20

stultus ego huic nostrae similem, cui saepe solemus

pastores ovium teneros depellere fetus.

sic canibus catulos similes, sic matribus haedos

noram, sic parvis componere magna solebam.

verum haec tantum alias inter caput extulit urbes

25

quantum lenta solent inter viburna cupressi.

Meliboeus

Et quae tanta fuit Romam tibi causa videndi?

Tityrus

Libertas, quae sera tamen respexit inertem,

candidior postquam tondenti barba cadebat,

respexit tamen et longo post tempore venit,

30

postquam nos Amaryllis habet, Galatea reliquit.

namque - fatebor enim - dum me Galatea tenebat,

nec spes libertatis erat nec cura peculi.

quamvis multa meis exiret victima saeptis

pinguis et ingratae premeretur caseus urbi,

35

non umquam gravis aere domum mihi dextra redibat.

Meliboeus

Mirabar quid maesta