Bajki znad Wisły

By Maryla Ścibor Marchocka

Bajki zaprezentowane w tym zbiorze powstały na podstawie badań etnograficznych przeprowadzonych w początku XXI wieku przez Mazowiecki Instytut Kultury i Sztuki we wsiach mazowieckich położonych nad Wisłą, Bugiem i Narwią. Motywy zebrane przez etnografów wzbogaciłam kilkoma uniwersalnymi wątkami (jak choćby o budowaniu domów – pierwotnie jest to prastara baśń bliskowschodnia) zachowując realia miejsc i życia mieszkańców wsi nadwiślańskich minionych wieków.  Pragnęłam też przywrócić motyw charakterystyczny dla polskich baśni wędrującego po świecie Pana Jezusa, Apostołów, świętych – na ile owo ludowe bajanie może być mistyczną prawdą przekonać się można odwiedzając Łagiewniki pod Krakowem, gdzie w klasztorze wisi tabliczka przypominająca pewne doświadczenie świętej Faustyny…

• Language: Język polski
• Publisher: self-publishing
• Release date: May 16, 2019
• ISBN: 9788393502912

Book preview

NOWE ORZECHOWO 2019

zdjęcie z okładki i projekt graficzny Maryla Ścibor Marchocka

Copyright by Maryla Ścibor Marchocka

WYDANO NAKŁADEM WŁASNYM. WYDANIE DRUGIE

ISBN 978-83-935029-1-2

Konwersja do epub i mobi A3M

Magdalena znad Pilicy

Promień słońca, który wpadł do pokoju, wędrował z początku leniwie po podłodze. Zdawał się oglądać porzucone pantofelki – czarne, śliczne, z klamerką, czerwone z kokardką, ciemnozielone z obcasikiem i trzewiczki z czerwonymi wstążkami, i te – ach! – całe na guziczki. Po bucikach przyszła kolej na halki przerzucone przez rzeźbione krzesełko: halki bogate, atłasowe, jedwabne, batystowe, z falbanami, haftowane, krochmalone, szeleszczące. Ileż ich! Na wieszakach sukienki, koło lustra kolorowe wstążki, kolczyki, sznury korali i pereł. Czyżby mieszkał tu tuzin dziewcząt wybierających się na bal? Zaciekawiony promień wędruje dalej: w wielkim dębowym łóżku, na bielutkiej pościeli śpi śliczna panienka. Złote loki rozrzucone po poduszce, zaróżowione policzki, usta pełne (nawet teraz, przez sen) figlarnego uśmiechu – zachwycił się promień słoneczny, zapomniał o dalszej wędrówce, zatańczył w cudnych lokach, połaskotał pannę w nos

– Psik! – kichnęła Magdalena i otworzyła oczy – modre jak niebo w lipcu nad łanami dojrzałego zboża – zauważył promień

– Psik! – machnęła ręka, zgoniła słonecznego gościa z nosa

i przeciągając się niczym kotka wyskoczyła z łóżka.

– Babciu! Babciu! Już wstałam! Gdzie jesteś? – bose stopy bębnią w drewnianą podłogę, dziewczyna przebiegła przez pokój przeskakując przez smugi słońca, przez własne buty, omijając rzeźbione krzesełko, tylko zafurczała biała długa koszula, tylko drzwi jeszcze się bujają – już jej nie ma.

– Babciu Nadziejo! Gdzie jesteś? – roześmiana Magdalena wpada na podwórko, między kury i kaczki płosząc wszystko co żyje, nawet gołębie i wścibskie wróble. Łapie staruszkę krzątającą się po podwórku, obraca ją niczym w tańcu, wysypuje się ziarno

z rąk, upada cebrzyk. Ale babka jest szczęśliwa. Widać kocha tę swoją wnuczkę szaloną niczym wiatr, a piękną jak kwitnąca wiśnia w sadzie

– Babciu Nadziejo już wstałam! Masz co dla mnie na śniadanie? Bo głodna jestem jakbym tydzień nie jadła! Kocham takie ranki!

– Ładne mi ranki – babka udaje, że gdera – toż to południe zaraz. Zosia i Helenka krowy wygnały na łąkę, Agnieszka poszła już

z dwojakami nakarmić kosiarzy przy sianie (wzięła też dla Antka, choć to nie wypada tak dbać o chłopaka przed ślubem), Marysia pranie całe zrobiła i już od rzeki wraca, Marcysia dzieci bawi –

a ty mi Magdalenko mówisz, że j u ż wstałaś?

– Babciu! Pracować to ja zdążę jeszcze w życiu, jak za mąż wyjdę i jak się zestarzeję. Teraz czas na zabawę, na radość, na chłopców kochanie, na śliczne sukienki i wstążki we włosach, na w tańcu wirowanie i... Ach babciu jak ja kocham takie życie!

Zamyśliła się Nadzieja. Cóż Magdalenka ma z życia? Ojciec umarł jak była jeszcze w kołysce. Matka poszła za mąż

za bogatego kupca w mieście, a nie chcąc dla córki losu pasierbicy, zostawiła starej babce na wychowaniu. Przyjeżdżała raz, dwa razy do roku, przywoziła pełno drogich prezentów,

za drogich i za bogatych jak na ich wiejskie warunki, nie żałowała grosza na utrzymanie - ale czy to dziecku zastąpi matczyne ciepło, przytulenie? Czy to wynagrodzi sieroctwo? Babka robiła,

co mogła i - podobnie jak prezenty matki - psuła Magdalenę. Teraz już chyba za późno. Za późno by coś zmienić. Ale to dobra dziewczyna. Byleby męża dobrego dostała - nauczy się i pracy

i skromności. Przecież sama mówi, że przy mężu się odmieni...

Po śniadaniu, po kąpieli w mosiężnej wannie pełnej pachnideł

od matki, Magdalena siada przed lustrem. Stroi się. Starannie dobiera ubrania i ozdoby, tak, by krój i barwy podkreślały jej urodę. Jest równie piękna jak matka. Może nawet piękniejsza.

Wieczorem, gdy wiejskie dziewczęta po całym dniu pracy ledwo zdążą pomyśleć o tańcach nad rzeką – Magdalena, niczym barwny, pachnący kwiat, powoli przechadza się drogą. Nie ma chłopca, który by nie wodził za nią oczyma.

Wróciła cała w rumieńcach, zadyszana tańcem. Wpadła swoim zwyczajem do kuchni, do babki, zakręciła się dookoła, roześmiana, radosna – ale babka