Het Obsidiaan Offer - De Leegte van de Drager

By Rayford Aquirre

Het Obsidiaan Offer: De Leegte van de Drager

Soms is je grootste leegte je sterkste wapen.

Elara keert na een pijnlijke scheiding terug naar Duskmere, een stad waar de zwaarte van de lucht matcht met de onverschilligheid in haar ziel. Ze zoekt een plek om te eindigen, niet om opnieuw te beginnen. Maar Duskmere is meer dan somber; het is het epicentrum van een eeuwenoude, bovennatuurlijke vloek – de Schaduwhart – die zich voedt met de angst en wanhoop van elke bewoner.

Wanneer ze de mysterieuze Vanthar ontmoet, de onsterfelijke Wachter van de stad, wordt Elara geconfronteerd met een ijzige waarheid: haar diepe, emotionele leegte is geen zwakte, maar de voorwaarde voor een oeroude profetie. Haar gebrek aan angst maakt haar de enige die de Vloek kan tegenhouden. Ze is de Zuivere Drager.

Nu, met de zeldzame Totale Zonsverduistering – de Schemering van de Totaliteit – voor de deur, moeten Elara en Vanthar een Dubbel Offer brengen. Een onomkeerbare opoffering van hun essentie om de cyclus van de duisternis voorgoed te doorbreken.

Vanthar moet zijn onsterfelijkheid afstaan.

Elara moet haar schild van leegte opgeven.

De klok tikt. Om de wereld te redden, moet ze haar enige verdediging opgeven en leren wat het betekent om weer bang te zijn... en om lief te hebben. Maar de Schaduwhart geeft zijn voedingsbodem niet zonder strijd op.

Ontdek de duistere fantasy van een strijd waarin de ware kracht niet in wat je vasthoudt, maar in wat je bereid bent los te laten.

• Language: English
• Publisher: Rayford Aquirre
• Release date: Oct 15, 2025
• ISBN: 9798230143314

Book preview

HOOFDSTUK 1: De Terugkeer naar de Zwaarte

De geur sloeg haar direct in het gezicht – een dikke, zware walm van nat hout, rottend blad en iets ondefinieerbaars wat ze associeerde met roest en stilstand. Elara trok de kraag van haar versleten jas dichter om haar hals terwijl de motor van de bus met een laatste, zuchtend geluid uitstierf. Dit was Duskmere.

De stad had geen glimlach, geen belofte, alleen schaduwen. Zelfs in de late middag leek de hemel hier altijd net een tint grauwer dan elders. De gebouwen, gezet in donker, vochtig steen, hingen over de smalle, ongelijke straten, en hielden het zonlicht angstvallig tegen. Het leek alsof elke baksteen moe was, elk stuk metaal moe van zijn gewicht.

Elara stapte uit, haar kleine, te lichte koffer rammelend op de stoffige grond. Ze was hier, twintig jaar na haar vertrek, teruggestuurd door de simpele, onverbiddelijke logica van een scheiding. Het huis van haar overleden tante was het enige ankerpunt dat de wet haar na de scheiding had gelaten. Het was een plek om opnieuw te beginnen, al voelde het meer als een plek om te eindigen.

Ze keek naar de bus die alweer wegstampte, het geluid snel opgeslokt door de stilte van de stad.

De zwaarte was niet alleen de lucht; het was een druk. Een onzichtbaar gewicht dat op haar schouders leek te liggen, en wonderbaarlijk genoeg, verlichtte het de leegte binnenin haar hart niet. Sinds de papieren waren getekend – de handtekening die haar tien jaar leven symbolisch verscheurde – was ze een hol vat. Geen verdriet, geen woede, geen vreugde. Alleen een gapende, onverschillige afwezigheid van gevoel.

Ze tilde haar blik naar de daken. De ramen van de huizen staarden als doffe, zwarte ogen naar de straat. Er waren weinig mensen buiten. Degenen die er waren, bewogen met een gesloten, schuwe energie, alsof ze bang waren dat te veel geluid of beweging de stilte zou verbreken.

Mevrouw? Bent u verdwaald?

Een oudere man, gebogen over een krant die hij vasthield alsof het een schild was, keek haar van onder zijn wenkbrauwen aan. Zijn stem was net zo grauw als de lucht.

Nee, zei Elara, en ze dwong zichzelf om te glimlachen, een beweging die vreemd aanvoelde op haar gezicht. Ik ben op zoek naar de Elderwood Straat. Nummer Zes. Het huis van Helena Kley.

De man knikte langzaam, alsof hij elk woord moest goedkeuren voordat hij het hoorde. Ah. Het huis waar de schaduwen wonen. Loop rechtdoor, dan de eerste rechts. U zult het vinden. Het is het donkerste van allemaal.

De onheilspellende opmerking liet Elara koud. Ze had de afgelopen maanden zoveel emotionele duisternis ervaren dat de suggestie van een letterlijke duisternis haar niet schokte.

Dank u, zei ze.

Terwijl ze liep, besefte ze dat ze onbewust haar adem inhield om de geur van verval niet te diep in te ademen. Ze liep langs een kleine, verweerde houten brug over een beekje dat meer op modder dan water leek. De zwaarte van de stad drong dieper door, bijna fysiek.

Dit is mijn nieuwe leven, dacht Elara, zonder enige ironie of spijt. Een plek net zo leeg en stil als ik ben.

Toen ze de hoek omsloeg, zag ze het. Elderwood nummer zes. Het was een huis met twee verdiepingen, gebouwd in een stijl die al decennia uit de mode was. De klimop was overal, zo dik dat het de houten muren leek te verstikken. De luiken waren gesloten, als zware oogleden.

Terwijl ze haar koffer op de stoep zette, voelde Elara een lichte rilling, niet door de kou. Ze had het gevoel dat ze niet alleen was. Alsof ze zojuist de deur naar een heel stille, zeer oude ruimte had geopend.

Ze zocht in haar tas naar de sleutel, haar vingers wroetend tussen oude bonnetjes en haar nu nutteloze trouwring die ze nog steeds vergat weg te gooien.

Toen ze eindelijk de deur opende en de drempel overstapte, was het alsof ze in het midden van een onzichtbare, koude golf stapte. De lucht binnen was zelfs zwaarder dan buiten.

Ze sloot de deur achter zich. Een moment van perfecte stilte.

Toen, een fluistering. Zacht, net buiten het bereik van het gehoor, als een droog blad dat over een houten vloer schuift, ergens diep in de schaduwen van haar nieuwe, vervallen huis.

Elara haalde haar schouders op. Het zou de wind zijn. Ze had al te lang gereden.

Ze zette haar koffer neer en keek naar de duisternis. De leegte in haar binnenste voelde nu niet meer als haar eigen leegte. Het voelde als een echo van de leegte van het huis.

Ze moest naar de lokale taverne om wat te eten. De Fluisterende Eik, stond er in de notities van haar tante.

De zoektocht naar een anker kon beginnen.

HOOFDSTUK 2: De Fluisterende Eik

De taverne ‘De Fluisterende Eik’ was de enige plek in Duskmere waar het licht en het geluid de zwaarte van de buitenwereld leken te trotseren. Binnen was het warm, al rook het naar oud bier, vochtige wol en rook van een smeulend vuur.

Elara drukte de zware houten deur achter zich dicht en de conversatie viel even stil. Alle ogen, van bebaarde mannen die houten bekers vasthielden tot een paar oudere vrouwen die bij het vuur zaten, waren op haar gericht. Ze voelde de blikken even intens als de druk van de stad.

Ik... ik zoek iets te eten, zei ze zacht, terwijl ze naar de toog liep.

De barman, een brede man met armen als boomstammen en een onleesbaar gezicht, knikte stug. Zuurdesembrood en stoofpot. Dat is wat we hebben.

Dat klinkt perfect.

Elara koos een kleine tafel in de hoek, weg van de meeste mensen. Terwijl ze wachtte, luisterde ze. De